Πάει για μεγάλα πράγματα το ακροδεξιό AfD στη Γερμανία. Ήδη ζήτησε δανεικούς με οψιόν αγοράς Άδωνη-Βορίδη.
Mpelalis Reviews
Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017
Γερμανία: Τα ζόμπι βγήκαν ξανά από τους τάφους τους
Πάει για μεγάλα πράγματα το ακροδεξιό AfD στη Γερμανία. Ήδη ζήτησε δανεικούς με οψιόν αγοράς Άδωνη-Βορίδη.
Δημήτρης Πατέλης: Ο αν. καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης για την προώθηση της ομοφυλοφιλίας
ΥΓ του blog: ...δηλαδή αν η κοινωνία και άρα μια δικαστική απόφαση μπορεί να καθορίζει την ταυτότητα του όποιου ατόμου εν ονόματι των ατομικών δικαιωμάτων ανεξάρτητα από την επιστήμη και την βιολογία τότε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού υπερισχύει της φύσης. Ο άνθρωπος μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται σαν μαϊμού και να είναι αποδεκτό. Ο άνθρωπος μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται σαν μήλο, σαν πράγμα, σαν γρανάζι, σαν αριθμός σαν τίποτα Η ανθρώπινη ανθρωποφυσιολογία έτσι βιάζεται και η φύση υφίσταται την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή απ' όλες που έχουν συμβεί στον πλανήτη από την δημιουργία του....
Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017
Γερμανικές εκλογές: Ο τρόμος της κατάρρευσης…
Του Θύμιου Παπανικολάου
Περιοδικό "Ρεσάλτο"
Ήθελε και το γερμανικό κατεστημένο, που ηγείται του ευρωπαϊκού 4ου Ράιχ, ένα «σκιάχτρο» για να «ξεπλένεται» και το βρήκε στο «ακροδεξιό» κόμμα AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία): Εκτοξεύθηκε στις γερμανικές εκλογές στο 13,2%, καταγράφοντας κέρδη 8,5 μονάδων!!!
Άρχισαν ήδη οι υστερικά θεατρικές κινδυνολογίες για την αλματώδη άνοδο της «ακροδεξιάς»!
Βλέπετε η Μέρκελ και οι σοσιαλδημοκράτες που συγκυβερνούσαν, οι δύο κεντρικοί πυλώνες της ΕΕ του 4ου Ράιχ, που έχουν επιβάλει τη σύγχρονη αποικιοκρατική μπότα τους στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, δεν είναι «ακροδεξιοί», αλλά... «δημοκράτες»!!!
Αυτή τη χρησιμότητα και λειτουργία των «σκιάχτρων» τα έχουμε ζήσει στην Ελλάδα: Και με τον Καρατζαφέρη και με τη Χρυσή Αυγή…
Σημείωση: Οι έντονες αντιφάσεις του ελληνικού καπιταλισμού αποτυπώνουν, πιο γρήγορα και πιο έντονα, τους νόμους της γενικής καπιταλιστικής κατάρρευσης.
Εδώ, η «ακροδεξιά» απειλή του ΛΑΟΣ απορροφήθηκε(!!!) από τις συγκυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ…
Το άλλο «σκιάχτρο» της Χρυσής Αυγής αξιοποιείται για πολλές χρήσεις ξεπλύματος των ανδρεικέλων δωσίλογων του 4ου Ράιχ: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ…
Τώρα απέκτησαν και οι σύγχρονοι αποικιοκράτες της Γερμανίας το δικό τους «σκιάχτρο» για να εμφανίζονται σαν «δημοκράτες»…
Φυσικά δικό τους πολιτικό υποπροϊόν είναι το AfD. Η σήψη και η κατάρρευση των δύο παραδοσιακών πυλώνων της νέας γερμανικής μπότας (Χριστιανοδημοκρατών- Σοσιαλδημοκρατών), γιγάντωσε το AfD.
Οι σπαραγμοί και οι κινδυνολογίες, φυσικά, δεν είναι μόνο υποκριτικοί και χρήσιμοι για το δικό τους ξέπλυμα, αλλά έχουν και κάποια δόση αλήθειας: Η αλήθεια του τρόμου τους για την κατάρρευση της ΕΕ που σηματοδοτούν τα εκλογικά άλματα «ακροδεξιών» κομμάτων, όπως το AfD, η Λεπέν στη Γαλλία και άλλα.
Ουρλιάζουν και θρηνούν για την ανάπτυξη της «ακροδεξιάς», ΟΧΙ μόνο για να ξεπλύνουν τη δική τους ακροδεξιά κηδεμονία, το δικό τους σύγχρονο φασισμό, αλλά και γιατί αυτή η «ακροδεξιά» γιγάντωση αποτυπώνει και καταγράφει μεγάλες ΡΩΓΜΕΣ στο οικοδόμημα της ΕΕ και του 4ου Ράιχ.
Και οι γερμανικές εκλογές κατέγραψαν, πολύ ευδιάκριτα, αυτές τις ρωγμές, με την εκλογική κατεδάφιση των δύο παραδοσιακών πυλώνων του γερμανικού κατεστημένου.
Η Μέρκελ μπορεί να ήρθε πρώτη με 32,8%, αλλά κατέγραψε μεγάλες απώλειες: 8,7 ποσοστιαίων μονάδων…
Ο έτερος πυλώνας της συγκυβέρνησης, οι σοσιαλδημοκράτες (με υποψήφιο καγκελάριο τον Μάρτιν Σουλτς) καταποντίστηκαν στο 20,7%, το χαμηλότερο ποσοστό από το 1949. Απώλειες από τις προηγούμενες εκλογές 5 μονάδων…
Σαφέστατη κατάρρευση των δύο πολιτικών πυλώνων της Γερμανίας…
Οι νόμοι της καπιταλιστικής κρίσης και πολιτικής κατάρρευσης αρχίζουν να λειτουργούν και στο ηγεμονικό κέντρο του ευρωπαϊκού 4ου Ράιχ…
Στην Ελλάδα αυτή η κατάρρευση έχει προηγηθεί…
Και εδώ το σοσιαλδημοκρατικό ισοδύναμο (ΠΑΣΟΚ) έχει σχεδόν αφανιστεί. Στον ίδιο δρόμο πορεύεται και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) της Γερμανίας…
Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών σηματοδοτούν πλέον καθαρά ότι η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του οικοδομήματος της ΕΕ έχει ΓΕΝΙΚΕΥΘΕΙ και «κτυπά» και την κυρίαρχη δύναμη του ευρω-φασισμού…
Και είναι αυτό που πανικοβάλλει τα μεγάλα αφεντικά της διεθνούς χρηματιστηριακής μαφίας, τους πολιτικούς υπηρέτες τους, καθώς και τα λαρύγγια της προπαγάνδας τους: ΜΜΕ και δημοσιογραφικές πόρνες…
Άρχισαν ήδη οι υστερικά θεατρικές κινδυνολογίες για την αλματώδη άνοδο της «ακροδεξιάς»!
Βλέπετε η Μέρκελ και οι σοσιαλδημοκράτες που συγκυβερνούσαν, οι δύο κεντρικοί πυλώνες της ΕΕ του 4ου Ράιχ, που έχουν επιβάλει τη σύγχρονη αποικιοκρατική μπότα τους στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, δεν είναι «ακροδεξιοί», αλλά... «δημοκράτες»!!!
Αυτή τη χρησιμότητα και λειτουργία των «σκιάχτρων» τα έχουμε ζήσει στην Ελλάδα: Και με τον Καρατζαφέρη και με τη Χρυσή Αυγή…
Σημείωση: Οι έντονες αντιφάσεις του ελληνικού καπιταλισμού αποτυπώνουν, πιο γρήγορα και πιο έντονα, τους νόμους της γενικής καπιταλιστικής κατάρρευσης.
Εδώ, η «ακροδεξιά» απειλή του ΛΑΟΣ απορροφήθηκε(!!!) από τις συγκυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ…
Το άλλο «σκιάχτρο» της Χρυσής Αυγής αξιοποιείται για πολλές χρήσεις ξεπλύματος των ανδρεικέλων δωσίλογων του 4ου Ράιχ: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ…
Τώρα απέκτησαν και οι σύγχρονοι αποικιοκράτες της Γερμανίας το δικό τους «σκιάχτρο» για να εμφανίζονται σαν «δημοκράτες»…
Φυσικά δικό τους πολιτικό υποπροϊόν είναι το AfD. Η σήψη και η κατάρρευση των δύο παραδοσιακών πυλώνων της νέας γερμανικής μπότας (Χριστιανοδημοκρατών- Σοσιαλδημοκρατών), γιγάντωσε το AfD.
Οι σπαραγμοί και οι κινδυνολογίες, φυσικά, δεν είναι μόνο υποκριτικοί και χρήσιμοι για το δικό τους ξέπλυμα, αλλά έχουν και κάποια δόση αλήθειας: Η αλήθεια του τρόμου τους για την κατάρρευση της ΕΕ που σηματοδοτούν τα εκλογικά άλματα «ακροδεξιών» κομμάτων, όπως το AfD, η Λεπέν στη Γαλλία και άλλα.
Ουρλιάζουν και θρηνούν για την ανάπτυξη της «ακροδεξιάς», ΟΧΙ μόνο για να ξεπλύνουν τη δική τους ακροδεξιά κηδεμονία, το δικό τους σύγχρονο φασισμό, αλλά και γιατί αυτή η «ακροδεξιά» γιγάντωση αποτυπώνει και καταγράφει μεγάλες ΡΩΓΜΕΣ στο οικοδόμημα της ΕΕ και του 4ου Ράιχ.
Και οι γερμανικές εκλογές κατέγραψαν, πολύ ευδιάκριτα, αυτές τις ρωγμές, με την εκλογική κατεδάφιση των δύο παραδοσιακών πυλώνων του γερμανικού κατεστημένου.
Η Μέρκελ μπορεί να ήρθε πρώτη με 32,8%, αλλά κατέγραψε μεγάλες απώλειες: 8,7 ποσοστιαίων μονάδων…
Ο έτερος πυλώνας της συγκυβέρνησης, οι σοσιαλδημοκράτες (με υποψήφιο καγκελάριο τον Μάρτιν Σουλτς) καταποντίστηκαν στο 20,7%, το χαμηλότερο ποσοστό από το 1949. Απώλειες από τις προηγούμενες εκλογές 5 μονάδων…
Σαφέστατη κατάρρευση των δύο πολιτικών πυλώνων της Γερμανίας…
Οι νόμοι της καπιταλιστικής κρίσης και πολιτικής κατάρρευσης αρχίζουν να λειτουργούν και στο ηγεμονικό κέντρο του ευρωπαϊκού 4ου Ράιχ…
Στην Ελλάδα αυτή η κατάρρευση έχει προηγηθεί…
Και εδώ το σοσιαλδημοκρατικό ισοδύναμο (ΠΑΣΟΚ) έχει σχεδόν αφανιστεί. Στον ίδιο δρόμο πορεύεται και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) της Γερμανίας…
Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών σηματοδοτούν πλέον καθαρά ότι η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του οικοδομήματος της ΕΕ έχει ΓΕΝΙΚΕΥΘΕΙ και «κτυπά» και την κυρίαρχη δύναμη του ευρω-φασισμού…
Και είναι αυτό που πανικοβάλλει τα μεγάλα αφεντικά της διεθνούς χρηματιστηριακής μαφίας, τους πολιτικούς υπηρέτες τους, καθώς και τα λαρύγγια της προπαγάνδας τους: ΜΜΕ και δημοσιογραφικές πόρνες…
Το φεστιβάλ της ΚΝΕ, ο Νταλάρας και οι… ψυχοθεραπευτές της «Καθημερινής»
του Νίκου Mπογιόπουλου
Παρατήρηση 1η: Υπάρχει κάτι πιο γελοίο από τον γελοίο; Υπάρχει. Ο γελοίος που με εξυπνακισμούς πάει να παραστήσει τον ξύπνιο.
Παρατήρηση 2η: Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Αυτή η «ήττα», όμως, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, έχει και κάτι το θετικό. Έχει αποθρασύνει τους σμπίρους του συστήματος.
Οι τελευταίοι λόγω της αμορφωσιάς τους περί την γεωμετρία της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές της, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων. Έτσι μας παρέχουν αφειδώς τα διαπιστευτήρια και της χυδαιότητας και της μαυρίλας τους.
Ας έρθουμε, τώρα, στο θέμα μας.
Ο κ.Τάκης Θεοδωρόπουλος δηλώνει συγγραφέας και δημοσιογράφος. Στο τελευταίο του πόνημα στην Καθημερινή (http://www.kathimerini.gr/927812/opinion/epikairothta/politikh/h-aristera-einai-synh8eia), την εφημερίδα του συγκροτήματος «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή», εξέφρασε την «έκπληξη» του ιδίου και των ομοίων του που το φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζει να ζει…
Κατ’ αρχάς θεωρούμε λογικό να του πέφτουν πολύ «πασέ» τα σουβλάκια του φεστιβάλ. Ειδικά για κάποιον που – όπως γράφει στο κείμενό του – ορέγεται «φιλέτο ταρτάρ με τηγανιτές πατάτες». Τον νιώθουμε…
Λογικό, επίσης, να του έρχεται μια «διάθεση συννεφιάς» όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν στο φεστιβάλ την ώρα που εκείνος, μαζί με τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Βενιζέλο και την εφημερίδα του που φρίττει με τον «κατάσκοπο Μπελογιάννη», δίνει τη μάχη να καταδικαστούν τα «εγκλήματα του κομμουνισμού».
Να, όμως, που η λογική της μαυρίλας του «συνταγματικού τόξου» οδηγεί τους διανοούμενούς της στον πάτο. Πάρτε μια γεύση του πάτου:
«…το ζήτημα με όλους αυτούς, και τον Νταλάρα και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τα «πάγωσε η τσιμινιέρα» και το προλεταριάτο και τα σφυροδρέπανα – μας εξηγεί ο εν λόγω – δεν είναι πολιτικό. Είναι ψυχολογικό».
Ως άλλος ντόκτορ, δηλαδή, ο κ.Τ.Θ. μας αποκαλύπτει τι φταίει που ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου και κάτι πολλές χιλιάδες κόσμου πάνε στο φεστιβάλ των κομμουνιστών: Φταίει, όπως σημειώνει με πόνο, αυτή η «καταραμένη ψυχολογία ενός τμήματος, διόλου αμελητέου, της κοινωνίας μας»…
Εμείς, επομένως, οι φεστιβαλιστές ντε, το έχουμε (ω, τι αστική ευγένεια) το «ψυχολογικό» μας ζητηματάκι. Που είναι και «καταραμένο». Και που συνίσταται σε μια «συνήθεια», στα όρια της πάθησης, η οποία έχει προσβάλει ένα τμήμα της κοινωνίας «διόλου αμελητέο» (σσ: αυτό το «διόλου αμελητέο» μάλλον προκαλεί στον ντόκτορ την τάση να σκίσει τα πτυχία του…).
Από πλευράς μας, πάντως, θα επιμείνουμε ότι είναι απόλυτα λογικό κάποιος σαν τον Τ.Θ. να προχωρά σε «ιατρικού» τύπου γνωματεύσεις για ό,τι τον ενοχλεί πολιτικά. Αφήστε που ο εν λόγω κύριος γνωρίζει και να προσεγγίζει τις «ασθένειες» και να προτείνει λύσεις. Έχουμε βάσιμα στοιχεία για αυτό.
Για παράδειγμα:
- Ο εν λόγω δεν είναι μόνο ότι υπήρξε ο εκλεκτός της κυβέρνησης του πρώτου Μνημονίου και του τότε υπουργού κ. Γερουλάνου (τον θυμάστε τον υπουργό του κ.Παπανδρέου;) στο ΕΚΕΒΙ.
- Δεν είναι μόνο ότι σαν «ντίτζιταλ συγγραφέας» – κατά την ανακοίνωση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ) – το 2003 επιτέθηκε στο ΣΕΒΑ όταν ο Σύνδεσμος, ως ελάχιστη αντίδραση στην εισβολή των Βρετανών στο Ιράκ, αρνήθηκε την ανακήρυξη της Βρετανίας ως «τιμώμενης χώρας» στη Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως.
- Δεν είναι μόνο ότι ο συγκεκριμένος υπήρξε ένας εκ των «32 πνευματικών ανθρώπων»που έβαλαν την υπογραφή τους το 2011 υπέρ της «εθνικά ομόψυχης» ψήφισης του «Μεσοπρόθεσμου» και των Μνημονίων στηρίζοντας με πάθος σαν «λύση» την προοπτική μιας «δημοκρατίας» αλά κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως και ακολούθησε.
Στα προηγούμενα προσθέστε και τούτο: Πρόκειται για έναν μελίρρυτο κύριο. Κατεξοχήν εκπρόσωπο του Διαφωτισμού. Μεγάλο αγωνιστή της κοινωνικής ισότητας. Παθιασμένο μαχητή ενάντια στον ρατσισμό.
Απόδειξη: Στο άρθρο του στις 13/4/2016 (πάλι στην «Καθημερινή» – που αλλού;) μιλώντας για την επίσκεψη της Βανέσα Ρεντγκρέιβ στα ελληνικά νησιά, εκείνο που είδε όσον αφορά το δράμα των προσφύγων δεν ήταν παρά… «μελό».
Αλλά εκεί που ξεπέρασε ακόμα και τον εαυτό του ήταν όταν – στο ίδιο άρθρο – αναφερόμενος στον Κινέζο καλλιτέχνη και ακτιβιστή Ai Wei-Wei που κατέγραφε την οδύνη των προσφύγων στην Ελλάδα, είχε την ευγένεια, αυτός ο γόης της άριας φυλής, να τον αποκαλέσει έτσι: «Πιθηκόμορφο»…
Περί αυτού του κυρίου πρόκειται, λοιπόν: Ο Ai Wei-Wei «πιθηκόμορφος». Η Ρεντγκρέιβ στους πρόσφυγες «μελό». Κι εμείς με ζήτημα «ψυχολογικό»…
Προς το παρόν, βέβαια, ο… ψυχοθεραπευτής μας (ο οποίος παρεμπιπτόντως παρότι «πλήττει» θανάσιμα με όλα αυτά, εντούτοις κάθεται και γράφει κείμενα για όσα του προκαλούν «πλήξη» – ας το δει αυτό με τον ψυχολόγο του) δεν εξέδωσε ακόμα κάποιο φιρμάνι για να μας κάνει καλά. Για να μας γιάνει. Για να μας… «αναμορφώσει» βρε αδερφέ.
Μέχρι το επόμενο φεστιβάλ, έτσι για να ξεφύγει από την ανιαρή συνήθειά του να γλύφει τους Τόμσεν και τους εγχώριους «Γερούν γερά», έχει καιρό να ασχοληθεί πιο επισταμένα. Και να μας προτείνει τη δέουσα «θεραπεία».
Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017
Το δίπολο “εθνικό – διεθνικό” και η προοπτική επαναστατικής ενοποίησης της ανθρωπότητας
Το δίπολο “εθνικό – διεθνικό” και η προοπτική επαναστατικής ενοποίησης της ανθρωπότητας.
Μια πρόκληση ζωής ή θανάτου για το κίνημα, πέρα από φραστικές υπεκφυγές.
Του Δημήτρη Πατέλη
Το θέμα της συσχέτισης του διπόλου “εθνικό – διεθνικό” με την επαναστατική προοπτική, με την κομμουνιστική ενοποίηση της ανθρωπότητας, δεν προσφέρεται για αφορισμούς, επιφανειακή συνθηματολογία και... εντυπωσιασμό με όρους εξαρτημένων αντανακλαστικών.
Η όποια αναφορά στη θέση και το ρόλο του εθνικού ζητήματος και των συνδεόμενων με αυτό θεωρητικών και πρακτικών (ιδεολογικοπολιτικών) ζητημάτων, είναι αφηρημένη και ανεδαφική, στο βαθμό που δεν εκκινεί από:
Η όποια αναφορά στη θέση και το ρόλο του εθνικού ζητήματος και των συνδεόμενων με αυτό θεωρητικών και πρακτικών (ιδεολογικοπολιτικών) ζητημάτων, είναι αφηρημένη και ανεδαφική, στο βαθμό που δεν εκκινεί από:
1.τη συγκεκριμένη διερεύνηση του σύγχρονου σταδίου της κεφαλαιοκρατίας όπως κι αν το αποκαλούμε (ολοκληρωτικό καπιταλισμό, ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση κ.ο.κ.) και της νέας εποχής,
2.τη διακρίβωση της κοινωνικοοικονομικής ιστορίας και της δομής (επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επίπεδα και μορφές των σχέσεων παραγωγής, ταξική διάρθρωση κ.ο.κ.) της κοινωνίας στην οποία γίνεται αναφορά.,
3.τη διακρίβωση της θέσης και του ρόλου της σε περιφερειακό και σε παγκόσμιο επίπεδο, το είδος και το βαθμό της συμμετοχής της σε ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, συνασπισμούς κ.ο.κ. και στον παγκόσμιο μηχανισμό απόσπασης υπεραξίας-εκμετάλλευσης, το εάν στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση και στο παγκόσμιο σύστημα έχει -λόγω ανισoμέρειας- εξαρτημένη σχέση έναντι των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο χωρών (άρα: α. υπόκειται η ίδια σε εκμετάλλευση σε διακρατικό επίπεδο από τις πλέον ισχυρές ως προς το κεφάλαιο χώρες και β. συμμετέχει η ίδια και ως υποκείμενο διακρατικής εκμετάλλευσης στο παγκόσμιο σύστημα μέσω της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης στην οποία συμμετέχει και της ειδικής θέσης της σε αυτήν, μέσω του μεριδίου υπερεκμετάλλευσης μεταναστευτικών ροών εργασιακής δύναμης που της αντιστοιχεί κ.ο.κ.).,
4.το χαρακτήρα, τις κινητήριες δυνάμεις της δεδομένης ιστορικής εποχής και συγκυρίας (π.χ. το συγκεκριμένο στάδιο του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, την ύπαρξη δομικής κρίσης και πολέμου) και τα διακυβεύματα σε “εθνικό”, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο,
5.το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης ενός εν εξελίξει παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου με πολλά μέτωπα (μόνο σε αυτά της Συρίας και της Αν. Ουκρανίας εμπλέκονται ήδη πάνω από 80 χώρες), οργανικό στοιχείο του οποίου είναι και η διακρατική επιβολή καθεστώτος “αποικίας χρέους” και επιτροπείας (με κοινωνικοοικονομικές, δημογραφικές κλπ. επιπτώσεις για την εργ. τάξη συγκρίσιμες με αυτές της άμεσης εμπλοκής σε εμπόλεμη σύρραξη),
6.τα επίπεδα, τους τρόπους, τα μέσα τις μορφές αντανάκλασης των παραπάνω στη συνείδηση, στην ιδεολογία, στις διαθέσεις και στα πολιτικά προτάγματα-προγράμματα κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων του πληθυσμού και τις αντίστοιχες μετατοπίσεις-αλλαγές (στην ιδεολογία, στα προβαλλόμενα ιδεολογήματα, στην κοσμοαντίληψη των ανθρώπων) σε “εθνικό”, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο,
7.τη θέση και το ρόλο όλου του φάσματος του εποικοδομήματος και τη δυναμική του συσχετισμού δυνάμεων σε αυτό, τις διαθεσιμότητες, την ύπαρξη ή την απουσία συγκροτημένων υποκειμένων, πολιτικών φορέων -με αντίστοιχη της εποχής και της συγκυρίας οργάνωση, υλικά & ιδεατά μέσα επενέργειας των κυρίαρχων και των κυριαρχούμενων κ.ο.κ. σε “εθνικό”, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο,
8.τους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων, την ύπαρξη ενός ιμπεριαλιστικού πόλου (των 3 κέντρων του ιμπεριαλισμού – κληροδοτημάτων του 20ου αι. με τη μορφή του “ευρωατλαντικού” άξονα υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ) με αξιώσεις επιβολής και εδραίωσης παγκόσμιας κυριαρχίας και διακυβέρνησης με κάθε μέσο και τρόπο, την ανάδυση άλλου (άλλων) πόλου (πόλων) που αντιπαρατίθενται σε αυτόν, τη θέση και το ρόλο διεθνικών θεσμικών και εξωθεσμικών παρεμβάσεων, επιβολής κ.ο.κ.,
9.την προβληματική της αναζήτησης του “ασθενούς κρίκου” στο περιφερειακό και παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα,
10.την αναζήτηση-διακρίβωση εκείνου του κρίκου (της δέσμης μέτρων σε επαναστατική κατεύθυνση, του μεταβατικού προγράμματος) που θα μπορέσει να συσπειρώσει το εργατικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα σε κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αγώνα, ικανό να επιφέρει ρήξη και ανατροπή,
11.τον εξ υπαρχής διεθνιστικό χαρακτήρα αυτού του αγώνα και
12.την ανίχνευση δυνατοτήτων εναλλακτικών οικονομικών κλπ. συνεργασιών και ολοκληρώσεων σε ισότιμη βάση, μεταξύ χωρών με παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης και με αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων και συσχετισμών.
Η επιστημονική διερεύνηση των παραπάνω, είναι προαπαιτούμενο για τη θεμελίωση προγραμματικού λόγου (στρατηγικής και τακτικής), ικανού να εντάξει οργανικά-διαλεκτικά τη σχέση εθνικού – διεθνικού στους πρακτικούς αγώνες του επαναστατικού κινήματος.
Ας υποθέσουμε π.χ. ότι ισχύει ο αφορισμός: “Στις ανεπτυγμένες κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες, όπου η σχέση και η σύγκρουση κεφαλαίου –εργασίας έχει ωριμάσει και διαπερνά όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής”, η όποια προοπτική ορίζεται με καθαρά ταξικούς όρους (αν και αυτό επίσης θέλει απόδειξη) και ότι σε αυτές που έχουν “ανεπτυγμένες –ώριμες κεφαλαιοκρατικές σχέσεις τα «εθνικά ζητήματα και συμφέροντα», οι πατριωτικές ιδεολογίες και τα πατριωτικά μέτωπα βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα στην υπηρεσία των κυρίαρχων κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, της μιας ή της άλλης πτέρυγας του αστικού στρατοπέδου”. Ερώτημα: ποιές είναι αυτές οι χώρες; Η Ελλάδα συγκαταλέγεται σε αυτές, είναι δηλαδή με μαρξιστικά κριτήρια πολιτικής οικονομίας ίδια η κατάσταση της εργατικής τάξης σε Ελλάδα και Γερμανία και τις λοιπές ισχυρότερες ως προς το κεφάλαιο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (τη στιγμή π.χ. που μεσούσης της δομικής κρίσης, στη Γερμανία υπογράφονται συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αυξήσεις 4,7%); Είναι ίδια η θέση και ο ρόλος τους στην Ε.Ε. και στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα; Και αν υποθέσουμε ότι είναι, από πια ιστορική περίοδο και πέρα εντάσσεται η χώρα σε αυτή τη “λέσχη των ισχυρών” και με ποιά κριτήρια;
Η θέση και ο ρόλος εννοιών όπως “έθνος”, “πατρίδα” δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ταυτόσημη, ενιαία και στατική για διάφορες κοινωνικές τάξεις και τους ιδεολογικοπολιτικούς φορείς τους (καθεστωτικούς σοσιαλδημοκράτες, νεοφιλελεύθερους ακροδεξιούς, φασιστικούς ή αυτούς που συγκροτούν κομμουνιστές-διεθνιστές επαναστάτες), σε διάφορες εποχές, συγκυρίες, χώρες και περιοχές. Δεν προσδίδει σε αυτές το ίδιο περιεχόμενο η αστική τάξη, τα μικροαστικά στρώματα, οι εκπίπτοντες από αυτά λόγω κρίσης και η εργατική τάξη, ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης της ανισομέρειας, δομικής κρίσης, διακρατικομονοπωλιακής επιβολής μακροχρόνιου καθεστώτος νεοαποικιοκρατίας (“αποικίας χρέους”), κοινωνικοοικονομικού ταξικού πολέμου, και εν εξελίξει Γ' Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου.
Ακόμα και εντός της ιμπεριαλιστικής ληστρικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε., το εθνικό και το διεθνικό δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν ταυτόσημο φορτίο στις χώρες του πυρήνα και της περιφέρειας, τη στιγμή που η άρχουσα τάξη των χωρών του πυρήνα έχει την ευχέρεια να μπουκώνει επιλεκτικά την εργατική τάξη της με μέρος των μονοπωλιακών υπερκερδών που απομυζά.
Αλλά και εντός μιας χώρας με μέσο επίπεδο ανάπτυξης, το ίδιο δίπολο δεν μπορεί να ταυτίζεται στις διεκδικήσεις και στην προπαγάνδα μεταξύ των αυτοχθόνων εργαζομένων και των προσφύγων και μεταναστών (ανάγκη για ίσα εργασιακά δικαιώματα κλπ). Αυτό απαιτεί διαφοροποίηση των διεκδικήσεων του κινήματος σε διάφορες χώρες, στο βαθμό που έχουν διαφορετική θέση και ρόλο στο μηχανισμό διακρατικομονοπωλιακής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, κυριαρχίας και υποταγής, αλλά και στο εσωτερικό κάθε χώρας. Κάθε αντίθετη άποψη είναι μάλλον ανιστορική και μεταφυσική.
Είναι καθήκον των κομμουνιστών η συγκεκριμένη-ιστορική προσέγγιση αυτών των εννοιών και η ένταξή τους στο οπλοστάσιο απεύθυνσής τους στην εργατική τάξη και ευρύτερα στο λαό, στη βάση 1. της επιστημονικής διάγνωσης της κατάστασης, του συσχετισμού δυνάμεων και των στόχων του ταξικού αντιπάλου σε “εθνικό”, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, 2. της διάγνωσης των σχετικών προσλαμβανουσών παραστάσεων των ανθρώπων και κυρίως 3. της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής τους.
Για τους κομμουνιστές-διεθνιστές το δίπολο “εθνικό – διεθνικό” δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από την στρατηγική προοπτική της επαναστατικής κομμουνιστικής ενοποίησης της ανθρωπότητας. Η ενότητα της παγκόσμιας εργατικής τάξης δεν γίνεται με όρους μεταφυσικής τύπου Προυντόν, δηλ. εάν από το δίπολο “εθνικό – διεθνικό” απαλείψουμε αυθαίρετα την “κακή” πλευρά, το “εθνικό” και υπερδιογκώσουμε την “καλή”, το “διεθνικό”, κλίνοντας το διεθνισμό σε όλες τις πτώσεις...
Εάν σε μια χώρα ή ομάδα χωρών, στο νυν στάδιο, εποχή και συγκυρία, επιβάλλεται για ένα και πλέον αιώνα διακρατικομονοπωλιακός μηχανισμός άντλησης υπεραξίας όχι μόνο με τη μορφή του συσσωρευμένου πλούτου, όχι μόνο με την καταλήστευση των νυν εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων, όχι μόνο με τη μορφή της “αφαίμαξης εγκεφάλων” της νέας γενιάς, αλλά και της μελλοντικής υπεραξίας που θα παραχθεί με όρους αύξουσας απόλυτης εξαθλίωσης από τις επόμενες τουλάχιστον 5 γενεές, μπορεί ο αγώνας για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης να στερείται εθνικοαπελευθερωτικών, αντι(νεο-)αποικιοκρατικών χαρακτηριστικών; Μπορεί άραγε ο ταξικός διεθνιστικός αγώνας να αποσπαστεί από τον αγώνα για λαϊκή κυριαρχία, για το τσάκισμα της διακρατικομονοπωλιακής φυλακής λάων, της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ κ.ο.κ. χάριν της “ταξικής” και “διεθνιστικής” “καθαρότητας”;
Υπενθυμίζω ότι και προ εκατονταετίας, κάποιοι “αριστεροί” κατηγορούσαν το Λένιν και τους μπολσεβίκους για οππορτουνισμό, επειδή αυτοί προέτασσαν το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση κ.ο.κ... “Από μαρξιστική άποψη ...τέτοιοι γενικοί και αφηρημένοι ορισμοί, όπως ο «μη πατριωτισμός», δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Η πατρίδα, το έθνος είναι ιστορικές κατηγορίες. Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ' έναν τέτοιο πόλεμο και δε φοβάμαι τις λέξεις «υπεράσπιση της πατρίδας» όταν αναφέρονται σ' έναν τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική πάλη ενάντια στην καταπίεση” (Β.Ι.Λένιν. ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ τον ΜΠΟΡΙΣ ΣΟΥΒΑΡΙΝ, Δεκ. 1916. Άπαντα, τ. 30, σ.262).
Με αυτή την έννοια, είναι άκρως μεταφυσική η πρόσληψη παρόμοιων εννοιών ως εξ υπαρχής απολύτως εχθρικών προς τον κομμουνισμό και την επανάσταση. Επιπλέον, εκ των πραγμάτων, αυτή η πρόσληψη λειτουργεί υπονομευτικά για τον πραγματικό επαναστατικό διεθνισμό της εργατικής τάξης, με δύο βασικούς αλληλένδετους τρόπους: 1. με τη μετάθεση της σύγκρουσης με το μηχανισμό διακρατικομονοπωλιακής επιβολής-εκμετάλλευσης (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ) στο απροσδιόριστο μέλλον, “όταν ωριμάσουν οι συνθήκες για καθαρή ταξική μετάβαση στο σοσιαλισμό” (ή και ...μετά από αυτή τη μετάβαση), γεγονός που συνιστά εξαιρετική υπηρεσία στους πιο ισχυρούς και επιθετικούς κύκλους της αστικής τάξης προπαντός του πολυεθνικού κεφαλαίου και 2. αφήνοντας τη διαχείριση των διαθέσεων εθνικής ταπείνωσης, πρωτίστως της ίδιας της εργατικής τάξης της χώρας (που είναι πάνω από το 60% του πληθυσμού) στην αποκλειστική δικαιοδοσία ποικίλων μορφών εθνικισμού (αστικού & μικροαστικού), πατριδοκαπηλείας, σοβινισμού, φασισμού, ρατσισμού, ξενοφοβίας κ.ο.κ., παρέχοντας δηλ. πάλι στους πιο επιθετικούς κύκλους του κεφαλαίου εξαιρετικά πολύτιμη δύναμη κρούσης με όρους μαζικού κινήματος, για το τσάκισμα της εργατικής τάξης σε κρατικό, διακρατικό και παρακρατικό επίπεδο.
Κατ' αυτό τον τρόπο, κάποιοι, βαυκαλιζόμενοι με μεταφυσικής-ανιστορικής κοπής “επαναστατικά” συνθήματα τύπου «όποιος κοιμάται πατριώτης ξυπνάει φασίστας», ίσως επιλέγουν για τον εαυτό τους τον ύπνο του δικαίου (δικαίωμά τους), αλλά μπορεί να συμβάλλουν στην πράξη στο να πιαστεί στον ύπνο η εργατική τάξη από την αντίδραση και το φασισμό.
2.τη διακρίβωση της κοινωνικοοικονομικής ιστορίας και της δομής (επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επίπεδα και μορφές των σχέσεων παραγωγής, ταξική διάρθρωση κ.ο.κ.) της κοινωνίας στην οποία γίνεται αναφορά.,
3.τη διακρίβωση της θέσης και του ρόλου της σε περιφερειακό και σε παγκόσμιο επίπεδο, το είδος και το βαθμό της συμμετοχής της σε ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, συνασπισμούς κ.ο.κ. και στον παγκόσμιο μηχανισμό απόσπασης υπεραξίας-εκμετάλλευσης, το εάν στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση και στο παγκόσμιο σύστημα έχει -λόγω ανισoμέρειας- εξαρτημένη σχέση έναντι των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο χωρών (άρα: α. υπόκειται η ίδια σε εκμετάλλευση σε διακρατικό επίπεδο από τις πλέον ισχυρές ως προς το κεφάλαιο χώρες και β. συμμετέχει η ίδια και ως υποκείμενο διακρατικής εκμετάλλευσης στο παγκόσμιο σύστημα μέσω της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης στην οποία συμμετέχει και της ειδικής θέσης της σε αυτήν, μέσω του μεριδίου υπερεκμετάλλευσης μεταναστευτικών ροών εργασιακής δύναμης που της αντιστοιχεί κ.ο.κ.).,
4.το χαρακτήρα, τις κινητήριες δυνάμεις της δεδομένης ιστορικής εποχής και συγκυρίας (π.χ. το συγκεκριμένο στάδιο του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, την ύπαρξη δομικής κρίσης και πολέμου) και τα διακυβεύματα σε “εθνικό”, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο,
5.το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης ενός εν εξελίξει παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου με πολλά μέτωπα (μόνο σε αυτά της Συρίας και της Αν. Ουκρανίας εμπλέκονται ήδη πάνω από 80 χώρες), οργανικό στοιχείο του οποίου είναι και η διακρατική επιβολή καθεστώτος “αποικίας χρέους” και επιτροπείας (με κοινωνικοοικονομικές, δημογραφικές κλπ. επιπτώσεις για την εργ. τάξη συγκρίσιμες με αυτές της άμεσης εμπλοκής σε εμπόλεμη σύρραξη),
6.τα επίπεδα, τους τρόπους, τα μέσα τις μορφές αντανάκλασης των παραπάνω στη συνείδηση, στην ιδεολογία, στις διαθέσεις και στα πολιτικά προτάγματα-προγράμματα κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων του πληθυσμού και τις αντίστοιχες μετατοπίσεις-αλλαγές (στην ιδεολογία, στα προβαλλόμενα ιδεολογήματα, στην κοσμοαντίληψη των ανθρώπων) σε “εθνικό”, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο,
7.τη θέση και το ρόλο όλου του φάσματος του εποικοδομήματος και τη δυναμική του συσχετισμού δυνάμεων σε αυτό, τις διαθεσιμότητες, την ύπαρξη ή την απουσία συγκροτημένων υποκειμένων, πολιτικών φορέων -με αντίστοιχη της εποχής και της συγκυρίας οργάνωση, υλικά & ιδεατά μέσα επενέργειας των κυρίαρχων και των κυριαρχούμενων κ.ο.κ. σε “εθνικό”, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο,
8.τους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων, την ύπαρξη ενός ιμπεριαλιστικού πόλου (των 3 κέντρων του ιμπεριαλισμού – κληροδοτημάτων του 20ου αι. με τη μορφή του “ευρωατλαντικού” άξονα υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ) με αξιώσεις επιβολής και εδραίωσης παγκόσμιας κυριαρχίας και διακυβέρνησης με κάθε μέσο και τρόπο, την ανάδυση άλλου (άλλων) πόλου (πόλων) που αντιπαρατίθενται σε αυτόν, τη θέση και το ρόλο διεθνικών θεσμικών και εξωθεσμικών παρεμβάσεων, επιβολής κ.ο.κ.,
9.την προβληματική της αναζήτησης του “ασθενούς κρίκου” στο περιφερειακό και παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα,
10.την αναζήτηση-διακρίβωση εκείνου του κρίκου (της δέσμης μέτρων σε επαναστατική κατεύθυνση, του μεταβατικού προγράμματος) που θα μπορέσει να συσπειρώσει το εργατικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα σε κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αγώνα, ικανό να επιφέρει ρήξη και ανατροπή,
11.τον εξ υπαρχής διεθνιστικό χαρακτήρα αυτού του αγώνα και
12.την ανίχνευση δυνατοτήτων εναλλακτικών οικονομικών κλπ. συνεργασιών και ολοκληρώσεων σε ισότιμη βάση, μεταξύ χωρών με παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης και με αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων και συσχετισμών.
Η επιστημονική διερεύνηση των παραπάνω, είναι προαπαιτούμενο για τη θεμελίωση προγραμματικού λόγου (στρατηγικής και τακτικής), ικανού να εντάξει οργανικά-διαλεκτικά τη σχέση εθνικού – διεθνικού στους πρακτικούς αγώνες του επαναστατικού κινήματος.
Ας υποθέσουμε π.χ. ότι ισχύει ο αφορισμός: “Στις ανεπτυγμένες κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες, όπου η σχέση και η σύγκρουση κεφαλαίου –εργασίας έχει ωριμάσει και διαπερνά όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής”, η όποια προοπτική ορίζεται με καθαρά ταξικούς όρους (αν και αυτό επίσης θέλει απόδειξη) και ότι σε αυτές που έχουν “ανεπτυγμένες –ώριμες κεφαλαιοκρατικές σχέσεις τα «εθνικά ζητήματα και συμφέροντα», οι πατριωτικές ιδεολογίες και τα πατριωτικά μέτωπα βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα στην υπηρεσία των κυρίαρχων κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, της μιας ή της άλλης πτέρυγας του αστικού στρατοπέδου”. Ερώτημα: ποιές είναι αυτές οι χώρες; Η Ελλάδα συγκαταλέγεται σε αυτές, είναι δηλαδή με μαρξιστικά κριτήρια πολιτικής οικονομίας ίδια η κατάσταση της εργατικής τάξης σε Ελλάδα και Γερμανία και τις λοιπές ισχυρότερες ως προς το κεφάλαιο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (τη στιγμή π.χ. που μεσούσης της δομικής κρίσης, στη Γερμανία υπογράφονται συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αυξήσεις 4,7%); Είναι ίδια η θέση και ο ρόλος τους στην Ε.Ε. και στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα; Και αν υποθέσουμε ότι είναι, από πια ιστορική περίοδο και πέρα εντάσσεται η χώρα σε αυτή τη “λέσχη των ισχυρών” και με ποιά κριτήρια;
Η θέση και ο ρόλος εννοιών όπως “έθνος”, “πατρίδα” δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ταυτόσημη, ενιαία και στατική για διάφορες κοινωνικές τάξεις και τους ιδεολογικοπολιτικούς φορείς τους (καθεστωτικούς σοσιαλδημοκράτες, νεοφιλελεύθερους ακροδεξιούς, φασιστικούς ή αυτούς που συγκροτούν κομμουνιστές-διεθνιστές επαναστάτες), σε διάφορες εποχές, συγκυρίες, χώρες και περιοχές. Δεν προσδίδει σε αυτές το ίδιο περιεχόμενο η αστική τάξη, τα μικροαστικά στρώματα, οι εκπίπτοντες από αυτά λόγω κρίσης και η εργατική τάξη, ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης της ανισομέρειας, δομικής κρίσης, διακρατικομονοπωλιακής επιβολής μακροχρόνιου καθεστώτος νεοαποικιοκρατίας (“αποικίας χρέους”), κοινωνικοοικονομικού ταξικού πολέμου, και εν εξελίξει Γ' Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου.
Ακόμα και εντός της ιμπεριαλιστικής ληστρικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε., το εθνικό και το διεθνικό δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν ταυτόσημο φορτίο στις χώρες του πυρήνα και της περιφέρειας, τη στιγμή που η άρχουσα τάξη των χωρών του πυρήνα έχει την ευχέρεια να μπουκώνει επιλεκτικά την εργατική τάξη της με μέρος των μονοπωλιακών υπερκερδών που απομυζά.
Αλλά και εντός μιας χώρας με μέσο επίπεδο ανάπτυξης, το ίδιο δίπολο δεν μπορεί να ταυτίζεται στις διεκδικήσεις και στην προπαγάνδα μεταξύ των αυτοχθόνων εργαζομένων και των προσφύγων και μεταναστών (ανάγκη για ίσα εργασιακά δικαιώματα κλπ). Αυτό απαιτεί διαφοροποίηση των διεκδικήσεων του κινήματος σε διάφορες χώρες, στο βαθμό που έχουν διαφορετική θέση και ρόλο στο μηχανισμό διακρατικομονοπωλιακής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, κυριαρχίας και υποταγής, αλλά και στο εσωτερικό κάθε χώρας. Κάθε αντίθετη άποψη είναι μάλλον ανιστορική και μεταφυσική.
Είναι καθήκον των κομμουνιστών η συγκεκριμένη-ιστορική προσέγγιση αυτών των εννοιών και η ένταξή τους στο οπλοστάσιο απεύθυνσής τους στην εργατική τάξη και ευρύτερα στο λαό, στη βάση 1. της επιστημονικής διάγνωσης της κατάστασης, του συσχετισμού δυνάμεων και των στόχων του ταξικού αντιπάλου σε “εθνικό”, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, 2. της διάγνωσης των σχετικών προσλαμβανουσών παραστάσεων των ανθρώπων και κυρίως 3. της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής τους.
Για τους κομμουνιστές-διεθνιστές το δίπολο “εθνικό – διεθνικό” δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από την στρατηγική προοπτική της επαναστατικής κομμουνιστικής ενοποίησης της ανθρωπότητας. Η ενότητα της παγκόσμιας εργατικής τάξης δεν γίνεται με όρους μεταφυσικής τύπου Προυντόν, δηλ. εάν από το δίπολο “εθνικό – διεθνικό” απαλείψουμε αυθαίρετα την “κακή” πλευρά, το “εθνικό” και υπερδιογκώσουμε την “καλή”, το “διεθνικό”, κλίνοντας το διεθνισμό σε όλες τις πτώσεις...
Εάν σε μια χώρα ή ομάδα χωρών, στο νυν στάδιο, εποχή και συγκυρία, επιβάλλεται για ένα και πλέον αιώνα διακρατικομονοπωλιακός μηχανισμός άντλησης υπεραξίας όχι μόνο με τη μορφή του συσσωρευμένου πλούτου, όχι μόνο με την καταλήστευση των νυν εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων, όχι μόνο με τη μορφή της “αφαίμαξης εγκεφάλων” της νέας γενιάς, αλλά και της μελλοντικής υπεραξίας που θα παραχθεί με όρους αύξουσας απόλυτης εξαθλίωσης από τις επόμενες τουλάχιστον 5 γενεές, μπορεί ο αγώνας για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης να στερείται εθνικοαπελευθερωτικών, αντι(νεο-)αποικιοκρατικών χαρακτηριστικών; Μπορεί άραγε ο ταξικός διεθνιστικός αγώνας να αποσπαστεί από τον αγώνα για λαϊκή κυριαρχία, για το τσάκισμα της διακρατικομονοπωλιακής φυλακής λάων, της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ κ.ο.κ. χάριν της “ταξικής” και “διεθνιστικής” “καθαρότητας”;
Υπενθυμίζω ότι και προ εκατονταετίας, κάποιοι “αριστεροί” κατηγορούσαν το Λένιν και τους μπολσεβίκους για οππορτουνισμό, επειδή αυτοί προέτασσαν το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση κ.ο.κ... “Από μαρξιστική άποψη ...τέτοιοι γενικοί και αφηρημένοι ορισμοί, όπως ο «μη πατριωτισμός», δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Η πατρίδα, το έθνος είναι ιστορικές κατηγορίες. Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ' έναν τέτοιο πόλεμο και δε φοβάμαι τις λέξεις «υπεράσπιση της πατρίδας» όταν αναφέρονται σ' έναν τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική πάλη ενάντια στην καταπίεση” (Β.Ι.Λένιν. ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ τον ΜΠΟΡΙΣ ΣΟΥΒΑΡΙΝ, Δεκ. 1916. Άπαντα, τ. 30, σ.262).
Με αυτή την έννοια, είναι άκρως μεταφυσική η πρόσληψη παρόμοιων εννοιών ως εξ υπαρχής απολύτως εχθρικών προς τον κομμουνισμό και την επανάσταση. Επιπλέον, εκ των πραγμάτων, αυτή η πρόσληψη λειτουργεί υπονομευτικά για τον πραγματικό επαναστατικό διεθνισμό της εργατικής τάξης, με δύο βασικούς αλληλένδετους τρόπους: 1. με τη μετάθεση της σύγκρουσης με το μηχανισμό διακρατικομονοπωλιακής επιβολής-εκμετάλλευσης (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ) στο απροσδιόριστο μέλλον, “όταν ωριμάσουν οι συνθήκες για καθαρή ταξική μετάβαση στο σοσιαλισμό” (ή και ...μετά από αυτή τη μετάβαση), γεγονός που συνιστά εξαιρετική υπηρεσία στους πιο ισχυρούς και επιθετικούς κύκλους της αστικής τάξης προπαντός του πολυεθνικού κεφαλαίου και 2. αφήνοντας τη διαχείριση των διαθέσεων εθνικής ταπείνωσης, πρωτίστως της ίδιας της εργατικής τάξης της χώρας (που είναι πάνω από το 60% του πληθυσμού) στην αποκλειστική δικαιοδοσία ποικίλων μορφών εθνικισμού (αστικού & μικροαστικού), πατριδοκαπηλείας, σοβινισμού, φασισμού, ρατσισμού, ξενοφοβίας κ.ο.κ., παρέχοντας δηλ. πάλι στους πιο επιθετικούς κύκλους του κεφαλαίου εξαιρετικά πολύτιμη δύναμη κρούσης με όρους μαζικού κινήματος, για το τσάκισμα της εργατικής τάξης σε κρατικό, διακρατικό και παρακρατικό επίπεδο.
Κατ' αυτό τον τρόπο, κάποιοι, βαυκαλιζόμενοι με μεταφυσικής-ανιστορικής κοπής “επαναστατικά” συνθήματα τύπου «όποιος κοιμάται πατριώτης ξυπνάει φασίστας», ίσως επιλέγουν για τον εαυτό τους τον ύπνο του δικαίου (δικαίωμά τους), αλλά μπορεί να συμβάλλουν στην πράξη στο να πιαστεί στον ύπνο η εργατική τάξη από την αντίδραση και το φασισμό.
Σοσιαλδημοκρατία καπούτ...
Όταν η κεντροαριστερά βλέπει τα ραδίκια ανάποδα...
Χρήστος Ξανθάκης
Φέρτε ρε παιδιά φύλλα δάφνης, φέρτε κι ένα ανάκλιντρο! Να κάτσω επάνω να μασουλάω χαλαρά, να... έρχεται ο κοσμάκης να του λέω τη μοίρα του. Μόνο εγώ και η Πυθία έχουμε τέτοιο ποσοστό επιτυχίας κι εκείνη είναι στον τάφο ενώ εγώ είμαι (για την ώρα τουλάχιστον…) ολοζώντανος. Και προέβλεψα πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο ότι έρχεται ο ψόφος της Σοσιαλδημοκρατίας. Το είχα γράψει πεντακάθαρα, με φωτογραφία Φρανσουά Ολαντ και Μάρτιν Σουλτς μάλιστα, εδώ στο Newpost, στις Μαΐου του 2016. Και πάμε μαέστρο τα κόπυ πάστε, να βγει εύκολα το μεροκάματο σήμερα τσαγκαροδευτέρα.
Ξεκινώ με αυτά που έγραφα για τις επιδόσεις της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη:«Το είδαμε στις βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας, το είδαμε στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, το είδαμε στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, το είδαμε στη Βρετανία, ακόμη και στην Ιταλία ετοιμάζεται να σκιστεί το παραπέτασμα. Για να μην μιλήσουμε για την Γερμανία, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν μεταμορφωθεί σε υπηρετικό προσωπικό της Μέρκελ και όπου τα μόνα εκλογικά κέρδη τα αποκομίζει η ακροδεξιά. Και στη Γαλλία του προέδρου Ολάντ, έρχονται οι «Νύχτες Ορθίων» να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια του συστήματος. Στη Γαλλία που λαμβάνει τελευταία τα μηνύματα της αγανάκτησης, αλλά αν εκραγεί θα παρασύρει μαζί της τους πάντες. Ως συνήθως, άλλωστε…»
Και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ο ρεπόρτερ Ξανθάκης είχε την απάντηση έτοιμη:«Είναι γιατί το σύστημα δεν δουλεύει πια. Δεν στέκει άλλο το μεταπολεμικό στόρι της ενσωμάτωσης, όπου είναι άπαντες ευχαριστημένοι. Και ανάπτυξη και δημοκρατία και πλούτος και θεάματα και δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δωρεάν μέλλον. Σπάσανε οι ραφές πλέον, πέσανε τα ρούχα, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Το all inclusive του συστήματος έχει γεμίσει τρύπες και δεν καλύπτει παρά μικρές μειοψηφίες. Οι πολλοί και οι πολλές χάνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Και αντικρίζουν το αύριο όχι με αισιοδοξία αλλά με τρόμο.»
Και ποιος θα το πληρώσει το μάρμαρο; Φέρτε μου, σας παρακαλώ, την Πυθία να της μάθω μπαλίτσα:«Πράγμα το οποίον φυσικά δεν θα το πληρώσει η δεξιά. Στο κάτω της γραφής, η μπάλα επιτέλους έρχεται στο δικό της γήπεδο. Και το τροπάριο το έχει έτοιμο: Φταίνε οι ξένοι, φταίνε οι φτωχοί που λέει και το “Big Short”. Όχι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, όχι και πάλι, όχι. Ο λογαριασμός για τη ζημιά θα κατευθυνθεί στο τραπεζάκι της σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί αυτή ήταν που φόρεσε στο λαγό πετραχήλια και ανακοίνωσε ότι όλα τα φύκια είναι μεταξωτές κορδέλες. Αυτή έστησε con gusto τα μεγάλα κόλπα, αυτή υιοθέτησε τους πολέμους και τις εισβολές, αυτή φρόντισε να μετατοπισθεί ο πλούτος προς τα πάνω με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτή πρόδωσε τους ψηφοφόρους της. Και όπως αποδεικνύουν οι ιστορίες αυτών των άγιων ημερών, στο τέλος οι προδότες καταλήγουν κρεμασμένοι από μια συκιά…»
Y.Γ.: Τις καλημέρες μου στον Μάρτιν Σουλτς να στείλω και να του ευχηθώ καλή θητεία στην αντιπολίτευση. Αν τύχει και βαρεθεί, μπορεί να έρθει μια βόλτα απ’ τα μέρη μας, χρειάζονται know how και γερμανική τεχνολογία στις εκλογές της ΔΗΣΥ…
Χρήστος Ξανθάκης
Φέρτε ρε παιδιά φύλλα δάφνης, φέρτε κι ένα ανάκλιντρο! Να κάτσω επάνω να μασουλάω χαλαρά, να... έρχεται ο κοσμάκης να του λέω τη μοίρα του. Μόνο εγώ και η Πυθία έχουμε τέτοιο ποσοστό επιτυχίας κι εκείνη είναι στον τάφο ενώ εγώ είμαι (για την ώρα τουλάχιστον…) ολοζώντανος. Και προέβλεψα πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο ότι έρχεται ο ψόφος της Σοσιαλδημοκρατίας. Το είχα γράψει πεντακάθαρα, με φωτογραφία Φρανσουά Ολαντ και Μάρτιν Σουλτς μάλιστα, εδώ στο Newpost, στις Μαΐου του 2016. Και πάμε μαέστρο τα κόπυ πάστε, να βγει εύκολα το μεροκάματο σήμερα τσαγκαροδευτέρα.
Ξεκινώ με αυτά που έγραφα για τις επιδόσεις της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη:«Το είδαμε στις βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας, το είδαμε στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, το είδαμε στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, το είδαμε στη Βρετανία, ακόμη και στην Ιταλία ετοιμάζεται να σκιστεί το παραπέτασμα. Για να μην μιλήσουμε για την Γερμανία, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν μεταμορφωθεί σε υπηρετικό προσωπικό της Μέρκελ και όπου τα μόνα εκλογικά κέρδη τα αποκομίζει η ακροδεξιά. Και στη Γαλλία του προέδρου Ολάντ, έρχονται οι «Νύχτες Ορθίων» να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια του συστήματος. Στη Γαλλία που λαμβάνει τελευταία τα μηνύματα της αγανάκτησης, αλλά αν εκραγεί θα παρασύρει μαζί της τους πάντες. Ως συνήθως, άλλωστε…»
Και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ο ρεπόρτερ Ξανθάκης είχε την απάντηση έτοιμη:«Είναι γιατί το σύστημα δεν δουλεύει πια. Δεν στέκει άλλο το μεταπολεμικό στόρι της ενσωμάτωσης, όπου είναι άπαντες ευχαριστημένοι. Και ανάπτυξη και δημοκρατία και πλούτος και θεάματα και δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δωρεάν μέλλον. Σπάσανε οι ραφές πλέον, πέσανε τα ρούχα, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Το all inclusive του συστήματος έχει γεμίσει τρύπες και δεν καλύπτει παρά μικρές μειοψηφίες. Οι πολλοί και οι πολλές χάνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Και αντικρίζουν το αύριο όχι με αισιοδοξία αλλά με τρόμο.»
Και ποιος θα το πληρώσει το μάρμαρο; Φέρτε μου, σας παρακαλώ, την Πυθία να της μάθω μπαλίτσα:«Πράγμα το οποίον φυσικά δεν θα το πληρώσει η δεξιά. Στο κάτω της γραφής, η μπάλα επιτέλους έρχεται στο δικό της γήπεδο. Και το τροπάριο το έχει έτοιμο: Φταίνε οι ξένοι, φταίνε οι φτωχοί που λέει και το “Big Short”. Όχι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, όχι και πάλι, όχι. Ο λογαριασμός για τη ζημιά θα κατευθυνθεί στο τραπεζάκι της σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί αυτή ήταν που φόρεσε στο λαγό πετραχήλια και ανακοίνωσε ότι όλα τα φύκια είναι μεταξωτές κορδέλες. Αυτή έστησε con gusto τα μεγάλα κόλπα, αυτή υιοθέτησε τους πολέμους και τις εισβολές, αυτή φρόντισε να μετατοπισθεί ο πλούτος προς τα πάνω με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτή πρόδωσε τους ψηφοφόρους της. Και όπως αποδεικνύουν οι ιστορίες αυτών των άγιων ημερών, στο τέλος οι προδότες καταλήγουν κρεμασμένοι από μια συκιά…»
Y.Γ.: Τις καλημέρες μου στον Μάρτιν Σουλτς να στείλω και να του ευχηθώ καλή θητεία στην αντιπολίτευση. Αν τύχει και βαρεθεί, μπορεί να έρθει μια βόλτα απ’ τα μέρη μας, χρειάζονται know how και γερμανική τεχνολογία στις εκλογές της ΔΗΣΥ…
Τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης...
Ξεκινώντας από την πρόσφατη αναμέτρηση στη Γερμανία και τα ποσοστά που δίνουν τα πρώτα exit-polls φαίνεται πως το εκεί ακροδεξιό κόμμα AfD συγκεντρώνει 13,2% και... μπαίνει για πρώτη φορά στη γερμανική βουλή μετά από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ελλάδα: 7% για τη νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση ΧΑ στις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015
Κύπρος: 3,7% το ακροδεξιό μόρφωμα του ΕΛΑΜ στις εκλογές του Μάη 2016
Πορτογαλία: 0,5% για το ακροδεξιό κόμμα τον Φεβρουάριο του 2013
Ιταλία: 4,1% στις τελευταίες εκλογές του Φλεβάρη του 2013 για τη Λίγκα του Βορρά (που συμμετείχε στο δεξιό συνασπισμό με τον Μπερλουσκόνι)
Ουγγαρία: 20,2% για το ακροδεξιό κόμμα στις εκλογές του Απριλίου 2014
Αυστρία: 46,2% συγκέντρωσε ο υποψήφιος Πρόεδρος της χώρας του ακροδεξιού κόμματος στις εκλογές του Δεκέμβρη 2016 (β’ γύρος)
Γαλλία: 33,9% συγκέντρωσε η Λε Πεν ως υποψήφια Πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου τον Μάη του 2017
Βέλγιο: 3,7% το ακροδεξιό κόμμα της χώρας στις εκλογές του Μάη 2014
Ολλανδία: 13,1% το ακροδεξιό κόμμα του Wilders (2ο στην κατάταξη) στις εκλογές του Μάρτη 2017 – από τις οποίες ακόμα να προκύψει κυβέρνηση…
Πολωνία: 8,9% για το ακροδεξιό κόμμα της χώρας στις εκλογές του Οκτώβρη του 2015
Δανία: 21,1% για το ακροδεξιό κόμμα στις εκλογές του Ιούνη του 2015
Σουηδία: 12,9% συγκέντρωσαν οι ακροδεξιοί στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2014
Φινλανδία: 17,8% το ποσοστό του ακροδεξιού κόμματος από τις εκλογές του Απρίλη του 2015
Αγγλία: 1,8% για το UKIP στις τελευταίες εκλογές του 2017...
Ελλάδα: 7% για τη νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση ΧΑ στις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015
Κύπρος: 3,7% το ακροδεξιό μόρφωμα του ΕΛΑΜ στις εκλογές του Μάη 2016
Πορτογαλία: 0,5% για το ακροδεξιό κόμμα τον Φεβρουάριο του 2013
Ιταλία: 4,1% στις τελευταίες εκλογές του Φλεβάρη του 2013 για τη Λίγκα του Βορρά (που συμμετείχε στο δεξιό συνασπισμό με τον Μπερλουσκόνι)
Ουγγαρία: 20,2% για το ακροδεξιό κόμμα στις εκλογές του Απριλίου 2014
Αυστρία: 46,2% συγκέντρωσε ο υποψήφιος Πρόεδρος της χώρας του ακροδεξιού κόμματος στις εκλογές του Δεκέμβρη 2016 (β’ γύρος)
Γαλλία: 33,9% συγκέντρωσε η Λε Πεν ως υποψήφια Πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου τον Μάη του 2017
Βέλγιο: 3,7% το ακροδεξιό κόμμα της χώρας στις εκλογές του Μάη 2014
Ολλανδία: 13,1% το ακροδεξιό κόμμα του Wilders (2ο στην κατάταξη) στις εκλογές του Μάρτη 2017 – από τις οποίες ακόμα να προκύψει κυβέρνηση…
Πολωνία: 8,9% για το ακροδεξιό κόμμα της χώρας στις εκλογές του Οκτώβρη του 2015
Δανία: 21,1% για το ακροδεξιό κόμμα στις εκλογές του Ιούνη του 2015
Σουηδία: 12,9% συγκέντρωσαν οι ακροδεξιοί στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2014
Φινλανδία: 17,8% το ποσοστό του ακροδεξιού κόμματος από τις εκλογές του Απρίλη του 2015
Αγγλία: 1,8% για το UKIP στις τελευταίες εκλογές του 2017...
ΥΓ του blog: .....μήπως ξαναζεί η Ευρώπη κι ο κόσμος την αναβίωση του φασισμού και του ναζισμού και κάνει πως δεν το καταλαβαίνει: Η θηριώδης απληστία του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού να περιθωριοποιεί και να εξαθλιώνει τεράστιες μάζες πληθυσμού, η αδυναμία της σοσιαλδημοκρατίας να απαντήσει ουσιαστικά και η υποχώρηση του παγκόσμιου εργατικού ΄κινήματος στέφει τους ψηφοφόρους σε επιλογές που φαντάζουν ευήκοες αλλά κρύβουν τον δήμιο τους,,,,,,
Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017
Ελλάδα, καν’ το όπως η Τοσκάνη...
Είμαι σίγουρος ότι θα αναρωτιέστε για την επιλογή του τίτλου. Τι σχέση μπορεί να έχει η Τοσκάνη με...τα ελληνικά δρώμενα; Η σύντομη απάντηση είναι ότι στη χώρα μας δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα συνεχώς.
Και αναφέρομαι φυσικά στην εκμετάλλευση του πλούτου της αγροτικής παραγωγής και της σύνδεσής της με τον τουρισμό. Αν τα δούμε αυτά τα δύο ως ένα ενιαίο προϊόν προώθησης της χώρας, τότε μια χώρα όπως η Ελλάδα είναι βέβαιο ότι θα πρωτοπορούσε παγκοσμίως. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι. Τι χρειάζεται λοιπόν; Ας αντλήσουμε συμπεράσματα από την Τοσκάνη, η οποία μπορεί να βρίσκεται γεωγραφικά κοντά μας, απέχει όμως έτη φωτός σε αποτελέσματα σε σύγκριση με τη χώρα μας.
Εκεί, η κυβέρνηση είχε -εδώ και αρκετές δεκαετίες- αναγνωρίσει ότι η αγροτική παραγωγή αποτελούσε την ‘ψυχή’ της χώρας. Και για το λόγο αυτό προστάτευσε και οργάνωσε νομικά τον αγροτικό πλούτο με νέες κατευθυντήριες, οδηγίες και κανονισμούς για κάθε περιφέρεια, για κάθε δραστηριότητα, για κάθε προϊόν. Αυτό το πλαίσιο που δημιουργήθηκε από το 1985 και ύστερα, όχι μόνο έγινε σεβαστό από όλους του φορείς που συνδιαμορφώνουν την αγροτική παραγωγή και τη φυσιογνωμία κάθε τόπου, αλλά ενισχύθηκε δυναμικά με τη συμπερίληψη όλο και περισσότερων κριτηρίων και παραγόντων που ξεπερνούν τα στενά εσκαμμένα της αγροτικής παραγωγής. Στο κάδρο ανάδειξης της αγροτικής ταυτότητας ‘μπήκε’ και η μεσαιωνική φυσιογνωμία της περιοχής, τα μοναστήρια, οι πύργοι, οι φάρμες, οι αγροικίες, τα εστιατόρια, οι υπαίθριες αγορές και τα χειροποίητα προϊόντα. Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από 35 χρόνια μια μάλλον περιθωριοποιημένη περιοχής της Ιταλίας αποτελεί πόλο έλξης εκατομμυρίων τουριστών και συμβάλλει ουσιαστικά στην οικονομία της Ιταλίας. Την εμπειρία της Τοσκάνης μιμήθηκαν και οι υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας, οι οποίες προσάρμοσαν τη νομοθεσία στις ιδιαιτερότητες της τοπικής αγροτικής παραγωγής και του πολιτιστικού πλούτου της κάθε περιοχής με πολλαπλασιαστικό όφελος για τη συνολική τουριστική ανάπτυξη ολόκληρης της Ιταλίας.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: εμάς τι μας λείπει; Γιατί τα προϊόντα μας δεν έχουν την ίδια παγκόσμια απήχηση με τα προϊόντα της Τοσκάνης; Είναι χειρότερα τα κρασιά μας; Είναι χειρότερο τα λάδι μας; Είναι χειρότερα τα φρούτα και τα λαχανικά μας; Είναι χειρότερα τα χειροποίητα προϊόντα μας; Γιατί η χώρα μας δεν αποτελεί πόλο έλξης ποιοτικού τουρισμού που θα έρθει να ζήσει εμπειρία ανάλογη με αυτή της Τοσκάνης; Είναι πιο πλούσια η ιστορική ταυτότητα της Τοσκάνης από αυτή της Θεσσαλίας, της Ηπείρου ή της Μακεδονίας; Είναι λιγότερο ελκυστικές οι φυσικές ομορφιές ή η ποικιλότητα της φυσιογνωμίας κάθε γωνιάς της Ελλάδας; Είναι λιγότερο ελκυστικός ο θησαυρός της εκκλησιαστικής κληρονομιάς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας; Ασφαλώς και όχι. Το γεγονός ότι η Τοσκάνη έχει εξελιχθεί σε μια καταξιωμένη δύναμη στον αγροτουρισμό και αποφασιστικό παράγοντα κίνησης της ιταλικής οικονομίας δεν οφείλεται στην ανωτερότητα των προϊόντων της.
Αυτό που διαφοροποιεί το παράδειγμα της Τοσκάνης από αυτό των περισσοτέρων περιφερειών της Ελλάδας είναι το ζήτημα της συνολικής αποτύπωσης του δυναμισμού τους. Είναι η έλλειψη συγκροτημένης και μακρόπνοης στρατηγικής, για τον αγροτουρισμό μας, τον εκκλησιαστικό τουρισμό μας και συνολικά του ποιοτικού τουρισμού της χώρας μας. Μιας προσέγγισης η οποία δεν αντιμετωπίζει κάθε ένα από τα προϊόντα ως αντικείμενο που τυγχάνει διαφορετικής εκμετάλλευσης, αλλά μιας αντίληψης η οποία συνενώνει τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού αλλά και σε επίπεδο επικοινωνίας το σύνολο των προϊόντων, του φυσικού τοπίου και της ιστορίας τους ως ενός συνολικού τουριστικού προϊόντος.
Αυτό οφείλει να μας προβληματίσει. Πέρα ωστόσο από αυτό οφείλει να μας δώσει το έναυσμα να ξεκινήσουμε επιτέλους μια δυναμική, συνολική και αποτελεσματική διαχείριση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος με τρόπο που να αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου αλλά και να ενισχύει το συνολικό μπραντ του τουρισμού και της αγροτικής παραγωγής της χώρας μας.
Θα κάνω μια πρόταση που μπορεί να φαντάζει απλοϊκή. Ας βάλουμε ως στόχο ότι τα πενήντα (50.000.000) εκατομμύρια των τουριστών που θα κατακλύσουν τη χώρα μας τα επόμενα χρόνια πρέπει να παραγγείλουν σε μια τοπική ταβέρνα που θα επισκεφτούν τουλάχιστον μια απλή ελληνική χωριάτικη σαλάτα φτιαγμένη από την τοπική παραγωγή του χώρου που επισκέπτονται. Απλό, θα πείτε. Όχι θα σας πω. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να καταστήσουμε το συγκεκριμένο πιάτο ως ‘ελληνικό’ με πατέντα και με την κατάλληλη επικοινωνιακή καμπάνια διεθνώς. Οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας, να αναζητούν την ελληνική χωριάτικη σαλάτα, τη φέτα μας, τα κρασιά μας, τα γλυκά του κουταλιού μας και όλα τα χειροποίητα είδη που παράγονται με μεράκι στη χώρα μας. Να αναζητούν να επισκεφτούν τις εκκλησιές μας και τα μοναστήρια μας (Μετέωρα, Άγιο Όρος και πολλά άλλα μοναστήρια), όπως επίσης να περπατήσουν τα χιλιάδες σοκάκια της χώρας μας και να κολυμπήσουν στις χιλιάδες πανέμορφες παραλίες μας.
Πρέπει λοιπόν να σχεδιάσουμε την παραγωγή μας με ανταγωνιστικό τρόπο ανάλογα με την προσδοκία της κατανάλωσης, ώστε να χρησιμοποιούν οι τουρίστες την τοπική παραγωγή και έτσι, οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις να μην καταφεύγουν σε εισαγωγή προϊόντων, πολλές φορές δε, χαμηλής ποιότητας. Θα πρέπει να συνεννοηθούμε όλοι μας και μαζί με τους φορείς να συναποφασίσουμε σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό πολιτικό επίπεδο ότι θα στηρίξουμε με συνέπεια και συνέχεια και με την ίδια έμφαση όλους αυτούς τους στόχους και όχι με εξαιρέσεις και ιδιοτέλειες.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να ενωθούμε, πρέπει να γίνουμε μια γροθιά, εάν θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα σε αυτή την πατρίδα. Και πρέπει να το κάνουμε αυτό με όλα τα προϊόντα μας και σε όλα τα επίπεδα των παρεχόμενων υπηρεσιών αυτής της χώρας. Ενωμένοι να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη.
Τροφή για σκέψη...
Και αναφέρομαι φυσικά στην εκμετάλλευση του πλούτου της αγροτικής παραγωγής και της σύνδεσής της με τον τουρισμό. Αν τα δούμε αυτά τα δύο ως ένα ενιαίο προϊόν προώθησης της χώρας, τότε μια χώρα όπως η Ελλάδα είναι βέβαιο ότι θα πρωτοπορούσε παγκοσμίως. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι. Τι χρειάζεται λοιπόν; Ας αντλήσουμε συμπεράσματα από την Τοσκάνη, η οποία μπορεί να βρίσκεται γεωγραφικά κοντά μας, απέχει όμως έτη φωτός σε αποτελέσματα σε σύγκριση με τη χώρα μας.
Εκεί, η κυβέρνηση είχε -εδώ και αρκετές δεκαετίες- αναγνωρίσει ότι η αγροτική παραγωγή αποτελούσε την ‘ψυχή’ της χώρας. Και για το λόγο αυτό προστάτευσε και οργάνωσε νομικά τον αγροτικό πλούτο με νέες κατευθυντήριες, οδηγίες και κανονισμούς για κάθε περιφέρεια, για κάθε δραστηριότητα, για κάθε προϊόν. Αυτό το πλαίσιο που δημιουργήθηκε από το 1985 και ύστερα, όχι μόνο έγινε σεβαστό από όλους του φορείς που συνδιαμορφώνουν την αγροτική παραγωγή και τη φυσιογνωμία κάθε τόπου, αλλά ενισχύθηκε δυναμικά με τη συμπερίληψη όλο και περισσότερων κριτηρίων και παραγόντων που ξεπερνούν τα στενά εσκαμμένα της αγροτικής παραγωγής. Στο κάδρο ανάδειξης της αγροτικής ταυτότητας ‘μπήκε’ και η μεσαιωνική φυσιογνωμία της περιοχής, τα μοναστήρια, οι πύργοι, οι φάρμες, οι αγροικίες, τα εστιατόρια, οι υπαίθριες αγορές και τα χειροποίητα προϊόντα. Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από 35 χρόνια μια μάλλον περιθωριοποιημένη περιοχής της Ιταλίας αποτελεί πόλο έλξης εκατομμυρίων τουριστών και συμβάλλει ουσιαστικά στην οικονομία της Ιταλίας. Την εμπειρία της Τοσκάνης μιμήθηκαν και οι υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας, οι οποίες προσάρμοσαν τη νομοθεσία στις ιδιαιτερότητες της τοπικής αγροτικής παραγωγής και του πολιτιστικού πλούτου της κάθε περιοχής με πολλαπλασιαστικό όφελος για τη συνολική τουριστική ανάπτυξη ολόκληρης της Ιταλίας.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: εμάς τι μας λείπει; Γιατί τα προϊόντα μας δεν έχουν την ίδια παγκόσμια απήχηση με τα προϊόντα της Τοσκάνης; Είναι χειρότερα τα κρασιά μας; Είναι χειρότερο τα λάδι μας; Είναι χειρότερα τα φρούτα και τα λαχανικά μας; Είναι χειρότερα τα χειροποίητα προϊόντα μας; Γιατί η χώρα μας δεν αποτελεί πόλο έλξης ποιοτικού τουρισμού που θα έρθει να ζήσει εμπειρία ανάλογη με αυτή της Τοσκάνης; Είναι πιο πλούσια η ιστορική ταυτότητα της Τοσκάνης από αυτή της Θεσσαλίας, της Ηπείρου ή της Μακεδονίας; Είναι λιγότερο ελκυστικές οι φυσικές ομορφιές ή η ποικιλότητα της φυσιογνωμίας κάθε γωνιάς της Ελλάδας; Είναι λιγότερο ελκυστικός ο θησαυρός της εκκλησιαστικής κληρονομιάς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας; Ασφαλώς και όχι. Το γεγονός ότι η Τοσκάνη έχει εξελιχθεί σε μια καταξιωμένη δύναμη στον αγροτουρισμό και αποφασιστικό παράγοντα κίνησης της ιταλικής οικονομίας δεν οφείλεται στην ανωτερότητα των προϊόντων της.
Αυτό που διαφοροποιεί το παράδειγμα της Τοσκάνης από αυτό των περισσοτέρων περιφερειών της Ελλάδας είναι το ζήτημα της συνολικής αποτύπωσης του δυναμισμού τους. Είναι η έλλειψη συγκροτημένης και μακρόπνοης στρατηγικής, για τον αγροτουρισμό μας, τον εκκλησιαστικό τουρισμό μας και συνολικά του ποιοτικού τουρισμού της χώρας μας. Μιας προσέγγισης η οποία δεν αντιμετωπίζει κάθε ένα από τα προϊόντα ως αντικείμενο που τυγχάνει διαφορετικής εκμετάλλευσης, αλλά μιας αντίληψης η οποία συνενώνει τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού αλλά και σε επίπεδο επικοινωνίας το σύνολο των προϊόντων, του φυσικού τοπίου και της ιστορίας τους ως ενός συνολικού τουριστικού προϊόντος.
Αυτό οφείλει να μας προβληματίσει. Πέρα ωστόσο από αυτό οφείλει να μας δώσει το έναυσμα να ξεκινήσουμε επιτέλους μια δυναμική, συνολική και αποτελεσματική διαχείριση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος με τρόπο που να αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες κάθε τόπου αλλά και να ενισχύει το συνολικό μπραντ του τουρισμού και της αγροτικής παραγωγής της χώρας μας.
Θα κάνω μια πρόταση που μπορεί να φαντάζει απλοϊκή. Ας βάλουμε ως στόχο ότι τα πενήντα (50.000.000) εκατομμύρια των τουριστών που θα κατακλύσουν τη χώρα μας τα επόμενα χρόνια πρέπει να παραγγείλουν σε μια τοπική ταβέρνα που θα επισκεφτούν τουλάχιστον μια απλή ελληνική χωριάτικη σαλάτα φτιαγμένη από την τοπική παραγωγή του χώρου που επισκέπτονται. Απλό, θα πείτε. Όχι θα σας πω. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να καταστήσουμε το συγκεκριμένο πιάτο ως ‘ελληνικό’ με πατέντα και με την κατάλληλη επικοινωνιακή καμπάνια διεθνώς. Οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας, να αναζητούν την ελληνική χωριάτικη σαλάτα, τη φέτα μας, τα κρασιά μας, τα γλυκά του κουταλιού μας και όλα τα χειροποίητα είδη που παράγονται με μεράκι στη χώρα μας. Να αναζητούν να επισκεφτούν τις εκκλησιές μας και τα μοναστήρια μας (Μετέωρα, Άγιο Όρος και πολλά άλλα μοναστήρια), όπως επίσης να περπατήσουν τα χιλιάδες σοκάκια της χώρας μας και να κολυμπήσουν στις χιλιάδες πανέμορφες παραλίες μας.
Πρέπει λοιπόν να σχεδιάσουμε την παραγωγή μας με ανταγωνιστικό τρόπο ανάλογα με την προσδοκία της κατανάλωσης, ώστε να χρησιμοποιούν οι τουρίστες την τοπική παραγωγή και έτσι, οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις να μην καταφεύγουν σε εισαγωγή προϊόντων, πολλές φορές δε, χαμηλής ποιότητας. Θα πρέπει να συνεννοηθούμε όλοι μας και μαζί με τους φορείς να συναποφασίσουμε σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό πολιτικό επίπεδο ότι θα στηρίξουμε με συνέπεια και συνέχεια και με την ίδια έμφαση όλους αυτούς τους στόχους και όχι με εξαιρέσεις και ιδιοτέλειες.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να ενωθούμε, πρέπει να γίνουμε μια γροθιά, εάν θέλουμε να δούμε άσπρη μέρα σε αυτή την πατρίδα. Και πρέπει να το κάνουμε αυτό με όλα τα προϊόντα μας και σε όλα τα επίπεδα των παρεχόμενων υπηρεσιών αυτής της χώρας. Ενωμένοι να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη.
Τροφή για σκέψη...
Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017
Ο Ταξικούλης
Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη φύση».
Η παραπάνω δήλωση δεν ανήκει στη Θάτσερ, τον Πινοσέτ, τον Τραμπ ή τη Μαρία Αντουανέτα. Η δήλωση αυτή ανήκει στον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας χώρας που έχει βιώσει, επί 8 χρόνια, ένα δημοσιονομικό Νταχάου, μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση εν καιρό ειρήνης και έχει δει τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι και τους πλούσιους, πλουσιότεροι.
Εκτός των άλλων η παραπάνω δήλωση είναι ενάντια σε ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα των τελευταίων αιώνων. Τη Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα των Ναζί, που πάνω-κάτω πίστευαν ακριβώς αυτό που δήλωσε ο πρόεδρος της ΝΔ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιβεβαίωσε αυτό το σαββατοκύριακο στη ΔΕΘ, πως στόχος του είναι αυτό που όλος ο κόσμος, λίγο ή πολύ, υποψιάζεται. Ότι μπορεί, δηλαδή, να μη διακρίνεται για την ευφυΐα του, αλλά κάνει πολύ καλά τη δουλειά για την οποία τοποθετήθηκε σε αυτό το ρόλο. Το να κηρύττει με συνέπεια τον εργασιακό μεσαίωνα και το νεοφιλελευθερισμό ως κάτι το αναπόφευκτο… το φυσιολογικό.
Όταν δεν μπορείς να πείσεις για το θετικό περιεχόμενο της άποψης σου, γιατί πολύ απλά είναι μισάνθρωπο και αντικοινωνικό, αυτό που μένει είναι να επικαλεστείς τη φύση, τη θεϊκή παρέμβαση, το αόρατο χέρι της αγοράς…
Αν κάτι θετικό έχει βγει από την κρίση στη χώρα μας, είναι το απόλυτο ξεγύμνωμα του εγχώριου “Φιλελευθεριστάν”. Το ότι δηλαδή φτάσαμε από την υποψία, στην βεβαιότητα πως οι νεοφιλελεύθεροι, τύπου Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ακροδεξιοί με καλύτερες δημόσιες σχέσεις. Σοβαροί “χρυσαυγίτες της κοινής λογικής” που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη του Διαφωτισμού που με τόση ευκολία επικαλούνται.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι, εκτός των άλλων, μία από τις χειρότερες μορφές λαϊκισμού. Χαρακτηρίζει -κολακεύοντας τους οπαδούς του- ως άριστους, σχεδόν ως μεγαλοφυΐες… ενώ όλοι ξέρουμε πως πρόκειται για ανθρώπους σαν τον αδερφό της Ντόρας, τον Άδωνη, τον Πλεύρη, το Λοβέρδο και τον Πορτοσάλτε.
Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κάνει δημοσίως, παρόμοια δήλωση. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την παρακάτω εμφάνισή του στη Βουλή. Τότε που ξεστόμισε πως “η Κυβέρνηση, επενδύει σε έναν ακήρυχτο ταξικό πόλεμο…στη νοσηρή ικανοποίηση που προσφέρετε στα φτωχότερα στρώματα, της ακόμα πιο κάτω συμπίεσης των ευπορότερων. ”
Το πιάσατε; Νοσηρή ικανοποίηση των φτωχότερων στρωμάτων το να πληρώσουν και οι “επιτυχημένοι” και “δημιουργικοί” μεγαλοεπιχειρηματίες φίλοι του! Θα μπορούσε βέβαια να το πει ακόμα πιο κατανοητά… “χτυπήστε εμένα, όχι τους πλούσιους ρε αλήτες”
Oύτε μία… τόσες είναι οι φορές που έχει ακουστεί, ενάμιση χρόνο τώρα, από το στοματάκι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης η λέξη “λιτότητα“. Καμία εκατοστή, είναι οι φορές που έχει παπαγαλίσει τη διαστρεβλωμένη έννοια της “αριστείας“.
Για να τελειώνουμε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιβεβαίωσε ξανά, πως η προοπτική να γίνει πρωθυπουργός, θα μοιάζει σα να σε παντρεύει νεκροθάφτης!
ΥΓ. Η αναβάθμιση του Άδωνη Γεωργιάδη -και του συστήματος που εκπροσωπεί- από τη λάσπη στην πετρελαιοκηλίδα, ήταν θέμα χρόνου. Με αφορμή την εγκληματική διαρροή πετρελαίου στο Σραωνικό, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, είδε μια μεγάλη ευκαιρία. Να κάνει αντιπολίτευση με hoaxes (ψευδείς ειδήσεις)… ξανά.
Πρώτο βήμα ήταν τα τηλεπαράθυρα και το twitter.
Σε δεύτερο χρόνο, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ και το σινάφι του, έβαλαν στον στόχαστρο τον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη, κατηγορώντας τον πως τροποποίησε (στο “Κουτί της Πανδώρας”) screenshot με τα στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρείας που ευθύνεται για τη διαρροή στο Σαρωνικό.
Ήταν δε, τόσο αληθοφανής διαστροφή της πραγματικότητας, που θα τη ζήλευε και ο λατρευτός τους Γκέμπελς.
Σήμερα το ellinikahoaxes.gr κατέρριψε πέραν πάσης αμφιβολίας, αυτό που ήδη από χθες ήταν προφανές. Το ψευδή ισχυρισμό του Άδωνη Γεωργιάδη καθώς και των ιστότοπων, zougla.gr, makeleio.gr και dexiextrem.blogspot.com.
Μη γελιέστε, οι συντονισμένες επιθέσεις σε δημοσιογράφους, από το πρώην σύστημα Μουρούτη, νυν Άδωνη, αφορούν όλο το δημοσιογραφικό κόσμο της χώρας. Οδεύουμε σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις.
Το ότι ο Κ. Μητσοτάκης σήμερα παραδέχθηκε επισήμως πως ο Άδωνις είναι αποκλειστικά δικιά του επιλογή, δεν ξενίζει κανέναν. Φαίνεται από το ότι έχει μετατρέψει τη συντηρητική παράταξη σε σύγχρονο τάγμα ασφαλείας
ΥΓ του blog: ......αν αυτός ο λαός βγάλει πρωθυπουργό ένα τέτοιο άτομο τότε του αξίζουν αυτά που πέρασε αυτά που περνάει κι αυτά που θα 'ρθουν και δικαιώνει πανηγυρικά τον νεοαποκτηθέντα ψηφοφόρο του πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ κ.Θεόδωρο Πάγκαλο ότι μαζί τα φάγανε...ο κ.Μητσοτάκης σίγουρα τα έχει ΄φάει΄ από την Siemens τα 2000.000 ευρώ που πήρε κατά δήλωση του για να φταίξει το προσωπικό του δίκτυο!!!!!!...έτσι για να μην ξεχνιόμαστε....ΨΕΥΤΕΣ και ΚΛΕΦΤΕΣ στην Εξουσία ΑΝ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΑΥΤΟ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ.....
Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017
Εξορύξεις, πετρελαιοκηλίδες κι ελαφρά πατήματα στη γη
Εξορύξεις, πετρελαιοκηλίδες κι ελαφρά πατήματα στη γη
“Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς.”….
“Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς.”….
Απόσπασμα από το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη “Αστεροσκοπείο”.
Πόσες φορές έχεις σεργιανίσει σ’ ένα δάσος ή σ’ ένα πάρκο για να νιώσεις τη γλυκιά δροσιά του αγέρα να σε ελαφρύνει από το βαρύ φορτίο των σκέψεων που σε σκοτίζουν και, γεμίζοντας το κεφάλι σου οξυγόνο, να σε τονώνει λες και σου δίνει κάποιος το φιλί της ζωής; Πόσες φορές έχεις αφήσει το βήμα σου ήρεμο πάνω στα βότσαλα ή στην άμμο μιας παραλίας, γιατί μόνο και μόνο ξεκουράζοντας το βλέμμα σου στο βαθύ μπλε της θάλασσας προσδοκείς να ξεφύγεις από την κόλαση που ενίοτε σου επιφυλάσσει η καθημερινότητα; Και να που φτάνει μια μέρα που αντικρίζεις, αντί για το καταπραϋντικό γαλάζιο που σε γαληνεύει, αυτή τη μαύρη κόλαση, από την οποία προσπαθείς να αποδράσεις.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα δύο γεγονότα οικολογικού ενδιαφέροντος απασχολούν τη χώρα, σε διαφορετικό επίπεδο το καθένα, αλλά με τις ίδιες στην ουσία τους προεκτάσεις για τη ζωή. Το πρώτο αφορά στην απόφαση της καναδικής πολυεθνικής εταιρείας Eldorado Gold (και της ελληνικής θυγατρικής της Ελληνικός Χρυσός) να σταματήσει τις δραστηριότητές της για εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, αν δεν ικανοποιηθούν άμεσα από την ελληνική κυβέρνηση τα αιτήματά της, σχετικά με την αδειοδότηση στην κατασκευή και ανάπτυξη των έργων της στις περιοχές των Σκουριών και της Ολυμπιάδας. Η ιστορία της καταστροφής και των ανεπανόρθωτων βλαβών που έχει προκαλέσει η εν λόγω εταιρεία τόσο στο περιβάλλον όσο και στην υγεία των ίδιων των κατοίκων του τόπου, είναι γνωστή· το ίδιο γνωστός και ο ακατάπαυστος αγώνας που εκείνοι, έχοντας υποστεί το πλήγμα της εκμετάλλευσης, εδώ και χρόνια επίμονα πραγματοποιούν (ολόκληρο το ιστορικό του περιβαλλοντικού αυτού δράματος και της προσπάθειας των ανθρώπων να το ανατρέψουν βρίσκονται αναλυτικά εδώ και εδώ ).
Το δεύτερο αφορά στο ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου Αγία Ζώνη ΙΙ (ιδιοκτησίας της εταιρείας FOS Petroleum με επικεφαλής τον Θεόδωρο Κουντούρη), που έλαβε χώρα την περασμένη Κυριακή στα ανοιχτά της βραχονησίδας Αταλάντης και είχε ως αποτέλεσμα τη διαρροή δύο χιλιάδων και πλέον τόνων πετρελαίου στα νερά του Αργοσαρωνικού, με την τεράστια, επικίνδυνη πετρελαιοκηλίδα να μετακινείται και να έχει φτάσει στην Αττική, αναμένοντας να μολύνει και νησιά του Σαρωνικού.
Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που η ελληνική θάλασσα χάνει το αισιόδοξο μπλε χρώμα της και μετατρέπεται σε τοπίο θανάτου· λες και δεν έφτανε το τόσο κόκκινο που έχει πλημμυρίσει ο άδικος χαμός ανθρώπων, φυγάδων του πολέμου, τις ακτές της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, ήρθε να προστεθεί και το μαύρο του πετρελαίου. Μαύρες θάλασσες, πουλιά και ψάρια βουτηγμένα σε μια απίστευτη πυκνή μαυρίλα, σαν ένα βαθύ σκότος που σου πλακώνει την ψυχή. Βλέπεις αυτές τις εικόνες κι η ανάσα σου κόβεται, σαν να ‘χεις κι εσύ περιχυθεί με το πετρέλαιο και ολοένα πνίγεσαι… Είναι λες κι ακούς γοερά κλάματα να ξετρυπώνουν απ’ τα βάθη της θάλασσας…
Δύο γεγονότα χρονικά μα και πρακτικά συνδεδεμένα. Σχετικά με την ανακοίνωση της Eldorado Gold περί διακοπής των δραστηριοτήτων της -χωρίς να καταβάλει κόπο η εταιρεία και χωρίς να επιδειχθεί καμιά χρονοτριβή- βρέθηκαν ορισμένοι υποστηρικτές της πολυπόθητης ανάπτυξης (βλ. συστημικά ΜΜΕ) να χύσουν δάκρυα και να διαμαρτυρηθούν για την ανακοπή των επενδύσεων, τη διαρροή σημαντικών οικονομικών κεφαλαίων από την Ελλάδα, την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Η αντίθετη πλευρά όμως, και ευτυχώς πολυπληθέστερη, προσωρινά ανάσανε, ελπίζοντας πως οι μάχες της κάρπωσαν και πως η εταιρεία δεν θα επιστρέψει για να ρυπαίνει τις ζωές της. Η δεύτερη πολύ πρόσφατη οικοκαταστρφή, που όπως φαίνεται θα συνεχίσει να στοιχειώνει τις μέρες μας, παρουσιάζει μια κοινή συνισταμένη με την πρώτη· πέρα από τον δραματικό αντίκτυπο στον υδροβιότοπο, τα ζώα, αλλά και εμάς τους ίδιους, τα πανταχού παρόντα συμφέροντα δεν απουσιάζουν και σ’ αυτή την περίπτωση. Όπως και στην ιστορία της Χαλκιδικής, έτσι και σε αυτήν της Αγίας Ζώνης ΙΙ, η ανάπτυξη αποτελεί τον στόχο, το όνειρο.
Η Αριστερά και η Βενεζουέλα
 |
* του Claudio Katz
|
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
[...] είναι λιγάκι δύσκολο να ερμηνεύσουμε τις guarimbas, τις δολοφονίες και τις απειλές του αμερικανικού Πενταγώνου ως ψευτοκαβγά μεταξύ συγγενών.
Η μοναδική λογική εξήγηση αυτής της άποψης είναι ότι... επιδιώκεται να υποβαθμιστεί η σοβαρότητα της τρέχουσας σύγκρουσης, να ερμηνευτεί ως ενδο-αστική διαμάχη για την ιδιοποίηση των προσόδων. Γι’ αυτό και ο ολοκληρωτισμός του Μαδούρο θεωρείται εξίσου μεγάλος (ή και μεγαλύτερος) κίνδυνος με αυτόν της αντιπολίτευσης.
Το μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά τις παραπάνω απόψεις δεν είναι η απερισκεψία τους, αλλά η έμμεση ουδετερότητα την οποία προωθούν.
[..] Απερίσκεπτος δογματισμός
Διαχέεται επίσης μια συζήτηση που συγκλίνει με τη σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποιώντας σεκταριστικά επιχειρήματα. Στην περίπτωση αυτή, η κυβέρνηση Μαδούρο απεικονίζεται ως διεφθαρμένη, υποτελής και προσαρμοστική, δηλαδή ως μια κυβέρνηση που σταθεροποιεί ένα δικτατορικό καθεστώς. Σε άλλες περιστάσεις, η ίδια απονομιμοποίηση περιγράφεται με πιο έμμεσες ή πιο εκλεπτυσμένες κατηγορίες (de facto πρόεδρος, βοναπαρτιστής αρχηγός).
Όλες, όμως, οι παραλλαγές της συμπίπτουν ως προς ότι τονίζουν τη θεμελιώδη ευθύνη μιας αυταρχικής κυβέρνησης που διαλύει τη χώρα. Η εναρμόνιση ως προς αυτό το βασικό ζήτημα με την αφήγηση των ΜΜΕ είναι εντυπωσιακή. Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι η ρητορική, αλλά η πρακτική.
Διαχέεται επίσης μια συζήτηση που συγκλίνει με τη σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποιώντας σεκταριστικά επιχειρήματα. Στην περίπτωση αυτή, η κυβέρνηση Μαδούρο απεικονίζεται ως διεφθαρμένη, υποτελής και προσαρμοστική, δηλαδή ως μια κυβέρνηση που σταθεροποιεί ένα δικτατορικό καθεστώς. Σε άλλες περιστάσεις, η ίδια απονομιμοποίηση περιγράφεται με πιο έμμεσες ή πιο εκλεπτυσμένες κατηγορίες (de facto πρόεδρος, βοναπαρτιστής αρχηγός).
Όλες, όμως, οι παραλλαγές της συμπίπτουν ως προς ότι τονίζουν τη θεμελιώδη ευθύνη μιας αυταρχικής κυβέρνησης που διαλύει τη χώρα. Η εναρμόνιση ως προς αυτό το βασικό ζήτημα με την αφήγηση των ΜΜΕ είναι εντυπωσιακή. Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι η ρητορική, αλλά η πρακτική.
Καθημερινά γίνονται πορείες της Δεξιάς και των οπαδών της κυβέρνησης. Οι πρωταθλητές της σοσιαλιστικής αυστηρότητας πρέπει να αναρωτηθούν: Σε ποια από τις δύο θα συμμετάσχουμε; Με ποιους θα ταυτιστούμε; Εάν πιστεύουν ότι ο κύριος εχθρός είναι η κυβέρνηση θα πρέπει να έχουν κοινό σκοπό με τους escuálidos των guarimbas (σκόπιμων προκλήσεων αιματηρών ταραχών).
Στο Μπουένος Άιρες, παραδείγματος χάριν, τον περασμένο Μάιο κλήθηκε ο κόσμος σε κινητοποίηση από τους φορείς αυτών των απόψεων για να εκδιωχθεί ο Μαδούρο. Όσοι περαστικοί παρατηρούσαν αυτή την πορεία κατάλαβαν πολύ καλά ποιοι θα καταλάμβαναν την προεδρία της Βενεζουέλας, εάν ανατρεπόταν ο σημερινός επικεφαλής του κράτους. Και σημείωσαν την πλήρη σύμπτωση ανάμεσα σ’ αυτό το αίτημα και τα μηνύματα που μετέδιδαν καθημερινά τα ΜΜΕ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που τμήματα της Αριστεράς συγκλίνουν τόσο καθαρά με τη Δεξιά. Ένα προηγούμενο στην Αργεντινή, υπό τις κυβερνήσεις Κίρχνερ, ήταν η παρουσία κόκκινων σημαιών στις πορείες των γαιοκτημόνων της σόγιας και στις διαδηλώσεις των caceroleros [ των αντιπάλων της κυβέρνησης από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα που κράδαιναν κατσαρόλες και τηγάνια]. Αλλά αυτή που ήταν μια παθητική εκδήλωση στο Μπουένος Άιρες μπορεί να μετατραπεί σε τραγωδία στο Καράκας.
Άλλες απόψεις συγκρίνουν τον Μαδούρο με την αντιπολίτευση, υποστηρίζοντας ότι κάτω από τη μασκαράτα μιας φαινομενικής αντίθεσης κρύβονται μεγάλες συμπτώσεις. Έτσι καταφεύγουν σε εικασίες για το πότε αυτή η σύγκλιση θα γίνει εμφανής.
Αυτή η περίεργη ερμηνεία έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ αυτών των δύο που είναι για όλους κάτι παραπάνω από ορατές. Συνεπώς, είναι λιγάκι δύσκολο να ερμηνεύσουμε τις guarimbas, τις δολοφονίες και τις απειλές του αμερικανικού Πενταγώνου ως ψευτοκαβγά μεταξύ συγγενών.
Η μοναδική λογική εξήγηση αυτής της άποψης είναι ότι επιδιώκεται να υποβαθμιστεί η σοβαρότητα της τρέχουσας σύγκρουσης, να ερμηνευτεί ως ενδο-αστική διαμάχη για την ιδιοποίηση των προσόδων. Γι’ αυτό και ο ολοκληρωτισμός του Μαδούρο θεωρείται εξίσου μεγάλος (ή και μεγαλύτερος) κίνδυνος με αυτόν της αντιπολίτευσης.
Άλλες απόψεις συγκρίνουν τον Μαδούρο με την αντιπολίτευση, υποστηρίζοντας ότι κάτω από τη μασκαράτα μιας φαινομενικής αντίθεσης κρύβονται μεγάλες συμπτώσεις. Έτσι καταφεύγουν σε εικασίες για το πότε αυτή η σύγκλιση θα γίνει εμφανής.
Αυτή η περίεργη ερμηνεία έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ αυτών των δύο που είναι για όλους κάτι παραπάνω από ορατές. Συνεπώς, είναι λιγάκι δύσκολο να ερμηνεύσουμε τις guarimbas, τις δολοφονίες και τις απειλές του αμερικανικού Πενταγώνου ως ψευτοκαβγά μεταξύ συγγενών.
Η μοναδική λογική εξήγηση αυτής της άποψης είναι ότι επιδιώκεται να υποβαθμιστεί η σοβαρότητα της τρέχουσας σύγκρουσης, να ερμηνευτεί ως ενδο-αστική διαμάχη για την ιδιοποίηση των προσόδων. Γι’ αυτό και ο ολοκληρωτισμός του Μαδούρο θεωρείται εξίσου μεγάλος (ή και μεγαλύτερος) κίνδυνος με αυτόν της αντιπολίτευσης.
Το μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά τις παραπάνω απόψεις δεν είναι η απερισκεψία τους, αλλά η έμμεση ουδετερότητα την οποία προωθούν. Εφόσον κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι ίδιες, το πραξικόπημα που αποδίδεται στην κυβέρνηση συγκρίνεται με το πραξικόπημα που προωθεί η δεξιά αντιπολίτευση.
Όμως, αυτή η εξίσωση είναι εμφανώς λανθασμένη. Στη Βενεζουέλα, δεν υπάρχουν δύο αντιδραστικές παραλλαγές που ανταγωνίζονται, όπως, επί παραδείγματι, ο τζιχαντισμός και οι δικτατορίες στη Μέση Ανατολή. Ούτε υπάρχει ο τύπος του ανταγωνισμού μεταξύ ανθρώπων των σπηλαίων που αντιπαρέθεσε τον Βιντέλα στην Ιζαμπέλ Περόν, στην Αργεντινή.
Όμως, αυτή η εξίσωση είναι εμφανώς λανθασμένη. Στη Βενεζουέλα, δεν υπάρχουν δύο αντιδραστικές παραλλαγές που ανταγωνίζονται, όπως, επί παραδείγματι, ο τζιχαντισμός και οι δικτατορίες στη Μέση Ανατολή. Ούτε υπάρχει ο τύπος του ανταγωνισμού μεταξύ ανθρώπων των σπηλαίων που αντιπαρέθεσε τον Βιντέλα στην Ιζαμπέλ Περόν, στην Αργεντινή.
Η σύγκρουση μεταξύ των Καπρίλες-Λόπες και του Μαδούρο μοιάζει με την αντιπαράθεση του Πινοτσέτ με τον Αλιέντε, του [επικεφαλής της χούντας που έκανε πραξικόπημα, το 1955] Λονάρντι με τον Περόν ή πιο πρόσφατα του Τέμερ με την Ντίλμα Ρουσέφ, στη Βραζιλία. Παρόμοια, ο θρίαμβος της Δεξιάς εις βάρος του Μαδούρο, η σύγκρουση των οποίων απέχει παρασάγγας από το να είναι μια συμπλοκή μεταξύ ταυτόσημων δυνάμεων, θα είχε ως αποτέλεσμα μια τρομερή πολιτική οπισθοδρόμηση.
Αντιμέτωπη με αυτή την εναλλακτική, η ουδετερότητα είναι συνώνυμο της παθητικότητας και εκφράζει τεράστιο βαθμό αδυναμίας εν όψει μεγάλων γεγονότων. Σημαίνει αποκήρυξη της συμμετοχής και της δέσμευσης σε αυθεντικούς σκοπούς.
Εφόσον αυτή η στάση θεωρεί δεδομένο ότι ο τσαβισμός είναι τελειωμένος, περιορίζει όλο τον ορίζοντά της στο να συγγράφει τον ισολογισμό αυτής της εμπειρίας. Όμως, η μέγιστη αποτυχία στην πολιτική δράση ουδέποτε επηρεάζει μη ολοκληρωμένες ή άκαρπες διαδικασίες. Το χειρότερο πράγμα είναι η απερισκεψία εν όψει μεγάλων, επικών γεγονότων.
Όποιες αμφιβολίες κι αν έχει κανείς για τον Μαδούρο, η έκβαση στη Βενεζουέλα θα καθορίσει στο άμεσο μέλλον τη μοίρα όλης της περιοχής. Εάν θριαμβεύσουν οι αντιδραστικοί, το αποτέλεσμα θα είναι ένα σενάριο ήττας και ένα αίσθημα αδυναμίας απέναντι στην αυτοκρατορία. Το τέλος του προοδευτικού κύκλου θα είναι γεγονός και όχι ένα θέμα προς αξιολόγηση μεταξύ των διανοητών της κοινωνικής επιστήμης.
Η Δεξιά το γνωρίζει και γι’ αυτό το λόγο διοργανώνει καμπάνιες εναντίον των διανοουμένων που υπερασπίζονται τον τσαβισμό. Η πρόσφατη, ευρεία επίθεση από την [αργεντίνικη] εφημερίδα Clarín αποτελεί μια πρόγευση της επίθεσης που ετοιμάζεται για την μετά Μαδούρο περιφερειακή διευθέτηση. Οι σεκταριστές δεν αντιλαμβάνονται αυτό τον κίνδυνο. [..]
Όποιες αμφιβολίες κι αν έχει κανείς για τον Μαδούρο, η έκβαση στη Βενεζουέλα θα καθορίσει στο άμεσο μέλλον τη μοίρα όλης της περιοχής. Εάν θριαμβεύσουν οι αντιδραστικοί, το αποτέλεσμα θα είναι ένα σενάριο ήττας και ένα αίσθημα αδυναμίας απέναντι στην αυτοκρατορία. Το τέλος του προοδευτικού κύκλου θα είναι γεγονός και όχι ένα θέμα προς αξιολόγηση μεταξύ των διανοητών της κοινωνικής επιστήμης.
Η Δεξιά το γνωρίζει και γι’ αυτό το λόγο διοργανώνει καμπάνιες εναντίον των διανοουμένων που υπερασπίζονται τον τσαβισμό. Η πρόσφατη, ευρεία επίθεση από την [αργεντίνικη] εφημερίδα Clarín αποτελεί μια πρόγευση της επίθεσης που ετοιμάζεται για την μετά Μαδούρο περιφερειακή διευθέτηση. Οι σεκταριστές δεν αντιλαμβάνονται αυτό τον κίνδυνο. [..]
Ανασύνταξη στους κόλπους των διανοουμένων
Η Βενεζουέλα δεν δίνει μόνο αφορμή για έντονες συζητήσεις. Έχει προκαλέσει σημαντικές ανασυντάξεις διανοουμένων που ενστερνίζονται αντιτιθέμενα αιτήματα. Αυτή η τοποθέτηση ήταν πιο σχετική από τις αμφιλεγόμενες λεπτομέρειες των διαφορετικών διακηρύξεων. Κατέληξε σε μια μεγάλη διαίρεση μεταξύ στρατοπέδων.
Το κείμενο του REDH που αντικρούει το σοσιαλδημοκρατικό κάλεσμα συμπληρώθηκε και από άλλες εντυπωσιακές απαντήσεις. Η πολιτική οριοθέτηση ήταν ταχύτατη.
Το κείμενο του REDH που αντικρούει το σοσιαλδημοκρατικό κάλεσμα συμπληρώθηκε και από άλλες εντυπωσιακές απαντήσεις. Η πολιτική οριοθέτηση ήταν ταχύτατη.
Παρά την ένταση που δημιουργήθηκε από αυτά τα μανιφέστα, αρκετοί υπογράφοντες ζητούν να συνεχιστεί ο αδελφικός διάλογος. Είναι μεν κάτι απαραίτητο, αλλά οι αγανακτισμένες αντιδράσεις εξηγούνται από όσα διακυβεύονται. Εάν επικρατήσει η Δεξιά, θα υπάρξει πληθώρα χρόνου για θρήνους και σεμινάρια που θα διερευνούν τι ακριβώς συνέβη.
Εφόσον η σοσιαλδημοκρατική δήλωση περιέχει την κλήση για ειρήνευση, πολλοί διανοητές βασίστηκαν σ’ αυτήν με την αυθόρμητη ελπίδα ότι θα μετριαστεί η βία. Εξετάζοντας πιο προσεκτικά το περιεχόμενο του ντοκουμέντου, ορισμένοι απέσυραν την υποστήριξή τους και άλλοι τη διατήρησαν με αμυντικά επιχειρήματα -- τονίζοντας την αλληλεγγύη τους με την μπολιβαριανή διαδικασία ή επισημαίνοντας τις διαφορές τους με άλλους υπογράφοντες.
Όμως, το πιο σημαντικό ήταν η ταχεία και γενικευμένη αντίδραση που ξεσήκωσε το αντι-τσαβίστικο ντοκουμέντο και η έντονη απόρριψη της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης που αναπαρήγαγε. Αυτή η ενστικτώδης αντίδραση οδήγησε σε μια αιφνίδια σύγκλιση μεταξύ αριστερών διανοουμένων και ριζοσπαστικού εθνικισμού. Εάν αυτή η διασύνδεση σταθεροποιηθεί, στη Βενεζουέλα θα αναβιώσει η συνάντηση της κριτικής σκέψης με τις επαναστατικές παραδόσεις της Λατινικής Αμερικής.
* Claudio Katz είναι οικονομολόγος, ερευνητής στο Εθνικό Συμβούλιο Επιστημονικής και Τεχνικής Έρευνας της Αργεντινής. (CONICET), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και μέλος της ομάδας Οικονομολόγοι της Αριστεράς (EDI). Η ιστοσελίδα του όπου πρωτοπαρουσιάστηκε το παρόν άρθρο [στις 12 Ιουνίου 2017] είναι http://katz.lahaine.org/?p=297 . Μεταφράστηκε στην αγγλική από τον Richard Fidler (με τη βοήθεια του Federico Fuentes) και δημοσιεύτηκε πρώτα στο Life on the Left. Στα ελληνικά δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο http://www.sxedio-b.gr/
Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017
Peace
Η θεωρία πως όλος ο πλανήτης θα ρυθμιστεί και θα λειτουργήσει μέσω του κέρδους έμοιαζε να έχει κάποια λογική. Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει.
Δεν συμβαίνει αφενός επειδή ο καπιταλισμός δεν μπορεί να είναι παραγωγικός σε όλο τον πλανήτη και αφετερου επειδή δεν υπάρχουν κανόνες.
Ή, μάλλον, οι κανόνες ισχύουν μόνο για τους αδύναμους.
Γιατί πρέπει να υπάρχουν αυστηροί κανόνες και να ισχύουν για όλους;
Για πολλούς λόγους αλλά ο κυριότερος πια μοιάζει να είναι ότι ο πλανήτης έχει όρια.
Και δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο να ζήσουμε σε άλλους πλανήτες.
Αν καταστρέψουμε ολοκληρωτικά τον πλανήτη, θα έχουμε καταστρέψει το σπίτι μας.
Υπάρχει η εντύπωση σε πολλούς ανθρώπους πως υπάρχουν μυστικά σχέδια και συνωμοσίες. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν σε όλο τον πλανήτη και ακούς ανθρώπους -από όλο τον κόσμο- να σου λένε και να πιστεύουν τις πιο απίστευτες ανοησίες. Και να επιμένουν μάλιστα σε αυτές.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο.
Υπάρχει καπιταλισμός, υπάρχει οικονομία της αγοράς.
Και βέβαια, υπάρχει απληστία.
Επίσης, υπάρχει αδυναμία και απροθυμία συνεννόησης σε επιπεδο κορυφής.
Και υπάρχει η συνήθεια που είναι δεύτερη φύση.
Είναι σαν η ανθρωπότητα να μην έχει πάρει κανένα μάθημα από τις καταστροφές των προηγούμενων αιώνων, και να χρειάζεται μια νέα τεράστια καταστροφή, για να αναγκαστεί να αλλάξει πορεία.
Αλλά αυτή τη φορά μπορεί να είναι πολύ αργά.
Δεν συμβαίνει αφενός επειδή ο καπιταλισμός δεν μπορεί να είναι παραγωγικός σε όλο τον πλανήτη και αφετερου επειδή δεν υπάρχουν κανόνες.
Ή, μάλλον, οι κανόνες ισχύουν μόνο για τους αδύναμους.
Γιατί πρέπει να υπάρχουν αυστηροί κανόνες και να ισχύουν για όλους;
Για πολλούς λόγους αλλά ο κυριότερος πια μοιάζει να είναι ότι ο πλανήτης έχει όρια.
Και δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο να ζήσουμε σε άλλους πλανήτες.
Αν καταστρέψουμε ολοκληρωτικά τον πλανήτη, θα έχουμε καταστρέψει το σπίτι μας.
Υπάρχει η εντύπωση σε πολλούς ανθρώπους πως υπάρχουν μυστικά σχέδια και συνωμοσίες. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν σε όλο τον πλανήτη και ακούς ανθρώπους -από όλο τον κόσμο- να σου λένε και να πιστεύουν τις πιο απίστευτες ανοησίες. Και να επιμένουν μάλιστα σε αυτές.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο.
Υπάρχει καπιταλισμός, υπάρχει οικονομία της αγοράς.
Και βέβαια, υπάρχει απληστία.
Επίσης, υπάρχει αδυναμία και απροθυμία συνεννόησης σε επιπεδο κορυφής.
Και υπάρχει η συνήθεια που είναι δεύτερη φύση.
Είναι σαν η ανθρωπότητα να μην έχει πάρει κανένα μάθημα από τις καταστροφές των προηγούμενων αιώνων, και να χρειάζεται μια νέα τεράστια καταστροφή, για να αναγκαστεί να αλλάξει πορεία.
Αλλά αυτή τη φορά μπορεί να είναι πολύ αργά.
(Να βάλετε όλοι στο σπίτι σας έναν χάρτη ή μια υδρόγειο, για να τον κοιτάτε και να αντιληφθείτε και εσείς και τα παιδιά σας, πως η Ελλάδα είναι μια κουτσουλιά στον χάρτη. Δεν ζούμε μόνοι μας. Υπάρχουν άλλα εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω. Και είναι σαν εμάς. Ίδιοι.)
(Αυτό το κείμενο το έγραψα, αφού διάβασα τις ειδήσεις της ημέρας, που είναι ειδήσεις χάους, απελπισίας και καταστροφής. Peace.)
Χρεώνοντας την Μεραρχία documenta
Το γλέντι που έστησε η Γερμανία με “καλλιτέχνες” κάτω από την ταμπέλα “documenta 14” στην Αθήνα αρχίζει να παίρνει μια προβοκατόρικη τροχιά όσον αφορά στα οικονομικά της εν λόγω εταιρίας και στο τέλος θα φταίει...η Ελλάδα.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της "Hessisch Niedersächsische Allgemeine" ("HNA"), η “documenta 14” εμφανίζει έλλειμμα 7 εκατομμυρίων ευρώ και βέβαια η γερμανική εφημερίδα τονίζει ότι το σόου που στήθηκε για τον “εκπολιτισμό” των Ελλήνων με όχημα τον δήθεν αντιναζισμό θα κοστίσει αλμυρά στους Γερμανούς φορολογούμενους.
Στο στόχαστρο μπαίνει και ο Adam Szymczyk και το μεγαλόπνοο όραμά του για την διπλή έκθεση στην Αθήνα και στο Κάσελ και την κακοδιαχείρηση των οικονομικών. Του εμπιστεύθηκαν 37 εκατομμύρια ευρώ και έβαλε μέσα την εταιρία 7 εκατομμύρια τουλάχιστον.
Στο στόχαστρο μπαίνει και ο Adam Szymczyk και το μεγαλόπνοο όραμά του για την διπλή έκθεση στην Αθήνα και στο Κάσελ και την κακοδιαχείρηση των οικονομικών. Του εμπιστεύθηκαν 37 εκατομμύρια ευρώ και έβαλε μέσα την εταιρία 7 εκατομμύρια τουλάχιστον.
Στις 28 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε ειδική σύσκεψη του εποπτικού συμβουλίου της documenta στο Wiesbaden εφόσον ούτε οι μισθοί μέχρι το τέλος του χρόνου δεν θα μπορούσαν να πληρωθούν. Έτσι, το κρατίδιο της Έσσης και η πόλη Κασέλ, ως συνιδιοκτήτες της documenta μπήκαν εγγυητές με 3,5 εκατομμύρια έκαστος για να αποφευχθεί η χρεοκοπία.
Αυτό που ενδιαφέρει την πλευρά της Ελλάδας δεν είναι πόσα λεφτά χάθηκαν με την ναζιστική-αντιναζιστική προπαγάνδα στην υπό νέα κατοχή Αθήνα με διαχειριστή τον Adam Szymczyk, αλλά ότι σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας η Αθήνα καταβρόχθισε πολλά γερμανικά λεφτά για γελοιότητες.
Φταίει λοιπόν η Ελλάδα που έχει υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι κι έτσι κανείς δεν πίστευε από την επιτροπή ότι ο λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος στην Αθήνα θα ήταν παράλογα υψηλός, επειδή οι χώροι έκθεσης έπρεπε να ψύχονται διαρκώς στους 23 βαθμούς εφόσον η εξωτερική θερμοκρασία ήταν 40.
Επίσης η Ελλάδα φταίει που η “documenta 14” ήθελε να μεταφέρει έργα τέχνης από την Αθήνα στην έκθεση στο Κάσελ όπως η σκηνή μαρμάρου, η οποία βρίσκεται τώρα στον αμπελώνα της πόλης και ο αριθμός εξόδων για την μεταφορά της σκηνής στοίχισε εξαψήφιο αριθμό!
Σύμφωνα λοιπόν με την λογική της επιτροπής αλλά και την εν λόγω εφημερίδας το εγχείρημα να γίνει πρώτη φορά η έκθεση στο Κάσελ και σε μία άλλη πόλη (εντελώς "τυχαία" επιλέχθηκε η Αθήνα) ήταν καταδικασμένο οικονομικά από την αρχή. Τα 37 εκατομμύρια προϋπολογισμού ήταν αρκετά να γίνει η έκθεση στον τόπο της, στο Κασέλ. Η Αθήνα “έβαλε μέσα” την documenta! Αυτή την στιγμή η έκθεση συνεχίζεται αποκλειστικά μετά την εγγύηση των 7 εκατομμυρίων ευρώ που έβαλαν από τα λεφτά Γερμανών φορολογούμενων τόσο το Κασέλ όσο η Έσση. Συνεχίζεται διότι οι πιστωτές συμφώνησαν για αναβολή των χρεών για τις υποχρεώσεις της documenta απέναντί τους.
Βέβαια από τον χορό της στήριξης μέσω χορηγιών δεν θα μπορούσαν να λείψουν βιομηχανίες όπως η Volkswagen αλλά και μία γνωστή για την περίεργη στήριξη στην Ελλάδα, τράπεζα: Η Sparkasse. Η τελευταία μέσω του ιδρύματός της, Sparkassen Finanzstiftung, δίνει χρήμα να μην πτωχεύσει η documenta. Η ίδια βέβαια κόπτεται παράλληλα για την ανάπτυξη της Ελλάδας αφού τον Μάιο του 2017 (και αφού τα πορτρέτα του Χίτλερ κρέμονταν ως αντιναζιστική τέχνη στην Αθήνα από την documenta 14) έκλεινε πολιτική συμφωνία για την ανάπτυξη της Sparkasse στην Πελοπόννησο και την Ελλάδα “για να δώσει ώθηση στην πραγματική οικονομία της Πελοποννήσου, τόσο στο επίπεδο της στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με ρευστότητα, όσο και στο επίπεδο της υλοποίησης αδειοδοτημένων επενδύσεων εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ”.
Μέσα στον καταιγισμό ειρωνείας με το ποιος χρωστάει σε ποιον τελικά σε αυτή την σχέση Γερμανίας-Ελλάδας έρχεται να συμπληρωθεί και το ότι το κρατίδιο τη Έσσης που βάζει 3,5 εκατομμύρια ευρώ για να σώσει την documenta από το χρέος -λόγω της έκθεσης που έγινε στους απολίτιστους Έλληνες- μαζί με τον δήμο Φρανκφούρτης έχουν το 51% της Fraport και κερδίζουν εις βάρος τόσο του ελληνικού δημοσίου όσο και των Ελλήνων φορολογούμενων.
Και εκείνος ο Πολωνός καλλιτεχνικός διευθυντής, που σύμφωνα με την επιτροπή της documenta και την εφημερίδα “HNA” ήταν ο απόλυτος υπεύθυνος, τι θα γίνει; Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα φρόντισε για το μέλλον του και αγόρασε σπίτι στην Ύδρα. Η “ΗΝΑ” έχει πληροφορίες ότι πιθανόν προορίζεται να γίνει διευθυντής του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).
Για το πανηγύρι της έκθεσης “documenta 14” που εξευτέλισε μέσω προκλητικότατων και άτεχνων έργων και δρώμενων τα ιστορικά σημεία της Αθήνας του αντιναζιστικού και αντιδικτατορικού αγώνα έβαλαν το πετραδάκι τους και καλλιτέχνες ελληνικής υπηκοότητας που ανερυθρίαστα συνέδεσαν τον ναζισμό με τον αντιναζισμό και βρήκαν ευκαιρία να γίνουν τα φερέφωνα για την νέα Κατοχή που περνά η χώρα. Αξέχαστα θα μείνουν όσα είπε η εικαστικός Christina Dimitriadis, που συμμετείχε στη έκθεση, στη γερμανική εφημερίδα taz:
"Μετά την documenta, ελπίζω ότι θα παραμείνουμε σε διάλογο με τον κόσμο. Δημιουργείται μια νέα δυναμική. Ξαφνικά πολλοί άνθρωποι από τη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή θέλουν να μετακομίσουν στην Ελλάδα. Ιστορικοί τέχνης, καλλιτέχνες, επιμελητές, κριτικοί. Πολλοί Έλληνες πωλούν τα σπίτια τους, πολλοί Τούρκοι, Βούλγαροι, Ρώσοι τα αγοράζουν. Αυτό είναι μεγάλη έκπληξη για μένα. Αγαπώ την πολυπολιτισμικότητα. Ο Adam Szymczyk πιθανώς αγόρασε ένα σπίτι στην Ελλάδα, προφανώς θέλει να μάθει περισσότερα από την Αθήνα ... Η μάθηση είναι μια δια βίου διαδικασία, έτσι δεν είναι; Η θέση του σπιτιού του στο νησί της Ύδρας, ανάμεσα στους κυρίους της διεθνούς και της ελληνικής τέχνης, είναι μια έξυπνη κίνηση. Η ζωή στην Ελλάδα είναι πολύχρωμη και ποικίλη. Το τοπίο και το κλίμα της είναι μια λιχουδιά”.
Λιχουδιά για τους στρατιώτες της “Μεραρχίας documenta” η σιωπή των αυτόχειρων, η κραυγή των ανέργων, η απελπισία των ξεσπιτωμένων λόγω κατασχέσεων Ελλήνων. Λιχουδιά...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)