Mpelalis Reviews
Σάββατο 30 Ιουνίου 2012
Για να ξέρουμε επίσημα ποιοι είναι οι τεμπέληδες στην Ευρώπη
Επίκαιρος ο ΟΟΣΑ τις τελευταίες ημέρες με την έκθεση φωτιά, που εμπλέκει άμεσα την χώρα μας για λαδώματα, για μαύρο χρήμα, διεθνή διαφθορά και δωροδοκία..
Δείτε τώρα τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α (OECD) από το 2000-2010, ανά χώρα μέλος της Ε.Ε, για τις ώρες εργασίας ανά έτος….
Έτσι για να ξέρουμε ποιοι είναι πρωταθλητές στην δουλειά και ποιοί είναι οι άρχοντες της τεμπελιάς…
Δείτε τώρα τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α (OECD) από το 2000-2010, ανά χώρα μέλος της Ε.Ε, για τις ώρες εργασίας ανά έτος….
Έτσι για να ξέρουμε ποιοι είναι πρωταθλητές στην δουλειά και ποιοί είναι οι άρχοντες της τεμπελιάς…
Όπως βλέπετε οι Έλληνες εργάζονται από όλους τους Ευρωπαίους με 2109 ώρες τον χρόνο, την ίδια ώρα που οι Γερμανοί, είναι 5οι απ το τέλος και εργάζονται μόνο 1419 ώρες…
Δηλαδή οι Γερμανοί δουλεύουν σε σχέση με τους Έλληνες :
690 ώρες λιγότερες το χρόνο…57,5 ώρες τον μήνα και 1,9 την ημέρα!!!!
To σωτήριο «Όχι»
του Γιάνη Βαρουφάκη
Πρόκειται για την πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η Κρίση που η ΕΕ λαμβάνει μια απόφαση που να συνάδει με την λογική. Πρώτη φορά! Έπρεπε βέβαια πρώτα να βρεθεί η Ευρωζώνη δύο εβδομάδες προ της οριστικής και μη αναστρέψιμης διάλυσης και, το πιο σημαντικό, να βρεθεί κάποιος που να πει στην κα Μέρκελ: «Όχι κυρία μου. Δεν υπογράφω, ο κόσμος να χαλάσει, τα ανόητα κείμενα που μου θέτεις.» Ο κύριος αυτός ήταν, βέβαια, ο κ. Μόντι ο οποίος βρήκε το σθένος (να κάνει κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει πριν) για έναν απλό λόγο: Εδώ και δύο εβδομάδες, οι μεγάλες επιχειρήσεις της Βόρειας Ιταλίας ρευστοποιούν όσο-όσο και μαζικά περιουσιακά τους στοιχεία και μεταφέρουν τα κεφάλαια στην Ελβετία, στην Γερμανία, στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ιταλία βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης και ο κ. Μόντι είχε, το πολύ, δύο εβδομάδες για να κάνει κάτι πριν τον ανατρέψουν τα κόμματα που τον «στηρίζουν». Στήλωσε λοιπόν τα πόδια και έκανε αυτό που, αν είχε πράξει ο κ. Παπανδρέου πριν δυο χρόνια, ολόκληρη η Ευρώπη θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση σήμερα: Είπε ΟΧΙ!
Και τι κέρδισε; Τι πήρε; Τι κερδίσαμε όλοι από την πρώτη περίπτωση πραγματικής διαπραγμάτευσης; Δύο πράγματα.
Μέτρο πρώτο: Το πρώτο μέτρο που ανάγκασε την κα Μέρκελ να αποδεχθεί ο κ. Μόντι είναι αυτό που σας έχω κουράσει να επαναλαμβάνω από την αρχή της Κρίσης ότι έπρεπε να γίνει ως ελάχιστο: να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την επανακεφαλαιοποίηση των πτωχευμένων τραπεζών με το δημόσιο χρέος των πτωχευμένων κρατών. Όπως προτείνω εδώ και δυο χρόνια (*), ο κ. Μόντι απαίτησε (και κέρδισε, τουλάχιστον στα χαρτιά) η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει άμεσα από το EFSF, χωρίς την μεσολάβηση του δημοσίου και χωρίς να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος αυτά τα κεφάλαια. Παράλληλα, να περάσει ο έλεγχος και η επιτήρηση των τραπεζών στην ΕΚΤ.
Μέτρο δεύτερο: Να μπορεί να δανείζεται ένα κράτος από το EFSF μέσα από απ’ ευθείας αγορά των ομολόγων του από το EFSF στις πρωτογενείς αγορές και όχι μέσα από την εξευτελιστική διαδικασία του Μνημονίου.
Πόσο σημαντικά είναι αυτά τα μέτρα για την Ευρωζώνη; Χωρίς το πρώτο μέτρο, το ευρώ δεν θα υπήρχε τον Σεπτέμβρη. Με την απαγκίστρωση των τραπεζικών ζημιών στην Ισπανία από το δημόσιο χρέος της Μαδρίτης, το ευρώ κέρδισε χρόνο. Το δεύτερο μέτρο, ακόμα και η ανακοίνωσή του (καθώς η εφαρμογή του ενδέχεται να εμποδιστεί από το Γερμανικό Κοινοβούλιο και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης), θα δώσει και μερικές ανάσες στην Ιταλία. Όμως, αυτά τα δύο μέτρα δεν λύνουν το πρόβλημα. Απλά «δανείζουν» άλλους μερικούς μήνες στο ευρω-σύστημα. Βλ. παρακάτω γιατί. Πριν πάμε εκεί ας δούμε τα του οίκου μας:
Τι σημαίνουν αυτά για την Ελλάδα; Πέραν του γεγονότος ότι διώχνουν για μερικούς μήνες την προοπτική της κατάρρευσης του ευρώ, δίνουν στην ελληνική κυβέρνηση ένα σημαντικό πάτημα να απαιτήσει, για πρώτη φορά, κάτι που μπορεί να επιβραδύνει την ελεύθερη πτώση της οικονομίας μας: Η ελληνική αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες να δηλώσει πως ό,τι ισχύει για την Ισπανία (που σίγουρα θα ισχύσει και για την Ιρλανδία) θα πρέπει να ισχύσει άμεσα και για την Ελλάδα. Δηλαδή, τα 30 δις που δανείστηκε το δημόσιο εκ μέρους των ελληνικών τραπεζών να μην καταγραφούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος (αλλά να χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακά μέτρα μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων – αφήνοντας απ’ έξω το δημόσιό μας) και η επιτήρηση των ελληνικών τραπεζών να περάσει άμεσα στην ΕΚΤ. Να το πω απλά; Να μην τολμήσει η ελληνική αντιπροσωπεία να πατήσει ελληνικό έδαφος αν δεν έχει δηλώσει πρώτα ευθαρσώς και σε υψηλούς τόνους πως στην περίπτωση που δεν ισχύσει το πρώτο μέτρο και για την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση θα προβάλει βέτο στα πάντα. Δεν θεωρώ ότι στην περίπτωση που συμβεί αυτό «σωθήκαμε». Απλά ότι, αν δεν πετύχουμε αυτή την μικρή «νίκη», η νέα κυβέρνηση θα έχει αυτο-καταργηθεί.
Και η Κρίση;
Όπως έγραψα πιο πάνω τα δύο μέτρα που αποφασίστηκαν σε αυτή την Σύνοδο, αντίθετα με ό,τι έχει αποφασιστεί έως τώρα, συνάδουν με την λογική. Όμως σε καμία περίπτωση δεν αρκούν. Ο βασικός λόγος είναι ότι και τα δύο βασίζονται στα κεφάλαια ενός καθόλα τοξικού Ταμείου – του EFSF. Αυτό που πέτυχε η Ευρώπη ήταν να δημιουργηθεί ένα ορθολογικότερο σύστημα αναλήψεων από το EFSF. Όμως, ο τρόπος που συλλέγει το EFSF τα κεφάλαιά του παραμένει άκρως τοξικός. Το γιατί το είχα εξηγήσει αναλυτικά πριν ένα χρόνο – βλ. εδώ. Για αυτό αναφέρθηκα σε μέτρα που δανείζουν χρόνο στην Ευρωζώνη, χωρίς να αναστέλουν την κατάρρευση του ευρώ.
Όπως έγραψα πιο πάνω τα δύο μέτρα που αποφασίστηκαν σε αυτή την Σύνοδο, αντίθετα με ό,τι έχει αποφασιστεί έως τώρα, συνάδουν με την λογική. Όμως σε καμία περίπτωση δεν αρκούν. Ο βασικός λόγος είναι ότι και τα δύο βασίζονται στα κεφάλαια ενός καθόλα τοξικού Ταμείου – του EFSF. Αυτό που πέτυχε η Ευρώπη ήταν να δημιουργηθεί ένα ορθολογικότερο σύστημα αναλήψεων από το EFSF. Όμως, ο τρόπος που συλλέγει το EFSF τα κεφάλαιά του παραμένει άκρως τοξικός. Το γιατί το είχα εξηγήσει αναλυτικά πριν ένα χρόνο – βλ. εδώ. Για αυτό αναφέρθηκα σε μέτρα που δανείζουν χρόνο στην Ευρωζώνη, χωρίς να αναστέλουν την κατάρρευση του ευρώ.
ΥΓ. Όσο για το αναπτυξιακό πακέτο μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, που ανακοινώθηκε, πρόκειται για καθαρή απάτη, καθώς αφορά μόνο ένα επί πλέον αστείο ποσό 10 δις για ολόκληρη την Ευρώπη. Χαίρομαι πάντως που, επί τέλους, άρχισε η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να αναφαίρεται ως η λύση του προβλήματος της κρίσης επενδύσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
(*) Στην πρώτη έκδοση της πρότασής μας για έξοδο από την Κρίση, γράφαμε τον Νοέμβριο του 2010, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η Σταθεροποίηση απαιτεί το σπάσιμο του φαύλου κύκλου στην παγίδα του οποίου έχει πιαστεί όλη η ευρωζώνη. Ποιος είναι αυτός; Η ευρωζώνη ταλανίζεται από δύο παράλληλες και αλληλένδετες κρίσεις. Όμως η ΕΕ επικεντρώνεται στην μία αγνοώντας επιδεικτικά την άλλη. Έτσι, η συνολική Κρίση χειροτερεύει. Πιο συγκεκριμένα, η κρίση που τραβά την προσοχή όλων, είναι η κρίση χρέους των υπερχρεωμένων κρατών. Η Ευρώπη ρίχνει όλο της το βάρος στη τιθάσευση αυτής της κρίσης μέσω περιορισμών, περικοπών, λιτότητας κλπ. Στο μεταξύ τα γιατροσόφια αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να φουντώνει η δεύτερη, παραμελημένη, κρίση που, δυστυχώς, είναι εξ ίσου σημαντική: Είναι η κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες "ανήκει" το χρέος των υπερχρεωμένων κρατών.» Αυτός ο φαύλος κύκλος, συμπληρώσαμε στην πιο πρόσφατη έκδοση της πρότασής μας, για να σπάσει: «η ευρωζώνη δεν μπορεί να συνεχίσει με «εθνικά» τραπεζικά συστήματα στο πλαίσιο του κοινού νομισματικού συστήματος. Χρειάζεται έναν κοινό θεσμό που να επιτηρεί και να επανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες της ευρωζωνικής επικράτειας, ανεξάρτητα από τις εθνικές κυβερνήσεις. Για να το πω απλά, δεν νοείται πλέον να υπάρχουν ισπανικές, γαλλικές και ελληνικές τράπεζες εντός της ευρωζώνης, παρά μόνο όσον αφορά τα ονόματά τους τις έδρες τους και την ιστορία τους.» Η σημερινή απόφαση ανοίγει τον δρόμο για ένα τέτοιο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Τι έγινε στη Σύνοδο Κορυφής;
Οι διαπραγματεύσεις στη Σύνοδο Κορυφής ήταν πολύ σκληρές και κάποια στιγμή φάνηκε πως μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαλυθεί. Τι συνέβη, όμως, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Τι είπε ο Μάριο Μόντι; Τι απάντησε η Μέρκελ; Τι στάση κράτησε ο Κάρολος Παπούλιας;
Τα πράγματα κυλούσαν ήρεμα στις Βρυξέλλες, όταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Χέρμαν βαν Ρομπάι έκανε να σηκωθεί από το τραπέζι.
«Πού πας εσύ, ρε μαλάκα;» του είπε αγριεμένος ο Μάριο Μόντι.
«Πάω για κατούρημα»
«Κάτσε κάτω, ρε σκατόφατσα! Δεν θα βγει κανείς από την αίθουσα, αν δεν μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας!»
«Συμφωνώ!» πετάχτηκε ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, Μαριάνο Ραχόι.
«Συμφωνείτε να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας;» ρώτησε η Άνγκελα Μέρκελ.
«Όχι, συμφωνώ να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ισπανίας»
«Δεν κατάλαβα, κύριε Μόντι, είμαστε όμηροι σε αυτήν την αίθουσα;» ρώτησε με ύφος η πρωθυπουργός της Δανίας.
«Σιγά, μωρή καριόλα, μη σε βιάσουμε κιόλας. Άντε παλιοπατσαβούρα!»
«Κατουριέμαι» πετάχτηκε ο Ρομπάι.
«Δεν έχει να πας πουθενά. Θα κάτσεις εδώ μέχρι να σκάσει η φούσκα σου!» του είπε ο Μόντι.
«Κάντε ησυχία, θα ξυπνήσετε τον παππού» είπε ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας.
«Δεν με λένε παππού, Παπούλια με λένε» είπε ο Κάρολος Παπούλιας αγουροξυπνημένος. «Τελειώσατε, να πάμε για ύπνο;».
«Όχι, δεν θα τελειώσουμε, αν δεν μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας» είπαν με μια φωνή ο Μόντι και ο Ραχόι.
«Ε, τότε να μειωθούν» είπε ο Παπούλιας.
«Και ποιος σε ρωτάει εσένα, ρε ραμολιμέντο;» πετάχτηκε η Μέρκελ.
«Πώς μου μιλάτε έτσι; Εγώ πολέμησα τους Γερμανούς, όταν ήμουν 15 ετών!»
«Αυτά να τα λες στους Έλληνες, γεροξεκούτη!»
«Κατουριέμαι» επανήλθε ο Ρομπάι.
«Σκάσε εσύ, ρε γλίτσα» του είπε ο Μόντι «δεν βλέπεις τον Παπούλια που είναι 100 χρονών και κρατιέται;»
«Μου έχουν βάλει πάνα για την ακράτεια» είπε ο Παπούλιας.
«Α, αυτό βρομάει τόση ώρα;» είπε με αηδία ο Φρανσουά Ολάντ.
«Ναι, θα πρέπει να μου αλλάξετε πάνα. Με έπιασε τσιρλιό από τα αποξηραμένα δαμάσκηνα.»
«Συμφωνώ να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας!» είπε αμέσως η Άνγκελα Μέρκελ.
«Κι εμείς συμφωνούμε!» πετάχτηκαν με μια φωνή όλοι οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί, και έφυγαν τρέχοντας από την αίθουσα.
Ο μόνος που έμεινε στην αίθουσα με τον Κάρολο Παπούλια ήταν ο Δημήτρης Χριστόφιας.
«Είδες πώς διαπραγματεύονται, Μήτσο;» του είπε πονηρά ο Κάρολος Παπούλιας, «αν δεν ήμουν εγώ, θα ξημερωνόμασταν εδώ μέσα».
Έτσι έγιναν τα πράγματα. Κι άσε το Spiegel να λέει.
Γιατί η διαπλοκή δεν θέλει Τσίπρα….
Όπως έχει γίνει πλέον αντιληπτό από όλους μας, εκτός από τους Γερμανούς κ.λ.π. (για τους δικούς τους λόγους) και η εγχώρια διαπλοκή δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τον Τσίπρα στην πρωθυπουργία της χώρας.
Ο καθένας μπορεί να φανταστεί ένα σωρό λόγους για τους οποίους ισχύει αυτό. Όμως μάλλον θα πέσει έξω. Δεν είναι το μνημόνιο ο πραγματικός λόγος, ούτε ο δήθεν φόβος για επιστροφή στη δραχμή κ.λ.π. Η εγχώρια διαπλοκή έχει πλήρως προεξοφλήσει τα κέρδη της σε κάθε περίπτωση, είτε μείνουμε στο ευρώ με μνημόνια, είτε επιστρέψουμε στη δραχμή. Όλα είναι…. προϋπολογισμένα και προεξοφλημένα.
Ο Πραγματικός λόγος ακούει στο όνομα εκλογικός νόμος. Η διαπλοκή έχει κτίσει τον έλεγχό της πάνω στο πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκταση στα κρατικά ταμεία, μέσω του ελέγχου των ηγεσιών των μονομπλόκ κομματικών «μαντριών» του δικομματισμού. Ο Τσίπρας και χθες ακόμα από τη Θεσσαλονίκη το τόνισε. Το πρώτο νομοσχέδιο που θα φέρει στη Βουλή θα είναι η απλή αναλογική. Αυτός ακριβώς θα είναι και ο θάνατος της διαπλοκής. Σε περίπτωση που θεσπιστεί η απλή αναλογική, τότε θα αλλάξει εντελώς το πολιτικό σύστημα από μια πανσπερμία κομμάτων, με αποτέλεσμα η διαπλοκή να χάσει τον έλεγχο της εξουσίας, να χάσει τον έλεγχο των κρατικών ταμείων και να μην μπορέσει να εισπράξει τα προεξοφλημένα κέρδη της. ...
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και ο Α. Παπανδρέου το 1981 υποσχόταν απλή αναλογική αλλά δεν την ψήφισε ποτέ. Όμως τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Τσίπρας γνωρίζει πως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζει πως αφενός η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συγκυριακό γεγονός, αφετέρου, λόγω και της σύνθεσής ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα μονομπλόκ κόμμα και δεν θα μακροημερεύσει όπως το ΠΑΣΟΚ. Επομένως γνωρίζει ότι μόνο η άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ίδιο τον Τσίπρα, μεγάλα χρονικά περιθώρια πολιτικής παρουσίας.
Αυτό όμως το αντιλαμβάνεται και η διαπλοκή. Αντιλαμβάνεται δηλαδή πως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι σοβαρά και πως η απλή αναλογική, το όνειρο δηλαδή τόσων γενεών.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και ο Α. Παπανδρέου το 1981 υποσχόταν απλή αναλογική αλλά δεν την ψήφισε ποτέ. Όμως τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Τσίπρας γνωρίζει πως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζει πως αφενός η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συγκυριακό γεγονός, αφετέρου, λόγω και της σύνθεσής ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα μονομπλόκ κόμμα και δεν θα μακροημερεύσει όπως το ΠΑΣΟΚ. Επομένως γνωρίζει ότι μόνο η άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ίδιο τον Τσίπρα, μεγάλα χρονικά περιθώρια πολιτικής παρουσίας.
Αυτό όμως το αντιλαμβάνεται και η διαπλοκή. Αντιλαμβάνεται δηλαδή πως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι σοβαρά και πως η απλή αναλογική, το όνειρο δηλαδή τόσων γενεών.
«ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΙ»
Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την αρμόδια Επίτροπο για θέματα Εκπαίδευσης,
το 13,1% των μαθητών στην Ελλάδα εγκαταλείπει το σχολείο πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Να, λοιπόν, ένα ακόμα «επίτευγμα» της Ελλάδας του «ευρώ», της Ελλάδας του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», της πάλαι ποτέ «ισχυρής Ελλάδας» που (κατά τους θιασώτες της γνωστής θεωρίας «πρέπει πάση θυσία να») ανήκει στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης:
Τα 13 στα 100 παιδιά «πετιούνται» από τα σχολεία, δεν μπορούν να ολοκληρώσουν ούτε καν τη στοιχειώδη εκπαίδευση.
Μήπως πρόκειται για εξέλιξη άσχετη με τη φτώχεια που βιώνει ο τόπος;
Είναι ένα φαινόμενο άσχετο, τάχα, με το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο αναγκάζονται να ψάξουν για το μεροκάματο - και μάλιστα σε μια χώρα που το 50% των νέων είναι άνεργοι - ώστε να καλύψουν την «τρύπα του οικογενειακού προϋπολογισμού» (για να μιλήσουμε και με όρους μνημονίου) που άφησε πίσω η μείωση των μισθών, η μείωση των συντάξεων, η απόλυση των γονιών τους;
*
Σε πρόσφατη έκθεση της «UNICEF» με τίτλο «Η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα - 2012» διαβάζουμε:
«Παραμερίζοντας τα καθαρά εκπαιδευτικά μειονεκτήματα της μαθητικής διαρροής, πρέπει να τονιστεί η σημαντική συσχέτιση που αυτή εμφανίζει με φαινόμενα όπως η παιδική παραβατικότητα και η παιδική εργασία».
Στην ίδια έκθεση σημειώνεται:
«Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας, στα οποία αναφέρεται ο Συνήγορος του Παιδιού, κάθε χρόνο εκδίδονται 1.500 βιβλιάρια εργασίας ανηλίκων περίπου, η ΕΛ.ΣΤΑΤ. υπολογίζει τον αριθμό των εργαζομένων ηλικίας 15 ως 18 χρόνων σε 8.886 (2011). Λαμβάνοντας όμως υπόψη τον αριθμό της σχολικής διαρροής σε συνάρτηση με τις εκτιμήσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ότι 70% των μαθητών που διακόπτουν το σχολείο εισέρχονται στην αγορά εργασίας, ο Συνήγορος του Παιδιού υπολογίζει ότι στην πραγματικότητα οι ανήλικοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα ξεπερνούν τις 100.000»!
*
Στα παραπάνω - αποκαλυπτικά για την καπιταλιστική «Δημοκρατία» - στοιχεία, η έκθεση προσθέτει ότι:
«Το ποσοστό της παιδικής φτώχειας στην Ελλάδα είναι 23% ενώ αντίστοιχα για το σύνολο της Ευρώπης είναι 20,5%. Οι ανήλικοι κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 439.000(Eurostat, 2010)».
*
Σημείωση:Τα προηγούμενα αφορούν σε στοιχεία του 2010.
Δηλαδή, η Ελλάδα της παιδικής φτώχειας και της εξ' απαλών ονύχων διάψευσης των ονείρων για μια καλύτερη ζωή, η Ελλάδα των ανήλικων «σκλάβων» που από μαθητές μετατρέπονται σε φτηνά ανταλλακτικά για τις κρεατομηχανές του κεφαλαίου, είναι μια Ελλάδα που υπάρχει πολύ πριν από την καταιγίδα των μνημονίων. Πριν ακόμα μάθουμε να ζούμε με τα συσσίτια. Πριν ακόμα αρχίσουν τα παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία λόγω υποσιτισμού.
Που σημαίνει ότι τα μνημόνιά τους δεν ήταν η αρχή του εγκλήματος. Ηταν και είναι η συνέχιση του εγκλήματος. Με εκείνον τον μεθοδευμένο, οργανωμένο και αδίστακτο τρόπο κατά τον οποίο κάθε κοινωνικό έγκλημα της - καπιταλιστικής - «Δημοκρατίας» τους μετατρέπεται σε ταξική «γενοκτονία».
ΣΕ ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΑ!
Ηταν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που ο πρώην πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος έκρινε σκόπιμο να δώσει επιστολή με τα 77 μέτρα του μνημονίου άμεσης εφαρμογής, από τα οποία, όπως έλεγε, δε θα έπρεπε να παρεκκλίνει ο τόπος, ανεξαρτήτως ετυμηγορίας της κάλπης.
Φυσικά, το καθένα από αυτά τα 77 μέτρα μεταφράζεται σε νέα βάρη - πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ - στις πλάτες του λαού.
Ωστόσο, τις ίδιες εκείνες μέρες που ο λαός «ένεκα της δυσχερούς οικονομικής καταστάσεως του τόπου (μπλα - μπλα, μπλα - μπλα)» καλείτο να φορτωθεί όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 77 ακόμα μέτρα,
ο κ. Παπαδήμος δεν παρέλειψε, παράλληλα με την υπενθύμιση των δεκάδων κατά του λαού εκκρεμών μέτρων, να διευθετήσει μία ακόμα εκκρεμότητα:
Εξέδωσε μέσω του πρωθυπουργικού γραφείου (στις 27/4/2012 και μεσούσης της προεκλογικής περιόδου) την πράξη εφαρμογής της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου με θέμα:
«Καθορισμός ύψους ετήσιας οικονομικής χορηγίας του Δημοσίου προς τις Ιερές Μονές του Αγίου Ορους για το οικονομικό έτος 2012».
Φυσικά, θα ειπωθεί, και σωστά ίσως, ότι το ποσό, τα 1,45 εκατομμύρια ευρώ, που με όλους τους τύπους (πρωτόκολλο, ΦΕΚ κ.λπ.) επικυρώθηκε να τραβήξει κατά Βατοπέδι και άλλες Μονές μεριά, δεν είναι τέτοιου μεγέθους για να αναφωνήσει κανείς ότι «λεφτά υπάρχουν».
`Η μήπως, για μερικούς, ανεξαρτήτως ποσού, ό,τι κι αν συμβαίνει, «λεφτά - τελικά - υπάρχουν»;
Στην ίδια έκθεση σημειώνεται:
«Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας, στα οποία αναφέρεται ο Συνήγορος του Παιδιού, κάθε χρόνο εκδίδονται 1.500 βιβλιάρια εργασίας ανηλίκων περίπου, η ΕΛ.ΣΤΑΤ. υπολογίζει τον αριθμό των εργαζομένων ηλικίας 15 ως 18 χρόνων σε 8.886 (2011). Λαμβάνοντας όμως υπόψη τον αριθμό της σχολικής διαρροής σε συνάρτηση με τις εκτιμήσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ότι 70% των μαθητών που διακόπτουν το σχολείο εισέρχονται στην αγορά εργασίας, ο Συνήγορος του Παιδιού υπολογίζει ότι στην πραγματικότητα οι ανήλικοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα ξεπερνούν τις 100.000»!
*
Στα παραπάνω - αποκαλυπτικά για την καπιταλιστική «Δημοκρατία» - στοιχεία, η έκθεση προσθέτει ότι:
«Το ποσοστό της παιδικής φτώχειας στην Ελλάδα είναι 23% ενώ αντίστοιχα για το σύνολο της Ευρώπης είναι 20,5%. Οι ανήλικοι κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 439.000(Eurostat, 2010)».
*
Σημείωση:Τα προηγούμενα αφορούν σε στοιχεία του 2010.
Δηλαδή, η Ελλάδα της παιδικής φτώχειας και της εξ' απαλών ονύχων διάψευσης των ονείρων για μια καλύτερη ζωή, η Ελλάδα των ανήλικων «σκλάβων» που από μαθητές μετατρέπονται σε φτηνά ανταλλακτικά για τις κρεατομηχανές του κεφαλαίου, είναι μια Ελλάδα που υπάρχει πολύ πριν από την καταιγίδα των μνημονίων. Πριν ακόμα μάθουμε να ζούμε με τα συσσίτια. Πριν ακόμα αρχίσουν τα παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία λόγω υποσιτισμού.
Που σημαίνει ότι τα μνημόνιά τους δεν ήταν η αρχή του εγκλήματος. Ηταν και είναι η συνέχιση του εγκλήματος. Με εκείνον τον μεθοδευμένο, οργανωμένο και αδίστακτο τρόπο κατά τον οποίο κάθε κοινωνικό έγκλημα της - καπιταλιστικής - «Δημοκρατίας» τους μετατρέπεται σε ταξική «γενοκτονία».
ΣΕ ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΑ!
Ηταν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που ο πρώην πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος έκρινε σκόπιμο να δώσει επιστολή με τα 77 μέτρα του μνημονίου άμεσης εφαρμογής, από τα οποία, όπως έλεγε, δε θα έπρεπε να παρεκκλίνει ο τόπος, ανεξαρτήτως ετυμηγορίας της κάλπης.
Φυσικά, το καθένα από αυτά τα 77 μέτρα μεταφράζεται σε νέα βάρη - πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ - στις πλάτες του λαού.
Ωστόσο, τις ίδιες εκείνες μέρες που ο λαός «ένεκα της δυσχερούς οικονομικής καταστάσεως του τόπου (μπλα - μπλα, μπλα - μπλα)» καλείτο να φορτωθεί όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 77 ακόμα μέτρα,
ο κ. Παπαδήμος δεν παρέλειψε, παράλληλα με την υπενθύμιση των δεκάδων κατά του λαού εκκρεμών μέτρων, να διευθετήσει μία ακόμα εκκρεμότητα:
Εξέδωσε μέσω του πρωθυπουργικού γραφείου (στις 27/4/2012 και μεσούσης της προεκλογικής περιόδου) την πράξη εφαρμογής της απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου με θέμα:
«Καθορισμός ύψους ετήσιας οικονομικής χορηγίας του Δημοσίου προς τις Ιερές Μονές του Αγίου Ορους για το οικονομικό έτος 2012».
Φυσικά, θα ειπωθεί, και σωστά ίσως, ότι το ποσό, τα 1,45 εκατομμύρια ευρώ, που με όλους τους τύπους (πρωτόκολλο, ΦΕΚ κ.λπ.) επικυρώθηκε να τραβήξει κατά Βατοπέδι και άλλες Μονές μεριά, δεν είναι τέτοιου μεγέθους για να αναφωνήσει κανείς ότι «λεφτά υπάρχουν».
`Η μήπως, για μερικούς, ανεξαρτήτως ποσού, ό,τι κι αν συμβαίνει, «λεφτά - τελικά - υπάρχουν»;
*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» την Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012.
Το συμπέρασμα από τις Βρυξέλλες: Έλληνα ψήφισες ανάποδα!
Του Δημήτρη Α. ΓιαννακόπουλουΟι «αντιμνημονιακοί» νίκησαν στην χθεσινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ενώ στην Ελλάδα σχημάτισαν ξανά κυβέρνηση οι «μνημονιακοί»!
Παράδοξο; Όχι, απλώς Ελληνικό.
Είπαμε, ο άγνωστος, ανώνυμος σημείωσε ορθά στον τοίχο:
«Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι… καταντάς»!
Η χθεσινοβραδινή κατάληξη της Συνόδου Κορυφής έδειξε τι
σημαίνει σύγχρονη Ελληνική κατάντια. Απευθείας από τα ταμεία στήριξης θα αντλούν
οι υπό.......... πτώχευση χώρες της Ευρωζώνης, ώστε να μειώσουν το
κόστος δανεισμού τους, σε αντίθεση με την περίπτωση της Ελλάδας. Δίχως μνημόνια
προτεκτορατοποίησης θα πορευθούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι που βρίσκονται στην ίδια
και χειρότερη κατάσταση με την Ελλάδα, όταν αυτή έτρεχε στο ΔΝΤ και όταν
θριαμβολογούσε για την σωτηρία της μέσω ατομικών μηχανισμών διασυρμού,
εσωτερικής υποτίμησης, φτωχοποίησης, διόγκωσης του δημόσιου χρέους και κρατικής
υποτέλειας αποικιακού χαρακτήρα.
Το μέτρο, στο βαθμό που εφαρμοστεί, αποτελεί
καζινοκαπιταλιστική μέθοδο διασφάλισης του ίδιου μοντέλου ανάπτυξης που
ακολουθείται με αντιπληθωριστική μεθοδολογία και θα καταλήξει στην έμμεση
μεταφορά βαρών στους εθνικούς προϋπολογισμούς για την διάσωση των τραπεζών Και
μάλιστα με το μεγαλύτερο μέρος να επωμίζονται οι ισχυρές χώρες παραγωγής
πλεονάσματος. Στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της Συνόδου αποτελεί άλλη μια
«νίκη στα σημεία» του χρηματοπιστωτικού λόμπυ εις βάρος κυρίως των Γερμανών, οι
οποίοι υποχωρούν βήμα-βήμα, διατηρώντας όμως το στρατηγικό τους πλεονέκτημα –
συνεχίζοντας δηλαδή να έχουν προνομιακή θέση στις χρηματικές ροές και άρα
σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Με την εξειδίκευση και ολοκλήρωση του νέου αυτού
μηχανισμού ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος στην ΕΕ, η Ελλάδα θα
μπορεί να αποβληθεί άνετα από την Ευρωζώνη, δίχως να υπάρξουν τραγικές για το
ευρώ και τις ευρωπαϊκές τράπεζες συνέπειες. Αυτή η συμφωνία, με άλλα λόγια,
δημιουργεί μια ομπρέλα προστασίας των ευρωπαϊκών τραπεζών από το ενδεχόμενο
στάσης πληρωμών από την μεριά της Ελλάδα. Τούτο φέρνει πιο κοντά – δομεί στην
πραγματικότητα – την υπό όρους έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, την στιγμή
κατά την οποία οι επαπειλούμενες με πτώχευση χώρες θα παραμείνουν υπό
γερμανικούς (δημοσιονομικούς) όρους σε αυτήν. Η εξαίρεση της Ελλάδας, τώρα
μεταβάλλεται σε απόλυτη καραντίνα εντός της ευρωζώνης και σε αποκλεισμό από
θεωρητικά τουλάχιστον ευνοϊκότερες πρόνοιες για τον ελληνικό λαό. Σε κάθε
περίπτωση ενώ οι υπόλοιπες κυβερνήσεις της περιφέρειας τουλάχιστον διατηρούν ένα
κρίσιμο μέγεθος διαπραγματευτικής ικανότητας, η ελληνική φρόντισε να παραδοθεί
άνευ όρων.
Και αυτό παγιώθηκε με την ψήφο του ελληνικού λαού.
Ανάποδα ψήφισε το εκλογικό σώμα. Αυτή ειδικά την περίοδο έπρεπε να φέρει
δυνάμεις αναθεωρητικές στο προσκήνιο και όχι να διατηρήσει εκείνους που δολίως
χρεοκόπησαν την χώρα. Όπως θα έπρεπε να καταλαβαίνουν ακόμη και τα μικρά παιδιά,
τούτοι δεν θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν τίποτε άλλο με τους εταίρους μας και
το ευρωπαϊκό κέντρο παρά την παραμονή τους στα πράγματα, «πάση
θυσία» για τον ελληνικό λαό. Ψηφίσατε διαπραγμάτευση των Ελλήνων μεταπρατών για
την παραμονή τους στην εξουσία, με ότι αυτό συνεπάγεται, και όχι διαπραγμάτευση
για την αναβάθμιση του στάτους της Ελλάδας στην Ένωση. Ψηφήσατε υπέρ τη
συντήρησης του καθεστώτος διαπλοκής και όχι υπέρ της προόδου! Ψηφίσατε υποτέλεια
και δώσατε το φιλί της ζωής στην διαπλοκή! Δεν είναι η ελληνική αστική τάξη σαν
την Ιταλική, την Ισπανική ή την Ιρλανδική. Η Ελληνική ηγεμονεύουσα ελίτ είναι
τριτοκοσμική, παρασιτική και απολύτως δορυφορικής κουλτούρας. Είναι
αντιπαραγωγική, διεφθαρμένη και λαθρόβια. Μόνον που αυτήν ψηφίσατε, έστω
δειλά-δειλά, αλλά με επίγνωση της λειτουργίας του καλπονοθευτικού εκλογικού
συστήματος που θα τους διατηρούσε στα πράγματα.
Σήμερα, η χώρα χάνει μια κρίσιμη ευκαιρία να κερδίσει
χρόνο στην Ευρωζώνη. Η ολοκλήρωση του νέου θεσμικού συστήματος που θα επιτρέπει
την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από ένα νέο
ουσιαστικά ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, δείχνει την πόρτα εξόδου στην Ελλάδα.
Προσχήματα θα βρεθούν μπόλικα. Τα περισσότερα μάλιστα είναι έτοιμοι να
αποδεχθούν μαζοχιστικά όλοι οι νεοφιλελεύθεροι φονταμενταλιστές στην χώρα μας
(κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί). Άλλωστε αυτοί αναζήτησαν τα μνημόνια και τον
ατομικό μηχανισμό για την Ελλάδα, ώστε να επιβάλουν την πολιτική ξεπουλήματος,
αναδιανομής από κάτω προς τα επάνω και διασφάλισης της υπερσυσσώρευσης, την
οποία (πολιτική) στην πραγματικότητα ήθελαν/επεδίωκαν, αλλά δεν μπορούσαν να
νομιμοποιήσουν δίχως την διακυβερνητική παρέμβαση της τρόικας.
Όμως αυτούς διατηρήσατε στο τιμόνι της χώρας.
Φοβηθήκατε, οι περισσότεροι, την άλλη πιθανότητα. Φοβηθήκατε να
χαράξετε με την ψήφο σας μια νέα μεταπολίτευση. Φοβηθήκατε να δώσετε την
ευκαιρία να υπάρξει μια πραγματικά νέα διακυβέρνηση στο τόπο, με πιθανότητες να
ασκήσει πράγματι στρατηγικά πολιτική με διάθεση χειραφέτησης. Φοβηθήκατε μήπως
μια μορφή ριζοσπαστικής διαπραγμάτευσης οδηγήσει στην δραχμή! Δεν
μπορέσατε να καταλάβετε ότι χίλιες φορές καλύτερα να είχε καταλήξει εκεί
η υπόθεση μέσω σύγκρουσης συμφερόντων με την ευρωπαϊκή ελίτ, πάρα
διολισθαίνοντας μέσω μιας διαδικασίας διεύρυνσης της εσωτερική υποτίμησης, που
αφυδάτωσε την αγορά, την πολιτική και τον πολιτισμό (αν προτιμάτε) στην πατρίδα
μας, με παράλληλη ακόμη μεγαλύτερη στρέβλωση του παραγωγικού μοντέλου και της
λειτουργίας του δημοσίου.
Από εδώ και πέρα δεν υπάρχουν ουσιαστικά περιθώρια
διαπραγμάτευσης, στο πλαίσιο που ετέθησαν προεκλογικά από την κυβερνητική
σύμπραξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Μόνον μια εντελώς διαφορετική κυβέρνηση
Εθνικής Ενότητας, θα μπορούσε να επανατοποθετήσει το ελληνικό ζήτημα σε άλλη
βάση εντός της ΕΕ, υπό τις σημερνές άκρως αρνητικές συνθήκες!. Αν δεν επιλεγεί
αυτή η λύση, η προβλεπόμενη περεταίρω περιθωριοποίηση της χώρας μας στην Ένωση
θα ισοδυναμεί με θυσία του Ελληνικού λαού υπέρ του ευρωπαϊκού τραπεζικού
συστήματος και της παγκόσμιας χρηματαγοράς. Αυτό ψηφίσατε; Αυτό σήμαινε
«παραμονή στο ευρώ πάση θυσία»; Την «θυσία» την διασφαλίσατε στον βωμό του
καζινοκαπιταλισμού, το «ευρώ» όμως; Μάλλον δεν καταλάβατε ότι το ευρώ δεν είναι
ένα και ότι «παίζει» με διαφορετικά εθνικά χρώματα. Το ελληνικό ευρώ
μετατρέπεται σε μαύρο από γκρίζο, μετά την Σύνοδο αυτή! Μάλλον σας διέφυγε ότι
μετά το ξεπούλημα σε εξευτελιστικές τιμές (πιο εξευτελιστικές δεν γίνεται) της
εναπομείνασας δημόσιας περιουσίας, έρχεται και δεύτερο κύμα πτώχευσης και
συντεταγμένη έξοδος …
Δεν έχει τόσο σημασία [έχει και παρά έχει, αλλά έτσι το
λέω (!)] αν αυτό οδηγήσει σε μια «μεταβατική χούντα», σημασία έχει ότι, όπως
πάντα στους μοντέρνους καιρούς, η «δημοκρατική» πολιτική συμμετοχή του λαού στα
κοινά μέσω γενικών εκλογών, σε περιόδους πολιτικοοικονομικής κρίσεως, γίνεται
αποφασιστικός παράγοντας υποχώρησης του λαϊκού συμφέροντος. Τι
ειρωνεία! Όπως η «ειρωνεία» να κερδίζουν στην ΕΕ οι «αντιμνημονιακοί», και να
θριαμβολογούν στην Ελλάδα οι «μνημονιακοί», για την «ήττα» της Μέρκελ, που
αποτελεί και την δική τους πολιτική ήττα ( δίχως εισαγωγικά εδώ)!! Αυτό
αποκαλείται εκδήλωση ηθικού ξεπεσμού. Η ηθική, ξέρετε, συσχετίζεται και με την
αντίληψη της πραγματικότητας, με τον ρεαλισμό, όπως λέμε λαϊκά. Στην χώρα μας οι
κυβερνώντες παλάβωσαν, λόγω ηθικού ξεπεσμού και έτσι μοιάζει να έχουν χάσει την
επαφή τους με την πραγματικότητα. Λες να συμβαίνει το ίδιο και με τον ελληνικό
λαό; Αν συμβαίνει, τότε μην ψάχνεις το νόημα για την ελληνική κρίση στις
Συνόδους Κορυφής!
Financial Times: Γιατί οι Γερμανοί φοβούνται τη διάσπαση του ευρώ.
Χωρίς ευρώ η Γερμανία κινδυνεύει να βρεθεί στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα ο ευρωπαϊκός Νότος.
Τα σενάρια για κατάρρευση εμπορίου και τραπεζών από το ισχυρό μάρκο και εκτόξευση του γερμανικού χρέους αναλύονται σε σημερινό άρθρο των Financial Times.
Γράφει ο Gerrit Wiesmann,
στο FT.com:
"Την ώρα όπου η Γερμανία εγγυάται πλέον για έναν αυξανόμενο αριθμό χωρών της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα και οι συζητήσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι σε κομβικό σημείο, πολλοί από τους ηγέτες της χώρας αρχίζουν να αναρωτιούνται δημόσια αυτό που μέχρι πρότινος ήταν ανομολόγητο: τι γίνεται εάν καταρρεύσει το ενιαίο νόμισμα;
Η διάσπαση του... ευρώ θα μπορούσε να οδηγήσει «σε σημαντική συρρίκνωση του πλούτου και του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας» δήλωσε αυτό το Σαββατοκύριακο ο υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schaeuble. Ο Jens Weidmann, ο πρόεδρος της Bundesbank, προειδοποίησε προ ημερών ότι θα επιφέρει «πολύ μεγάλο κόστος και κίνδυνο, που κανείς δεν μπορεί πραγματικά να υπολογίσει...».
Ο Sigman Gabriel, επικεφαλής της αντιπολίτευσης των σοσιαλδημοκρατών, δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα στους F.T.: «Εάν το ευρώ καταρρεύσει, θα ακολουθήσει μία τεράστια οικονομική ύφεση και τεράστια αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη, με άγνωστες επιπτώσεις για την Ευρώπη αλλά και τη Γερμανία».
«Δεν θέλω αυτήν την εναλλακτική. Η κατάσταση είναι ήδη αρκετά δύσκολη», δήλωσε.
Το γεγονός ότι η συζήτηση γι' αυτήν την απομακρυσμένη, αλλά ορατή πιθανότητα, διεξάγεται πλέον ανοιχτά αντικατοπτρίζει την επιδείνωση του κλίματος στη Γερμανία. Οι πολιτικοί φαίνεται πως αναγνωρίζουν ότι το όραμα για μία ενοποιημένη Ευρώπη δεν αρκεί πλέον για να κρατήσει τους ψηφοφόρους στο πλευρό τους. Η επιβίωση του ευρώ καταλήγει σε έναν απλό υπολογισμό: η διάσωσή του είναι ακριβή, αλλά φθηνότερη από το κόστος εγκατάλειψής του.
Η τρέχουσα έκθεση του Βερολίνου στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και στην Ιταλία ανέρχεται στα 704 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του γερμανικού ινστιτούτου Ifo. Τα μισά από αυτά τα κεφάλαια βρίσκονται στα... τείχη προστασίας, τους μηχανισμούς στήριξης που στήθηκαν για να αποτρέψουν τον πανικό στις αγορές ως προς το χρέος του ευρωπαϊκού Νότου.
Το αποτέλεσμα της σταθερής ροής τραπεζικών καταθέσεων από τις χώρες της περιφέρειας προς ασφαλέστερα τραπεζικά συστήματα όπως εκείνο της Γερμανίας είναι πως υπάρχει οφειλή στην Bundesbank ύψους 349 δισ. ευρώ μέσω του συστήματος Target 2 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το οποίο ρυθμίζει τις συνολικές ανισορροπίες πληρωμών στην ευρωζώνη με δάνεια προς τις εθνικές κεντρικές τράπεζες που επηρεάζονται. Με τη ροή των ξένων κεφαλαίων προς τη Γερμανία και τα χαμηλότερα επίπεδα διασυνοριακού δανεισμού ενισχύεται η ευρύτερη έκθεση της κεντρικής της τράπεζας στους ομολόγους της στην ευρωζώνη στα 699 δισ. ευρώ.
«Η συνολική διάσπαση της ευρωζώνης θα ήταν πολύ δαπανηρή για τη Γερμανία» δηλώνει ο Carsten Brzeski, οικονομικός αναλυτής της ING στις Βρυξέλλες.
Όπως αναφέρει, εκτός από το κόστος που προκύπτει από τους μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης, η χώρα θα έχει και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Δεδομένου ότι είναι η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, το νόμισμά της θα ενισχυθεί, πλήττοντας το εμπόριο, ενώ η αξία των δανείων ή των επενδύσεών της στο εξωτερικό θα βυθιστεί.
«Ο αντίκτυπος στο εμπόριο από ένα νέο ισχυρό μάρκο και το οικονομικό κόστος στους ξένους τίτλους για νοικοκυριά, επιχειρήσεις και το δημόσιο θα οδηγήσει σε μείωση της παραγωγής μεγαλύτερη από 10% μέσα στα επόμενα τρία χρόνια» αναφέρει ο κ. Brzeski.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Bundesbank, στα τέλη Μαρτίου, η έκθεση των γερμανικών τραπεζών σε τράπεζες, επιχειρήσεις και δημόσιο τομέα άλλων χωρών της ευρωζώνης άγγιζε τα 804 δισ. ευρώ. Η γερμανική κυβέρνηση ενδεχομένως να αναγκαζόταν να στηρίξει τις τράπεζές της ή τις επιχειρήσεις που θα υποστούν σοβαρές ζημίες από τη διάσπαση της ευρωζώνης, θέτοντας υπό ασφυκτική πίεση τη δημοσιονομική της θέση. Η αύξηση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ θα επιδεινώσει περαιτέρω την οικονομική συρρίκνωση και τις αποπληθωριστικές πιέσεις.
Σύμφωνα με την ελβετική τράπεζα UBS, οι εταιρικές χρεοκοπίες και οι επιβεβλημένες ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του εμπορίου, της ανάπτυξης και της αγοράς εργασίας, θα μπορούσε να στοιχίσει στη Γερμανία 650 δισ. ευρώ μόνο τον πρώτο χρόνο - ποσό που αντιστοιχεί στο 20% - 25% του ΑΕΠ της.
Αξιωματούχοι του υπουργείου Οικονομικών και της Bundesbank υποστηρίζουν ότι δεν έχουν προβεί σε σχετικούς υπολογισμούς και πως υπάρχουν πολλοί άγνωστοι παράγοντες. Ακόμη κι έτσι, η Angela Merkel έχει παραδεχθεί ότι η Γερμανία έχει περισσότερα να χάσει παρά να κερδίσει από τη διάσπαση της ευρωζώνης.
«Εάν το ευρώ καταρρεύσει, θα καταρρεύσει και η Ευρώπη», είχε δηλώσει από τον Μάιο του 2010.
Ο Sigman Gabriel, επικεφαλής της αντιπολίτευσης των σοσιαλδημοκρατών, δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα στους F.T.: «Εάν το ευρώ καταρρεύσει, θα ακολουθήσει μία τεράστια οικονομική ύφεση και τεράστια αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη, με άγνωστες επιπτώσεις για την Ευρώπη αλλά και τη Γερμανία».
«Δεν θέλω αυτήν την εναλλακτική. Η κατάσταση είναι ήδη αρκετά δύσκολη», δήλωσε.
Το γεγονός ότι η συζήτηση γι' αυτήν την απομακρυσμένη, αλλά ορατή πιθανότητα, διεξάγεται πλέον ανοιχτά αντικατοπτρίζει την επιδείνωση του κλίματος στη Γερμανία. Οι πολιτικοί φαίνεται πως αναγνωρίζουν ότι το όραμα για μία ενοποιημένη Ευρώπη δεν αρκεί πλέον για να κρατήσει τους ψηφοφόρους στο πλευρό τους. Η επιβίωση του ευρώ καταλήγει σε έναν απλό υπολογισμό: η διάσωσή του είναι ακριβή, αλλά φθηνότερη από το κόστος εγκατάλειψής του.
Η τρέχουσα έκθεση του Βερολίνου στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και στην Ιταλία ανέρχεται στα 704 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του γερμανικού ινστιτούτου Ifo. Τα μισά από αυτά τα κεφάλαια βρίσκονται στα... τείχη προστασίας, τους μηχανισμούς στήριξης που στήθηκαν για να αποτρέψουν τον πανικό στις αγορές ως προς το χρέος του ευρωπαϊκού Νότου.
Το αποτέλεσμα της σταθερής ροής τραπεζικών καταθέσεων από τις χώρες της περιφέρειας προς ασφαλέστερα τραπεζικά συστήματα όπως εκείνο της Γερμανίας είναι πως υπάρχει οφειλή στην Bundesbank ύψους 349 δισ. ευρώ μέσω του συστήματος Target 2 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το οποίο ρυθμίζει τις συνολικές ανισορροπίες πληρωμών στην ευρωζώνη με δάνεια προς τις εθνικές κεντρικές τράπεζες που επηρεάζονται. Με τη ροή των ξένων κεφαλαίων προς τη Γερμανία και τα χαμηλότερα επίπεδα διασυνοριακού δανεισμού ενισχύεται η ευρύτερη έκθεση της κεντρικής της τράπεζας στους ομολόγους της στην ευρωζώνη στα 699 δισ. ευρώ.
«Η συνολική διάσπαση της ευρωζώνης θα ήταν πολύ δαπανηρή για τη Γερμανία» δηλώνει ο Carsten Brzeski, οικονομικός αναλυτής της ING στις Βρυξέλλες.
Όπως αναφέρει, εκτός από το κόστος που προκύπτει από τους μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης, η χώρα θα έχει και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Δεδομένου ότι είναι η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, το νόμισμά της θα ενισχυθεί, πλήττοντας το εμπόριο, ενώ η αξία των δανείων ή των επενδύσεών της στο εξωτερικό θα βυθιστεί.
«Ο αντίκτυπος στο εμπόριο από ένα νέο ισχυρό μάρκο και το οικονομικό κόστος στους ξένους τίτλους για νοικοκυριά, επιχειρήσεις και το δημόσιο θα οδηγήσει σε μείωση της παραγωγής μεγαλύτερη από 10% μέσα στα επόμενα τρία χρόνια» αναφέρει ο κ. Brzeski.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Bundesbank, στα τέλη Μαρτίου, η έκθεση των γερμανικών τραπεζών σε τράπεζες, επιχειρήσεις και δημόσιο τομέα άλλων χωρών της ευρωζώνης άγγιζε τα 804 δισ. ευρώ. Η γερμανική κυβέρνηση ενδεχομένως να αναγκαζόταν να στηρίξει τις τράπεζές της ή τις επιχειρήσεις που θα υποστούν σοβαρές ζημίες από τη διάσπαση της ευρωζώνης, θέτοντας υπό ασφυκτική πίεση τη δημοσιονομική της θέση. Η αύξηση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ θα επιδεινώσει περαιτέρω την οικονομική συρρίκνωση και τις αποπληθωριστικές πιέσεις.
Σύμφωνα με την ελβετική τράπεζα UBS, οι εταιρικές χρεοκοπίες και οι επιβεβλημένες ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του εμπορίου, της ανάπτυξης και της αγοράς εργασίας, θα μπορούσε να στοιχίσει στη Γερμανία 650 δισ. ευρώ μόνο τον πρώτο χρόνο - ποσό που αντιστοιχεί στο 20% - 25% του ΑΕΠ της.
Αξιωματούχοι του υπουργείου Οικονομικών και της Bundesbank υποστηρίζουν ότι δεν έχουν προβεί σε σχετικούς υπολογισμούς και πως υπάρχουν πολλοί άγνωστοι παράγοντες. Ακόμη κι έτσι, η Angela Merkel έχει παραδεχθεί ότι η Γερμανία έχει περισσότερα να χάσει παρά να κερδίσει από τη διάσπαση της ευρωζώνης.
«Εάν το ευρώ καταρρεύσει, θα καταρρεύσει και η Ευρώπη», είχε δηλώσει από τον Μάιο του 2010.
ΠΗΓΗ: FT.com
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012
One year after the riots of June 15, 28 & 29 2011 - Split normality
Από εδώ άρχισαν όλα και θα φτάσουν μέχρι την νίκη.
Περισσεύετε
Συνεχίζονται οι αυτοκτονίες στη χώρα μας, όπως συνεχίζονται και οι απολύσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν εργασία και διαπιστώνουν πως είναι περιττοί. Δεν τους χρειάζεται πια κανείς.
Άνθρωποι που μέχρι χτες μάχονταν ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αναζητούν εναγωνίως κάποιον να τους εκμεταλλευτεί.
Υπάρχει λοιπόν κάτι χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται: να μην θέλει να σε εκμεταλλευτεί κανείς.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος».
Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως είσαι περιττός και πως δεν υπάρχει κανείς να σε εκμεταλλευτεί.
Από την άλλη, είναι φοβερή ικανοποίηση για την οικονομική εξουσία -την αληθινή εξουσία δηλαδή- να βλέπει να σέρνονται εκλιπαρώντας στα πόδια της άνθρωποι που μέχρι χτες αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους.
«Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά, έστω και με ελάχιστα χρήματα. Θέλω να γίνω δούλος»
«Λυπάμαι, είστε περιττός»
«Και τι θα κάνω;»
«Δεν ξέρουμε, ούτε και μας νοιάζει. Αυτοκτονήστε, κρυφτείτε, εξαθλιωθείτε αλλά -το κυριότερο- εξαφανιστείτε από μπροστά μας»
Οι εξαθλιωμένοι πληθαίνουν διαρκώς αλλά κανείς δεν παίρνει το θάρρος να πει πως δουλειές δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Πολιτικοί υπόσχονται αόριστα νέες θέσεις εργασίας -ενώ ξέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν- και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να «κρύψουν» τους άνεργους. Στατιστικά τρικ και νέοι όροι που παρουσιάζουν τους άνεργους ως εργαζόμενους.
Και μένει κρυφή και μια άλλη πραγματικότητα: οι πολιτικοί είναι διακοσμητικοί. Είμαστε στα χέρια των αγορών. Τους ανήκουμε.
Βέβαια, έχουν μια χρησιμότητα οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι: συμβάλλουν στο να μένουν φρόνιμοι και φοβισμένοι οι δούλοι που κατάφεραν να έχουν μια δουλειά.
Το καλύτερο απ’ όλα είναι πως οι άνεργοι κατηγορούνται επειδή δεν έχουν δουλειά. Αν και όλοι ξέρουν πως δουλειές δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Και άνεργος, και ένοχος. Αφού δεν κερδίζουμε από σένα, είσαι περιττός. Περισσεύεις. Είσαι ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γεννηθείς.
Και οι περισσότεροι άνεργοι το δέχονται. Νιώθουν ένοχοι επειδή είναι άνεργοι.
Αυτός που βρίσκεται χωρίς δουλειά αμφισβητείται και βάλλεται από όλους -και από τον εαυτό του- αλλά ο γόνος πλούσιας οικογένειας που δεν θα εργαστεί ποτέ στη ζωή του και κοπροσκυλιάζει πλουσιοπάροχα όλη μέρα δεν αμφισβητείται από κανέναν και δεν νιώθει καμία ενοχή.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αποδεχόμενοι ως δεδομένα αυτά που έπρεπε να αμφισβητήσουμε. Αν αποδεχτείς ότι ο άνθρωπος είναι μια οικονομική ύπαρξη -και έχει λόγο να ζει μόνο αν προσφέρει κέρδος-, όλα αυτά μοιάζουν λογικά. Ο άνθρωπος, όμως, δεν έρχεται στη ζωή με οικονομικούς όρους. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Τουμπεκί. Έτσι κάνουν όλοι. Σε όλον τον κόσμο. Εμείς, άλλωστε, ψηφίσαμε πριν δυο εβδομάδες και αποφασίσαμε πως εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι περιττοί. Αυτό ψηφίσαμε. Αντί να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους, ψηφίσαμε για να καθησυχάσουμε τις αγορές.Οπότε, αφήστε τις κλάψες για αυτούς που αυτοκτονούν και αυτούς που έχουν εξαθλιωθεί. Παραδεχτείτε πως σας δίνουν και μια κρυφή ικανοποίηση. Μπορεί να είστε δούλος αλλά δεν είστε στη θέση τους. Ακόμα.
Είναι υπέροχο πως οι αγορές -δια των εκπροσώπων τους- ζητάνε από τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους να καταδικάσουν τη βία. Αν και αυτοί υφίστανται καθημερινά την πιο άγρια βία, με κίνδυνο -πολλές φορές- ακόμα και τη ζωή τους.
Η βία που πρέπει να καταδικαστεί αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την καταδικάσει είναι η βία της αδιαφορίας.
Η βία της αδιαφορίας.
Γάννης Βαρουφάκης: "Η Ελλάδα έχει τελειώσει"
Συνέντευξη σοκ του Γιάννη Βαρουφάκη στο ABC (BBC της
Αυστραλίας) πριν λίγες μέρες. Σοκάρουν οι απαντήσεις του έγκριτου καθηγητή πιο
κάτω:
LEIGH SALES Παρουσιαστής: Μαζί μας σήμερα από την Αθήνα είναι ο Έλληνας οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης.Το προφανές ερώτημα είναι: τι θα γίνει τώρα;
Γ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Λοιπόν, ο εκτροχιασμός του τρένου που είναι η ευρωζώνη, η οποία ξεκίνησε με την Ελλάδα και στη συνέχεια άρχισαν να φεύγουν διαδοχικά και άλλα βαγόνια - η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, τώρα και η Ισπανία - συνεχίζεται. Και η χθεσινή ψηφοφορία δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όλος ο ενθουσιασμός και οι εορτασμοί είναι πλήρως και εντελώς άστοχοι. Φοβάμαι ότι η ευρωζώνη και η Ευρώπη συνεχίζει την ίδια διαδρομή εδώ και τα δύο τελευταία χρόνια με μια πλειάδα λαθών, που καταντάνε κωμικά πια. Κοιτάξτε την Ισπανία, τι συμβαίνει σήμερα. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στην Ιταλία. Εκτός αν η λογική ή ό,τι περνάει για λογική στην ευρωπαϊκή προσέγγιση στην κρίση αλλάξει και μάλιστα πολύ σύντομα η ευρωζώνη θα αποτελεί ιστορία.
LEIGH: Λοιπόν, ας μείνουμε με την γενική εικόνα για την ώρα πριν εμβαθύνουμε στην Ελλάδα. Τι νομίζετε ότι θα μπορούσε να συμβεί για να αποτραπεί η καταστροφή όπως την προβλέπετε;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Τρία πράγματα, πολύ απλά βήματα που πρέπει να ληφθούν. Κοιτάξτε, στην Ευρώπη, είτε πρόκειται για την Ελλάδα ή την Ισπανία, αυτό που έχουμε τώρα είναι αφερέγγυες τράπεζες που βρίσκονται σε θανάσιμο εναγκαλισμό με αφερέγγυα κράτη. Έτσι, τα κράτη δανείζονται από τον πυρήνα της Ευρώπης, προκειμένου να δώσουν στις τράπεζες και οι τράπεζες δανείζονται για να δώσουν στο κράτος και έτσι τράπεζες και κράτη είναι εγκλωβισμένοι σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό που αναμένεται να καταλήξει σε ναυάγιο πολύ γρήγορα. Λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σπάσουμε αυτό το δεσμό μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και κρατών σε πτώχευση. Ο τρόπος να γίνει αυτό είναι να ενοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα, να το εξευρωπαΐσουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να χρηματοδοτείται άμεσα και όχι μέσω εθνικών κυβερνήσεων. Αυτό είναι ένα πολύ απλό βήμα, αλλά φαίνεται ότι είναι ένα βήμα πάρα πολύ μακριά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεύτερον, αυτό που χρειάζεται είναι η αμοιβαιοποίηση, ένα είδος κοινού χρέους, όπως έχουμε στην Αυστραλία, ξέρετε, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει το δικό της χρέους, πέραν αυτού των πολιτειών.
Και τρίτον, χρειαζόμαστε μια επενδυτική πολιτική η οποία να διατρέχει ολόκληρη την ευρωζώνη. Επειδή έχετε μια δευτερεύουσα νομισματική περιοχή, πρέπει να έχετε μια επενδυτική στρατηγική, ένα μηχανισμό ανακύκλωσης για το όλο θέμα. Αν δεν έχουμε αυτά τα πράγματα, και η Γερμανία δεν τα θέλει, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να αποτρέψει τη συνέχιση αυτού του εκτροχιασμού σε αργή κίνηση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Τρία πράγματα, πολύ απλά βήματα που πρέπει να ληφθούν. Κοιτάξτε, στην Ευρώπη, είτε πρόκειται για την Ελλάδα ή την Ισπανία, αυτό που έχουμε τώρα είναι αφερέγγυες τράπεζες που βρίσκονται σε θανάσιμο εναγκαλισμό με αφερέγγυα κράτη. Έτσι, τα κράτη δανείζονται από τον πυρήνα της Ευρώπης, προκειμένου να δώσουν στις τράπεζες και οι τράπεζες δανείζονται για να δώσουν στο κράτος και έτσι τράπεζες και κράτη είναι εγκλωβισμένοι σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό που αναμένεται να καταλήξει σε ναυάγιο πολύ γρήγορα. Λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σπάσουμε αυτό το δεσμό μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και κρατών σε πτώχευση. Ο τρόπος να γίνει αυτό είναι να ενοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα, να το εξευρωπαΐσουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να χρηματοδοτείται άμεσα και όχι μέσω εθνικών κυβερνήσεων. Αυτό είναι ένα πολύ απλό βήμα, αλλά φαίνεται ότι είναι ένα βήμα πάρα πολύ μακριά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεύτερον, αυτό που χρειάζεται είναι η αμοιβαιοποίηση, ένα είδος κοινού χρέους, όπως έχουμε στην Αυστραλία, ξέρετε, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει το δικό της χρέους, πέραν αυτού των πολιτειών.
Και τρίτον, χρειαζόμαστε μια επενδυτική πολιτική η οποία να διατρέχει ολόκληρη την ευρωζώνη. Επειδή έχετε μια δευτερεύουσα νομισματική περιοχή, πρέπει να έχετε μια επενδυτική στρατηγική, ένα μηχανισμό ανακύκλωσης για το όλο θέμα. Αν δεν έχουμε αυτά τα πράγματα, και η Γερμανία δεν τα θέλει, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να αποτρέψει τη συνέχιση αυτού του εκτροχιασμού σε αργή κίνηση.
LEIGH: Για να επιστρέψω στην Ελλάδα συγκεκριμένα, οι πολιτικοί στην χώρα δεν μπορούσαν καν να συμφωνήσουν σχετικά με τους όρους μιας τηλεοπτικής συζήτησης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Πώς πρόκειται να συμβιβαστούν για τα μέτρα που αφορούν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Δεν μπορούν να διορθώσουν την ελληνική οικονομία. Η ελληνική οικονομία έχει τελειώσει. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μια μεγάλη, μεγάλη ύφεση. Η αυξανόμενη κοινωνική οικονομία περνάει ένα μακρύ χειμώνα δυσαρέσκειας. Δεν υπάρχει καμία δύναμη, καμία δύναμη εντός της ελληνικής οικονομίας, εντός της ελληνικής κοινωνίας, που μπορεί να αποτρέψει - φανταστείτε ότι είμαστε στο Οχάιο το 1931 και ρωτούσαμε: τι μπορεί να κάνουν οι πολιτικοί του Οχάιο για να σώσουν το Οχάιο από τη Μεγάλη Ύφεση; Η απάντηση είναι τίποτα.
LEIGH: Λοιπόν, τι θα συμβεί στη συνέχεια στην Ελλάδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Εξαρτάται από το τι θα συμβεί στην ευρωζώνη. Ακριβώς όπως αυτό που συνέβη στο Οχάιο εξαρτήθηκε από την άνοδο του προέδρου Ρούζβελτ και του New Deal, αν δεν έχουμε μια νέα συμφωνία για την Ευρώπη, η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρει ανάσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι εάν η Ευρώπη γιατρέψει τις πληγές της, θα γιατρευτεί και η Ελλάδα. Είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση να βρει η ευρωζώνη ένα ορθολογικό σχέδιο για τον εαυτό της. Δεν είναι η επαρκής προϋπόθεση. Η Ευρώπη μπορεί να διορθωθεί αλλά η Ελλάδα με τη σαθρότητα και τα κακώς κείμενα που την χαρακτηρίζουν μπορεί να μην ανακάμψει ποτέ. Αλλά έως ότου (και αν) η ευρωζώνη βρει ένα λογικό σχέδιο για να σταματήσει αυτό το ναυάγιο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ολόκληρη την ευρωζώνη, η Ελλάδα δεν θα έχει καμία τύχη.
LEIGH: Διάβασα κάποια στατιστικά σήμερα ότι επτά στους δέκα Έλληνες θέλουν να μεταναστεύσουν. Πώς θα περιγράφατε την εθνική διάθεση εκεί;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ: Αυτή είναι η δικιά μας Μεγάλη Ύφεση. Όχι μόνο από οικονομικής άποψης, αλλά και με μια ψυχολογική έννοια. Οι Έλληνες βρίσκονται σε κατατονική κατάσταση. Από τη μια στιγμή στην άλλη, σε κατάσταση οργής, αυτή είναι μια τυπική περίπτωση μανιοκατάθλιψης. Δεν υπάρχουν προοπτικές. Δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Υπάρχουν θυσίες, αλλά κανείς δεν έχει την αίσθηση ότι οι θυσίες λαμβάνουν τη μορφή κάποιου είδους επένδυσης για αλλαγή πορείας. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν είστε κολλημένοι σε μια ευρωζώνη που είναι πραγματικά άσχημα σχεδιασμένη, η οποία καταρρέει και η οποία δεν δίνει ευκαιρίες στα πιο αδύναμα μέλη της του να διαφύγουν μέσω κάποιου είδους λυτρωτικής κρίσης.
Πάγκαλος: Θα συμμαχήσω με τον διάολο για να μην κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ !!!!!
Παρακολουθήστε το παραλήρημα του 'δημοκράτη' πρών υπουργού, πρώην αντιπροέδρου άνευ αντικειμένου και νυν συνταξιούχου του ελληνικού δημοσίου και τον φασιστικά δομημένο μετά πλήρων επιχειρημάτων
λόγο του. Ο φασισμός κ.Πάγκαλε δεν είναι μοντελάκι να τον φοράς την μια και να το πετάς την άλλη, όπως και η δημοκρατία άλλωστε.
Επίθεση κατά πάντων εξαπέλυσε ο πρώην αντιπρόεδρος της
κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος, επισημαίνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία διαφορά
με τη Χρυσή Αυγή σε ό,τι αφορά τις επιθέσεις εναντίον των πολιτικών
προσώπων.
"Γιατί όταν ασκεί βία η Χρυσή Αυγή είναι καταδικαστέα
κι όταν ασκεί βία ο ΣΥΡΙΖΑ και τα όργανά του είναι επαινεταίος και ενδιαφέρων
πολύ και συγκινεί και τις κυρίες του Κολωνακίου; Δεν το καταλαβαίνω αυτό", είπε
ο Θόδωρος Πάγκαλος στην..........εκπομπή του Alpha "Αυτοψία".
"Βγήκε η κα Δούρου και είπε "ένα-δυο γιαουρτάκια τι κάνουν, σε όλα τα κρέατα βάζουμε τζατζίκι για να νοστιμίσουν. Η κα Δούρου είναι η κυρία που έφαγε το νερό, που όταν έφαγε το νερό ήταν θύμα, όταν έκανε καλαμπούρι εις βάρος της επίθεσης που έγινε εναντίον μου ήταν καλαμπούρι", σημείωσε αναφερόμενος στη Ρένα Δούρου.
"Βγήκε η κα Δούρου και είπε "ένα-δυο γιαουρτάκια τι κάνουν, σε όλα τα κρέατα βάζουμε τζατζίκι για να νοστιμίσουν. Η κα Δούρου είναι η κυρία που έφαγε το νερό, που όταν έφαγε το νερό ήταν θύμα, όταν έκανε καλαμπούρι εις βάρος της επίθεσης που έγινε εναντίον μου ήταν καλαμπούρι", σημείωσε αναφερόμενος στη Ρένα Δούρου.
Χαρακτήρισε τον Αλέξη Τσίπρα "δημαγωγό, αστοιχείωτο πρόσωπο με τρισβάρβαρα ελληνικά", υποστηρίζοντας ότι θα συμμαχήσει ακόμα και με τον διάολο προκειμένου να μην γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.
"Είναι ένα πρόσωπο εντελώς αστοιχείωτο από άποψη πολιτική και γενικότερη μόρφωση, στερείται γενικότερης μορφώσεως είναι προφανές αυτό, κάνει τεράστια και κολοσσιαία λάθη στα ελληνικά του, είναι πανβάρβαρα τα ελληνικά του" σημείωσε ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Στη συνέχεια, ο Θόδωρος Πάγκαλος επιτέθηκε στον Ευάγγελο Βενιζέλο για τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση συνεργασίας.
"Τι σόι συμμετοχή στην Κυβέρνηση είναι αυτή που έχουμε, δεν ξέρω, εγώ δεν ξέρω και ποια είναι η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, γιατί έχουμε δυο -τρεις Υπουργούς που δε θυμάμαι ούτε το όνομά τους, κάτι φίλους του κ. Βενιζέλου από τη Θεσσαλονίκη, αυτό είναι η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση;", διερωτήθηκε.
Υποστήριξε ακόμα πως στην κυβέρνηση θα έπρεπε να ήταν αντιπρόεδρος ο Ευάγγελος Βενιζέλος και να συμμετέχουν τρία κορυφαία κοινοβουλευτικά στελέχη.
Αμφισβήτησε ανοιχτά τον Ευάγγελο Βενιζέλο τονίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να πάει σε συνέδριο και εκεί τα μέλη του κόμματος να αποφασίσουν ποιος πρόεδρος ταιριάζει στο νέο ΠΑΣΟΚ.
"Να βρούμε και ποιος Πρόεδρος ταιριάζει με αυτό το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ -κι εγώ είμαι υπέρ ενός συστατικού συνεδρίου- να αποφασίσει ότι σε αυτή την εικόνα την καινούρια που ανακαλύψαμε, δεν ταιριάζει ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος δεν είναι και κανένα τζόβενο, πρέπει να είναι ένας 30άρης", σημείωσε.
Υποστήριξε επίσης ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα προσωπικό και κληρονομικό κόμμα. "Βγάζαμε τον Παπανδρέου επειδή ήταν γιος του Παπανδρέου, βγάλαμε το Βενιζέλο επειδή ήταν ωραίος ρήτωρ και ικανός και Υπουργός Οικονομικών και δεν ξέρω τι άλλο ήταν και μετά φτιάχναμε το κόμμα καθ’ εικόνα και ομοίωσή του", τόνισε.
ΥΓ του blog: Αυθόρμητο αναβλύζει το
ερώτημα του υποβολέα "Τον διάβολο τον ερώτησε αν συμμαχούσε μαζί
του;"
Γερμανικός Μηδενισμός & Ευρώπη
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Εάν δεν έρθει κάποιο μήνυμα ελπίδας από τη Γερμανία και οι Ιταλοί χάσουν την υπομονή τους, τότε θα απελευθερωθούν πολιτικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν την Ευρώπη και το ευρώ στην κόλαση» είπε ο Μόντι κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Η δήλωση αυτή έγινε λίγες ώρες μετά την κυνική δήλωση της κ. Μέρκελ «όσο ζω εγώ δεν θα υπάρξουν ευρωομόλογα», δείχνοντας το χάσμα.........
Αλήθεια, πόση διάρκεια ζωής μπορεί να έχει μια Ενωση
Χωρών με το ίδιο νόμισμα, όταν κάποια μέλη της, όπως η Γερμανία δανείζονται με
0,1 % και κάποια άλλα με 6% έως και 16%;
Πόσο ρεαλιστική μπορεί να είναι η πρόταση της Γερμανίας
να γίνουν όλες οι οικονομίες των χωρών του Νότου το ίδιο ανταγωνιστικές με τη
Γερμανική, μ’ αυτές τις διαφορές στα επιτόκια δανεισμού, με μειώσεις μισθών και
συντάξεων, με ευέλικτες-μεσαιωνικές μορφές εργασίας και με όλους τους
οικονομικούς δείκτες αρνητικούς;
Πως θα παραχθεί περισσότερος πλούτος στις χώρες του
Νότου, με εκατομμύρια νέους ανθρώπους εκτός παραγωγικής διαδικασίας και με την
μαζική εκροή των καλύτερων προς το Βορρά;
Το μοντέλο ανάπτυξης που θέλουν να επιβάλουν οι
Γερμανοί στα υπόλοιπα κράτη μέλη θυμίζει εκείνο όλων των προηγούμενων
αυτοκρατοριών, όπου οι επαρχίες της περιφέρειας δούλευαν για την ευμάρεια του
Κέντρου, με μια διαφορά όμως. Ολες οι αυτοκρατορίες, ακόμα και οι πιο στυγνές,
δημιουργήθηκαν και καθιερώθηκαν αφού πρώτα έπεισαν τους υποτελείς λαούς για το
κοινό συμφέρον σεβόμενοι κάποιες αρχές ισονομίας. Ενας λόγος που απέτυχαν όλες
οι προσπάθειες των Γερμανών να δημιουργήσουν μια δική τους αυτοκρατορία, ήταν η
εκ των προτέρων ηγεμονική-κυνική συμπεριφορά τους που τρόμαζε κι αυτό κάνουν και
τώρα. Παραφράζοντας τον Νίτσε θα μπορούσαμε να πούμε πως «οι Γερμανοί προτιμούν
να επιθυμούν το τίποτα από το να μην επιθυμούν τίποτα». Δεν είναι τυχαίο ότι, «ο
Γερμανός είναι ο μόνος που μπορεί να κατεδαφίσει και να ανατρέψει τον ίδιο του
τον εαυτό αφού γι αυτόν, καταστροφή σημαίνει δημιουργία» (Μαξ
Στίρνερ).
Πανηγυρίζει όλη η Ευρώπη...
Mέσω "press-gr"
Η Ιταλία, με τα δυο γκολ του Μάριο Μπαλοτέλι, πέρασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Ο Μάριο Μπαλοτέλι, ο μαύρος Ιταλός επιθετικός, θύμισε τον Αμερικανό Τζέσε Όουενς, που το 1936, στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου, κέρδισε 4 χρυσά και προκάλεσε την οργή του Χίτλερ που δεν άντεξε την ταπείνωση της Άριας Φυλής από έναν...
μαύρο αθλητή, εγκαταλείποντας εκνευρισμένος το Ολυμπιακό Στάδιο.
μαύρο αθλητή, εγκαταλείποντας εκνευρισμένος το Ολυμπιακό Στάδιο.
Χθες το βράδυ της το δυστύχημα ήταν πως η Γερμανίδα Καγκελάριος δεν βρισκόταν στις κερκίδες – λόγω της παρουσίας της στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών – κι έτσι δεν είδαμε ποτέ την αντίδρασή της…
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012
Το ΠΑΣΟΚ φταίει
Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές δεν είναι άσχετη με την κατάρρευση της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει το Κράτος. Οπότε, χρεοκόπησαν και τα δυο μαζί. Λογικό. Βέβαια, το πρόβλημα είναι πως το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να είναι το Κράτος – αυτό που έχει απομείνει.
Διαβάζοντας τις αναλύσεις για το ΠΑΣΟΚ -και την πορεία του-, έχω την εντύπωση πως τις γράφουν άνθρωποι με Αλτσχάιμερ.
Το ΠΑΣΟΚ -σε αυτές τις αναλύσεις- αντιμετωπίζεται σαν ένα ενιαίο πράγμα από τη δημιουργία του ως σήμερα. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του 1974 και του 1981 είναι το ίδιο με το ΠΑΣΟΚ του 2000 και του 2009.
Αν πιστέψουμε αυτά που γράφονται, το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε τίποτα σωστό ή, έστω, αναγκαίο. Έπαιζε στο παιχνίδι της εξουσίας για σχεδόν 40 χρόνια και το μόνο που έκανε ήταν να προετοιμάζει το έδαφος για την τωρινή χρεοκοπία της χώρας.
Η χώρα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση -πριν εμφανιστεί το ΠΑΣΟΚ- και ήρθε το ΠΑΣΟΚ και την διέλυσε. Ανοησίες.
Πολλοί αναφέρονται στην «κατάντια» του ΠΑΣΟΚ, για να κρύψουν την δική τους κατάντια.
Πριν το ΠΑΣΟΚ γίνει το σημερινό πολιτικό πτώμα, εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν ΠΑΣΟΚ, για να βολέψουν και να βολευτούν. Και σήμερα διαμαρτύρονται για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ. Τη δική τους κατάντια δεν την βλέπουν.
Τους πρόδωσε το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί ήταν φτιαγμένοι για τα αγνά και μεγάλα ιδεώδη του σοσιαλισμού και ήρθε το ΠΑΣΟΚ και τους διέφθειρε. Αυτοί δεν πρόδωσαν τίποτα – είχαν δεθεί στα κατάρτια σαν τον Οδυσσέα. Μόνο το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε.
Είναι δύσκολο να παραδεχτείς πως έγινες «ΠΑΣΟΚ» πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ γίνει «ΠΑΣΟΚ». Εσύ το έκανες «ΠΑΣΟΚ».
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ στο ξεκίνημά του -και αντιμετωπίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ- ήταν όλοι αυτοί που έσπευδαν να γίνουν μέλη του, επειδή οσμίστηκαν την εξουσία.
Οι φωνές αυτών που έλεγαν να μην ανοίξει το κόμμα σε κάθε οπορτουνιστή και σε κάθε καρυδιάς καρύδι δεν εισακούστηκαν και η αντίστροφη μέτρηση για το ΠΑΣΟΚ άρχισε εκείνη ακριβώς την στιγμή.
Περιέργως, κανείς δεν θυμάται αυτούς που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ -και ήταν πολλοί- επειδή έβλεπαν τη μετάλλαξή του και επειδή συνειδητοποιούσαν πως στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ είχαν βρεθεί πια ακόμα και φασίστες.
Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ουρανοκατέβατο. Το ΠΑΣΟΚ ήταν τα μέλη του, τα στελέχη του και όλοι αυτοί που κουνούσαν με περηφάνια τη σημαία του – δηλαδή, ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Αν θέλαμε να πάμε παρακάτω και αυτή η χώρα να σηκώσει κεφάλι, θα πρέπει να κάνουμε κάτι πολύ πιο χρήσιμο από το να βρίζουμε και να δαιμονοποιούμε το ΠΑΣΟΚ.
Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως το ΠΑΣΟΚ ήταν το μέτρο των δυνατοτήτων μας.
Δυστυχώς.
ΕΚΑΝΕ ΗΔΗ ΔΥΟ, ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ 10 ΑΘΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΗ ΝΕΑ ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ
Γράφει ο ΦελνίκοςΉταν την επομένη της Παναγίας, 16 Αυγούστου του 1974, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε στην Ελλάδα. Η Χούντα είχε πέσει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε σχηματίσει κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.
Αρχηγός του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ)
ο Ανδρέας έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει. Να μετεξελίξει την αντιστασιακή του
οργάνωση σε πολιτικό φορέα ή να φτιάξει ένα........καινούργιο πολιτικό
κόμμα;
Στο
Καστρί γίνονται κάθε μέρα συσκέψεις. Σε μία από αυτές, ένα ζεστό βράδυ του
Αυγούστου, μαζεύεται πολύς κόσμος. Υπάρχουν τρεις τάσεις. Οι παλιοί βουλευτές
της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, στελέχη με σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις και
αντιστασιακοί, κυρίως νεολαίοι, που τοποθετούν τον εαυτό τους στην σοσιαλιστική
αριστερά.
Η
πλειοψηφία των βουλευτών της Ένωσης Κέντρου προσφέρει στον Ανδρέα την ηγεσία του
κόμματος του πατέρα του. Οι σοσιαλδημοκράτες, ο Σημίτης, ο Βερυβάκης και άλλοι
του προτείνουν να ιδρύσει ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αντίστοιχο του γερμανικού
SPD, τα στελέχη της τρίτης τάσης θέλουν να ιδρυθεί ένας αριστερός σοσιαλιστικός
φορέας με κινηματικά χαρακτηριστικά που να διαφοροποιείται από τις
κομμουνιστικές οργανώσεις.
Η
συζήτηση τελειώνει με τον Ανδρέα να έχει απορρίψει την συνέχιση της Ένωσης
Κέντρου και τους βουλευτές να αποχωρούν δυσαρεστημένοι. Δεν μπορούν να
κατανοήσουν πως ο Ανδρέας αφήνει την ηγεσία ενός έτοιμου και ιστορικού κόμματος
με βουλευτές, παράγοντες, αναγνωρισιμότητα και αποδοχή στο λαό και πάει να
μπλέξει σε περιπέτειες. Η εντύπωση που αποκομίζουν όσοι έχουν απομείνει στη
συνάντηση και λίγο πριν φύγουν είναι ότι ο Παπανδρέου μάλλον θα αποδεχτεί την
πρόταση Σημίτη.
Την
επομένη το πρωί δίνει εντολή να κατατεθεί στο πρωτοδικείο ο τίτλος Πανελλήνιο
Σοσιαλιστικό Κίνημα (Π.Σ.Κ.). Έχοντας αίσθηση της Ιστορίας, της συγκυρίας και
των επερχομένων διάλεξε να στηριχθεί και να εκφράσει την τρίτη τάση,
απορρίπτοντας την καθεστωτική συνέχεια και τον μεταρρυθμισμό του πολιτικού
ρεαλισμού.
Τη
συνέχεια τη γνωρίζουμε. Οι βουλευτές της Ένωσης Κέντρου τοποθετούν επικεφαλής
τον Γεώργιο Μαύρο και με την προσθήκη στη συνέχεια των Νέων Δυνάμεων του
Πεσμαζόγλου έχουν την εξής εκλογική πορεία: Στις εκλογές του 1974 παίρνουν 22%,
στις εκλογές του 1977 πέφτουν στο 8% και στη συνέχεια διαλύονται. Το ΠΑΣΟΚ του
Ανδρέα Παπανδρέου στις εκλογές του 1974 παίρνει 13%, στις εκλογές του 1977
φτάνει στο 25%, το 1981 κατακτά την εξουσία με 48% και για σχεδόν τέσσερις
δεκαετίες πρωταγωνιστεί στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Ουδείς γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν ο Ανδρέας
Παπανδρέου είχε αποδεχθεί, εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, την πρόταση των
βουλευτών της Ένωσης Κέντρου. Σίγουρα θα ήταν αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης με ποσοστό κοντά στο 35% και πιθανώς να κέρδιζε τις εκλογές του
1977. Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ δεν θα μακροημέρευε και πιθανώς η Ελλάδα δεν θα είχε
ενταχθεί το 1980 στην ΕΟΚ. Η εξέλιξη στη χώρα θα ήταν διαφορετική. Καλύτερη;
Χειρότερη; Ουδείς μπορεί να το ξέρει. Σίγουρα διαφορετική.
Ανέφερα αυτή την ιστορία για να την έχουν υπόψη τους
στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο, κατά δήλωση του Ευάγγελου Βενιζέλου, τελείωσε. Μικρή
παρένθεση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος εκείνη την περίοδο τελείωνε το Γυμνάσιο και
ετοιμάζονταν για το Πανεπιστήμιο, όπου είχε γοητευθεί από την Ένωση Κέντρου Νέες
Δυνάμεις και το σύνθημά της «κάθε ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είναι σφαίρα στην καρδιά του
ελληνικού λαού».
Μία
δεύτερη μικρή παρένθεση: Σύμφωνα με την πολιτική μυθολογία, το 1974 ο Ανδρέας
Παπανδρέου όταν είδε ότι το ΠΑΣΟΚ πήρε 13% και ήλθε τρίτο κόμμα απογοητεύτηκε
και ήθελε να τα παρατήσει και να φύγει από την Ελλάδα. Πίστευε ότι θα έπαιρνε
πολύ μεγαλύτερο ποσοστό, ακόμη και ότι θα ήταν πρώτο κόμμα, γι’ αυτό το σύνθημά
του ήταν «στις 18 σοσιαλισμός». Διευκρίνηση: Οι εκλογές του 1974 έγιναν στις 17
Νοεμβρίου, από την επομένη δηλαδή, στις 18, με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ θα άρχιζε να
οικοδομείται ο σοσιαλισμός. Εχθές, ο Ευάγγελος Βενιζέλος χαρακτήρισε ως άθλο το
γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κατάφερε από το 13% να πέσει στο 12%!!!
Αφήνουμε τις παρενθέσεις και επανερχόμαστε στο θέμα.
Την ζεστή βραδιά του Αυγούστου του ’74 στο Καστρί που πρέπει να έχουν υπόψη στο
ΠΑΣΟΚ, τώρα που ο Βενιζέλος, ως σφραγιδοφύλακας του κραταιού Κινήματος που
ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αποφάσισε να το αρχειοθετήσει στο ληξιαρχείο της
πολιτικής ιστορίας. Όταν λέγεται ότι «το ΠΑΣΟΚ τελείωσε», τι σημαίνει; Τελείωσε
ως Σοσιαλιστικό Κίνημα; Ως Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα; Ως Ένωση
Κέντρου;
Αν
δεν απαντηθεί πρώτα αυτή η ερώτηση δεν μπορεί ένα ιστορικό κόμμα να διαλυθεί,
και μάλιστα βοναπαρτικώ τω τρόπω, και να φτιαχτεί κάτι καινούργιο. Ανάλογα με
τις απαντήσεις που θα δοθούν και που βέβαια θα κυριαρχήσουν θα μπορέσουμε να
δούμε αν έχει ή όχι μέλλον. Και φυσικά να τεθούν τα επόμενα ερωτήματα για τα
οποία δεσμευόμαστε σύντομα να επανέλθουμε.
Εκτός κι αν η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει δώσει μόνη
της την απάντηση. Αν πάντως η απάντησή της είναι, αυτή που συζητείται ευρέως,
ότι δηλαδή το ρόλο του Σοσιαλιστικού Κινήματος, σήμερα, τον παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και
το ρόλο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος τον διεκδικεί η ΔΗΜΑΡ, τότε στο νέο
κόμμα του Ευάγγελου Βενιζέλου ο μόνος ρόλος που απομένει είναι αυτός της Ενώσεως
Κέντρου.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε ορθώς ο
πρώην αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και υπουργός Οικονομικών χαρακτηρίζει άθλο το
12% που πήρε το ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς πάντως, για τον ίδιον, που δεν τον χαρακτήρισε
και ως άθλο ισοδύναμο με αυτόν του μυθικού Ηρακλή. Και λέω ευτυχώς γιατί θα
έπρεπε να πραγματοποιήσει άλλους δέκα. Τους δύο πρώτους πάντως τους κατάφερε.
Πήρε 12% στις εκλογές και διαλύει το ΠΑΣΟΚ.
ΥΓ του blog: Τραγική φιγούρα των ημερών ο Βαγγέλης
Βενιζέλος. Αδυνατεί να κατανοήσει τι έγινε και προσπαθεί μ' έναν παραληρηματικό
λόγο που έχει μετατρέψει την γνωστή του ευφράδεια σε ανερμάτιστη ρητορεία.
Προσπαθεί να πείσει ότι ο ήλιος βγαίνει από την Δύση, ότι αυτός δεν φταίει σε
τίποτα γι αυτά του υπέστη η χώρα από το 2009 κι ότι έκανε την μοναδική διαπραγμάτευση
που μπορούσε να γίνει ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που την
αντιπολιτεύεται συμπολιτευόμενος και που θα κάνει νέα διαπραγμάτευση!!!!
Κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμμετέχει στην αποκλειστικά δική του εμπνεύσεως
εθνική επιτροπή διαπραγμάτευσης. Βάζει υπουργούς που έχουν κώλυμα από τους
δικής εμπνεύσεως νόμους, ονειρεύεται
νέες ενώσεις κέντρου, αξιωματικές αντιπολιτεύσεις και αυριανές κυβερνήσεις για
να φράξει τον δρόμο στο φάντασμα του Τσίπρα και μαλώνει δασκαλίστικα κι
αυταρχικά τον όποιο του φέρει αντίρρηση. Τα έχει χαμένα. Αυτός δεν το αντιλαμβάνεται,
οι γύρω του ή οι οικείοι του δεν το βλέπουν;
Τραγκικ, που θα έλεγε και η Τασούλα.
Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012
Φίλε μου Γιάννη
Από την μία μεριά θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια. Από την άλλη, λόγω της ειλικρινούς φιλίας μας, νιώθω την ανάγκη να πω ότι άξιζες κάτι καλύτερο από το τιμόνι της οικονομίας αφού το πλοίο προσέκρουσε στα βράχια.
Ξέρω ότι, με τον έμφυτο ενθουσιασμό σου, το εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες να βγει η χώρα από την Κρίση. Είναι ο ίδιος ενθουσιασμός που σε έκανε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να πιστέψεις (όταν όλοι σε κορόιδευαν) πως η Ελλάδα μπορεί να μπει στην ευρωζώνη – μια πίστη που σχέδον μόνος σου μετέτρεψες (από την θέση του Προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, και βασικού διαπραγματευτή με τους ευρωπαίους) σε πραγματικότητα.
Όμως, Γιάννη, αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τότε, στα 1995, η Ευρώπη δημιουργούσε κάτι το νέο και συναρπαστικό. Το ερώτημα τότε ήταν αν μπορεί η μικρή και σαθρή Ελλάδα να γίνει αποδεκτή σε αυτό το νέο δημιούργημα, στο ευρωσύστημα, με μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων που ίσχυαν. Σήμερα η Ευρώπη αποδομείται. Μια άμβλυνση και κάπως δημιουργική ερμηνεία των όρων του τωρινού «παιγνίου» δεν θα βοηθήσει. Και δεν θα βοηθήσει ούτε εμάς, την Ελλάδα, αλλά ούτε και εκείνους, τον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης.
Αποδεχόμενος την θέση του υπουργού Oικονομικών αποδέχθηκες δύο γιγάντιαιες προκλήσεις. Η πρώτη αφορά, προφανώς, στις διαπραγματεύσεις για το Μνημόνιο 3. Η δεύτερη σχετίζεται με τις εσωτερικές «μεταρρυθμίσεις» για τις οποίες τόσο πολύ έχεις δουλέψει κι έχεις επιχειρηματολογήσει από την θέση του Γενικού Διευθυντή του ΙΟΒΕ.
Ως προς το δεύτερο, όλοι θα καραδοκούν περιμένοντας να δουν πώς θα υλοποιήσεις τις μεταρρυθμίσεις που πρότεινες όλον αυτόν τον καιρό, καθώς και το αν τελικά θα οδηγήσουν (σε περίπτωση που εισαχθούν) στην ώθηση της οικονομίας που προέβλεπε το ΙΟΒΕ (π.χ. θεαματική αύξηση του ΑΕΠ). Γνωρίζεις ότι διαφωνούσα με εκείνες τις προβλέψεις σας. Πολύ φοβάμαι όμως, όχι ότι θα διαψευτείς από τα πράγματα, αλλά ότι δεν θα «προκάνεις» (πού ’λεγε κι ο Χαρίλαος) καν να εισάγεις τις μεταρρυθμίσεις σου καθώς ο εκτροχιασμός του τραίνου της Ευρώπης θα δημιουργήσει τέτοια πενία και τόσους κραδασμούς που η χώρα θα αποδειχθεί μη μεταρρυθμίσιμη για πολλά έτη μετά το τέλος της υπουργικής σου θητείας. Με απλά λόγια, η πρώτη σου πρόκληση, η ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, θα προσδιορίσει το αν θα σου δοθεί η ευκαιρία να έρθεις αντιμέτωπος με την δεύτερη. Είναι κάτι που ξέρω ότι γνωρίζεις αλλά απλά το καταγράφω επειδή δεν πρέπει να κριθείς από την μη εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στις οποίες πιστεύεις βαθειά όταν για αυτήν (την μη εφαρμογή) θα φταίει η αποδόμηση της Ευρώπης.
Ας έρθουμε όμως τώρα στην πρώτη και βασική σου πρόκληση, σε αυτά που θα βρεις μπροστά σου στην Εσπερία. Γιάννη, δεν υπάρχει χρόνος πια για επιμήκυνση του προβλήματος. Τα Μνημόνια 1&2, σε τελική ανάλυση, είχαν την λογική του να κερδίσουμε χρόνο μπας και ορθοποδήσουμε. Διαφωνήσαμε, εσύ κι εγώ, ως προς την σοφία αυτής της «στρατηγικής». Όμως, αυτή μας η διαφωνία έχει γίνει πλέον «ακαδημαϊκή». Κι αυτό επειδή ένα τρίτο Μνημόνιο δεν θα μας εξασφαλίσει χρόνο καθώς η άμμος στην κλεψύδρα του ευρώ τείνει να σωθεί. Όσο ρέει ακόμα, κι όσο σου δίνεται η δυνατότητα να πεις δυο ή τρία πράγματα στο Ecofin, πρέπει να την χρησιμοποιήσεις όχι για να πετύχεις μια καλή «παράταση» για την Ελλάδα αλλά για να αλλάξεις τους όρους της συζήτησης. Για να το πω απλά, αν επιστρέψεις από την επόμενη Σύνοδο με καλύτερους όρους του Μνημονίου 2, τότε το φθινόπωρο η ιστορία θα σου επιφυλάσσει την πιο άδικη τιμωρία έλληνα υπουργού: του να αναγκαστεί ο άνθρωπος που προσέφερε τα μέγιστα για να είναι η Ελλάδα στο ευρώ να παρακολουθεί από την Πλατεία Συντάγματος την έξοδο της χώρας από ένα ευρώ υπό συνολική κατάρρευση.
Μπορείς μόνος σου να σταματήσεις την επερχόμενη λαίλαπα; Δεν γνωρίζω. Αλλά θα μοιραστώ την έμφυτη αισιοδοξία σου και θα καταθέσω περιληπτικά μερικές σκέψεις αναφορικά με το βασικό ζητούμενο: Πρέπει να δεσμεύσεις του ευρωπαίους σε μια-δυο κινήσεις που θα τους αποτρέψουν να μας αποβάλουν από το ευρώ (σε μερικούς μήνες) και οι οποίες, παράλληλα, θα αλλάξουν την ημερήσια διάταξη στην Ευρώπη προς μια κατεύθυνση που μπορεί να σώσει το καταρρέον ευρωσύστημα. Ποιες είναι αυτές;
Κίνηση 1: Να μην ζητήσεις νέα δάνεια, παρά το γεγονός ότι ξέρεις καλά πως το χρονοδιάγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν βγαίνει με τα συμφωνημένα ποσά. Αντί για νέα δανεικά, να προτείνεις στο Ecofin τα κεφάλαια που πηγαίνουν στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίησή τους να μην καταγράφονται στο ελληνικό δημόσιο χρέος (και να μην χρειάζεται η αποπληρωμή τους από το ελληνικό δημόσιο). Αντίθετα, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν από το EFSF-ESM στις τράπεζες με το πρώτο να λαμβάνει ως αντάλλαγμα κοινές μετοχές τους, και, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και την EBA (European Banking Authority), να επιβλέπει την εξυγείανση των τραπεζών. Όταν οι τράπεζες ορθοποδήσουν, το EFSF-ESM να πουλήσει αυτές τις μετοχές αυτές και τα δάνεια αποπληρώνονται χωρίς την ανάμειξη του ελληνικού δημοσίου.
Το πλεονέκτημα αυτής της κίνησης (σε σχέση με την «επιτυχία» μιας επιμήκυνσης και νέων δανείων) είναι τριπλό: Πρώτον, απελευθερώνεις 30δις από τα κονδύλια του 2ου Μνημονίου. Δεύτερον, βάζεις στο παιχνίδι, στο πλευρό της Ελλάδας, τους Rajoy και Monti. Τρίτον, και σημαντικότερο, καθιστάς την υπόλοιπη Ευρώπη συνέταιρους του ελληνικού τραπεζικού συστήματος καταργώντας ουσιαστικά την απειλή αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ.
Κίνηση 2: Να επικαλεστείς πάμπολλα παραδείγματα (π.χ. τα χρέη της Βρετανίας προς τις ΗΠΑ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) ζητώντας moratorium των αποπληρωμών προς την τρόικα για ένα έτος και για όσο καιρό ο ρυθμός μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας είναι κάτω του1%. Όταν ο ρυθμός αυτός ξεπεράσει το 1%, τότε οι αποπληρωμές να ξεκινούν και πάλι σταδιακά, και ως συνάρτηση της ανάπτυξης, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται.
Το πλεονέκτημα εδώ είναι, και πρέπει να το πεις ευθαρσώς, ότι η Ευρώπη αποκτά έννομο συμφέρον να σταματήσει η ύφεση που κοντεύει να γκρεμίσει ό,τι έχει μείνει όρθιο στην χώρα. Επiπλέον, δίνει στους Γάλλους του Hollande το πάτημα που χρειάζονται για να ενεργοποιηθεί σωστά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων.
Εν κατακλείδι, στόχος σου είναι να δεσμεύσεις τους εταίρους στην μη αποπομπή της Ελλάδας και σε κινήσεις διάσωσης του ευρώ. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν γνωρίζω αν είναι πλέον εφικτό. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι, διαφορετικά, αν απλώς πάρουμε μια επιμήκυνση ή περισσότερα δάνεια και παρατάσεις, η αποπομπή μας από ένα καταρρέον ευρώ θα είναι απολύτως σίγουρη. Ήδη εργάζονται για αυτή «παλιόφιλοί» σου (με τον Hans-Werner Sinn να είναι ο πιο εμφανής).
Γιάννη, πριν 15 χρόνια περίπου χρόνια κατάφερες να δεσμεύσεις τους ευρωπαίους να βάλουν την Ελλάδα στους κόλπους του ευρώ. Όταν θα τους ξαναδείς υπό την νέα ιδιότητά σου οι μισοί δεν θα θυμούνται τον ρόλο σου εκείνο κι οι άλλοι μισοί δεν θα σε έχουν συγχωρέσει για αυτόν (καθώς, εν τη ανοησία τους θεωρούν την Ελλάδα ως την αρχή του ευρω-προβλήματος). Τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να τους ξαναδεσμεύσεις. Αυτή την φορά, δεν μπορείς να πετύχεις την απαραίτητη δέσμευσή τους μέσα από smooth-talking, φιλοφρονήσεις, δημιουργική μακρο-λογιστική και επίδειξη εξυπνάδας. Αυτή την φορά πρέπει να τους δεσμεύσεις σε πράγματα τα οποία δεν θέλουν επ’ ουδενί να δεσμευτούν. Εκείνοι θέλουν το πολύ-πολύ να σου δώσουν περισσότερο σχοινί να κρεμαστείς (την λεγόμενη επιμήκυνση και χαλάρωση των όρων του Μνημονίου 2). Εσύ πρέπει να μην το δεχθείς αλλά να απαιτήσεις μια σκάλα στην οποία να ανέβουν κι εκείνοι.
Κλείνοντας πιο προσωπικά, γνωρίζεις τα συναισθήματά μου για σένα. Θεωρώ σκανδαλώδες, παρόλο που δυο χρόνια τώρα διαφωνούμε έντονα, ότι έπρεπε τα πράγματα να έρθουν εδώ που έφτασαν για να σε χρησιμοποιήσει η φαύλη πολιτική σκηνή. Δίπλα σου, στην ίδια κυβέρνηση, έχεις τους εκπρόσωπους του καθεστώτος που μας οδήγησε στον γκρεμό. Θα έχεις πολύ λίγη υποστήριξη από αυτούς – κι είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις, όπως ξέρεις ότι σε περιμένουν στην γωνία για να σου φορτώσουν την όποια αποτυχία (είναι βλέπεις τόσο επιθετικά βλάκες που θεωρούν ότι θα υπάρξει «μετά»!). Σου εύχομαι να πετύχεις. Την μόνη βοήθεια που μπορώ να σου προσφέρω αυτή την στιγμή είναι η αγάπη μου και η έντονη προειδοποίηση ότι το ευρωσύστημα καταρρέει, κάτι που σου αφαιρεί την προοπτική μιας νέας παράτασης, επιμήκυνσης ή εξαγοράς χρόνου.
Τρίτη 26 Ιουνίου 2012
Thessaloniki in Colour (1913)
Απόσπασμα από ντοκιμαντέρ του BBC...
Την άνοιξη του 1913 φωτογράφοι από το κέντρο Albert Kahn ήρθαν στην Θεσσαλονίκη. Ήταν μια περίοδος που η πόλη ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κατέρρε εκείνη την περίοδο στα Βαλκάνια.
Παρακάτω, μπορείτε να δείτε ένα......απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ του BBC με τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ποτέ στη Θεσσαλονίκη!
Παρακάτω, μπορείτε να δείτε ένα......απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ του BBC με τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ποτέ στη Θεσσαλονίκη!
Εκείνη την περίοδο ένα από τα χαρακτηριστικά της Θεσσαλονίκης ήταν η πολυπολιτισμικότητά της. Μεγάλο μέρος των κατοίκων της πόλης ήταν Εβραίοι. Η περίοδος αυτή ανήκει μέσα στο διάστημα που καλύπτει η διήμερη εκδήλωση με θέμα "Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στη νεότερη περίοδο, 1492-1950", που θα πραγματοποιηθεί σήμερα και αύριο στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας, που σκοπεύει να αναδείξει άγνωστες πτυχές της ιστορίας τους, να υπογραμμίσει τη σημασία παραγνωρισμένων αρχείων, αλλά και να προτείνει νέες προσεγγίσεις σε βασικά ιστορικά ζητήματα.
Περιλαμβάνει πολλές ενδιαφέρουσες ομιλίες και συζητήσεις, από τις οποίες ξεχωρίζω την τελευταία που είναι ένα στρογγυλό τραπέζι συζήτησης, στο οποίο διακεκριμένοι ιστορικοί από την Ελλάδα, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ (Έφη Αβδελά, Αντώνης Μόλχο, Ρένα Μόλχο, Francesca Trivellato, Eyal Ginio, Aron Rodrigue) θα συζητήσουν γύρω από τους τρόπους που η ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης μπορεί να εμπλουτίσει την ιστορία της Μεσογείου, την εβραϊκή ιστορία, τη νεότερη ελληνική ιστορία και την ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)