Περί λαϊκισμού λοιπόν. Της Λεπέν και πολλών άλλων… Η έννοια άλλωστε έχει πολυφορεθεί τα τελευταία χρόνια, σε μια προσπάθεια να απονευρωθεί η ουσία του προβλήματος.
Και η ουσία αφορά στη δραματοποίηση της ζωής των σύγχρονων κοινωνιών, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων να περνούν χειρότερα σε σχέση με το παρελθόν. Μόνο που, αυτή ακριβώς η πραγματικότητα συνιστά την επί της ουσίας κατάργηση της προόδου, που ιστορικά λειτουργεί ως το θεμελιώδες εφαλτήριο για την εξέλιξη του ανθρώπου.
Η συζήτηση περί λαϊκισμού, αν εκκινούσε από την αφετηρία της ειλικρίνειας, θα έπρεπε να έφτανε σε “δια ταύτα”. Και να άγγιζε την παράμετρο του λαϊκισμού του… δήθεν, πολύ περισσότερο του απόλυτου τίποτα, έστω και με το φωτογενές χαμόγελο του Εμμανουέλ Μακρόν.
Ένας πολιτικός κενός περιεχομένου, που απέτυχε παταγωδώς ως υπουργός του… ακόμη πιο αποτυχημένου Φρανσουά Ολάντ, και αξιοποιήθηκε από το “σύστημα”, την κατάλληλη στιγμή, όταν χρειαζόταν κάποιος με ευλυγισία συνείδησης και ηθικής, για να εκφράσει το “αναγκαίο κακό” απέναντι στη Μαρίν Λεπέν.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι το απόλυτα λάθος μέσο-μήνυμα για την Ευρώπη του μέλλοντος. Την Ευρώπη της βαθιάς κρίσης. Οι κοινωνίες της οποίας δεν θα βρουν σε χαριτωμένες ελίτ τη φυσική ηγεσία που στερούνται όλα αυτά τα χρόνια.
Φυσικά, η ανάγκη να ηττηθεί το “τέρας του φασισμού”, καλύπτει όλες τις παραπάνω… λεπτομέρειες. Αγγίζει ωστόσο τα όρια της φαιδρότητας να πανηγυρίζει κάποιος για το… λούτρινο που θα εγκατασταθεί στα Ηλύσια Πεδία, απλά και μόνο εξ αντανακλάσεως του τρόμου που κομίζει η Λεπέν.
Η Δημοκρατία είναι ζήτημα θετικής επιλογής. Όχι απόρριψης… και μόνο.
Και η ουσία αφορά στη δραματοποίηση της ζωής των σύγχρονων κοινωνιών, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων να περνούν χειρότερα σε σχέση με το παρελθόν. Μόνο που, αυτή ακριβώς η πραγματικότητα συνιστά την επί της ουσίας κατάργηση της προόδου, που ιστορικά λειτουργεί ως το θεμελιώδες εφαλτήριο για την εξέλιξη του ανθρώπου.
Η συζήτηση περί λαϊκισμού, αν εκκινούσε από την αφετηρία της ειλικρίνειας, θα έπρεπε να έφτανε σε “δια ταύτα”. Και να άγγιζε την παράμετρο του λαϊκισμού του… δήθεν, πολύ περισσότερο του απόλυτου τίποτα, έστω και με το φωτογενές χαμόγελο του Εμμανουέλ Μακρόν.
Ένας πολιτικός κενός περιεχομένου, που απέτυχε παταγωδώς ως υπουργός του… ακόμη πιο αποτυχημένου Φρανσουά Ολάντ, και αξιοποιήθηκε από το “σύστημα”, την κατάλληλη στιγμή, όταν χρειαζόταν κάποιος με ευλυγισία συνείδησης και ηθικής, για να εκφράσει το “αναγκαίο κακό” απέναντι στη Μαρίν Λεπέν.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι το απόλυτα λάθος μέσο-μήνυμα για την Ευρώπη του μέλλοντος. Την Ευρώπη της βαθιάς κρίσης. Οι κοινωνίες της οποίας δεν θα βρουν σε χαριτωμένες ελίτ τη φυσική ηγεσία που στερούνται όλα αυτά τα χρόνια.
Φυσικά, η ανάγκη να ηττηθεί το “τέρας του φασισμού”, καλύπτει όλες τις παραπάνω… λεπτομέρειες. Αγγίζει ωστόσο τα όρια της φαιδρότητας να πανηγυρίζει κάποιος για το… λούτρινο που θα εγκατασταθεί στα Ηλύσια Πεδία, απλά και μόνο εξ αντανακλάσεως του τρόμου που κομίζει η Λεπέν.
Η Δημοκρατία είναι ζήτημα θετικής επιλογής. Όχι απόρριψης… και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου