Όταν ο Μάνος και ο Καμίνης χάνουν τη μπάλα, τα αυγά και τα πασχάλια...
Χρήστος Ξανθάκης
Έχω διατελέσει σπασικλάκι! Πρώτο θρανίο στο σχολείο και πρώτος να σηκώσω το χέρι όταν ρώταγε κάτι ο δάσκαλος. Κάτι σαν... την Ερμιόνη του Χάρι Πότερ ένα πράγμα, να σπάω τα νεύρα (και όχι μόνο…) των συμμαθητών μου. Όλα αυτά βεβαίως ως την ώρα που μπήκε στη μέση η εφηβεία και άρχισαν να μου φαίνονται πιο ενδιαφέροντα τα γκομενάκια από τα πάσης φύσεως «άριστα». Ναι διατήρησα τις καλές επιδόσεις, ναι πέρασα στο πανεπιστήμιο, ναι πήρα πτυχίο, αλλά η νοοτροπία του σπασίκλα με εγκατέλειψε ευτυχώς νωρίς. Σε απλά ελληνικά αυτό το λέμε «ωρίμασα», στη γλώσσα της πιάτσας το λέμε «στανιάρησα», εσείς πείτε το όπως θέτε δεν θα σας παρεξηγήσω.
Όπως δεν παρεξηγώ τον Στέφανο Μάνο, που έκατσε κι έγραψε κείμενο ολόκληρο για το πώς πήγε στο φαρμακείο του ΕΟΠΠΥ για ένα ακριβό φάρμακο και τον καθυστέρησαν τρεις ώρες λόγω πολυκοσμίας και γραφειοκρατίας και ο κόσμος δεν διαμαρτυρόταν λες και του περίσσευε ο χρόνος και τέλος πάντων για όλα αυτά φταίνε οι αριστεροί και οι ανόητοι δεξιοί που τα έχουν κάνει σαλάτα με το κοινωνικό κράτος και η διοίκηση του ΕΟΠΠΥ καθώς δεν νοιάζεται για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (τα κεφαλαία δικά του) που έρχονται σε επαφή με τις υπηρεσίες του.
Για να μην το πάω μακριά το γράμμα, προσπερνώ τα άθλια ελληνικά (ποιος κορνές “έρχεται σε επαφή” με υπηρεσίες τη σήμερον ημέρα;) και στέκομαι στην ουσία της υπόθεσης. Πρώτον τι γύρευε στον ΕΟΠΠΥ ο κυρ Στέφανος; Τόσες και τόσες δεκαετίες μας πρήζει με την αθλιότητα του κράτους, χάθηκε ο κόσμος να κάνει μια ιδιωτική ασφάλιση να τα βγάζει πέρα χωρίς να τον ταλαιπωρούν; Δεύτερον, έχει καταλάβει ότι στην σημερινή Ελλάδα περισσεύει ο χρόνος σε πάρα πολύ κόσμο; Ανεργία το λένε αγαπούλη κι όλα τα παιδάκια κλαίνε! Κι αν εσύ τη βγάζεις με τη βουλευτική σύνταξη, είναι και κάτι άλλοι που σε κοιτάνε από κάτω προς τα πάνω. Από τον κουβά…
Και τέλος πάντων τι τον νοιάζει τον φιλελέ πολιτικό το κοινωνικό κράτος; Δουλειά του δεν είναι να το καταστρέψει, να το συντρίψει, να το ξαποστείλει στο πυρ το εξώτερον; Όταν μας βολεύει δηλαδή γινόμαστε Θατσερικοί κι όταν δεν μας βολεύει το γυρνάμε στο τσάμικο και αρχίζουμε τη γκρίνια και τα «δεν υπάρχει μέριμνα»; Κι ο ίδιος τι ακριβώς θα είχε να προτείνει για τα ταμεία μετά από τσεκούρι του PSI; Έχει μήπως καμιά μαγική λύση για το ασφαλιστικό, όπου με πορδές θα βάφονται όλα τα αυγά του κοσμάκη;
Κάτι τέτοια βλέπει ο τιτάνας της πολιτικής Γιώργος Καμίνης και δεν μασάει ούτε καν τις κάλτσες του. Και βγαίνει και δηλώνει ότι ως γνήσιος αριστερός πρότεινε στον ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει χώρους όπου θα παίρνουν οι ναρκομανείς τις δόσεις τους για να μην τρυπιούνται στη μέση του δρόμου. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ κώφευσε! Πώς να καταλάβει ο μπάρμπα Γιώργος ότι λύσεις τέτοιου είδους είναι απλά διακοσμητικές και δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Ότι απλά κρύβουν τις σκατούλες κάτω απ’ το χαλί, όπως τα κατσούλια.
Σπασικλάκι είναι κι αυτός, όπως κι ο Στέφανος Μάνος κι ο άλλος γίγαντας της φιλελέ ιδεολογίας ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Πετάγονται σαν τις πορδούλα μπροστά στην δασκάλα και φωνάζουν «κυρία, κυρία» έχοντας έτοιμες τις λύσεις. Ένα συν ένα κάνουν δύο κι άλλα δύο κάνουν τέσσερα. Το ότι ενδιαμέσως μπορεί να χύνονται ποτάμια αίματος και ιδρώτα, δεν τους αφορά. Είναι πέρα απ’ τους ορίζοντές τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πούνε καλά το μάθημα και να εισπράξουν τα εύσημα. Κι αν στο μεταξύ έχουμε ψοφήσει όλοι και όλες, θα καταγραφεί απλώς ως παράπλευρή απώλεια…
Χρήστος Ξανθάκης
Έχω διατελέσει σπασικλάκι! Πρώτο θρανίο στο σχολείο και πρώτος να σηκώσω το χέρι όταν ρώταγε κάτι ο δάσκαλος. Κάτι σαν... την Ερμιόνη του Χάρι Πότερ ένα πράγμα, να σπάω τα νεύρα (και όχι μόνο…) των συμμαθητών μου. Όλα αυτά βεβαίως ως την ώρα που μπήκε στη μέση η εφηβεία και άρχισαν να μου φαίνονται πιο ενδιαφέροντα τα γκομενάκια από τα πάσης φύσεως «άριστα». Ναι διατήρησα τις καλές επιδόσεις, ναι πέρασα στο πανεπιστήμιο, ναι πήρα πτυχίο, αλλά η νοοτροπία του σπασίκλα με εγκατέλειψε ευτυχώς νωρίς. Σε απλά ελληνικά αυτό το λέμε «ωρίμασα», στη γλώσσα της πιάτσας το λέμε «στανιάρησα», εσείς πείτε το όπως θέτε δεν θα σας παρεξηγήσω.
Όπως δεν παρεξηγώ τον Στέφανο Μάνο, που έκατσε κι έγραψε κείμενο ολόκληρο για το πώς πήγε στο φαρμακείο του ΕΟΠΠΥ για ένα ακριβό φάρμακο και τον καθυστέρησαν τρεις ώρες λόγω πολυκοσμίας και γραφειοκρατίας και ο κόσμος δεν διαμαρτυρόταν λες και του περίσσευε ο χρόνος και τέλος πάντων για όλα αυτά φταίνε οι αριστεροί και οι ανόητοι δεξιοί που τα έχουν κάνει σαλάτα με το κοινωνικό κράτος και η διοίκηση του ΕΟΠΠΥ καθώς δεν νοιάζεται για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (τα κεφαλαία δικά του) που έρχονται σε επαφή με τις υπηρεσίες του.
Για να μην το πάω μακριά το γράμμα, προσπερνώ τα άθλια ελληνικά (ποιος κορνές “έρχεται σε επαφή” με υπηρεσίες τη σήμερον ημέρα;) και στέκομαι στην ουσία της υπόθεσης. Πρώτον τι γύρευε στον ΕΟΠΠΥ ο κυρ Στέφανος; Τόσες και τόσες δεκαετίες μας πρήζει με την αθλιότητα του κράτους, χάθηκε ο κόσμος να κάνει μια ιδιωτική ασφάλιση να τα βγάζει πέρα χωρίς να τον ταλαιπωρούν; Δεύτερον, έχει καταλάβει ότι στην σημερινή Ελλάδα περισσεύει ο χρόνος σε πάρα πολύ κόσμο; Ανεργία το λένε αγαπούλη κι όλα τα παιδάκια κλαίνε! Κι αν εσύ τη βγάζεις με τη βουλευτική σύνταξη, είναι και κάτι άλλοι που σε κοιτάνε από κάτω προς τα πάνω. Από τον κουβά…
Και τέλος πάντων τι τον νοιάζει τον φιλελέ πολιτικό το κοινωνικό κράτος; Δουλειά του δεν είναι να το καταστρέψει, να το συντρίψει, να το ξαποστείλει στο πυρ το εξώτερον; Όταν μας βολεύει δηλαδή γινόμαστε Θατσερικοί κι όταν δεν μας βολεύει το γυρνάμε στο τσάμικο και αρχίζουμε τη γκρίνια και τα «δεν υπάρχει μέριμνα»; Κι ο ίδιος τι ακριβώς θα είχε να προτείνει για τα ταμεία μετά από τσεκούρι του PSI; Έχει μήπως καμιά μαγική λύση για το ασφαλιστικό, όπου με πορδές θα βάφονται όλα τα αυγά του κοσμάκη;
Κάτι τέτοια βλέπει ο τιτάνας της πολιτικής Γιώργος Καμίνης και δεν μασάει ούτε καν τις κάλτσες του. Και βγαίνει και δηλώνει ότι ως γνήσιος αριστερός πρότεινε στον ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει χώρους όπου θα παίρνουν οι ναρκομανείς τις δόσεις τους για να μην τρυπιούνται στη μέση του δρόμου. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ κώφευσε! Πώς να καταλάβει ο μπάρμπα Γιώργος ότι λύσεις τέτοιου είδους είναι απλά διακοσμητικές και δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Ότι απλά κρύβουν τις σκατούλες κάτω απ’ το χαλί, όπως τα κατσούλια.
Σπασικλάκι είναι κι αυτός, όπως κι ο Στέφανος Μάνος κι ο άλλος γίγαντας της φιλελέ ιδεολογίας ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Πετάγονται σαν τις πορδούλα μπροστά στην δασκάλα και φωνάζουν «κυρία, κυρία» έχοντας έτοιμες τις λύσεις. Ένα συν ένα κάνουν δύο κι άλλα δύο κάνουν τέσσερα. Το ότι ενδιαμέσως μπορεί να χύνονται ποτάμια αίματος και ιδρώτα, δεν τους αφορά. Είναι πέρα απ’ τους ορίζοντές τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πούνε καλά το μάθημα και να εισπράξουν τα εύσημα. Κι αν στο μεταξύ έχουμε ψοφήσει όλοι και όλες, θα καταγραφεί απλώς ως παράπλευρή απώλεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου