γράφουν ο Ιόλαος και η Δηιάνειρα 30/5/2012
@ Έναυσμα στο σημείωμα του μήνα, που ήρθε πρόωρα κατά μερικές μέρες, ήταν η παρουσία της Σώτης Τριανταφύλλου το βράδυ της περασμένης Τρίτης στην ΝΕΤ. Παρακάμπτουμε τη μαύρη προπαγάνδα, τη μεγαλύτερη που έχει υποστεί ποτέ λαός ανεξάρτητου κράτους με αστική δημοκρατία εν καιρώ ειρήνης. Παραμερίζουμε το προφανές ότι η καθεστηκυία τάξη, χρησιμοποιεί κάθε μέσο κι άνθρωπο, κινητοποιεί την εσχατιά της εφεδρείας του, ζεύει και τους ανθρώπους του πνεύματος προκειμένου να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία της. Αναρωτιόμαστε φωναχτά. Θεωρεί η συμπαθής λογοτέχνης ρεαλισμό τις μεταρρυθμίσεις (ιδιωτικοποιήσεις ενέργειας και φυσικών πόρων, απολύσεις δημοσίων και ιδιωτικών υπάλληλων, περικοπή μισθών, απώλεια κοινωνικών αγαθών, ελαστικοποίση των εργασιακών σχέσεων κ.ά) και λαϊκισμό την άρνηση τους; Αγνοεί ή παρακάμπτει η συγγραφέας ότι η ουσία της διαφοράς αυτών των εννοιών δεν βρίσκεται στην βερμπαλιστική ονοματολογική τους εκφορά αλλά στην γνώση του περιεχομένου τους που οδηγεί στην αλήθεια; Αγνοεί ή παρακάμπτει η εκλεκτή κυρία ότι το χρέος δεν είναι παραξενιά ή ανταρσία κάποιων κακοτράχαλων γραικών μπαταξήδων αλλά αποτελεί δομικό συστατικό εξάρτησης, κάτεργο ακατάλυτο, αυτού του κράτους από την στιγμή της σύστασης του; Αγνοεί ή παρακάμπτει η ενεργός πολίτης ότι η βρετανίδα κι όχι ελληνίδα οικονομική αναλύτρια του BBC, Stephanie Flanders πρόσφατα απέδειξε ότι η Ελλάδα έχει πληρώσει έξι φορές περισσότερο το αρχικό της χρέος κάτι που καθιστά την όλη διαδικασία παραπάνω από τοκογλυφία; Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς παραπάνω σημεία διερεύνησης από τα 72 του συμπαθούς Παπαδήμου αλλά το κύριο είναι να ορίσει τι εννοεί ο καθένας λέγοντας μεταρρύθμιση. Γιατί η μεταρρύθμιση έχει πρόσημο, έχει αποστολείς, έχει αποδέκτες, έχει πληττόμενους κι ωφελημένους. Γιατί η μεταρρύθμιση είναι ζυγαριά, καντάρι παλιοκαιρίσιο κι ακούει όποιου την οδηγεί κι οποιού την νε βαστάζει.
@ Το δημόσιο κι η δημόσια διοίκηση βρόγχος και βραχνάς τούτο το θεριό. Την μια τ' αποζητούν σαν αποκούμπι και στήριγμα, την άλλη το ξορκίζουν σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι τούτο το δημόσιο που πότε με μποφόρια και βροχές κι άλλοτε με ήλιους κι αύρες θερινές δεν το στήσαμε εμείς κι ας λέγεται δικό μας; Μήτε η Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι δική μας. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί ένας κατά βάση φιλελεύθερος και αντικρατιστής πολιτικός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος έκανε τις πιο μεγάλες κρατικοποιήσεις; Κρατικοποίησε, ενέργεια, πετρέλαια, νερό, τράπεζες, συγκοινωνίες μέχρι και βιομηχανίες του κοινού εμπορίου αναγκάστηκε να κρατικοποιήσει, γιατί; Μα γιατί οι ιδιώτες, ντόπιοι και ξένοι, σε τούτο το τόπο φέρονται σαν νταβατζήδες. Θέλουν να βγάζουν τ' άντερά τους στην πλάτη μας. Να θυμίσω Μποδοσάκη, Σκαλιστήρη, Pechiney, Esso Pappas ή τους πρόσφατους κατασκευαστές γεφυριών, δρόμων κι ολυμπιακών έργων που πληρώθηκαν 7 φορές πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό κόστος την όποια κατασκευή. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί τα μεταναστευτικά ρεύματα της δεκαετίας του '90 και λίγο μετά κινήθηκαν για την Ελλάδα; Ξαφνικά μας αγάπησαν; Δείτε ποιοι κέρδισαν από την εκμετάλλευση της μαύρης και φτηνής εργασίας αυτά τα χρόνια για να βρείτε την απάντηση. Όσο για τον κόσμο, το δημόσιο υπάλληλο; Πνιγμένος σ' ένα πυκνό δίκτυο αντιφατικών διατάξεων κι εντολών που στήθηκε όχι για να εξυπηρετήσει τον πολίτη ούτε να διευκολύνει τον υπάλληλο για να κάνει με τον καλύτερο τρόπο την δουλεία του, αλλά για να κρύψει τις μαύρες διαδρομές της μίζας. Τι κι αν δουλεύει πολύ πιο πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Τι κι αν ο αριθμός τους είναι από τους μικρότερους αναλογικά με τους εταίρους μας. Τι κι αν αμείβεται σαν τριτοκοσμικός πολίτης, δεν μετράει τίποτα. Έχει επιλεγεί να γίνει η Ιφιγένεια των καιρών. Τι γίνεται τώρα θα αναρωτηθεί ο υποβολέας; Μα το να κάνουμε το κράτος αρχικά δικό μας. Να το αναδιατάξουμε, να το ελέγξουμε και να το εφοδιάσουμε με όρους και κανόνες απλούς, κατανοητούς, ευέλικτους και δίκαιους και να το κάνουμε κεντρικό μοχλό, επόπτη κι ελεγκτή της κάθε ανάπτυξης του μέλλοντος μας χωρίς ανθρωποθυσίες και κανιβαλισμούς. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.
@ Έναυσμα στο σημείωμα του μήνα, που ήρθε πρόωρα κατά μερικές μέρες, ήταν η παρουσία της Σώτης Τριανταφύλλου το βράδυ της περασμένης Τρίτης στην ΝΕΤ. Παρακάμπτουμε τη μαύρη προπαγάνδα, τη μεγαλύτερη που έχει υποστεί ποτέ λαός ανεξάρτητου κράτους με αστική δημοκρατία εν καιρώ ειρήνης. Παραμερίζουμε το προφανές ότι η καθεστηκυία τάξη, χρησιμοποιεί κάθε μέσο κι άνθρωπο, κινητοποιεί την εσχατιά της εφεδρείας του, ζεύει και τους ανθρώπους του πνεύματος προκειμένου να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία της. Αναρωτιόμαστε φωναχτά. Θεωρεί η συμπαθής λογοτέχνης ρεαλισμό τις μεταρρυθμίσεις (ιδιωτικοποιήσεις ενέργειας και φυσικών πόρων, απολύσεις δημοσίων και ιδιωτικών υπάλληλων, περικοπή μισθών, απώλεια κοινωνικών αγαθών, ελαστικοποίση των εργασιακών σχέσεων κ.ά) και λαϊκισμό την άρνηση τους; Αγνοεί ή παρακάμπτει η συγγραφέας ότι η ουσία της διαφοράς αυτών των εννοιών δεν βρίσκεται στην βερμπαλιστική ονοματολογική τους εκφορά αλλά στην γνώση του περιεχομένου τους που οδηγεί στην αλήθεια; Αγνοεί ή παρακάμπτει η εκλεκτή κυρία ότι το χρέος δεν είναι παραξενιά ή ανταρσία κάποιων κακοτράχαλων γραικών μπαταξήδων αλλά αποτελεί δομικό συστατικό εξάρτησης, κάτεργο ακατάλυτο, αυτού του κράτους από την στιγμή της σύστασης του; Αγνοεί ή παρακάμπτει η ενεργός πολίτης ότι η βρετανίδα κι όχι ελληνίδα οικονομική αναλύτρια του BBC, Stephanie Flanders πρόσφατα απέδειξε ότι η Ελλάδα έχει πληρώσει έξι φορές περισσότερο το αρχικό της χρέος κάτι που καθιστά την όλη διαδικασία παραπάνω από τοκογλυφία; Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς παραπάνω σημεία διερεύνησης από τα 72 του συμπαθούς Παπαδήμου αλλά το κύριο είναι να ορίσει τι εννοεί ο καθένας λέγοντας μεταρρύθμιση. Γιατί η μεταρρύθμιση έχει πρόσημο, έχει αποστολείς, έχει αποδέκτες, έχει πληττόμενους κι ωφελημένους. Γιατί η μεταρρύθμιση είναι ζυγαριά, καντάρι παλιοκαιρίσιο κι ακούει όποιου την οδηγεί κι οποιού την νε βαστάζει.
@ Η δικαιοσύνη σε τούτο τον τόπο αν και ορίζεται ανεξάρτητος πυλώνας της δημοκρατίας εξαρτάται, ασφυκτικά από την εκτελεστική εξουσία. Η απόδοση της κατά βάση άνιση, προσδιοριζόμενη από την ισχύ και επικουρούμενη από μια καταχρηστική νομοθετική κάλυψη διαιωνίζει την αδικία. Τα ίδια και στην φορολογία. Όλοι την πέσανε υποκριτικά στην Λαγκάρντ για την υποτιμητική σύγκριση μεταξύ ελληνοπαίδων και των παιδιών του Νίγηρα. Κουβέντα όμως για την διαπίστωση και παρατήρηση της ότι στην Ελλάδα δεν πληρώνουν φόρους οι πλούσιοι. Πως να γαυγίσουν τα σκυλιά στ' αφεντικό τους κόντρα; Η ισονομία πάσης φύσεως, φορολογικής ή άλλης, χωρίς προνόμια και ημετέρους αιτούμενο διαχρονικό που ζητεί δικαίωση. Ναι αυτό αποτελεί μεταρρύθμιση.
@ Σ' αυτή την χώρα επαιρόμαστε για την γέννηση της δημοκρατίας όμως την κατακρεουργούμε επί σειρά ετών. Μιλάμε για συναίνεση, για κουλτούρα συνεργασιών, αλλά κάνουμε ότι ενισχύει, τα δίπολα, τον διπολισμό, τον ανταγωνισμό και την πόλωση. Λες και γονιδιακά αυτός ο λαός αρέσκεται στα δίπολα και στον ανταγωνισμό. Αθηναίοι-Σπαρτιάτες, Πράσινοι-Βένετοι, Χριστιανοί-Ειδωλολάτρες, Βασιλικοί-Βενιζελικοί, Αριστεροί-Δεξιοί, Εθνικόφρωνες-Μιάσματα, Πασόκοι-Νεοδημοκράτες κ.ο.κ. Τρανό παράδειγμα ο εκλογικός νόμος ο οποίος μετά την μεταπολίτευση ευνοούσε το δικομματισμό και νόθευε την λαϊκή βούληση κατά συρροή. Σήμερα μάλιστα έφτασε να δίνει στο πρώτο κόμμα, σε κάθε βουλευτή κι έναν δώρο. Τραγικό επίτευγμα. Η άμεση εφαρμογή της απλής αναλογικής με συνταγματική κατοχύρωση και η διευκόλυνση στην διεξαγωγή δημοψηφισμάτων παραμένει αιτούμενο. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.
@ Η διαπλοκή πανταχόθεν αφοριζόμενη και πανταχού παρούσα. Ομάδα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, φοροδιαφευγόντων και εισφοροφδιαφευγόντων που έλκει την προέλευση της από την κατοχική Ελλάδα και τα νέα τζάκια της δεκαετίας του '80, αποτελεί τον κορμό της. Το club απέκτησε μεγάλη ισχύ και επιβάλει προνομιακή πολιτική προς όφελος του. Η ισχύς του μετατράπηκε σε παντοδυναμία και ασυδοσία ανάρμοστη με το κοινοτικό κεκτημένο, ιδιαίτερα από την στιγμή που ελέγχει τα ΜΜΕ. Κάποιοι την είπανε συμφέροντα, κάποιοι κράτος εν κράτει, κάποιοι τους ονόμασαν νταβατζήδες, κάποιοι εθνικούς προμηθευτές, κάποιοι υποσχέθηκαν νόμους εναντίον τους αλλά τους έφτιαξαν κατ' εντολή τους. Το βέβαιο είναι ότι πρέπει να τελειώνουμε με δαύτους και με δαύτη. Πρέπει να μπούνε διαφανείς, κρυστάλλινοι κι οριστικοί κανόνες ανάλογοι της εσπερίας άτεγκτα εφαρμοζόμενοι. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.
@ Το δημόσιο κι η δημόσια διοίκηση βρόγχος και βραχνάς τούτο το θεριό. Την μια τ' αποζητούν σαν αποκούμπι και στήριγμα, την άλλη το ξορκίζουν σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς ότι τούτο το δημόσιο που πότε με μποφόρια και βροχές κι άλλοτε με ήλιους κι αύρες θερινές δεν το στήσαμε εμείς κι ας λέγεται δικό μας; Μήτε η Τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι δική μας. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί ένας κατά βάση φιλελεύθερος και αντικρατιστής πολιτικός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος έκανε τις πιο μεγάλες κρατικοποιήσεις; Κρατικοποίησε, ενέργεια, πετρέλαια, νερό, τράπεζες, συγκοινωνίες μέχρι και βιομηχανίες του κοινού εμπορίου αναγκάστηκε να κρατικοποιήσει, γιατί; Μα γιατί οι ιδιώτες, ντόπιοι και ξένοι, σε τούτο το τόπο φέρονται σαν νταβατζήδες. Θέλουν να βγάζουν τ' άντερά τους στην πλάτη μας. Να θυμίσω Μποδοσάκη, Σκαλιστήρη, Pechiney, Esso Pappas ή τους πρόσφατους κατασκευαστές γεφυριών, δρόμων κι ολυμπιακών έργων που πληρώθηκαν 7 φορές πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό κόστος την όποια κατασκευή. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί τα μεταναστευτικά ρεύματα της δεκαετίας του '90 και λίγο μετά κινήθηκαν για την Ελλάδα; Ξαφνικά μας αγάπησαν; Δείτε ποιοι κέρδισαν από την εκμετάλλευση της μαύρης και φτηνής εργασίας αυτά τα χρόνια για να βρείτε την απάντηση. Όσο για τον κόσμο, το δημόσιο υπάλληλο; Πνιγμένος σ' ένα πυκνό δίκτυο αντιφατικών διατάξεων κι εντολών που στήθηκε όχι για να εξυπηρετήσει τον πολίτη ούτε να διευκολύνει τον υπάλληλο για να κάνει με τον καλύτερο τρόπο την δουλεία του, αλλά για να κρύψει τις μαύρες διαδρομές της μίζας. Τι κι αν δουλεύει πολύ πιο πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Τι κι αν ο αριθμός τους είναι από τους μικρότερους αναλογικά με τους εταίρους μας. Τι κι αν αμείβεται σαν τριτοκοσμικός πολίτης, δεν μετράει τίποτα. Έχει επιλεγεί να γίνει η Ιφιγένεια των καιρών. Τι γίνεται τώρα θα αναρωτηθεί ο υποβολέας; Μα το να κάνουμε το κράτος αρχικά δικό μας. Να το αναδιατάξουμε, να το ελέγξουμε και να το εφοδιάσουμε με όρους και κανόνες απλούς, κατανοητούς, ευέλικτους και δίκαιους και να το κάνουμε κεντρικό μοχλό, επόπτη κι ελεγκτή της κάθε ανάπτυξης του μέλλοντος μας χωρίς ανθρωποθυσίες και κανιβαλισμούς. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.
@ Η παιδεία κι η υγεία είναι δυο τομείς της ζωής μας που η κοινωνία έχει αποφασίσει ότι το αντικείμενο που διαπραγματεύονται είναι κοινωνικό αγαθό που δεν υπόκειται στους κανόνες της αγοράς και της κερδοφορίας. Αποφάσισε ότι η υγεία και η παιδεία είναι ανεκτίμητα αγαθά και δέχεται να τα χρηματοδοτήσει. Όχι την παραπαιδεία μήτε την παραοικονομία στους χώρους της υγείας που ρουφούν τους πόρους για να γεμίζουν τσέπες ενδιάμεσων και ημετέρων που εξαντλούν το κάθε εκσυγχρονισμό στην ανάθεση και στην πληρωμή της μίζας αδιαφορώντας για την εκτέλεση των έργων. Η αποκατάσταση και η απόδοση στο μέγιστο του αγαθού προς την κοινωνία αιτούμενο. Ναι αυτό είναι μεταρρύθμιση.
Δεν είναι το διακύβευμα, το δίλημμα τούτων των εκλογών ευρώ ή δραχμή. Ζωή (Λευτεριά) ή Θάνατος είναι όπως άλλωστε ήταν πάντα για τούτο τον λαό σε τούτο τον παράδοξο τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου