Εδώ και μια εβδομάδα η ζωή στη Γαλλία έχει σταματήσει. Είναι εντυπωσιακή η έμφαση που δίνεται στον καύσωνα. Ωστόσο, οι υψηλές θερμοκρασίες που υποφέρονται, δεν μετέτρεψαν τη χώρα σε κόλαση, ούτε στο νεκροταφείο του 2003 με τους 15.000 νεκρούς. Την παράκρουση της φρενίτιδας για τον καύσωνα-κόλαση στα ΜΜΕ, δεν μπόρεσε να σταματήσει η είδηση του κινδύνου ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν, ούτε η συγκλονιστική εικόνα ενός πατέρα και της κόρης του, που πνίγηκαν αγκαλιασμένοι στην προσπάθεια τους να περάσουν στο Μεξικό υπενθυμίζοντας το ατελείωτο δράμα της προσφυγιάς, αλλά ούτε και η θαρραλέα πράξη της 31χρονης πλοιάρχου, που αψήφησε τον Σαλβίνι και μπήκε με πλοίο με μετανάστες στα ιταλικά χωρικά ύδατα.
Αυτές είναι ειδήσεις που «δεν πουλάνε», πλέον, σύμφωνα με τους ειδήμονες του μάρκετινγκ. Ένας καύσωνας όμως, που αναμένεται σαν καταστροφικό τσουνάμι, έχει άλλη αξία. Όπως το χειμώνα, όταν πέφτουν δυο νιφάδες χιονιού και παραλύει η χώρα, έτσι και τώρα με το πρώτο καλοκαιρινό σκαρφάλωμα του υδράργυρου, η δύναμη της μηντιακής υπερβολής, έκλεισε σχολεία, εξετάσεις αναβλήθηκαν κι όλος ο κόσμος με κομμένη την ανάσα, περιμένει να φθάσει η ώρα για να καταφύγει σε ένα από τα «δροσερά μέρη», που θα τους υποδείξουν οι αρχές, ώστε να προστατευτεί από τις υψηλές θερμοκρασίες.Μια κατάσταση που θυμίζει άλλες εποχές, όταν οι άμαχοι, έτρεχαν σε υπόγεια καταφύγια για να προστατευθούν. Μόνο που εδώ μιλάμε για υποφερτή ζέστη, τουλάχιστον στις περισσότερες περιοχές της χώρας. Μεταξύ των θαυμάτων του «καύσωνα», είναι πως οι εκκλησίες ξαναβρήκαν τη χάρη τους, καθώς οι αρχές τις ταξινόμησαν στα δροσερά μέρη, στα οποία θα μπορεί να σπεύσουν οι πολίτες, όταν η χώρα θα ψήνεται! Όμως, η υστερία με τον καύσωνα έχει πάνω απ’ όλα πολιτικές προεκτάσεις. Μετά το δραματικό καλοκαίρι του 2003, κανένας υπουργός, καμίας κυβέρνησης, δεν ρισκάρει να εμφανιστεί χαλαρός και να δίνει συνέντευξη στην άκρη μιας πισίνας. Πρέπει να δείχνει πως βρίσκεται στις επάλξεις, στα κέντρα των αποφάσεων και αντιμετώπισης του καύσωνα, να επισκέπτεται γηροκομεία, ακόμα και τις δημόσιες βρύσες για να ελέγχει αν λειτουργούν σωστά, παρόλο που δεν έχει ιδέα από υδραυλικά. Αυτή η σκηνοθεσία έχει γίνει επιτακτική ανάγκη στους Γάλλους, που θέλουν να βλέπουν κινητοποιημένους τους πολιτικούς τους, να έχουν τον έλεγχο της όποιας δύσκολης κατάστασης τους σερβίρουν.
Όσο για τη μηντιακή έξαψη; Ενα κύμα ζέστης αγγίζει πιο πολύ τον τηλεθεατή, τον ακροατή ή τον αναγνώστη, απ΄ότι -για παράδειγμα- η κρίση με το Ιράν. Η χαρά των ΜΜΕ, που φλερτάρουν με την ανυποληψία στα μάτια του κόσμου, είναι ανείπωτη. Μετά τα Κίτρινα Γιλέκα και την επτάμηνη ενασχόληση τους με αυτά, τροχοδρόμησαν, σχεδόν απο το τίποτα, άλλη μια «κρίση» που θα γεμίσει το χρόνο και τις σελίδες τους. Κι όποιος τολμήσει να μιλήσει για υπερβολές, θα γίνει αποδέκτης προσβολών στα κοινωνικά δίκτυα κι αλλού. Με τη βοήθεια της οικολογικής προέκτασης του ζητήματος, αναδύεται μια νέα συνέπεια του νόμου του Γκόντγουιν: οποιαδήποτε αμφισβήτηση ή απόχρωση αμφισβήτησης της επίσημης γραμμής ή σκέψης, γίνεται αυτόματα μια οικολογική βλασφημία. Το να μιλήσει κάποιος για υπερβολική υπερπροστασία των πολιτών, θα χαρακτηριστεί ως «κλιματοσκεπτικιστής», χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της γενικής υστερίας για τον καύσωνα, με το ζήτημα του κλίματος.
Η υποχρεωτική ομοφωνία που επιβάλλουν πολιτικοί και ΜΜΕ, όχι μόνο πάνω στο θέμα του καύσωνα, αλλά και με άλλα σημαντικότερα ζητήματα, είναι ένα από τα ανησυχητικά φαινόμενα των καιρών που διανύουμε και που σχεδόν αποκλείει την έναρξη οποιασδήποτε συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων. Για να αποφύγει κάποιος τον βομβαρδισμό των μηνυμάτων και των καταπραϋντικών συμβουλών του τύπου: να παραμένετε στη σκιά, να πίνετε νερό για να αποφύγετε την αφυδάτωση κτλ μπορεί να κλείσει ραδιόφωνο, ίντερνετ, τηλεόραση και να μην αγοράζει εφημερίδες. Ωστόσο το πρόβλημα έγκειται λιγότερο στη διαφημιστική εκστρατεία των μηνυμάτων, παρά σε αυτό που αποσκοπούν, υπονοούν και αναγγέλλουν. Όσο περισσότερο οι κυβερνώντες, με τη βοήθεια των ΜΜΕ συμβουλεύουν και δεσμεύονται απέναντι στον πολίτη, τόσο περισσότερο επιβάλλονται και γίνονται ταυτόχρονα υποβολείς συνειδήσεων. Αυτό ενεργοποιεί έναν φαύλο κύκλο, μέσω του οποίου, η ολοένα και περισσότερη προστασία καθίσταται απαραίτητη και παρόλο που τα προειδοποιητικά μηνύματα κάποια στιγμή χάνουν το νόημα τους, ωστόσο ο φόβος ενός μόνιμου άγχους, ακόμη και για το παραμικρό ατύχημα, εγκαθίσταται.
Όμως ο πραγματικός κίνδυνος είναι αλλού. Η απαγόρευση σε ό,τι επίσημα αποθαρρύνεται, καθιστά υποχρεωτικό αυτό που προτείνουν οι ισχυροί ή οι κυβερνώντες με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Η εξάρτηση της μάζας ή μιας ομάδας ανθρώπων, που προσελκύεται ή προσκολλάται σε κάποιον που του υπόσχεται προστασία, ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της επικίνδυνης τακτικής και καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στον εξαναγκασμό. Δεν υπάρχει προστασία χωρίς μορφές ελέγχου κι αυτό θέλουν να γίνει συνήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου