Τρεις μήνες στην τάξη ούτε που τον πρόσεξα. Συμβαίνουν αυτά, όταν έχεις να κάνεις με καινούριο σχολείο. Εκατό και εκατόν πενήντα καινούριες φάτσες, άλλα ονόματα. Όπως εκείνη τη φορά στην ενημέρωση γονέων. Που μ’ άφησε ο άθλιος να μιλάω πέντε λεπτά για τον γιο του, τις επιδόσεις και το ήθος του – κόρη είναι, μου είπε με ξερή φωνή στο τέλος. Εν πάση περιπτώσει, έλεγα για τον μαθητή που τρεις μήνες τον είχα στην τάξη αλλά έμελε να τον αναγνωρίσω σε κέντρο συνεστιάσεων σαν γκαρσόνι. Οπότε και τον πρόσεξα καλύτερα, εννοώ απέκτησε ένα ορισμένο όνομα και μια αναγνωρίσιμη μορφή μέσα στην τάξη. Κι ας προτιμούσε ο ίδιος να περνάει λάθρα, εκεί στο τελευταίο θρανίο με το κεφάλι ακουμπισμένο στους αγκώνες και τους αγκώνες ακουμπισμένους στο θρανίο. Τα νεύρα και η αμηχανία, οι ύπνοι και οι ξύπνοι των τελευταίων θρανίων είναι ο πιο αντικειμενικός κριτής των διδακτικών και παιδαγωγικών σου επιδόσεων, σε πείσμα των σηκωμένων χεριών και του προσηλωμένου βλέμματος των πρώτων θρανίων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο αίσθημα ικανοποίησης από το να αντιλαμβάνεσαι το τελευταίο θρανίο να παρακολουθεί με ενδιαφέρον την απαγγελία σου από το «Με τι μάτια τώρα πια» του Άρη Αλεξάνδρου, παρότι ξέρεις ότι μάζευε μέχρι τις τέσσερις τα ξημερώματα τα αποφάγια σου από το γαμήλιο γλέντι των νεονύμφων. Υπάρχουν λοιπόν κι αυτοί οι μαθητές, που δεν ενδιαφέρονται για τους βαθμούς, ποτέ τους δεν θα πάρουν ούτε ένα βραβείο επίδοσης και θα παραμένουν εσαεί ένοικοι των τελευταίων θρανίων της κοινωνίας και της ζωής, αλλά με τον τρόπο τους θα τρίβουν στη μούρη ημών των καθωσπρέπει όλα τα συμβατικά αριστεία κι όλες τις καθιερωμένες αντιλήψεις περί επιτυχίας. Ως παράδειγμα δε κομίζω τον εν λόγω μαθητή μου, Γ. Χ., που ήθελε να πάρει μόνο το απολυτήριό του και να συνεχίσει να δουλεύει – μια παραπληγική αδελφή, μια καταθλιπτική μάνα και ένας πατέρας υποαπασχολούμενος στο σπίτι απ’ ό,τι φρόντισα να μάθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου