Η The Wall Street Journal με στίχους του Bob Dylan καλεί τους πολίτες σε ανυπακοή σε νέους εκβιασμούς COVID-19

Kαθώς οι πυρκαγιές που ξεσπάνε ανά τον πλανήτη δείχνουν επιτελικά σχεδιασμένες από τους υποδυόμενους την Πολιτική Προστασία (σε απόλυτη εφαρμογή του ανάποδου κόσμου) έρχεται ένα editorial  από την ιστορική και “συστημική” εφημερίδα, τη The Wall Street Journal, να παροτρύνει τα εκατομμύρια των αναγνωστών της να μην υποκύψουν ξανά σε μέτρα COVID-19.

by The Wrong Man

Αυτό το άρθρο στη συγκεκριμένη εφημερίδα δεν μπορεί παρά να εκληφθεί και ως μήνυμα προς τους εμπνευστές της planδημίας και των εμβολίων ελέγχου και μείωσης του πληθυσμού.
Θα μπορούσε επίσης να εκληφθεί και σαν προτροπή προς τους λαούς του δυτικού κόσμου να ανατρέψουν τις ηγεσίες οι οποίες συμμετέχουν στα τυρρανικά projects ελέγχου και μείωσης του πληθυσμού (όπως και οι πυρκαγιές και οι δεκάδες εκρήξεις-σαμποτάζ σε εγκαταστάσεις τροφίμων ανά το κόσμο) και να επιλέξουν ηγέτες μακριά από τα WEF puppets-σχετικό video στη συνέχεια.
Πάμε να δούμε τι γράφει λοιπόν ο Matthew Hennessey στην ιστορική εφημερίδα των ΗΠΑ.
Το καλοκαίρι έχει σχεδόν τελειώσει και η εποχή του κρυολογήματος και της γρίπης είναι στο δρόμο. Σύντομα όλοι θα έχουν συνάχι και θα φτερνίζονται, θα βήχουν και θα βήχουν δυνατά. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό: Η υστερία του Covid είναι έτοιμη για επιστροφή.
Μπορείτε να το νιώσετε στον καυτό, υγρό, πολιτικοποιημένο αέρα. Δημοσιεύματα αναφέρουν ότι ο αριθμός των κρουσμάτων αυξάνεται. Μια νέα παραλλαγή του κορωνοϊού κυκλοφορεί και οι ερευνητές ανησυχούν.
Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων παρακολουθούν την αύξηση των επισκέψεων στα νοσοκομεία που σχετίζονται με τον Covid. Μερικές πανεπιστημιουπόλεις και επιχειρηματικά γραφεία απαιτούν μάσκες.
Ο Πρόεδρος Βiden είπε στους δημοσιογράφους την Παρασκευή ότι ζητά από το Κογκρέσο «χρηματοδότηση για ένα νέο εμβόλιο που είναι απαραίτητο, που λειτουργεί».
Γιατί να το πιστέψουμε μετά τη μακρά λιτανεία των ευγενών ψεμάτων και του εξαναγκασμού που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την επιβολή των μέτρων;
Κάθε χρόνο από το 2020, το φθινόπωρο φέρνει φόβους ότι ο δολοφόνος ιός θα εμφανιζόταν σαν τον βιβλικό τέταρτο καβαλάρη. Αυτοί οι φόβοι έχουν γίνει αντκείμενο εκμετάλλευσης για πολιτικό όφελος, και με την προεδρική κούρσα να ξεκινάει σε υψηλότερη ταχύτητα, το διακύβευμα πιθανότατα θα είναι υψηλότερο αυτή τη φορά.
Οι παλιές αγωνίες επιστρέφουν. Κι αν είναι χειρότερα αυτή τη φορά; Κι αν ζητήσουν lockdown; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι άνθρωποι δεν θα ξαναπέσουν στη γραμμή; Μπορεί η επιχείρησή μου να επιβιώσει σε άλλη δοκιμασία; Μπορεί η χώρα;
θα πάρω τη θέση μου. Ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα συμμετέχω σε ανούσιες χειρονομίες. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μάσκες, σε καμία περίπτωση. Ποτέ ξανά. X (twitter.com)
Θα δεσμευτώ επίσης ότι δεν θα χτυπήσω γροθιές (για χαιρετισμό), δεν θα πλύνω τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά που αγόρασα  από το παντοπωλείο, δεν θα διασχίσω το δρόμο για να αποφύγω τους γείτονές μου, δεν θα κλειδώσω τον εαυτό μου μακριά από τον κόσμο, ούτε θα βεβαιώσω με πιστοποιητικά την υγεία μου. Δεν θα παρουσιάσω τα χαρτιά μου.
Δεν θα βάζω μπατονέτες στη μύτη μου πρωί, μεσημέρι και βράδυ.
Και δεν θα υποκύψω σε εντολές που γεμίζουν τις φλέβες μου —ή, πιο σημαντικό, τις φλέβες των παιδιών μου— με νέα φάρμακα και εμβόλια που δεν έχουν δοκιμαστεί όπως συνήθως τα φάρμακα και τα εμβόλια.
Όταν ήμουν παιδί, οι πιο δυνατές φωνές που με παρότρυναν να «αμφισβητήσω την εξουσία» και «να πολεμήσω την εξουσία» ήρθαν από τα αριστερά. Τώρα αυτές οι ίδιες φωνές προτρέπουν την υπακοή στον κρατικό έλεγχο.
Οι συντηρητικοί κάποτε υποστήριζαν την κοινωνική συμμόρφωση και την προσωπική πειθαρχία. Τώρα κηρύττουν αντίσταση και επανάσταση.
Όταν ο κόσμος έχει τρελαθεί και τίποτα δεν έχει νόημα, η μόνη λογική επιλογή είναι να σκεφτείς μόνος σου. Κάντε αυτό που σας φαίνεται σωστό, ανεξάρτητα από το τι λένε οι άνθρωποι για εσάς στην τηλεόραση.
«Μην ακολουθείς τους ηγέτες-Don’t follow leaders», όπως τραγουδούσε κάποτε ο Bob Dylan. «And watch your parking meters». Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε λίγο από αυτό το πνεύμα.

Προς ήπια ντροπή μου, έκανα σε μεγάλο βαθμό ό,τι μου είπαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Φορούσα τις μάσκες, έκανα τα εμβόλια, δούλευα από το σπίτι, προσκυνούσα διαδικτυακά. Έμεινα ακόμη και μακριά από το σπίτι του πατέρα μου, καθώς αυτός πέθαινε από καρκίνο. Έπρεπε να ήμουν εκεί. Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. 

Συμμορφώθηκα γιατί όλοι έδειχναν να συμμορφώνονται και δεν είχα τα κότσια να πω όχι. Εκ των υστέρων δεν μπορώ παρά να νιώσω ότι πούλησα την ελευθερία που μου έδωσε ο Θεός πολύ φτηνά. Δεν θα ξεγελαστώ ξανά.

kourdistoportocali.com

«Δεν σε γκάστρωσα εγώ μωρή!»

Κώστας Κάππας

Έφυγε νύχτα από το Γκόμπε της Νιγηρίας, όταν σκότωσαν τον άντρα της οι τζιχαντιστές της Μπόκο Χαράμ και απείλησαν την ίδια; Αμοιβόταν ένα δολλάριο την ημέρα στα υπόγεια φασονατζίδικα της Ζάρα στην Ντάκα του Μπαγκλαντές και δεν άντεξε την πείνα; Την βίαζε και την εκβίαζε ο προϊστάμενος στα κάτεργα της Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ) των αμερικανικών μονοπωλίων στην Χουάρες του Μεξικού; Εγκατέλειψε την Ζανζιβάρη Δεκέμβρη μήνα για να προλάβει την έξαρση της (μόνιμης) χολέρας κάθε Μάρτη–Απρίλη; Τρομοκρατήθηκε από τις δηλώσεις του Ερντογάν ότι η χώρα του δεν αντέχει πλέον 3,5 εκατομμύρια Σύριους και θα τους γυρίσει πίσω; Τις πήρε είδηση ότι είναι λεσβίες ο χαφιές της γειτονιάς στην Τεχεράνη στο Ιράν και έφυγαν να γλυτώσουν τον εξευτελισμό και την φυλακή; Απέδρασε από κάποιο πορνείο της Μονρόβια στην Λιβερία και την ψάχνει αφηνιασμένος ο προαγωγός να την ακρωτηριάσει για παραδειγματισμό; Δούλευε σκλάβα (για 0,30 ευρώ, δηλαδή για 30 λεπτά του ευρώ το 12ωρο) στα ορυχεία Κοβαλτίου (απαραίτητο ορυκτό για τα κινητά μας) στην Κατάνγκα του Κονγκό και δεν άντεχε τους νυχτερινούς βιασμούς των οπλισμένων φρουρών του πολέμαρχου στον οποίο ανήκε το ορυχείο; 
Τι σημασία έχει ποιό απ’ όλα, το νόημα είναι κοινό: “Εάν μείνω πίσω, θα δολοφονηθώ, θα πεθάνω στην φυλακή ή από πείνα, θα ξεφτιλιστώ, θα εκπορνευθώ ή θα ζήσω νεκροζώντανη”… 
Ήταν δεν ήταν προετοιμασμένη και προπονημένη γι’ αυτό, συχνά με παιδί στην αγκαλιά ή στην κοιλιά, έπρεπε να περπατήσει, να καβαλήσει οροφές τραίνων ή κάρα για εκατοντάδες έως χιλιάδες χιλιόμετρα, σε ερήμους – φούρνους, να βρεθεί στο διάβα τρομακτικών καταιγίδων, να βιώσει τον παραλυτικό φόβο για τον ντόπιο χωροφύλακα, τις ανελέητες συμμορίες, τις απαγωγές για λύτρα και τους βιαστές. Φοβόταν το ξύλο, το μαχαίρωμα, την ληστεία των οικονομιών της, την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη από τον σπόρο του εγκληματία ή ακόμη χειρότερα τις σεξουαλικές ασθένειες που θα της κόλλαγε. 
Τι σημασία έχει ποιο απ’ όλα, το νόημα είναι κοινό: “Μου έκοψαν την χαρά της ζωής, μου δηλητηρίασαν την ψυχή, μου κατέστρεψαν το σώμα”. Στο μόνο που διαφέρουν οι βασανισμένες γυναίκες, είναι η ποσοστιαία αναλογία των πληγών. 
O δρόμο είναι δρόμος, δεν είναι “σπίτι μου, σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου”. Κοιμάται σε μια απάγκια γωνιά με προσκέφαλο τον σάκκο της και με σκέπασμα το ίδιο της το πανωφόρι. Δένει σφιχτά με σκοινί τον καρπό της με το χερούλι του σάκκου, για να αισθανθεί το τράβηγμα του σάκκου από τον πιθανό κλέφτη την ώρα του ύπνου. Τα μάτια όμως έτσι κι’ αλλιώς παραμένουν μισάνοιχτα για τον φόβο επιδρομών από φασίστες ή από την αστυνομία του ξένου τόπου. Η ούρηση κα η αφόδευση είναι καθημερινό μαρτύριο. Το καραβάνι δεν σταματά εύκολα, η ίδια ντρέπεται, φοβάται ποιος θα την ακολουθήσει, η νύχτα όσο απομακρύνεται από το πλήθος των κοιμισμένων γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, οι ντόπιοι την κράζουν με πρόστυχα λόγια, το πλύσιμο και η χρήση χαρτιού υγείας φαντάζει ως βασιλικό όνειρο. English Breakfast, Continental or Local έχει κοινή ονομασία σε αυτές τις καταστάσεις: παξιμάδι και εάν υπάρχει. Το πόσιμο νερό δεν είναι πάντα πόσιμο, είναι συχνά καυτό και δεν ξεδιψάει, καταναλώνεται με το σταγονόμετρο, τα δόντια, τα εσώρουχα, οι κάλτσες, το σώμα, μονίμως άπλυτα. Φάρμακα (πίεση, καρδιά, σάκχαρο, θυροειδής, …), ότι φύλαξε από την πατρίδα, εάν είχε την πολυτέλεια να βρει εκεί. Γάλα για να θηλάσει στερεύει, το μωρό δεν είναι βέβαιο ότι θα αντέξει έως την Γη της Επαγγελίας. Φαγητό ελάχιστο, ύποπτο για αλλοίωση από τις τρομερές θερμοκρασίες, μία φορά την ημέρα. 
Οι διακινητές την περνούν στην Ελλάδα οδοιπορώντας στα βουνά, τσαλαβουτώντας στον Έβρο, με σαπιοκάικα για τα νησιά του Αιγαίου. Ελπίζει να επιζήσει στα μαύρα νερά του Πελάγους. Για πολλές και για πολλούς από τους πρόσφυγες, ο τρόμος είναι ανείπωτος καθώς βλέπουν για πρώτη φορά στην ζωή τους τόσο τρανό ποτάμι, που οι ντόπιοι το λένε θάλασσα. Ο φόβος μαλακώνει λίγο, ακούγοντας από τους παλιούς ότι η χώρα αυτή είναι πολύ καλή περίπτωση. Φιλόξενοι κάτοικοι, πατρίδα της Δημοκρατίας και του Ξένιου Διός. Επίσης στην νεότερη Ιστορία της δεν υπάρχει αποικιοκρατικό παρελθόν. Κανένας από τους 80 – 100 στο καΐκι δεν έχει ακούσει από τους παππούδες του, για Έλληνες αποικιοκράτες. Έμποροι και ναυτικοί ήταν μόνο. Συμπεραίνει με ανακούφιση “άρα δεν θα μας συμπεριφερθούν με μίσος και υπεροψία, όπως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι. Τούτοι εδώ μας θεωρούν ανθρώπους και όχι μελαψά σκουλήκια”.  
Φτάνουν επιτέλους στην στεριά. Κάποιοι χαμογελαστοί ντόπιοι τους περιμένουν μπροστά από πάγκους με αναψυκτικά και σάντουιτς. Μερικοί ξεκόβουν από τους πάγκους και τους βοηθούν να δέσουν το καΐκι και να αρχίσουν να ανεβαίνουν στην αποβάθρα. Οι περισσότεροι που είναι μαζεμένοι πιο πέρα όμως (και της φαίνεται παράξενο γιατί δεν συνάδει με όσα της είπαν οι συνταξιδιώτες της), φωνάζουν στην παράξενη γλώσσα τους, έκδηλα οργισμένοι. 
Ένας από αυτούς, ο πιο σωματώδης και αγριωπός στην όψη, σπάει τον “κλοιό καλοσύνης” και της φωνάζει μέσα στο πρόσωπο, με τα σάλια του να την λούζουν: “Δεν σε γκάστρωσα εγώ μωρή! Γύρνα στον κωλότοπό σου!”.  
Στράφηκε προς τον Αμπντέλ-Μονέιμ από το Σουδάν που ήξερε κάποια ελληνικά από προηγούμενο πέρασμά του από την Ελλάδα. “Τι λέει;”, του κάνει νόημα. Αυτός, δεν μπορούσε να διαψεύσει το πολύ εκφραστικό πρόσωπο του ντόπιου νταή, αλλά ήθελε να μην την αποκαρδιώσει και τελείως: 
“Μην τον παρεξηγείς. Είναι πανικοβλημένος και ρωτάει εάν εσύ και το παιδί σου ήρθατε επίτηδες εδώ, για να μολύνετε το ελληνοχριστιανικό πολιτισμό του”…

artinews.gr

ΥΓ του blog: ...δυστυχώς με τον συναισθηματισμό και την λογοτεχνία δεν λύνονται τα πολιτικά ζητήματα μιας εποχής, μιας χώρας, ενός ατόμου…. ο ανθρωπισμός που πάντα πρέπει να διέπει τις σχέσεις του καθενός και της καθεμίας σ’ όποια πλευρά κι αν βρίσκεται δεν αρκεί για να βρει θέσεις αμοιβαίας δικαιοσύνης… οι καπιταλιστές και οι αποικιοκράτες της Δύσης που λυμαίνονται ανθρώπους και πόρους θέλουν μαζική και  καθολική αντίδραση για να ηττηθούν αλλιώς η τραγωδία θα συνεχίζεται….

Καίγεται η γύμνια μας

του Ανδρέα Κοσιάρη

Η πύρινη κόλαση στη Θράκη αναδεικνύει την πολυεπίπεδη γύμνια του ελληνικού κράτους: από την έλλειψη πυρόσβεσης και πρόληψης πυρκαγιών, μέχρι την ανεπάρκεια και την ερήμωση των νοσοκομείων.
Πυροσβέστες ούτε για δείγμα
Ο εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής, Γιάννης Αρτοποιός, αποκάλυψε άθελά του μιλώντας σε δελτίο ειδήσεων το βράδυ της Δευτέρας πόσο ανεπαρκής είναι η στελέχωση της πυροσβεστικής υπηρεσίας. «Περισσότεροι από 650 πυροσβέστες επιχειρούν αυτή τη στιγμή σε όλα τα μέτωπα», δήλωνε σε απευθείας σύνδεση Δελτίο Ειδήσεων: MEGA 21/08/23 περίπου από το 36ο λεπτό).

Η πρόθεση αυτής της δήλωσης ήταν να δείξει τη μαζικότητα της κινητοποίησης του Πυροσβεστικού Σώματος — όμως ο αριθμός αυτός, ιδωμένος είτε κατά μόνας είτε σε αναλογικές συγκρίσεις, είναι τραγικά μικρός. Δευτερόλεπτα νωρίτερα, ο κ. Αρτοποιός είχε δώσει και το μέτρο σύγκρισης, μιλώντας για το ξέσπασμα 65 δασικών πυρκαγιών τη Δευτέρα. Η διαίρεση είναι εξαιρετικά απλή, και το αποτέλεσμα δείχνει αναλογία περίπου 10 πυροσβεστών ανά πυρκαγιά. Την εικόνα των στρεβλών προτεραιοτήτων του ελληνικού κράτους συμπληρώνουν τα πεπαλαιωμένα και ολίγιστα οχήματα και εναέρια μέσα πυρόσβεσης που διαθέτει η χώρα — απαραίτητη η υπενθύμιση πως το CanadAir που συνετρίβη στην Κάρυστο πριν από λιγότερο από έναν μήνα πετούσε από τη δεκαετία του 1970.
Ο αριθμός των 650 πυροσβεστών είναι μικρότερος από ένα τμήμα μονάχα της τελευταίας ανακοίνωσης διεξαγωγής διαγωνισμών για προσλήψεις αστυνομικών. Προκλητικά και τραγικωμικά, το υπουργείο Δικαιοσύνης ανακοίνωσε χθες το απόγευμα τη δημόσια διαβούλευση για το Σχέδιο Νόμου στελέχωσης της Δικαστικής Αστυνομίας, που κάνει λόγο για 750 προσλήψεις (600 ένστολοι, 150 πολιτικό προσωπικό).

Όταν τον φετινό Ιούλιο οι μεγάλες πυρκαγιές σε Αττική, Ρόδο, Κέρκυρα, Μαγνησία και αλλού δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από το «επιτελικό» ελληνικό κράτος, κάθε εχέφρων μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε στη χώρα τον Αύγουστο, που παραδοσιακά φέρνει ισχυρούς ξηρούς βοριάδες, ειδικά στα βόρεια και ανατολικά.

Η Θράκη των «επών» και του αμερικανικού στόλου
Η καταστροφή ήταν προδιαγεγραμμένη, ειδικά για μία από τις πιο παρατημένες στην τύχη της περιφέρειες τη χώρας, όπως η Θράκη. Τον Έβρο, το κεντρικό κράτος (και τα πιστά και υπάκουα ΜΜΕ) τον θυμάται μονάχα όταν θέλει να πουλήσει προπαγάνδα για «έπη» εναντίον άοπλων προσφύγων και μεταναστών ή πανηγύρια για την κατανάλωση αυγών από τον αμερικανικό στόλο. Την Ροδόπη, τη θυμάται μόνο όταν θέλει να αποπροσανατολίσει στοχοποιώντας τη μειονότητα.
Φυσικά, μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση έχουν και οι τοπικές αρχές των περιοχών, που πανικόβλητες ζητούσαν τη βοήθεια αγροτών για να δημιουργηθούν αντιπυρικές ζώνες της κυριολεκτικά τελευταίας στιγμής, σε μια μάταιη προσπάθεια να αντισταθμιστεί η απραγία μηνών και ετών.
Θα πρέπει να σημειωθεί πως στην περίπτωση της Αλεξανδρούπολης μιλάμε για μια πυρκαγιά η οποία προόδευσε ανεξέλεγκτη όχι μέσα σε πυκνόφυτα και δύσβατα δάση, αλλά ως επί το πλείστο σε χαμηλής βλάστησης αγροτικές και περιαστικές περιοχές. Σε τρεις ημέρες πλήρους αδυναμίας ελέγχου της, η φωτιά κύκλωσε από Βορρά την πόλη φτάνοντας από το ανατολικό στο δυτικό της άκρο και αναγκάζοντας την εκκένωση του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης, όπου οι φλόγες έφτασαν στον περίβολο του χώρου στάθμευσης του νοσοκομείου.
Ακόμα και στο Εθνικό Πάρκο της Δαδιάς, το πυκνό δάσος του οποίου καίγεται για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι, καταγγέλλεται πως ένας και μοναδικός δασοφύλακας (εξαμηνίτης συμβασιούχος) είχε την ευθύνη να περιπολεί για να προλάβει και να αποτρέψει την πυρκαγιά — η συνολική έκταση του Εθνικού Πάρκου ξεπερνά τα 400.000 στρέμματα

Η ανάγκη εκκένωσης του ΠΓΝΑ, ανέδειξε άλλο ένα σημείο γύμνιας του κρατικού μηχανισμού. Στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης υπάρχουν σε απόσταση 150 χλμ από την Αλεξανδρούπολη τρία μεγάλα νοσοκομεία: της Κομοτηνής σε απόσταση περίπου 50-60 χλμ, της Ξάνθης σε απόσταση περίπου 100-110 χλμ και της Καβάλας σε απόσταση περίπου 150 χλμ. 

Εάν όμως ρωτήσετε οποιονδήποτε κάτοικο αυτών των πόλεων, θα μάθετε πως τα νοσοκομεία αυτά, ειδικά σε Ξάνθη και Κομοτηνή είναι ερημωμένα από γιατρούς και ερειπωμένα από κτιριακές εγκαταστάσεις, υποδομές και εξοπλισμό. Ακόμα και στο ίδιο το ΠΓΝΑ, νοσοκομείο στο οποίο διδάσκονται οι νέες γενιές γιατρών, ένας επισκέπτης θα παρατηρήσει πως το μόνο κομμάτι του που είναι καλοσυντηρημένο είναι η εκκλησία που βρίσκεται εντός του νοσοκομείου.

Τα νοσοκομεία της Ξάνθης και την Κομοτηνής, που είναι και τα εγγύτερα στην Αλεξανδρούπολη, αδυνατούν να φιλοξενήσουν μεγάλο όγκο ασθενών — δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ούτε στις ανάγκες των κατοίκων αυτών των πόλεων, πόσο μάλλον να περιθάλψουν εκκενωθέντες από την Αλεξανδρούπολη. Προκρίθηκε έτσι η μεταφορά των ασθενών στην Καβάλα, της οποίας το νοσοκομείο είναι πιο λειτουργικό, αλλά και το πιο απομακρυσμένο. Με τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και οχήματα του ΕΚΑΒ, ήταν ελάχιστες οι δυνατότητες μετακομιδής ασθενών στα 150 χλμ απόστασης από την Αλεξανδρούπολη έως την Καβάλα.
Και το τραγικό ελληνικό κράτος, που διαθέτει εξοπλισμένο πλωτό νοσοκομείο στον πολεμικό του στόλο, επιστράτευσε ένα από τα φέρι-μπόουτ που πραγματοποιούν δρομολόγια από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης στη Σαμοθράκη για να φιλοξενήσει ασθενείς κατάχαμα στο κατάστρωμά του κι έπειτα να τους μεταφέρει στην Καβάλα — αφού αρχικά το είχε χρησιμοποιήσει για φιλοξενία ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους στα υπό εκκένωση χωριά γύρω από την πόλη.

ΜΜΕ, έκτακτα δελτία και πράκτορες
Όπως εξηγούσαμε τον Ιούλιο (αλλά και τα προηγούμενα καλοκαίρια), όλα αυτά είναι δείγμα των στρεβλών προτεραιοτήτων του ελληνικού κράτους — διαχρονικά μεν, αλλά ακραία εντεινόμενα τα χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως δικαιολογία την κλιματική κρίση, αλλά δεν έχει πράξει το παραμικρό για να αντιμετωπίσει τις συνέπειές της. Το σκηνικό που επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι, με τις πυρκαγιές να σβήνουν από τον χάρτη ατελείωτες εκτάσεις ξανά και ξανά, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Δεν πρόκειται για αδυναμία — πρόκειται για απροθυμία.

Μέσα σε όλη την κρατική ανεπάρκεια, αναδείχθηκε ξανά και η δημοσιογραφική ανεπάρκεια της χώρας, με τα κανάλια των εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών που διατηρούν σχέση εξάρτησης με την πολιτική εξουσία, να αγνοούν για άλλη μία φορά την υποχρέωσή τους για ενημέρωση των πολιτών.
Στις φετινές πυρκαγιές, τα έκτακτα δελτία περιορίστηκαν στις δύο πρώτες ημέρες των πυρκαγιών της Αττικής τον Ιούλιο. Από την τρίτη μέρα εκείνων των πυρκαγιών κι έπειτα, οι εκπομπές κουτσομπολιού και οι θερινές επαναλήψεις τηλεοπτικών σειρών πήραν τη θέση της αναγκαίας σε περίοδο κρίσης ενημέρωσης. Η αφωνία διακόπηκε μόνο για λίγο, όταν στη Ρόδο λαμπάδιασαν ξενοδοχεία. Όπως και τον προηγούμενο μήνα, έτσι και στις τωρινές πυρκαγιές, η ενημέρωση από τα κανάλια είναι περιορισμένη στα τακτικά δελτία ειδήσεων, με ελάχιστα έκτακτα να διακόπτουν την τηλεοπτική ραστώνη.
Κομμάτι των αιτιών αυτής της αφωνίας είναι σίγουρα και εσκεμένη υποστελέχωση των δημοσιογραφικών ομίλων. Όμως δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει από τις στιγμές που τα κανάλια αναγκάζονται να προβάλλουν ρεπορτάζ, πως δημοσιογράφοι υπάρχουν — το σιωπητήριο δεν είναι εξ ανάγκης, αλλά είναι επιβεβλημένο άνωθεν.

Κάτι που γίνεται εμφανές και από το πώς διαχέεται η κυβερνητικά εκπορευόμενη παραπληροφόρηση. Τα κανάλια, και οι λοιποί ελεγχόμενοι δίαυλοι ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά πρόθυμα να διασπείρουν τις γελοιότητες περί «συμμετοχής της ΕΥΠ» στην «έκτακτη διυπουργική σύσκεψη» για τις πυρκαγιές, υπονοώντας «δολιοφθορές» στην πρόκληση της πυρκαγιάς στην Αλεξανδρούπολη — όταν από την πρώτη στιγμή η Πυροσβεστική γνώριζε (και ανάφερε πλειστάκις δια των εκπροσώπων της) πως η πυρκαγιά προκλήθηκε από κεραυνό θερινής καταιγίδας.
Η «πρακτορολογία», που επιστρατεύεται σε κάθε κυβερνητική αποτυχία, είναι η εύκολη καταφυγή δικαιολόγησης που ποτέ δεν επιβεβαιώνεται. Όπως και τον Ιούλιο, έτσι και τώρα, χρησιμοποιείται χωρίς την ύπαρξη οποιουδήποτε στοιχείου, ρίχνοντας ταυτόχρονα νερό στον μύλο της ακροδεξιάς, που στον Έβρο ανακάλυπτε μέχρι και «παρεμπόδιση των πυροσβεστικών αεροσκαφών από Πακιστανούς», όπως διέδιδε από τη διεστραμμένη φαντασία του βουλευτής της Ελληνικής Λύσης.

Οι παρουσιαστές των ενημερωτικών εκπομπών ξέχασαν εν ριπή οφθαλμού όσα τους έλεγε η πυροσβεστική τις πρώτες ώρες της πυρκαγιάς στην Αλεξανδρούπολη για το πώς αυτή προκλήθηκε, και προσπαθούσαν να ανακαλύψουν πράκτορες και δόλιους μετανάστες για να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία του ελληνικού κράτους.
Για να αποδειχτεί περίτρανα πως το πτώμα της ελληνικής δημοσιογραφίας, νεκρό εδώ και καιρό, έχει πλέον σαπίσει και βρωμίσει, πλάι στο πτώμα του κοινωνικού χαρακτήρα του κράτους: το πτώμα της πυρόσβεσης, του ΕΣΥ, των υποδομών και της προστασίας του φυσικού πλούτου.

Πηγή: www.inevros.gr

Γ. Κοντογιώργης, «Η ιδεολογία της υποτέλειας» και η ανάγκη «ανάκτησης της ιστορίας μας»

Ο ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης, συζητά στις 28.7.2023 με τον διαχειριστή του militaire.gr Πάρι Καρβουνόπουλο, για την Ελλάδα μετά από τις εκλογές.

Η αληθινή παγίδα των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων

Η πραγματική διάσταση του ζητήματος και πως αυτή αποτελεί κατάφωρη προσβολή κατά της υπόληψης και της αξιοπρέπειας κάθε πολίτη. Και όχι φυσικά, δεν είναι ούτε το 666, ούτε τα «δαιμόνια» ούτε άλλα μεταφυσικά και υπερφυσικά «στοιχεία»

«Την αισιόδοξη και αφελή σκέψη του 19ου αιώνα πως η άνοδος του επιπέδου της τεχνικής θα συνεπέφερε αυτόματα και τον “διαφωτισμό” των ανθρώπων πρέπει οριστικά να την ξεχάσουμε»

Γκύντερ Άντερς – Στερν [1]

«‘Η τερατωδία της εποχής μας είναι η αορατότητα των τεράτων‘»

Γκ. Αντερς [2]

απο τον Θεοφάνη Ράπτη *

Αυτό το κείμενο γράφεται με έναν αποκλειστικό σκοπό, για να χρησιμέψει σαν εγχειρίδιο σε όσα άτομα εξακολουθούν να επιμένουν στη σημασία της κριτικής σκέψης απέναντι σε κάθε εκ των άνω απόφαση που σερβίρεται αδιάκοπα από τους άρχοντες προς τους αρχόμενους, ιδίως τα τελευταία χρόνια όπου η καθημερινότητα μας τείνει ολοένα και περισσότερο προς ένα γκροτέσκο θέατρο του παραλόγου.
Γι’ αυτό και πρέπει να αρχίσουμε από το κέντρο της υπόθεσης, δηλ. την ακριβώς όλο και μειούμενη εφαρμογή της κριτικής σκέψης, και μάλιστα έντεχνα επιβεβλημένη από την συνέργεια των «πληρωμένων» ΜΜΕ, του συνολικότερου θεάματος μιας πολιτικής που παριστάνει την «δημοκρατική» ενώ έπαψε προ πολλού να αφουγκράζεται τον ψίθυρο των «υπηκόων», υπ’ ευθύνη και των ίδιων βέβαια!
Απόλυτο παράδειγμα αποτελούν οι άσκοπες και μάταιες ψευδο-’συζητήσεις‘ που ακούμε τελευταία στα ΜΜΕ και διαβάζουμε στο διαδίκτυο σχετικά με το ζήτημα των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Συζητήσεις που το μόνο τους πραγματικό αποτέλεσμα είναι να στέλνουν κυριολεκτικά την μπάλα εκτός γηπέδου προκειμένου να μην συζητηθεί η ακόμη και να μην γίνει καν ποτέ αντιληπτό, που στην δική μας συζήτηση εδώ θα σημαίνει «συνειδητό», το ποια είναι η πραγματική διάσταση του ζητήματος και πως αυτή αποτελεί κατάφωρη προσβολή κατά της υπόληψης και της αξιοπρέπειας κάθε πολίτη.
Τυπικό παράδειγμα εκείνων που δεν έχουν μάθει να εφαρμόζουν την ορθή κριτική είναι το ότι ξεκινούν από οποιαδήποτε άσχετα δεδομένα όπως πχ, 666ηδες, δαιμόνια, μεταφυσικές και οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που ένας πονηρός ταχυδακτυλουργός τους το αποκρύπτει βάζοντας το μπροστά στην μύτη τους, κυριολεκτικά!
Εκτός των άλλων βέβαια, αυτό είναι κι ένας αμυντικός μηχανισμός απώθησης μιας αποτρόπαιης στάσης από πλευράς του κράτους η οποία έχει ήδη ειπωθεί ξεκάθαρα εξ αρχής. Αυτό ακριβώς θα επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε στην συνέχεια με όση ακρίβεια μας επιτρέπεται από όσα στοιχεία έχουν δει το φως.

Η άγνοια του πληθυσμού στις παγίδες της νέας τεχνολογίας
Να σημειώσουμε εξαρχής επίσης ότι, όσον αφορά το πρόβλημα των νεων τεχνολογιών γενικά, είναι δεδομένο ότι για μεγάλη μάζα του πληθυσμού αυτό αποτελεί μείζον πρόβλημα καθώς η απόσταση ανάμεσα στο τι είναι «κατανοητό» από τον μέσο άνθρωπο-καταναλωτή αυτών των τεχνολογιών και τους πραγματικούς κατασκευαστές της μεγιστοποιείται διαρκώς. Αυτό ήδη καθιστά ευάλωτες μεγάλες μάζες του πληθυσμού που μπορεί να αδυνατούν να δουν πιθανές, μακροπρόθεσμες εκφυλιστικές συνέπειες της επιβολής ενός κοινωνικού μοντέλου χωρίς ιδιωτικότητα και διαρκή «ανακατεύθυνση» (nudging για να το πούμε με τον τρόπο και της αγγλόφωνης βιβλιογραφίας) από τα πάνω. Πολύ περισσότερο εάν όλα αυτά συμπληρωθούν στο μέλλον με την μορφή μιας υπόγειας και αδιαφανώς ελεγχόμενης οικονομίας ηλεκτρονικού χρήματος.
Κατά δεύτερο, αν και ούτε η επιστήμη δεν μπορεί να είναι απολύτως ιδεολογικά ουδέτερη, η τεχνολογία είναι ακόμη λιγότερο. Με απλά λόγια, δεν υπάρχει μια ευθεία γραμμή μιας αναγκαστικής τεχνολογίας αλλά κάθε τεχνολογική εφαρμογή μπορεί κάλλιστα να κρύβει πολλαπλές συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές επιλογές πίσω από τις εξειδικεύσεις της.
Ας σταθούμε επομένως σε κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό με αφηρημένους όρους χωρίς άλλη αναφορά στα τρέχοντα. Ας σκεφτούμε την συμβατική έστω, ερώτηση, δηλαδή πως ένα δημοκρατικό κράτος θα έπρεπε να επιδεικνύει τον σεβασμό του προς την ιδιωτικότητα του πολίτη, ιδίως από τη στιγμή που ένα τέτοιο δημοκρατικό κράτος θα πρέπει εξ ορισμού να θεωρείται δημιούργημα και επομένως υπηρέτης του πολίτη και όχι το αντίστροφο.
Η απάντηση θα πρέπει να είναι προφανής με την απλή, κοινή λογική. Οποιοδήποτε έγγραφο η άλλο στοιχείο που εμπεριέχει προσωπικά δεδομένα και τουλάχιστον εκείνα τα οποία δεχόμαστε κατά σύμβαση ως απολύτως απαραίτητα για κάθε δημόσια συναλλαγή θα πρέπει να έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά στις προδιαγραφές του:
Να είναι απολύτως διαφανές προς τον κάτοχο και απολύτως προστατευμένο από έξωθεν παρεμβάσεις.
Να μην περιέχει χαρακτηρισμούς επι προσωπικών, πολιτικών η άλλων παραμέτρων όπως σε καθεστώτα που διενεργούν το λεγόμενο στην παλιά γλώσσα «φακέλωμα’» (για παράδειγμα δεν θα είχε καμία δουλειά σε ένα τέτοιο έγγραφο η αναγραφή χαρακτηρισμών του τύπου «ανεμβολίαστος», «αναρχικό στοιχείο», κλπ)
Ήδη αμέσως αμέσως, έχουμε καθορίσει με αφηρημένο τρόπο, αρκετά αυστηρά το σύνολο των τεχνικών χαρακτηριστικών που θα θεωρούσαμε ως ανεκτό σε ένα τουλάχιστον στοιχειωδώς δημοκρατικό πολίτευμα από μια οποιαδήποτε ανάλογη τεχνική εφαρμογή.
Και ενώ περιττεύει προφανώς να συζητήσουμε το (1ο) απαιτείται ίσως να ξεκαθαρίσουμε το τεχνικό μέρος όσον αφορά την πρόταση (2ο). Προφανέστατα, αυτό που εννοεί είναι ότι όσα ακριβώς στοιχεία είναι αναγνώσιμα από τον κάτοχο, τόσα και όχι άλλα μπορεί να περιέχονται σε οποιαδήποτε στοιχεία ηλεκτρονικής μνήμης τα οποία πρέπει επιπλέον να είναι αναλλοίωτα στο χρόνο από οποιαδήποτε άλλα μέρη πλην του κατόχου και επιπλέον μη προσβάσιμα από εξωτερικούς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να προσθέσουν η να αφαιρέσουν, η καθοιονδήποτε τρόπο, αλλοιώσουν τα περιεχόμενα της εν λόγω ηλεκτρονικής μνήμης.
Επομένως, εδώ ήδη γνωρίζουμε τα ελάχιστα ΕΠΙΤΡΕΠΤΑ τεχνικά χαρακτηριστικά και προδιαγραφές μιας ηλεκτρονικής κάρτας η οποία δεν μπορεί να περιέχει περισσότερα από μια απλή μνήμη και επιπλέον δεν επιτρέπεται να περιέχει επεξεργαστική ισχύ μέσω πρόσθετων κυκλωμάτων που θα μπορούσε να επέμβουν στα περιεχόμενα αυτής της μνήμης, πόσο μάλλον διασυνδεσιμότητα με ενσύρματα η ασύρματα δίκτυα που θα μπορούσαν να επέμβουν επίσης με αμφίδρομο τρόπο (δηλ. να πραγματοποιήσουν εγγραφές εκτός από το να διαβάσουν τα περιεχόμενα).
Και φυσικά τα περιεχόμενα θα έπρεπε να είναι καθ ολοκληρίαν αναγνώσιμα και διαθέσιμα στον κάτοχο μιας τέτοιας κάρτας άλλο τόσο εύκολα, όσο και τα αναγραφόμενα στις σημερινές πλαστικές είναι αναγνώσιμα δια γυμνού οφθαλμού.
Και βέβαια, οι ελάχιστες παραπάνω απαιτήσεις ενός οποιουδήποτε, είτε εκτυπωμένου, είτε ηλεκτρονικά αποθηκευμένου, τέτοιου εγγράφου απορρέουν κατά φυσικό τρόπο από τον μοναδικό σκοπό τον οποίο επιτελούσε και στο παρελθόν, που είναι η απλή απόδειξη ταυτοπροσωπίας ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ! Οτιδήποτε άλλο βέβαια θα ήταν εκ του πονηρού.
Σημειωτέον ότι, η ίδια η ΕΕ δεν ζήτησε ποτέ τίποτε επιπλέον όπως και κανενός είδους ηλεκτρονικές υπηρεσίες αλλότριες προς τον μοναδικό και αποκλειστικό σκοπό μιας ταυτότητας, δεν υπήρξαν ποτέ μέρος των απαιτήσεων της. Άρα δεν υπήρχε καταρχήν κανείς λόγος και να προστεθούν αυτές και μάλιστα σε έγγραφο στο οποίο αποσκοπείται να προστεθεί αργότερα και υποχρεωτικότητα! Γιατί απλουστατα, εαν κάποιοι ήθελαν μια τέτοια επιπλέον ωφέλεια θα έπρεπε αυτή να προσφέρεται ως μια άλλη υπηρεσία, απόλυτα διακριτή από το έγγραφο ταυτοποίησης.
Πριν προχωρήσουμε καν σε μια σύγκριση με την πραγματικότητα για να εξετάσουμε αν πληρούνται αυτά τα κριτήρια, ας σημειώσουμε και κάτι ακόμη που αφορά το πέρασμα από την απλώς χάρτινη γραφειοκρατία στην αυτοματοποιημένη ηλεκτρονική. Όπως ακριβώς αναφέρεται και σε μια παλιά Κινεζική παροιμία, “Το Καλύτερο γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός του Καλού”, έτσι ακριβώς και η συνεχής απαίτηση για «διευκόλυνση» μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός της ελευθερίας.
Εάν λοιπόν διαβάσουμε προσεκτικά τα συγκεκριμένα ΦΕΚ Β΄ 1476/27.04.2018 και824-2023, θα δούμε ότι στην σελ. 7402 στην παράγραφο 4, έχει αντικατασταθεί προηγούμενο εδάφιο με την προσθήκη πλέον της φράσης «Επιπλέον, στο ως άνω ηλεκτρονικό μέσο αποθηκεύονται το επώνυμο πατέρα, επώνυμο μητέρας, ο Δήμος εγγραφής, ο αριθμός δημοτολογίου και ο τόπος έκδοσης του δελτίου, ενώ θα δύναται να αποθηκευτούν τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, εάν αποφασισθεί να συμπεριληφθούν στο εν λόγω μέσο».

Eκτός από την ασάφεια που διακρίνει την παραπάνω προσθήκη (ποιος θα αποφασίσει να συμπεριληφθεί τι ακριβώς) δεν αναφέρεται τίποτε σχετικά με το ποια και πόσα επιπλέον στοιχεία και με ποιες ακριβώς τεχνικές προδιαγραφές θα αποθηκευτούν.
Εφ όσον μάλιστα δεν περιέχονται και δεν διευκρινίζονται αυτές, δεν διευκρινίζεται επίσης κατά κανέναν τρόπο το πως τα ΣΥΝΟΛΙΚΆ περιεχόμενα της μνήμης θα είναι ορατά και εν πάση περιπτώση, αναγνώσιμα από τον κάτοχο. Αλλά από την γενικότητα του κειμένου αφήνεται να εννοηθεί ότι όλες οι παραπάνω προδιαγραφές που θέσαμε και κατά λογικό τρόπο συναγάγαμε από τις ελάχιστες προυποθέσεις μιας δημοκρατικής κοινωνίας δεν εξασφαλίζονται στο παραμικρό.
Αντίθετα, εδώ βλέπουμε ότι μέσω της ασάφειας καταλήγουμε πιθανά στο αντίθετο ακριβώς το οποίο μπορούμε να συνοψίσουμε σε μια εξ ίσου απλή πρόταση όπως και η αρχική Γ. Απόλυτη αδιαφάνεια πρόσθετων στοιχείων στον κάτοχο και πλήρης διαφάνεια προς εξωτερικούς μηχανισμούς είτε κρατικούς, είτε αργότερα και ιδιωτικούς μέσω συμπράξεων μέσα στη γενικότερη ασάφεια των υπηρεσιών “ηλεκτρονικής διακυβέρνησης”.
Eιδικότερα δε, εάν οι τεχνικές προδιαγραφές οποιασδήποτε μορφής ηλεκτρονικού αναγνώστη κάρτας παραμείνουν απόρρητες τότε ο πολίτης βρίσκεται απροστάτευτος και εκτεθειμένος σε πληροφορίες που τον αφορούν άμεσα και τις οποίες δεν μπορεί να γνωρίζει με κανέναν τρόπο άρα και δεν μπορεί να προσφύγει εναντίον αυτών που μπορεί να τον εκθέσουν η ζημιώσουν ανεπανόρθωτα, είτε μέσω κρατικών φορέων, είτε ιδιωτικών αν τυχόν εμφανιστεί και τέτοια σύμπραξη στο μέλλον.
Επίσης, ουδεμία σημασία έχει αν τυχόν η αρχική κατάσταση της μνήμης που θα παραδοθεί είναι κενή από άλλα στοιχεία εφ’ όσον υπάρχει πρόβλεψη να χρησιμοποιηθεί αυτή αργότερα με αδιαφανή τρόπο. Αυτό λοιπόν, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά μόνον ως καταστρατήγηση του αρχικού και μοναδικού σκοπού της ύπαρξης ενός εγγράφου όπως η ταυτότητα σε οποιαδήποτε μορφή κι αν εκδίδεται αυτή.
Αλλά εδώ πλέον αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο ζήτημα το οποίο είναι έντεχνα κρυμμένο πίσω από όλη αυτή την φιλολογία, το ζήτημα της εξ αρχής επίδειξης κακοπιστίας μεταξύ δυο αντισυμβαλλόμενων! Δηλ. με απλά λόγια το ίδιο το κράτος σας θέτει ενώπιον ενός εγγράφου το οποίο σας ζητείται να υπογράψετε χωρίς, είτε να σας επιτραπεί να το διαβάσετε όλο, είτε να διασφαλίζεται ότι το περιεχόμενο του εγγράφου δεν θα αλλαχτεί στο μέλλον από τρίτους και μάλιστα οι αλλαγές του να είναι ορατές και συμπεφωνημένες από τον κάτοχο!
Μα τότε, ο ένας από τους δυο συμβαλλόμενους, και εν προκειμένω το κράτος, επιδεικνύει μέγιστη κακοπιστία προς τον άλλον, εν προκειμένω στον πολίτη, το οποίο μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι τον αντιμετωπίζει εξ αρχής ως πρόσωπο με μειωμένο καταλογισμό, όπως δηλ. ένα νήπιο η κάποιον με νοητική υστέρηση, που δεν μπορεί να διαχειριστεί πλήρως το περιεχόμενο όλων των πληροφοριών που αφορούν αυτό το ίδιο το πρόσωπο του. Αυτό τότε δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέγιστη προσβολή της προσωπικότητας του υπογράφοντος.
Κυριότερα ακόμη, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η οποιαδήποτε υπογραφή η με άλλον τρόπο αποδοχή μιας τέτοιας συνθήκης είναι σχεδόν και αποδοχή από μεριάς μας μιας ανάλογης κατάστασης δηλ. η με την ιδία θέληση μας αποδοχή υποβάθμισης της προσωπικότητας μας!
Κατά τη γνώμη του γράφοντος, το είδος της αποπλάνησης που εντέχνως προωθείται μέσω αυτού του ζητήματος και όποιου άλλου παρόμοιου εμφανιστεί στο μέλλον με αφορμή, επιδόματα, ηλεκτρονικό χρήμα και γενικότερα εξαρτησιογόνους μηχανισμούς που αποσκοπούν στην απόλυτη και ασφυκτική ζεύξη του πολίτη προς ένα τυρρανικό κράτος ποδηγέτη, δεν εκμαιεύονται απαραίτητα όλα στο εσωτερικό αυτής της χώρας. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι οι άυτοκρατορικές δυνάμεις του νέου πολυπολικού κόσμου διαθέτουν όλες εξειδικευμένα τμήματα που ασχολούνται με την χαρτογράφηση ολόκληρων πληθυσμών στις χώρες – αποικίες τους, τμήματα που εξειδικεύονται σε επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου αλλά και εφαρμογής πειθούς και ανακατεύθυνσης μέσω όλων των συγχρονων ηλεκτρονικών μέσων. Αυτό όμως είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα.
Εκείνο που απομένει να πούμε είναι ότι τεχνικές αποπλάνησης που ξεκινούν με δήθεν διευκολύνσεις
εξελίσσονται αργά η γρήγορα σε σφιχτά σφυρηλατημένα δεσμά, ιδίως σε χώρες που έχουν στο παρελθόν επιδείξει ‘δυστροπίες‘ όσον αφορά την υποτακτικότητα τους σε μεγαλεπήβολους αυτοκρατορικούς σχεδιασμούς που συνήθως σκοπεύουν να περάσουν από πάνω τους!
Ο καθένας λοιπόν ας αναλάβει τις ευθύνες του.

[1] Ο Gunther Anders – Stern. Φιλόσοφος και δημσιογράφος. Υπήρξε μαθητής των Χούσερλ και Χάιντεγκερ και σύζυγος της Χάνα Αρέντ. Το βιβλίο του ’Εμείς οι Γιοι του Άιχμαν’ (Μτφρ: Κώστας Σπαθαράκης, Επίμετρο: Σταύρος Ζουμπουλάκης) κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις Εκδ. Εστία, το 2005.
[2] Το κύριο, μνημειώδες έργο του Anders παραμένει ‘Η Απαρχαίωση του Ανθρώπου‘ όπου ήδη από τα μέσα του 1950 διαβλέπει το τέλος της ανθρώπινης φύσης όπως την γνωρίσαμε λόγω της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης της τεχνολογίας προς συγκεκριμένες αρνητικές κατευθύνσεις. Το έργο αυτό δεν εκδόθηκε ποτέ ολόκληρο στα Ελληνικά. Αποσπάσματα κυκλοφόρησαν το 2020 Περιοδικό Πανοπτικόν, ‘Ο κόσμος ως φάντασμα’ (Μτφρ.: Γιάννης Παππάς – Επιμ.: Κώστας Δεσποινιάδης) Τεύχος 26, Θεσσαλονίκη και πιο πρόσφατα, ’Η Απαρχαίωση της Ιδεολογίας και του Κομφορμισμού’, Εκδ. Έρασμος, 2023, Μτφρ. Στέφανος Ροζάνης. Υπάρχει επίσης διαθέσιμη διαδικτυακά η αγγλική μετάφραση όλου του Β ́τόμου από Ισπανό μεταφραστή στην ιστοσελίδα https://libcom.org/article/obsolescence-man- volume-2-gunther-anders.

*Ο Θεοφάνης Ράπτης είναι Φυσικός, Προγραμματιστής και Συγγραφέας. Έχει αγωνιστεί πολύ νωρίτερα με το να φέρει στο φως ορισμένες πτυχές των σχεδιασμών αυτών, πρώτα απ’ όλα εκδίδοντας το βιβλίο “Τεχνοφεουδαρχία” ήδη απο το 2007.

primenews.press

Δεύτερη 4ετία Μητσοτάκη: η καταστροφή ως κανονικότητα, με σπέσιαλ κάλυψη από τους διαπλεκόμενους ολιγάρχες των ΜΜΕ

Η αφωνία των επίδοξων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ για την ευθύνη των media στην ήττα του κόμματός τους

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια εβδομάδα οριστικής επιβεβαίωσης της… σταθερότητας που εξασφάλισε η χώρα μας όταν, προ διμήνου, οι #σαραντατακατο Έλληνες, ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαρίζοντάς του μιαν, ακόμα, κυβερνητική τετραετία: σταθερότητα στην κοινωνιοπαθή άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από την μιντιακή ολιγαρχία Μητσοτάκη, όπου η κανονικότητα γίνεται συνώνυμο της καταστροφής.      
Κορυφαία στιγμή επιβεβαίωσης της εν λόγω… σταθερότητας, το 24ωρο της περασμένης Τρίτης όπου, ενώ συνεχίζονταν οι απεγκλωβισμοί κατοίκων στην φλεγόμενη Αλεξανδρούπολη με τη χώρα  αφημένη ολημερίς στο έλεος των πυρκαγιών, – οι πύρινες γλώσσες της κολάσεως να φτάνουν Αττική, να  καίνε Ασπρόπυργο,  Χασιά και να κυκλώνουν Πάρνηθα, Φυλή και Λιόσια και Αθήνα –  αίφνης 18 άνθρωποι βρίσκονται νεκροί στον Έβρο, απανθρακωμένοι στο κατακαμμένο δάσος της Δαδιάς και… 
Εντάξει, δεν έγινε και κάτι φοβερό, "18 παράτυποι μετανάστες ήταν", γράφουν απολογητικά και… απενοχοποιητικά τα διαδικτυακά ΜΜΕ της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη – τα κανάλια, ούτε καν. Κι  εκείνος, ο #σαραντατακατό πρωθυπουργός μας λέω, πρώτο τραπέζι πίστα στις οθόνες, με παρτενέρ τον Ουκρανό… πολέμαρχο Ζελένσκι –   στο  φόντο η τσουρουφλισμένη χώρα…  Να πρωταγωνιστεί (σε μια ακόμα βλαπτική των εθνικών μας συμφερόντων διπλωματική ανοησία) ως μαριονέτα των ευρω-ΝΑΤΟϊκών επιδιώξεων στον ρωσοουκρανικό πόλεμο… Καθιστώντας, όλο και περισσότερο, τη χώρα μας μέρος του προβλήματος και όχι πόλο αναζήτησης της λύσης του!..

*******
«Δεκαοχτώ νεκροί που δεν είναι πρώτη είδηση στα κανάλια, είναι λόγος να αναλάβει πλέον τη χώρα ο ΟΗΕ», σχολιάζει ο ευφυής γελοιογράφος Σπύρος Δερβενιώτης* και, μαζί του, οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί που, υποθέτω, απέμειναν να συναισθάνονται τις συνέπειες της μιντιακής  ολιγαρχίας Μητσοτάκη, στο ξεχαρβάλωμα της «Ελληνικής  Δημοκρατίας»…  
Όχι πάντως η δημοκρατική αντιπολίτευση – σίγουρα όχι οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι αποφεύγουν συστηματικά να βάλουν στο κάδρο των αιτίων της  συντριπτικής ήττας του κόμματός τους – σε πρώτο πλάνο όπως, αντικειμενικά, το δικαιούνται(!) – τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες ιδιοκτήτες τους.  Οι οποίοι, για δεύτερη συνεχή τετραετία προσφέρουν σπέσιαλ κάλυψη – με το… αζημίωτο, φυσικά – στην καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Μόνο ο υποψήφιος Τσακαλώτος, με το γνωστό  διδακτορικό του ύφος, κάνει μια – αποσυνδεδεμένη από τα αίτια της ήττας –  έμμεση αναφορά στο θέμα της εργαλειοποίησης των media από κάποιες «illiberal democracy» (σ. σ: ανελεύθερες αστικές δημοκρατίες τύπου Όρμπαν, Μελόνι κ.α.) που, «με ισχυρούς ομίλους ελέγχουν τα media και τα δικαιώματα μπαίνουν στην άκρη». Όμως, κατά τον κ. Τσακαλώτο, «η Ελλάδα δεν έχει φτάσει εκεί, αλλά η Νέα Δημοκρατία μεταφέρει τέτοια στοιχεία»…   
Και βέβαια η κ. Αχτσιόγλου, με εκείνο το περιβόητο υπεκφεύγον,   "μπορεί να οικοδομηθεί μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης με τους δημοσιογράφους: Να μην τους αδικούμε και να μη μας αδικούν"!.. Με το οποίο, ούτε λίγο – ούτε πολύ, χρέωνε την κρατούσα στη χώρα μας «δικτατορία της ενημέρωσης» στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δημοσιογράφους. Και όχι, ως όφειλε, στη θησαυροφόρο διαπλοκή των ολιγαρχών της Ενημέρωσης με το Μησοτακέϊκο.

*******
Ας είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς: για την… ευδόκιμη επικράτηση της εν λόγω «δικτατορίας της ενημέρωσης» στη χώρα – για τον ευτελισμό της ελευθεροτυπίας στη χώρα, γενικώς – υπάρχουν μεγάλες κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, και υπάρχουν μόνο ατομικές δημοσιογραφικές ευθύνες και συνενοχές: ευθύνες και συνενοχές που βαρύνουν ένα μέρος (αρκετά μεγάλο, κατά την εκτίμησή μου) των επιτελικών δημοσιογράφων και των πολιτικών ρεπόρτερ και αναλυτών.
Οφείλουμε να σημειώσουμε, ωστόσο, πως η παρατήρηση που  μετεκλογικά κατά κόρον διατυπώνεται, ότι «κανένας απ’ τους δημοσιογράφους – σχολιαστές του εκλογικού αποτελέσματος της 25ης Ιουνίου, δεν αναφέρθηκε στην… αμέριστη συμβολή των ΜΜΕ στην συντριπτική νίκη Μητσοτάκη» είναι μια αφελής παρατήρηση: διότι ποιος δημοσιογράφος – εργαζόμενος  σε ΜΜΕ που ανήκουν στο μιντιακό σύστημα Μητσοτάκη (όλα!..) θα... επιζούσε αν τολμούσε να πει ή να γράψει για το μέγεθος της επίδρασης του μιντιακού συστήματος Μητσοτάκη στον εκλογικό του θρίαμβο; Και ποιο από τα ΜΜΕ του συστήματος Μητσοτάκη θα δημοσίευε το γραπτό του ή θα εξέπεμπε τον λόγο του; 
Όμως, η ορμπανικού ήθους και ύφους… συμβολή της πλειονότητας των ΜΜΕ, κάθε είδους και εμβέλειας, στη νίκη Μητσοτάκη, προτρέπει ακόμα και τον φιμωμένο δημοσιογράφο – σχολιαστή του μιντιακού του συστήματος – πόσο μάλλον τον ηττημένο συριζαίο… υποψήφιο πρόεδρο –  να δει και να συγκρίνει τις ομοιότητες της προεκλογικής εκστρατείας και συντριπτικής επικράτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη – με την οποία εξασφάλισε την δεύτερη κυβερνητική θητεία του – με την περσινή προεκλογική εκστρατεία και συντριπτική επικράτηση του εθνικιστή ηγέτη της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, με την οποία εξασφάλισε την τέταρτη κυβερνητική θητεία του:
Η προεκλογική εκστρατεία του, ας πούμε, όπως κι αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, σημαδεύτηκε από την βρώμικη προπαγάνδα των ελεγχόμενων (σε ποσοστό 80%!..) από το σύστημα Ορμπάν ΜΜΕ, κατά της ενωμένης(!) ουγγρικής αντιπολίτευσης. Η… σοκαριστικά μεγαλύτερη ψαλίδα που προέκυψε (18 μονάδες διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος) από αυτήν που είχαν υποδείξει αρχικά οι δημοσκοπήσεις, επίσης  κάτι που επαναλήφθηκε πανομοιότυπα (διαφορά 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) και στις δικές μας εκλογές.   Κι ακόμα, η παράπλευρη ανάδειξη ενός νέου ακροδεξιού κόμματος του Mi Hazank (κάτι σαν τους… δικούς μας «Σπαρτιάτες) που κατάφερε να ξεπέρασε το όριο του 5% και εισήλθε στο ουγγρικό κοινοβούλιο.
Αυτά, προς γνώσιν, διότι προς… συμμόρφωση είναι πολύ αργά, θαρρώ. Και για την δημοσιογραφική κοινότητα, κυρίως όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας. Και βέβαια, για τους επίδοξους προέδρους του…

restaro.blogspot.com

Κρατική εγκατάλειψη και επίδοξοι ΜΑΥδες στον Έβρο

Την ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα περί αποτελεσματικότητας κατέρρεε ήρθε μια χείρα βοηθείας με ιστορίες για «υβριδικούς πολέμους».

Θέμης Τζήμας

Όσοι είχαμε την τύχη να προλάβουμε εν ζωή ανθρώπους περασμένων γενεών και μάλιστα του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού (παρά-)κράτους της δεξιάς είχαμε ακούσει πολλές φορές για τους διαβόητους «Μάυδες», δηλαδή τα μέλη του σώματος Μ.Α.Υ. (Μονάδες Ασφάλειας Υπαίθρου). Οι «Μάυδες» λοιπόν δεν ήταν παρά μία ένοπλη παραστρατιωτική οργάνωση υπό τις διαταγές του ΓΕΣ, η οποία συγκροτήθηκε εν μέσω εμφυλίου πολέμου ως τμήμα και ως συνέχεια της «λευκής» τρομοκρατίας των δοσιλόγων η οποία προηγήθηκε του εμφυλίου πολέμου και που τον ακολούθησε. Οι εν λόγω παρακρατικοί, με διάφορα σχήματα και μορφές συνέχισαν τη δράση τους και στα χρόνια του μετεμφυλιακού (παρά-)κράτους της δεξιάς, τρομοκρατώντας, βιαιοπραγώντας, λεηλατώντας και χαλκεύοντας την ψήφο του κόσμου της υπαίθρου. Πολύ πριν να γίνει γνωστή στο πανελλήνιο η οργάνωση «Καρφίτσα» λόγω της δολοφονίας Λαμπράκη, οι «Μάυδες» έκαναν αυτές τις δουλειές στην ελληνική επαρχία.
Η ελληνική παρακρατική (ακρο-)δεξιά αποτελεί ένα ειδικό φαινόμενο. Παρότι ένα μεγάλο μέρος της είχε προσωπική εμπλοκή με τον δοσιλογισμό, ο ντόπιος εσμός παρακρατικών δεν ήταν κατά βάση ζυμωμένοι ναζιστές. Σε ό,τι αφορούσε τις δυνάμεις που παρατάσσονταν στο πεδίο ήταν κατά βάση λούμπεν στοιχεία, ενώ η καθοδήγησή τους τμήμα του βαθέος (παρά-)κράτους το οποίο είχε (και έχει) ως αποστολή (εξ ου και είχε ιδεολογικοποιήσει) τη διατήρηση της Ελλάδας υπό την πατρωνία του αγγλοσαξονικού κόσμου. Με άλλα λόγια, το βαθύ ελληνικό ακροδεξιό παρακράτος και τα στρώματα που το υπηρετούν αποτελούν την άμεση συνέχεια και τη σημερινή εκδοχή του ραγιαδισμού. Της πεποίθησης ότι το ελληνικό έθνος είναι αδύναμο, ότι το ελληνικό κράτος είναι καταδικασμένο να υπηρετεί ξένους αφεντάδες, είτε γιατί δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο, είτε (πολύ πιο «ρεαλιστικώς» μιλώντας) είναι εξαιρετικώς επικερδές για τους ίδιους να υπηρετεί τους ξένους. Ο ελληνικός «παρακρατισμός», ως η κυρίαρχη και διαχρονική όχι απλώς ακροδεξιά αλλά πυρηνική δεξιά πολέμησε κάθε δημοκρατική εξέλιξη, κάθε πατριωτική δύναμη με λύσσα. Ο δε φανατικός του αντικομμουνισμός προέκυψε επειδή σε μια δεδομένη στιγμή ήταν οι κομμουνιστές ο πυρήνας της διεκδίκησης σε μαζική κλίμακα μιας βαθιάς δημοκρατίας (της λαοκρατίας) του κοινωνικού μετασχηματισμού και του πατριωτισμού.
Ο παρακρατισμός, την αντικομμουνιστική και αντιπατριωτική του αποστολή, την υλοποίησε επιτυχώς μόνο ως όργανο των ξένων. Η υλοποίηση αυτής της αποστολής έδωσε την εξουσία με απόλυτο τρόπο στις εν λόγω δυνάμεις, οι οποίες τελικώς σχεδίασαν και υλοποίησαν την προδοσία της Κύπρου, με σταθμούς τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, την αποστασία, τη χούντα, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο, την προδοσία μπροστά στον Αττίλα Ι και μπροστά στον Αττίλα ΙΙ. Αυτή η διπλή προδοσία ήταν που απαξίωσε πλήρως στα λαϊκά στρώματα τον παρακρατισμό και τις συνένοχες δομές.
Ατυχώς πολλοί νόμιζαν ότι οι δημοκρατικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης θα τελείωναν μια για πάντα τον παρακρατισμό. Έκαναν λάθος. Το παρακράτος υποχώρησε αλλά δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Ο παρακρατισμός (ο συνδυασμός παρακρατικών υλικών δομών και «ιδεολογικών» του πεποιθήσεων) δε θα μπορούσε να εξαφανιστεί χωρίς την εξαφάνιση του κυρίαρχου μοντέλου αφού είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο ελέγχου που διαθέτει το τελευταίο στα δύσκολα.
Άρκεσε η οικονομική κρίση και τα καταστροφικά μνημόνια προκειμένου να αναβιώσει και να φουντώσει ο φασισμός-ναζισμός στη χώρα μας, του οποίου οι μικροί πυρήνες είχαν επιβιώσει ως τμήματα του παρακρατισμού. Η διάχυση δε, του φασισμού-ναζισμού δε σταμάτησε (όπως και ήταν αναμενόμενο) με την καταδίκη μελών της Χρυσής Αυγής, ακολούθως της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Αντιθέτως: η διάχυσή του και η διάβρωση του φρονήματος μέρους του πληθυσμού επεκτάθηκε τόσο ώστε η νέα αποδεδειγμένη ναζιστική δολοφονία, αυτή του Μιχάλη Κατσούρη και η πιθανολογούμενη ως έχουσα ρατσιστικά κίνητρα δολοφονία Πακιστανού εργάτη από τέσσερις Έλληνες, ουδόλως συγκίνησαν ως τέτοιες (δηλαδή ως ναζιστικές δολοφονίες) την κοινή γνώμη. Αναλύσαμε άλλωστε σε προηγούμενο άρθρο μας το φαινόμενο της «μαύρης διεθνούς» και της προσχώρησης του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου σε αυτήν, το οποίο όπως όλη η Δύση φουντώνει και θωπεύει συνειδητώς το φασισμό στην ήπειρό μας.

Αυτό το οποίο εν προκειμένω μας απασχολεί είναι πώς ο συνδυασμός εγκατάλειψης και πυροδότησης φαινομένων τύπου Μάυδων στον Έβρο μας οδηγούν σε μια προσπάθεια να αποκτήσει ο παρακρατισμός κοινωνικό έρεισμα. Στον Έβρο οι πυρκαγιές εξελίσσονται επί 10 ημέρες. Θα σταματήσουν από τις βροχές ή αφού δε θα βρίσκουν τίποτε άλλο να κάψουν. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις βασίζονται εν πολλοίς στην έμπρακτη αλληλεγγύη των ντόπιων οι οποίοι τις προμηθεύουν με την αναγκαία βοήθεια. Η αποτυχία του κρατικού μηχανισμού είναι τόσο εξωφρενική ώστε δεν καταγράφεται πια ως είδηση. Αυτή η συνθήκη θα έπρεπε να έχει οδηγήσει σε μαζικές και μαχητικές συγκεντρώσεις εναντίον της κυβέρνησης. Προς τέρψη και ανακούφισή της όμως, ένας απίθανος τύπος που εξελέγη βουλευτής της Ελληνικής Λύσης, μαζί με ομοϊδεάτες του οι οποίοι δρουν όπως οι παλιοί «μάυδες» (με βία και τρομοκρατία στο όνομα της εθνικοφροσύνης) ξεκίνησαν τη διασπορά είτε εντελώς ανυπόστατων είτε και απολύτως γελοίων φημών. Την ώρα που η κυβερνητική προπαγάνδα περί αποτελεσματικότητας κατέρρεε ήρθαν να της προσφέρουν χείρα βοηθείας με ιστορίες για «υβριδικούς πολέμους». Μάλιστα, όπως όλοι οι εξ Έβρου γνωρίζουμε, αρκετοί εκ των «εθνικοφρόνων» που κατοικοεδρεύουν στο ποτάμι για διαφόρους λόγους, πολύ συχνά ανταλλάσσουν τις «Θερμοπύλες» που δήθεν φυλάνε, με επικερδέστατο και ολίγον τι σκοτεινό εμπόριο με τον «προαιώνιο εχθρό» (ή μάλλον τον πρώην προαιώνιο εχθρό καθότι ο νέος είναι η Ρωσία).
Το «κυνήγι μεταναστών» στον Έβρο από περίπολα ύποπτα ως προς την ποινική τους δραστηριότητα και απολύτως διαυγή ως προς τον παρακρατισμό τους ή και τον ανοιχτό νεοναζισμό τους αποτελεί μια προσπάθεια να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα νέου τύπου «Μάυδες». Είναι δε, απολύτως ενταγμένοι στον καθεστωτικό σχεδιασμό διαμόρφωσης αφενός συμπληρωματικής, εσωτερικής καταστολής, αφετέρου ενός διπόλου δεξιάς-ακροδεξιάς, χωρίς ποτέ να αναιρείται η βασική κοινή συνισταμένη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος που είναι η αμερικανοκρατία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν έχει να πει τίποτα για τις περιβόητες, «σωτήριες» αμερικανικές βάσεις, οι οποίες όμως δεν κούνησαν ούτε το δάχτυλό τους για να βοηθήσουν τον Έβρο. Ούτε είναι τυχαίο ότι για όλους αυτούς (από «κεντροαριστερούς», έως ακροδεξιούς) το βασικό κράτος-πρότυπο είναι το Ισραήλ. Ρατσιστικό, αμερικανικό προτεκτοράτο, με ισχυρή λομπίστικη παρουσία στην Ουάσιγκτον, στρατοκρατούμενο, εκφασιζόμενο, απολαμβάνοντας μιντιακή ασυλία στη Δύση αποτελεί το πρότυπο (και) του ελληνικού παρακρατισμού. Ό,τι βλέπουν να υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, αυτό θέλουν να επιβάλλουν όχι μόνο στους μετανάστες οι δικοί μας αλλά και στους πολιτικούς και κοινωνικούς του αντιπάλους. Τον ολοκληρωτικό, εκφασισμό του Ισραήλ επιδιώκει και το δικό μας καθεστώς προκειμένου να διασφαλίζει τα προνόμιά του. Αλλά για να πείσουν το λαό να δεχτεί τέτοιο γύψο χρειάζονται «έπη» και «νίκες», απέναντι σε εύκολους ή και ανύπαρκτους αντιπάλους. Εξ ου και οι νέοι Μάυδες ενθαρρύνονται από το σύστημα εξουσίας.
Κάπως έτσι, ο Έβρος δυστυχώς μετατράπηκε σε ακτινογραφία του πυρήνα του συστήματος εξουσίας: ξένες πρεσβείες για τα «μεγάλα», παρακρατισμός, με ποινικά και λούμπεν στοιχεία για τα «μικρά» και κυβερνήσεις στην υπηρεσία των ολιγαρχών και του παρασιτισμού στο ενδιάμεσο, για να κάνει τον τροχονόμο της λεηλασίας, με το αζημίωτο βεβαίως.

kosmodromio.gr

Ο Θ. ΚΑΜΠΑΓΙΑΝΝΗΣ για τις νέες ταυτότητες! «ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ του θρησκευτικού ανορθολογισμού και το ΔΑΣΟΣ του βιομετρικού αυταρχισμού...»

Ο Θανάσης Καμπαγιάννης παρεμβαίνει στη δημόσια συζήτηση για την έκδοση νέων ταυτότήτων, αναδεικνύοντας τα ζητήματα που εγείρονται στο πλαίσιο της προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

Περίληψη: Πέραν από δεισιδαιμονίες για το “χάραγμα του αντιχρίστου”, η έκδοση νέων ψηφιακών ταυτοτήτων συνοδεύεται από την επανεισαγωγή της υποχρεωτικής δακτυλοσκόπησης του συνόλου του πληθυσμού, που μόλις το 2000 είχε καταργηθεί ως προσβολή των προσωπικών δεδομένων και της αξίας του ανθρώπου. Τα περαιτέρω σχέδια διασύνδεσης της ταυτότητας με το “ψηφιακό πορτοφόλι” θα σημάνουν την επέκταση του ελέγχου της προσωπικής ζωής του κάθε πολίτη από το κράτος, δίπλα στον έλεγχο που ήδη διαθέτουν οι εταιρείες που εμπορεύονται τα δεδομένα των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης διολισθαίνουν όλο και περισσότερο στο “κινέζικο μοντέλο”, το οποίο κατά τα λοιπά καταγγέλλουν ως “ολοκληρωτικό”.

Η συζήτηση για την έκδοση των νέων δελτίων αστυνομικής ταυτότητας κυριαρχείται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης από τις “ουρές στα αστυνομικά τμήματα” όσων σπεύδουν να εκδώσουν παλιού τύπου ταυτότητα “γιατί δεν θέλουν το ηλεκτρονικό τσιπάκι”. Όπως και σε άλλα ζητήματα, η κυβέρνηση, με τη βοήθεια των φιλικών της ΜΜΕ, επιλέγει τον βολικό αντίπαλο στον χώρο του ανορθολογισμού για να εμφανιστεί ως “μετριοπαθής” και “κεντρώα” και να μην απαντήσει στα πραγματικά ζητήματα που εγείρονται από τις αποφάσεις της.
Καταρχάς, η υποκρισία της Νέας Δημοκρατίας δεν περιγράφεται: οι μεγάλες ουρές που σχηματίζονται σήμερα στα αστυνομικά τμήματα οφείλονται σε απόφαση της ίδιας της κυβερνητικής πλειοψηφίας που διά φετινής τροπολογίας (ΚΥΑ υπ’ αρίθμ. 8200/0-109568/17.2.2023, ΦΕΚ Β’ 824, άρθρο 1, παρ. 8) κατοχύρωσε την ισχύ των παλαιού τύπου δελτίων ταυτότητας που θα εκδοθούν πριν τον Σεπτέμβριο για μια επιπλέον δεκαετία, σε αντίθεση με την υπουργική απόφαση του 2018 (ΚΥΑ υπ’ αρίθμ. 8200/0-297647/27.04.2018, ΦΕΚ Β’ 1476, άρθρο 9) που προέβλεπε την υποχρεωτική αντικατάσταση των παλαιού τύπου δελτίων ταυτότητας σε ένα έως πέντε έτη ανάλογα με το αρχικό γράμμα του επωνύμου. Για να το πούμε απλά: η Νέα Δημοκρατία έκλεισε προεκλογικά το μάτι σε (δυνάμει δικό της) εκλογικό ακροατήριο νομοθετώντας τη δυνατότητα αποφυγής έκδοσης νέου τύπου ταυτότητας για μια ακόμα δεκαετία, με άμεση συνέπεια τις “ουρές” στα αστυνομικά τμήματα. Όπως φάνηκε εξάλλου και από την πρόσφατη συνάντηση του πρώην Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Νότη Μηταράκη, με τον μητροπολίτη Πειραιώς με θέμα τις νέες ταυτότητες (!), η τακτική του κατευνασμού του θρησκευτικού ανορθολογισμού είναι στο dna της ελληνικής δεξιάς. Ας μην υποκρίνονται λοιπόν ότι δήθεν τον πολεμάνε.
Πέραν, όμως, από τα ενδο-οικογενειακά ζητήματα της δεξιάς πολυκατοικίας, το μείζον ζήτημα αναφορικά με τις νέες ταυτότητες είναι η (επαν)εισαγωγή της υποχρεωτικής δακτυλοσκόπησης για την έκδοσή τους (σσ: προσπερνάμε για λόγους χώρου τον λυσσαλέο εταιρικό ανταγωνισμό για την ανάληψη του έργου των νέου τύπου ταυτοτήτων, που συνδέθηκε και με το σκάνδαλο των υποκλοπών). Όπως θυμούνται οι μεγαλύτεροι, το δακτυλικό αποτύπωμα προβλεπόταν παλιότερα στην έκδοση της ταυτότητας, αποτυπωνόταν μάλιστα και στο ίδιο το δελτίο κάτω από τη φωτογραφία του κατόχου (ν.δ. 127/1969 (Α’ 29) σε συνδ. με ΥΑ υπ’ αριθμ. 8200/0-6/6.7.1981, ΦΕΚ Β’ 392). Η υποχρέωση αυτή καταργήθηκε στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού των ταυτοτήτων το 2000 (ΚΥΑ υπ’ αρίθμ. 8200/0-441210/17.7.2000, ΦΕΚ Β’ 879), με την περιβόητη συζήτηση για την υποχρεωτική ή μη αναγραφή του θρησκεύματος. Κρίθηκε τότε, και σωστά, ότι το δακτυλικό αποτύπωμα είναι προσωπικό δεδομένο που ο πολίτης δεν οφείλει να προσκομίσει, παρά μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις που σχετίζονται με την τέλεση αξιόποινης πράξης (Π.Δ. 342/1977, άρθρα 27-29). Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η με αριθμό 510/17/15-05-2000 γνωμοδότηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα υπό τον πρόεδρό της Κ. Δαφέρμο: “κατά την κοινή αντίληψη, το αποτύπωμα (η “σήμανση”) συνδέεται με την υποψία ή διαπίστωση εγκληματικής δραστηριότητας (“σεσημασμένοι”), η απόδοση της οποίας έστω και εν δυνάμει στο σύνολο του ελληνικού λαού, υπερβαίνει το αναγκαίο μέτρο και προσβάλλει την προστατευόμενη από το Σύνταγμα αξία του ανθρώπου”.
Σήμερα, όμως, η επιστροφή στην υποχρεωτική δακτυλοσκόπηση δεν έρχεται ως κατάλοιπο του μετεμφυλιακού παρελθόντος, αλλά ως απαίτηση του… ευρωπαϊκού μέλλοντος.
Με τον Κανονισμό (ΕΕ) 2019/1157 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου “για την ενίσχυση της ασφάλειας των δελτίων ταυτότητας των πολιτών της Ένωσης και των εγγράφων διαμονής που εκδίδονται για πολίτες της Ένωσης και τα μέλη των οικογενειών τους που ασκούν το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας”, προβλέπεται ότι: “Τα δελτία ταυτότητας περιλαμβάνουν μέσο αποθήκευσης υψηλής ασφάλειας, το οποίο περιέχει βιομετρικά δεδομένα που συνίστανται σε εικόνα του προσώπου του κατόχου του δελτίου και δύο δακτυλικά αποτυπώματα σε ψηφιακούς μορφοτύπους”. Είναι ενδιαφέρον ότι, όπως ρητά αναφέρεται, η πρόβλεψη αυτή ήδη υπάρχει “για τα βιομετρικά διαβατήρια και τις βιομετρικές άδειες διαμονής για τους υπηκόους τρίτων χωρών”: πρόκειται δηλαδή για μεταφορά της τεχνογνωσίας που απέκτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση πάνω στα σώματα των προσφύγων και των μεταναστών στα σύνορα και που τώρα θα εφαρμοστεί καθολικά στους πολίτες της ΕΕ, με τρόπο που η δακτυλοσκόπηση καθίσταται προϋπόθεση της “άσκησης του δικαιώματος ελεύθερης κυκλοφορίας”! Από την υποχρέωση εξαιρούνται μόνο τα παιδιά κάτω των 6 ετών, δυνητικά τα παιδιά 6-12 ετών και τα πρόσωπα που αδυνατούν να δακτυλοσκοπηθούν για σωματικούς λόγους. Να σημειωθεί ότι η υποχρέωση δακτυλοσκόπησης για την έκδοση των νέου τύπου ταυτοτήτων δεν περιλαμβανόταν στην ως άνω υπουργική απόφαση του 2018, αλλά νομοθετήθηκε με τροπολογία το 2019 (ΚΥΑ υπ’ αρίθμ. 8200/0-181621/14.05.2019, ΦΕΚ Β’ 1671), με ρητή επίκληση του ευρωπαϊκού Κανονισμού σε σχετική ανακοίνωση.
Ως δικαιολογητική βάση της ηλεκτρονικής αποθήκευσης βιομετρικών δεδομένων (εικόνα προσώπου και δύο δακτυλικά αποτυπώματα) του κατόχου της ταυτότητας προβάλλεται η “αξιόπιστη εξακρίβωση και επαλήθευση της γνησιότητας της ταυτότητας με μειωμένο κίνδυνο απάτης, προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της ενίσχυσης της ασφάλειας των δελτίων ταυτότητας και διαμονής”. Η υποχρέωση δακτυλοσκόπησης ως προϋπόθεση ελεύθερης μετακίνησης εντός της ΕΕ, με επίκληση λόγων ασφαλείας και γνησίου των ταξιδιωτικών εγγράφων, είναι ένα μέτρο εξαιρετικά επαχθές. Ακόμα όμως και αν θεωρηθεί ότι λόγοι ασφάλειας επιτάσσουν τη δακτυλοσκόπηση για την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού στο εξωτερικό (ήδη στα νέα διαβατήρια προβλέπονται βιομετρικά δεδομένα), η δακτυλοσκόπηση του ΣΥΝΟΛΟΥ του πληθυσμού ως προϋπόθεση για την έκδοση ταυτότητας (δηλαδή εγγράφου που είναι υποχρεωτικό, σε αντίθεση με την έκδοση διαβατηρίου που σχετίζεται με τη μετάβαση στο εξωτερικό και είναι εν τέλει προαιρετική) είναι μέτρο απολύτως δυσανάλογο με τον προβαλλόμενο σκοπό. Το 2021, πολίτης γερμανικής υπηκοότητας που, επικαλούμενος την προστασία της ιδιωτικής ζωής και των προσωπικών του δεδομένων, αρνήθηκε τη δακτυλοσκόπηση στο πλαίσιο έκδοσης νέας ταυτότητας, προσέφυγε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο του Wiesbaden, το οποίο διατήρησε αμφιβολίες όσον αφορά το κύρος του κανονισμού 2019/1157 και απευθύνθηκε με προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Δημοσιεύματα επικαλούνται την πρόταση της Γενικής Εισαγγελέα, που είναι θετική για τη λήψη βιομετρικών δεδομένων (ανακοινωθέν τύπου 112/29-6-2023, υπόθεση C-61/22), ωστόσο η απόφαση δεν έχει ακόμα εκδοθεί. Πάντως, στην Ελλάδα, απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (2388/2019 ΣΤΕ, Δ’ Τμήμα) έκρινε νόμιμη τη συλλογή και αποθήκευση βιομετρικών δεδομένων (και των δακτυλικών αποτυπωμάτων) σε ηλεκτρονικό μέσο, επικαλούμενη τον νόμο για τα διαβατήρια, τη δε σκοπιμότητα επιλογής του συγκεκριμένου τύπου αστυνομικής ταυτότητας έκρινε “ακυρωτικώς ανέλεγκτη”.
Ωστόσο, η ίδια απόφαση ακύρωσε την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση όσον αφορά την αποθήκευση στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο του δελτίου ταυτότητας (RFID chip) των “στοιχείων που απαιτούνται για τις υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης”. Με την πρόβλεψη αυτή (η οποία ουδέποτε εξαλείφθηκε σε συμμόρφωση της απόφασης του ΣτΕ), η κυβέρνηση προετοιμάζει την επόμενη φάση χρήσης των ψηφιακών ταυτοτήτων, π.χ. τη σύνδεσή τους με το ΑΦΜ, το “ψηφιακό πορτοφόλι”, την πληρωμή οφειλών στην Εφορία, κλπ. Σε μια εποχή που τα κινητά μας τηλέφωνα ήδη καταγράφουν το ψηφιακό αποτύπωμα του κάθε κατόχου και στη συνέχεια οι εταιρείες πωλούν τα στοιχεία αυτά για λόγους διαφήμισης και εμπορίου, η ψηφιακή διασύνδεση της ταυτότητας με το πορτοφόλι σημαίνει ότι το κράτος θα διαθέτει πρωτογενώς έναν ασύλληπτο όγκο δεδομένων για τους υπηκόους του, τα οποία θα μπορούν να αξιοποιηθούν με τρόπο πιθανά ασύδοτο. Οι αστικές δημοκρατίες της Δύσης επιτίθενται συχνά σε κράτη, όπως πχ αυτό της Κίνας, για τη χρήση ολοκληρωτικών μεθόδων ηλεκτρονικής παρακολούθησης των πολιτών τους, όπως είναι η αναγνώριση προσώπου από κάμερες. Στην πραγματικότητα, όμως, η Δύση κινείται προς την ίδια κατεύθυνση χρήσης ολοκληρωτικών μεθόδων ελέγχου κατά παράβαση κάθε έννοιας προστασίας προσωπικών δεδομένων, επικαλούμενη απλώς ότι “αυτά δεν γίνονται στη δημοκρατία”…
Ας σκεφτούμε τελικά: το 2000, εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα σήμαινε την απάλειψη του θρησκεύματος και του δακτυλικού αποτυπώματος από τις ταυτότητες ως μέσο προστασίας των προσωπικών δεδομένων και υπεράσπισης της αξίας του ανθρώπου. Είκοσι χρόνια μετά, εν μέσω ενός τοπικά περιορισμένου αλλά πάντως θερμού παγκόσμιου πολέμου δι’ αντιπροσώπων, “εκσυγχρονισμός” σημαίνει την υποχρεωτική αποδοχή σήμανσης του συνόλου του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόνο και μόνο για να λάβει ένας πολίτης δελτίο ταυτότητας. Η πολιτικοποίηση αυτονόητων ενεργειών, όπως είναι η έκδοση ταυτότητας ή ο εμβολιασμός, και η σύνδεσή τους – ως προϋπόθεση – με την άσκηση στοιχειωδών δικαιωμάτων (όπως η ελεύθερη μετακίνηση, η εργασία, οι συναλλαγές με το κράτος, κ.ο.κ.) δεν τσακίζει απλώς δημοκρατικές κατακτήσεις και δικαιώματα: αποξενώνει ένα διευρυνόμενο κομμάτι πολιτών από το πολιτικό σύστημα και δημιουργεί τη δεξαμενή από την οποία ψαρεύει ο ανορθολογισμός και ο φασισμός, που νομιμοποιούνται και θεριεύουν μέσα από τις πολιτικές φτωχοποίησης, ρατσισμού και εθνικισμού τις οποίες ασκούν τα ίδια τα – κατά τα άλλα “ορθολογικά” – κράτη.
Απ’ αυτή την άποψη, είναι σημαντικό να βλέπουμε, όχι μόνο το δέντρο του θρησκευτικού ανορθολογισμού που δικαίως μας ανησυχεί, αλλά το δάσος του βιομετρικού αυταρχισμού και του κρατικού ολοκληρωτισμού που δημιουργεί το πεδίο για όλα τα επιμέρους νοσηρά φαινόμενα.

Θανάσης Καμπαγιάννης
Δικηγόρος, πρ. σύμβουλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών με την Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή

www.press-gr.com

Η «μαύρη διεθνής», οι ντόπιοι συνεργάτες της, η κυβερνητική αμηχανία και συνενοχή

Ο φασισμός-ναζισμός δεν είναι εχθρός της αστικής κυριαρχίας αλλά το «άτακτο παιδί» της. 

Θέμης Τζήμας

Πριν από λίγες ημέρες, ο Βολοντίμιρ Ζελένκσι, με εκατομμύρια δολάρια από τη δυτική «βοήθεια» να πηγαινοέρχονται και ενώ τα σκάνδαλα από τη διαφθορά στη χώρα του σοβούν επισκέφτηκε το αρχηγείο του τάγματος Αζόφ. Του ίδιου, του οποίου εκπρόσωπος είχε εμφανιστεί στη Βουλή διαδικτυακώς, καταχειροκροτούμενος από δεξιούς και «κεντροαριστερούς».
Στην επίσκεψή του αυτή λοιπόν, αφού άκουσε τον επικεφαλής του Τάγματος να εξηγεί ότι ο ίδιος και οι «σύντροφοί» του ηγούνται της τελευταίας σταυροφορίας των «λευκών ανθρώπων» εναντίον των καθοδηγουμένων από τους Εβραίους υπανθρώπων, ο πρόεδρος της Ουκρανίας εξήρε την προσφορά αυτών των «πατριωτών» της Ουκρανίας. Υπό άλλες συνθήκες, οι αντιναζιστές και το «συνταγματικό τόξο εσωτερικού» που έχουμε στην Ελλάδα, όπως και οι «φιλελεύθεροι», «woke», «προοδευτικοί» της Δύσης θα ξεσηκώνονταν εν χορώ.
Εκεί που το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ όμως μπαίνει στη μέση με τα δισεκατομμύριά του, το μαύρο του φασισμού-ναζισμού, γίνεται κάπως πιο γκρίζο. Πολύ περισσότερο «γκριζάρει» έως και «ασπρίζει» το «μαύρο», όταν στο παιχνίδι μπαίνουν ο Λευκός Οίκος (ή και η οικογένεια του Προέδρου με τις όχι και τόσο διακριτικές της μπίζνες), το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ και φυσικά οι μαριονέττες τους στην Ε.Ε..
Λίγες ημέρες μετά, τον ομοτράπεζο και πολιτικό ηγέτη των συνεχιστών του Μπαντέρα δεξιώθηκε υπερηφάνως ο Έλληνας πρωθυπουργός και η πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατ’ εντολή των ΗΠΑ, εξαγγέλλοντας μάλιστα ότι θα βοηθήσουμε στην εκπαίδευση Ουκρανών πιλότων στα F-16, ενόσω ο κρατικός μηχανισμός κατέρρεε ξανά μπροστά σε κεραυνούς ή «υβριδικές επιθέσεις» με γκαζάκια.
Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο την Ουκρανία. Εκεί βρίσκεται το πλέον μαχητικό σημείο αλλά όχι το μοναδικό. Με επίκεντρο την Ουκρανία και με βασικό στόχο (σε πρώτη φάση) τη δημιουργία ενός πολεμικού μετώπου αντιρωσισμού, οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και οι ισχυρότερες κεφαλαιακές μερίδες, ενισχύουν (στην πραγματικότητα εγκαθιδρύουν ή αναβιώνουν)υλικώς και ξεπλένουν ιδεολογικώς μια «μαύρη διεθνή». Ένα φασιστικό-ναζιστικό ρεύμα, το οποίο αναπαράγει όλες τις θεμελιώδεις αρχές του φασισμού-ναζισμού και το οποίο για άλλη μια φορά βρίσκεται στην υπηρεσία του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, διότι μπορεί να κινητοποιήσει κόσμο ικανό να κάνει τη «βρόμικη δουλειά».
Στον μεσοπόλεμο, η «βρόμικη δουλειά» ήταν η κατάπνιξη των κομμουνιστών/σοσιαλιστών στο εσωτερικό των δυτικών κρατών και η καταστροφή της ΕΣΣΔ. Ακόμα και μετά την κήρυξη του πολέμου από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, μέσα στις ίδιες αυτές χώρες δρούσαν ισχυρές, συστημικές δυνάμεις οι οποίες πίεζαν για ειρήνευση με τον φασισμό-ναζισμό, προκειμένου να υπηρετηθεί ο στόχος της καταστροφής της ΕΣΣΔ και της λεηλασίας των φυσικών της πόρων. Σήμερα δεν υπάρχουν ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα στη Δύση ούτε ΕΣΣΔ αλλά αυτές οι δύο διαφοροποιήσεις δεν αναιρούν τη χρησιμότητα του φασισμού-ναζισμού στο εσωτερικό της Δύσης και στο εξωτερικό.
Ο φασισμός-ναζισμός δεν είναι εχθρός της αστικής κυριαρχίας αλλά το «άτακτο παιδί» της. Ο παραδοσιακός αστικός φιλελευθερισμός (έκπτωτος από καιρό) έχει να προσφέρει την κοινωνία της νάρκωσης, στα «φιλελεύθερα» στοιχεία του, δηλαδή στην πραγματικότητα σε νυν και πρώην μεσοστρώματα: streaming, κοινωνία του θεάματος, συγκίνηση, metaverse, κοινωνική αποστράτευση, ψυχοτρόπα, και ελπίδα πλοήγησης μέσα σε χαοτικές ανισότητες. Η κοινωνία της νάρκωσης πέραν του ότι εξ ορισμού δεν κινητοποιεί μαζικώς, προσφέρεται κατά βάση για συνθήκες ανοδικών προοπτικών, όταν η φαντασιωτική παντοδυναμία του ατόμου μπορεί να συνδυάζεται με τις ως άνω προοπτικές.
Μετά από 15 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και χαοτικών ανισοτήτων, είναι ο φόβος απέναντι στη δυστοπική πραγματικότητα που κυριαρχεί. Το πείραμα που διεξήχθη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, με βασικούς άξονες τον πανταχού παρόντα φόβο, την πανοπτική εποπτεία και παρακολούθηση, το μίσος προς τον διπλανό και τον πειθαναγκασμό σε περιορισμό έως εγκατάλειψη ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών μας συστημάτων. Η καπιταλιστική κρίση και η πανδημία αναβάθμισαν το πείραμα σε μια νέα δυστοπική πραγματικότητα, την οποία νομιμοποίησαν με τη σειρά τους ο δικαιωματισμός της συλλογικής νεύρωσης ανακάλυψης κακοποιητών, «παραβιαστών» και λοιπών νέων τυπολογιών παντού αλλά και ο «καθωσπρέπει προοδευτικός χώρος» της απόλυτης πειθαρχίας στον λαϊκισμό του «αντιλαϊκισμού» και του αναθέματος στους πανταχού παρόντες «ψεκασμένους».
Η μεγάλη αλλαγή όμως ήρθε με τον παγκόσμιο πόλεμο. Ο παγκόσμιος πόλεμος, ο πόλεμος για την πλανητική κυριαρχία (τουλάχιστον μέχρι την πλήρη ρομποτοποίηση, η οποία δε φαίνεται άμεση) χρειάζεται ανθρώπους προθύμους να σκοτωθούν. Αυτό δεν είναι (τουλάχιστον όχι προς το παρόν) το μονίμως συγκινημένο, αποστρατευμένο, άτομο του πυρήνα της Δύσης. Για τη Δύση αυτό τον ρόλο τον παίζει η «μαύρη διεθνής» του φασισμού- ναζισμού και στο παρελθόν και τώρα. Πολύ περισσότερο που μπορεί να διαδραματίσει και ένα ρόλο εσωτερικής πειθάρχησης μέσα σε συνθήκες σοβούσας οικονομικής κρίσης. Ήδη στην Ιταλία πέτυχε να παράξει μια απολύτως πειθήνια στην Ουάσιγκτον, κυβέρνηση και έπονται οι επόμενες χώρες στις οποίες ο φασισμός θα «προσφέρει» συστημικές «λύσεις».
Ο φασισμός-ναζισμός μπορεί να στρατολογεί προθύμους-ηλιθίους από την (ημί) περιφέρεια του πυρήνα της Δύσης, είτε πρόκειται για κράτη, είτε για λουμπενοποιημένα λαϊκά στρώματα μέσα στις δυτικές μητροπόλεις.
Όλα τα παραπάνω, το εγχώριο σύστημα εξουσίας είχε πετύχει να φαίνονται πολύ μακρινά, μόλις λίγα χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα και  του Λουκμάν, χάρη εν πολλοίς στον «αντιναζισμό» εσωτερικού, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί για να εμφανίσει ως αντισυστημικό τον Κασιδιάρη και φυσικά δίνει τα διαπιστευτήρια του αντιρωσισμού στις ΗΠΑ (όλοι οι «σύντροφοι» ήταν αντιαμερικανοί και αντιναζιστές, μέχρι που άρχισε να κινδυνεύει όντως να ηττηθεί το ΝΑΤΟ).
Η δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη Κατσούρη ήρθε να τα ταράξει με τόσο τραγικό τρόπο (όπως πάντα συμβαίνει δυστυχώς) την επικοινωνιακή και πολιτική ομερτά της δεξιάς, της «κεντροαριστεράς» και της «αριστεράς» για το ναζισμό που θεριεύει στην Ευρώπη. Η ποδοσφαιρική κερκίδα έπιασε πρώτη την αλήθεια την οποία θέλησε να κρύψει το μιντιακό κατεστημένο: η δολοφονία προήλθε όχι γενικώς και αορίστως από χούλιγκαν (όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιες) αλλά από ναζιστές, αδελφοποιημένους με το τάγμα Αζόφ, του οποίου γενναίος χορηγός είναι και η ελληνική κυβέρνηση. Γι’ αυτόν το λόγο, οι κρατικές αρχές στάθηκαν τόσο διακριτικές προς τα αδέρφια της Χρυσής Αυγής, των «Κασσιδιάρηδων» (γνησίων συνεχιστών προδοτών δοσιλόγων) «Σπαρτιατών» της κακιάς ώρας. Η ελληνική κυβέρνηση είναι συνένοχη του φόνου, όχι μόνο λόγω της κρατικής ανικανότητας αλλά και γιατί χρηματοδοτεί και εξοπλίζει τη μαύρη διεθνή του φασισμού-ναζισμού στην Ευρώπη, ως πιστός υπηρέτης της Ουάσιγκτον. Αυτές είναι φυσικά άβολες αλήθειες για την εικόνα του «χαριτωμένου» TikToker πρωθυπουργού, που προτιμά να κάνει τον ξεναγό στη διεφθαρμένη ηγεσία της Ε.Ε..
Ο εκφασισμός ωστόσο έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιεί από άλλα αυταρχικά, καθεστωτικά ρεύματα: επειδή βασίζεται στην απόκτηση λαϊκού ερείσματος τείνει να εξαπλώνεται πατώντας στη διάχυση φόβου και μίσους. Σε συνθήκες δε, προϊούσας παρακμής καμιά κοινωνία δεν είναι απρόσβλητη και δύσκολα το οποιοδήποτε απαξιωμένο πολιτικό σύστημα αντιστέκεται στον πειρασμό να «παίξει» με το φασισμό- ναζισμό. Κάπως έτσι, τρεις περίπου εβδομάδες πριν, με τη ναζιστική δολοφονία Κατσούρη θυμήθηκαν ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας το απόλυτο κακό του ναζισμού στη διεθνή του μάλιστα διάσταση και λίγες εβδομάδες μετά, απολύτως ατεκμηρίωτες αναφορές για εμπρησμούς δασών από μετανάστες και Ρομά μετέτρεψαν συμπολίτες μας (και όχι όσο ελαχίστους θα έπρεπε για να είμαστε ειλικρινείς) σε καθάρματα και αποβράσματα τα οποία αδιαφορούν ή και ζητωκραυγάζουν για τον θάνατο ακόμα και παιδιών στη Δαδιά, που βγαίνουν παγανιά για να απαγάγουν μετανάστες ή που ζητούν από τους απαγωγείς τους να τους κάψουν ζωντανούς. Τους χούλιγκαν δεν τους θέλουμε στα γήπεδά μας αλλά στα δάση μας, στα σπίτια μας, στις πόλεις μας και στα χωριά μας όπως φαίνεται.
Ο φασισμός-ναζισμός πατά σε πραγματικά προβλήματα και έπειτα στην απόλυτη, ιστορική θυματοποίηση του κοινού στο οποίο απευθύνεται, στο φόβο, κορυφώνοντας το αίσθημα αδυναμίας του λαού προκειμένου αυτός κατόπιν να παραδοθεί στο μίσος και στους ηγέτες που το εκφράζουν.
Σε αυτό ακριβώς το παιχνίδι πλειοδοτεί σύσσωμη η συστημική δεξιά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από τον πόλεμο με τη Ρωσία που έχει κηρύξει κατ’ εντολή των ΗΠΑ έως το (περίπου) «αφού μπήκατε παράνομα στη χώρα θα έπρεπε να περιμένετε ότι μπορεί να πνιγείτε ή να καείτε» μια επιχείρηση συλλογικής απανθρωπιάς και εκ- καθαρματισμού της ελληνικής κοινωνίας προωθείται από τα κυβερνητικά στελέχη και τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω τους. Δεν είναι η πρώτη φορά: από την πρώτη περίοδο των μνημονίων ακόμα, το μίσος για το διπλανό (τότε ήταν ο δημόσιος υπάλληλος όπως πχ. ο πυροσβέστης, ο συνταξιούχος που δήθεν ήταν υπεύθυνος για τη χρεoκοπία, η πόρνη που σκορπούσε AIDS στους οικογενειάρχες πελάτες της οι οποίοι απλώς ήθελαν σεξ χωρίς προφυλακτικό) κατέστη το βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο των κύκλων της ολιγαρχίας και των πολιτικών-κυβερνητικών της εκπροσώπων.
Κάθε κυβέρνηση που ακολούθησε έπαιξε και παίζει ακόμα και σήμερα, το ίδιο παιχνίδι με ένα στόχο: ένα λαό καθαρμάτων και συνενόχων, βρομισμένο όπως ήταν οι Γερμανοί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αδύναμο, φοβισμένο, κλειστό, στενόμυαλο, αποπροσανατολισμένο, εθνικόφρονα και όχι πατριώτη, έτοιμο να γλύψει τις μπότες του ισχυρού και να φτύσει τον ανίσχυρο, κομμένο εσωτερικώς σε πολλά μικρά κομματάκια, έτοιμο να παραδοθεί σε κάθε φήμη και σε κάθε τυχοδιώκτη.
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι καινούρια. Απλώς δεν τελειώνουν ποτέ καλά. Αυτή την αλήθεια δεν μπορεί να την αποφεύγουν για πολύ οι λαοί της Ευρώπης. Είναι αλήθεια που έχει δόντια και σύντομα θα τους δαγκώσει σκορπώντας τρόμο και αίμα.

ΦΩΤ: Εγκατάσταση στο Στράουμπινγκ με τίτλο «Ο χορός με τον Διάβολο», του Ottmar Hörl για την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία (2009)

kosmodromio.gr

Από το Πολυτεχνείο του ’73 στις πυρκαγιές του ’23. Κι από την «ενημέρωση» της χούντας στη χούντα της «ενημέρωσης»

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Φανταστείτε να ήταν Πρωθυπουργός ο Τσίπρας και να καιγόταν όλη η χώρα με τον τρόπο που καίγεται φέτος. Κομματάκια θα τον είχαν κόψει τα κανάλια, θα τον είχαν σταυρώσει από το πρωί έως το βράδυ, θα τον είχαν εξαναγκάσει να παραιτηθεί.
Τώρα, ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Δείχνουν βέβαια τις πυρκαγιές, αποφεύγουν όμως κατά κανόνα τις live συνδέσεις ή τις διακοπές του προγράμματος, όπως κάνουν κατά σύστημα σε πολύ λιγότερο σημαντικά ζητήματα. Τους ενδιέφερε πριν από μερικούς μήνες να μας δείχνουν ζωντανά την κηδεία του Κωνσταντίνου, ενός βασιλιά εγκάθετου των Αμερικανών, που έπαιξε κεντρικό ρόλο στην προετοιμασία της δικτατορίας, απαραίτητης για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Τώρα, που καιγόταν όλη η Ελλάδα όπως δεν έχει καεί ποτέ στο παρελθόν, κατέβασαν όσο μπορούσαν το θέμα κι αν μπορούσαν δεν θα το ανέφεραν καν. Για πρώτη φορά σε οποιοδήποτε μεγάλο ή και σε μικρό γεγονός τα κανάλια απέφυγαν να μας δείξουν ανθρώπους, πολίτες, να τους αφήσουν να σχολιάσουν. Προφανώς γιατί αν έδειχναν τη φοβερή οργή του ελληνικού λαού, δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ώρα στο Μαξίμου ο κ. Μητσοτάκης.
‘Όταν μάλιστα είδαν ότι πέρασε μια εβδομάδα και οι πυρκαγιές στη Δαδιά και στην Πάρνηθα δεν έσβηναν, τις έβγαλαν και από την πρώτη θέση των ειδήσεων! Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (27.8) η Θράκη και άλλα μέτωπα εξακολουθούν να κατακαίονται.
Με μια γιγαντιαία επιχείρηση λοβοτομής του ελληνικού λαού προσπαθούν να αποδώσουν την ευθύνη των πυρκαγιών στους μετανάστες και τους πράκτορες τω Ρώσων και των Τούρκων. Δεν μπορούν όμως να μας παρουσιάσουν όχι ένα στοιχείο, ούτε το ίχνος, τη σκιά ενός στοιχείου. Ούτε μισό λογικό συλλογισμό που να καθιστά πιθανές τις ανοησίες που αραδιάζουν. Γιατί αίφνης η Τουρκία, που περιμένει πως και πως να “εισπράξει” τώρα από τον κ. Μητσοτάκη να διακινδυνεύσει μια κρίση με την Ελλάδα; Για ποιό λόγο να το κάνει; Και μπορούν αυτοί οι “μετανάστες και πράκτορες” να δρουν ελεύθερα στη Θράκη, προκεχωρημένη γραμμή άμυνας, στη Ρόδο, αλλά και στην ‘Ανδρο και στη Βοιωτία και σε ένα σωρό άλλα μέρη; Αν όντως συνέβαιναν τα εξωφρενικά που συναρμολογεί το πανικόβλητο και αρρωστημένο μυαλό των προπαγανδιστών της κυβέρνησης δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση, υπεύθυνη γιατί έχει αφήσει όλη τη χώρα αφύλαχτη, να κάνει το λιγότερο χαρακίρι;

Με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν προσβάλλουν τη μνήμη των θυμάτων, εμπαίζουν τους ανθρώπους που καταστράφηκαν και υποτιμούν κραυγαλέα τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού.
Μοιάζει σα να κάναμε στροφή 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό μας. ‘Εχουμε πάλι περίπου την ίδια κατάσταση που είχαμε και επί Χούντας στην ενημέρωση, αν και οι μέθοδοι είναι πιο «εκλεπτυσμένες», διαφορετικές, αλλά όχι λιγότερο, μάλλον περισσότερο επικίνδυνες για την υγεία της κοινωνίας μας και την πνευματική κατάσταση του ελληνικού λαού.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη δομή της εξουσίας. Ποτέ τα ιδιωτικά ολιγαρχικά λαμόγια (γιατί πρόκειται περί κλεπτοκρατών και όχι παραγωγικών καπιταλιστών) και τα ξένα οικονομικά συμφέροντα, ποτέ, μετά τη δικτατορία του 1967-74, οι Αμερικανοί και οι πράκτορές τΑους δεν έκαναν τόσο ανοιχτά, τόσο ξεδιάντροπα κουμάντο στη χώρα όσο σήμερα. Και εδώ οι μέθοδοι έχουν αλλάξει, όχι η ουσία. Και τουλάχιστον, τον καιρό της δικτατορίας είχαμε πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις, έστω στην εξορία, που έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους, αποκάλυπταν ότι η χώρα βρισκόταν υπό κατοχή.
Το όλον μέσα σε έναν ολοκληρωτικό μηχανισμό πολύ πιο βαθύ στη λειτουργία του από τον επιφανειακό πάγο μέσω της ωμής άσκησης στρατιωτικής βίας ή της απειλής άσκησής της. Που περιλαμβάνει άλλωστε τον έλεγχο των περισσότερων πολιτικών κομμάτων και κοινωνικών θεσμών από ιδιωτικά συμφέροντα, ξένες υπηρεσίες (ελληνικές δεν υπάρχουν) και πρεσβείες, κυρίως των ΗΠΑ και, σε σημαντικό βαθμό και του Ισραήλ. Πολύ πιο πίσω ακολουθούν σε επιρροή Γερμανοί και Βρετανοί. Οι πάντες παρακολουθούνται, οι πάντες ελέγχονται και μια ανεξέλεγκτη ιδιωτική εταιρεία ενός φίλου του Πρωθυπουργού μετράει τις ψήφους στις εκλογές.
Δεν μπορεί να υπάρχει πιο σημαντικό ζήτημα για κάθε άνθρωπο, για κάθε ‘Ελληνα που διατηρεί ακόμα ένα ίχνος αξιοπρέπειας, από τον αγώνα για την ανατροπή αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Πηγή: www.konstantakopoulos.gr

Δρ Ιωάννης Μάζης: «Καζαντζάκη πρέπει να διαβάσουν και οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού όχι μόνο ο Ζελένσκι»

Ο Δρ Ιωάννης Μάζης εξακολουθεί να ασχολείται με τη ζωγραφική αλλά μιλά στο militaire channel για τη «ζωγραφιά» που προσπαθούν να δημιουργήσουν στην περιοχή όλοι οι «δυνατοί» παίκτες. Η Ελλάδα συμμετέχει στη δημιουργία του «γεωπολιτικού πίνακα» ή έστω θα έχει την πρέπουσα θέση στο «έργο» που τελικά θα προκύψει;
Ο κ.Μάζης επισημαίνει ότι η Ελλάδα έχει δημιουργήσει πολλές ευκαιρίες αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν δείχνει διατεθειμένη να τις εκμεταλλευθεί… Γιατί;
Η γεωπολιτική εικόνα δεν είναι κακή για την Ελλάδα…Στη γεωστρατηγική εικόνα υπάρχουν όπως φαίνεται πολλά θέματα. Ο κ.Μάζης καταθέτει μία σειρά σημαντικών παρατηρήσεων για όσα δεν έχουμε κάνει ή όσα έχουν γίνει με λάθος τρόπο.
Στα λάθη αυτό που κυριαρχεί είναι η στάση που επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση στο ουκρανικό.
Στα ερωτήματα που εγκαίρως έθεσε ο κ.Μάζης ακόμη δεν έχει πάρει απάντηση. «Κάποιοι από κάποια υπόγεια πήγαν να με κατηγορήσουν ως …φιλορώσο. Είμαι τόσο φιλορώσος όσο και ο Κίσιγνκερ», λέει ο καθηγητής, αναφερόμενος και στην μακαρθικού τύπου επιθέσεων που δέχονται όσοι εκφράζουν δυσάρεστες μεν αλλά αληθινές αναλύσεις που στηρίζονται σε επιστημονική έρευνα.
Ο κ.Μάζης αποδομεί τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν την άποψη ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διεκδικήσει ρόλο ισότιμου εταίρου σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Εξηγεί γιατί η Ελλάδα μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στην περιοχή…
Ο κ.Μάζης ρωτά γιατί ο πρωθυπουργός δεν λέει στους συμβούλους του, αυτό που είπε στον κ.Ζελένσκι. Τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «μη ρωτάς ποτέ αν θα νικήσεις, πολέμα». 
«Ας το πει στους συμβούλους του που κάθε τόσο με διάφορους τρόπους μας ρωτάνε αν θέλουμε πόλεμο», λέει ο κ.Μάζης.
Επισημαίνει τα λάθος μηνύματα που εκπέμψαμε με τη σύνοδο για τα Δυτικά Βαλκάνια . Αναφέρεται κυρίως στην πρόσκληση προς τον εκπρόσωπο του Κοσόβου, αλλά και τη συμμετοχή της Μολδαβίας. «Κάναμε πολλές εξυπηρετήσεις με αυτή τη Διάσκεψη, αλλά τα ανταλλάγματα που πήραμε ποια είναι», λέει ο κ.Μάζης.

Στήλη Άλατος: Ποιος υποψήφιος θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι κόμμα εθνικής εμβέλειας. αλλά … νομαρχιακής! Το debate, τα παρατράγουδα, τα “πρακτικά” Τσακαλώτου η σιγή … της Έφης και η άμεση αντίδραση Παππά και Τζουμάκα

Τιμημένοι μου αναγνώστες ο Ισόθεος και άνοιωθος Κυριάκος πήγε χθες στην Πάρνηθα, να δει την καταστροφή και άρχισε τα άηχα χαχανητά, για να μας δείξει, πως ότι και να πούμε ή να γράψουμε για αυτόν, η πραγματικότητα πάντα θα μας ξεπερνά. Μην πας Κυριάκο απροετοίμαστος. Να έχεις πάντα χαρτάκι μαζί σου και να γράφεις όλες τις κινήσεις, όπως γίνεται στα γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών και σήριαλ: ” Κυριάκο περπατάς, βάζοντας το δεξί πόδι μετά το αριστερό. Σταματάς μετά από τρία βήματα και μένεις ακίνητος. Η κάμερα ακολουθεί τα βήματά σου, που πρέπει να είναι σταθερά και να πατάς στη γη σαν να σου ανήκει.Από τα πόδια σου η κάμερα, σιγά σιγά ανεβαίνει προς τα πάνω και σταματά στο πρόσωπό σου. Κυριάκο το στόμα σου να είναι κλειστό, όχι πολύ σφιχτά τα χείλη, να μην νομίζουν ότι κρατιέσαι γιατί θέλεις να κάνεις την ανάγκη σου. Μόλις η κάμερα θα σταθεροποιηθεί, ο φακός θα ανοίξει για να συμπεριλάβει και όλη την πλέμπα που σε συνοδεύει. Εσύ τα χείλη κλειστά, το πρόσωπο χωρίς γκριμάτσες, σαν να έχεις μόλις κάνει μπότοξ και έχουν παραλύσει οι μύες. Αφού μπουν στο κάδρο και οι κομπάρσοι, χαμογελάς ελαφρά αν είσαι σε χαρμόσυνο γεγονός, ή παίρνεις προβληματισμένη έκφραση, αν είσαι σε καταστροφή (το πρώτο δεν θα σου χρειαστεί, γιατί μονίμως καταστροφές έχουμε, οπότε δεν γελάς ποτέ, γιατί σε παίρνει η κάμερα.).”
Αν θέλει ο Κυριάκος και οι συνεργάτες του καλά μου παιδιά, εγώ παραχωρώ δωρεάν τις συμβουλές μου, έτσι για να μην γίνονται ρόμπες οι δημοσιογράφοι του γραφείου Τύπου του Μαξίμου.
Όχι καλά μου παιδιά, σήμερα η Στήλη Άλατος δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον Κυριάκο, αλλά με τον Συριζα. Έλεος πια, τι εννοείτε ποιόν Συριζα;
Κάποιοι στον Συριζα θέλουν να εκλεγούν … κρυπτόμενοι
Ναι τιμημένοι μου αναγνώστες υπάρχει πρόβλημα στον Συριζα, δεν προσφέρεται το θέμα για να κάνω πλάκες η Στήλη Άλατος, οπότε το ρεπορτάζ, για τα τεκταινόμενα θα μονοπωλήσει την σημερινή Στήλη. Τι να κάνω η βαριόμοιρη,από την μία η ανικανότητα του Κυριάκου που καταστρέφει την Ελλάδα και από την άλλη ο Συριζα που δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι οι ευθύνες που έχει απέναντι σε όλους μας είναι αντίστοιχες με της κυβέρνησης, θα χάσω τον σατιρικό μου οίστρο. Τέλος πάντων προχωράμε.
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου, έχουν καταφέρει στον Συριζα και ο κόσμος να μην ασχολείται μαζί τους (οι πλατιές μάζες, άρα απέτυχαν να κάνουν τις εσωκομματικές τους εκλογές, κυρίαρχο γεγονός στην πολιτική σκηνή της χώρας) και να μειώσουν τις προσδοκίες όσων ακόμη θέλουν να πιστεύουν πως το κόμμα, έχει παλμό.
Τι ακριβώς συμβαίνει στον Συριζα, περιγράφεται από το μπαχαλο με το Debate, που μάλλον δικαιώνει όσα έχει γράψει κατά καιρούς η Στήλη Άλατος και το επίσημο the faq, περί τριών πόλων. Ο ένας η Έφη Αχτσιόγλου με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο δεύτερος ο Νίκος Παππάς και ο τρίτος ο Στέφανος Τζουμάκας.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, αργά το βράδυ της Παρασκευής, έβγαλε μια ενημέρωση ότι ο ίδιος είναι αντίθετος στην διεξαγωγή Debate, λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα, με τις καταστροφικές φωτιές (αλήθεια αφού η “κατάσταση της χώρας” δεν επιτρέπει την διεξαγωγή τηλεμαχίας “με χαρακτηριστικά σόου”, όπως ανέφερε ο Τσακαλώτος, γιατί δεν προχωρά ο Συριζα σε κάτι ποιό προωθημένο, να αναβάλει δηλαδή τις εκλογές για δύο τρεις μήνες, να ηρεμήσουν τα πράγματα, να διεξαχθούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές και μετά να ψηφίσουν για νέο πρόεδρο. Άλλωστε ο Σ. Φάμελλος ασκεί τα καθήκοντά με αξιοπρέπεια και επάρκεια). Στην συνέχεια της ανακοίνωσης ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ανέφερε ότι κατέθεσε πρόταση στο τραπέζι, της Νομαρχιακής Οργάνωσης Πειραιά, (δηλαδή του Θοδωρή Δρίτσα, δηλαδή των 53, δηλαδή του ίδιου του Τσακαλώτου), να διεξαχθεί ελεύθερη συζήτηση, την οποία θα οργανώσει η Νομαρχιακή Πειραιά… Ο κ Τσακαλώτος στην ανακοίνωση τόνισε το γεγονός ότι όλοι συμφώνησαν στην μη διεξαγωγή του Debate, στις 7 Σεπτεμβρίου (όπως έχει αποφασίσει η Κεντρική Επιτροπή) και αντ’ αυτού  την διεξαγωγή της ελεύθερης συζήτησης.
Να βάλω μια παρένθεση, εδώ καλά μου παιδιά, γιατί μάλλον κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά στην Κουμουνδούρου ή κάτι δεν έχουμε καταλάβει όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έκαναν Debate, στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη των Προέδρων τους. Άρα αν δεν διεξαχθεί η τηλεμαχία ο Συριζα θα έχει καταφέρει το απόλυτο. Να θέλει να κάνει επανεκκίνηση και να διεκδικήσει (στα χαρτιά γιατί έτσι όπως το πάνε δεν το πολυβλέπω) την κυβέρνηση και να θεωρεί ότι ποιός θα καθίσει στην θέση του Προέδρου, δεν ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό, αλλά μόνο όσους παρακολουθήσουν την συζήτηση στη Νομαρχιακή Πειραιά. Δηλαδή τιμημένοι μου αναγνώστες, η πρόταση Τσακαλώτου, είναι ο Συριζα, να μην είναι κόμμα εθνικής εμβέλειας. αλλά κόμμα … νομαρχιακής. Πολύ ενδιαφέρουσα η πρόταση, αλλά τελικά θα πρέπει να ενημερώσουν και τους Έλληνες πολίτες, ότι δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν, αλλά θέλουν ένα μικρό μαγαζάκι, για να έχουν όλοι σίγουρες τις καρέκλες τους και να ασκούν υψηλή πολιτική από το βάθρο της αυθεντίας τους. Κλείνει η παρένθεση και πάμε στο ρεπορτάζ.
Μετά την δημοσιοποίηση των όσων υποστήριξε ο Τσακαλώτος, άρχισαν οι αντιδράσεις από τους Νίκο Παππά και Στέφανο Τζουμάκα, γιατί όπως αποδείχθηκε δεν υπήρχε καμία συμφωνία, να μην διεξαχθεί το ντιμπέιτ.
Η πρώτη διάψευση Τσακαλώτου, ήρθε από την πλευρά Τζουμάκα και την συνεργάτιδά του, η οποία κάτω από την ανάρτηση του Τσακαλώτου στο facebook, με σχόλιο της, διέψευσε τα περί συμφωνίας για την μη διεξαγωγή ντιμπέιτ. Παραθέτω όλο το σχόλιο: “Αγαπητέ Σύντροφε Ευκλείδη Τσακαλώτο ως εκπρόσωπος στη σημερινή συζήτηση του υποψηφίου Στέφανου Τζουμάκα, θα ήθελα να διευκρινίσω τα κάτωθι με αφορμή το παρόν post σας.
Καταρχάς, εγώ εκπροσωπώντας την πλευρά Στ. Τζουμάκα, έθεσα το ζήτημα της αποδοχής εκ μέρους μας της πρότασης της ΝΕ Πειραιά και μάλιστα πρότεινα το ίδιο να αποφασίσει και η ΝΕ Α’ Αθήνας. Δηλαδή να πραγματοποιηθεί μια αντίστοιχη εκδήλωση με όλους τους υποψήφιους Προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δεν υπήρξε καμία σχετική ξεχωριστή πρόταση από τον εκπρόσωπο σας, παρά μόνο, αφού το έθεσα, αποδοχή από μέρους όλων των εκπροσώπων των υποψηφίων της πρότασης της ΝΕ Πειραιά και υιοθέτηση και την πρότασης που κατέθεσα να διερευνηθεί η αντίστοιχη δυνατότητα και για την Αθήνα.
Ωστόσο, αυτή η πρόταση δεν έρχεται σε αντιδιαστολή με την πρόταση για διενέργεια τηλεοπτικού διαλόγου με την ευθύνη είτε της ΕΡΤ είτε κάποιου άλλου καναλιού εθνικής εμβέλειας. Την ποιότητα του εν λόγω διαλόγου προφανώς και θα τη διασφαλίσετε εσείς οι ίδιοι ως υποψήφιοι, καθώς έχετε και τις αρχές και την επάρκεια να αντιπαρατεθείτε με σεβασμό και με βάση τις απόψεις σας. Άλλωστε, έχετε οι 4 σας ήδη συμφωνήσει σε αυτή τη βάση προ 20ημέρου.
Επιπροσθέτως, ειδικά για το θέμα του τηλεοπτικού διαλόγου, όπως πρότεινα από μεριάς της υποψηφιότητας του Στέφανου Τζουμάκα, μπορεί να διασφαλιστεί η διενέργεια κύκλου ερωτήσεων τόσο για θέματα της χώρας όσο και του κόμματος, άλλωστε η εκλογή Προέδρου αφορά το κυβερνητικό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και προφανώς όπως, πολύ σωστά αναφέρετε θα πρέπει ο τηλεοπτικός διάλογος να είναι ενταγμένος στην κοινωνική συγκυρία και όχι εν κενώ πολιτικά. Σας εύχομαι καλή συνέχεια.”
Η Στήλη Άλατος θεωρεί ανεξήγητη πολιτικά την κίνηση Τσακαλώτου. Τελικά μετά τον Τζουμάκα, πηγές του Νίκου Παππά, επίσης διέψευσαν τους ισχυρισμούς περί συμφωνίας όλων για μη διεξαγωγή ντιμπέιτ : “Ο Νίκος Παππάς από την πρώτη στιγμή πρότεινε τη διεξαγωγή δύο τηλεοπτικών συναντήσεων μεταξύ των υποψηφίων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Η πρόταση υπηρετούσε και υπηρετεί την ανάγκη για δημοσιότητα των επερχόμενων προεδρικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και για συμμετοχή της κοινωνίας.
Σε σχετική χθεσινή συνάντηση προτάθηκε, συμπληρωματικά, η διεξαγωγή ανάλογων συζητήσεων με διοργανωτές Νομαρχιακές Επιτροπές του κόμματος. Ταυτόχρονα, συμφωνήθηκε οι λεπτομέρειες της τηλεοπτικής συζήτησης να οριστούν σε επόμενη συνάντηση των υποψηφίων προέδρων.
Αμέσως μετά ο σ. Τσακαλώτος, με ανακοίνωσή του, προχώρησε σε διαφορετική ερμηνεία όσων συμφωνήθηκαν στη χθεσινή συνάντηση, απορρίπτοντας τον τηλεοπτικό διάλογο.
Ζητήσαμε αρμοδίως και δημόσια να αποκατασταθούν τα συμφωνηθέντα.Αυτή τη στιγμή από τις τέσσερις υποψηφιότητες υπάρχει μία αρνητική και δύο θετικές τοποθετήσεις όσον αφορά την τηλεοπτική συζήτηση.
Θεωρούμε βέβαιο ότι τελικά θα έχουμε την ευκαιρία να αποδείξουμε πανελλαδικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μπορεί να παραμερίσει όλα τα εμπόδια που επιβάλλει η Ν.Δ. και να αποτελέσει τον νέο φορέα όλων των προοδευτικών πολιτών, για την αντιστροφή της πορείας της χώρας.
Τέλος, σημειώνουμε ότι όσα αναφέρονται από την πλευρά του Στέφανου Τζουμάκα είναι απολύτως αληθή.”
Τιμημένοι μου αναγνώστες, αυτό είναι όλο το ρεπορτάζ, που αφορά το περίφημο ντιμπέιτ των υποψηφίων Προέδρων του Συριζα.
Κάτι λείπει έτσι; Η πλευρά της Έφης Αχτσιόγλου η οποία μάλλον και αυτή δεν καίγεται να αντιπαρατεθεί με τους συνυποψηφίους της, σε πανελλαδική μετάδοση. Αναμένουμε την συνέχεια γιατί όποιος/α εκλεγεί θα είναι εν δυνάμει πρωθυπουργός. Έχουν υποχρέωση να εμφανιστούν ενώπιον μας, με τα προγράμματά τους και τις διαφορετικές απόψεις τους, για να τις μάθουμε κι εμείς…

ΥΓ: Μαθαίνει η Στήλη ότι οι τελικές αποφάσεις θα παρθούν την Τετάρτη σε σύσκεψη εκπροσώπων των υποψηφίων με την γραμματέα του κόμματος, Ράνια Σβίγκου, και τον αναπληρωτή γραμματέα, Γιώργο Βασιλειάδη. Την επομένη θα συνεδριάσει και η Πολιτκή Γραμματεία.

thefaq.gr