Προχθές, ήμουν στο σπίτι μιας φίλης και συζητούσαμε. Το τι συζήτηση έχει πέσει αυτόν τον γλυκό –μέχρι τώρα- χειμώνα στην Αθήνα δεν περιγράφεται. Κάποια στιγμή, στην κουβέντα ήρθε –εξαιτίας των ασχολιών της αυτή την εποχή- γνωστός Έλληνας διανοούμενος.
Τον έχουμε μελετήσει και οι δυο αρκετά, έχουμε διαβάσει πολλά βιβλία του.
Άρχισε λοιπόν η καλή φίλη να μου θυμίζει διάφορες φράσεις του από παλαιότερα βιβλία του και να μου λέει πόσο συμφωνεί.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ συμφωνώ μαζί του. Ή μάλλον, συμφωνούσα μαζί του.
Εκεί που η φίλη μου μιλούσε, την διέκοψα:
«Δεν μου λες, τον έχεις ακούσει ποτέ ή έχεις διαβάσει ένα κείμενό του που να τα βάζει με την ελληνική ολιγαρχία;»
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ πως έχει γράψει τα πάντα για τα κουσούρια των Ελλήνων, για τους κακούς συνδικαλιστές, για τον ένα που του βρομάει, για τον άλλο που του ξινίζει αλλά δεν έγραψε ποτέ ούτε μια φράση κριτικής για την Μαφία της ελληνικής ολιγαρχίας. Ούτε πριν την χρεοκοπία, ούτε μετά. Βούιξε ο ξένος Τύπος για την άθλια ελληνική ολιγαρχία αλλά αυτός -που είναι και της δυτικής κουλτούρας- δεν το πήρε ακόμα χαμπάρι; Πότε θα το πάρει χαμπάρι; Στον τάφο;»
Την προβλημάτισα την φίλη μου αλλά αυτό δεν την πτόησε. Μόλις επέστρεψα στο σπίτι, μου έστειλε ένα μέιλ με κείμενο άλλου διανοούμενου. Αυτός έχει φάει την πετριά της Ορθοδοξίας αλλά τα κείμενά του -και τα ελληνικά του- έχουν πάντα ενδιαφέρον.
Διάβασα το κείμενό του που κατακεραύνωνε τους άθλιους συνδικαλιστές.
Σωστά ήταν αυτά που έγραφε. Τουλάχιστον εγώ συμφώνησα.
Απάντησα στη φίλη μου πως σωστά τα λέει αλλά της έκανα την ίδια ερώτηση:
«Έχεις διαβάσει ποτέ ένα κείμενό του εναντίον της ελληνικής ολιγαρχίας;»
Όχι, δεν είχε διαβάσει. Επειδή δεν είχε γράψει ποτέ τέτοιο κείμενο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία εκφράζονται εναντίον των Ελλήνων πολιτών οι Έλληνες διανοούμενοι.
Αυτό που την κάνει εντυπωσιακή είναι ότι ποτέ δεν έχουν ασκήσει την παραμικρή κριτική στους Έλληνες ολιγάρχες.
Τόσο σκληροί με τον εργάτη, τόση κατανόηση για τον Λάτση.
Ξέρουν πως η κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος θα τους παρασύρει στην ανυπαρξία, την χλεύη και τη λησμονιά. Δεν υπάρχουν εκτός αυτού του συστήματος. Και προσπαθούν να το διασώσουν για να διασωθούν.
Και φτάνουν στο σημείο να γράφουν ύμνους στον Νίκο Δένδια. Και μάλλον δεν έχουν ούτε έναν φίλο να τους προστατεύσει από τον αυτοεξευτελισμό.
Ίσως, δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα δεν αξιώθηκε έναν διανοούμενο της προκοπής που να έζησε στην Ελλάδα. Και όλοι αυτοί ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
Τους είχαν αγοράσει όλους. Και πολύ φτηνά. Σχεδόν τζάμπα.
Και οι πιο αγορασμένοι απ’ όλους είναι αυτοί που ουρλιάζουν –χωρίς να τους ρωτήσει κανείς- πως δεν προσκύνησαν ποτέ.
Προσκύνησαν. Οικειοθελώς.
Προφανώς, αυτός είναι ο λόγος που, μονίμως, αποδίδουν στους «πληβείους» αυτό που, κυρίως, χαρακτηρίζει τους ίδιους: τον ραγιαδισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου