1η Αυγούστου του 1876 «έφυγε» ο ρώσος αναρχικός επαναστάτης Михаил Александрович Бакунин-(Michail Bakunin) Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν.
Η διαφωνία του με τον Κάρολο Μαρξ στο πλαίσιο της 1ης Διεθνούς των Εργαζομένων, στην οποία εντάχθηκε το 1868, προκάλεσε την...πρώτη μεγάλη διάσπαση του σοσιαλιστικού-εργατικού κινήματος, ανάμεσα στον μαρξισμό που πρέσβευε την ιδέα της κατάκτησης του κράτους από τους οργανωμένους σε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα εργαζόμενους καθώς και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, ως μεταβατικό στάδιο για τη μελλοντική αταξική κομμουνιστική κοινωνία και τους αναρχικούς που πίστευαν στην άμεση κατάργηση του κράτους και ήταν ενάντια σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμα και προερχόμενη από την εργατική τάξη.
Ανεξάρτητα από την πόσο συμφωνεί ή όχι κανείς με τις ιδέες του Μπακούνιν και κατ΄ επέκταση τις ιδέες του αναρχισμού, θεωρούμε ότι αυτές χαρακτηρίζονται από ένα μεγάλο πλούτο. Παραθέτουμε δύο μικρά είναι η αλήθεια αποσπασματα του Μιχαήλ Μπακούνιν, ένα για την ομοιομορφία και τη διαφορετικότητα και το δεύτερο για τη πολιτική συνείδηση...
-ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ
Δεν θα κουραζόμουν ποτέ να το επαναλαμβάνω: η ομοιομορφία είναι θάνατος, η διαφορετικότητα είναι ζωή. Η πειθαρχημένη ενότητα, που δεν μπορεί να πραγματωθεί σ’ ένα οποιοδήποτε κοινωνικό περιβάλλον δίχως να καταστρέψει τον δημιουργικό αυθορμητισμό της σκέψης και της ζωής, δολοφονεί τις κοινωνίες. Η ζωντανή ενότητα, η αληθινή κοινότητα που επιθυμούμε είναι εκείνη που γεννά η ελευθερία στους ίδιους τους κόλπους των ανεξάρτητων και διαφορετικών εκδηλώσεων της ζωής, εκφραζόμενη από τον αγώνα. Θα καταλάβαινα την λατρεία ενός στρατηγού τακτικού στρατού για την νεκρική σιωπή που η πειθαρχία επιβάλλει στο πλήθος. Ο δικός σας στρατηγός, ο δικός μας στρατηγός, ο στρατηγός του λαού, δεν έχει ανάγκη αυτή τη σιωπή των σκλάβων γιατί είναι συνηθισμένος να ζει και να διατάζει μέσα στην ταραχή. Η ταραχή είναι το πάθος της λαϊκής ζωής, η μόνη ικανή να βγάλει όλον αυτό τον κόσμο από τις αδικίες που υφίσταται, και δεν μπορούμε να υποκινήσουμε αρκετά αυτό το πάθος και αυτή τη ζωή.
-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ
Βλέπουμε ότι αυτή η φράση, πολιτική συνείδηση μέσα σε όλη την πορεία της ιστορικής εξέλιξης, κατέχει δυο εντελώς διαφορετικά νοήματα που αντιστοιχούν σε δυο αντιμαχόμενες απόψεις. Από την Σκόπια των προνομιούχων τάξεων, η πολιτική συνείδηση σημαίνει κατάκτηση, υποδούλωση κα τον αδιαχώριστο μηχανισμό για αυτή την εκμετάλλευση των μαζών: την δεσποτική κρατική οργάνωση. Από την Σκόπια των μαζών, έχει το νόημα της καταστροφής του κράτους. Κατά συνέπεια εννοεί πράγματα που είναι διαμετρικά αντίθετα. Τώρα, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ποτέ δεν υπήρξε κανένας λαός που να μην αισθάνθηκε στην αρχή της υποδούλωσης την ανάγκη να εξεγερθεί. Η εξέγερση αποτελεί φυσική τάση της ζωής. Ακόμα και το σκουλήκι στρέφεται ενάντια στο πόδι που το λειώνει. Γενικά, η ζωτικότητα και η σχετική αξιοπρέπεια ενός ζώου μπορεί να μετρηθεί από την δύναμη του ένστικτου της εξέγερσης. Μέσα στον κόσμο των ζωών ,όπως και στον ανθρώπινο κόσμο ,δεν υπάρχει καμιά συνήθεις πιο εξευτελιστική, πιο ηλίθια ή πιο δειλή από την συνήθεια της δουλικής υποταγής και της καταπίεσης από κάποιον άλλον. Αμφισβητώ το ότι υπήρξε λαός που τόσο εκφυλισμένος που κάποτε, τουλάχιστον στην αρχή της ιστορίας τους που δεν εξεγέρθηκε ενάντια στο ζυγό των αφεντικών ,των εκμεταλλευτών και του κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου