γράφει ο Χρήστος Μιάμης
Σε όλα τα σημαντικά παιχνίδια στην ζωή χρειάζονται τουλάχιστον δύο. Η ισοπαλία είναι αδιάφορη. Η ήττα δεν είναι αποδεκτή. Αλλά κανείς δεν μπορεί να την αποφεύγει για πάντα. Στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής ωστόσο, η ήττα δεν μπορεί να διαρκεί πολύ, ακριβώς γιατί ο διαθέσιμος χρόνος είναι πεπερασμένος. Το μεγάλο παιχνίδι της ζωής λοιπόν, χρειάζεται δύο για να λειτουργήσει και ένα ψεύδος για να διαιωνιστεί.
• Χρειάζεται κάποιον που να θέτει τους κανόνες. Οι κανόνες είναι σχετικά απλοί, ώστε να συνάδουν στον εμπνευστή τους. Τους κανόνες τους θέτουν συνήθως, το κράτος, η εκκλησία, η κυβέρνηση, το δίκαιο, η αστυνομία, το κεφάλαιο. Πρόκειται για την θεσμική ενότητα κυριαρχίας, που εκφράζει το φορτίο της πολιτικής εξουσίας. Ο βασικός κανόνας είναι ότι δεν μπορείς να παραβείς κανένα κανόνα που απορρέει από τον βασικό κανόνα. Ουσιαστικά δηλαδή δεν μπορείς να κινηθείς εκτός των δοθέντων πλαισίων που συνιστούν το κανονιστικό σκαρίφημα λειτουργίας του καθεστώτος.
• Χρειάζεται κάποιον που να αποδέχεται τους κανόνες. Δηλαδή χρειάζεται ένα μοντέλο ανθρώπου έτσι κατασκευασμένου, που να αποδέχεται ρητά ότι το κράτος, η εκκλησία, η κυβέρνηση, το δίκαιο, η αστυνομία και το κεφάλαιο, αποτελούν τους αδιάρρηκτους πυλώνες του καθεστώτος, που εξασφαλίζουν την πραγματοποίηση και της δικής του ύπαρξης. Πρόκειται για την πραγμάτωση της ζωής -σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο- μέσα από το καλειδοσκόπιο της κυρίαρχης εξουσίας, όπου ο ορίζοντας της ζωής εξαϋλώνεται, εντός του αποτρόπαιου και ατελεύτητου μεσσιανισμού της εξουσίας.
• Χρειάζεται και ένα μεγάλο , ένα ανυπέρβλητο ψεύδος. Ένα ψεύδος τόσο εξωφρενικό που εκλαμβάνεται ως γενική αλήθεια. Το ψεύδος, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, παρά μόνο εντός του ίδιου αυτού ψεύδους. Και έτσι γεννιούνται μικρά κατά συνθήκη ψεύδη. Μπορεί να υπάρξει καλύτερο κράτος, καλύτερη κυβέρνηση, καλύτερη εκκλησία, δικαιότερο δίκαιο, δημοκρατική αστυνομία, φιλεύσπλαχνο κεφάλαιο. Τα μικρά καθημερινά ψεύδη, που προϋποθέτουν το καθεστώς και συνιστούν το καθεστώς. Ενώ ταυτόχρονα, διαιωνίζουν το μεγάλο ψεύδος, εκ του οποίου απορρέει, το μεγάλο παιχνίδι που εδράζεται στην αποδοχή, της μη αναστρέψιμης ήττας. Τουλάχιστον στα χρονικά όρια της ατομικής πορείας μας στην ιστορία. Άλλα αυτό αρκεί για την διαιώνιση του καθεστώτος.
Καθώς άπειρες, μικρές, ατομικές καταφάσεις περί του μη αναστρέψιμου της ήττας, είναι η βασική προϋπόθεση για να συνεχίζεται το μεγάλο παιχνίδι εις το διηνεκές, με το ανυπέρβλητο ψεύδος να φαντάζει αυτονόητη αλήθεια, με τα μικρά ψεύδη να λειτουργούν ως κίβδηλη ουτοπία μιας καλύτερης ζωής, που απορρέει εκ της βασικής παραδοχής : Πως το μεγάλο ψεύδος δεν μπορεί παρά να είναι αλήθεια.
Όμως μιλάμε για το μεγάλο παιχνίδι της ζωής. Της ζωής. Η μεταβλητή που δυνητικά μπορεί να διαρρήξει την γεωμετρία της εξουσίας. Να αντιστρέψει το ψεύδος για να φανεί το μέγεθος της απάτης, να αρνηθεί τους κανόνες για να αποκαλυφθεί η ασημαντότητα του φορέα των κανονισμών, να απελευθερώσει τον ορίζοντα του βλέμματος για να ιδωθεί το εναλλακτικό άπειρο.
Η ζωή. Η ζωή ως η συσσωμάτωση του ανθρώπου, με την ελευθερία της άρνησης του καθεστώτος. Η ζωή ως το δυνητικό φορτίο ελευθερίας που ρέει στις διαδρομές του καθεστώτος, η ζωή που μπορεί να μεταβάλλει του κανόνες του καθεστώτος, σε ένα καθεστώς χωρίς κανόνες. Γιατί δεν θα χρειάζεται πια καθεστώς.
Η ζωή ως καθεστώς, χωρίς καθεστώς. Η ζωή ως η μόνη εξουσία χωρίς εξουσία. Η ελευθερία όχι πια ως ουτοπία. Η ελευθερία ως ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου