Αυτό δεν τελειώνει ποτέ…

 

Του Χρήστου Λάσκου

 

Στη διαφωνία που είχε προκύψει το καλοκαίρι του 2015 στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ένα από τα κύρια επιχειρήματα των διαφωνούντων –δηλαδή, της πλειοψηφίας της ΚΕ τότε, που απέρριπτε το 3^ο Μνημόνιο- ήταν πως το «πρόγραμμα», εκτός του ό,τι είναι μια νέα συνταγή κοινωνικής καταστροφής, «δεν βγαίνει» κιόλας. Πράγμα που θα έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή επιδείνωση της κατάστασης και την συνεχή απαίτηση των «θεσμών» για νέα μέτρα.

Η επιβεβαίωση αυτής της άποψης ήλθε πολλές φορές στον ενάμιση τελευταίο χρόνο. Σήμερα, όμως, αποκτά οριστικό χαρακτήρα. Οι νέες απαιτήσεις (ξανά δραστική μείωση των συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου με μέση επιβάρυνση σχεδόν ενός μισθού τον χρόνο, ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις) δικαιώνουν απολύτως τους τότε διαφωνούντες -και από την τεχνική άποψη.

Το δυστύχημα για την κυβέρνηση, επιπλέον, είναι πως δεν έχει το παραμικρό να επικαλεστεί έστω για την επικοινωνιακή διαχείριση, που τόσο της αρέσει, ως υποκατάστατο μιας πραγματικής πολιτικής. Η πολλάκις διακηρυχθείσα «ρύθμιση του χρέους» αποδεικνύεται σε τέτοιο βαθμό φύκια, που είναι αδύνατο να παρουσιαστεί ως μεταξωτές κορδέλες, οσοδήποτε ξεφτισμένες. Θέλω να πω, όταν η πρόταση του ESM για τα βραχυπρόθεσμα προκαλεί αύξηση του χρέους (!) για τα επόμενα χρόνια με πρώτο χρονικό σημείο μείωσης το 2030 (κατά 2% !) μόνο κλαυσίγελως ταιριάζει.

Και να πει κανείς πως δεν έκανε η κυβέρνηση ό,τι μπορούσε, για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τις προσδοκίες του Σόιμπλε. Τα πάντα έκανε, εντιμότατη στη μνημονιακότητά της. Μέχρι κεραίας, όπως υπερηφάνως έχει διακηρύξει πολλές φορές. Στο νέο προϋπολογισμό προβλέπεται νέα επιβάρυνση, από φόρους και περικοπές, της τάξης των 4 δισεκατομμυρίων.

Και να η επίδειξη των επιτυχιών, που αντανακλάται στην υπέρβαση του στόχου για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016, αλλά και η βεβαιότητα πως η «επιτυχία» θα συνεχιστεί και το 2017. Μια στάση ελεγχόμενη από την άποψη της κοινής λογικής: αν περιφέρεις υπερηφάνως την ικανότητά σου να υπερβαίνεις τους στόχους γιατί ζητάς μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων; Αφού μια χαρά τα καταφέρνεις.

Η υπόθεση είναι φανερό πως δεν έχει τύχη. Ο κατήφορος της ελληνικής κοινωνίας αντί να εξομαλύνεται αποκτά όλο και μεγαλύτερη κλίση, γίνεται όλο και πιο απότομος. Στο τέλος αυτής της διαδρομής βρίσκεται το εντελώς αποτυχημένο κράτος. Που δεν θα μπορεί να ικανοποιήσει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες της κοινωνικής αναπαραγωγής του. Που αφού μετατρέψει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία σε καταθλιπτικούς παρίες, θα τους εγκαταλείψει ολοκληρωτικά στην τύχη τους.

Ο πρωθυπουργός μας είχε εγκαίρως (!) διαβεβαιώσει πως μαζί με την Ανάσταση θα έρθει και η Ανάπτυξη, που θα ήταν και δίκαιη, μάλιστα. Και τώρα βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε. Και τα «φύκια» αρχίζουν και αποσυντίθενται ραγδαία.

Η κυβέρνηση, η οποία αδυνατεί να νομοθετήσει ένα χρόνο τώρα για την υπεσχημένη προστασία της πρώτης κατοικίας τα καταφέρνει μια χαρά όταν πρόκειται για τη διαγραφή χρεών των επιχειρήσεων. Που, αν προχωρήσει όπως λέγεται η συγκεκριμένη «σεισάχθεια»[1] θα έχουμε μια νέα μεταφορά χρεών από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους. Γιατί οι διαγραφές δεν σημαίνουν πως τα έσοδα δεν θα πρέπει να διατηρηθούν και να αυξηθούν. Δεν θα τα πληρώσουν οι καπιταλιστές, αλλά κάποιοι (;) θα τα πληρώσουν.  Με τους μισθούς τους, που θα ξαναπερικοπούν, με τις συντάξεις τους που θα ξανασφαγιαστούν. Όπως θα πληρώσουν και τις πιθανές αβαρίες των τραπεζών από τις διαγραφές, με νέες κεφαλαιοποιήσεις.

Όμως, θα έρθει η ανάπτυξη. Διότι, όπως ακριβώς έλεγε και ο Σαμαράς, και με ακραία λιτότητα είναι δυνατή η ανάπτυξη. Με το QE, την ποσοτική χαλάρωση! Η οποία είναι αμφίβολο αν θα υπάρχει από μέρους της ΕΚΤ για την επόμενη χρονιά και που, κι αν υπάρχει και έχουμε το καλύτερο σενάριο για τη διαπραγμάτευση δεν θα είναι παρά 1 -1.5 δισεκατομμύρια νέα δανεικά, όταν μόνο πέρσι οι άμεσες επιβαρύνσεις των συνταξιούχων ήταν κοντά στα 2. Φύκια και σανός μαζί.

Μόνο που πλέον όλα δείχνουν πως κανείς πια δεν πιστεύει τίποτε. Όπως έδειξε η τελευταία έρευνα της Public Issue, σχεδόν το 80% των ψηφοφόρων του κυβέρνησης δεν πιστεύει.

Γιατί ο κόσμος ξέρει και διαρκώς διαπιστώνει ξανά και ξανά αυτό που ήταν το βασικό μότο της αντιμνημονιακής επιχειρηματολογίας του παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ελλάδα εφαρμόζεται ένα ακραίο πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής, η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα πραγματικό πειραματόζωο, που υπόκειται στα νέα οικονομικά βασανιστήρια, που εφευρίσκουν κάθε τρίμηνο περίπου οι «εταίροι» μας  και οι Έλληνες καπιταλιστές μαζί τους.

«Αυτό» δεν τελειώνει ποτέ, από μόνο του.

Ή θα το τελειώσουμε ή θα μας τελειώσει ως κοινωνία.

Προφανώς και είναι πολύ δύσκολο μετά από το περιφανές φιάσκο της παρούσας κυβέρνησης. Το οποίο ξέπλυνε και τη Δεξιά, που επανακάμπτει ως … λύση. Με τον Μητσοτάκη να βρίσκεται σε νεοφιλελεύθερη παράκρουση ακόμη και από το έδαφος της Βουλγαρίας.

Δεν υπάρχει, όμως, άλλος δρόμος.

Η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να δουλέψει ξανά για τη ρήξη. Και εδώ πολυτέλειες δεν υπάρχουν. Όλες οι δυνάμεις που αντιμάχονται τα Μνημόνια από αριστερά πρέπει να βαδίσουν μαζί. Η ενότητα είναι όρος για την κοινωνική επιβίωση. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει…

[1] Βλ. τα άρθρα μου στο alterthess, Τα χρέη και τα αίσχη, 23 Οκτωβρίου 2016 και Το φάντασμα του ιδιωτικού χρέους, 6 Νοεμβρίου 2016

www.alterthess.gr