Η Συνέλευση των Συνελεύσεων των Κίτρινων Γιλέκων

Sorcy-Saint-Martin (Meuse), Γαλλία
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

O λαός εμπνέει τους ζωγράφους, οι ζωγράφοι τον λαό (Η Ελλάδα, η Γαλλία και ο αγώνας για Ελευθερία)

Ενας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 19ου αιώνα, ο Γάλλος Ευγένιος Ντελακρουά εμπνεύστηκε πολλά έργα του από τους αγώνες των συμπατριωτών του, αλλά και των Ελλήνων, για την Ελευθερία, επηρεαζόμενος και από τον Λόρδο Μπάυρον.

Κλασικοί έχουν μείνει οι πίνακές του για την ‘Εξοδο του Μεσολογγίου και την Σφαγή της Χίου.
Εδώ, βλέπουμε τα Κίτρινα Γιλέκα να έχουν ζωγραφίσει μια τοιχογραφία σε ένα δρόμο του Παρισιού διασκευάζοντας τον πίνακά του Ντελακρούα με θέμα την Γαλλική Επανάσταση του 1830 εναντίον του Βασιληά.

«Χαμογέλα και λίγο, δεν είσαι στην Αθήνα», μου λέει ο Στεφάν, καθώς ετοιμάζεται να με τραβήξει φωτογραφία στην αίθουσα που συνεδριάζουν, χωρισμένοι σε υποεπιτροπές, οι 300 εκπρόσωποι των Κίτρινων Γιλέκων από όλη τη Γαλλία, στην πρώτη εθνική τους συνάντηση, που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο εδώ, στο χωριό Σορσύ-Σαιν-Μαρτάν, μερικά χιλιόμετρα από τη μικρή πόλη Κομμερσύ της Λωρραίνης.

Η κοπέλα δίπλα μου είναι αντιπρόσωπος από το Σαιν Ναζέρ, της περιοχής Λουάρ-Ατλαντίκ. «Το 1968», μου λέει, «μας πρόδωσαν και μας σταμάτησαν. Τώρα όμως δεν θα το καταφέρουν. Κανείς δεν θα μας σταματήσει. Θα πάμε μέχρι το τέλος!»

Μου δείχνει στο κινητό της το βίντεο που τράβηξε με τον γαμπρό της στο πεζοδρόμιο, χτυπημένο στο κεφάλι, με τους αστυνομικούς γύρω του να κάνουν κλοιό εμποδίζοντας τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. «Στο τέλος», μου λέει, «όρμηξε ο πατέρας μου και έπιασε από τον λαιμό έναν αστυνομικό, για να τον αφήσουν, να μπορέσουμε να τον πάρουμε. Έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και νοσηλεύεται τώρα με σοβαρά προβλήματα στην όρασή του και άλλα».

Λίγα λεπτά αργότερα, παίρνοντας τον λόγο στη συγκέντρωση για να πει τι γίνεται στην περιοχή που αντιπροσωπεύει, η ίδια θα κλέψει την παράσταση. Η ομιλία της, λιτή, απλή και αποφασιστική, σαν τη λεπίδα του μαχαιριού, θα καταχειροκροτηθεί. Οι γυναίκες των γαλλικών λαϊκών τάξεων συμμετέχουν μαζικά στην πρώτη γραμμή του αγώνα των Κίτρινων Γιλέκων και, όπως έχει παρατηρηθεί σε πολλές εξεγέρσεις στην ιστορία, είναι πιο αποφασιστικές από τους άντρες.

 

Τρομοκρατία

Η αστυνομική βία στη Γαλλία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στη χώρα εδώ και πενήντα χρόνια, αλλά και ότι έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Έντεκα άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τις 17 Νοεμβρίου που ξεκίνησε η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων (αρκετοί, από θυμωμένους φορτηγατζήδες που τους πάτησαν), χιλιάδες έχουν τραυματισθεί, αρκετοί βαριά και μερικοί έμειναν ανάπηροι, χιλιάδες συνελήφθησαν και διώχθηκαν. Τα CRS (με βάση τα οποία δημιουργήθηκαν τα δικά μας ΜΑΤ) δεν χτυπάνε απλώς για να διαλύσουν τους διαδηλωτές, αλλά για να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό. Ρίχνουν στο ψαχνό βομβίδες δακρυγόνων πολύ υψηλής πυκνότητας και μεγάλης ταχύτητας, βγάζοντας μάτια και χέρια. «Ο Μακρόν είναι τρομοκρατημένος. Θέλει να αποδείξει στα αφεντικά ότι είναι αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει όση βία χρειάζεται για να καταστείλει το κίνημα», μας λέει ένας φίλος με καλές προσβάσεις στην εξουσία. Πάλι καλά δηλαδή, γιατί ο πρώην υπουργός Παιδείας (τρομάρα του!) του Σιράκ, ο Λυκ Φερύ, ζήτησε να βγάλει η κυβέρνηση Μακρόν τον στρατό στους δρόμους να «πυροβολεί και να σκοτώνει», όπως επί λέξει είπε, τους διαδηλωτές. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται τώρα να ψηφίσει νόμο που πρακτικά απαγορεύει τις διαδηλώσεις και έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών, ακόμα και στους κόλπους της κυβερνώσας πλειοψηφίας, του κόμματος του Μακρόν.

Το λαϊκό πανηγύρι

Όλα αυτά όμως, αν αυξάνουν την οργή και την αγανάκτηση, δεν μειώνουν σε τίποτα ούτε την αποφασιστικότητα των ανθρώπων γύρω μου, ούτε και τη χαρά τους για το λαϊκό πανηγύρι στο οποίο συμμετέχουν. «Νίκησα τη μοναξιά μου», μου λέει ένας νεαρός εποχιακός εργάτης από το Κομμερσύ, που βοηθάει στην προετοιμασία της αίθουσας. «Αυτοί εδώ είναι η οικογένειά μου. Δεν τολμώ να πω οι φίλοι μου, τους θεωρώ όμως οικογένειά μου. Μαζί κάναμε Χριστούγεννα».

Η γαλλική εξέγερση ξεκίνησε από τις παρακμάζουσες αγροτικές περιοχές, από τη «βαθειά Γαλλία», γιατί εδώ είναι που οι άνθρωποι χρειάζονται κυρίως τα αυτοκίνητά τους και για τις πιο βασικές ανάγκες τους και δύσκολα μπορούσαν να ανεχθούν μια αύξηση της τιμής των καυσίμων. Ένα μέρος της υπαίθρου έχει εντελώς εγκαταλειφθεί, εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων». Κλείσανε νοσοκομεία, σχολεία και άλλες υποδομές, γιατί λέει δεν είναι «αποδοτικές» με κριτήρια «αγοράς», αφού δεν υπάρχουν αρκετοί κάτοικοι να εξυπηρετήσουν. Σε μερικά χωριά δεν βρίσκει κανείς πια ούτε ένα καφενείο να πιεί καφέ.  Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν δεκάδες χιλιόμετρα την ημέρα για να εξυπηρετηθούν, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει ούτε ίντερνετ, γιατί οι εταιρείες έκριναν ότι δεν τις συμφέρει.  Αλλά πλέον δεν μπορείς να βγάλεις ούτε εισιτήριο στο τραίνο χωρίς να περάσεις από το ίντερνετ και την πιστωτική σου κάρτα. Μόνο στη συνέχεια, η εξέγερση επεκτάθηκε στις περιαστικές και σταδιακά επεκτείνεται στις αστικές περιοχές της χώρας, ενώ ταυτόχρονα το πρόγραμμά της μορφοποιείται σε μια συνολική αμφισβήτηση της κοινωνικής πολιτικής και του πολιτικού καθεστώτος, με αιτήματα που υποστηρίζονται από τη μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού, εν δυνάμει ενωτικά των περισσότερων τάξεων και στρωμάτων, αλλά ερχόμενα σε ευθεία, μετωπική σύγκρουση με το νεοφιλελεύθερο καθεστώς που έχει επικρατήσει στη Γαλλία και στην Ευρώπη. (Το μόνο σημαντικό λαϊκό στρώμα που δεν είδαμε να εκπροσωπείται στο Κομερσύ είναι οι εργάτες και άνεργοι Γάλλοι πολίτες αφρικάνικης καταγωγής, ο «κόσμος των προαστίων», που παραμένει σήμερα πιο απομονωμένος από ποτέ, ακόμα και από την Αριστερά που κάποτε ήταν παρούσα στις γειτονιές του).

Δεν είναι μόνο οι ξεχασμένοι, είναι και οι περιφρονημένοι μιας Γαλλίας που λατρεύει την επιτυχία και θεωρεί τους χαμένους της κρίσης υπεύθυνους για τη μιζέρια τους. «Και χαμένοι και μαλάκες» δηλαδή. Είναι αυτοί που δεν έχουν λεφτά να βάλουν δόντια, οι «ξεδοντιασμένοι», οι «αγράμματοι», οι «αμόρφωτοι», οι «άγριοι», οι «τεμπέληδες» όπως τους αποκάλεσαν κατά καιρούς οι εκπρόσωποι της νέας μακρονικής πολιτικής ελίτ της χώρας, τα «τσογλάνια» εν ολίγοις που βρήκε και μάζεψε ο Μακρόν εκ του μη όντος σε ένα δικό του «κόμμα», αφού διέλυσε τα παραδοσιακά, όταν πήρε τις προεδρικές εκλογές. Κερδίζουν 10.000 ευρώ τον μήνα και θεωρούν ζώα τους φτωχούς.

Δεξιός κατά τα άλλα, ο Πρόεδρος Σιράκ μιλούσε ακόμα για το αναπτυσσόμενο «κοινωνικό ρήγμα», έστω και αν δεν έκανε τίποτα αξιοσημείωτο για να το αντιμετωπίσει. Με τον Σαρκοζύ και τον Ολλάντ, ο νεοφιλελευθερισμός πήρε το πάνω χέρι. Επί Μακρόν όμως, στην κοινωνική αναισθησία προστέθηκε και η έκδηλη, απροκάλυπτη περιφρόνηση της νέας πολιτικής ελίτ για την «πλέμπα».

 

Ο Ξεσηκωμός

Μόνο που αυτοί όλοι ξύπνησαν ξαφνικά στις 17 Νοεμβρίου 2018. Εδώ στο Κομερσύ, τα Κίτρινα Γιλέκα πήραν το τραγούδι των παρτιζάνων, της αντίστασης στους Ναζί κατά τη γερμανική κατοχή και του άλλαξαν τα λόγια. Τώρα καλεί τους «ξεδοντιασμένους», τους οι «τεμπέληδες» και τους «αγράμματους» να ξεσηκωθούν εναντίον του κόσμου του Χρήματος, να μη λογαριάσουν δάκρυα και αίμα, όπως κάποτε οι Γάλλοι πατριώτες κατά των Γερμανών. Μπορείτε να τους δείτε να το τραγουδούν εδώ, με τον εργάτη που μούδωσε την απάντηση που σας παρέθεσα πιο πάνω να παίζει ακκορντεόν και σε μια άλλη εκδοχή εδώ .

Προσέξτε τους έναν έναν. Αυτούς τους ανθρώπους χαρακτηρίζει τώρα σχεδόν σύσσωμος, και σχεδόν ουρλιάζοντας, ο γαλλικός Τύπος και οι τηλεοράσεις -μέσα συγκεντρωμένα όσο ποτέ άλλοτε στα χέρια του Χρήματος- «φασίστες», «αντισημίτες», «ακροδεξιούς», «λαϊκιστές», «ομοφοβικούς», «σεξιστές», «ρατσιστές», «οπαδούς της βίας» κι ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Συγκρίνετε την προπαγάνδα και την αλήθεια, για να πάρετε ένα ακριβές μέτρο του βαθμού επικράτησης του ολοκληρωτισμού μέσα στον οποίο ήδη ζούμε.

Καθώς μπαίνω στην αίθουσα, ενώ την ετοιμάζουν για να δεχτεί τους συνέδρους, βλέπω τους ανθρώπους που δουλεύουν να γυρνάνε περίεργοι να με κυττάξουν. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι μάθανε κάπως ότι ήρθα και με λένε ήδη «ο κύριος από την Ελλάδα». Απλοί άνθρωποι είναι, δεν ξέρουν τίποτα από δημοσιογράφους, δελτία και συνεντεύξεις Τύπου και μάλλον δεν τους πολυενδιαφέρει και να μάθουν. Γι’ αυτούς, επιτακτική ανάγκη είναι τώρα πως θα συνεννοηθούν, πώς θα συντονίσουν τη δράση τους και θα αποφασίσουν τα κύρια αιτήματά τους.

Εχω παρακολουθήσει στη ζωή μου εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες συγκεντρώσεις κάθε τύπου, συνδικαλιστικές, πολιτικές, συσκέψεις κι ότι άλλο θες. Στις περισσότερες, ήταν έκδηλα τα διπλά κίνητρα, οι κρυφές ιδιοτέλειες, οι παθολογικές, υπερφίαλες εγωπάθειες, το κρύψιμο της ίντριγκας πίσω από δήθεν ευγενικά κίνητρα, έξυπνες ιδέες και στρατηγικές των ηγετών και ηγετίσκων, των αρχηγών και αρχηγίσκων, καιροσκόπων και τυχοδιωκτών «στελεχών» κάθε είδους που πρωταγωνιστούσαν εν τέλει σε αυτές τις μαζώξεις, εκμεταλλευόμενοι συχνά και την ειλικρινή διάθεση της «βάσης», των ανθρώπων που συμμετείχαν.

Αυτά ήταν, μαζί με την έλλειψη σοβαρότητας και γνώσης, μεταξύ των κύριων χαρακτηριστικών που βοήθησαν στον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, που υπονόμευσαν το αντιμνημονιακό κίνημα, αλλά και πολλές «πατριωτικές» κινήσεις, πούκαναν τους ίδιους τους εργαζόμενους να μη θέλουν να δουν τα συνδικάτα και που οδήγησαν στη σημερινή, τόσο ακραία εξευτελιστική εικόνα που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά βέβαια τέτοια χαρακτηριστικά δεν περιορίζονται στην Ελλάδα, απλώς στην Ελλάδα παίρνουν πιο έκδηλη και χονδροειδή μορφή.

Εδώ, σε αυτή την αίθουσα που ετοιμάζουνε τώρα πυρετωδώς τα Γιλέκα, δεν νοιώθεις τίποτα τέτοιο, όπως δεν το νοιώθεις κι ακούγοντας αργότερα τις ομιλίες και τις συζητήσεις. Σέβεται, εδώ, ο ένας τον άλλον και δεν σηκώθηκαν νάρθουν στο Κομερσύ από τις τέσσερις γωνιές της Γαλλίας για να ικανοποιήσουν πολιτικές φιλοδοξίες καρριέρας. Εδώ, η πολιτική ξανασυναντά το αρχικό ηθικό πρόσταγμα του εξεγερμένου ανθρώπου, το Εγώ διαχέεται στο Εμείς, κι αυτό που πρυτανεύει στους ανθρώπους δεν είναι να αποδείξουν ο ένας στον άλλο πόσο πιο έξυπνοι είναι, αλλά να ενώσουν τη θέληση και τα μυαλά τους για να πετύχουν την κοινή τους επιδίωξη.

 

Ένας Γίγαντας που θέλει να φτιάξει την Ιστορία του

Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον, πως θα εξελιχθούν κι αυτοί, ποιες ιδιότητες μπορεί να εκφράσουν σε μια περίοδο «καθόδου», αλλά τώρα νοιώθω ότι αυτή είναι μια από τις προνομιακές Στιγμές της Ιστορίας, όταν οι Πληβείοι, ο Λαός, η φυσική ενσάρκωση δηλαδή του Έθνους, υψώνονται ξαφνικά πάνω από τη μιζέρια τους για να εκφράσουν την ανάγκη της Ιστορίας, την ανάγκη που δεν υπάρχει τώρα κανείς άλλος να εκφράσει. Είναι, πως να το πω, η στιγμή της εγκυμοσύνης, η στιγμή που μπορεί, υπό όρους, να γεννήσει το Θάμα. Μου είναι εντελώς αδύνατο να προβλέψω από ποιους σταθμούς θα περάσει το ποτάμι ή που θα καταλήξει. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι θα αλλάξει οπωσδήποτε, και τη Γαλλία και την Ευρώπη, προς το καλό ή προς το κακό.

Μια γυναίκα κυττάει με μεγάλη περιέργεια τον «κύριο από την Ελλάδα», που ξεμπούκαρε ξαφνικά στο άσημο χωριουδάκι της. Πιάνουμε κουβέντα, «είμαι ζωγράφος» μου απαντάει όταν τη ρωτάω τι κάνει. Όταν όμως προσπαθώ να μάθω ποιες είναι οι πολιτικές προτιμήσεις των κατοίκων του Κομερσύ, τι ψηφίζουν, αρνείται να μου απαντήσει. «Μα» της λέω, «θέλω απλώς να καταλάβω το μπαγκράουντ της περιοχής, δεν με ενδιαφέρει να σας χαρακτηρίσω». «Σε καταλαβαίνω», μου λέει, αλλά εγώ δεν θέλω να πω τίποτα που μπορεί να μας χωρίσει, να μας διαιρέσει κι αν πιάσουμε τώρα αυτή τη κουβέντα, θα κάνουμε κακό, θα διαιρεθούμε. Κι εγώ θέλω να ενώσω τον κόσμο, όχι να τον χωρίσω».

Αυτό είναι ένα από τα μυστικά της απίστευτης ως τα τώρα επιτυχίας των Γιλέκων. Τηρουμένων των αναλογιών είναι αυτό που έκανε, σχεδόν χωρίς να το καταλαβαίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ στο συμβολικό (και μόνο!) επίπεδο προσεγγίζοντας τους Αν.Ελλ. και ενώνοντας, το 2012, τις ταυτότητες του έθνους και της κοινωνίας, πίσω από το μείζον κοινωνικό και εθνικό αίτημα της κατάργησης των Μνημονίων, έστω κι αν η υπόθεση δεν απέκτησε ποτέ πραγματική υπόσταση, οδηγώντας σε μια μεγαλοπρεπή Φούσκα, ελεγχθείσα πολύ νωρίς από ξένες δυνάμεις, που στο τέλος έσκασε αφήνοντας τον ελληνικό λαό όσο ποτέ άλλοτε ορφανό και το έθνος αποκεφαλισμένο.

Χωρίς να το διεκδικούν, αυτό κάνουν στην πραγματικότητα τώρα, από τα κάτω όμως, από τη βάση, με την αυθόρμητη δράση τους και με το συλλογικό πολιτικό τους ένστικτο, πραγματοποιώντας ένα από τα σπουδαιότερα κοινωνικά και πολιτικά πειράματα της ιστορίας, τα Κίτρινα Γιλέκα, είναι να οικοδομούν το δικό τους εθνικό και κοινωνικό μέτωπο, χωρίς καμμία πρόθεση να το ονομάσουν έτσι. Είναι οι ίδιες οι λαϊκές τάξεις της Γαλλίας που το κάνουν αυτό, και μέχρι τώρα το κάνουν πολύ καλά, οι εργαζόμενοι, ο άνεργοι, οι συνταξιούχοι,  τα κατώτερα μεσαία στρώματα. Προκαλώντας τεράστια σύγχυση και αμηχανία όχι μόνο στην πολιτική εξουσία της χώρας, αλλά και στα πολιτικά της κόμματα και στους διανοούμενούς της, που απλώς σηκώνουν τα χέρια ψηλά ενώπιον μιας Ιστορίας που είναι, τώρα που ξεκίνησε, τόσο βιαστική που με το ζόρι καταδέχεται να τους ρίξει μια ματιά και αν…

 

Η Ιωάννα της Λωρραίνης και η δύναμη των Συμβόλων

Η ζωγράφος μου λέει ότι εδώ κοντά γεννήθηκε η Ζαν ντ’ Αρκ. Πετάγεται κι ένας άλλος από δίπλα και προσθέτει, σαν να είναι απαραίτητο να μου το πει κι αυτό: Κι εδώ κοντά είδε και τα οράματά της. Δεν υπάρχει ίχνος υπαινιγμού ή έπαρσης. Έτσι, απλά, μια πληροφορία.

Η Ζαν ντ’ Αρκ όμως δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, ούτε η πληροφορία τόσο ανώδυνη, όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Η γνωστή και ως Ιωάννα της Λωρραίνης είδε, μικρό κορίτσι ακόμα, τα οράματα που την καλούσαν να σώσει τη Γαλλία, όταν η ίδια η κρατική της ύπαρξη είχε σχεδόν καταλυθεί από την αγγλική εισβολή. Και έπαιξε σπουδαίο ρόλο για να αλλάξει υπέρ των Γάλλων την κατεύθυνση που είχε πάρει ο Εκατονταετής Πόλεμος. Δεν έζησε για να δει τα αποτελέσματα του έργου της, καθώς αιχμαλωτίσθηκε τον Μάιο του 1430 από τον δούκα Φίλιππο της Βουργουνδίας που την παρέδωσε στους Άγγλους. Στη Ρουέν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο, που το είχε ορίσει το πανεπιστήμιο του Παρισιού και ενεργούσε σύμφωνα με τις διαταγές των Άγγλων και καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με έναν Άγγλο στρατιώτη μόνο να φωνάζει τη ώρα που την έκαιγαν: «χαθήκαμε, σκοτώσαμε μια Αγία». Είκοσι χρόνια αργότερα, αποκαταστάθηκε και  αναγνωρίστηκε η συμβολή της στην απελευθέρωση της Γαλλίας.

Η Ζαν ντ’ Αρκ εμφανίστηκε στη βαθειά Γαλλία σε εκείνο το σημείο της ιστορίας της, γιατί ο Βασιληάς της και οι ευγενείς της δεν μπορούσαν ή και δεν ήθελαν να υπερασπιστούν τον λαό και τη χώρα τους. Σήμερα δεν απειλεί ασφαλώς τη Γαλλία μια αγγλική εισβολή. Αυτό που απειλεί τον γαλλικό λαό και τη χώρα του, μαζί και όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς και τα έθνη της Ευρώπης, είναι η επιβολή ενός αδυσώπητου Ολοκληρωτισμού του Χρήματος.

Οσο για τον σημερινό της «Βασιληά», τον θεσμικά παντοδύναμο και πολιτικά ανίσχυρο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ο νεαρός τραπεζίτης των Ρότσιλντ όχι μόνο δεν έχει καμιά διάθεση να υπερασπίσει τον λαό και τη χώρα του από την «εισβολή»,αλλά μέχρι πρότινος πρόβαλλε αντίθετα τον εαυτό του ως το καλύτερο όργανό της, ως το κατ’ εξοχήν καλύτερο εργαλείο του Χρήματος και των Τραπεζιτών, ως τον μόνο που θα μπορούσε να αποτελειώσει την «γαλλική εξαίρεση», τσακίζοντας την αντίσταση του γαλλικού λαού και υποτάσσοντας την χώρα της Γαλλικής Επανάστασης, της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του 68, στην εξουσία του νέου νεοφιλελεύθερου Ολοκληρωτισμού.

Η Συνέλευση των Συνελεύσεων

Καμία Ζαν ντ’ Αρκ δεν υπάρχει τώρα στην περιοχή του Κομερσύ. Αυτό που όντως υπάρχει είναι μια Συνέλευση Πολιτών. Και είναι αυτή που πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει από όλη τη Γαλλία τους εκπροσώπους των τοπικών «Συνελεύσεων Πολιτών» που έχουν φτιάξει τα Κίτρινα Γιλέκα, να συζητήσουν την περαιτέρω πορεία του κινήματος και τα κύρια αιτήματά τους. Τριακόσιοι αντιπρόσωποι από όλη τη Γαλλία συγκεντρώθηκαν εδώ.

Η «Συνέλευση των Συνελεύσεων» ενέκρινε το κείμενο μιας έκκλησης, που είναι και το πρώτο, τρόπον τινά «επίσημο» ντοκουμέντο των Κίτρινων Γιλέκων.

Σε αυτό τα Γιλέκα εξηγούν τις αιτίες που τους έβγαλαν στους δρόμους και τους οδήγησαν στις καταλήψεις αυτοκινητοδρόμων και άλλων σημείων και στις διαδηλώσεις, αλλά και διατυπώνουν τα κύρια αιτήματά τους. Εξέχουσα θέση μεταξύ αυτών έχουν:

– παραίτηση  του Προέδρου Μακρόν

– άμεσα και γενναία μέτρα κοινωνικής ανακούφισης του γαλλικού λαού

– βαθειά δημοκρατική αναμόρφωση, περιλαμβανομένης της σύγκλησης Συντακτικής Συνέλευσης, της θέσπισης της δυνατότητας των πολιτών να προκαλούν δημοψηφίσματα και της κατάργησης των προνομίων των αιρετών εκπροσώπων

– διακοπή της αστυνομικής βίας και αμνήστευση των διωκόμενων και καταδικασθέντων

 

Στα εργοστάσια

Η «Συνέλευση των Συνελεύσεων» ήταν ένα πρώτο και πολύ σημαντικό βήμα για την οργανωτική και πολιτική συγκρότηση των Κίτρινων Γιλέκων, που επιδιώκουν όμως τώρα να βάλουν στο παιχνίδι και την εργατική τάξη της χώρας, αλλά και να επεκτείνουν τη δράση τους, από πράξεις συμβολικές και παρενόχλησης της μεταφοράς εμπορευμάτων ή, εκ του αποτελέσματος, της κατανάλωσης τα Σάββατα, σε ενέργειες που θα έχουν επιπτώσεις στην παραγωγή.

Η Έκκληση του Κομμερσύ καλεί σε γενική απεργία την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, καθώς και στη συγκρότηση επιτροπών στους χώρους δουλειάς για να διευθύνουν την απεργία οι ίδιοι οι απεργοί.

Να σημειώσουμε ότι την ίδια μέρα έχει προκηρύξει γενική απεργία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της Γαλλίας, υπό την πίεση της βάσης της, η ηγεσία ενός από τα μεγαλύτερα γαλλικά συνδικάτα, της Γενικής Συνομοπονδίας Εργασίας (CGT), ακολουθούμενη και από διάφορα μικρότερα συνδικάτα.

Μέχρι τώρα, τα γαλλικά συνδικάτα υποστήριζαν μάλλον τον Μακρόν εναντίον των Γιλέκων, δυσκολεύονται όμως να συνεχίσουν μια τέτοια στάση, γιατί αντιμετωπίζουν την εξέγερση τμήματος της βάσης τους.

Η επιτυχία ή μη της απεργίας θα μας δώσει μια ένδειξη για το πως εξελίσσεται τώρα η ψυχολογία των Γάλλων εργατών και αν είναι διατεθειμένοι να μπουν πιο άμεσα και μαχητικά στον αγώνα.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αυτούσιο το κείμενο της Εκκλησης στα γαλλικά, όπως και τη μετάφρασή του στα αγγλικά από τον Καθηγητή Ουίλιαμ Μάλλινσον. Μπορείτε επίσης να δείτε στον ακόλουθο σύνδεσμο την εκφώνηση της Εκκλησης από τα Κίτρινα Γιλέκα στο Κομερσύ, με ένα διαφορετικό πρόσωπο να διαβάζει κάθε παράγραφο, στα πλαίσια μιας «υπερδημοκρατικής» αντίληψης που θέλει να εξαλείψει κάθε ιδιαίτερο ρόλο και να είναι όσο πλησιέστερα μπορεί στις αρχές της Αμεσης Δημοκρατίας και της Ισότητας: http://www.defenddemocracy.press/appel-de-la-premiere-assemblee-des-assemblees-des-gilets-jaunes/

seisaxthia.wordpress.com