«Φόβος για το μέλλον: Η χαμένη γενιά της Ελλάδας»
Τον τίτλο αυτό φέρει συγκλονιστικό ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», το οποίο, με αφορμή το γνωστό περιστατικό διανομής φαγητού στο κέντρο της Αθήνας, αναφέρεται στο δράμα που ζει η νέα γενιά της χώρας μας και παραθέτει μαρτυρίες μερικών από τα νεαρά θύματα αυτής της βαθιάς οικονομικής και όχι μόνο κρίσης.
Το ρεπορτάζ έχει ως εξής:
«Οι νέες φασαρίες κατά τη διανομή φαγητού στην Αθήνα δείχνουν: Πολλοί Έλληνες φοβούνται για την επιβίωσή τους. Ο φωτογράφος Kilian Foerster ρώτησε νέους στη Θεσσαλονίκη για τα σχέδιά τους. Ανθρώπους, για τους οποίους τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο, ούτε καν αν θα υπάρχει κάτι για φαγητό.
Ανάμεσα στις πολλές ειδήσεις που έρχονται επί του παρόντος από την Ελλάδα μία ήταν ιδιαίτερα συνταρακτική: Μπροστά από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στην Αθήνα ξέσπασαν την Τετάρτη αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτών, οι οποίοι περίμεναν στην ουρά για δωρεάν τρόφιμα. Ένας άντρας μάλιστα ποδοπατήθηκε. Οι δράσεις διανομής εμπορευμάτων υπάρχουν εδώ και καιρό και μέσω αυτών Έλληνες αγρότες διαφημίζουν τα προϊόντα τους. Προφανώς όμως μεγαλώνει ο αριθμός των Ελλήνων, οι οποίοι πράγματι εξαρτώνται από την ελεημοσύνη.
Η κατάσταση στην ευρωζώνη έχει ησυχάσει. Χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία θεωρείται ότι δεν απειλούνται πια άμεσα. Στην Ελλάδα ωστόσο δεν υπάρχουν πολλά σημάδια βελτίωσης. Η οικονομία θα παρουσιάσει ύφεση και το 2013, για έκτη σερί χρονιά. Οι πολίτες είναι «σακατεμένοι». Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση, τα μισά νοικοκυριά έχουν πρόβλημα να πληρώσουν τους λογαριασμούς και τους φόρους τους. Και η πολιτική συγκεντρώνει με τα μέτρα λιτότητας ολοένα και περισσότερο μίσος, όπως δείχνουν και οι φονικές απειλές κατά του υπουργού οικονομικών, αλλά και οι πυροβολισμοί στο γραφείο του πρωθυπουργού.
Στους μεγαλύτερους βασανισμένους συγκαταλέγονται οι νέοι της Ελλάδας. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες γενιές εκείνοι δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κρίση, όμως το δικό τους ποσοστό ανεργίας είναι σχεδόν 60%, σχεδόν διπλάσιο από τον μέσο όρο. Στα καθημερινά ρεπορτάζ ωστόσο, δεν εμφανίζονται παρά ελάχιστα, όπως επικρίνει ο φωτογράφος Kilian Foerster: «Όταν κυκλοφορούν τρεις στύλοι με σβάστικες ανά την Αθήνα, όλοι τραβούν φωτογραφίες. Σπάνια όμως εμφανίζεται αυτή η χαμένη γενιά».
Ο 42χρονος πήγε στη Θεσσαλονίκη για να ρωτήσει νεαρούς Έλληνες για τις προσδοκίες και για τους φόβους τους. Οι φωτογραφίες που προέκυψαν θα μπορούσαν εκ πρώτης όψεως να προέρχονται από άλλη χώρα. Παρά το τυχόν piercing ή το έντεχνο γενάκι, όλοι οι εικονιζόμενοι φέρουν τον πόνο και τη λύπη στο βλέμμα. Και οι δηλώσεις τους δείχνουν ότι μέσα τους κρύβουν περισσότερες από τις συνήθεις ανησυχίες ενός εφήβου.
Οι περιορισμοί ανήκουν στην καθημερινότητα των νέων Ελλήνων. Τα χόμπι, οι διακοπές ή ένα δικό τους διαμέρισμα οι περισσότεροι δεν μπορούν να τα αντέξουν οικονομικά πλέον. Ακόμα και η ανησυχία για το φαγητό, η οποία οδήγησε στις φασαρίες στην Αθήνα, δεν τους είναι ξένη.
Η 17χρονη Εύα περιγράφει: «Πολλές φορές δεν υπάρχει στο σπίτι τίποτα για φαγητό, γιατί λείπουντα χρήματα».
Μαριλένα, 19 ετών, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής:
«Το υλικό για το πανεπιστήμιο περιορίστηκε. Προσέχω τώρα τα μαθήματά μου. Το μέλλον είναι αβέβαιο και οι επιθυμίες και οι στόχοι μου καταστράφηκαν».
Δομίνικος, 18 ετών, φοιτητής Νομικής
«Οι γονείς μου είναι Δημόσιοι Υπάλληλοι και μέσω της κρίσης μειώθηκε η αγοραστική τους δύναμη κατά 40%. Γι’ αυτό δεν κάνουμε πια διακοπές και δεν ταξιδεύουμε, ώστε εγώ και η αδελφή μου να έχουμε λεφτά για τις σπουδές. Το χαρτζιλίκι μου μειώθηκε επίσης δραστικά. Παράτησα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Πιθανότατα θα ψάξω για δουλειά και θα σπουδάζω ταυτόχρονα. Μετά από τις σπουδές μου θα μεταναστεύσω στο εξωτερικό και μάλιστα στη Γερμανία».
Αλεξάνδρα, 21 ετών, σπουδάζει ηλεκτρολόγος – μηχανικός
«Μερικά πράγματα που πριν εκλαμβάναμε ως αυτονόητα έγιναν τώρα πολυτέλεια, αν και θα έπρεπε να είναι για όλους προσβάσιμα. Εμένα με ενοχλεί περισσότερο από όλα ότι η κρίση μας βομβάρδισε. Ασχολούμαστε συνεχώς με αυτήν, νιώθουμε φόβο για το πού οδηγεί όλο αυτό και κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα, γιατί αν έφευγα, θα το έκανα επειδή το ήθελα και όχι γιατί χρειάζομαι δουλειά. Παρόλα αυτά δεν είμαι τόσο απαισιόδοξη. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν μια οικογένεια και φίλους δεν θα χαθούν.
Άγγελος, 20 ετών, φοιτητής Πληροφορικής
«Η σύνταξη της μητέρας μου περικόπηκε και τώρα έχουμε πολύ λιγότερα χρήματα. Όμως τα καταφέρνουμε ακόμα. Μετά τις σπουδές μου θέλω να παραμείνω στην Ελλάδα, αλλά πιθανότατα θα βρω μόνο δουλειές part time, οι οποίες θα είναι και άσχετες με τις σπουδές μου».
Εύα, 17 ετών, μαθήτρια
«Το χαρτζιλίκι μου κόπηκε κατά πολύ, αλλά το χειρότερο είναι ότι η οικογένειά μου δεν έχει συχνά λεφτά ούτε καν για να πληρώσει τους λογαριασμούς νερού και ρεύματος. Πολλές φορές δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι για να φάμε, γιατί μας λείπουν τα χρήματα. Θέλω πολύ να σπουδάσω, αλλά θα πρέπει να δουλεύω ταυτόχρονα. Πρέπει να δουλέψω για να βοηθήσω οικονομικά τη μητέρα μου. Φυσικά και θα εξακολουθήσω να μένω μαζί της».
Μήτσος, 23 ετών, φοιτητής Μαθηματικής
«Πριν από την κρίση μπορούσα να μένω σε δικό μου διαμέρισμα και ήμουν ανεξάρτητος από τους γονείς μου. Τώρα εξαρτώμαι πάλι από αυτούς. Πριν ήμουν πιο χαλαρός, τώρα φέρω για όλα περισσότερη ευθύνη. Όταν τελειώσω τις σπουδές μου, δεν θα προσπαθήσω να μεταναστεύσω. Πιθανότατα θα κάνω ιδιαίτερα μαθήματα σαν Μαθηματικός, αλλά τίποτα καλύτερο».
Ναταλία, 17 ετών, μαθήτρια
«Η μητέρα μου δεν πληρώνεται για τη δουλειά της. Η εταιρεία του πατέρα μου δεν έχει κέρδη. Δουλεύω σε αυτή παρότι κι εγώ πηγαίνω στο σχολείο. Δεν έχω χόμπι γιατί δεν έχω λεφτά γι’ αυτό. Όταν βγαίνω έξω, έχω τρία με τέσσερα ευρώ. Θα ήθελα να έχω πολλά λεφτά για να πάω στο εξωτερικό και να σπουδάσω. Θέλω να πάω στην Αμερική και να σπουδάσω καλλιτέχνης του make –up.
«Το υλικό για το πανεπιστήμιο περιορίστηκε. Προσέχω τώρα τα μαθήματά μου. Το μέλλον είναι αβέβαιο και οι επιθυμίες και οι στόχοι μου καταστράφηκαν».
Δομίνικος, 18 ετών, φοιτητής Νομικής«Οι γονείς μου είναι Δημόσιοι Υπάλληλοι και μέσω της κρίσης μειώθηκε η αγοραστική τους δύναμη κατά 40%. Γι’ αυτό δεν κάνουμε πια διακοπές και δεν ταξιδεύουμε, ώστε εγώ και η αδελφή μου να έχουμε λεφτά για τις σπουδές. Το χαρτζιλίκι μου μειώθηκε επίσης δραστικά. Παράτησα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Πιθανότατα θα ψάξω για δουλειά και θα σπουδάζω ταυτόχρονα. Μετά από τις σπουδές μου θα μεταναστεύσω στο εξωτερικό και μάλιστα στη Γερμανία».
Αλεξάνδρα, 21 ετών, σπουδάζει ηλεκτρολόγος – μηχανικός«Μερικά πράγματα που πριν εκλαμβάναμε ως αυτονόητα έγιναν τώρα πολυτέλεια, αν και θα έπρεπε να είναι για όλους προσβάσιμα. Εμένα με ενοχλεί περισσότερο από όλα ότι η κρίση μας βομβάρδισε. Ασχολούμαστε συνεχώς με αυτήν, νιώθουμε φόβο για το πού οδηγεί όλο αυτό και κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα, γιατί αν έφευγα, θα το έκανα επειδή το ήθελα και όχι γιατί χρειάζομαι δουλειά. Παρόλα αυτά δεν είμαι τόσο απαισιόδοξη. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν μια οικογένεια και φίλους δεν θα χαθούν.
Άγγελος, 20 ετών, φοιτητής Πληροφορικής«Η σύνταξη της μητέρας μου περικόπηκε και τώρα έχουμε πολύ λιγότερα χρήματα. Όμως τα καταφέρνουμε ακόμα. Μετά τις σπουδές μου θέλω να παραμείνω στην Ελλάδα, αλλά πιθανότατα θα βρω μόνο δουλειές part time, οι οποίες θα είναι και άσχετες με τις σπουδές μου».
Εύα, 17 ετών, μαθήτρια«Το χαρτζιλίκι μου κόπηκε κατά πολύ, αλλά το χειρότερο είναι ότι η οικογένειά μου δεν έχει συχνά λεφτά ούτε καν για να πληρώσει τους λογαριασμούς νερού και ρεύματος. Πολλές φορές δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι για να φάμε, γιατί μας λείπουν τα χρήματα. Θέλω πολύ να σπουδάσω, αλλά θα πρέπει να δουλεύω ταυτόχρονα. Πρέπει να δουλέψω για να βοηθήσω οικονομικά τη μητέρα μου. Φυσικά και θα εξακολουθήσω να μένω μαζί της».
Μήτσος, 23 ετών, φοιτητής Μαθηματικής«Πριν από την κρίση μπορούσα να μένω σε δικό μου διαμέρισμα και ήμουν ανεξάρτητος από τους γονείς μου. Τώρα εξαρτώμαι πάλι από αυτούς. Πριν ήμουν πιο χαλαρός, τώρα φέρω για όλα περισσότερη ευθύνη. Όταν τελειώσω τις σπουδές μου, δεν θα προσπαθήσω να μεταναστεύσω. Πιθανότατα θα κάνω ιδιαίτερα μαθήματα σαν Μαθηματικός, αλλά τίποτα καλύτερο».
Ναταλία, 17 ετών, μαθήτρια«Η μητέρα μου δεν πληρώνεται για τη δουλειά της. Η εταιρεία του πατέρα μου δεν έχει κέρδη. Δουλεύω σε αυτή παρότι κι εγώ πηγαίνω στο σχολείο. Δεν έχω χόμπι γιατί δεν έχω λεφτά γι’ αυτό. Όταν βγαίνω έξω, έχω τρία με τέσσερα ευρώ. Θα ήθελα να έχω πολλά λεφτά για να πάω στο εξωτερικό και να σπουδάσω. Θέλω να πάω στην Αμερική και να σπουδάσω καλλιτέχνης του make –up.
Όλγα, 21 ετών, φοιτήτρια Αγροτικής Οικονομίας«Δεν έχω κανένα όνειρο πια για το μέλλον. Δεν ξέρει κανείς ούτε καν πώς θα είναι η κατάσταση σε έναν μήνα. Δε νομίζω να μείνω στην Ελλάδα. Ή θα φύγω λόγω του αυξανόμενου νεοφασισμού ή λόγω της ανεργίας. Αλλά, αν είμαι στο εξωτερικό, θα είμαι λυπημένη αν ο νεοφασισμός στην Ελλάδα ενισχυθεί κι άλλο».
Ελένη, 19 ετών, φοιτήτρια Μαθηματικής«Μπορώ να ζω όπως πριν. Τα έξοδά μου περιορίστηκαν μεν, αλλά θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να πεινάσω. Στον τομέα μου δεν θα βρω μάλλον δουλειά, αλλά δεν θέλω να εγκαταλείψω την Ελλάδα».
Δάφνη, 22 ετών, σπουδάστρια Φυσικής
«Όλοι οι άνθρωποι είναι τώρα πιο λυπημένοι. Δουλεύουμε περισσότερο, αλλά βγάζουμε λιγότερα. Δουλεύω ως ιδιωτική καθηγήτρια φυσικής. Θέλω ευχαρίστως να πάω στη Γερμανία για να κάνω το μάστερ μου, αλλά χρειάζομαι πολλά λεφτά γι’ αυτό και μάλλον δεν θα τα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου