Βλέπω τα πλήθη των ανθρώπων να πορεύονται από τις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και ανακαλώ τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Από την άλλη, παρατηρώ τον αύξοντα ρατσισμό και φασισμό κοινωνιών και πολιτικών εξουσιών στις χώρες υποδοχής. Για να επιβεβαιωθούν, τελικά, εκείνοι που επισήμαιναν ότι οι αναπτυγμένες χώρες έχουν εισέλθει σε μια προ-φασιστική, όχι μόνο πολιτική αλλά και κοινωνική κατάσταση. Ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην «καρδιά» των κοινωνιών. Γιατί για να λειτουργήσει ο νεοφιλελεύθερος ανταγωνισμός χωρίς τριβές δεν απαιτείται απλά η απάλειψη της προσωπικότητας των εργαζομένων, χρειάζεται και η εξαχρείωσή τους, η «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας». Ήδη ολόκληρος ο πλανήτης έγινε ένας κόσμος στεγανός στο συναίσθημα, ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι είναι απλά «εργαλεία» (Home rouage) παρά κάποιους σπασμούς εξανάστασης εδώ κι εκεί.
Το έδαφος για την υλοποίηση της απελευθέρωσης του κεφαλαίου από την εργασία προετοιμάζεται πλέον παντού. Και η απελευθέρωση αυτή δεν χρειάζεται μόνο τις νέες τεχνολογίες, απαιτεί και την προετοιμασία των κοινωνιών, χρειάζεται την εξαθλίωση και εξαχρείωση των ανθρώπων, την απο-ανθρωποποίησή τους, την κτηνοποίησή τους, την επιστροφή στη ζωώδη, κανιβαλική κατάστασή τους. Γι’ αυτό επιχειρείται να εγγραφεί και στην κουλτούρα των ευρωπαϊκών λαών ο ρατσισμός, να επιβληθεί η ισλαμοφοβία και εν γένει η ξενοφοβική ανασφάλεια, στο έδαφος της οποίας θα φυτρώσει ο «εμφύλιος των κάτω», ο αλληλοκανιβαλισμός.
Οι δυτικές χώρες από την εποχή της επίθεσης στους δίδυμους πύργους διευθύνονται με το καθεστώς της «έκτακτης ανάγκης» και της «εξαίρεσης» από την δικαιική και νομοθετική κανονικότητα, ενώ έχουν αντικαταστήσει με μία νέα δέσμη αξιών τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα και η Ελευθερία έχουν αντικατασταθεί από την Ασφάλεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η «πλανητική υπερτάξη» του 1% μεταθέτει την κεντρική αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου στη δευτερεύουσα αντίθεση μεταξύ γηγενών και ξένων. Με τους δεύτερους να απειλούν δήθεν την εργασιακή, την κοινωνική και οικιακή ασφάλεια των πρώτων. Στην Ασφάλεια εδράζεται η ρητορική της ακροδεξιάς.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την υπεροχή της ακροδεξιάς ρητορικής έναντι εκείνης της Αριστεράς, καθώς η πρώτη επιβάλλει τη δική της σαφή πολιτισμική, ρατσιστική εξήγηση (για την κρίση φταίνε οι «κακοί από την φυλετική τους κούνια μετανάστες»), ενώ η δεύτερη αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική εξήγηση, να αποκαλύψει το ρόλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, να καταδείξει ότι η μετατόπιση της αντιπαράθεσης μεταξύ γηγενών και μεταναστών επιδιώκει να αποκρύψει την κεντρική που είναι η αντιπαράθεση της εργασίας με το κεφάλαιο.
Το σημαντικότερο, η αριστερά αδυνατεί να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, μια ανθρώπινη ζωή, που αξίζει ο καθένας να τη ζει, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει πολιτικά, κοινωνικά και ανθρωπολογικά το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι δήθεν αντι-φασίστες είναι στην ουσία φασίστες, όταν αντιμετωπίζουν τους αναγκεμένους ανθρώπους ως περιττούς, όταν δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της εξαθλίωσης, στο συμβολικό θάνατο για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων. Αντίθετα, η Αριστερά (ως σοσιαλδημοκρατία) αποδεχόμενη το σύστημα ως έχει, το νομιμοποιεί, και ακόμα χειρότερα δείχνει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ύπαρξης έξω από αυτό. Αλλά έτσι η Αριστερά αυτοαναιρείται, αυτοακυρώνεται, ρίχνοντας ακούσια νερό στο μύλο της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του φασισμού.
Τελικά, στις χώρες της Δύσης δημιουργείται μία κοινωνία των αόρατων, των ανέστιων, των ικετών, των απογυμνωμένων από κάθε ατομικό δικαίωμα (homo sacer), μία κοινωνία των έγκλειστων στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης: Στη Λιβύη, στη Μόρια, στη Λαμπεντούζα, στη Βουδαπέστη, στο Μεξικό κ.ά., αυτών που, εξαιτίας των πολέμων της παγκοσμιοποίησης αλλά και της νεοαποικιακής εκμετάλλευσης και της λιμοκτονίας, ξεριζώνονται προκειμένου να επιβιώσουν και πολιορκούν τα μητροπολιτικά κέντρα-κάστρα της Δύσης. Μια άλλη κοινωνία είναι αυτή που υπάρχει εντός των «τειχών». Σ' αυτή εγκαταβιούν οι «πάνω», οι ελίτ, αυτές που κατοικούν στα πολυτελή μπούνκερς των «ευγενών προαστίων», αλλά και οι γηγενείς «κάτω», που συνίστανται από τον «άνθρωπο-μάζα», από ένα πλαδαρό και ζελατινώδες άτομο, που δεν θα έχει αναφορές, καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας, καμία δυνατότητα βιοαφήγησης, κανένα μακροπρόθεσμο Εγώ, κανέναν εαυτό, ένα άτομο που θα είναι ένα απλό εξάρτημα, ένα χαξλεϊκό πολιτισμικό και ανθρωπολογικό εξάμβλωμα, που θα έχει την… ελευθερία να κατέχει έναν καναπέ, να κρατάει μία μπύρα στο χέρι, και να κάνει μία βόλτα στα μπαρ το σαββατοκύριακο. Αυτό το υποκείμενο –εξοπλισμένο με άφθονο ρατσισμό και μίσος- θα τίθεται αντιμέτωπο με ό,τι νομίζει ότι τον απειλεί, με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, σε έναν διαρκή «εμφύλιο των κάτω».
Η Αριστερά, λοιπόν, ή θα λειτουργήσει αντισυστημικά, κοινωνικο-πολιτισμικά, πολιτικά αλλά και διεθνιστικά (καμία αλλαγή δεν μπορεί σήμερα να γίνει μόνο σε μία χώρα) ή θα εξαφανιστεί. Το χώρο της δήθεν αντισυστημικής αντίστασης θα καλύψουν είτε η ακροδεξιά με τα δήθεν αντισυστημικά, πλην απολύτως ρατσιστικά και φασιστικά της χαρακτηριστικά, είτε τα αυθόρμητα κινήματα από τα «κάτω», όπως τα «Κίτρινα Γιλέκα», με αμφιλεγόμενο, όμως, προσανατολισμό και κατεύθυνση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου