Αυτό είναι στην πραγματικότητα, φίλε μου Πιτσιρίκο, το πολίτευμα που υπάρχει σήμερα και πλασάρεται στο πόπολο ως «αντιπροσωπευτική δημοκρατία».
Εκλογές την μία μέρα με …τα προγράμματα των κομμάτων και των υποψηφίων να τίθενται στην κρίση του «κυρίαρχου» λαού και από την επομένη των εκλογών να γίνονται πατσαβούρες που σκουπίζουν τις καρέκλες των αληθινών αφεντικών που δεν είναι άλλοι από τους ολιγάρχες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Και οι πολιτικοί, θα ρωτήσει κάποιος, τι είναι;
Ακριβοπληρωμένοι θεατρίνοι είναι που πρωταγωνιστούν στην παράσταση «δημοκρατική διακυβέρνηση» των χωρών της Δύσης.
Η ΕΕ και η Γερμανία επέτυχαν μια εύκολη –και αναμενόμενη επί της ουσίας– νίκη στις Γαλλικές εκλογές.
Ο Γάλλος Παπαδήμος θα είναι για τα επόμενα 5 χρόνια ο πρόεδρος της δεύτερης στην ευρωπαϊκή ιεραρχία χώρας, της Γαλλίας.
Κι ας υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι ο καινούργιος πρόεδρος θα είναι εξαιρετικά αδύναμος πολιτικά, επειδή θα έχει εκλεγεί μόνο με το 24% των ψήφων.
Αδύναμος απέναντι σε ποιόν;
Στον λαό;
Εκείνον που παραδοσιακά οι αιρετοί μονάρχες τον γράφουν εκεί που δεν πιάνει η μελάνη και αγνοούν την βούληση του από την επομένη κιόλας ημέρα;
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως η συμμετοχή στις κάλπες ξεπέρασε το 80%, κι αυτό είναι η μεγαλύτερη νομιμοποίηση του δικτατορικού πολιτικού συστήματος που αυτοπλασάρεται ως δημοκρατικό.
Αδύναμος απέναντι σε ποιόν; Στην Γερμανία;
Μα οι Γαλλικές κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας –τουλάχιστον– έχουν παραδοθεί άνευ όρων στο Βερολίνο και θυμίζουν, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, τις κυβερνήσεις του Βισύ που «άνθισαν» στην Γαλλία τα χρόνια του Β-ΠΠ κάτω από την παχιά μουστάκα του «ήρωα» στρατάρχη Πεταίν.
Τίποτα το συνταρακτικό δεν συνέβη εχθές.
Ο τραπεζίτης που υποστήριζαν το Βερολίνο και οι αγορές, αναδείχθηκε σε πρόεδρο της Γαλλίας.
Η εφεδρεία του συστήματος που ακούει στο όνομα «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρί Λεπέν, διατηρήθηκε αλώβητη, έχοντας κερδίσει μια πενταετία προκειμένου να τετραγωνίσει τον κύκλο, να πλυθεί καλύτερα στην κολυμβήθρα του «δημοκρατικού Σιλωάμ» και να κυβερνήσει με «δόξα και τιμή» μετά το 2022.
Για το αργότερα, έχει ο καπιταλιστικός τους θεός.
Το ενδιαφέρον σενάριο, βέβαια, θα ήταν η συμμετοχή στο δεύτερο γύρο του Μελανσόν απέναντι στην Λεπέν.
Και θα ήταν ενδιαφέρον γιατί θα ανάγκαζε τους υπόλοιπους του Γαλλικού «δημοκρατικού τόξου» -Μακρόν, Φιγιόν, κλπ.– να ξεβρακώνονταν και να υποστήριζαν ανοιχτά την «ακροδεξιά» Λεπέν από την οποία δεν διαφέρουν και σε πολλά βασικά ή θεμελιώδη ζητήματα.
Ίσως έτσι να επιταχύνονται λιγάκι οι εξελίξεις, ίσως πάλι όχι.
Η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που διατηρεί κάποια ψήγματα δημοκρατίας, με την έννοια της άμεσης συμμετοχής του πληθυσμού στην λήψη των αποφάσεων, είναι η Ελβετία.
Κι αυτό γιατί εκεί (εδώ) μπορεί ο λαός να επιβάλει την διεξαγωγή δεσμευτικών για την εκτελεστική εξουσία δημοψηφισμάτων για πολλά, σοβαρά και μη, ζητήματα.
Κι εκεί (εδώ) υπάρχει χαλιναγώγησή των κινημάτων από την ολιγαρχία και τα ΜΜΕ, όμως δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο.
Εκεί (εδώ) οι πολίτες διατηρούν ακόμα στα χέρια τους την δύναμη να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία και να επιβάλουν –κατά καιρούς– την αλλαγή των αποφάσεων που εκείνη λαμβάνει.
Και μετά τι;
Νομίζω πως οι πολίτες θα πρέπει να επικεντρώσουν στην δημιουργία εναλλακτικών μορφών εξουσίας σε καθαρό τοπικό επίπεδο, να ανακαταλάβουν τις τοπικές τους κοινότητες και να επιβάλουν εκεί τις λύσεις που είναι αναγκαίες για την επιβίωσή τους.
Θα πρέπει ταυτόχρονα να γυρίσουν την πλάτη στα κόμματα, όταν εκείνα δρουν και δραστηριοποιούνται σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.
Πλήρης μποϊκοτάρισμα των εθνικών εκλογών και των ευρωεκλογών, 100% συμμετοχή και πρωτοβουλία στις εκλογές που γίνονται σε τοπικό επίπεδο.
Σε εθνικό επίπεδο, απαίτηση για προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος με θέσπιση του δικαιώματος πρόκλησης από τους πολίτες δημοψηφισμάτων που να έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα.
Όμως τι κάθομαι και γράφω, θεέ μου!
Μιλώ για την χώρα που παρακολουθεί αποχαυνωμένη τα μεσημεριανάδικα και το Survivor.
Μιλώ για την χώρα που χαλαρά υπογράφει το ένα μνημόνιο μετά το άλλο και καθημερινά αδειάζει από κόσμο κι από απόθεμα ψυχής.
Μιλώ για την χώρα που προηγείται των άλλων σε εκείνο που θα συμβεί, καθότι είναι το αγαπημένο πειραματόζωο του δόκτορος Σόιμπλε.
Μιλώ για κάτι που κάποτε για λίγο υπήρξε και μετά χάθηκε.
Μιλώ για την δίψα για ισότητα, για ελευθερία και δικαιοσύνη που κάποτε υπήρξε μα τώρα πια έχει σβήσει.
Κι αν υπάρχει μια αίσθηση να έχει απομείνει μετά από την βαθιά αυτή πτώση μέσα στο μαύρο πηγάδι της πρόσφατης και θλιβερής ιστορίας μας, δεν είναι άλλη από την ανημποριά και την εφιαλτική υποψία πως δεν θα μας βρει στην άκρη του τούνελ η επανάσταση και η κοινωνική δικαιοσύνη –όπως κάποτε πιστεύαμε κι ονειρευόμασταν– αλλά ένας καινούργιος Μεσαίωνας.
Σήμερα ο καιρός εδώ είναι υπέροχος. Θυμίζει Ελλάδα, με περισσότερες όμως μυρωδιές και καθόλου θάλασσα.
Κι επειδή ήταν χτες η έβδομη επέτειος του Καστελόριζου, νομίζω πως αξίζει να θυμίσω στους Έλληνες πως οι Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Σαμαράς, και Παπαδήμος είναι ακόμα εκτός φυλακής.
Ο τελευταίος μάλιστα –τραπεζίτης στο επάγγελμα– έχει αναγορευτεί και σε πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών.
Να θυμίσω επίσης ότι ούτε οι Τσίπρας και Τσακαλώτος έχουν μπει στην φυλακή, ο πρώτος μάλιστα εξακολουθεί να είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.
Να θυμίσω ακόμα ότι ο επόμενος αιρετός μονάρχης –και στην ουσία επιστάτης της ΕΕ και των Γερμανών στην Ελλάδα– δεν θα είναι ούτε ο Εμμανουέλ Μακρόν ούτε η Μαρί Λεπέν.
Θα είναι το ζαβό παιδί του Δράκουλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αυτά και ζωή σε λόγου μας.
Φιλιά από την εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, αν δεν αντιδράσει η γαλλική κοινωνία, δεν πρόκειται να αντιδράσει κάποια άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία. Και δεν εννοώ να αντιδράσει με επιλογή σε διλήμματα «καρκίνος ή πανούκλα», αλλά να κάνει μια νέα γαλλική επανάσταση. Ηλία, οι Γάλλοι μάλλον χρειάζονται πάλι έναν Ροβεσπιέρο. Να μην μείνει κεφάλι στην θέση του. Έχει υποτιμηθεί η σημασία της βίας στην εξέλιξη των κοινωνιών. Ηλία, ζούμε σε ωκεανό αδιαφορίας. Κι αυτό δεν θα αλλάξει ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα. Να είσαι καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου