* Από το ποίημα της Κατερίνα Γώγου “Καμμιά φορά” (συλλογή “Τρία κλικ αριστερά”, 1978). Απαγγελία και στο "Παραγγελιά / Νίκος Κοεμτζής" του Παύλου Τάσιου.
Η Ποίηση είναι Τέχνη, είναι σαν την Ζωγραφική. Τα εσωτερικά φαντάσματα του ζωγράφου αποτυπώνονται στον καμβά, ο επισκέπτης όμως μεταβολίζει τον πίνακα στο μεδούλι του, χρησιμοποιώντας τις δικές του βιοψυχικές ορμόνες, προσαρμόζοντας τα μηνύματα στο δικό του θυμικό, στο δικό του DNA.
Συγκλονίζει η Κατερίνα, ο τόπος, ο χρόνος, οι εμπειρίες της, η Παραγγελιά και η εθελούσια αναχώρησή της. Εγώ δεν είμαι ποιητής, δεν είμαι συγκλονιστικός. Είμαι στην μέση της δίνης του Μνημονίου. Έχω όμως μνήμη, γνώση, πόνο, ελπίδα, απελπισία, διάθεση για αγώνα και αυτοκτονικές τάσεις.
Οι πατάτες που κολλάνε; Κολλάνε και στο άσπρο και στο μαύρο.
Αναπλάθω στο μυαλό μου την ιστορία των μουζίκων, των Zapatistas, των Ελασιτών, των κατατρεγμένων όπου γης και βλέπω την αποφασιστικότητά τους να νικήσουν, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, αυθόρμητα και ενστικτώδικα, να κάνουν πράξη την ρήση του Μαρξ, «Ελευθερία είναι η Γνώση της Αναγκαιότητας». Εντελώς ξεροκέφαλοι και πεισματωμένοι, πολεμάνε με λιανοντούφεκα, ντύνονται με κουρέλια και τρώνε σκουπίδια, σίγουροι ότι η Μαγεία της Νίκης θα τα κάνει δημοκρατία, δουλειά, παιδεία και ζεστό ψωμί. Θυμάμαι την προσωπική μου ιστορία με την σύντροφό μου όταν τρώγαμε πράγματι πατάτες, ατελείωτες μέρες, αλλά μαγειρεμένες με χίλιους τρόπους, χτίζοντας γνώση, διδακτορικά και μέλλον στην μακρινή εκείνη χώρα. Γλυκές, ελπιδοφόρες, πεντανόστιμες πατάτες που δεν έφτανε ολόκληρος τόμος για να χωρέσει τις συνταγές τους!
Ζω την ιστορία του τόπου μου σήμερα, με αναστατώνουν και με πανικοβάλλουν οι διπλανοί μου, αλλά και ο εαυτός μου. Μαζεύτηκαν πολλοί εκείνοι που τα απανωτά σκαμπίλια τους ζάλισαν, τους έκαναν να κατεβάσουν τα χέρια και τους έπνιξαν τα όνειρα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, αργά, σταθερά, με συνεχή ελεγχόμενο πόνο, τους και μας, αφαιρούν ή συρρικνώνουν, δουλειά, δικαιώματα, εκπροσώπηση, υγεία, παιδεία και … τσελεμεντέ. Το νοιώθεις, από τα απλανή βλέμματα στο δρόμο, ότι δεν προσμένουν κάτι να αλλάξει. Αντιδρούν με τον ίδιο προβλεπόμενο τρόπο πολιτικά (το γνωστό εκκρεμές χωρίς ‘ακραίες’ τιμές), έπαψαν να ψάχνουν τις μικρές αγγελίες, σταμάτησαν να ονειρεύονται πτυχία και τρώνε τις σάρκες τους καθημερινά, με ψευδώνυμα του τύπου δάνεια, εκποίηση τιμαλφών, σύνταξη παππού, ….
Τις ίδιες πατάτες τρώγαμε τότε και τώρα. Δεν θα αλλάξει σύντομα η διατροφή μας. Ας τις αγαπήσουμε, όπως πρέπει να αγαπήσουμε την αξιοπρέπεια μας, τον διπλανό μας, τον κόσμο που πάνε να μας στερήσουν. Τότε η φαντασία θα επανέλθει ως πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου