Το Νοέμβριο του 1946 λαμβάνει χώρα μία από τις περισσότερο άγνωστες σφαγές άμαχου πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο, η οποία μάλιστα δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη. Η Ξηρόβρυση Κιλκίς, ένα χωριό 465 κατοίκων, στην πλειονότητα τους Πόντιοι πρόσφυγες και αριστεροί, βρέθηκε στο στόχαστρο ελληνικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, εξαιτίας της πολιτικής ταυτότητας πολλών από τους κατοίκους της και της ενεργής τους συμμετοχής στην αντίσταση και στο αντάρτικο.
Στις 20 Νοεμβρίου λοιπόν, παραστρατιωτικοί εισέβαλαν στην Ξηρόβρυση και αφού μπλόκαραν τις δύο βασικές εξόδους του χωριού, επιδόθηκαν σε ένα πολύωρο όργιο δολοφονιών και καταστροφών.
Έκαψαν πάνω από 100 σπίτια, σκότωσαν 47 αμάχους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά και τραυμάτισαν πολλούς ακόμη. Η χωροφυλακή του Κιλκίς, ενώ επιβεβαιωμένα είχε πληροφορηθεί την επικείμενη επίθεση, φυσικά δεν έπραξε τίποτα συγκαλύπτοντας πλήρως το έγκλημα.
Το «ιδιαίτερο» χαρακτηριστικό της σφαγής στην Ξηρόβρυση είναι ότι οι θύτες της θηριωδίας ήταν αποκλειστικά Έλληνες ταγματασφαλίτες.
Είναι βέβαια γνωστό ότι φιλοναζιστικά ελληνικά αποσπάσματα συμμετείχαν σε όλες σχεδόν τις σφαγές της περιόδου επικουρούμενα τους Γερμανούς ναζί. Στην Ξηρόβρυση όμως η πρωτοβουλία και η εκτέλεση της σφαγής αφορούσε αποκλειστικά και μόνο Έλληνες φασίστες και την τοπική χωροφυλακή. Αυτό το χαρακτηριστικό λοιπόν είναι που έκανε το ελληνικό κράτος να θέλει να ξεχαστεί αυτό το «ατυχές» γεγονός, μην αναγνωρίζοντας ακόμη και σήμερα την σφαγή παρά την επίμονη προσπάθεια των κατοίκων. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο κορμός του ελληνικού κράτους αλλά και τα μεγάλα τζάκια του σήμερα αποτελούν ιστορικά τους συνεχιστές των νικητών, δηλαδή των συνεργατών των ναζί, των μαυραγοριτών και των δοσίλογων. Υπάρχει μάλιστα και μια μερίδα του εθνικού αυτού κορμού που δεν διστάζει, άλλοτε φανερά και άλλοτε συγκαλυμμένα, όχι απλώς να εκφράζει τον θαυμασμό του για τον ναζισμό, αλλά και να προσπαθεί -ανεπιτυχώς μέχρι τώρα- να επιβάλλει τις πρακτικές του.
Είναι βέβαια γνωστό ότι φιλοναζιστικά ελληνικά αποσπάσματα συμμετείχαν σε όλες σχεδόν τις σφαγές της περιόδου επικουρούμενα τους Γερμανούς ναζί. Στην Ξηρόβρυση όμως η πρωτοβουλία και η εκτέλεση της σφαγής αφορούσε αποκλειστικά και μόνο Έλληνες φασίστες και την τοπική χωροφυλακή. Αυτό το χαρακτηριστικό λοιπόν είναι που έκανε το ελληνικό κράτος να θέλει να ξεχαστεί αυτό το «ατυχές» γεγονός, μην αναγνωρίζοντας ακόμη και σήμερα την σφαγή παρά την επίμονη προσπάθεια των κατοίκων. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο κορμός του ελληνικού κράτους αλλά και τα μεγάλα τζάκια του σήμερα αποτελούν ιστορικά τους συνεχιστές των νικητών, δηλαδή των συνεργατών των ναζί, των μαυραγοριτών και των δοσίλογων. Υπάρχει μάλιστα και μια μερίδα του εθνικού αυτού κορμού που δεν διστάζει, άλλοτε φανερά και άλλοτε συγκαλυμμένα, όχι απλώς να εκφράζει τον θαυμασμό του για τον ναζισμό, αλλά και να προσπαθεί -ανεπιτυχώς μέχρι τώρα- να επιβάλλει τις πρακτικές του.
Η ιστορική μνήμη δεν αποτελεί σελίδες ενός σκονισμένου βιβλίου ούτε μια στείρα αφήγηση του παρελθόντος. Η ιστορική μνήμη είναι τρόπος να αναλύσουμε το σήμερα αλλά και όπλο απέναντι σε κάθε επίδοξο φασίστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου