Γράφει η Alma Libre
Τις προάλλες κάποιος μου μίλησε για τον ρατσισμό που βιώνουν όσοι δεν πιστεύουν στο Θεό. Οι άνθρωποι, λέει, σε αποδέχονται αν ανήκεις σε οποιαδήποτε θρησκεία (είτε είσαι χριστιανός, είτε μουσουλμάνος είτε ινδουιστής), αλλά σε αποστρέφονται όταν τους αποκαλύψεις ότι είσαι Άθεος.
Κι όμως, όπως διαπιστώνω, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, τουλάχιστον όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Αντιθέτως, ο ρατσισμός και η απαξίωση μάλλον ακολουθούν την αντίστροφη πορεία. Μια μέρα είχα μια ανάλογη συζήτηση με κάποιους φίλους μου και τους είπα ότι πιστεύω. Με κοίταξαν λοιπόν με απορία και αναφώνησαν έκπληκτοι: <<Δεν το περιμέναμε αυτό. Και σε είχαμε για έξυπνη!>>. Βρέθηκα λοιπόν στην δυσάρεστη θέση να απολογούμαι για τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις.
Και για να το ξεκαθαρίσουμε. Όχι, δεν ακολουθώ κατά γράμμα τα λόγια των Ευαγγελιστών και των ανθρώπων της Εκκλησίας. Αντιπαθώ την θρησκοληψία και τις υπερβολές στις οποίες συχνά επιδίδονται οι πιστοί. Και ναι, θεωρώ πως πολλοί από τους εκπροσώπους του Θείου Λόγου δεν είναι άξιοι και ικανοί να φέρουν εις πέρας την πνευματική τους αποστολή γιατί είναι μικρόψυχοι, γιατί αδυνατούν να αγαπήσουν βαθιά και να συγχωρέσουν των πλησίον τους, γιατί, αντί για παράδειγμα προς μίμηση, γίνονται παράδειγμα προς αποφυγήν.
Ασκώ πάντα κριτική στην αδυναμία της Εκκλησίας να πλησιάσει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους νέους. Σέβομαι όμως και αγαπώ τον Ιησού Χριστό τον Λυτρωτή. Όχι Αυτόν που μπήκε θριαμβευτής στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων, αλλά Αυτόν που ανέβηκε το Γολγοθά, που ταπεινώθηκε, του υπέφερε, που σταυρώθηκε. Αγαπώ, όχι τόσο αυτή τη Θεία του πλευρά αλλά την ανθρώπινη.
Ο Θεός των Χριστιανών έρχεται σε αντίθεση με το Θεό των Ιουδαίων, έναν Θεό σκληρό, αυστηρό κριτή, που καταστρέφει και καταδικάζει τους αμαρτωλούς. Ο Θεός των Χριστιανών είναι ένας Θεός-Πατέρας.
Η ιστορία του Χριστιανισμού δεν περιορίζεται στον φανατισμό, στον προσηλυτισμό, στις σταυροφορίες, στην πυρά της ιεράς εξέτασης ούτε στα σκάνδαλα της Εκκλησίας (Καθολικής και Ορθόδοξης). Η ιστορία του Χριστιανισμού (ακόμη κι αν ορισμένες φορές ξεστρατίζει) ακολουθεί την πορεία που χάραξε ο Ιησούς πριν χιλιάδες χρόνια, την πορεία της αγάπης, της αξιοπρέπειας, της συγχώρεσης, της ελευθερίας. Ο Ιησούς είναι μέγας φιλόσοφος και επαναστάτης. Το μήνυμα της ειρήνης και της συγχώρεσης είναι η μεγαλύτερη επανάσταση. Μπορεί τα λόγια Του και τα κηρύγματά Του να υπέστησαν κάποιες στρεβλώσεις με το πέρασμα των αιώνων, αυτό όμως δεν αναιρεί τη σημασία τους για την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Ο Ιησούς δεν είναι βασιλιάς ούτε άρχοντας. Δεν φοράει χρυσά, δεν κατοικεί σε πλούσια παλάτια. Έχει κι αυτός τα δικά Του πάθη. Θυμώνει (εκδίωξη των εμπόρων από το Ναό), απελπίζεται, φοβάται (προσευχή στο Όρος των Ελαιών). Καταφέρνει όμως να υπομείνει τις συμφορές, τα δεινά, τον πόνο, να υπερνικήσει τον Πειρασμό, την τρωτή Του πλευρά και να οδηγηθεί στην Ανάσταση. Η θυσία του την Μεγάλη Εδβομάδα μας υποδεικνύει ακριβώς αυτό, πως ο καθένας από μας κρύβει μέσα του και τον Θεό και τον Διάβολο, και την Αγιοσύνη και την Αμαρτία, και το Καλό και το Κακό.
Καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι τα λησμονούμε όλα αυτά. Πράγματι, τα είχα ξεχάσει και ΄γω, μέχρι σήμερα. Το απόγευμα όμως, ένας άνθρωπος από αυτούς που δικαίως φέρουν το αξίωμα του ιερέα, φρόντισε να μου τα υπενθυμίσει και τον ευχαριστώ θερμά γι'αυτό.
"Ο Θεός δεν περιμένει να του δείξουμε σαν έρθει η ώρα ένα τσουβάλι γεμάτο Αρετές. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται γιατί είμαστε άνθρωποι γεμάτοι αμαρτίες και πάθη. Όταν πάμε εκεί πάνω δεν θα λογοδοτήσουμε σ' Εκείνον αλλά στον εαυτό μας. Σημασία έχει να μπορέσουμε να πούμε: 'Θεέ μου, πορεύτηκα με όσα μου έδωσες και μπόρεσα να κάνω το καλύτερο για του συνανθρώπους μου'."
Ο Ιησούς δεν είναι βασιλιάς ούτε άρχοντας. Δεν φοράει χρυσά, δεν κατοικεί σε πλούσια παλάτια. Έχει κι αυτός τα δικά Του πάθη. Θυμώνει (εκδίωξη των εμπόρων από το Ναό), απελπίζεται, φοβάται (προσευχή στο Όρος των Ελαιών). Καταφέρνει όμως να υπομείνει τις συμφορές, τα δεινά, τον πόνο, να υπερνικήσει τον Πειρασμό, την τρωτή Του πλευρά και να οδηγηθεί στην Ανάσταση. Η θυσία του την Μεγάλη Εδβομάδα μας υποδεικνύει ακριβώς αυτό, πως ο καθένας από μας κρύβει μέσα του και τον Θεό και τον Διάβολο, και την Αγιοσύνη και την Αμαρτία, και το Καλό και το Κακό.
Καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι τα λησμονούμε όλα αυτά. Πράγματι, τα είχα ξεχάσει και ΄γω, μέχρι σήμερα. Το απόγευμα όμως, ένας άνθρωπος από αυτούς που δικαίως φέρουν το αξίωμα του ιερέα, φρόντισε να μου τα υπενθυμίσει και τον ευχαριστώ θερμά γι'αυτό.
"Ο Θεός δεν περιμένει να του δείξουμε σαν έρθει η ώρα ένα τσουβάλι γεμάτο Αρετές. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται γιατί είμαστε άνθρωποι γεμάτοι αμαρτίες και πάθη. Όταν πάμε εκεί πάνω δεν θα λογοδοτήσουμε σ' Εκείνον αλλά στον εαυτό μας. Σημασία έχει να μπορέσουμε να πούμε: 'Θεέ μου, πορεύτηκα με όσα μου έδωσες και μπόρεσα να κάνω το καλύτερο για του συνανθρώπους μου'."
Εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση. Ο δικός μας Θεός κρύβεται μέσα στην ψυχή και την καρδία μας!
ΥΓ του blog: Τα δείδαξε με την ζωή Tου και τα σφράγισε με τη θυσία Tου. Γιατί αγάπη είναι η θυσία του Εγώ στο Εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου