Μόνο όταν κοιμάσαι ήσυχος, ο κόσμος έχει ελπίδα

 

Φίλε μου Πιτς, θα ξεκινήσω το κείμενο με μερικές λέξεις από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη, Οι Πόνοι της Παναγίας:

 

«Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν. Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν». 

 

Όσο ρομαντικοί και να είμαστε, Πιτσιρίκο μου, και να θέλουμε να δούμε τα πράγματα διαφορετικά, η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο που επικρατεί η κακία.

Το βλέπεις παντού. Το βλέπεις κάθε μέρα.

Και δεν το βλέπεις μόνο από ανθρώπους διαφορετικής τάξης. Ή από ανθρώπους που έχουν κάποιο συμφέρον, είτε αυτό είναι οικονομικό, επεκτατικό ή πολιτικό, είτε έχει σχέση με την θρησκεία, που συνήθως κηρύττει το μίσος, εις το όνομα της αγάπης. Ή από ανθρώπους που η «ιδεολογία» τους, το επιβάλλει.

Εκεί ας πούμε, θα υπήρχε και μία πιθανότητα να καταλάβουμε και τα ακριβή αίτια που συμβαίνει.

Αυτό είναι και το εξωφρενικό.

Παρατηρείς να υπάρχει κακία σε συνολικό επίπεδο. Χωρίς διακρίσεις. Από απλούς καθημερινούς ανθρώπους, της διπλανής πόρτας που λέμε. Χωρίς ουσιαστικό συμφέρον. Χωρίς κίνητρο, χωρίς την παραμικρή αιτία.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να φταίει η σκληρή εποχή που ζούμε. Κάτω από επώδυνες συνθήκες διαβίωσης, ένα ον μπορεί να χάσει την ήρεμη και καλοσυνάτη φύση που έχει. Το βλέπουμε και στα ζώα ενίοτε.

Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι ζώο. Υποτίθεται ότι διαφέρουμε σε πολλά.

Διαθέτουμε ανεπτυγμένο εγκέφαλο. Ενσυναίσθηση.

Αλλά και εκατοντάδες τρόπους να αποκτήσουμε παιδεία, αν δεν μας έχει δοθεί. Αν και δεν πιστεύω ότι η έλλειψη παιδείας είναι ένα από τα βασικά κριτήρια της κακίας.

Αν ήταν έτσι, άνθρωποι με καθόλου παιδεία ή έστω πολύ ελάχιστη, όπως αυτοί της Κατοχής για παράδειγμα, που από παιδάκια γυρνούσαν στον δρόμο δουλεύοντας και προσπαθώντας να φέρουν σπίτι τους ένα καρβέλι ψωμί, χωρίς να έχουν πάει ούτε μια μέρα σχολείο και με οικογένειες που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν σοβαρά γι αυτά και που δεν τους έδωσαν την ανάλογη αγάπη, δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν ούτε ένα γραμμάριο αγάπης.

Και ξέρω αρκετούς που μόνο αγάπη και καλοσύνη έδωσαν. Χωρίς να έχουν καμία απαίτηση για ανταλλάγματα.

Η δική μου ταπεινή άποψη είναι ότι βασικό κριτήριο της κακίας είναι ο συμπλεγματισμός.

Μόνο ο κομπλεξικός έχει όλα τα κριτήρια για να είναι κακός. Και αυτή η κακία έχει ως φυσική συνέπεια τον φθόνο και το μίσος. 

Βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος, μα γιατί να έχει γεμίσει ο κόσμος κομπλεξισμό;

Νομίζω είναι απλό.

Ας κοιτάξουμε με μια συνολική εικόνα την πορεία της ανθρωπότητας.

Δεν είναι κάτι που έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάστηκαν χρόνια και σχέδιο για να κυριαρχούν ο κομπλεξισμός, η κακία και η ηλιθιότητα.

Γιατί, αν κυριαρχούσε η καλοσύνη και ο κόσμος ήταν ενωμένος, από τα πιο απλά θέματα έως τα πιο σύνθετα, θα ήταν και πιο δυνατός.

Ποιον συμφέρει όμως, αυτή η δύναμη, η αγάπη, η καλοσύνη και η ένωση;

Σίγουρα, κανέναν από αυτούς που έχουν τεράστια οικονομικά οφέλη από όλο αυτό.

Μόνο εμάς, αλλά είμαστε πολύ χαζοί πλέον για να το καταλάβουμε.

Με εκτίμηση και αγάπη!

 

Βαλαβάνης Δημήτρης

Υ.Γ. Κάτι πολύ όμορφο που έχεις γράψει στο υπέροχο κείμενο του Βασίλη, «Αποδοχή», είναι ότι, αν αγκαλιαζόμαστε όλοι συνέχεια, δεν θα υπάρχει ελεύθερο χέρι, για να πιάσει όπλο και να κάνει κακό. Θα μου επιτρέψεις να προσθέσω, Πιτσιρίκο μου, ότι αφού υπάρχουν το λιγότερο δύο τρόποι για να πεις ή να κάνεις κάτι, ο καλός κι ο κακός, ας διαλέξουμε τον πρώτο για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Μόνο όταν κοιμάσαι ήσυχος, ο κόσμος έχει ελπίδα. Και έχει ελπίδα, γιατί η καλοσύνη είναι μεταδοτική, όπως το χαμόγελο που την χαρακτηρίζει.

 

(Φίλε Δημήτρη, υπάρχει και πολλή καλοσύνη σε αυτό τον κόσμο. Αλλά η καλοσύνη δεν κάνει θόρυβο. Η κακία, η μοχθηρία, το μίσος και ο φθόνος κάνουν πολύ θόρυβο. Επίσης, η καλοσύνη σκοντάφτει στην πονηριά των άλλων, και κάνει τον άνθρωπο να μαζεύεται. Δεν γίνεται να έχεις καλοσύνη, γενικά. Κινδυνεύεις. Δημήτρη, και το πιο τέλειο σύστημα να υπήρχε στον κόσμο, πάλι θα υπήρχαν συμπλέγματα. Κάποιοι θα ήταν πολύ όμορφοι, κάποιοι θα ήταν πολύ φωτεινοί και κάποιοι δεν θα ήταν ούτε όμορφοι, ούτε φωτεινοί. Κάποιοι θα ήταν πολύ επιθυμητοί και κάποιοι όχι. Κι όσο κι αν εκθειάζουμε τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο κάποιων ανθρώπων, ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί η εικόνα. Μεγάλη παγίδα η εικόνα. Ειδικά, αν παίξεις το παιχνίδι της εικόνας. Τότε, η χρεοκοπία έρχεται πολύ πριν την οριστική χρεοκοπία που είναι ο θάνατος. Παγίδα είναι και η ιδιοκτησία. Έχω εντυπωσιαστεί από το πόσους ηλικιωμένους ανθρώπους συναντάς που είναι κολλημένοι στην ιδιοκτησία, αν και ο χρόνος τους τελειώνει. Τίποτα δεν κατάλαβαν αυτοί οι άνθρωποι από τη ζωή. Για να νιώσει κάποιος καλοσύνη -ή καλύτερα για να την επιλέξει-, πρέπει πρώτα να αντιληφθεί τι είναι ο άνθρωπος. Μετά, να σκεφτεί από πού έρχεται και πού θέλει να πάει. Δεν είναι και πολλοί αυτοί που τα κάνουν αυτά. Έτσι γέμισε ο πλανήτης από ανθρώπους φασόν. Βλέπεις ένας και τους έχεις δει όλους. Και σε μια εποχή που υμνείται η διαφορετικότητα, όλοι έχουν γίνει ίδιοι. Αλλά νομίζουν όλοι πως είναι πολύ διαφορετικοί από τους άλλους. Δημήτρη, αν εμείς ζούμε δύσκολα και βγάζουμε συμπλέγματα, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι πάνω στον πλανήτη -που ζουν σε άθλιες συνθήκες-, θα έπρεπε να σκοτώνονται μεταξύ τους κάθε μέρα. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει. Ίσως, επειδή, όπως έγραψε ο Χέλντερλιν, «Εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος αυξάνεται επίσης και η δυνατότητα της σωτηρίας». Πάντως, Δημήτρη, αυτή η φωτογραφία περιγράφει μια κατάσταση, αν και όχι όλη την κατάσταση.
Ό,τι και να κάνει ο άνθρωπος την ενστικτώδη καλοσύνη των ζώων δεν θα την φτάσει ποτέ. Ευτυχώς, υπάρχουν και ζώα σε αυτό τον κόσμο. Παίρνεις έναν σκύλο και καταλαβαίνεις τι σημαίνει καλοσύνη. Και γίνεσαι και καλύτερος άνθρωπος. Πάντως, για ελπίδα δεν θέλω να ακούω καν. Η ελπίδα μας έφαγε. Κακό πράγμα η ελπίδα. Να είσαι καλά, Δημήτρη. Την αγάπη μου.)

pitsirikos.net