Ήταν δύο φίλοι και συζητούσαν πίνοντας καφέ. Ήταν ωραία μέρα και κάθονταν έξω σε κεντρικό καφέ της πόλης. Ακριβώς στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένας γέρος. Σίγουρα πάνω από 90 ετών. Έπινε τον ελληνικό καφέ του και κάπνιζε με πάθος το άφιλτρο τσιγάρο του. Φαινόταν σαν να μην άκουγε τίποτα από την φασαρία της πόλης και σαν να μην έβλεπε τίποτα μέσα από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου που φορούσε.
Οι δύο φίλοι είχαν πιάσει πολιτική συζήτηση. Ο ένας έλεγε ότι ο κόσμος πρέπει να ξεσηκωθεί και ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί άξιοι. Ο άλλος επέμενε ότι πρέπει να ψηφίζουν έστω ένα μικρό κόμμα – όποιο κι αν είναι αυτό- άσχετα αν κοιτάει το μικρό κόμμα το συμφέρον του και εκμεταλλεύεται τον κόσμο γιατί πρέπει να «σπάσει» η εξουσία.
Ο γέρος δίπλα άκουγε προσεκτικά. Κάποια στιγμή αντέδρασε λέγοντας στους δύο φίλους…
-Παιδιά μου από τη μια χαίρομαι να ακούω νέους να συζητούν για την πατρίδα μας. Αλλά δεν έχουν όλοι δίκιο πάντα. Και η συμβουλή μου είναι να μην πέφτετε σε παγίδες όσο μικρές κι αν είναι. Όσο αθώες και αν φαίνονται. Γιατί τα λάθη που φαίνονται μικρά μπορεί να οδηγήσουν σε μεγαλύτερα λάθη.
Ο ένας – αυτός που υποστήριζε την ψήφο σε μικρά κόμματα και κόμματα μη εξουσίας – αντέδρασε πρώτος. Είπε στον γέροντα…
-Παππού εσύ καλά τα λες αλλά αυτά δεν γίνονται.
Ο γέροντας αντέδρασε αστραπιαία παρά τα χρόνια του…
-Γίνονται!! Το δίκαιο του αγώνα δεν καλουπώνεται από κανέναν!!! Ούτε από αδύνατο ούτε από δυνατό!!! Και αν δεν πιστεύεις θα σου πω μια ιστορία!!
Ξεκίνησε λοιπόν ο γέροντας την ιστορία του…
« Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε κάποιος που θεωρούσε ότι το δίκαιο και τον νόμο τον κρατάει ο πολίτης. Η ψυχή, και όχι ο φόβος. Ο άνθρωπος και όχι το κόμμα. Και αυτό το έκανε πράξη ακόμα και σε αυτούς που θεωρούσε δικούς του ανθρώπους. Αυτό το πλήρωσε στην ζωή του με την μοναξιά του αλλά δεν χρειάστηκε να το πληρώσει στη συνείδησή του. Σε αντίθεση με μένα που πλήρωσα με το να δω τον θάνατο όλων των αγαπημένων μου, γιατί δεν ήμουν δίκαιος όπως αυτός.
Ήταν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος αρχηγός στρατιωτικού συντάγματος που είχε δημιουργηθεί κυρίως από πολεμιστές του αλβανικού μετώπου και αξιωματικών που διεσώθησαν από το Ρούπελ. Αυτοί είχαν αποφασίσει να μην παραδώσουν τα όπλα και να πολεμήσουν μέχρι να δουν την πατρίδα μας ελεύθερη χωρίς να ασχολούνται με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις που πιθανόν να τους διαιρούσαν. Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν σε μάχες που ακολούθησαν λίγους μήνες μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Κάποιοι από αυτούς έφυγαν αργότερα και συνέχισαν τον πόλεμο στην Β.Αφρική στο πλευρό των συμμάχων. Κάποιοι λιγοψύχησαν και λιποτάκτησαν. Ας είναι όλοι τους όμως αναπαυμένοι στην αγκαλιά του Θεού απαλλαγμένοι από τις αμαρτίες τους.
Μια μέρα λοιπόν έφτασε στο αρχηγείο ένας αξιωματικός και πήγε βιαστικά να δει τον αρχηγό ( όπως τον αποκαλούσαμε)…ακολούθησε ο εξής διάλογος…
-Καλημέρα αρχηγέ.Στις διαταγές σου. Με ζήτησες…
-Καλημέρα φίλε μου. Κάθισε γιατί έχω να σου μιλήσω για κάποιο σοβαρό θέμα.
-Σε ακούω.
-Λοιπόν… είχαμε παρατράγουδα. Κάποιοι δικοί μας βασάνισαν και εκτέλεσαν αμάχους.
-Ναι έτσι είναι . Μου το είπε πριν από λίγο ο ταγματάρχης της 4ης.
-Τους γνωρίζεις ή να σου πω ποιοι είναι;.
-Τους γνωρίζω. Γιατί μέχρι σήμερα που επιβεβαιώθηκαν αυτά που έλεγαν ως αστεία στις παρέες τους προσπαθώντας να μην φαίνονται δικά τους έργα, τώρα πλέον τα ομολόγησαν στον ταγματάρχη τους επάνω στο μεθύσι τους. Τους «ψάρεψε» ο ταγματάρχης και παραδέχτηκαν τα πάντα.
-Καλώς. Πρέπει να απομονωθούν. Αλλά πρώτα πρέπει να αφοπλιστούν για να μην έχουμε… «ατυχήματα»…
-Πως θα γίνει αυτό;
-Θα γίνει μια δήθεν ανασύνθεση ομάδων. Αυτοί είναι σε δύο διαφορετικές. Κανόνισε να μεταφερθούν όλοι τους στην πρώτη και στείλε από την πρώτη τα μέλη της σε όσες έχουν κενά. Δικαιολόγησε την όλη ιστορία ως απαραίτητη για να προμηθευτούν καλύτερα όπλα οι ομάδες που είναι μέχρι στιγμής πιο αποτελεσματικές. Οπότε μόλις παραδώσουν τα όπλα τους για να πάρουν νέα, τότε θα τους συλλάβεις.
- Θα το κανονίσω άμεσα. Μπορώ να ρωτήσω τι θα ακολουθήσει;
- Δίκαιη και σύντομη δίκη…
Αργά το απόγευμα η ιστορία είχε τελειώσει. Οι 9 είχαν συλληφθεί. Ο αρχηγός έδωσε εντολή να δεθούν πισθάγκωνα και να είναι γονατισμένοι μπροστά σε όλο το στράτευμα. Κανείς δεν μπορούσε να λείπει εκτός από τους σκοπούς που κι αυτοί είχαν οπτική επαφή με το όλο σκηνικό. Οι συλληφθέντες παρ’ όλη την αρχική τους έκπληξη είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι κατάληξη θα είχε η όλη ιστορία…
Μίλησε πρώτος ο αρχηγός.
-Σήμερα είναι η πρώτη φορά που ντρέπομαι για όσους πίστευα ότι είναι άξιοι να λέγονται άνθρωποι και που πολεμούσα εγώ και όλοι σας και για την δική τους λευτεριά από τον κατακτητή από την μέρα που ειπώθηκε το ένδοξο ΟΧΙ στις 28 Οκτωβρίου. Νόμιζα ότι ο πόλεμος που κάνουμε είναι εναντίον των εχθρών του έθνους μας και όχι εναντίον των παιδιών του. Όσοι είστε εδώ είστε με πρωτοβουλία σας. Δεν σας ανάγκασε κανείς. Όπως δεν ανάγκασε κανείς όσους δεν επιθυμούν να πολεμούν στο πλευρό μας να έρθουν μαζί μας, αλλά αυτό δεν τους καθιστά ένοχους σε αδίκημα. Και επειδή δεν είναι δίπλα μας δεν σημαίνει ότι είναι και εναντίον μας. Ο στρατιώτης όταν είναι στο μέτωπο δεν χρειάζεται να έχει δίπλα του την γυναίκα του, τους γονείς του και τα παιδιά του για να αποδείξει στον εχθρό ότι συμπαραστέκονται στον αγώνα του.
Αυτοί που βλέπετε εδώ δεμένους βίασαν, βασάνισαν και σκότωσαν αθώους ανθρώπους. Δεν θέλω να μάθω τα ονόματα των νεκρών. Με ενδιαφέρει να μη ξαναγίνει. Και τουλάχιστον από αυτούς δεν θα ξαναγίνει. Και αν τολμήσει έστω και ένας από εσάς να επαναλάβει αυτά τα αίσχη το τέλος του θα είναι πολύ χειρότερο από αυτό που θα δείτε.
Έβγαλε το περίστροφο του από τη θήκη του και το έστρεψε στον πρώτο που ήταν στη σειρά. Αμέσως ακούστηκε μια σπαρακτική φωνή ουρλιάζοντας ότι δεν φταίει και δεν έκανε τίποτα. Ο αρχηγός κατέβασε το όπλο του και τον πλησίασε.
-Έχεις ένα λεπτό στην διάθεση σου. Λέγε.
-Δεν βίασα και δεν σκότωσα ! Μπορείς αρχηγέ να τους ρωτήσεις. Άδικα είμαι εδώ μαζί τους.
-Ήσουν παρών στα εγκλήματα τους;
-Ναι αλλά δεν έκανα τίποτα.
-Απλά έβλεπες και δεν μιλούσες δηλαδή;
-Ναι…
- Τότε θα σε αφήσω να ζήσεις.
-Ευχαριστώ πολύ αρχηγέ μου! Ευχαριστώ!
-Αλλά θα ζήσεις χωρίς μάτια και χωρίς γλώσσα. Και κόψτε του τα χέρια από τους ώμους. Γιατί ήξερες και δεν μίλησες σε έγκλημα αθώων. Γιατί είδες έγκλημα σε αθώους και δεν αντέδρασες. Γιατί είχες στα χέρια σου όπλο και δεν το χρησιμοποίησες ώστε να αποτρέψεις το έγκλημα.
Και έδωσε εντολή να του βγάλουν τα μάτια επιτόπου και να του κόψουν τη γλώσσα.Αμέσως μετά του έκοψαν τα χέρια και τα καυτηρίασαν με καυτό σίδερο. Οι φωνές του σπαρακτικές. Όλοι ήταν παγωμένοι. Και οι κατηγορούμενοι έτρεμαν από τον φόβο τους.
Τότε ο αρχηγός απευθύνθηκε σε όλους. Τους είπε…
-Όποιος από εσάς έχει κάτι να πει για τους κατηγορούμενους ας το πει τώρα. Αν έχει οποιοσδήποτε κάτι καλό να πει για να μετριάσει την ποινή τους, ας το πει.
Ακούστηκε μια φωνή σπασμένη από τον φόβο…
-Εγώ έχω κάτι να πω..
-Βγες μπροστά … του είπε ο αρχηγός.
Αμέσως εμφανίστηκε μέσα από το στράτευμα ένας νεαρός. Δεν θα ήταν πάνω από 17 ετών. Με τρεμάμενη φωνή είπε…
-Αρχηγέ ο πρώτος στην σειρά κατηγορούμενος είναι ο πατέρας μου. Και δεν είναι ο βιολογικός μου πατέρας. Αλλά τον θεωρώ πατέρα μου επειδή με μεγάλωσε. Με πήρε από το ορφανοτροφείο όταν ήμουν 5 ετών. Αυτός δεν κατηγορείται για βιασμό αλλά μόνο για φόνο. Όμως αυτός που φόνευσε δεν ήταν κάποιος άσχετος με αυτόν που απλά τον σκότωσε επάνω στο μεθύσι του. Είναι ο φονιάς του παιδιού του. Πριν από πολλά χρόνια – νέος ακόμα ο νεκρός γιατρός στο επάγγελμα – δεν δέχτηκε να βοηθήσει την γυναίκα του κατηγορούμενου που ήταν έγκυος ετοιμόγεννη με αποτέλεσμα να χαθεί το παιδί. Για αυτό πήρε εμένα ο κατηγορούμενος από το ορφανοτροφείο. Για να απαλύνει τον πόνο του και της γυναίκας του. Ο γιατρός έμεινε στη φυλακή λιγότερο από χρόνο λόγω καλών γνωριμιών με δικηγόρους της περιοχής και κάποια στιγμή έφτασε σε σημείο να απειλήσει τον πατέρα μου να μην συνεχίσει τον δικαστικό του αγώνα. Αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που ο πατέρας μου τον σκότωσε.
-Ακόμα και αν είναι έτσι, δεν παύει να ήξερε την δράση των υπολοίπων, του απάντησε ο αρχηγός.
-Αυτό αρχηγέ μου θα το κρίνεις εσύ. Εγώ απλά είπα αυτό που ξέρω και είναι η αλήθεια.
Τότε ο αρχηγός στράφηκε στον πατέρα του νέου και του είπε.
-Είναι έτσι όπως τα λέει ο γυιός σου;
-Ναι. Έτσι είναι.
-Και γιατί συνέχισες να καλύπτεις τους άλλους φονιάδες και βιαστές;
-Γιατί εγώ έκανα τον πρώτο φόνο. Αυτοί ενώ με είδαν να σκοτώνω τον γιατρό, με κάλυψαν. Το ίδιο έκανα κι εγώ για αυτούς ώστε να μην αποκαλύψουν το μυστικό μου, άσχετα αν δεν συμφωνούσα με αυτά που έκαναν. Και δεν με νοιάζει τι θα αποφασίσεις αρχηγέ γιατί ο θάνατος είναι η τιμωρία που μου αξίζει. Και τον δέχομαι με ευχαρίστηση ως αποτέλεσμα των πράξεων μου.
-Αν είχες μιλήσει,τώρα θα είχες καλύτερη τύχη. Αλλά δεν μπορώ να αφήσω ατιμώρητη την συγκάλυψη εγκλημάτων λόγω ενός – πιθανώς δίκαιου – άλλου εγκλήματος. Για αυτό θα ζήσεις. Αλλά θα ζήσεις μονόφθαλμος. Γιατί είδες τα πράγματα μόνο από την δική σου εγωιστική πλευρά και μονόπλευρα. Και έδωσε εντολή να του ξεριζώσουν το ένα μάτι.
Ξεχώρισε μετά τους βιαστές από τους φονιάδες. Με το περίστροφο του, πυροβολούσε τους φονιάδες πρώτα στα χέρια και μετά στην κοιλιά. Δεν τους πυροβολούσε στην καρδιά. Τους άφηνε να ξεψυχήσουν και όλο το στράτευμα είχε εντολή να τους βλέπει μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή.
Μόλις ξεψύχησε και ο τελευταίος, ο αρχηγός πλησίασε τους βιαστές οι οποίοι έτρεμαν και έκλαιγαν ασταμάτητα. Έβγαλε το μαχαίρι από τη ζώνη του. Τους είπε…
-Εσάς δεν θα σας αγγίξω. Θα λύσω τα δεσμά σας. Σαν ζώα φερθήκατε. Σαν ζώα θα σας φερθώ. Τότε στράφηκε στους στρατιώτες του.
-Μόλις τους λύσω… θα ισχύει μόνο μια εντολή. Μπορείτε να τους κάνετε ότι θέλετε εκτός από το να τους σκοτώσετε. Δεν θα τους λυπηθεί κανείς. Δεν θα τους δώσετε νερό και φαγητό. Θα τους κάνετε ότι θέλετε αλλά θα φροντίσετε να ζήσουν τουλάχιστον 2 μέρες ακόμα. Δεν θα υπάρχει μέρα ή νύχτα για αυτούς. Θα τους βασανίζετε ασταμάτητα. Έγκλημα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πληρώνεται με το χειρότερο νόμισμα σε περίοδο πολέμου.
Αμέσως άρχισε να κόβει τα δεσμά τους. Μέσα σε λίγα λεπτά οι βιαστές ήταν γεμάτοι αίματα με σπασμένα όλα τα κόκαλά τους. Κάποιοι χωρίς μάτια. Άλλοι χωρίς νύχια και δόντια. Ένα φρικτό θέαμα που οι στρατιώτες φρόντισαν να διατηρήσουν για τουλάχιστον δύο μέρες όπως ήταν η διαταγή του αρχηγού τους. Την τρίτη μέρα τους πέταξαν στα σκυλιά του στρατοπέδου που τα είχαν επίτηδες νηστικά. Τα κουφάρια τους δεν τα έθαψαν ποτέ. Πήγαν αδιάβαστοι στην κυριολεξία…γιατί ακόμα και ο στρατιωτικός Ιερέας του στρατοπέδου είχε αυστηρή εντολή να μην παρέμβει.»
Αυτή είναι η ιστορία παιδιά μου…είπε ο γέρος. Δεν είναι φρικτό μόνο το τέλος των προδοτών. Αλλά κι αυτών που βρομίζουν τον αγώνα. Όποιοι κι αν είναι, ότι συμφέρον και αν έχουν.
-Εσύ παππού που τα ξέρεις αυτά;
Βγάζοντας τα γυαλιά του αφήνοντας να εμφανιστεί η άσχημη ουλή από μαχαίρι στην κόγχη του ματιού του, γύρισε στον νέο και του απάντησε με σπασμένη φωνή μέσα από τους λυγμούς του…
-Σας παρακαλώ μέσα από την ψυχή μου…μην γίνετε σαν και μένα.
Αυτός που σκότωσε τον γιατρό…
Εγώ είμαι ο φονιάς του…
ΙΩΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου