Mpelalis Reviews
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες... έχω χάσει την φαντασία μου!
* Από το ποίημα της Κατερίνα Γώγου “Καμμιά φορά” (συλλογή “Τρία κλικ αριστερά”, 1978). Απαγγελία και στο "Παραγγελιά / Νίκος Κοεμτζής" του Παύλου Τάσιου.
Η Ποίηση είναι Τέχνη, είναι σαν την Ζωγραφική. Τα εσωτερικά φαντάσματα του ζωγράφου αποτυπώνονται στον καμβά, ο επισκέπτης όμως μεταβολίζει τον πίνακα στο μεδούλι του, χρησιμοποιώντας τις δικές του βιοψυχικές ορμόνες, προσαρμόζοντας τα μηνύματα στο δικό του θυμικό, στο δικό του DNA.
Συγκλονίζει η Κατερίνα, ο τόπος, ο χρόνος, οι εμπειρίες της, η Παραγγελιά και η εθελούσια αναχώρησή της. Εγώ δεν είμαι ποιητής, δεν είμαι συγκλονιστικός. Είμαι στην μέση της δίνης του Μνημονίου. Έχω όμως μνήμη, γνώση, πόνο, ελπίδα, απελπισία, διάθεση για αγώνα και αυτοκτονικές τάσεις.
Οι πατάτες που κολλάνε; Κολλάνε και στο άσπρο και στο μαύρο.
Αναπλάθω στο μυαλό μου την ιστορία των μουζίκων, των Zapatistas, των Ελασιτών, των κατατρεγμένων όπου γης και βλέπω την αποφασιστικότητά τους να νικήσουν, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, αυθόρμητα και ενστικτώδικα, να κάνουν πράξη την ρήση του Μαρξ, «Ελευθερία είναι η Γνώση της Αναγκαιότητας». Εντελώς ξεροκέφαλοι και πεισματωμένοι, πολεμάνε με λιανοντούφεκα, ντύνονται με κουρέλια και τρώνε σκουπίδια, σίγουροι ότι η Μαγεία της Νίκης θα τα κάνει δημοκρατία, δουλειά, παιδεία και ζεστό ψωμί. Θυμάμαι την προσωπική μου ιστορία με την σύντροφό μου όταν τρώγαμε πράγματι πατάτες, ατελείωτες μέρες, αλλά μαγειρεμένες με χίλιους τρόπους, χτίζοντας γνώση, διδακτορικά και μέλλον στην μακρινή εκείνη χώρα. Γλυκές, ελπιδοφόρες, πεντανόστιμες πατάτες που δεν έφτανε ολόκληρος τόμος για να χωρέσει τις συνταγές τους!
Ζω την ιστορία του τόπου μου σήμερα, με αναστατώνουν και με πανικοβάλλουν οι διπλανοί μου, αλλά και ο εαυτός μου. Μαζεύτηκαν πολλοί εκείνοι που τα απανωτά σκαμπίλια τους ζάλισαν, τους έκαναν να κατεβάσουν τα χέρια και τους έπνιξαν τα όνειρα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, αργά, σταθερά, με συνεχή ελεγχόμενο πόνο, τους και μας, αφαιρούν ή συρρικνώνουν, δουλειά, δικαιώματα, εκπροσώπηση, υγεία, παιδεία και … τσελεμεντέ. Το νοιώθεις, από τα απλανή βλέμματα στο δρόμο, ότι δεν προσμένουν κάτι να αλλάξει. Αντιδρούν με τον ίδιο προβλεπόμενο τρόπο πολιτικά (το γνωστό εκκρεμές χωρίς ‘ακραίες’ τιμές), έπαψαν να ψάχνουν τις μικρές αγγελίες, σταμάτησαν να ονειρεύονται πτυχία και τρώνε τις σάρκες τους καθημερινά, με ψευδώνυμα του τύπου δάνεια, εκποίηση τιμαλφών, σύνταξη παππού, ….
Τις ίδιες πατάτες τρώγαμε τότε και τώρα. Δεν θα αλλάξει σύντομα η διατροφή μας. Ας τις αγαπήσουμε, όπως πρέπει να αγαπήσουμε την αξιοπρέπεια μας, τον διπλανό μας, τον κόσμο που πάνε να μας στερήσουν. Τότε η φαντασία θα επανέλθει ως πραγματικότητα.
O Bob Dylan του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη
Γράφει ο Αντώνης Ν. Φράγκος
Το φαινόμενο Bob Dylan» (Εκδ. Μεταίχμιο), γράφτηκε με αφορμή την βράβευση του βάρδου με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και αποτελεί ακόμη μια δημιουργική ψηφίδα στο έργο του ποιητή, μεταφραστή και συγγραφέα Γιώργου – Ίκαρου Μπαμπασάκη.
Με την ίδια αισθητική, που ο λογοτέχνης γράφει τα μυθιστορήματά και τα δοκίμιά του – για τον Debord, τους Καταστασιακούς ή τον Burroughs – με τον ίδιο τρόπο φιλοτεχνεί το πορτρέτο του Αμερικανού τροβαδούρου: μιλάει για την παρέα των ανθρώπων που ανακάλυψαν – μαζί και αυτός – τον Dylan στην Ελλάδα, για εκείνους που μετέφρασαν τους στίχους – ποιήματά του, για τον Πουλικάκο και τον Σαββόπουλο που πρωτόπαιξαν το «All Alone In The Watchtower». Μιλάει, ακόμη, για την χαρά να είσαι νέος και ορεξάτος και να μοιράζεσαι μαζί με άλλους μουσικές και συναισθηματικές εικόνες του μεγάλου Dylan – παράλληλα, βυθίζεται στο κόσμο του ποιητή με αποσπάσματα στίχων και γραπτών του, παρμένα, κυρίως, από την βιογραφία του Dylan, «Η ζωή μου» (Εκδ. Μεταίχμιο) και το «Μια Γενιά σε Κίνηση» του David Pichaske (Εκδ. Κουκκίδα) ενώ κοσμεί τα κεφάλαια του βιβλίου με στίχους του καλλιτέχνη.
Είναι καλειδοσκοπικό το στήσιμο του πορτρέτου, ενίοτε, αυθαίρετο αλλά πάντοτε στην ουσία του θέματος που δεν είναι άλλο από την ανάδειξη της σπουδαιότητας του τραγουδοποιού. Καθώς περιγράφει με έξαψη τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Dylan – σαν να συμμετέχει και αυτός μέσα στα πράγματα και όχι από καθέδρας, σαν να τα ζει εδώ και τώρα – παραλληλίζει την στάση του με αυτήν του Debord, συγκρίνει κείμενά τους όπου μιλάνε για την συνεχόμενη αντίθεσή τους απέναντι στα δημοφιλή ρεύματα της εποχής, ο πρώτος σχετικά με την μανία των οπαδών του φολκ τραγουδιού διαμαρτυρίας να τον εντάξουν ως γκουρού εκεί και ο δεύτερος στην ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη ανάγκη των αντισυστημικών να τον περιορίσουν ιδεολογικά. Νιώθουν και οι δυο ως παρείσακτοι και για τούτο πάντοτε σε δημιουργική εγρήγορση.
Γράφει, ο Μπαμπασάκης, για τον Γιάννη Τζώρτζη που κυκλοφόρησε – το 1981 – το πρώτο βιβλίο για τον άνθρωπο, «Βob Dylan – Ένα Όχημα» και το οποίο είχαμε την τύχη να το διαβάσουμε και εμείς. Επίσης, γράφει για τα αναγνώσματά του: «Εντρύφησε στον Θουκιδίδη· μελέτησε καλά τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι, αλλά και το Περί Πολέμου του Καρλ φον Κλαούζεβιτς. Διάβασε την Κόλαση του Δάντη, Μπωντλαίρ, Ρεμπώ, Φλωμπέρ, Μοπασάν, Μπαλζάκ, Τολστόι, Μπάιρον, Σέλεϊ, Λόνγκφέλοου και Πόε». Αν σε αυτά προσθέσουμε τους Μπλέικ, Έζρα Πάουντ, Ουόλτ Ουϊτμαν, Τζον Κιτς, τον Τ.Σ. Έλιοτ και τον Ντίλαν Τόμας – απ’ όπου και το δάνειο στο επώνυμό του – τότε έχουμε, σχεδόν πλήρες το πολιτιστικό υπόβαθρο του τύπου από το Ντουλούθ της Μινεζότα.Βεβαίως, σημαντικότατο ρόλο έπαιξαν και οι Beat ποιητές με πρώτον απ’ όλους τον Άλεν Γκίνζμπεργκ αλλά και τους Γκρέγκορι Κόρσο και Λόρενς Φερλινγκέτι.
Με τέτοια λογοτεχνικά εφόδια υπό μάλης αλλά και με τις δυο μεγάλες μουσικές επιλογές του: Τον Γούντι Γκάθρι, τον πιο εξέχον μέλος των λευκών τραγουδοποιών με τους εμβληματικούς πολιτικούς στίχους και τις χαλαρές μελωδίες του και τον μπλουζίστα Ρόμπερτ Τζόνσον που έγραψε μόλις μια χούφτα τραγούδια αλλά έμεινε στην ιστορία ως ο πλέον σημαδιακός μαύρος μουσικός, αινιγματικός και εντελώς άγνωστος όσον αφορά την προσωπική του ζωή.
Στο «Φαινόμενο» υπάρχουν μεταφράσεις και αναλύσεις κλασικών κομματιών του Dylan, λιγότερο γνωστές πλευρές της δουλειάς και του βίου του, η αγάπη του για το σκάκι, την ζωγραφική και τον κινηματογράφο. Θυμηθείτε το πέρασμά του στην κορυφαία σκηνή της ταινίας του Σαμ Πέκινπα, «Pat Garrett and Billy the Kid».
Ο Dylan έφερε την λογοτεχνία στη μουσική και δη στο ροκ. Μετάφερε όλο το βάρος των διαβασμάτων του και αναβάθμισε την ποπ μουσική στο επίπεδο των καλών τεχνών. Ήταν, πράγματι, το όχημα που διάνθισε τις απλές αλλά θεσπέσιες μελωδίες με ουσιαστικά ερωτήματα για την ύπαρξη, την ζωή, τον θάνατο τον έρωτα. Από την άλλη ποτέ δεν θέλησε να ηγηθεί κανενός κινήματος. Ούτε πολιτικού ούτε και μουσικού. Εξηλέκτρισε την φολκ και θεωρήθηκε τότε από τους οπαδούς του κινήματος σαν προδότης διότι καινοτόμος ων άλλαξε άρδην τον ορίζοντα προσδοκιών τους με αποτέλεσμα την αδυναμία εκ μέρους του κοινού να προσαρμόσει τις μέχρι τότε προσλαμβάνουσες με τα νέα ριζοσπαστικά αισθητικά δεδομένα. Λίγο καιρό αργότερα, δίσκοι σαν το «Blonde On Blonde» θεωρήθηκαν και θεωρούνται αριστουργήματα για να μην πούμε πόσες διατριβές έχουν γραφτεί για το «Like A Rolling Stone».
Σε ένα κείμενο μας σχετικά με τον Dylan είχαμε σημειώσει πως, «ο Dylan μισεί τη νοσταλγία. Το ίδιο και τη φήμη. Ακόμη και την εικόνα του θρύλου που άλλοι καλλιέργησαν γι’ αυτόν. Ο Dylan είναι 75 ετών και τα παιδιά του ’60 παππούδες. Ο Dylan άλλαξε τη ροή της μουσικής, [τον ρου, θα προσθέταμε, επίσης], μετάφρασε την κοινωνική πραγματικότητα σαν όλους τους σημαντικούς καλλιτέχνες και εξέφρασε το συλλογικό υποσυνείδητο, αψήφησε το ρεύμα και πήγε ενάντια στις παραδόσεις, αναποδογύρισε καταστάσεις και έγινε εξωμότης, πίστεψε και αμφέβαλλε για τα πάντα». Για να συμφωνήσουμε και με την άποψη του Ίκαρου πως, «…ο Ντύλαν δεν είναι ροκ σταρ. Είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που εκφράστηκε, κάποτε, και μέσα από ροκ σχήματα και μορφές».
Το βιβλίο κοσμείται με ασπρόμαυρες πολαρόιντ αλλά και ένα έγχρωμο ένθετο που υπογράφει η φωτογράφος Μαρίλη Ζάρκου.
info: Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης, Το φαινόμενο Bob Dylan, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Νίκη του συριακού στρατού σημαίνει ήττα της «κρεατομηχανής»
του Βασίλη Σουλιώτη
Στην Συρία αφού καταλήφθηκε το Χαλέπι από τις δυνάμεις του Άσσαντ το ενδιαφέρον των μ.μ.ε. της ολιγαρχίας ξαφνικά έγινε καπνός. Κάθε ενδιαφέρον για την μοίρα των χιλιάδων αμάχων, γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων, εξανεμίστηκε. Τι απέγιναν άραγε οι εγκλωβισμένοι κάτοικοι του Χαλεπιού που για κάποιο λόγο -που δεν εξηγήθηκε ποτέ- θα σφαζόντουσαν από τις δυνάμεις του Άσσαντ; Κανείς δεν μας εξήγησε πως συμβιβάζεται η εικόνα από την μία μιας υποτιθέμενης, παγκόσμιας εμβέλειας, ανθρωπιστικής καταστροφής όπου...
κάτοικοι και «αντάρτες-μαχητές της ελευθερίας» εκτελούνταν μαζικά και από την άλλη μιας άλλης όπου όχι μόνο οι κάτοικοι του Χαλεπίου επιβιβάζονταν σε λεωφορεία για να μεταφερθούν αλλού αλλά και οι ίδιοι οι «αντάρτες» αποχωρούσαν συντεταγμένα έχοντας κρατήσει και τον οπλισμό τους προς το Ιντλίμπ. Κανείς δεν θα μάθει, αντίθετα, ότι ήταν οι ίδιοι οι τζιχαντιστές που κατά την αποχώρηση μερίδας κατοίκων που ανήκουν στο σιιτικό δόγμα επιτέθηκαν στα λεωφορεία αυτά.
Πόσοι γνωρίζουν ότι αμέτρητα βίντεο και φωτογραφίες με διασωζόμενους από τους βομβαρδισμούς του Άσσαντ ήταν ψεύτικα και προϊόντα προπαγάνδας. Ότι η «ανθρωπιστική» οργάνωση «Λευκά Κράνη» η οποία εμφανίζεται, δε δεκάδες βίντεο που προβάλλονται από τις ειδήσεις, αποτελεί δημιούργημα της Αλ Κάιντα;
Πόσοι γνωρίζουν ότι αμέτρητα βίντεο και φωτογραφίες με διασωζόμενους από τους βομβαρδισμούς του Άσσαντ ήταν ψεύτικα και προϊόντα προπαγάνδας. Ότι η «ανθρωπιστική» οργάνωση «Λευκά Κράνη» η οποία εμφανίζεται, δε δεκάδες βίντεο που προβάλλονται από τις ειδήσεις, αποτελεί δημιούργημα της Αλ Κάιντα;
Λίγοι γνωρίζουν ότι την ίδια στιγμή που η ελληνική και ξένη τηλεόραση φώναζε για την «ανθρωπιστική καταστροφή» στο Χαλέπι, ο ISIS (εφεξής, Daesh) εκτόξευσε μεγάλης εμβέλειας επίθεση και κατέλαβε για άλλη μια φορά στην Παλμύρα και σήμερα οι σαλαφιστές ανατίναξαν το Τετράπυλον και την πρόσοψη του Ρωμαϊκού θεάτρου. Ας θυμηθούμε ότι η πρώτη εισβολή είχε γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις για πολλές μέρες. Τώρα και προκειμένου να παρουσιαστεί ο συριακός στρατός ως εισβολέας και όχι αμυνόμενος της εθνικής κυριαρχίας της Συρίας η μάχη που δίνει στην Παλμύρα αποσιωπήθηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο.
Πόσοι έμαθαν άραγε ότι πριν ένα μήνα μετά την απελευθέρωση του Χαλεπίου ανακαλύφθηκαν και συνελήφθησαν σε καταφύγιο στο ανατολικό Χαλέπι, ΝΑΤΟικοί στρατιωτικοί ; Ελάχιστοι έτσι γνωρίζουν ότι παίζει ενεργό ρόλο, καταπατώντας κάθε έννοια και διεθνούς δικαίου, στην προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης μιας ξένης χώρας;
Άραγε, σε ποια πραγματική δημοκρατία, τα μμε μπορούν αποκρύπτουν ότι το Ισραήλ, εδώ και μήνες, βομβαρδίζει την Συρία, χωρίς καν να έχει κηρυχθεί πόλεμος ή να έχει προηγηθεί κάποια επιθετική ενέργεια εκ μέρους της Συρίας; Ποιος έμαθε ότι για άλλη μια φορά, πριν από μια εβδομάδα (στις 12 Ιανουαρίου) το Ισραήλ εκτόξευσε πυραύλους εναντίον της αεροπορικής βάσης Μεζέχ λίγο έξω από την Δαμασκό και 80 χιλιόμετρα περίπου μέσα στο έδαφος της Συρίας; Προφανώς βέβαια αν είχε χτυπηθεί οποιαδήποτε χώρα σύμμαχος των Αμερικανό-νατοϊκών θα είχε γίνει πρώτη είδηση.
Πόσοι γνωρίζουν άραγε ότι στην περικυκλωμένη πόλη του Ντερ Εζόρ εκατόν είκοσι χιλιάδες άμαχοι βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο εξαιτίας της τεράστιας επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι δολοφόνοι του Daesh. Οι δυνάμεις με την οποία διεξάγουν τις συνεχείς επιθέσεις οι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι, προέρχονται από το μέτωπο τις Μοσούλης, με τους Ρώσους να κατηγορούν τους Αμερικάνους ότι ενώ η Μοσούλη υποτίθεται ότι είναι περικυκλωμένη, οι τρομοκράτες διοχετεύονται στην πραγματικότητα στην Συρία. Πόσοι γνωρίζουν ότι στην μάχη του Ντερ Εζόρ ο στρατός της Συρίας μαζί με Ιρανούς και Λιβανέζους εθελοντές αλλά και τους κατοίκους της πόλης υπερασπίζονται το τελευταίο προπύργιο της ανατολικής Συρίας ενώ ταυτόχρονα η αμερικανονατοική συμμαχία κατά λάθος βομβαρδίζει θέσεις του συριακού στρατού;
Πόση ώρα αφιέρωσαν τα κανάλια των εφοπλιστών για να μάθουμε ότι ταυτόχρονα με τον πόλεμο στην Συρία, πριν μερικές μέρες έφθασε και εγκαταστάθηκε στην Πολωνία αμερικάνικος στρατός συνεχίζοντας τη περικύκλωση της Ρωσίας που ξεκίνησε με το πραξικόπημα της συμμαχίας οπαδών της Ε.Ε. και ναζιστών στην Ουκρανία;
Ο συριακός πόλεμος έχει πάψει προ πολλού να είναι απλά ένας εμφύλιος πόλεμος, στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ μόνο ένας τέτοιος. Αποτελεί μέρος και συνέχεια του γενικότερου σχεδιασμού των Αμερικάνων για αναδιάταξη του γεωπολιτικού στάτους, ως αντίμετρο στην διαρκή ισχυροποίηση της Κίνας της Ρωσίας και μιας αναπτυσσόμενης συμμαχίας ανάμεσα σε αυτές τις δυο χώρες και άλλων όπως το Ιράν.
Στην Συρία για πρώτη φορά από το 1990 η μηχανή πολέμου της αμερικανό-νατοϊκής αυτοκρατορίας έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση και σε κάθε περίπτωση, μακριά από τον αρχικό σχεδιασμό της. Αυτό που κρίνεται σήμερα στην Συρία είναι η ίδια της η εθνική υπόσταση ως ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος, ,το οποίο αποτελεί και βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη σε προοδευτική κατεύθυνση στο μέλλον.
Ο Άσσαντ δεν είναι σοσιαλιστής, για την ακρίβεια ούτε καν ένας ηγέτης που ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια μια φιλολαϊκή πολιτική, καμία αυταπάτη ή ωραιοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει περί αυτού. Ήττα όμως της κυβέρνησης του Άσσαντ σημαίνει την επικράτηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, της κρεατομηχανής θανάτου, την διάλυση της χώρας, την επικράτηση των σκοταδιστών σαλαφιστών. Αυτό που σήμερα λοιπόν είναι το ζητούμενο είναι η νίκη του συριακού στρατού και του συριακού λαού η οποία θα αποτρέψει και την επιπλέον γεωστρατηγική ενίσχυση της ευρωατλαντικής παντοκρατορίας και των συμμάχων τους. Η προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, χωρίς αυτή η ταξική πάλη θα διεξαχθεί σε μια κατειλημμένη και διαλυμένη χώρα υπό πολύ χειρότερους όρους.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η εντεινόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση οδηγεί σε μια όλο και πιο βίαια αντίδραση της αυτοκρατορικής μηχανής. Η κρίση οδηγεί τον ισχυρότερο μηχανισμό προπαγάνδας που διαθέτει, την τηλεόραση, να χρησιμοποιεί όλο και πιο κραυγαλέα το ψέμα και την ψεύτικη είδηση προκειμένου να πατρονάρει την λαϊκή γνώμη και συνείδηση. Οποιαδήποτε αντικειμενικότητα στην ενημέρωση έστω και ως δημοκρατική επίφαση έχει εξαφανιστεί. Τα πέπλα του καπιταλισμού και της δυτικής αστικής «δημοκρατίας» πέφτουν ένα-ένα και όλο και πιο πολύ αποκαλύπτεται το κρυπτόμενο τέρας.
Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017
Σχετικά με το «εθνικιστικό ντελίριο» του Τραμπ... (KATAΠΛΗΚΤΙΚΟ! Ξεβρακώνει τους Ελληνόφοβους της ιμπεριαλιστικής "αριστεράς")
Του Θύμιου Παπανικολάου
"ΡΕΣΑΛΤΟ"
Η «αριστερά» της Παγκοσμιοποίησης εκπληρώνει το ρόλο της (αυτόν του «ξεπλύματος» και του δεκανικιού της Παγκοσμιοποίησης), με τη δαιμονοποίηση των ιδεολογημάτων του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου: Των ιδεολογημάτων του «εθνικισμού», του «ρατσισμού», της «ξενοφοβίας», της «πολυπολιτισμικότητας» και CIA…
Είναι αυτή η «αριστερά» που έχει αναγάγει σε «σκιάχτρα» όλα τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης…
Δεν υπάρχει κείμενο αυτής της «αριστεράς» (σε όλες τις αποχρώσεις της, ιδιαίτερα τις «αριστερίστικες») το οποίο να μην έχει ως κεντρικό του άξονα ένα από αυτά τα «σκιάχτρα»: Του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού» κατά κανόνα…
Ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» έχουν... υποκαταστήσει κυριολεκτικά την αφετηρία κάθε ταξικής ανάλυσης: Την ταξική πάλη…
Τα πάντα κινούνται με απόλυτο κριτήριο τον «εθνικισμό», το «ρατσισμό» κ.λπ…
Έτσι και τώρα αυτό που αναδεικνύουν με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο είναι ο «εθνικισμός» του. Αναφωνεί η «Ίσκρα»: «Ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ»!!!
Βεβαίως, ουδείς από αυτήν την «αριστερά» στηλίτευσε μέχρι σήμερα το ντελίριο του αντί-εθνικισμού των προηγούμενων Αμερικανών προέδρων, καθώς και των ηγετών του 4ου Ράιχ: Των νέων αποικιοκρατών…
Το αντίθετο ακριβώς έπραττε αυτή η «αριστερά»: Συμμετείχε και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο σ’ αυτό το «αντί- εθνικιστικό» και «αντί- ρατσιστικό» ντελίριο της Παγκοσμιοποίησης…
Τώρα, αυτή η «αριστερά», διακρίνει το «εθνικιστικό ντελίριο» του Τραμπ με τα ίδια βλέμματα των μηχανισμών της Παγκοσμιοποίησης: Ακριβώς με τα ίδια «επιχειρήματα» κτυπούν τον Τραμπ, σύσσωμοι, όλοι ληστές και δήμιοι της ανθρωπότητας, όλοι οι πολιτικοί εκφραστές του 4ου Ράιχ, καθώς και οι προπαγανδιστικές πόρνες τους…
Εμμέσως πλην σαφώς, λοιπόν, όλες αυτές οι δυνάμεις της «αριστεράς» που σκούζουν ανέξοδα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, ταυτίζονται πλήρως με τα ιδεολογικά κλισέ της Παγκοσμιοποίησης, με όχημα τα υψωμένα «σκιάχτρα» του «εθνικισμού», του «ρατσισμού» κ.λπ…
Αγνοούν αυτοί οι «αριστεροί» και το αλφάβητο της Αριστεράς: Δηλαδή, ότι τόσο ο «εθνικισμός», όσο και ο «αντί-εθνικισμός», αποτελούν ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ του κεφαλαίου που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε ιστορική περίοδο…
Η Παγκοσμιοποίηση πρότασσε τα ιδεολογήματα του «αντί- εθνικισμού» και CIA, διότι αυτά ανταποκρίνονταν στις στρατηγικές επιδιώξεις της: Ισοπέδωση και άλωση των εθνικών κρατών, προώθηση της νέας αποικιοκρατίας, απαξίωση και εξαφάνιση κάθε κοινωνικού-εθνικού συναισθήματος, κάθε αγωνιστικής, πολιτισμικής και ηθικής παράδοσης…
Σήμερα που η Παγκοσμιοποίηση καταρρέει από τις ίδιες εκρηκτικές αντιφάσεις της, σήμερα που ίδια η παραγωγική υπόσταση του καπιταλισμού κινδυνεύει, ισχυρές μερίδες του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου αναζητούν λύσεις ξανά στον «εθνικό προστατευτισμό»: Θυμούνται ξανά τα ξεχασμένα ιδεολογήματα του «εθνικού καπιταλισμού».
Τι περίμενε, συνεπώς, κανείς από τον Τραμπ. Να μιλήσει επαναστατικά για την ανατροπή του καπιταλισμού; Για τη σωτηρία του αγωνίζεται και ιδιαίτερα για τη σωτηρία της υπερδύναμης που κινδυνεύει από την κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης…
Οι «αριστεροί», βεβαίως, της Παγκοσμιοποίησης προσκολλημένοι στα ιδεολογήματά της, δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο Τραμπ και οι νέοι ηγέτες «εθνικιστές», εκφράζουν και αξιοποιούν δημαγωγικά και για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τις διεργασίες της παγκόσμιας Ταξικής Πάλης: Τα ΕΘΝΙΚΑ λαϊκά ρεύματα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης.
Αυτοί οι θλιβεροί «αριστεροί» δεν μπορούν να διακρίνουν (αγκυλωμένοι από την «αντί- εθνικιστική» τους κατήχηση) ότι με τον υστερικό τους αντί-εθνικισμό («ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ») έρχονται σε κάθετη ρήξη, ΟΧΙ με τον «εθνικισμό» του Τραμπ, αλλά με τα εθνικά ρεύματα των λαών της υφηλίου, ρεύματα που οι Τραμπ και CIA, επιχειρούν να σφετεριστούν και να υποτάξουν στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ακριβώς διότι δεν ΥΠΑΡΧΕΙ Αριστερά…
Και όχι μόνο δεν υπάρχει Αριστερά, αλλά αυτή που «ποζάρει» σαν «αριστερά» στηρίζει με τον «αντί- εθνικισμό» της (με την οξεία αντίθεσή της στα εθνικά λαϊκά ρεύματα) το έργο των ιμπεριαλιστών που φορούν τις νέες μάσκες του «εθνικισμού»…
Η «αριστερά» δεν μπορεί να διακρίνει, ουδέποτε διέκρινε, την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα ιδεολογήματα του κεφαλαίου («εθνικισμός») και στα «εθνικά αισθήματα» των λαϊκών μαζών.
Η «αριστερά» δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο «εθνικισμός των πληβείων» είναι ο πατριωτισμός και αυτός ο «εθνικισμός» δεν είναι ιδεολογία. Είναι η κοινωνική, εθνική συνείδηση, είναι το κοινωνικό συναίσθημα ενός λαού, οι μνήμες και οι προφητείες της φαντασίας, οι αγωνιστικές, πολιτισμικές και πνευματικές παραδόσεις, η συλλογική αλληλεγγύη, όλα αυτά που έχουν βελονιαστεί στο στημόνι της λαϊκής «ψυχής».
Η ιδεολογία του «εθνικισμού» (ιδεολογία του κεφαλαίου) επιχειρεί να «αξιοποιήσει» και να κερδοσκοπήσει πάνω στον «εθνικισμό των πληβείων» (πατριωτισμό).
Το ίδιο και η ιδεολογία του «αντί- εθνικισμνού» (και αυτή του κεφαλαίου, του πλανητικού) επιχειρεί να ξεριζώσει τα «χαρακτηριστικά» του πατριωτισμού και να κατασκευάσει νέες κοινωνίες-αγέλες, νέες αποικίες…
Η «αριστερά» προσδέθηκε στο άρμα αυτής της πλανητικής ιδεολογίας του κεφαλαίου…
Σήμερα που αρχίζει να καταρρέει η Παγκοσμιοποίηση, συνεχίζει αυτή η «αριστερά» να είναι «κολλημένη» στα ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης: Έτσι έχει υπογράψει τελεσίδικα την καταδίκη της…
Αναλώνεται αυτή η «αριστερά» στους γενικούς και ηθικολογικούς αναθεματισμούς εναντίον του Τραμπ, αντί να μπει μπροστάρης στον αγώνα των ΝΕΩΝ ΕΘΝΙΚΟ-απελευθερωτικών κινημάτων, μπροστάρης του «εθνικισμού των πληβείων» (που αναπτύσσεται εκρηκτικά σε όλη την υφήλιο), καθώς και μπροστάρης στο ξεσκέπασμα της νέας ιμπεριαλιστικής ΑΠΑΤΗΣ: Αυτής της εκμετάλλευσης και του σφετερισμού των κοινωνικών και εθνικών αισθημάτων των λαών…
Αντί να δώσει ΗΓΕΣΙΑ σ’ αυτά τα εθνικά λαϊκά αισθήματα που η Παγκοσμιοποίηση τα έχει αναπτύξει και οξύνει, η «αριστερά» τα αφορίζει και τα στιγματίζει σαν «εθνικιστικά», «ρατσιστικά» κ.λπ. αφήνοντας τους ιμπεριαλιστές ελεύθερους να τα καναλιζάρουν προς τις δικές τους επιδιώξεις…
Διαβάστε και εδώ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10413
Είναι αυτή η «αριστερά» που έχει αναγάγει σε «σκιάχτρα» όλα τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης…
Δεν υπάρχει κείμενο αυτής της «αριστεράς» (σε όλες τις αποχρώσεις της, ιδιαίτερα τις «αριστερίστικες») το οποίο να μην έχει ως κεντρικό του άξονα ένα από αυτά τα «σκιάχτρα»: Του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού» κατά κανόνα…
Ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» έχουν... υποκαταστήσει κυριολεκτικά την αφετηρία κάθε ταξικής ανάλυσης: Την ταξική πάλη…
Τα πάντα κινούνται με απόλυτο κριτήριο τον «εθνικισμό», το «ρατσισμό» κ.λπ…
Έτσι και τώρα αυτό που αναδεικνύουν με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο είναι ο «εθνικισμός» του. Αναφωνεί η «Ίσκρα»: «Ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ»!!!
Βεβαίως, ουδείς από αυτήν την «αριστερά» στηλίτευσε μέχρι σήμερα το ντελίριο του αντί-εθνικισμού των προηγούμενων Αμερικανών προέδρων, καθώς και των ηγετών του 4ου Ράιχ: Των νέων αποικιοκρατών…
Το αντίθετο ακριβώς έπραττε αυτή η «αριστερά»: Συμμετείχε και μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο σ’ αυτό το «αντί- εθνικιστικό» και «αντί- ρατσιστικό» ντελίριο της Παγκοσμιοποίησης…
Τώρα, αυτή η «αριστερά», διακρίνει το «εθνικιστικό ντελίριο» του Τραμπ με τα ίδια βλέμματα των μηχανισμών της Παγκοσμιοποίησης: Ακριβώς με τα ίδια «επιχειρήματα» κτυπούν τον Τραμπ, σύσσωμοι, όλοι ληστές και δήμιοι της ανθρωπότητας, όλοι οι πολιτικοί εκφραστές του 4ου Ράιχ, καθώς και οι προπαγανδιστικές πόρνες τους…
Εμμέσως πλην σαφώς, λοιπόν, όλες αυτές οι δυνάμεις της «αριστεράς» που σκούζουν ανέξοδα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, ταυτίζονται πλήρως με τα ιδεολογικά κλισέ της Παγκοσμιοποίησης, με όχημα τα υψωμένα «σκιάχτρα» του «εθνικισμού», του «ρατσισμού» κ.λπ…
Αγνοούν αυτοί οι «αριστεροί» και το αλφάβητο της Αριστεράς: Δηλαδή, ότι τόσο ο «εθνικισμός», όσο και ο «αντί-εθνικισμός», αποτελούν ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ του κεφαλαίου που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε κάθε ιστορική περίοδο…
Η Παγκοσμιοποίηση πρότασσε τα ιδεολογήματα του «αντί- εθνικισμού» και CIA, διότι αυτά ανταποκρίνονταν στις στρατηγικές επιδιώξεις της: Ισοπέδωση και άλωση των εθνικών κρατών, προώθηση της νέας αποικιοκρατίας, απαξίωση και εξαφάνιση κάθε κοινωνικού-εθνικού συναισθήματος, κάθε αγωνιστικής, πολιτισμικής και ηθικής παράδοσης…
Σήμερα που η Παγκοσμιοποίηση καταρρέει από τις ίδιες εκρηκτικές αντιφάσεις της, σήμερα που ίδια η παραγωγική υπόσταση του καπιταλισμού κινδυνεύει, ισχυρές μερίδες του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου αναζητούν λύσεις ξανά στον «εθνικό προστατευτισμό»: Θυμούνται ξανά τα ξεχασμένα ιδεολογήματα του «εθνικού καπιταλισμού».
Τι περίμενε, συνεπώς, κανείς από τον Τραμπ. Να μιλήσει επαναστατικά για την ανατροπή του καπιταλισμού; Για τη σωτηρία του αγωνίζεται και ιδιαίτερα για τη σωτηρία της υπερδύναμης που κινδυνεύει από την κατάρρευση της Παγκοσμιοποίησης…
Οι «αριστεροί», βεβαίως, της Παγκοσμιοποίησης προσκολλημένοι στα ιδεολογήματά της, δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο Τραμπ και οι νέοι ηγέτες «εθνικιστές», εκφράζουν και αξιοποιούν δημαγωγικά και για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τις διεργασίες της παγκόσμιας Ταξικής Πάλης: Τα ΕΘΝΙΚΑ λαϊκά ρεύματα εναντίον της Παγκοσμιοποίησης.
Αυτοί οι θλιβεροί «αριστεροί» δεν μπορούν να διακρίνουν (αγκυλωμένοι από την «αντί- εθνικιστική» τους κατήχηση) ότι με τον υστερικό τους αντί-εθνικισμό («ντελίριο εθνικισμού από τον Τραμπ») έρχονται σε κάθετη ρήξη, ΟΧΙ με τον «εθνικισμό» του Τραμπ, αλλά με τα εθνικά ρεύματα των λαών της υφηλίου, ρεύματα που οι Τραμπ και CIA, επιχειρούν να σφετεριστούν και να υποτάξουν στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ακριβώς διότι δεν ΥΠΑΡΧΕΙ Αριστερά…
Και όχι μόνο δεν υπάρχει Αριστερά, αλλά αυτή που «ποζάρει» σαν «αριστερά» στηρίζει με τον «αντί- εθνικισμό» της (με την οξεία αντίθεσή της στα εθνικά λαϊκά ρεύματα) το έργο των ιμπεριαλιστών που φορούν τις νέες μάσκες του «εθνικισμού»…
Η «αριστερά» δεν μπορεί να διακρίνει, ουδέποτε διέκρινε, την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα ιδεολογήματα του κεφαλαίου («εθνικισμός») και στα «εθνικά αισθήματα» των λαϊκών μαζών.
Η «αριστερά» δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο «εθνικισμός των πληβείων» είναι ο πατριωτισμός και αυτός ο «εθνικισμός» δεν είναι ιδεολογία. Είναι η κοινωνική, εθνική συνείδηση, είναι το κοινωνικό συναίσθημα ενός λαού, οι μνήμες και οι προφητείες της φαντασίας, οι αγωνιστικές, πολιτισμικές και πνευματικές παραδόσεις, η συλλογική αλληλεγγύη, όλα αυτά που έχουν βελονιαστεί στο στημόνι της λαϊκής «ψυχής».
Η ιδεολογία του «εθνικισμού» (ιδεολογία του κεφαλαίου) επιχειρεί να «αξιοποιήσει» και να κερδοσκοπήσει πάνω στον «εθνικισμό των πληβείων» (πατριωτισμό).
Το ίδιο και η ιδεολογία του «αντί- εθνικισμνού» (και αυτή του κεφαλαίου, του πλανητικού) επιχειρεί να ξεριζώσει τα «χαρακτηριστικά» του πατριωτισμού και να κατασκευάσει νέες κοινωνίες-αγέλες, νέες αποικίες…
Η «αριστερά» προσδέθηκε στο άρμα αυτής της πλανητικής ιδεολογίας του κεφαλαίου…
Σήμερα που αρχίζει να καταρρέει η Παγκοσμιοποίηση, συνεχίζει αυτή η «αριστερά» να είναι «κολλημένη» στα ιδεολογήματα της Παγκοσμιοποίησης: Έτσι έχει υπογράψει τελεσίδικα την καταδίκη της…
Αναλώνεται αυτή η «αριστερά» στους γενικούς και ηθικολογικούς αναθεματισμούς εναντίον του Τραμπ, αντί να μπει μπροστάρης στον αγώνα των ΝΕΩΝ ΕΘΝΙΚΟ-απελευθερωτικών κινημάτων, μπροστάρης του «εθνικισμού των πληβείων» (που αναπτύσσεται εκρηκτικά σε όλη την υφήλιο), καθώς και μπροστάρης στο ξεσκέπασμα της νέας ιμπεριαλιστικής ΑΠΑΤΗΣ: Αυτής της εκμετάλλευσης και του σφετερισμού των κοινωνικών και εθνικών αισθημάτων των λαών…
Αντί να δώσει ΗΓΕΣΙΑ σ’ αυτά τα εθνικά λαϊκά αισθήματα που η Παγκοσμιοποίηση τα έχει αναπτύξει και οξύνει, η «αριστερά» τα αφορίζει και τα στιγματίζει σαν «εθνικιστικά», «ρατσιστικά» κ.λπ. αφήνοντας τους ιμπεριαλιστές ελεύθερους να τα καναλιζάρουν προς τις δικές τους επιδιώξεις…
Διαβάστε και εδώ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10413
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017
Στη Γη Της Επαγγελίας
του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)
Το 2016 ήταν η πιο θανατηφόρα χρονιά της τελευταίας δεκαετίας για τους ανήλικους Παλαιστίνιους, στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης. Τουλάχιστον 32 Παλαιστίνιοι, κάτω των 18 ετών, έχασαν τη ζωή τους από σφαίρες των ισραηλινών δυνάμεων. Τα στοιχεία δημοσίευσε η οργάνωση «Defense for Children».
Όταν διαβάσαμε την παραπάνω είδηση στο μυαλό μας ήρθαν τα λόγια του Ισραηλινού ποιητή Haim Gouri ο οποίος το 1960 έγραψε: «Κάθε ισραηλινός γεννιέται με ένα μαχαίρι που τον ίδιο θα σφάξει (…) Αυτό το χώμα δεν ξεδιψά και πάντα ζητά περισσοτέρους τάφους και φέρετρα για τάφους».
Η φρικαλεότητα που περιγράφει η «Defense for Children» δεν είναι η πιο θανατηφόρα αλλά είναι μια ακόμα συνέχεια της ιστορίας τρόμου της Παλαιστίνης....
Ποιος αλήθεια ξεχνά τις σφαγές του Δεκεμβρίου του 2008 και του Ιανουάριο του 2009, όταν περισσότεροι από 1.300 Παλαιστίνιοι μεταξύ των οποίων και περισσότερα από 300 παιδιά δολοφονήθηκαν;
Ωστόσο στη Γάζα, μια λωρίδα γης μήκους 45 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου 8 χιλιομέτρων διαβιούν και λιμοκτονούν σε άθλιες συνθήκες περικυκλωμένοι από ένα τείχος με προμαχώνες, παρατηρητήρια και θανάσιμες «ουδέτερες ζώνες», περίπου 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, απολαμβάνοντας την φυλακή τους μέσα στη γενική αδιαφορία της διεθνούς πολιτισμένης κοινότητας!
Λογικό, διότι και οι ΗΠΑ και η ΕΕ στηρίζουν το κράτος του Ισραήλ από όλες τις απόψεις: οικονομικές, διπλωματικές, πολιτικές και στρατιωτικές. Δηλαδή το κράτος το Ισραήλ είναι ένα εξαρτημένο κράτος που δεν θα άντεχε τόσο καιρό στον αραβικό κόσμο αν δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των προστατών του. Στα συμφέροντα αυτά του «Άξονα του Καλού» του δυτικού πολιτισμού πρέπει να υποκύψουν όλοι οι άλλοι λαοί που κατοικούν στην «Γη της Επαγγελίας».Όταν διαβάσαμε την παραπάνω είδηση στο μυαλό μας ήρθαν τα λόγια του Ισραηλινού ποιητή Haim Gouri ο οποίος το 1960 έγραψε: «Κάθε ισραηλινός γεννιέται με ένα μαχαίρι που τον ίδιο θα σφάξει (…) Αυτό το χώμα δεν ξεδιψά και πάντα ζητά περισσοτέρους τάφους και φέρετρα για τάφους».
Η φρικαλεότητα που περιγράφει η «Defense for Children» δεν είναι η πιο θανατηφόρα αλλά είναι μια ακόμα συνέχεια της ιστορίας τρόμου της Παλαιστίνης....
Ποιος αλήθεια ξεχνά τις σφαγές του Δεκεμβρίου του 2008 και του Ιανουάριο του 2009, όταν περισσότεροι από 1.300 Παλαιστίνιοι μεταξύ των οποίων και περισσότερα από 300 παιδιά δολοφονήθηκαν;
Ωστόσο στη Γάζα, μια λωρίδα γης μήκους 45 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου 8 χιλιομέτρων διαβιούν και λιμοκτονούν σε άθλιες συνθήκες περικυκλωμένοι από ένα τείχος με προμαχώνες, παρατηρητήρια και θανάσιμες «ουδέτερες ζώνες», περίπου 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, απολαμβάνοντας την φυλακή τους μέσα στη γενική αδιαφορία της διεθνούς πολιτισμένης κοινότητας!
Κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει την γέννηση του. Αυτό αποφάσισε (το Μάιο του 1948) ο ΟΗΕ πως θα ήταν το μέλλον της ιερής γης τριών θρησκειών. Η απόφαση είχε ληφθεί από τις 29 Νοεμβρίου του 1947 σε μια συνέλευση του ΟΗΕ, με πλειοψηφία των δυο τρίτων των μελών του. Οι Ισραηλίτες με μια απόφαση βρέθηκαν σε μια γη που δεν κόπιασαν να την αποκτήσουν με χωράφια ελιών και αμπελιών που δεν φύτευσαν και σε σπίτια που δεν έχτισαν.
Αμέσως ένοπλες εβραϊκές οργανώσεις άρχισαν άγριες επιθέσεις ενάντια στους Παλαιστίνιους, με σκοπό να τους ξεριζώσουν από τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη. Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους.
Ωστόσο υπάρχει μια εδραιωμένη αρχή: δεν είναι άλλη από το δικαίωμα, κάθε τμήματος ενός λαού ή ακόμα και μιας ομάδας ανθρώπων, στην αυτοδιάθεση. Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να περιορίζεται λόγω των συνεπειών που τυχόν θα επιφέρει ή λόγω «εθνικών» συμφερόντων. Πρόκειται για έναν αντικειμενικό νόμο της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης. Όταν όμως την παραπάνω τάση πηγαίνει να αξιοποιήσει μια τάξη όπως η αποικιοκρατική ευρωπαϊκή τάξη ή η εγχώρια, υποτακτική υποτελής και εξαρτημένη αστική τάξη της κοινωνικής καταπίεσης των εργαζομένων μαζών, τότε πραγματώνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και οι λαοί υπογράφουν την καταδίκη τους αφού μόνο αφεντικό αλλάζουν.
Αμέσως ένοπλες εβραϊκές οργανώσεις άρχισαν άγριες επιθέσεις ενάντια στους Παλαιστίνιους, με σκοπό να τους ξεριζώσουν από τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη. Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους.
Ωστόσο υπάρχει μια εδραιωμένη αρχή: δεν είναι άλλη από το δικαίωμα, κάθε τμήματος ενός λαού ή ακόμα και μιας ομάδας ανθρώπων, στην αυτοδιάθεση. Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να περιορίζεται λόγω των συνεπειών που τυχόν θα επιφέρει ή λόγω «εθνικών» συμφερόντων. Πρόκειται για έναν αντικειμενικό νόμο της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης. Όταν όμως την παραπάνω τάση πηγαίνει να αξιοποιήσει μια τάξη όπως η αποικιοκρατική ευρωπαϊκή τάξη ή η εγχώρια, υποτακτική υποτελής και εξαρτημένη αστική τάξη της κοινωνικής καταπίεσης των εργαζομένων μαζών, τότε πραγματώνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και οι λαοί υπογράφουν την καταδίκη τους αφού μόνο αφεντικό αλλάζουν.
Στην Παλαιστίνη εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκατεστημένοι Αραβικοί πληθυσμοί που θεωρούσαν αυτή τη γη πατρίδα και στην οποία ήθελαν και θέλουν να ζουν. Στην ίδια γη ζούσε μια μειοψηφία Εβραίων που επίσης θεωρούσε αυτήν τη γη πατρίδα. Αλλά μόνο η αριθμητική αύξηση των Εβραίων της Παλαιστίνης μπορούσε να κάνει τους Άραβες να αναλογιστούν την κατάσταση και να αναγνωρίσουν τους Εβραίους (λαός διασκορπισμένος σε όλο τον κόσμο) όχι ως θρησκευτική μειοψηφία, που ζούσε σε ένα status quo που είχε χαρακτήρα δημογραφικής κυριαρχίας καθαρά αραβικής, αλλά ως ανεξάρτητο λαό. Με πιο τρόπο όμως θα γινόταν αυτό; Με δικαιοσύνη ή με δύναμη;
Αποφασίστηκε η δύναμη διότι έτσι θα αποσπούσαν μεγαλύτερο μερτικό.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα Dabid Ben Gurion: «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βεβαιωθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα ξαναρθούν ποτέ. Οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν» και αλλού: «Καθαρά πολιτικά εμείς είμαστε οι επιτιθέμενοι και αυτοί υπερασπίζονται τους εαυτούς τους (…) Η χώρα είναι δική τους διότι την κατοικούν ενώ εμείς θέλουμε να έρθουμε από το εξωτερικό και να την αποικίσουμε (…) ( Noam Chomsky: The Fateful Triangle The United States, Israel, and the Palestinians)
Αποφασίστηκε η δύναμη διότι έτσι θα αποσπούσαν μεγαλύτερο μερτικό.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα Dabid Ben Gurion: «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βεβαιωθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα ξαναρθούν ποτέ. Οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν» και αλλού: «Καθαρά πολιτικά εμείς είμαστε οι επιτιθέμενοι και αυτοί υπερασπίζονται τους εαυτούς τους (…) Η χώρα είναι δική τους διότι την κατοικούν ενώ εμείς θέλουμε να έρθουμε από το εξωτερικό και να την αποικίσουμε (…) ( Noam Chomsky: The Fateful Triangle The United States, Israel, and the Palestinians)
Ας γνωρίσουμε όμως έναν εμβληματικό άνθρωπο. Το όνομα τους ήταν: Benjamin Disraeli. Εβραίος ως προς το θρήσκευμα, Βρετανός όμως ως το μεδούλι του, ο οποίος υπηρέτησε το «Στέμμα» δύο φορές ως πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου και έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στη δημιουργία του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας. Επί πρωθυπουργίας του αγοράστηκε από την «Βρετανική Αυτοκρατορία» η Κύπρος που ως τα τότε ήταν επαρχεία των Οθωμανών. Έκδηλα ικανοποιημένος που η «Βρετανική Αυτοκρατορία» απέκτησε αυτή την πολύτιμη «βάση» για την ευόδωση των αποικιακών της σχεδίων, δήλωνε: «Βρήκαμε τον κρίκο που μας έλειπε»!
Ο Disraeli διέπρεψε όμως και ως συγγραφέας. Στο έργο του με τίτλο «Coningsby», ή εναλλακτικά «The New Generation» αφού πρώτα αναφέρει, στην σελ 203 πως: «Οι Εβραίοι είναι φυλή χωρίς επιμειξίες, η αριστοκρατία της φύσης» συνεχίζει λίγο παρακάτω σελ 231, καταλήγοντας: « Γεγονός είναι ότι δεν μπορεί να αφανίσει κανείς μια καθαρή φυλή με καυκάσια οργάνωση. Είναι γεγονός που άπτεται της φυσιολογίας, απλός νόμος της φύσης (…).
Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να ισχυριστεί πως τα παραπάνω λόγια αποτελούν την πεμπτουσία του Σιωνισμού.
Ο Σιωνισμός έχει τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Βασίζεται εν μέρει μόνο στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση η οποία συνδέει τους Εβραίους με τη Γη του Ισραήλ. Ο Σιωνισμός υπήρξε κυρίως κοσμική ιδεολογία η οποία εμφανίστηκε ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα.
Όμως ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο του οποίου οι μορφές έκφρασης, οι φορείς, τα αντικείμενα και τα αποτελέσματα εξαρτώνται και καθορίζονται από την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Ο Disraeli αναπτύσσει ένα ιδεολογικό σχηματισμό στα γραπτά του την εποχή της αποικιοποίησης και του αυξανόμενου ρόλου του ρατσιστικού μηχανισμού προκειμένου να νομιμοποιήσει τη βία της κατάκτησης των εδαφών των «κατώτερων φυλών».
Πάντως τα ίχνη του αντισημιτισμού που μάστιζε την Ευρώπη και της ιδεολογίας της «βιολογικής» διαφοράς των λαών είχαν ως φυσική κατάληξη τον Φασισμό-ναζισμό.
Ας πεταχτούμε λοιπόν για λίγο στην φασιστική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 όπου οι «άριοι» επιχειρηματίας της Mannesman της Dresdner Bank της Krupp της IG Farben της Thyssen της Deutsche Bank ωφελούνταν από τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις των επιχειρήσεων των Γερμανών Εβραίων. Εκεί όπου οι Εβραίοι μετατράπηκαν σε απόβλητα και παρίες, ζώντας μιαν άθλια ζωή, που δεν τους επιτρεπόταν ούτε φρέσκα φρούτα να αγοράσουν, ούτε να περπατούν στα πεζοδρόμια που άστραφταν από ρατσιστική καθαρότητα.
Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν την σκληρή σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση «Haganah» που δρούσε στην Παλαιστίνη από το 1936 (ο πυρήνας των μετέπειτα Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων) να προσπαθήσει έρθει σε συνεννόηση με τον Χίτλερ ώστε να ξεκινήσει διαβούλευση για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Δηλαδή τα χρόνια που οι διώξεις των Εβραιών στην Γερμάνια ήταν νομοθετημένες και ο πλανήτης βρισκόταν στα πρόθυρα πολέμου, το εθνικιστικό σιωνιστικό κίνημα ασχολούνταν με το σχέδιο ίδρυσης ενός κράτους κατάλληλο για χρήση αποκλειστικά μόνο από Εβραίους!
Ο Disraeli διέπρεψε όμως και ως συγγραφέας. Στο έργο του με τίτλο «Coningsby», ή εναλλακτικά «The New Generation» αφού πρώτα αναφέρει, στην σελ 203 πως: «Οι Εβραίοι είναι φυλή χωρίς επιμειξίες, η αριστοκρατία της φύσης» συνεχίζει λίγο παρακάτω σελ 231, καταλήγοντας: « Γεγονός είναι ότι δεν μπορεί να αφανίσει κανείς μια καθαρή φυλή με καυκάσια οργάνωση. Είναι γεγονός που άπτεται της φυσιολογίας, απλός νόμος της φύσης (…).
Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να ισχυριστεί πως τα παραπάνω λόγια αποτελούν την πεμπτουσία του Σιωνισμού.
Ο Σιωνισμός έχει τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Βασίζεται εν μέρει μόνο στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση η οποία συνδέει τους Εβραίους με τη Γη του Ισραήλ. Ο Σιωνισμός υπήρξε κυρίως κοσμική ιδεολογία η οποία εμφανίστηκε ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα.
Όμως ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο του οποίου οι μορφές έκφρασης, οι φορείς, τα αντικείμενα και τα αποτελέσματα εξαρτώνται και καθορίζονται από την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Ο Disraeli αναπτύσσει ένα ιδεολογικό σχηματισμό στα γραπτά του την εποχή της αποικιοποίησης και του αυξανόμενου ρόλου του ρατσιστικού μηχανισμού προκειμένου να νομιμοποιήσει τη βία της κατάκτησης των εδαφών των «κατώτερων φυλών».
Πάντως τα ίχνη του αντισημιτισμού που μάστιζε την Ευρώπη και της ιδεολογίας της «βιολογικής» διαφοράς των λαών είχαν ως φυσική κατάληξη τον Φασισμό-ναζισμό.
Ας πεταχτούμε λοιπόν για λίγο στην φασιστική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 όπου οι «άριοι» επιχειρηματίας της Mannesman της Dresdner Bank της Krupp της IG Farben της Thyssen της Deutsche Bank ωφελούνταν από τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις των επιχειρήσεων των Γερμανών Εβραίων. Εκεί όπου οι Εβραίοι μετατράπηκαν σε απόβλητα και παρίες, ζώντας μιαν άθλια ζωή, που δεν τους επιτρεπόταν ούτε φρέσκα φρούτα να αγοράσουν, ούτε να περπατούν στα πεζοδρόμια που άστραφταν από ρατσιστική καθαρότητα.
Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν την σκληρή σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση «Haganah» που δρούσε στην Παλαιστίνη από το 1936 (ο πυρήνας των μετέπειτα Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων) να προσπαθήσει έρθει σε συνεννόηση με τον Χίτλερ ώστε να ξεκινήσει διαβούλευση για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Δηλαδή τα χρόνια που οι διώξεις των Εβραιών στην Γερμάνια ήταν νομοθετημένες και ο πλανήτης βρισκόταν στα πρόθυρα πολέμου, το εθνικιστικό σιωνιστικό κίνημα ασχολούνταν με το σχέδιο ίδρυσης ενός κράτους κατάλληλο για χρήση αποκλειστικά μόνο από Εβραίους!
 |
| Charles Orde Wingate |
Η οργάνωση «Haganah» ήταν υπό την στρατιωτική καθοδήγηση δυο ατόμων: Του Εβραίου Yitzak Sadeh πρώην αξιωματικός του τσαρικού στρατού και εχθρός των κομμουνιστών ο οποίος εγκατέλειψε την Ρωσία μετά την νίκη των Μπολσεβίκων. Μπήκε στην υπηρεσία των Βρετανών οι οποίοι τον έστειλαν στην Παλαιστίνη.
Ο άλλος ήταν ο χριστιανός φασίστας και υποστράτηγος των Βρετανών Charles Orde Wingate, μάστορας των βασανιστηρίων και των μαζικών τιμωριών. Ο γνωστός μονόφθαλμος Ισραηλινός Στρατηγός Moshe Dayan ήταν μαθητής του!Ο Χίτλερ αποδέχτηκε το αίτημα και οι συζητήσεις ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 1937 στο Βερολίνο με τον Adolf Eichmann από μεριάς των φασιστών και τον Feivel Polkes από μεριάς των σιωνιστών. Από τον Polkes ζητήθηκε να επιτρέψει η φασιστική Γερμανία στους πλούσιους Εβραίους να μεταβιβάσουν συνάλλαγμα στην Παλαιστίνη και να διευκολύνει η Γερμανία με επιδότηση την μετανάστευση των φτωχών Εβραίων. Ο Eichmann ανέθεσε στον υπασπιστή του μέλος των SS Otto von Albrecht Bolschwing να πάει στην Παλαιστίνη ως πράκτορας για να «λειάνει» το έδαφος και υποσχέθηκε στον Polkes ότι θα επισκεφθεί την Παλαιστίνη όπου και θα έδινε την οριστική απάντηση της φασιστικής Γερμανίας. (Για την Ιστορία ο Bolschwing μετά τον πόλεμο είχε προσληφθεί από την μυστική αμερικανική υπηρεσία Counter Intelligence Corps (CIC), η οποία αργότερα συγχωνεύθηκε με τη CIA. Εργάστηκε και ως αντιπρόεδρος στην αμερικανική εταιρεία “Τrans-International Computer Investment Corporation” που είχε συμβάσεις μόνο με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.)
Ο Adolf Eichmann μαζί με τον προϊστάμενο του Herbert Martin Hagen αναχώρησαν για την Παλαιστίνη τον Νοέμβριο του 1937. Όμως οι ταραχές που είχαν ξεσπάσει στην Παλαιστίνη και η άρνηση των Βρετανών να δεχτούν στην αποικία τους Εβραίους μετανάστες έκαναν τον Hagen και Eichmann να μεταφέρουν την συνάντηση με τους σιωνιστές στο Κάιρο. Επιστρέφοντας στην Γερμανία έκαναν μια αρνητική αναφορά στον Χίτλερ σχετικά με την πρόταση των σιωνιστών για επιδότηση της εβραϊκής μετανάστευσης στην Παλαιστίνη. Οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν.
Έτσι κι αλλιώς σε όλη την Μέση Ανατολή οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες δημιούργησαν Κράτη Μωσαϊκό πλέκοντας: Σουνίτες με Σιίτες, Εβραίους με Χριστιανούς και Νεστοριανούς με Μανδαίους και Δρούζους που ευχαρίστως ο ένας θα ξεφορτώνονταν τον άλλο. Επιπροσθέτως, χωρίς οι αποικιοκράτες να στραφούν στους μαιάνδρους του παρελθόντος αλλά στην βία, στρίμωξαν σε σύνορα Άραβες, Τουρκμένους, Πέρσες, Κούρδους που από την μια μέρα στην άλλη έπρεπε να αποκαλούν, τα σχεδόν τετραγωνισμένα σύνορα που φτιάχτηκαν σε ωραίες αίθουσες των ευρωπαϊκών αυλών, «πατρίδα». Στους Άραβες βέβαια η Βρετανία και Γαλλία είχαν υποσχεθεί ένα ανεξάρτητο Κράτος αν συνέδραμαν στις πολεμικές προσπάθειες τους, πρώτα κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και εναντίων της Τουρκίας μα και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είχαν συμφέρον και υπόσχονταν μα μετά είχαν άλλα πιο μεγάλα συμφέροντα οπότε αθέτησαν την υπόσχεση τους.
Τα πετρέλαια της περιοχής ανακαλύφθηκαν λίγο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεν ήταν τυχαία η συνάντηση λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου, στις 14 Φεβρουαρίου 1945, πάνω στο κατάστρωμα του πολεμικού αμερικανικού πλοίου S.S Quincy του Roosevelt και αυτού του βεδουίνου, που ο κόσμος αποκαλούσε Ιμπν Σαούντ. Στην άμμο του βασιλείου του Σαούντ αναπαυόταν ένας μυθικός θησαυρός. Το πετρέλαιο. Για να αναλάβει η εταιρεία «Aramco» την εκμετάλλευση του πετρελαίου ο Ιμπν Σαούντ ζήτησε από τον Roosevelt οι επιζήσαντες, της φασιστικής σφαγής, Εβραίοι να επιστρέψουν να ζήσουν εκεί από όπου εκδιώχτηκαν. Ο Roosevelt δεν απέρριψε το επιχείρημα και πρότεινε να σταλεί μια αραβική αποστολή στην Αμερική προκειμένου να εκθέσει την θέση των Αράβων για την Παλαιστίνη. Λίγο μετά όμως ο Roosevelt πέθανε και η τύχη της Παλαιστίνης άλλαξε με τον Τρούμαν. Ο Ιμπν Σαούντ φοβήθηκε τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών και θυσίασε την Παλαιστίνη…
Έτσι κι αλλιώς σε όλη την Μέση Ανατολή οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες δημιούργησαν Κράτη Μωσαϊκό πλέκοντας: Σουνίτες με Σιίτες, Εβραίους με Χριστιανούς και Νεστοριανούς με Μανδαίους και Δρούζους που ευχαρίστως ο ένας θα ξεφορτώνονταν τον άλλο. Επιπροσθέτως, χωρίς οι αποικιοκράτες να στραφούν στους μαιάνδρους του παρελθόντος αλλά στην βία, στρίμωξαν σε σύνορα Άραβες, Τουρκμένους, Πέρσες, Κούρδους που από την μια μέρα στην άλλη έπρεπε να αποκαλούν, τα σχεδόν τετραγωνισμένα σύνορα που φτιάχτηκαν σε ωραίες αίθουσες των ευρωπαϊκών αυλών, «πατρίδα». Στους Άραβες βέβαια η Βρετανία και Γαλλία είχαν υποσχεθεί ένα ανεξάρτητο Κράτος αν συνέδραμαν στις πολεμικές προσπάθειες τους, πρώτα κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και εναντίων της Τουρκίας μα και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είχαν συμφέρον και υπόσχονταν μα μετά είχαν άλλα πιο μεγάλα συμφέροντα οπότε αθέτησαν την υπόσχεση τους.
Τα πετρέλαια της περιοχής ανακαλύφθηκαν λίγο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεν ήταν τυχαία η συνάντηση λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου, στις 14 Φεβρουαρίου 1945, πάνω στο κατάστρωμα του πολεμικού αμερικανικού πλοίου S.S Quincy του Roosevelt και αυτού του βεδουίνου, που ο κόσμος αποκαλούσε Ιμπν Σαούντ. Στην άμμο του βασιλείου του Σαούντ αναπαυόταν ένας μυθικός θησαυρός. Το πετρέλαιο. Για να αναλάβει η εταιρεία «Aramco» την εκμετάλλευση του πετρελαίου ο Ιμπν Σαούντ ζήτησε από τον Roosevelt οι επιζήσαντες, της φασιστικής σφαγής, Εβραίοι να επιστρέψουν να ζήσουν εκεί από όπου εκδιώχτηκαν. Ο Roosevelt δεν απέρριψε το επιχείρημα και πρότεινε να σταλεί μια αραβική αποστολή στην Αμερική προκειμένου να εκθέσει την θέση των Αράβων για την Παλαιστίνη. Λίγο μετά όμως ο Roosevelt πέθανε και η τύχη της Παλαιστίνης άλλαξε με τον Τρούμαν. Ο Ιμπν Σαούντ φοβήθηκε τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών και θυσίασε την Παλαιστίνη…
 |
| JEW_haganah-soldiers_1948 |
Ωστόσο οι πρώτοι Εβραίοι που πάτησαν τα πόδια τους στην Παλαιστίνη ήταν ο στρατός των 30.000 ανδρών που εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την Βρετανία. Ήταν ο μυστικός σιωνιστικός στρατός του Feivel Polkes που ονομάζονταν «Haganah» δηλαδή «Άμυνα», που είχε αγαθές σχέσεις με τους Βρετανούς, με αποστολή να προστατεύσουν τους Εβραίους μετανάστες που θα έφταναν στην Παλαιστίνη.
Λίγες βδομάδες μετά υπήρχαν 750.000, εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι από τις εστίες τους και πάνω από πεντακόσια χωριά κατεστραμμένα. Ο μαζικός εκτοπισμός σε ελάχιστο διάστημα ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς ωμοτήτων- βιασμοί, μαζικές δολοφονίες, σφαγές ολόκληρων οικογενειών- που σκοπό είχαν να τρομοκρατήσουν τους Παλαιστίνιους και να τους εξαναγκάσουν σε άμεση φυγή. Διότι κανένας λαός δεν εγκαταλείπει τη γη του με την θέληση του!
Λίγες βδομάδες μετά υπήρχαν 750.000, εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι από τις εστίες τους και πάνω από πεντακόσια χωριά κατεστραμμένα. Ο μαζικός εκτοπισμός σε ελάχιστο διάστημα ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς ωμοτήτων- βιασμοί, μαζικές δολοφονίες, σφαγές ολόκληρων οικογενειών- που σκοπό είχαν να τρομοκρατήσουν τους Παλαιστίνιους και να τους εξαναγκάσουν σε άμεση φυγή. Διότι κανένας λαός δεν εγκαταλείπει τη γη του με την θέληση του!
Ο Εβραίος στρατηγός Μοσέ Καρμέλ έγραψε: «Εγκαταλείπουν τα χωριά στα οποία γεννήθηκαν οι ίδιοι και οι πρόγονοι τους και πηγαίνουν εξορία (…) Γυναίκες, παιδιά , μωρά γαϊδούρια, όλα μετακινούνται μέσα στην σιωπή και την οδύνη προς τα βόρεια χωρίς να κοιτούν δεξιά κι αριστερά. Η γυναίκα δεν βρίσκει τον άντρα της και το παιδί δεν βρίσκει τον πατέρα του (…) κανείς δεν ξέρει το σκοπό αυτού του οδοιπορικού. (…) Ο πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν και ο υπουργός Σαρετ φάνηκαν να μην σοκάρονται από αυτό που είχε συμβεί» (Benny Morris: The Birth of Palestinian Refugee Problem Revisited σελ:487-488)Οι Παλαιστίνιοι πριν από 68 χρόνια κλήθηκαν να γίνουν τα εξιλαστήρια θύματα και να πληρώνουν ένα χρέος που δημιούργησε η καρδιά της Ευρώπης.
Και αρνήθηκαν !
Αρνήθηκαν, να τους κλέψουν να τους ταπεινώσουν να τους διώξουν.
Νάγκπα: η καταστροφή!
Αυτό το όνομα έδωσαν οι Παλαιστίνιοι στην τραγωδία τους!
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017
Δύση και Ανατολή σε «κόντρα» ρόλους
Οσοι είχαν συντονίσει τον δέκτη τους χθες το μεσημέρι με κάποιο από τα μεγάλα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, θα πρέπει να έμειναν με την αίσθηση ότι παρακολουθούσαν θέατρο του παραλόγου. Σε πρώτο χρόνο, άκουσαν τον πρόεδρο της κομμουνιστικής Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, να εκφωνεί ενώπιον μεγαλόσχημων επιχειρηματιών και πολιτικών, στο Νταβός της Ελβετίας, μια λυρικών τόνων υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης, την οποία θα ζήλευε και ο Μπαράκ Ομπάμα. Λίγο αργότερα, οι τηλεθεατές είδαν την Τερέζα Μέι, πρωθυπουργό της χώρας που αποτέλεσε το λίκνο του καπιταλισμού και του ελεύθερου εμπορίου, να υψώνει τη σημαία του εθνικισμού, χαράσσοντας τη γραμμή του «σκληρού Brexit», που θα βγάλει τη χώρα της όχι μόνο από την Ε.Ε. αλλά και την ενιαία αγορά. Απηχώντας το κλίμα του Νταβός, οι απεσταλμένοι των διεθνών μίντια δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους για τον Σι Τζινπίνγκ – «ροκ σταρ του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ», τον χαρακτήρισε η ρεπόρτερ του BBC. Αδιανόητη μέχρι χθες, η παρουσία για πρώτη φορά στην ιστορία της Λαϊκής Κίνας ενός ηγέτη της στο πλέον προβεβλημένο think tank του διεθνούς κεφαλαίου είχε, βέβαια, την αυτονόητη σημασία της. Το γεγονός ότι οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της Δύσης απουσίαζαν φέτος από τις χιονισμένες Αλπεις, απορροφημένοι από τα εσωτερικά προβλήματά τους, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον εκπρόσωπο της αναδυόμενης Ανατολής, ήρθε να δώσει μια συμβολική διάσταση στην ομιλία του. Ωστόσο, ήταν κυρίως το περιεχόμενό της και η φορτισμένη διεθνής συγκυρία που ανέδειξαν τον κομμουνιστή ηγέτη σε γητευτή των κοσμοπολίτικων ελίτ.
Ο Σι Τζινπίνγκ δεν ανέφερε ούτε μία φορά το όνομα του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά κάθε αποστροφή του ήταν κι ένα ευθύβολο βέλος εναντίον του ανθρώπου που θα ηγείται από μεθαύριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οποιος επιλέγει σήμερα την επιστροφή στον προστατευτισμό μοιάζει με εκείνους που κλειδαμπαρώνονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, τόνισε ο πρόεδρος της Κίνας: μπορεί να προστατευτούν από τη βροχή του χειμώνα, αλλά θα χάσουν τον ήλιο και τον αέρα. Η Κίνα δελεάστηκε και αυτή στο παρελθόν να αποφύγει τις περιπέτειες του ανοιχτού ωκεανού, τελικά κατάλαβε όμως ότι δεν είχε μέλλον όσο περιοριζόταν σε λιμνούλες και ορμίσκους. Σε έναν νέο γύρο διεθνούς προστατευτισμού, δηλαδή παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, δεν θα υπάρξει κανείς νικητής, προσέθεσε σε άλλο σημείο της ομιλίας του. Αναφορικά με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, τόνισε ότι η Κίνα θα τιμήσει την υπογραφή της, παρά τη μονομερή αμφισβήτηση των διεθνών συμφωνιών από τον Τραμπ.
Αυτή η γεμάτη αυτοπεποίθηση και εξωστρέφεια Κίνα του Σι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται σε μεγαλύτερη αντίθεση με την εικόνα της εσωστρεφούς αναδίπλωσης που εκπέμπει η νέα αμερικανική κυβέρνηση. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Ντόναλντ Τραμπ, με την πολύκροτη συνέντευξή του στους Times και στην Bild, απείλησε τους κορυφαίους εταίρους του με εμπορικούς πολέμους, χαρακτήρισε την Ε.Ε. «γερμανικό όχημα» και σχεδόν ευχήθηκε τη διάλυσή της, εκτιμώντας ότι και άλλες χώρες θα ακολουθήσουν σύντομα το παράδειγμα του Brexit. Οσοι γοητεύθηκαν από τον Σι του Νταβός είναι κυρίως γιατί είδαν στο πρόσωπό του έναν αντι-Τραμπ. Μόνο που η Κίνα ούτε μπορεί ούτε φιλοδοξεί, τουλάχιστο για το προβλέψιμο μέλλον, να γίνει Αμερική, μια ηγεμονική δύναμη με παγκόσμιες φιλοδοξίες.
Πάντως, η αναφορά του Σι στις αρνητικές εμπειρίες της χώρας του από τις πολιτικές απομονωτισμού δίνει τροφή στη σκέψη. Είναι γνωστό ότι στις αρχές του 15ου αιώνα η Κίνα ήταν πολύ πιο προχωρημένη από την Ευρώπη. Ο θρυλικός ναύαρχος Τσενκ είχε εξερευνήσει τις θάλασσες από την Κορεατική μέχρι την Αραβική Χερσόνησο και το Κέρας της Αφρικής, προωθώντας μια μεγάλη ζώνη ελεύθερου εμπορίου και κινεζικής επιρροής. Το γιατί η δυναστεία των Μινγκ αποφάσισε να κλείσει τις πόρτες της στον έξω κόσμο, την ώρα που οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι ξανοίγονταν για την Αμερική, συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο σφοδρών αντιπαραθέσεων μεταξύ των ιστορικών. Γεγονός παραμένει ότι αυτή η μοιραία απόφαση έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μετατόπιση του παγκόσμιου κέντρου βάρους από την Ανατολή στη Δύση. Οι βρετανικές κανονιοφόροι στην Καντόνα, στον πρώτο πόλεμο του οπίου, απλώς επισφράγισαν τα τετελεσμένα.
Μήπως όλα αυτά τα απίθανα και όμως πραγματικά που ζούμε σήμερα προμηνύουν μια νέα, παγκοσμίων διαστάσεων ανατροπή, αυτήν τη φορά εις βάρος της Δύσης; Ακούγεται πρόωρο, σε κάθε περίπτωση, όμως, ζούμε άκρως ενδιαφέροντες καιρούς. Μόνο που, όπως αρέσκεται να μας υπενθυμίζει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, η ευχή «να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς» ήταν, για τους Κινέζους που είχαν γαλουχηθεί με τον Κομφούκιο, βαριά κατάρα.
*Πηγή: kathimerini.gr
μέσω www.iskra.gr
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017
Για τη ματαιοδοξία των νέων «σωτήρων»
Τι να ’ναι εκείνο που μετατρέπει όσους ασχολούνται με τα «κοινά» σε όντα ανεδαφικά, ουδεμία δηλαδή επαφή έχοντα με τη ζώσα πραγματικότητα; Προφανώς να νομίζουν ότι γεννήθηκαν για να «σώσουν» τον κόσμο από την ένδεια, ίσως και την ανία, ή ότι πρέπει καλά και σώνει να ξεχωρίσουν από την πλέμπα, να μη δυσφορούν με τη μετριότητα (!), να μη συναγελάζονται με ανθρώπους χωρίς αισθητική και πλούτο.
Εκτός από το πρόσφατο προσκλητήριο των κεντροαριστερών δυνάμεων του τόπου, ακόμη τρία πρώην «στελέχη» τού εν Ελλάδι σοσιαλισμού διεκδικούν τα ηνία της χώρας ώστε -λένε- να τη συγκρατήσουν από τον κατήφορο που έχει πάρει, χωρίς να μπουν στον κόπο να μας πουν ότι αυτοί οι ίδιοι και η πολιτική τους είναι οι κύριοι υπεύθυνοι αφού κυβερνούσαν επί τόσα χρόνια -λεπτομέρειες...
Ούτε να κλάψεις μπορείς ούτε να γελάσεις· παρακολουθείς απλώς και τρίβεις τα μάτια σου από τη θρασύτητά τους και την ικανότητά τους να παίζουν το ίδιο βιολί επί δεκαετίες - να ’ναι το βιολί της ματαιοδοξίας ή μήπως των προνομίων που αφειδώς προσφέρει η κρατική μηχανή σε όσους την υπηρετούν με βάση τα συμφεροντάκια τους; Κάποιο ταλέντο θα διαθέτουν ασφαλώς, είτε αυτό έχει θετικό είτε αρνητικό πρόσημο.
Μπορεί επίσης να αριστεύουν στα μαθήματα που παραδίδει, δεκαετίες τώρα, το αδιατάρακτο ελληνικό πολιτικό σύστημα (νεποτισμός, φαυλοκρατία, γραφειοκρατία, πελατειακές σχέσεις και τα συναφή συμπαρομαρτούντα).
Γι’ αυτό ίσως δεν αισχύνονται και επανεμφανίζονται στο προσκήνιο, διότι γνωρίζουν καλά -και από μέσα- το αργόσυρτο αυτό πολιτικό σύστημα, συν το γεγονός ότι δεν έχει «διακριθεί» ακόμη στην πολιτική διαπάλη ένας ελπιδοφόρος, έστω και ουτοπικός, φορέας διακίνησης ιδεών.
Με θεατρικό τρόπο παρουσιάζουν την ανανέωση που τάχα προσκομίζουν με ολίγο από ευρωπαϊσμό, αποκοπή από την παρελθοντολογία και τη συντήρηση (οι ριζοσπάστες...) και περισσή αυθάδεια βεβαίως.
Επαναναστατικές (...) διεργασίες συντελούνται στις πενιχρές μας μέρες μέσα από την «ανασυγκρότηση» της Κεντροαριστεράς και των τριών θηρίων της ανανέωσης (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης) - πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή εάν θέλουμε να διατηρηθούμε νηφάλιοι και κάπως σοβαροί.
Βεβαίως και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να δοκιμάζονται στον στίβο των εκλογών - αλλού είναι το πρόβλημα και μάλλον εντοπίζεται σε συναισθηματικά και όχι ιδεολογικά κριτήρια. Δεν πρέπει, δε, να λησμονεί κανείς το βαθύ (και αβυσσαλέο;) ορμέμφυτο για επικυριαρχία - άλλοι το λένε αλλιώς...
Χορός σωτήρων λοιπόν και ανανέωσης σε όλη τη χώρα, αδυνατείς όμως να διακρίνεις ποιος είναι ο κορυφαίος και ποιος ο ουραγός, έτσι που είναι όλοι μπουρδουκλωμένοι και ασυνάρτητοι (;), ασταθείς και μεσόκοποι.
Τι κρίμα με τόσους σωτήρες η Ελλάδα να μην μπορεί να ανασάνει τουλάχιστον, να βολοδέρνει μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, η καψερή. Και πού ν’ αρχίσουν τα όργανα και στον άλλο πόλο, της κεντροδεξιάς ευρωτίασης, αλλά μάλλον εκεί είναι πιο μονιασμένοι, πιο «έξυπνοι» εννοείται προκειμένου να υφαρπάξουν την εξουσία.
Μεγάλο κομμάτι βέβαια της κοινωνίας έχει παραιτηθεί από τα κοινά, αδιαφορεί για το ποιος ετοιμάζει τι· ένα μικρό, όμως, νοιάζεται, αλλά τι να κάνει μόνο κι έρμο; Χάθηκαν και τα διλήμματα...
Ο Τραμπ, η αξιολόγηση κι η Ψωροκώσταινα...
Όταν παρακαλάς να είχε άδικο ο πρόεδρος Μάο...
Χρήστος Ξανθάκης
Και ξαφνικά η ειδησεογραφία κουράστηκε! Για να μη πω ψόφησε εντελώς δηλαδή και ακούσω πάλι τίποτις φωνές ότι το παρακάνω. Έτσι είναι παιδιά, όταν...
όλες σχεδόν οι ιστοσελίδες κοτσάρουν στην πρώτη τους σελίδα το καυτό θέμα «Αυτά είναι τα λιγότερο ασφαλή passwords», τότε είμαστε για ζεστό χαμομήλι και αγκάλες του Μορφέα. Εκτός κι αν αναστατωθήκατε εσείς που είπε ο Σαμαράς ότι τον έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι ο Σόιμπλε. Εγώ πάντως πιο πολύ εντυπωσιάστηκα με όλα τα καλά λόγια που είπε ο Αντώνης (χρόνια πολλά!) για τον Ευάγγελο.. Βενιζέλο. Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να κοιτάξεις στον ουρανό και να κάνεις τον σταυρό σου. Πολλάκις
Χρήστος Ξανθάκης
Και ξαφνικά η ειδησεογραφία κουράστηκε! Για να μη πω ψόφησε εντελώς δηλαδή και ακούσω πάλι τίποτις φωνές ότι το παρακάνω. Έτσι είναι παιδιά, όταν...
όλες σχεδόν οι ιστοσελίδες κοτσάρουν στην πρώτη τους σελίδα το καυτό θέμα «Αυτά είναι τα λιγότερο ασφαλή passwords», τότε είμαστε για ζεστό χαμομήλι και αγκάλες του Μορφέα. Εκτός κι αν αναστατωθήκατε εσείς που είπε ο Σαμαράς ότι τον έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι ο Σόιμπλε. Εγώ πάντως πιο πολύ εντυπωσιάστηκα με όλα τα καλά λόγια που είπε ο Αντώνης (χρόνια πολλά!) για τον Ευάγγελο.. Βενιζέλο. Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να κοιτάξεις στον ουρανό και να κάνεις τον σταυρό σου. Πολλάκις
Nevermind όμως που θα έλεγε και ο Κίμων «δεν βρέθηκε ένας Χριστιανός να με φωνάξει στις πασοκοσυνάξεις» Κουλούρης. Εδώ επικρατεί αμηχανία σε όλη την υφήλιο, δεν θα επικρατούσε στην Ψωροκώσταινα; Όταν βγαίνει ο Τραμπ με όρους γηπεδικούς και λέει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «δεν μετράει» και ότι το ΝΑΤΟ «τα κακάρωσε», λογικό είναι ακόμη και το πιο κρυόκωλο στέλεχος των Βρυξελλών να αισθάνεται μια φωτιά στα μπατζάκια του. Και να μην νοιάζεται ιδιαιτέρως για τα πως και τα γιατί της ελληνικής αξιολόγησης. Ένα θέμα που μοιάζει τώρα τελευταία να αφορά αποκλειστικά και μόνο τις ενημερωτικές εκπομπές των καναλιών.
Και την αντιπολίτευση βεβαίως, η οποία πιάνεται από τα μαλλιά της. Μία εκλογές, δύο εκλογές, τρεις και το λουρί της μάνας, δεν γίνεται έτσι δουλειά. Άσε που η απέναντι πλευρά την έχει ανθιστεί τη δουλειά και καταστρώνει τα δικά της σχέδια όπως γράφει σήμερα ο Τάκης Χατζής, εδώ στο Νewpost:
Και την αντιπολίτευση βεβαίως, η οποία πιάνεται από τα μαλλιά της. Μία εκλογές, δύο εκλογές, τρεις και το λουρί της μάνας, δεν γίνεται έτσι δουλειά. Άσε που η απέναντι πλευρά την έχει ανθιστεί τη δουλειά και καταστρώνει τα δικά της σχέδια όπως γράφει σήμερα ο Τάκης Χατζής, εδώ στο Νewpost:
«Στη διεθνή σκηνή, η προεδρία Τραμπ, οι αναταράξεις της ευρωζώνης και η ολοκλήρωση των γερμανικών εκλογών ενδέχεται να ανοίξουν χώρο για μια πιο ήπια αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος.»
Αυτό ελπίζουν στο Μαξίμου και ποιος μπορεί να τους πει «όχι», δηλαδή; Άμα πάει η Ευρώπη να γίνει κολυμπηθρόξυλο, το ΝΑΤΟ να δει τα ραδίκια ανάποδα κι ο καλός κύριος Βλαδίμηρος Πούτιν να ακονίζει τα νυχάκια του, αρχίζει κάπως να αναβαθμίζεται η στρατηγική σημασία της Ελλάδας και να υποβαθμίζεται αυτό το άθλιο το χρέος. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεως φυσικά, δεν έχει να κάνει με το ποια έκφραση της κεντροδεξιάς (Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ) θα κυβερνάει τον τόπο. Έχει να κάνει με το ότι από πάνω σου είναι τα Βαλκάνια, από κάτω σου η Αφρική και στα Ανατολικά έχεις τον Ερντογάν. Τον Ταγίπ που θέλει πολύς κόσμος να τον φιλετάρει κι αυτόν και τη χώρα του.
Οπότε; Οπότε καταλήγουμε σε εκείνο το καταραμένο που είχε ο πρόεδρος Μάο:
«Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση»
Προσωπικώς ελπίζω εδώ, στο μαγαζάκι το δικό μας, να κάνει στάση μόνο το θαυμάσιον της υποθέσεως και η αναστάτωση να πάει κάπου παραπέρα. Εκτός κι αν είναι τόσο τζούφιος ο Τραμπ, που αποδειχθεί εν τέλει Ντόναλντ Ντακ…
Αυτό ελπίζουν στο Μαξίμου και ποιος μπορεί να τους πει «όχι», δηλαδή; Άμα πάει η Ευρώπη να γίνει κολυμπηθρόξυλο, το ΝΑΤΟ να δει τα ραδίκια ανάποδα κι ο καλός κύριος Βλαδίμηρος Πούτιν να ακονίζει τα νυχάκια του, αρχίζει κάπως να αναβαθμίζεται η στρατηγική σημασία της Ελλάδας και να υποβαθμίζεται αυτό το άθλιο το χρέος. Ανεξαρτήτως κυβερνήσεως φυσικά, δεν έχει να κάνει με το ποια έκφραση της κεντροδεξιάς (Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ) θα κυβερνάει τον τόπο. Έχει να κάνει με το ότι από πάνω σου είναι τα Βαλκάνια, από κάτω σου η Αφρική και στα Ανατολικά έχεις τον Ερντογάν. Τον Ταγίπ που θέλει πολύς κόσμος να τον φιλετάρει κι αυτόν και τη χώρα του.
Οπότε; Οπότε καταλήγουμε σε εκείνο το καταραμένο που είχε ο πρόεδρος Μάο:
«Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση»
Προσωπικώς ελπίζω εδώ, στο μαγαζάκι το δικό μας, να κάνει στάση μόνο το θαυμάσιον της υποθέσεως και η αναστάτωση να πάει κάπου παραπέρα. Εκτός κι αν είναι τόσο τζούφιος ο Τραμπ, που αποδειχθεί εν τέλει Ντόναλντ Ντακ…
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017
"Open The Door" Mr. Highway Band feat. Jennie Kapadai
Ένα συγκλονιστικό μουσικό κομμάτι κι ένα εξίσου συγκλονιστικό βίντεο από τους Mr. Highway Band, ένα συγκρότημα που επανειλημμένα έχει αποδείξει την ευαισθησία του για τα κοινωνικά προβλήματα και το προσφυγικό.
Σε λίγες εβδομάδες οι Mr. Highway Band, ένα συγκρότημα που επανειλημμένα έχει αποδείξει την ευαισθησία του για τα κοινωνικά προβλήματα και το προσφυγικό, κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο The Rebel Artist από την Los Almiros Records.
Στο μεταξύ, το κομμάτι τους με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Open The Door" (με τη συμμετοχή της Τζένης Καπάδαη) έγινε βίντεο και μέσα σε κάτι περισσότερο από τρία λεπτά τα λέει όλα.
Η σκηνοθεσία και το μοντάζ είναι της ίδιας της μπάντας.
H συνέλευση των ζώων*
Του Περικλή Κοροβέση Προσφάτως έλαβα μια επιστολή από τον παλιό γαλλικό εκδοτικό μου οίκο (Éditions du Seuil). Απόρησα. Ηξερα βέβαια πως περίπου εδώ και μισό αιώνα είχαν εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο «Ανθρωποφύλακες» («La filière»). Οι άνθρωποι είχαν εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους και έκτοτε οι δρόμοι μας χάθηκαν.
Την απορία μου τη διαδέχτηκε η έκπληξη. Ηταν μια εξασέλιδη επιστολή που με πληροφορούσε για την τύχη του βιβλίου μου και το ποια συγγραφικά δικαιώματα μου αναλογούν. Το ποσόν ήταν ασήμαντο και κάτω από το όριο των χρημάτων που θα μπορούσα να εκταμιεύσω. Εντούτοις μου το πίστωσαν. Στη χώρα μου έχουν εκδοθεί συνολικά δεκαοκτώ βιβλία που έχουν την υπογραφή μου.
Η συντριπτική τους πλειονότητα είχαν κυκλοφορήσει από μεγάλους και σοβαρούς εκδοτικούς οίκους. Εκτός από τα τρία τελευταία μου βιβλία και μια επανέκδοση που βρίσκονται στην αγορά, η τύχη των υπολοίπων αγνοείται.
Εχουν εξαφανιστεί. Αλλά μαζί τους και οι εκδότες. Και αυτοί άφαντοι. Εχεις περισσότερες πιθανότητες να πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι σου, παρά να βγει ο εκδότης στο τηλέφωνο ή έστω κάποιος υποδεέστερος.
Εφτανες μέχρι τη γραμματέα που σε πληροφορούσε, μόλις άκουγε το όνομά σου, πως απαξάπαντες ήταν απόντες ή σε σύσκεψη. Σήμερα αυτή η τακτική είναι καταξιωμένος θεσμός. Υπάρχει η διαδεδομένη φήμη πως οι εκδότες κλέβουν τους συγγραφείς και κατά καιρούς έχουν γίνει καταγγελίες. Σίγουρα και σε αυτόν τον κλάδο υπάρχουν απατεώνες. Κριτήριο είναι οι τίτλοι που βγάζουν.
Και νομίζω πως όλοι οι «κατεστημένοι» εκδοτικοί οίκοι έχουν βγάλει πολύτιμα βιβλία, άσχετα αν διατηρούν και εμπορικές σειρές. Υπάρχουν ακόμα και οι μικρότεροι εκδοτικοί οίκοι, οι «πουριτανοί», που βγάζουν βιβλία μόνο της δικής τους αυστηρής επιλογής.
Και εκεί αγοράζεις βιβλία με κλειστά μάτια. Αλλού θα πρέπει να ψάξουμε την αιτία του «εξαφανιζόλ» των εκδοτών. Στην κρίση. Παλιότερα, οι συνεπέστεροι εξ αυτών πλήρωναν στην ώρα τους. Το χαρτί και το τυπογραφείο είναι οι λεγόμενες ανελαστικές δαπάνες. Αν δεν πληρώσεις, δεν παίρνεις χαρτί.
Και αν δεν δώσεις μετρητά στον τυπογράφο και στον βιβλιοδέτη δεν βγάζεις βιβλίο. Μένουν τώρα οι ελαστικές δαπάνες. Και αυτές είναι οι συγγραφείς, οι μεταφραστές, οι επιμελητές, οι γραφίστες και το προσωπικό. Και αυτοί βάζουν το κεφάλαιο που λείπει που είναι η απλήρωτη εργασία τους. Αλλιώτικα δεν βγαίνει βιβλίο. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα.
Σήμερα έχει επανέλθει ο παλαιός θεσμός που ο συγγραφέας πλήρωνε για να εκδοθεί το βιβλίο του. Πολλά καλά ονόματα της ελληνικής λογοτεχνίας, στο ξεκίνημά τους χρηματοδότησαν τα βιβλία τους. Και η ανταμοιβή τους ήταν να δουν το χειρόγραφό τους τυπωμένο. Η πολιτική για το βιβλίο είναι άγνωστο ζήτημα για την Πολιτεία. Και το ΕΚΕΒΙ αρχαϊκός θεσμός για το κυριαρχούν πολιτικό δόγμα του Νεοφιλελευθερισμού.
Αλλά υπάρχει μια μερίδα συγγραφέων – ακτιβιστών που δεν χάνουν ποτέ τα δικαιώματά τους. Αυτοί δεν έχουν καλό όνομα. Λέγονται απατεώνες, ενώ είναι επιτυχημένοι συγγραφείς που παίρνουν άμεσα τα δικαιώματά τους. Τι κάνει ένας απατεώνας; Πλάθει ένα μύθο, που τον κάνει πιστευτό σε ένα ειδικό κοινό που θέλγεται.
Εις αντάλλαγμα, αυτός που θέλγεται, καταβάλλει τον οβολόν του. Αυτός ο μύθος δεν είναι πάντοτε καλής ποιότητας, είναι κατά κανόνα μέτριος, αλλά οι μετριότητες είναι η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, ψηφίζοντας τους όμοιούς τους. Ομως πάντα με προϋπόθεση ένα σωτήριο μύθο. Και ποιος από μας δεν έχει πέσει θύμα απάτης;
Αλλά ας δούμε το τελευταίο μυθο-ιστόρημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο και απασχόλησε κρατικούς, εκκλησιαστικούς, δικαστικούς θεσμούς και το σύνολο των ΜΜΕ. Ο μέχρι πρότινος άγνωστος συγγραφέας Αρτέμης Σώρρας επισκίασε και τον πιο διάσημο Ελληνα συγγραφέα.
Το μυθιστόρημά του μπορούμε να το συνοψίσουμε ως εξής: Ενας κάτοχος τριών τρισ. δολαρίων, σχεδόν απευθείας απόγονος από τον Δία (με τα παιδιά που είχε ο Ολύμπιος θεός είναι δύσκολο να βρούμε άκρη) και ως εκ τούτου δωδεκαθεϊστής, απεσταγμένος Ελληνας 100% και βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής υψηλής τεχνολογίας.
Πούλησε λοιπόν στο Πεντάγωνο των ΗΠΑ τα μυστικά υπερόπλα των αρχαίων προγόνων μας σε αστρονομική τιμή (και εδώ η αντιπολίτευση που την απασχόλησε αυτό το θέμα, καταλογίζει στην κυβέρνηση «εθνομηδενισμό», γιατί δεν παρέπεμψε αυτό τον έμπορο αρχαιοελληνικών όπλων -μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς- για εσχάτη προδοσία).
Και φυσικά ο συγγραφέας μας είχε μετοχές αμύθητης αξίας της Τράπεζας της Ανατολής (Τράπεζα που καταργήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και η αξία των μετοχών είχε μηδενιστεί στην Κατοχή).
Ο γνήσιος αυτός Ελληνας ήθελε να απαλλάξει τους ομόφυλούς του από τα χρέη τους, με αντίτιμο τη συνδρομή τους στο κίνημα «Ελλήνων Συνέλευσις» που έχει περισσότερα από 200 γραφεία σε όλη την Ελλάδα και πολλούς οπαδούς. Λέτε να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός;
*Αυτοαναφορά στο παιδικό μουσικό παραμύθι «Η Συνέλευση των Ζώων» σε μουσική Γιώργου Κουρουπού και στίχους δικούς μου. Μόνο κακεντρεχείς μπορούν να συνδυάσουν αυτό το έργο με την «Ελλήνων Συνέλευσις».
Η απάντηση στην επέλαση της ακροδεξιάς
Φάρατζ, Brexit, Τραμπ, Ομπράν, Λεπέν, η ακροδεξιά επιτίθεται με ορμή σε ολόκληρο τον κόσμο παρά τις εδώ κι εκεί ισχνές αντιστάσεις. Που οφείλεται, άραγε, η επικράτηση της ξενοφοβίας και η υποταγή των «κάτω» στον λαϊκισμό της ακροδεξιάς; Είναι αλήθεια ότι η κυβερνώσα αριστερά, για την ακρίβεια η κεντροαριστερά, ενσωματώθηκε στο κυρίαρχο ρεύμα της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού, κι έτσι απαξιώθηκε πλήρως στα «μάτια» των λαϊκών στρωμάτων, που υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες της μετάβασης. Η ακροδεξιά, από την άλλη, μαζί με τα μέσα «ιδεολογικής εκτύφλωσης» διακηρύσσουν ότι για τα δεινά των «κάτω» ευθύνονται οι εγγενώς «κακοί» Άλλοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, αυτοί που παίρνουν τις δουλειές για ένα κομμάτι ψωμί. Γιατί ο διπλανός, ο «ξένος» που εισβάλει από το πουθενά, είναι ορατός «εχθρός», αντίθετα ο πραγματικός αντίπαλος είναι αόρατος. Ακριβώς όπως στα «Σταφύλια της Οργής» του Τζον Στάιμπεκ, όπου ο αγρότης που έχασε τη γη του (λόγω του «κόκκινου δανείου») έρχεται αντιμέτωπος με τον οδηγό της μπουλντόζας που γκρεμίζει το σπίτι του και τον σημαδεύει με το όπλο, αλλά ο οδηγός του λέει ότι εκτελεί τις διαταγές ενός τραπεζίτη από την Οκλαχόμα, που ομοίως εκτελεί τις διαταγές ενός τραπεζίτη της Ν. Υόρκης. Τότε ο αγρότης αναρωτιέται αμήχανα με το όπλο μετέωρο: «Τότε εγώ ποιον να πυροβολήσω;» Είναι η στιγμή κατά την οποία ελλοχεύει ο κίνδυνος να στρέψει το όπλο εναντίον των άλλων, αυτών που δεν φταίνε, των ορατών αλλά μη πραγματικών εχθρών, ή ακόμα και ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Όταν το στρέφει εναντίον του εαυτού του το θέμα λύνεται οριστικά και τελεσίδικα μέσα από τη διαδικασία ενοχών στην οποία εκπαιδεύεται από την ιδεολογία της ατομικής ευθύνης και της φτώχειας ως… αμαρτίας. Ναι, η φτώχια σε πολλούς κλάδους του προτεσταντικού χριστιανισμού ταυτίζεται με την «αμαρτία»!
Αλλά για να στραφεί εναντίον των άλλων χρειάζονται και άλλα χαρακτηριστικά που θα νομιμοποιήσουν τη βιαιότητά του. Αυτά είναι ο εθνικιστικός πατριωτισμός, η σημαία, ο εθνικός ύμνος και μία ιδεολογία εκπαίδευσης στη βία σύμφωνα με την οποία όλοι οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως κακοί. Το τελευταίο είναι κεντρικής σημασίας και διαπερνά την κοινωνία του μίσους, του φασισμού, του ρατσισμού, του «πολέμου όλων εναντίον όλων» αλλά και του μακιαβελισμού στο επίπεδο της πολιτικής των «από πάνω».
Πιο συγκεκριμένα, ο μακιαβελισμό ταυτίζεται με τον ρεαλισμό κι αυτός με την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός, γεγονός που αναγκάζει τον πολιτικό ηγέτη να γίνει κακός, αν θέλει να πετύχει μέσα σ’ έναν κόσμο κακών. Ο Χάουαρντ Ζιν, ο περίφημος αμερικανός διανοούμενος, που δεν υπάρχει πια, παραθέτει μια σειρά φιλοσόφους και παραδείγματα για να δείξει ότι ο άνθρωπος δεν είναι κακός αλλά γίνεται. Έτσι, ο Τζον Στιούαρτ Μιλ έλεγε πως «Απ’ όλες τις πρόστυχες μεθόδους, τις οποίες χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να αποφύγουν να λάβουν υπόψη τις επιπτώσεις που έχουν οι κοινωνικές και ηθικές επιδράσεις στο μυαλό των ανθρώπων, χειρότερη είναι η απόδοση της ποικιλίας των ανθρώπινων συμπεριφορών και χαρακτήρων σε έμφυτες, βιολογικές διαφορές». Μόνο που αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Ζιν για να καταρρίψει την άποψη περί της εκ φύσεως κακότητας του ανθρώπου παραπέμπει στη μελέτη του ανθρωπολόγου Κόλιν Τέρνμπελ(The Forest People) στην οποία περιγράφεται η ζωή των Πυγμαίων του δάσους Ίτουρι στην κεντρική Αφρική, «οι οποίοι τιμωρούσαν κάποιον που έτυχε να σφάλει, στέλνοντάς τον στο δάσος για να στεναχωρηθεί»! Υπάρχουν όμως και φυλές επιθετικές και τα μέλη των οποίων είναι εγωιστικά. Αυτό συνηγορεί, λέει ο Ζιν, στο ότι τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά οφείλονται στο περιβάλλον και τις συνθήκες διαβίωσης: «Η σχετικά εύκολη ζωή των ανθρώπων του δάσους καλλιέργησε την καλή θέληση και τη γενναιοδωρία». Συνεπώς για να απαντήσουμε στην λαϊκίστικη ιδεολογία της ακροδεξιάς πρέπει να βρούμε και να βιώσουμε νέους τρόπους οργάνωσης της «Καλοσύνης» και της Αλληλεγγύης. Μιας αλληλεγγύης που δεν θα κάνει διακρίσεις (όπως κάνει των ακροδεξιών) και ούτε θα έχει την χρηματισμένη μορφή των ΜΚΟ, αλλά που θα παραπέμπει στον πολύμορφο τρόπο οργάνωσης των παλιών συνδικάτων, όπου οι απόκληροι, οι άνεργοι, οι κυνηγημένοι έβρισκαν απάγκειο και μία ζωή που μετουσιώνε τη βία την οποία υφίσταντο, σε αλληλεγγύη, δηλαδή σε δρώσα αγάπη για τους ομοίους, σε πολιτισμό, σε παιδεία, σε γνώση και εντέλει σ' έναν αγώνα πολιτικό για την αλλαγή του κόσμου, όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο Χάουαρντ Ζιν σημειώνει πως «Οι εμπειρίες που βιώσαμε αυτόν τον αιώνα(σ.σ. αναφέρεται στον 20ο αι.) μας διδάσκουν ότι οι παλιές κατεστημένες αντιλήψεις, οι παραδοσιακές πεποιθήσεις, με άλλα λόγια ο συστηματοποιημένος σωρός των ιδεολογιών –καπιταλισμός, σοσιαλισμός, δημοκρατία- πρέπει να αποδιαρθρωθεί, έτσι ώστε να μπορέσουμε να παίξουμε και να πειραματιστούμε με τα υλικά ραφής, να προσθέσουμε καινούργια στοιχεία και να δημιουργήσουμε νέους συνδυασμούς με χαλαρότερους δεσμούς. Είναι γεγονός, καθώς οδεύουμε στον 21ο αιώνα, ότι χρειαζόμαστε απεγνωσμένα νέες, ευρηματικές προσεγγίσεις στα ανθρώπινα προβλήματα του καιρού μας. Όταν οι πολίτες οι ίδιοι λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, όταν ακούν με σκεπτικισμό τους σπουδαίους διανοούμενους και τους ειδικούς, και όταν επεξεργάζονται οι ίδιοι τα μεγάλα ζητήματα του σημερινού κόσμου, τότε γεννιέται η δημοκρατία».
Η Δημοκρατία βλάπτει σοβαρά τις ελίτ της Ευρώπης
Οι συστημικές δυνάμεις δεν θα αποφύγουν μια ακόμη «δύσκολη» χρονιά
του Ερρίκου Φινάλη
O θαρραλέος κύριος Ρόμπερτ Φίτσο, πρωθυπουργός της Σλοβακίας, είπε κάτι που πολλοί ιθύνοντες του ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου σκέφτονται αλλά δεν τολμούν να ξεστομίσουν: «Ζητώ από τους ηγέτες να σταματήσουν τις περιπέτειες των δημοψηφισμάτων, που συνιστούν απειλή για την Ε.Ε.». Πριν εκμυστηρευθεί το μύχιο πόθο όλων των συστημικών πολιτικών να απαλλαγούν και τυπικά από το βραχνά της δημοκρατίας, ο φέρελπις Φίτσο (πρωτοέγινε πρωθυπουργός το 2006, σε ηλικία 41 ετών) είχε προλάβει να κάνει αρκετά πράγματα στη ζωή του: να γίνει μέλος του τσεχοσλοβάκικου Κ.Κ., έπειτα να εξελιχθεί σε στέλεχος της «Δημοκρατικής Αριστεράς», και τελικά να ιδρύσει το δικό του σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Είναι εύλογο που ο συγκεκριμένος κεντροαριστερός (εσφαλμένη περιγραφή για έναν «κομμουνιστή» που μεταλλάχθηκε σε νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊστή) είπε όσα άλλοι σκέφτονται σιωπηρά για τη δυσφορία που τους προκαλεί η δημοκρατία, δεδομένου ότι εκλέχθηκε πρωθυπουργός τον περασμένο Μάρτιο με το… 28% των ψηφισάντων (και με αποχή 41%). Ας είναι, αρκεί με τον έπαρχο του Βερολίνου στην Μπρατισλάβα – που πάντως του χρωστάμε χάρη, αφού με την εξομολόγησή του μας διευκόλυνε να γράψουμε την εισαγωγή στο θέμα μας: δηλαδή την είσοδο της Γηραιάς Ηπείρου σε μια νέα χρονιά που υπόσχεται συνέχιση της πολύπλευρης (δηλαδή όχι μόνο οικονομικής) κρίσης, της πολιτικής αναταραχής και της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Ανησυχητικές δημοσκοπήσεις στη Γερμανία
Όλοι αναγνωρίζουν ότι, πέρα από μια οικονομική κρίση δίχως τέλος, την όποια εναπομείνασα συνοχή του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος» θα δοκιμάσουν και οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στα σημαντικότερα κράτη μέλη της Ε.Ε.: αρκεί να αναφερθούν οι επικείμενες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία και τη Γαλλία. Στην επικυρίαρχο της Ε.Ε. Γερμανία το μεγάλο ερωτηματικό είναι, τουλάχιστον για τους συστημικούς αναλυτές, το σκορ που θα πετύχει η ακροδεξιά «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), καθώς από αυτό θα εξαρτηθεί η σύνθεση της νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Θα επαναληφθεί ο «μεγάλος συνασπισμός» χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών υπό τη Μέρκελ; Ή θα γίνει δυνατός ο σχηματισμός μιας «προοδευτικής» κυβέρνησης με κορμό τη σοσιαλδημοκρατία και τη στήριξη των Πράσινων και της Αριστεράς;
Είναι ακόμη νωρίς, δεδομένου ότι δεν έχει καν καθοριστεί ακόμη η ημερομηνία των ομοσπονδιακών εκλογών (κάπου μεταξύ Αυγούστου και Οκτωβρίου). Αλλά οι δημοσκοπήσεις, όσο κι αν έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, ανησυχούν σφόδρα τόσο τη Μέρκελ όσο και το SPD. Η τελευταία, που πραγματοποιήθηκε από το INSA στο διάστημα 30 Δεκεμβρίου-2 Ιανουαρίου, εκτινάσσει στο 15% την AfD, και δίνει απογοητευτικά ποσοστά για τα «μεγάλα» κόμματα που κάποτε μονοπωλούσαν την πολιτική ζωή της Γερμανίας: 32% για το CDU της Μέρκελ και 21% για το SPD. Το παζλ συμπληρώνει η γερμανική Αριστερά, η οποία έχει αναθαρρήσει από τότε που ο χαρισματικός Όσκαρ Λαφοντέν ανακοίνωσε την επιστροφή του στην ενεργό πολιτική (τέταρτη στη δημοσκόπηση με 11,5%), οι Πράσινοι με 10%, το FDP με 6%, και οι «λοιποί» (Πειρατές κ.ά.) με 4,5%.
Υπάρχει αντίπαλο δέος για την ακροδεξιά AfD;
Με δυο λόγια, ο θρόνος της Αυτοκράτειρας Μέρκελ τρίζει όλο και περισσότερο. Δεν είναι να απορεί κανείς που η απελπισία επενδύει εν πολλοίς σε μια βαθιά αντιδραστική «Εναλλακτική» όταν το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο έχει κάνει τα πάντα για να δείξει πόσο περιφρονεί την κοινωνική πλειοψηφία. Είναι χαρακτηριστική (και μέχρι πριν λίγα χρόνια η δημοσιοποίησή της θα ήταν εξίσου αδιανόητη με την έκκληση του Φίτσο για κατάργηση των δημοψηφισμάτων) μια διαβεβαίωση που περιέχεται στην ετήσια έκθεση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης: «Η πιθανότητα μεταρρυθμίσεων είναι σημαντικά υψηλότερη εάν υποστηρίζεται από μεγάλο αριθμό των πολιτών που έχουν υψηλά εισοδήματα». Σε ελεύθερη μετάφραση, το σύστημα λέει: «Αν μας υποστηρίζουν οι εύποροι, μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε – οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία, δεν μετράνε». Η αλαζονεία των ελίτ σε όλο της το μεγαλείο…
Με τη σοσιαλδημοκρατία και τους Πράσινους να έχουν συνυπογράψει ουσιαστικά όλες τις πολιτικές της Μέρκελ, απέμεινε μοναχικός κούκος (αλλά με δυνατή φωνή) ο επανακάμψας Λαφοντέν – τον οποίο πολλοί, ακόμη και εντός της γερμανικής Αριστεράς, θεωρούν… ακραίο. Είναι όμως ο μοναδικός που με κάποια πειστικότητα επιχειρεί να αποδομήσει την AfD, θυμίζοντας ότι και αυτή η τάχα «αντισυστημική» δύναμη υποστηρίζει την αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση, την ανάγκη μείωσης των συντάξεων και των λοιπών «υπερβολικών κοινωνικών παροχών», όχι βέβαια μόνο για τους επάρατους μετανάστες αλλά για όλους, των… Αρίων συμπεριλαμβανομένων. Αλλά ενοχλεί και όλους τους υπόλοιπους, αφού δεν διστάζει να χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερα όλα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου». Δεν διστάζει να εγκαλέσει ακόμη και την ηγεσία της «ιερής αγελάδας» του γερμανικού εργατικού κινήματος, δηλαδή του συνδικάτου IG-Metall, που από τη μια καταδικάζει τις «μεταρρυθμίσεις» κι από την άλλη τις αποδέχεται ως τετελεσμένο.
Αμφίρροπη μάχη στη Γαλλία της δυσαρέσκειας
Στην έτερη «μεγάλη δύναμη» της Ευρώπης, τη Γαλλία, επικρατεί επίσης μια αίσθηση κατάρρευσης των παραδοσιακών συσχετισμών – και υποβόσκει πάντα η ευρεία κοινωνική δυσαρέσκεια που έγινε αισθητή με το κίνημα Nuit Debout και την αντίθεση στον εργασιακό νόμο-έκτρωμα του Ολάντ. Η ανάδειξη του ακραίου νεοφιλελεύθερου Φιγιόν ως προεδρικού υποψήφιου της παραδοσιακής Δεξιάς (και μάλιστα με μια φρασεολογία περισσότερο «γαλλική» παρά «ευρωπαϊκή») μπορεί να μετριάζει τους φόβους για νίκη της Μαρίν Λεπέν, αλλά δεν είναι δα και η πρώτη φορά που οι «αναλυτές» θα πέσουν έξω. Αν υπάρχει κάποιος σίγουρος χαμένος πάντως, αυτός θα είναι ο υποψήφιος που θα υποστηριχθεί από το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα. Φαίνεται πιθανό το χρίσμα να το πάρει ο έως πρόσφατα πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς. Δεν έχει και μεγάλη σημασία – όποιος κι αν είναι ο «σοσιαλιστής» υποψήφιος, έχει μάλλον εξασφαλισμένη την… πέμπτη θέση.
Η μάχη θα δοθεί μεταξύ του Φιγιόν και της Λεπέν (που στα γκάλοπ για τον πρώτο γύρο παίρνουν περίπου 27% και 25% αντίστοιχα), με τον ανεξάρτητο υποψήφιο και πρώην υπουργό Οικονομικών Εμανουέλ Μακρόν να εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα μπει στο δεύτερο γύρο (μάλλον ευσεβής πόθος με 15% στις τελευταίες δημοσκοπήσεις), κι από κοντά τον ενοχλητικό Ζαν Λικ Μελανσόν με 14%. Μια και αναφερόμαστε στον Μελανσόν, που στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές θεωρήθηκε ότι σημείωσε μεγάλη επιτυχία με το 11% που απέσπασε ως κοινός υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς, φαίνεται ότι τον βοηθά η… μη υποστήριξή του από το Γαλλικό Κ.Κ. Το ιστορικό κόμμα της γαλλικής Αριστεράς, επιμένοντας στην επίθεση φιλίας προς το… Σοσιαλιστικό Κόμμα «για μια κοινή υποψηφιότητα όλης της Αριστεράς»(!), ξεπλένει την αμαρτωλή Κεντροαριστερά προκειμένου να διασώσει τον μηχανισμό του. Κινδυνεύει όμως να χάσει και τα αβγά και τα καλάθια, επιστρέφοντας στις δραματικές εκείνες εποχές που έπαιρνε λιγότερες ψήφους κι από το Κόμμα Κυνηγών.
Στην πραγματικότητα, καμπανάκια βαρούν για όλο το πολιτικό σύστημα απ’ άκρη σ’ άκρη της Γηραιάς Ηπείρου. Το χάσμα μεταξύ των πολιτών και του πολιτικού κόσμου διαρκώς διευρύνεται. Μ’ αυτήν την έννοια, δεν έχει άδικο ο Σλοβάκος πρώην «κομμουνιστής» πρωθυπουργός που κάνει έκκληση στους ομολόγους του να μην επιτρέψουν άλλα δημοψηφίσματα στην Ευρώπη (ίσως θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμη πριν κάποιος άλλος τολμήσει να προτείνει ως πανάκεια την κατάργηση της καθολικής ψηφοφορίας…). Πόσο μάλλον που στα δημοψηφίσματα, περισσότερο κι από τις βουλευτικές εκλογές, οι «αδαείς και ανεύθυνοι ψηφοφόροι» (και ιδίως όσοι δεν είναι εύποροι, για να μην ξεχνάμε τις κυβερνητικές μελέτες του Βερολίνου!) επηρεάζονται από το «λαϊκισμό». Όποιος δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει έναν άλλον κάποτε φέρελπι νέο της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, τον κύριο Ρέντσι.
98 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ
Σήμερα, 15 Ιανουαρίου, συμπληρώνονται 98 χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, ηγετών του νεοσύστατου Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας και εξεχουσών μορφών του παγκόσμιου επαναστατικού προλεταριακού κινήματος
Επιμέλεια: Δημήτρης Λαμπρόπουλος
Η δολοφονία των Λίμπκνεχτ - Λούξεμπουργκ δεν ήρθε στα ξαφνικά. Είχε προηγηθεί η εργατική επανάσταση του 1918 στη Γερμανία, η ίδρυση του ΚΚ Γερμανίας σαν γέννημα ακριβώς των ίδιων των αναγκών της επανάστασης, που τελικά καταπνίγηκε στο αίμα από την αστική τάξη. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου προσφέρονται για την εξαγωγή πλήθους συμπερασμάτων, χρήσιμων για την επαναστατική πάλη και σήμερα.Έχοντας συντρίψει την εξέγερση των βερολινέζων εργατών, με τη βοήθεια των αποβρασμάτων των «Φράικορπς», προγόνων των ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ηγέτιδα της αστικής αντεπανάστασης, έβαψε τα χέρια της στο αίμα των δυο επαναστατών ηγετών, που τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ αποθηριωμένοι στρατιωτικοί.
Στις 5 Ιανουαρίου του 1919 ξεσπά στο Βερολίνο η εξέγερση των «Σπαρτακιστών», με σκοπό την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής διακυβέρνησης στο πρότυπο της Σοβιετικής Ένωσης.
Οι «Σπαρτακιστές» ήταν μία επαναστατική οργάνωση, που δημιουργήθηκε στ' αριστερά του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) στα τέλη του 1914, από την πολωνοεβραία Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον δικηγόρο Καρλ Λίμπκνεχτ, γιο του ιδρυτή του κόμματος. Πήραν το όνομά τους από τον διάσημο σκλάβο της αρχαιότητας Σπάρτακο.
Ήταν αντίθετοι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, καταδίκαζαν τον ιμπεριαλισμό και υποστήριζαν την ταξική πάλη και την επαναστατική δράση των μαζών. Ασκούσαν μεγάλη επιρροή στην εργατική τάξη των γερμανικών μεγαλουπόλεων (Βερολίνο, Στουτγκάρδη, Αμβούργο κ.ά.).
Στις 18 Ιανουαρίου 1917 τέθηκαν εκτός SPD και τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου μαζί με άλλους διαγεγραμμένους σοσιαλιστές ίδρυσαν το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (USPD). Όταν το SPD και το USPD συνεργάστηκαν για τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά την εκθρόνιση του κάιζερ Γουλιέλμου Β' (9 Νοεμβρίου 1918), οι «Σπαρτακιστές» αποχώρησαν και την 1η Ιανουαρίου 1919 ίδρυσαν μαζί με άλλους ανεξάρτητους κομμουνιστές το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD).
Πέντε μέρες αργότερα εξεγείρονται, παρά την αντίθεση της Λούξεμπουργκ, που πιστεύει ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για προλεταριακή επανάσταση. Η εξέγερση συντρίβεται μέσα σε δέκα μέρες από τους σοσιαλδημοκράτες του καγκελαρίου Φρίντριχ Έμπερτ, που είχαν τη συνδρομή υπολειμμάτων του αυτοκρατορικού στρατού και ακροδεξιών παραστρατιωτικών ομάδων.
Εκατοντάδες «Σπαρτακιστές» εκτελούνται.
Εκατοντάδες «Σπαρτακιστές» εκτελούνται.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ συλλαμβάνονται και δολοφονούνται κατά τη διάρκεια της ανάκρισης (15 Ιανουαρίου 1919). Οι δολοφόνοι έστειλαν το σώμα του Κ. Λίμπκνεχτ στο νεκροτομείο σαν «πτώμα αγνώστου ανδρός», ενώ το σώμα της Ρ. Λούξεμπουργκ το πέταξαν σε ένα κανάλι όπου βρέθηκε μόλις στις 31 του Μάη του 1919.
Οι τελευταίες γνωστές λέξεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ, γραμμένες το απόγευμα της δολοφονίας της, ήταν για την πίστη της στις μάζες, και στο αναπόφευκτο της επανάστασης:
«Η ηγεσία απέτυχε. Ακόμα κι έτσι, η ηγεσία πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, από τις μάζες και μέσα από τις μάζες. Οι μάζες είναι το αποφασιστικό στοιχείο, είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτιστεί η τελική νίκη της επανάστασης. Οι μάζες ήταν στα ύψη() ανέπτυξαν την «ήττα» αυτή σε μία από τις ιστορικές ήττες που είναι η τιμή και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού. Και γι’ αυτό η μελλοντική νίκη θα ανθίσει από αυτή την «ήττα»».
«Η ηγεσία απέτυχε. Ακόμα κι έτσι, η ηγεσία πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, από τις μάζες και μέσα από τις μάζες. Οι μάζες είναι το αποφασιστικό στοιχείο, είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτιστεί η τελική νίκη της επανάστασης. Οι μάζες ήταν στα ύψη() ανέπτυξαν την «ήττα» αυτή σε μία από τις ιστορικές ήττες που είναι η τιμή και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού. Και γι’ αυτό η μελλοντική νίκη θα ανθίσει από αυτή την «ήττα»».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)