«Πέρα από τα Σύνορα». Έτσι λέγεται ο δίσκος αλλά και οι παραστάσεις που δίνουν οι Χαΐνηδες τις επόμενες Παρασκευές στο «Σταυρό του Νότου Plus». Συμμετέχουν μέλη των Χαΐνηδων, των Mode Plagal και πολλοί ακόμα μουσικοί. Τραγουδάει (και) ο Ψαραντώνης. Μουσική των Χαΐνηδων και στίχοι που βασίζονται στην ποίηση οικουμενικών στοχαστών όπως ο Λόρκα, ο Μπωντλαίρ, ο Ρίλκε, ο Μπόρχες κ.ά.
Με αφορμή τις συναυλίες αυτές ο Δημήτρης Αποστολάκης, ο ιθύνων νους του γκρουπ, απαντάει στο e-tetRadio σε δύο συγκεκριμένα πράγματα. Το ένα αφορά τη μουσική, την παραδοσιακή μουσική συγκεκριμένα. Το άλλο έχει να κάνει με την πολιτική. Ιδού λοιπόν.
Για τη μουσική: «Οι ρίζες δεν είναι για να γυρίζουμε πίσω, αλλά για να βγάζουμε κλαδιά. Είναι ωραίο και απαραίτητο να ξέρεις την παράδοση του τόπου σου. Όχι ορμώμενος, βέβαια, από αίσθημα εθνικής ανωτερότητας ή άλλου συλλογικού ναρκισσισμού, αλλά από την ιερή παιδιάστικη περιέργεια και τη χαρά της ανακάλυψης. Προσοχή: πάντα ελοχεύει η Κίρκη της μόδας. Τίποτα δε μπορείς να πάρεις από μια παράδοση, αν δεν το κάνεις τρόπο ζωής σου. Κι αφού το πάρεις και πληρώσεις το τίμημα της συνολικής αλλαγής σου, πρέπει μετά να το παντρέψεις, αν δε θέλεις η παράδοση που αγάπησες να μείνει γεροντοκόρη, στο ράφι της καρδιάς σου».
Για την πολιτική: «Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να ελπίζω ή να φοβούμαι. Δεν είμαι κακοπροαίρετος. Δεν αμφιβάλλω, ότι κάποιοι από τους νέους διαχειριστές έχουν καλές προθέσεις. Όμως είναι αδύνατον σ’ ένα παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο ωκεανό να δημιουργήσει κάποιος μια κεϋνσιανή νησίδα. Ο ελλαδικός χώρος ανήκε από τον 4ο μ.Χ. αιώνα στις διεφθαρμένες φεουδαρχικές αυτοκρατορίες της Ανατολής και από το 19ο αιώνα στις εξίσου διεφθαρμένες αποικιακές αυτοκρατορίες της Δύσης.
Στις μέρες μας νεόδμητες αυτοκρατορίες σπαράζονται σ’ έναν οικονομικό πόλεμο, αγνοώντας ότι ο πλανήτης έχει ακόμα 150 χρόνια ζωής – αποτέλεσμα του άγριου ανταγωνισμού των νεοφιλελεύθερων ολιγαρχιών. Η Ευρώπη των μόλις 550 εκατομμυρίων κατοίκων, αντί να επενδύσει στο ιστορικό βάρος ενός Διαφωτισμού και μιας Αναγέννησης και να γίνει γέφυρα πολιτισμών, σέρνεται πίσω από το άρμα του μητροπολιτικού καπιταλισμού των Η.Π.Α. Οι αστικές δημοκρατίες είναι στην ουσία ολιγαρχικές τυραννίες. Το χάσμα πλουσίων – φτωχών μεγαλώνει, οι σύγχρονοι σκλάβοι ζούν τρισχειρότερα από πολλούς αρχαίους δούλους και το κυριότερο, η υφιστάμενη πλανητική πολιτική διαχείριση δεν μπορεί να νοηματοδοτήσει την ανθρώπινη ύπαρξη. Συνεπώς, ούτε μιαν αυτόνομη, αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία, που ονειρεύομαι, μπορούμε να οικοδομήσουμε, ούτε καν ένα κεϋνσιανό κράτος που ονειρεύεται η κυβέρνηση.
Ο κύριος λόγος γι' αυτό δεν είναι το παγκόσμιο γεωπολιτικό status, αλλά η έλλειψη εγχώριου "στρατεύματος". Όταν λέω "στράτευμα", εννοώ πολιτισμένες, μορφωμένες μονάδες (με την έννοια της εποπτικής κατανόησης της ιστορικής χρονικότητας), που μπορούν να δομούν δημιουργικές συλλογικότητες και να αναπροσδιορίζουν διαρκώς την κοινωνική νόρμα. Αν υπήρχε τέτοιο "στράτευμα", όχι κεϋνσιανό νησί φτιάχνεις, αλλά πειρατικό νησί.
Όμως, στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία είναι παντελώς απολίτιστη. Δηλαδή, με ποιο "στρατό" πας να κάνεις κάτι έστω κι ελάχιστα παρεκλίνον; Με τους θεατές των ειδήσεων των 8.00, που δεν έχουν ακούσει ποτέ τη λέξη Καβάφης; Με αυτούς, που τα παιδιά τους σπαταλούν εξάωρα στις τηλεοράσεις και είναι από τα πιο παχύσαρκα στον κόσμο; Με αυτούς, που μέχρι πρότινος ήταν μέλη κομματικών στρατών κι αλάλαζαν στις πλατείες, μεθυσμένοι από τα λόγια των πολιτικών σωτήρων; Με αυτούς που ζητωκραύγαζαν για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων και πήγαιναν εθελοντές, έμπλεοι εθνεγερτικών συναισθημάτων; Με αυτούς που πλημμυρίζουν κάθε Σάββατο τα σκυλάδικα, ή τα εντεχνάδικα, τα οποία είναι ήπια (και σαφώς πιο επικίνδυνα) σκυλάδικα; Αν χρειάζεται ένα αρχικό σημείο εκκίνησης, για μια οποιαδήποτε αλλαγή, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από μια σφοδρή και καθολική πολιτισμική επανάσταση».
Για τη μουσική: «Οι ρίζες δεν είναι για να γυρίζουμε πίσω, αλλά για να βγάζουμε κλαδιά. Είναι ωραίο και απαραίτητο να ξέρεις την παράδοση του τόπου σου. Όχι ορμώμενος, βέβαια, από αίσθημα εθνικής ανωτερότητας ή άλλου συλλογικού ναρκισσισμού, αλλά από την ιερή παιδιάστικη περιέργεια και τη χαρά της ανακάλυψης. Προσοχή: πάντα ελοχεύει η Κίρκη της μόδας. Τίποτα δε μπορείς να πάρεις από μια παράδοση, αν δεν το κάνεις τρόπο ζωής σου. Κι αφού το πάρεις και πληρώσεις το τίμημα της συνολικής αλλαγής σου, πρέπει μετά να το παντρέψεις, αν δε θέλεις η παράδοση που αγάπησες να μείνει γεροντοκόρη, στο ράφι της καρδιάς σου».
Για την πολιτική: «Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να ελπίζω ή να φοβούμαι. Δεν είμαι κακοπροαίρετος. Δεν αμφιβάλλω, ότι κάποιοι από τους νέους διαχειριστές έχουν καλές προθέσεις. Όμως είναι αδύνατον σ’ ένα παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο ωκεανό να δημιουργήσει κάποιος μια κεϋνσιανή νησίδα. Ο ελλαδικός χώρος ανήκε από τον 4ο μ.Χ. αιώνα στις διεφθαρμένες φεουδαρχικές αυτοκρατορίες της Ανατολής και από το 19ο αιώνα στις εξίσου διεφθαρμένες αποικιακές αυτοκρατορίες της Δύσης.
Στις μέρες μας νεόδμητες αυτοκρατορίες σπαράζονται σ’ έναν οικονομικό πόλεμο, αγνοώντας ότι ο πλανήτης έχει ακόμα 150 χρόνια ζωής – αποτέλεσμα του άγριου ανταγωνισμού των νεοφιλελεύθερων ολιγαρχιών. Η Ευρώπη των μόλις 550 εκατομμυρίων κατοίκων, αντί να επενδύσει στο ιστορικό βάρος ενός Διαφωτισμού και μιας Αναγέννησης και να γίνει γέφυρα πολιτισμών, σέρνεται πίσω από το άρμα του μητροπολιτικού καπιταλισμού των Η.Π.Α. Οι αστικές δημοκρατίες είναι στην ουσία ολιγαρχικές τυραννίες. Το χάσμα πλουσίων – φτωχών μεγαλώνει, οι σύγχρονοι σκλάβοι ζούν τρισχειρότερα από πολλούς αρχαίους δούλους και το κυριότερο, η υφιστάμενη πλανητική πολιτική διαχείριση δεν μπορεί να νοηματοδοτήσει την ανθρώπινη ύπαρξη. Συνεπώς, ούτε μιαν αυτόνομη, αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία, που ονειρεύομαι, μπορούμε να οικοδομήσουμε, ούτε καν ένα κεϋνσιανό κράτος που ονειρεύεται η κυβέρνηση.
Ο κύριος λόγος γι' αυτό δεν είναι το παγκόσμιο γεωπολιτικό status, αλλά η έλλειψη εγχώριου "στρατεύματος". Όταν λέω "στράτευμα", εννοώ πολιτισμένες, μορφωμένες μονάδες (με την έννοια της εποπτικής κατανόησης της ιστορικής χρονικότητας), που μπορούν να δομούν δημιουργικές συλλογικότητες και να αναπροσδιορίζουν διαρκώς την κοινωνική νόρμα. Αν υπήρχε τέτοιο "στράτευμα", όχι κεϋνσιανό νησί φτιάχνεις, αλλά πειρατικό νησί.
Όμως, στην Ελλάδα η συντριπτική πλειοψηφία είναι παντελώς απολίτιστη. Δηλαδή, με ποιο "στρατό" πας να κάνεις κάτι έστω κι ελάχιστα παρεκλίνον; Με τους θεατές των ειδήσεων των 8.00, που δεν έχουν ακούσει ποτέ τη λέξη Καβάφης; Με αυτούς, που τα παιδιά τους σπαταλούν εξάωρα στις τηλεοράσεις και είναι από τα πιο παχύσαρκα στον κόσμο; Με αυτούς, που μέχρι πρότινος ήταν μέλη κομματικών στρατών κι αλάλαζαν στις πλατείες, μεθυσμένοι από τα λόγια των πολιτικών σωτήρων; Με αυτούς που ζητωκραύγαζαν για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων και πήγαιναν εθελοντές, έμπλεοι εθνεγερτικών συναισθημάτων; Με αυτούς που πλημμυρίζουν κάθε Σάββατο τα σκυλάδικα, ή τα εντεχνάδικα, τα οποία είναι ήπια (και σαφώς πιο επικίνδυνα) σκυλάδικα; Αν χρειάζεται ένα αρχικό σημείο εκκίνησης, για μια οποιαδήποτε αλλαγή, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από μια σφοδρή και καθολική πολιτισμική επανάσταση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου