Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Πλησίασε πολύ κοντά και με πρωτόγνωρη μάλιστα πολιτική εντιμότητα ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος, το ζήτημα της ανόδου του ακροδεξιού λαϊκισμού στην Ελλάδα, με την μορφή του νεοναζισμού, αλλά δυστυχώς εξαιτίας της έλλειψης βαθύτερης γνώσης στο ζήτημα, δεν ακούμπησε τον πυρήνα του. Έναν κρίσιμο πυρήνα, όχι απλώς για την κατανόηση του πολιτικού φαινομένου σήμερα στη........χώρα, αλλά ιδιαίτερα για την συγκρότηση πολιτικών που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την «πυρηνική έκρηξη»: την μαζικοποίηση του κινήματος ανατροπής της ίδιας της αστικής δημοκρατίας με όρους εθνικοσοσιαλιστικούς.
Με προδιαγραφές χούντας δηλαδή, όπου το κοινωνικοοικονομικό (αντικειμενικό) πρόβλημα της πέραν κάθε έννοιας Κράτους Δίκαιου αποδιοργάνωσης των κεντρικών θεσμών της δημοκρατικής - ή έστω ψευδοδημοκρατικής - λειτουργίας που πρόεκυψε εξαιτίας της μορφής χρεοκοπίας που επιλέχτηκε από την τρόικα σε συνεργασία με το ελληνικό πολιτικο-επιχειρηματικό κατεστημένο, θα διασκεδαστεί από μια μορφή μιλιταριστικού κεφαλαιοκρατισμού. Από ένα μεταβατικό καθεστώς αστυνομικού κράτους, δηλαδή, δομημένου επί του ιδεολογήματος «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών», το οποίο με τις γνωστές από την ιστορία μεθόδους περιστολής δικαιωμάτων και καταστολής του κινήματος των εργαζομένων, όπως και καταστολής της δραστηριότητας των πολιτικώς φιλελευθέρων και των ριζοσπαστών της αριστεράς, θα μπορούσε να αναλάβει την διαχείριση της πολυσύνθετης κρίσης από εδώ και εμπρός.
Με μια κουβέντα, το κίνημα των ακροδεξιών εθνικιστών αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση χούντας στην Ελλάδα ως μεταβατικό καθεστώς που θα περισώσει τα στοιχεία εκείνα της αστικής τάξης (κυρίως τραπεζίτες και κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες) τα οποία θα εγγυηθούν την επανίδρυση του Ελληνικού Κράτους, σε ακόμη πιο αυταρχικές και αντιδραστικές για τους εργαζόμενους και τις ανθρώπινες και αστικές ελευθερίες, δομές. Ως προς τούτο οι ακροδεξιοί βρίσκουν προσωρινούς συμμάχους στην πλευρά των νεοφιλελεύθερων κάθε είδους, είτε αυτοί βρίσκονται εντός της ΝΔ, είτε εντός του ΠΑΣΟΚ, είτε εκφράζουν τα πιο αντιδραστικά στοιχεία του ακραιφνούς ολοκληρωτικού καπιταλισμού εντός του μηχανισμού της διαπλοκής. Και τούτο είναι απολύτως φυσιολογικό με κοινωνικοοικονομικούς όρους, προκαλώντας ασφαλώς την ιστορία ως μια αποκρουστική φάρσα. Πολλές φορές παραλύω παρατηρώντας έντρομος το 2013 να ομοιάζει τόσο πολύ με το1913 στην Ευρώπη. Δίχως υπερβολή, αν δε ήμουν πολέμιος τελεολογικών και ολοκληρωτικών πολιτικών προσεγγίσεων με την μορφή απόλυτων αληθειών κλπ., θα τολμούσα να παρουσιάσω δραματικές αναλογίες της ανόδου του σημερινού ακροδεξιού λαϊκισμού με την μορφή ενός ψευδο- και κρυπτο-εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα με την προ εκατό ακριβώς χρόνων περίοδο στην Ευρώπη και να θεωρήσω πως έτσι κλείνει ένας ιστορικός κύκλος, ως φάρσα ασφαλώς. Δεν το κάνω και δεν θα το κάνω επειδή θεωρώ πως αυτό αποτελεί ένα τραγικό μεθοδολογικό σφάλμα, το οποίο είναι χειρότερο από εκείνο που κάνανε κάποιοι άλλοι επιχειρώντας να ορίσουν το «πεπρωμένο» και την πολιτική δράση στο παρόν με αναφορά σε ένα «παραδεισένιο μέλλον» για την ανθρωπότητα και τις τοπικές κοινωνίες.
Αυτό που έπραξα είναι να δείξω τις κοινωνικοοικονομικές σχέσεις που οδήγησαν στην άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού από τα μέσα του 1990, εξαιτίας της πολιτικής σύγκλησης στο κέντρο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και της αδυναμίας της αριστεράς να προσεγγίσει αδογμάτιστα το τέλος της περιόδου της βιομηχανικής επανάστασης και την αντικατάσταση του διπολικού συστήματος παγκόσμιας ηγεμονίας με ένα πολυπολικό που προϋπέθετε την ολοκλήρωση της ΕΕ, ως μεταμοντέρνα οντότητα με άπειρες αντιφάσεις και δραματικώς αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα στην πλάτη των επιμέρους λαών. Στη συνέχεια εξήγησα με σειρά σημειωμάτων πως αυτή η άνοδος (που σχηματικά και μόνον αποκρυσταλλώθηκε ως το βασίλειο του Καρατζαφέρη και της παρέας του, που σήμερα μετακόμισε σε άλλο όροφο της δεξιάς πολυκατοικίας μεταφέροντας την ίδια πολιτική «επίπλωση») εξελίχθηκε εμπλουτισμένη με τα αναγκαία νεοναζιστικά χαρακτηριστικά και πρακτικές, για να συνεχίσει το πολιτικώς διαβρωτικό κοινωνικό της έργο. Η μορφή της χρεοκοπίας κράτους και τραπεζικού συστήματος που δυναμιτίζει το αστικό ελληνικό κράτος στα θεμέλια του, ήταν ο κρίσιμος εκείνος παράγοντας της ριζοσπαστικοποίησης του ακροδεξιού λαϊκισμού στην Ελλάδα με την μορφή του κρυπτο-εθνικοσοσιαλισμού, με όπλο ασφαλώς τον νεοναζιστικό ακτιβισμό.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η πραγματικότητα την οποία περιέγραψα και για την οποία εγκαίρως πρότεινα στρατηγικές αναχαίτισής της. Δυστυχώς δεν υπήρξε ωριμότητα με την έννοια της σύγχρονης, απροκατάληπτης και αδογμάτιστης προσέγγισης των αντικειμενικών κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που διαμορφώνονταν με αναλογίες της δεκαετίας του 1910, από την ευρύτερη αριστερά και τον χώρο του πολιτικού φιλελευθερισμού, ο οποίος ξέρει και διακρίνει τον εαυτό του σαφώς από τον οικονομικό φιλελευθερισμό.
Ομολογώ στο σημείο αυτό, πως, ενώ διατηρώ μόνον μικρές αμφιβολίες για την ορθότητα της προσέγγισής μου σε επίπεδο πολιτικής ανάλυσης, δεν έχω ιδέαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων στην Ελλάδα σε κοινωνικό επίπεδο ασφαλώς και ως εκ τούτου δεν μπορώ να εκτιμήσω ούτε κατά προσέγγιση πού και πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί επακριβώς αυτό το εθνικοσοσιαλιστικό πανηγύρι. Αλλά και μεγάλες επιστημονικές έρευνες για το ζήτημα να είχα μπροστά μου πάλι θα δυσκολευόμουν πολύ, εξαιτίας μιας πλειάδας μεταβλητών που υπεισέρχονται στο ζήτημα ως αιτιατοί μηχανισμοί από το εξωτερικό ασταθές περιβάλλον. Άλλο πράγμα είναι να εκτιμά κανείς πού αποσκοπεί η ριζοσπαστικοποίηση του ακροδεξιού λαϊκισμού με την καταλυτική διείσδυση κρυπτο-εθνικοσοσιαλιστικών κοσμοαντιλήψεων και πολιτικών συμπεριφορών και άλλο να προβλέπει τις πιθανότητες για την τελική κατάληξη. Το δεύτερο δεν μπορώ και δεν θέλω να το κάνω, ενώ ως προς το πρώτο τα είπαμε: η εξέλιξη αυτή οδηγεί γενικά στην μετατροπή του σημερινού «ευρωπροτεκτοράτου Ελλάς» σε μια χούντα τυπικής μορφής [άραγε ποιάς μορφής ακριβώς;] που θα ενισχύσει πολιτικά τον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό στην Ελλάδα, πασπαλισμένο με άφθονο ρατσισμό και άκρατο, τυχοδιωκτικό εθνικισμό.
Το θέμα το πιάνει μάλλον ορθά και παραδόξως ντόμπρα, αλλά επιφανειακά ο Ανδρέας Λοβέρδος, δηλώνοντας πώς η Χρυσή Αυγή αποτελεί το «πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά μετά την Μεταπολίτευση». Σωστό, αν συγχωρήσουμε την απομόνωση του φαινομένου στο κόμμα Χ.Α. Δεν πρόκειται για ιδεολογικοποιημένο κίνημα, ούτε καν ψευδο-ιδεολογικοποιημένο όπως μεγάλα φασιστικά κινήματα στην Ιταλία, την Γαλλία, την Ρουμανία, την Ισπανία κατά το παρελθόν, αλλά σε μια μορφή αντιπολιτικού, αντικοινοβουλευτικού συμπεριφορισμού που βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία βαθειά απογοητευμένων από το καθεστώς πολιτών και αγανακτισμένων με τους «σκανδαλιάρηδες» διαπλεκόμενους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης. Μετά από αυτό ο κ. Λοβέρδος, εκστομίζει μία επιπολαιότητα και εκμηδενίζει την θαυμάσια παρέμβαση του. Ενώ παρατηρεί ορθά πως η Χ.Α. «κάνει ακτιβισμό πάνω σε μεγάλα προβλήματα» και «παράγει εμπιστοσύνη και απολαμβάνει δημοσκοπικά ποσοστά», συνεχίζει σαν ο άνθρωπος αυτός, που είναι και καθηγητής συνταγματικών θεσμών, να μην έχει ιδέαν από πολιτική ιστορία και θεωρία λέγοντας: «βγάζοντας τα γενικά πολιτικά τους προτάγματα, η Χρυσή Αυγή μοιάζει με την υπόλοιπη αντιπολίτευση, λέει ό,τι λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ». Και το ΚΚΕ θα πρόσθετα και ολόκληρη η αντικαπιταλιστική αριστερά, επίσης! Μα αυτό ακριβώς είναι το τέχνασμα, η πολιτική εξειδίκευση των νεοναζιστών, όπως ήταν και των ναζιστών, από τους οποίους οι πρώτοι εμπνέονται. Σιχαίνονται τον Εβραίο Μαρξ, ζουν για να δουν ακόμη και το φάντασμα του μπολσεβικισμού νεκρό, αλλά κλέβουν άτσαλα τον πρώτο, παραφράζοντας εθνικιστικά τις ιδέες που αυτός συνεισέφερε στην πολιτική οικονομία, ενώ από τον Λένιν κρατούν αποκλειστικά τον ακτιβισμό για την κατάληψη του κράτους από τους «κατατρεγμένους», αδικημένους, ζημιωμένους από την αστική μπουρζουαζία. Ποιοι είναι αυτοί; Από εδώ και πέρα ο Λενινισμός δεν τους βολεύει και αρχίζει το αστοιχείωτο μεθοδολογικά, επιστημονικά εθνικιστικό παραλήρημα που καταλήγει σε αυτό για το οποίο γράφω αναλυτικά αυτή την περίοδο σε ερευνητικό επίπεδο: POWER AS BEAUTY!
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα αυθεντικό λαϊκιστικό κίνημα, που υιοθετεί την κοσμοαντίληψη του φασισμού, δίχως να είναι αυθεντικός φασισμός και την πολιτική πρακτική του εθνικοσοσιαλισμού, αναπαριστώντας στην θέση του λαού, όπως αυτός ορίζεται από την αριστερά, τον αγανακτισμένο λαουτζίκο που διεκδικεί την εθνική του εκπροσώπηση έξω από κόμματα και παραδοσιακές αστικές «μπούρδες». Θα ήταν τόσο φαιδρό αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Αν ξέρατε πόσοι από εσάς που εμφανίζεστε αγανακτισμένοι με το κατεστημένο, κυριαρχείστε από τον φασισμό - αν και στο βαθμό που αποφασίσετε να δράσετε κοινωνικοπολιτικά κινήστε νεοναζιστικά - θα τρομάζατε με τον εαυτό σας.
Φίλοι, ο αριθμός των ασυνείδητα φασιζόντων είναι πολύ μεγάλος στην Ελλάδα και σε αυτό ευθύνεται και η κουλτούρα της αριστεράς, για να μην κοροϊδευόμαστε. Σήμερα μάλιστα αυξάνεται γεωμετρικά και ο αριθμός εκείνων που χαρακτηρίζοντας φασίστες τους αριστερούς, ενώ αποποιούνται τον χαρακτηρισμό για τον εαυτό τους, καταλήγουν στην αγκαλιά του ψευδο-εθνικοσοσιαλισμού α λα γκρέκα! Είπαμε, ποτέ ο νεοναζί δεν τα πάει καλά με τα concepts. Αυτά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και οι άνθρωποι είναι παιδιά του λαού και της δράσης, όχι της «εβραιοκρατούμενης» επιστημολογικής και οντολογικής προσέγγισης της πραγματικότητας! Εδώ δεν μπόρεσαν να εμπλουτίσουν την γνώση και κυρίως την κατανόηση της δομής της γνώσης με κοινωνικοοικονομικά ασφαλώς κριτήρια μεγάλες πένες του φασισμού όπως οι Jünger, Cioran, Brasillach, la Rochelle, θα το πράξουν οι μιμητές των ναζί;
Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί, όπως και οι «πατεράδες» και οι «παππούδες» τους, ναζί, δεν έχουν σχέση με την ανάπτυξη των ιδεών ως παρακολούθημα της ιστορίας, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πολιτική αποκρυστάλλωση των κοινωνικοοικονομικών σχέσεων μέσα από μια πορεία κοινωνικών συγκρούσεων, πολεμικών καταστροφών και επαναστάσεων, όταν το αστικό κράτος κλονίζεται από την αδυναμία της δημοκρατικής ή δημοκρατικοφανούς πολιτικής να αντιμετωπίσει με αστικού τύπου μέσα και διαδικασίες το οικονομικό αδιέξοδο, που προκαλεί μια μείζονα οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Δυστυχώς σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν απομένει τίποτε άλλο στους νεοναζί, που υποδύονται τον ρόλο του υπερπατριώτη με το «καθαρό ελληνικό αίμα», παρά να αναλωθούν σε επιμέρους καμπάνιες για να αντιμετωπισθούν σε εθνικό επίπεδο σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό των μεταναστών, τα οποία όμως έχουν διαφορετική πολιτική πηγή από αυτήν που επικαλούνται τα «αγνά παιδιά» της εθνικιστικής εξέγερσης του … ατομικού, ρατσιστικού συμπλέγματος!
Είναι πολύ φυσιολογικό όποιος δεν διαθέτει, δεν κατέχει και δεν έχει τα φόντα να αναπτύσσει πολιτικά, οικονομικά, τεχνολογικά, ερμηνευτικά και κοινωνιολογικά concepts για να στοχάζεται, να επικοινωνεί, να ερευνά, να ερμηνεύει, να οικονομεί, να επιχειρεί και να πολιτεύεται, να καταλήγει σε εθνικιστικές υστερίες ή να κλέβει τις ιδέες άλλων διαστρέφοντας το πολιτικο-ιδεολογικό τους περιεχόμενο. Κάπως έτσι γεννιέται και κυριαρχεί ο γκεμπελισμός και κάθε είδους τεχνική, κοινωνική διαστροφή των ουσιαστικών κοινωνικοοικονομικών σχέσεων, που ορίζουν αντικειμενικά τάξεις, υποκείμενα και πράγματα – αν και αυτές διαμορφώνουν με πολιτικό τρόπο (συνδυασμός μακρο-μικρο πολιτικής) και υποκειμενικά την συνείδηση του ατόμου. Έτσι, είναι φυσιολογικό ο νεοναζισμός στην Ελλάδα να ξεκινά από μια ρητορική στρατηγική που επικεντρώνει στην μη-κοινωνικοοικονομική καταγγελία των πολιτικών, της πολιτικής και της δημοκρατίας των μπουρζουάδων, υψώνοντας ένα σχιζοφρενικό τείχος μεταξύ των καλών και τίμιων Ελλήνων που εργάζονται σκληρά και φιλότιμα κάνοντας τον σταυρό τους και «τραγουδώντας», έστω παραποιώντας, τον εθνικό ύμνο, και εκείνων που καταπατούν τις εθνικές αξίες, τεμπελιάζοντας και μπουρδολογώντας - σαν καληώρα ο γράφων. Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι εχθροί του λαού κατά το κίνημα του ακροδεξιού λαϊκισμού με εθνικοσοσιαλιστικές συνταγμένες; Καταρχήν τα κόμματα εξουσίας και ιδιαίτερα τα αριστερά ή προοδευτικά, ακολουθούν η γραφειοκρατία των συνδικάτων, οι αλλοδαποί - μουσουλμάνοι κατά προτίμηση, εβραίοι γενικώς - για να μείνουν πιστοί στην παράδοση, αριστεροί ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι και μερικοί ακόμη αργυρώνητοι προδότες του ελληνισμού!
Τι να κάνουμε, δεν τα «καταφέραμε» την προηγούμενη περίοδο να αναδείξουμε έναν Haider, καθώς ο Καρατζαφέρης ήταν «ελάχιστος» και τον Βορίδη τον παρέκαμψε η Ιστορία, ενώ τον Σαμαρά τον κατέστρεψε η «παλιοϊστορία» με την τρόικα και εσωτερικό (του) αίτημα για διάσωση της διαπλοκής! Άρα, θα πορευτούμε δίχως Haider, μόνον που αυτό δεν είναι και τόσο καλό. Η έλλειψη Έλληνα Haider προκαλεί πλέον ακόμη πιο έντονα τάσεις ριζοσπαστικοποίησης της νεοναζιστικής πρακτικής και αναγκάζει την ΝΔ να ευθυγραμμίζεται σε πρακτικές ακροδεξιού λαϊκισμού και κρατικού αυταρχισμού για να επιβιώσει πολιτικά. Τώρα να δεις, αγαπητέ Ανδρέα, πώς αυγατίζει το «πρώτο κίνημα που γεννιέται αυθεντικά» μετά την μεταπολίτευση! Και σε αυτό συμβάλουν με τον τρόπο τους ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αλλά και όσοι ανιστόρητοι αριστεροί πιστεύουν πως θα μειώσουν την δύναμη των εθνικοσοσιαλιστών και κρυπτοφασιστών καταγελώντας την χυδαία πρακτική τους.
Όχι ο κίνδυνος ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας να μετατραπεί σε νεοναζιστικών διαστάσεων κοινωνικοπολιτικό έγκλημα, δεν αντιμετωπίζεται έτσι. Απαιτείται όχι ξεγύμνωμα αυτών των ανθρώπων αλλά των άλλων που τους χρησιμοποιούν. Δεν είναι οι μάζες που ακολουθούν τους νεοναζί το μέγα πρόβλημα, αλλά οι πρόστυχοι νεοφιλελεύθεροι που τους εκμεταλλεύονται για να στήσουν μέσω ενός χουντικού κράτους έναν ολοκληρωτικό καπιταλισμό που θα μετατρέψει την χώρα σε δουλοπαροικία προτού προλάβουμε καλά-καλά να το καταλάβουμε! Μόνον έτσι θα την σκαπουλάρουν κοινωνικά και ίσως πολιτικά οι πραγματικοί ένοχοι για την πτώχευση και την εξευτελιστική φτωχοποίηση. Το κίνημα των ακροδεξιών έρχεται να στηρίξει έμμεσα, ψάλλοντας φάλτσα προσευχές και τον εθνικό ύμνο, εκείνους τους τυχοδιώκτες συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες α λα ελληνικά που με το τέχνασμα του ευρώ και σήμερα με εκείνο της χρεοκοπίας έκαναν την καλή τους και θεμελίωσαν μια απολύτως παρα-αστική ηγεμονία πάνω σε μια κλεπτο- παραοικονομία, με έναν αλλόκοτο εξεπίτηδες τεχνολογικά καθυστερημένο δημόσιο τομέα κομματικών πελατών και πατρώνων. Η λύση είναι μια και μοναδική. Να σοβαρευτεί η αριστερά στο σύνολό της και να αφυπνιστούν οι πολιτικά φιλελεύθεροι Έλληνες, ασχέτως αν ψηφίζουν κάποιο κόμμα, ή συμμετέχουν σε αυτό, ή απέχουν σνομπάροντας ή βλαστημώντας από το κομματικό φαινόμενο της πατρίδας μας. Όλοι αυτοί, που, δεν μπορεί, αποτελούν σαφώς την πλειονότητα του ελληνικού λαού, να συμμαχήσουν όχι στη βάση της καταγγελίας γενικώς της δημοκρατίας των μπουρζουάδων - τις περισσότερες φορές με συμπλεγματικό τρόπο - και του αστικού προτύπου διακυβέρνησης, αλλά στη βάση θεμελίωσης μιας πολιτείας που θα ισορροπεί σε υψηλό επίπεδο ισότητας και ελευθερίας, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού, μια και η σοσιαλιστική επανάσταση αποτελεί σήμερα όχι απλώς ουτοπία, αλλά φάρσα και μόνο που αρθρώνεται η λέξη!
Μόνον ένα μαζικό κίνημα εκδημοκρατισμού και παραγωγικής αναδιοργάνωσης με γνήσια σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά θα μπορούσε να αποτελέσει απάντηση όχι μόνον στην κρίση αλλά και στην «κρίση των μαζών» στην Ελλάδα. Μόνο αυτό θα μετέβαλε τον λαουτζίκο των νεοφιλελευθέρων και των εθνικοσοσιαλιστών σε λαό. Προσοχή, η εποχή μας είναι «απο-μαζική» - απομαζικοποιεί την κοινωνία - παρά την επικοινωνιακή ψευδαίσθηση του «μεγάλου χωριού» και αυτό δεν ευνοεί τον νεοναζισμό να αναπτυχθεί ως μαζικό κίνημα , όπως κατ’ αναλογία δεν ευνοείται το κομμουνιστικό κίνημα. Θα μπορούσε ωστόσο να ευνοήσει τον νεοφιλελευθερισμό, αξιοποιώντας την εικόνα του νεοναζισμού και της ακροαριστερής τρομοκρατίας ως απειλή για να σταθεί μια χούντα στα μέτρα του κεφαλαιοκρατικού ολοκληρωτισμού και κοινωνικού εκμηδενισμού. Σε αυτό συμβάλει άλλωστε και η «θεωρία» περί της δήθεν σύγκρουσης των δύο άκρων στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου