Εξορύξεις, πετρελαιοκηλίδες κι ελαφρά πατήματα στη γη

  

Γράφει η Ελένη Παλαιολόγου - Αλλότρια, ΤΑ ΚΟΙΝΑ - 16/09/2017

                

Εξορύξεις, πετρελαιοκηλίδες κι ελαφρά πατήματα στη γη
“Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς.”….

Απόσπασμα από το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη “Αστεροσκοπείο”.

 

Πόσες φορές έχεις σεργιανίσει σ’ ένα δάσος ή σ’ ένα πάρκο για να νιώσεις τη γλυκιά δροσιά του αγέρα να σε ελαφρύνει από το βαρύ φορτίο των σκέψεων που σε σκοτίζουν και, γεμίζοντας το κεφάλι σου οξυγόνο, να σε τονώνει λες και σου δίνει κάποιος το φιλί της ζωής; Πόσες φορές έχεις αφήσει το βήμα σου ήρεμο πάνω στα βότσαλα ή στην άμμο μιας παραλίας, γιατί μόνο και μόνο ξεκουράζοντας το βλέμμα σου στο βαθύ μπλε της θάλασσας προσδοκείς να ξεφύγεις από την κόλαση που ενίοτε σου επιφυλάσσει η καθημερινότητα; Και να που φτάνει μια μέρα που αντικρίζεις, αντί για το καταπραϋντικό γαλάζιο που σε γαληνεύει, αυτή τη μαύρη κόλαση, από την οποία προσπαθείς να αποδράσεις.

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα δύο γεγονότα οικολογικού ενδιαφέροντος απασχολούν τη χώρα, σε διαφορετικό επίπεδο το καθένα, αλλά με τις ίδιες στην ουσία τους προεκτάσεις για τη ζωή. Το πρώτο αφορά στην απόφαση της καναδικής πολυεθνικής εταιρείας Eldorado Gold (και της ελληνικής θυγατρικής της Ελληνικός Χρυσός) να σταματήσει τις δραστηριότητές της για εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, αν δεν ικανοποιηθούν άμεσα από την ελληνική κυβέρνηση τα αιτήματά της, σχετικά με την αδειοδότηση στην κατασκευή και ανάπτυξη των έργων της στις περιοχές των Σκουριών και της Ολυμπιάδας. Η ιστορία της καταστροφής και των ανεπανόρθωτων βλαβών που έχει προκαλέσει η εν λόγω εταιρεία τόσο στο περιβάλλον όσο και στην υγεία των ίδιων των κατοίκων του τόπου, είναι γνωστή· το ίδιο γνωστός και ο ακατάπαυστος αγώνας που εκείνοι, έχοντας υποστεί το πλήγμα της εκμετάλλευσης, εδώ και χρόνια επίμονα πραγματοποιούν (ολόκληρο το ιστορικό του περιβαλλοντικού αυτού δράματος και της προσπάθειας των ανθρώπων να το ανατρέψουν βρίσκονται αναλυτικά εδώ και εδώ ).

Το δεύτερο αφορά στο ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου Αγία Ζώνη ΙΙ (ιδιοκτησίας της εταιρείας FOS Petroleum με επικεφαλής τον Θεόδωρο Κουντούρη), που έλαβε χώρα την περασμένη Κυριακή στα ανοιχτά της βραχονησίδας Αταλάντης και είχε ως αποτέλεσμα τη διαρροή δύο χιλιάδων και πλέον τόνων πετρελαίου στα νερά του Αργοσαρωνικού, με την τεράστια, επικίνδυνη πετρελαιοκηλίδα να μετακινείται και να έχει φτάσει στην Αττική, αναμένοντας να μολύνει και νησιά του Σαρωνικού.

Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που η ελληνική θάλασσα χάνει το αισιόδοξο μπλε χρώμα της και μετατρέπεται σε τοπίο θανάτου· λες και δεν έφτανε το τόσο κόκκινο που έχει πλημμυρίσει ο άδικος χαμός ανθρώπων, φυγάδων του πολέμου, τις ακτές της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, ήρθε να προστεθεί και το μαύρο του πετρελαίου. Μαύρες θάλασσες, πουλιά και ψάρια βουτηγμένα σε μια απίστευτη πυκνή μαυρίλα, σαν ένα βαθύ σκότος που σου πλακώνει την ψυχή. Βλέπεις αυτές τις εικόνες κι η ανάσα σου κόβεται, σαν να ‘χεις κι εσύ περιχυθεί με το πετρέλαιο και ολοένα πνίγεσαι… Είναι λες κι ακούς γοερά κλάματα να ξετρυπώνουν απ’ τα βάθη της θάλασσας…

Δύο γεγονότα χρονικά μα και πρακτικά συνδεδεμένα. Σχετικά με την ανακοίνωση της Eldorado Gold περί διακοπής των δραστηριοτήτων της -χωρίς να καταβάλει κόπο η εταιρεία και χωρίς να επιδειχθεί καμιά χρονοτριβή- βρέθηκαν ορισμένοι υποστηρικτές της πολυπόθητης ανάπτυξης (βλ. συστημικά ΜΜΕ) να χύσουν δάκρυα και να διαμαρτυρηθούν για την ανακοπή των επενδύσεων, τη διαρροή σημαντικών οικονομικών κεφαλαίων από την Ελλάδα, την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Η αντίθετη πλευρά όμως, και ευτυχώς πολυπληθέστερη, προσωρινά ανάσανε, ελπίζοντας πως οι μάχες της κάρπωσαν και πως η εταιρεία δεν θα επιστρέψει για να ρυπαίνει τις ζωές της. Η δεύτερη πολύ πρόσφατη οικοκαταστρφή, που όπως φαίνεται θα συνεχίσει να στοιχειώνει τις μέρες μας, παρουσιάζει μια κοινή συνισταμένη με την πρώτη· πέρα από τον δραματικό αντίκτυπο στον υδροβιότοπο, τα ζώα, αλλά και εμάς τους ίδιους, τα πανταχού παρόντα συμφέροντα δεν απουσιάζουν και σ’ αυτή την περίπτωση. Όπως και στην ιστορία της Χαλκιδικής, έτσι και σε αυτήν της Αγίας Ζώνης ΙΙ, η ανάπτυξη αποτελεί τον στόχο, το όνειρο.

Τώρα όμως από την ανάποδη: εκείνο που απασχολεί τους θιασώτες της ανάπτυξης είναι πως η βύθιση του δεξαμενόπλοιου οδηγεί στην ταυτόχρονη βύθιση του τουρισμού, μιας και οι ακτές της Γλυφάδας και του Ελληνικού θα χάσουν την αξία τους και θα σταματήσουν να προσελκύουν επενδυτές. Καιροί ανάπτυξης λοιπόν αυτοί που ονειρεύονται, χωρίς γαλανές θάλασσες καθαρές, έτοιμες να σου χαρίσουν τη δροσιά τους από τον καυτό ήλιο, χωρίς δάση που θα σου δώσουν την πνοή που χρειάζεσαι για να ανασάνεις, δίχως νερό να ρέει στις πηγές ελεύθερο να το γευτεί ο καθένας ανά πάσα στιγμή, χωρίς ζώα, χωρίς φυτά, δίχως τελικά την ίδια τη ζωή… Όλα να προσαρμόζονται σε μια κατεύθυνση: να είναι πλαστικά, αξιοποιήσιμα, ψεύτικα, μετρήσιμα σε κάποιο νόμισμα, κίβδηλα σαν και την εποχή μας.

Είναι αλήθεια πως τελευταία στη ζωή μάθαμε να γίνονται όλα γοργά, έτσι που ο χρόνος πια έχει γίνει τόσο πυκνός, ώστε νιώθεις να ασφυκτιάς μέσα σ’ αυτόν, σαν ένα σύννεφο ρυπογόνου καπνού να σκεπάζει τις μέρες σου, ανήμπορος να το διαλύσεις. Μάθαμε να μετράμε τα πάντα και να τα υπολογίζουμε με όρους αντίθετους στη φύση. Εκεί που οι άλλοι τρυπούν τη γη, τη βεβηλώνουν, φθαρμένοι κι οι ίδιοι από την ιδέα του πλαστού πλούτου, μπορούμε να επιλέξουμε να πατάμε ελαφρά πάνω της· ίσως έτσι μόνο τα βάρη ν’ αποδιώχνονται και ό,τι δηλητηριάζει τον τόπο σου κι εσένα να διαλύεται.

www.toperiodiko.gr