Η αβλαβής Αριστερά θύμωσε

Συντάκτης: Τάσος Παππάς

 

Θορυβήθηκε ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς και ορισμένοι εγχώριοι δημοσιολόγοι και πολιτικοί που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί με την επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Αναρωτιούνται τι κοινό έχουν ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ένα κόμμα που έχει στο εσωτερικό του απόψεις αντισημιτικές, ομοφοβικές και εθνικιστικές. Πράγματι, στους ΑΝ.ΕΛΛ. υπάρχουν τέτοιου είδους αντιλήψεις που βρίσκονται στον...αντίποδα του ιδεολογικού σύμπαντος της Αριστεράς. Πράγματι, η συνύπαρξη μοιάζει προβληματική και ενδεχομένως να δημιουργηθούν προβλήματα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης. Ωστόσο, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Υπήρχαν άλλες επιλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζω, δύο. Να οδηγήσει ξανά τη χώρα σε εκλογές ή να συμπράξει με κάποιο άλλο κόμμα. Αυτοί που σήμερα τον κατηγορούν και εδώ και στο εξωτερικό πώς θα αντιδρούσαν άραγε αν στήνονταν ξανά κάλπες; Δεν χρειάζεται να διαθέτεις αχαλίνωτη φαντασία για να το προβλέψεις. Θα εγκαλούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για ανεύθυνη στάση που θα είχε αποτέλεσμα την εμπλοκή της χώρας σ’ έναν φαύλο κύκλο πολιτικής αστάθειας και οικονομικής αβεβαιότητας. Αλλωστε, ήταν αυτοί που προεκλογικά είχαν δηλώσει ότι η χώρα δεν θα αντέξει νέες εκλογές.

Πάμε τώρα στη δεύτερη εκδοχή, δηλαδή στην επιλογή άλλου κυβερνητικού εταίρου. Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός; Αποκλείουμε χωρίς πολλές κουβέντες τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, και οι ξένοι ομοτράπεζοί τους έχουν περιγράψει αυτά τα κόμματα με τα χειρότερα λόγια. Ο χριστιανοδημοκράτης Σόιμπλε έχει αναφερθεί στον ολέθριο ρόλο που έπαιξαν τα προηγούμενα χρόνια οι ελληνικές πολιτικές ελίτ, ενώ ο σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος της Γερμανίας Γκάμπριελ ήταν πιο σκληρός. Παραθέτουμε τη δήλωσή του χωρίς περαιτέρω σχόλια: «Οι οικονομικές ελίτ της Ελλάδας, που ήταν πολιτικά οργανωμένες στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, είχαν στόχο τη λεηλασία της χώρας». Μένουν λοιπόν το ΚΚΕ και το Ποτάμι. Στην υποθετική περίπτωση που το ΚΚΕ δεχόταν να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας ή να προσφέρει στήριξη στη Βουλή, οι ίδιοι τύποι που σήμερα είναι οργισμένοι με τη συμμαχία ΣΥΙΡΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. θα ξιφουλκούσαν εναντίον του Τσίπρα γιατί θα συγχρωτιζόταν με ένα κόμμα που θέλει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ, την κρατικοποίηση των πάντων και έχει επιστρέψει στον σταλινισμό.

Υπάρχει βεβαίως και το Ποτάμι, που σύμφωνα με τον επικεφαλής του θα δεχόταν να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας υπό την προϋπόθεση ότι θα αποκλείονταν οι ΑΝ.ΕΛΛ. Με ποιο Ποτάμι όμως; Ή μάλλον με ποιο από τα ρυάκια που καταλήγουν στο Ποτάμι θα μπορούσε να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τους νεοφιλελεύθερους, που ακούνε Αριστερά και βγάζουν σπυράκια, που διαφωνούσαν με την προηγούμενη κυβέρνηση όχι επί της ουσίας της πολιτικής της αλλά επειδή δεν ήταν όσο αποφασιστική έπρεπε και όσο γρήγορη επιβαλλόταν από τις περιστάσεις στην προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών; Και όταν οι νεοφιλελεύθεροι μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές γνωρίζουμε πολύ καλά (το έχουμε νιώσει στο πετσί μας) τι ακριβώς εννοούν. Με τους κεντρώους, που θεωρούν ξεπερασμένη τη διάκριση Αριστερά-Δεξιά, ή με τους μεταρρυθμιστές κεντροαριστερούς που το μόνο καθαρό στοιχείο της πολιτικής ταυτότητάς τους είναι το μένος τους κατά της ριζοσπαστικής Αριστεράς την οποία χαρακτηρίζουν λαϊκιστική, κρατικιστική και δημαγωγική;

Και κάτι τελευταίο, φαινομενικώς άσχετο με τα προαναφερθέντα. Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι αντισημιτική, ομοφοβική, εθνικιστική, ξενοφοβική και θρησκόληπτη. Η Αριστερά υπερασπίζεται με πάθος τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των μεταναστών, μάχεται κατά των διακρίσεων και δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με σκοταδιστικές απόψεις και συνωμοσιολογικές θεωρίες. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό η Αριστερά. Υπάρχει και το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (με κεφαλαία για έμφαση) για το οποίο ένα κομμάτι της είτε δεν λέει κουβέντα είτε ψελλίζει από υποχρέωση κάποιες αφόρητες και αβλαβείς κοινοτοπίες. Την περίοδο της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού αυτό το κομμάτι της Αριστεράς συνθηκολόγησε άνευ όρων ή, ακόμη χειρότερα, πλειοδότησε στη διαδικασία εκποίησης των δικαιωμάτων της εργασίας. Αυτή η Αριστερά «παρέδωσε τα όπλα σε θέματα οικονομικά και χρηματοπιστωτικά, διέρρηξε τους δεσμούς της με το επαναστατικό της παρελθόν και προσπάθησε να τα υποκαταστήσει με μια ευρωπαϊκή ουτοπία, κοσμοπολίτικη και αντιρατσιστική, ένα κράμα από προγράμματα Erasmus και συνθήματα όπως “μην πειράζεις τον κολλητό μου”, που παπαγάλιζε μετά μανίας μια κλίκα καλλιτεχνών και δημοσιογράφων» (Serge Halimi από την «Αυγή» 26-1-2014). Καλή και χρήσιμη η Αριστερά των δικαιωμάτων και του κοσμοπολιτισμού, αλλά θα μας πει επιτέλους κάτι προοδευτικό για τις θηριώδεις ανισότητες, την ασυδοσία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, τη φορολογική ασυλία του πλούτου, την καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας και για το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη;

Από efsyn

Έκτωρας και Ανδρομάχη

 

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Ερμηνεύει ο Λάκης Παππάς. Από το "Παραμύθι χωρίς όνομα".

ΥΓ του blog: ...επίκαιρο και αφιερωμένο στους διαπραγματευόμενους και σους ημεδαπούς αγωιούντες ειλικρινά, φοβικά, υποκριτικά ή έντεχνα. Σε απλά ελληνικά όπως θα έλεγε κι ο μπάρμπας μου ο Παναγής οι χεσμένοι δεν κάνουνε για πόλεμο. Αληθεια ό ιστορικός του μέλλοντος θα 'χει μεγάλο έργο για να βρει τις αιτίες, τις αφορμές και τα αίτια που ένας λαός επαναστάτης κι ανένταχτος για αιώνες μετατράπηκε μέσα σε 70 χρόνια σε φοβισμένο ποντίκι.

«Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»

 

Σαν σήμερα, 67 χρόνια πριν, δολοφονείται από φανατικό ομόθρησκό του ο άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα ενάντια στη βία, τις φυλετικές διακρίσεις και την αποικιοκρατία

 

Επιμέλεια: Μυρτώ Αρετάκη

«Φίλοι και σύντροφοι, το φως έφυγε από τη ζωή μας και υπάρχει σκοτάδι παντού. Δεν ξέρω τι να σας πω, ή πώς να σας το πω. Ο αγαπημένος μας ηγέτης, ο Μπαπού, όπως τον αποκαλούσαμε, ο πατέρας του Έθνους μας, δεν υπάρχει πια. Ίσως να κάνω λάθος που θα το πω αυτό. Πάντως, δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ, όπως τον βλέπαμε τόσα χρόνια, δε θα τρέξουμε σε αυτόν για συμβουλές ή για να βρούμε λύσεις. Αυτό είναι ένα τεράστιο χτύπημα, όχι μόνο για μένα, αλλά και εκατομμύρια και εκατομμύρια σε αυτή τη χώρα» Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, πρωθυπουργός της Ινδίας

 

Στις 30 Ιανουαρίου του 1948, ο Ινδός ηγέτης Μαχάτμα Γκάντι δολοφονείται από τον ομόθρησκό του, Ναθουράμ Γκόντσε. Ένα χρόνο πριν, είχε υπογραφεί το σχέδιο Μαουντμπάτεν (3 Ιουνίου 1947), οι Βρετανοί αποχωρούσαν από την Ινδία και δύο νέα κυρίαρχα κράτη ιδρύονταν, εκείνα της Ινδίας και του Πακιστάν (15 Αυγούστου 1947).

Οι εξελίξεις είχαν προκάλεσαν τότε μεγάλη απογοήτευση στον Γκάντι, ο οποίος προσπάθησε μάταια να συμβιβάσει τις δύο πλευρές. Στην απόφασή του να αποδεχθεί την ιδέα της διαίρεσης της χώρας του συνέβαλε καθοριστικά η κλιμάκωση της βίας, η οποία θα αποτελούσε μια ανοιχτή πληγή, που σύμφωνα με την πολιτική του φιλοσοφία, ήταν πιθανό να φέρει μεγαλύτερα δεινά στον ινδικό λαό.

Αυτή ακριβώς η κλιμάκωση της βίας, ενός μέσου επίτευξης πολιτικών στόχων του οποίου υπήρξε πάντα πολέμιος, έμελλε να του στοιχίσει την ίδια του τη ζωή.

Ο δολοφόνος του Γκάντι υπήρξε μέλος μιας εξτρεμιστικής ινδουιστικής οργάνωσης που θεωρούσε την πολιτική του Γκάντι ως πολιτική κατευνασμού προς τους μουσουλμάνους της χώρας, υπεύθυνη για τη δημιουργία μουσουλμανικού κράτους σε ινδουιστικό έδαφος, με τη διαίρεση της Ινδίας και τη χορήγηση κονδυλίων στο νεοσύστατο Πακιστάν να κρίνονται γεγονότα προδοτικά.

 

«Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς»

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1869 στο Πορμπαντάρ της υπό αγγλική κυριαρχία Ινδικής επαρχίας Γκουτζαράτ. Έμεινε γνωστός ως «Μαχάτμα» («Μεγάλη Ψυχή» στα σανσκριτικά), χαρακτηρισμό που φέρεται να του απέδωσε το 1915 ο συμπατριώτης του νομπελίστας ποιητής και στοχαστής, Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ.

Γιος του Καραμτσάντ Γκάντι, κυβερνήτη σ’ ένα από τα πριγκιπάτα του Γκουτζαράτ, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, που λάτρευε τον θεό Βισνού και ήταν έντονα επηρεασμένο από το θρησκευτικό κίνημα των Ζαϊνιστών, οι οποίοι αρνούνταν να σκοτώσουν ακόμη και μυρμήγκι. Οι οικογενειακές αρχές της χορτοφαγίας, του μη τραυματισμού οποιουδήποτε ζώντος οργανισμού, της νηστείας ως μεθόδου αυτοκάθαρσης και της ανοχής προς το διαφορετικό, επηρέασαν βαθιά τον Γκάντι.
Ως έφηβος, έζησε μία περίοδο κατά την οποία δήλωνε άθεος, επιδιδόταν σε μικροκλοπές, κάπνιζε κρυφά και έτρωγε ακόμη και κρέας. Μετά το σχολείο, θα φύγει στην Αγγλία για σπουδές, όπου και θα γίνει αντικείμενο χλευασμού από τους συμφοιτητές του λόγω χορτοφαγίας. Εκεί θα ξεπεράσει την εσωστρέφειά του και λίγο αργότερα θα γίνει μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του Συλλόγου Χορτοφάγων του Λονδίνου, στην οποία ανήκε και ο θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Ο Γκάντι θα μελετήσει εκεί ποικίλα θρησκευτικά έργα και πραγματείες, μεταξύ των οποίων και η Βίβλος. Από κει και πέρα στη ζωή του κυριάρχησε ο σεβασμός για κάθε θρησκεία αλλά και για την προσωπική θρησκευτική επιλογή.

Ο Γκάντι με τους ηγέτες της κίνησης παθητικής
 αντίστασης στη Ν. Αφρική

Μετά την επιστροφή του στην Ινδία το 1891, ο Γκάντι θα δυσκολευτεί  να βρει δουλειά, γι’ αυτό και θα δεχτεί με ανακούφιση μία πρόταση να εργαστεί σε ινδική εταιρεία στη Νότια Αφρική.

 

«Αυτά που έκανε εκείνος για τη Νότια Αφρική ήταν λιγότερο σημαντικά απ’ ό,τι έκανε η Νότια Αφρική για εκείνον»

Η παραπάνω ρήση ανήκει σε βιογράφους του, οι οποίοι περιγράφουν πώς από δικηγόρος ο Γκάντι μετεξελίχθηκε σε πολιτικό ηγέτη, μέσα από τις σκληρές εμπειρίες του στην έντονα ρατσιστική νοτιοαφρικανική κοινωνία.

Αφού ξυλοκοπήθηκε από τον λευκό οδηγό μιας άμαξας, επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του σ’ έναν λευκό επιβάτη, αφού αποχώρησε από την αίθουσα ενός δικαστηρίου, επειδή ο λευκός δικαστής απαίτησε να βγάλει το τουρμπάνι του, αποφάσισε ότι έκτοτε δεν θα δεχόταν την αδικία.

Επί πολλά χρόνια, αγωνίστηκε υπέρ των δικαιωμάτων των Ινδών μεταναστών στη Νότια Αφρική και εμπνεύστηκε την πολιτική της μη βίας ως μέσο αντίστασης στους καταπιεστές. Αξίζει να σημειωθεί πως το 1914 η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής παραχώρησε αρκετά από αυτά που ζητούσε ο Γκάντι, όπως την αναγνώριση των ινδικών γάμων και την κατάργηση του κεφαλικού φόρου.

 

«Δεν κρατούν υπόδουλη την Ινδία τα βρετανικά όπλα, αλλά οι ατέλειες των ίδιων των Ινδών»

Ο Γκάντι επέστρεψε στην Ινδία το 1915 και έκτοτε εγκατέλειψε τη χώρα του μόλις μια φορά, για ένα σύντομο ταξίδι στην Ευρώπη το 1931. Μέσα σε 5 χρόνια αναδεικνύεται σε κυρίαρχη πολιτική φυσιογνωμία της Ινδίας, ενώ επί των ημερών του Ινδικό Εθνικό Κόμμα μετατρέπεται σε μια μαζικότατη πολιτική οργάνωση.

Ο Γκάντι γίνεται γρήγορα ο απόλυτος κήρυκας του ινδικού εθνικισμού και της ειρηνικής άρνησης συνεργασίας με τους αποικιοκράτες.

Ο Ινδός ηγέτης επισκέπτεται ολόκληρη τη χώρα, πρωτοστατώντας σε αλλεπάλληλες εξεγέρσεις του ινδικού λαού, πάντοτε χωρίς τη χρήση βίας, με στόχο την ανεξαρτησία. Παράλληλα, επιχειρεί να αλλάξει αρκετές από τις κοινωνικές συνήθειες των Ινδών, όπως ο γάμος σε πολύ μικρή ηλικία (τον ίδιο τον είχαν παντρέψει οι γονείς του στα 13 του χρόνια με ένα ακόμη μικρότερο κορίτσι).

Όταν το 1919 το Βρετανικό Κοινοβούλιο μέσω της πράξης του Rowlatt παραχώρησε στις αποικιακές δυνάμεις έκτακτες εξουσίες για την αντιμετώπιση του κινήματος που είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα, η τακτική της παθητικής αντίστασης αποκτά γρήγορα εκατομμύρια θιασώτες. Μία διαδήλωση εναντίον της πράξης του Rowlatt στην πόλη Αμριτσάρ θα καταλήξει τότε σε λουτρό αίματος από τις βρετανικές δυνάμεις.

Το 1920 ο Γκάντι προωθεί μία οργανωμένη εκστρατεία μη συνεργασίας. Ινδοί κρατικοί αξιωματούχοι παραιτούνται, οι πολίτες αρνούνταν τη συμμετοχή σε κρατικούς οργανισμούς και τα παιδιά αποχωρούν από τα κρατικά σχολεία.

Το 1922 φυλακίζεται για πρώτη φορά από τους Βρετανούς αποικιοκράτες. Μετά την απελευθέρωσή του ο Γκάντι επικεντρώνεται, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, στο να φέρει πιο κοντά τους ινδουιστές με τους μουσουλμάνους της χώρας, που σταδιακά και με την κατάλληλη «ενθάρρυνση» από τους Βρετανούς άρχισαν να αλληλοαντιμετωπίζονται με καχυποψία.



O Γκάντι στην «Πορεία του Αλατιού»

Το φθινόπωρο του 1924, σε μία από τις πλέον γνωστές «δημόσιες νηστείες» του, ο Γκάντι έκανε απεργία πείνας τριών εβδομάδων για να τους παροτρύνει να ακολουθήσουν τον δρόμο της ειρηνικής συνύπαρξης.




«Η Πορεία του Αλατιού» και η μάχη για την ανεξαρτησία
Το 1930 ο Γκάντι πρωτοστατεί στην «Πορεία του Αλατιού», κατά την οποία χιλιάδες Ινδοί περπάτησαν απόσταση σχεδόν 200 μιλίων προς τη θάλασσα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το μονοπώλιο των Βρετανών σε ένα τόσο σημαντικό και πρώτης ανάγκης προϊόν όπως το αλάτι.
Ο ρόλος του στο συγκεκριμένο περιστατικό θα οδηγήσει στη νέα σύλληψη και φυλάκισή του από τους Βρετανούς. Στη φυλακή ο Γκάντι θα ξεκινήσει ακόμη μία απεργία πείνας για να αποκτήσουν δικαιώματα οι «παρίες», που ήταν σε θέση χειρότερη και από εκείνη της χαμηλότερης κάστας.
Σε αντίθεση με εκείνα που ευελπιστούσαν οι δικαστές του, η φυλάκιση του Γκάντι θα οδηγήσει σε περαιτέρω αντιδράσεις προς τους Βρετανούς αποικιοκράτες, οι οποίοι τελικά θα αναγκαστούν να τον ελευθερώσουν και, έπειτα από σχετικές συνομιλίες μαζί του, να χαλαρώσουν σε κάποιο βαθμό τους σχετικούς κανονισμούς που αφορούσαν την παραγωγή αλατιού.
Το 1931, εκπροσωπώντας το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο, ο Γκάντι θα βρεθεί στο Round Table Conference στο Λονδίνο, με θέμα συζήτησης την ενδεχόμενη παραχώρηση συνταγματικών ελευθεριών στους κατοίκους της Ινδίας.
Το συνέδριο όχι μόνο δεν κατέληξε σε θετικά αποτελέσματα, αλλά ενίσχυσε και τις εντάσεις ανάμεσα στους ινδουιστές και τους μουσουλμάνους της Ινδίας. Παράλληλα, η κατάσταση στη χώρα χειροτέρεψε, με την αποικιακή κυβέρνηση να σκληραίνει τη συμπεριφορά της προς τους Ινδούς και τον Γκάντι να συλλαμβάνεται και να φυλακίζεται για ακόμη μια φορά.

«Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό»

Στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μπαίνουν πλέον οριστικά τα θεμέλια της ανεξαρτησίας την Ινδίας.  Η δύσκολη θέση στην οποία θα βρεθεί το Λονδίνο έπειτα από τις σημαντικές νίκες των Ιαπώνων θα αναγκάσει τους Βρετανούς να ζητήσουν τη βοήθεια των Ινδών. Σταθερός στη θέση του πως η βία δεν μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα, ο Γκάντι θα πρωτοστατήσει - καταρχήν - στον αγώνα για να αρνηθεί η Ινδία την οποιαδήποτε παροχή στρατιωτικής βοηθείας. Για την στάση του, θα φυλακιστεί ξανά. Στην ουσία, ωστόσο, η συμμετοχή των Ινδών θα εξασφαλιστεί με αντάλλαγμα το οριστικό τέλος της βρετανικής αποικιοκρατίας.


Ο Γκάντι με τον Muhammad Ali Jinnah,
που θεωρείται ιδρυτής του Πακιστάν (Βομβάη, 1944)

«Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού»

Ο δολοφόνος του Γκάντι, Ναθουράμ Γκόντσε, τον πυροβόλησε τρεις φορές στο στήθος, την ώρα που εκείνος περπατούσε με τις δυο ανιψιές του, με προορισμό του ένα τόπο προσευχής.

Η δίκη διήρκησε περίπου ένα χρόνο. Στις 8 Νοεμβρίου του 1948, ο Γκόντσε καταδικάστηκε σε θάνατο και η ποινή του εκτελέστηκε μια εβδομάδα αργότερα.

Στο διάστημα αυτό, ο πρωθυπουργός της Ινδίας, Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, και οι δύο γιοι του Γκάντι, επεδίωξαν να δοθεί χάρη στον δολοφόνο.

Θεωρούσαν πως η εκτέλεση της θανατικής ποινής, θα ήταν προσβολή στη μνήμη του ανθρώπου που πάλεψε όσο κανείς άλλος, εναντίον κάθε μορφής βίας.

«Μια ουγκιά δράσης αξίζει περισσότερο από ένα τόνο διδασκαλίας», είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι. Η δράση του, όσο και ο λόγος του, δεν παύουν να εμπνέουν μέχρι σήμερα ακτιβιστές και κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο.

www.thepressproject.gr

Τα «ΟΧΙ» του ΣΥΡΙΖΑ και οι Κασσάνδρες της μοιρολατρίας…

"ΡΕΣΑΛΤΟ"
 

Ακόμα και οι πιο μικρές πολιτικές ρήξεις καθορίζονται, σε τελευταία ανάλυση, από τη δυναμική των κοινωνικών διεργασιών, και ταυτόχρονα βελονιάζουν την κοινωνική δυναμική: Είναι υποταγμένες στη διαλεκτική των κοινωνικών (ταξικών) συγκρούσεων…
Η ΡΗΞΗ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους αποικιοκράτες της ευρω-κακουργίας δεν είναι καθόλου μικρή, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχτεί και πού θα καταλήξει:
Σε ανεξέλεγκτη και τελική σύγκρουση, ή σε καιροσκοπικούς συμβιβασμούς, ή ακόμα σε οδυνηρή και θεαματική κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ…
Η ρήξη αυτή είναι μεγάλη και με... ισχυρό εύρος δυναμικής: Και αυτό είναι το πολιτικά ΟΥΣΙΩΔΕΣ τώρα…
Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις βάρβαρες κατοχικές δυνάμεις των ευρω-ληστών και αυτό αντανακλά τη σαρωτική «λαϊκή εντολή» και υπαγορεύεται από αυτήν: Την εκρηκτική δυναμική της ελληνικής κοινωνίας.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ καθορίζεται από τη διαλεκτική των εκρηκτικών κοινωνικών ζυμώσεων και της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, καθώς και από τις μεγάλες προσδοκίες που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έθρεψε: Βρόχος στο λαιμό του…
Ταυτόχρονα η ρωμαλέα ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ληστές και δήμιους της ελληνικής κοινωνίας πυροδοτεί τη δυναμική των λαϊκών ζυμώσεων και απαιτήσεων: πυροδοτεί τον Πόλεμο των εργατικών και λαϊκών μαζών (των θυμάτων) εναντίον των θυτών τους: τους ευρω-αποικιοκράτες…
Το «ΟΧΙ» αυτό του ΣΥΡΙΖΑ αποκτάει μεγάλη ιστορική βαρύτητα και πολιτική διάσταση και για έναν άλλο ιδιαίτερο λόγο: Τον χθεσινό και πάγιο εφιαλτικό ραγιαδισμό της κυβερνητικής συμμορίας Σαμαρά-Βενιζέλου και λοιπών… 
Επί χρόνια είχε παγιωθεί δραματικά το ΟΝΕΙΔΟΣ των ανδρεικέλων: Οι δεκανείς που εκτελούσαν, με υπερβάλλοντα ζήλο και μοχθηρό ραγιαδισμό, τα «συμβόλαια θανάτου» των τοκογλύφων και του 4ου Ράιχ…
Όταν επί τόσα χρόνια λες ΝΑΙ σε όλα, είσαι θλιβερός καρπαζοεισπράκτορας και γλείφεις τις μπότες των ληστών και δημίων της Ελλάδας, τότε το «ΟΧΙ» το ΣΥΡΙΖΑ αποκτάει τεράστια ιστορική βαρύτητα, με πελώρια πολιτική και ηθική διάσταση…
Είναι ένα «ΟΧΙ» που μπορεί να πυροδοτήσει το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, να κινήσει τα πολιτικά μας πράγματα ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΑ…
Το να το παίζουμε «εκτιμητές» εκ του ασφαλούς, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ («ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει»), αυτό δείχνει όχι απλώς το βαθμό της μοιρολατρίας σου, αλλά και την ολοκληρωτική ανικανότητά σου να σκεφτείς, υποτυπωδώς, διαλεκτικά και να διακρίνεις τη διαλεκτική των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.
Να διακρίνεις την ιστορική βαρύτητα αυτών των ρήξεων του ΣΥΡΙΖΑ με τους νέους αποικιοκράτες, τις κοινωνικές δυνάμεις που υπαγορεύουν αυτές τις ρήξεις, καθώς και τις πυροδοτήσεις που αυτές οι ρήξεις προκαλούν.
Πρέπει να στηρίξουμε αυτές τις ρήξεις του ΣΥΡΙΖΑ και όχι να το παίζουμε Κασσάνδρες…
Πρέπει αυτές οι ρήξεις να γίνουν ΚΙΝΗΜΑ, να στηριχθούν σ’ αυτό και να υποταχθούν στη ΛΟΓΙΚΗ των διαρκών και μεταβατικών ΡΗΞΕΩΝ…

Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9591

resaltomag.blogspot.gr

Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο!

Έλενα Ακρίτα

 

Πρώτη φορά βλέπω να βρίζουν όλοι επειδή μια νέα κυβέρνηση δηλώνει ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ ότι θα υλοποιήσει όσα δεσμεύτηκε ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ. Δεν έχει ξαναγίνει, μιλάμε για παράνοια.
Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο! Απ' τη μύτη, μας το βγάζετε. Κάνετε σαν το κωλόπαιδο που όλοι είχαμε στην τάξη και μας έβγαζε ξινή την πενταήμερη: Μια θα βρέξει, μια το μπέργκερ χάλια, μια μου πήρες τη μερέντα, μια αλλάξτε μουσική. Ίδιοι είστε!
Τι μίρλα είναι αυτή. Τι γκρίνια, τι μιζέρια, τι λαός είμαστε εμείς, έλεος κάπου! Κάθεται ο άλλος σαν κυράτσα και παραμονεύει πότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΑΘΕ, θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στραβή.
Read my lips, δεξιούλη μου: Θα τη κάνει τη στραβή, που να πάει ο διάολος. Θα την κάνει, στο λέω και στο υπογράφω. Νέοι είναι, άπειροι είναι, πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση είναι, θα γίνει η πατάτα, θα γίνει το φάουλ, θα γίνει το λάθος: Μόνο οι νεκροί είναι αλάνθαστοι.
Αλλά αυτό το σίχαμα που βιώνουμε τρεις μέρες τώρα, δεν παλεύεται με τίποτα, αδερφάκι μου. Με τί-πο-τα:Κάθεται η ΝΔ σαν τη γριά στο κατώφλι και κουτσομπολεύει όποιον περνάει μπροστά της:
Κι όταν λέω 'γριά', δεν εννοώ την γιαγιούλα την καλοκάγαθη.
Την 'άλλη' εννοώ: την μικρόψυχη, την κακιασμένη, τη στρίγγλα πεθερά. Αυτή που έμεινε χήρα κι ανέραστη στα 30  της - και της φταις εσύ γι' αυτό.
Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...
Γιατί ορκίστηκαν στην «τιμή και στη συνείδηση» τους κι όχι στο Ευαγγέλιο.
Γιατί δεν φόρεσαν γραβάτες.

Γιατί δεν έβαψαν ρίζα.
Γιατί έφτυσαν τσίχλα στον κήπο (κάτι ξέρω 'γω που τις καταπίνω).
Γιατί πήγε η Κωνσταντοπούλου με κίτρινο παλτό.
Γιατί ο Βαρουφάκης το βράδυ έφαγε στη 'Ράτκα'.
Γιατί έχει λιλά σημειωματάριο.
Λίιιιγο να το χαρούμε, πάει; Να μην ξεσκιζόμαστε, πάει; Να στείλουμε στα τσακίδια αυτή την εμφυλιοπολεμική φάση, πάει;
Και στα πίσω πίσω - ειδικά εμείς που δεν ανήκουμε πλέον στη «γενιά της τρελής χαράς» γιατί που πολλά έχουν δει τα μάτια μας - κρατάμε από πριν μικρό καλάθι.
Αλλά να εγκαλούμε μια κυβέρνηση επειδή δηλώνει ότι θα τιμήσει τις δεσμεύσεις της - ε, καλά δεν υπάρχει αυτό, τέρμα!

Βγήκε ο Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο κι - όσο μας επέτρεψε να ακούσουμε ένας που έβηχε συνέχεια κολλητά στον ηχολήπτη - έβαλε 4 προτεραιότητες. Τις οποίες 4 προτεραιότητες ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ είχε βάλει και πριν την 25η:
Μίλησε για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Μίλησε για την ανεργία και την Οικονομία.
Μίλησε για διαπραγμάτευση με τους εταίρους.
Μίλησε για φορολογία, διαπλοκή, διαφθορά.
Τι το 'θελε; Την ίδια μέρα πέσανε πάνω μας οι εφτά πληγές του Φαραώ. Χρηματιστήρια πάτωσαν, επενδυτές έφυγαν, τράπεζες πήραν ταγάρι ζητιανιάς και γενικώς ήρθαν τα πάνω κάτω.
(Παρένθεση: Το γεγονός ότι όλα όοοολα ΟΟΟΛΑ αυτά παίζει να είναι εσκεμμένες ενέργειες εν όψει διαπραγματεύσεων, ούτε που να μας διαπεράσει το πλατινέ. Κλείνει παρένθεση).
Και από τηλεοράσεως, δάχτυλα άρχισαν να κουνιούνται:
«Πού θα βρείτε τα λεφτά;»
Κι έβλεπες στο μάτι τους αυτή την χαιρεκακία, αυτή την ξινίλα, αυτό το μίσος από τους «πατριώτες». Που προτιμάνε να πάει η χώρα κατά διαόλου - μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν «σας τα ΄λεγα εγώ, δοξάστε με!». Που λένε «μακάρι να βγω» ψεύτης. Και το βλέπει το μάτι το γουρλωμένο «μακάρι να φουντάρουμε παρά να βγω ψεύτης».
Που θα βρούνε τα λεφτά;;;
Δεν ξέρω - αν ήξερα θα ήμουνα ο Δραγασάκης. Μπορεί να τα βρούνε, μπορεί και όχι. Μπορεί να την πατήσουμε όλοι μαζί, μπορεί να προχωρήσουμε όλοι μαζί.  Μπορεί να δικαιωθούμε, μπορεί και να διαψευστούμε.
Δεν ξέρει κανείς που θα μας βγάλει  αυτός ο δρόμος. Αφήστε μας όμως να απολαύσουμε τη διαδρομή. Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο!
Και ποιος ξέρει; Μπορεί - λέω εγώ τώρα - ΑΥΤΗ η πολιτική να μας βγάλει σε ξέφωτο...
Γιατί η ΑΛΛΗ πολιτική μας έβγαλε στον Καιάδα.

 

Υ.Γ. Α, μην ξεχάσω. Όποιος ΝΔκράτης πρώην υπουργός χρειάζεται χαρτί υγείας, ευχαρίστως να του δώσω. Πήγα σήμερα σουπερ μάρκετ και guess what: Είχε στοίβες, Σοφία μου.

www.tanea.gr

'Ηλιόπετρα' Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Δεν λέω ακόμα τίποτα για αύριο, αλλά σήμερα χαμογελώ!

 

by Alexandros Raskolnick

 

Καημό το είχα να ξεκινήσω να γράφω ένα κείμενο με καλή διάθεση.

Ένα κείμενο που να μην προδίδει την απέραντη αγανάκτηση που με είχε ζώσει από παντού όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια, με αυτούς τους άθλιους υπάλληλους των υπαλλήλων της Τρόικας, που μας κυβερνούσαν ως προχθές. Ευτυχώς Παναγία μου, που μας φώτισες και που με την ψήφο μας τους απολύσαμε τις προάλλες, τους θεομπαίχτες και τους σταυρωτήδες μας.

Πρώτα απ’ όλα όμως να πω μια κουβέντα για τις διακυμάνσεις στο χρηματιστήριο που πολύ έχουν ανησυχήσει μερικούς. Μου πέφτει λόγος, μιας και κάποτε ήταν ανάμεσα στις ασχολίες μου να το παρακολουθώ στενά, το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών. Όχι πια, δεν αξίζει σήμερα ούτε προσοχής ούτε παρακολούθησης. Είναι κι αυτό ένα πτώμα, που αναδίδει πτωμαΐνη, όπως και ολόκληρη η ελληνική οικονομία. Οι πέντε ύαινες και τα δέκα κοράκια που έχουν απομείνει και παίζουν εκεί μέσα τον τελευταίο καιρό, μπορούν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν το γενικό δείκτη, κατά το δοκούν, αλλά κανέναν σοβαρό επενδυτή δεν αφορά αυτός ο βούρκος του τζόγου. Προφανώς, οι τζίροι είναι πολύ χαμηλοί κι αν λάβει υπόψη του κανείς και τις ανακυκλώσεις των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, η εικόνα γίνεται ακόμα πιο αστεία. Τόσο αστεία, ώστε το Χ.Α.Α. -όπως είναι σήμερα, να μην μπορεί να ενδιαφέρει ούτε να απασχολεί, παρά μόνο την ειδησεογραφία του ΜEGAλου καναλιού βοθρολυμάτων –πάντως όχι όλους εμάς τους υπόλοιπους. 

Τα ίδια και τα αυτά θα μπορούσε να πει κανείς και για την ανυπόστατη και εξαιρετική ρηχή αγορά ομολόγων, αφού το ελληνικό χρέος είναι στο μεγαλύτερο μέρος του κλειδαμπαρωμένο στα σεντούκια των δανειστών. Αυτές οι ειδήσεις για τα περίφημα “spreads” και τις διακυμάνσεις τους, δεν μπορούν να μας αφορούν περισσότερο απ’ όσο είναι ήδη γνωστό. Απλώς, δηλαδή, να μας υπενθυμίζουν ότι η Ελλάδα είναι μια πτωχευμένη χώρα, που  δεν μπορεί να βγει στις διεθνείς αγορές για να ζητήσει δανεικά. Αλλά αυτό δεν είναι ούτε χθεσινή ούτε προχθεσινή εξέλιξη. Αυτή η κατάσταση, ισχύει στην Ελλάδα παλαιόθεν –κι ας όψονται οι αίτιοι. 

Ψυχραιμία λοιπόν χρειάζεται σε όλους μας και καμία ανησυχία δε συνιστώ σ’ εκείνους που ανησυχούν για τους δείκτες, όταν χαμογελάνε οι άνθρωποι.

Γιατί, πραγματικά, βλέπεις χαμόγελα παντού, αναμεταξύ των σκεπτόμενων ανθρώπων. 

Σήμερα, ακόμα  χαμογελάμε για το χθεσινό ξήλωμα της καγκελαρίας γύρω από το Σύνταγμα. Επιτέλους, δεν θα κάνει πια κουμάντο η καγκελαρία, ούτε η ξηλωμένη ούτε η γερμανική. Ένας υπέροχος συμβολισμός, ότι η Βουλή θα λειτουργήσει στο μέλλον, χωρίς να φοβάται τις εκρήξεις της οργής του ελληνικού λαού και χωρίς το Σύνταγμα να παραβιάζεται, με «εντολή Σαμαρά», για να συνεχίσει να εκτελείται χωρίς λόγο, ένα αποτυχημένο σχέδιο "διάσωσης".

Σήμερα χαμογελάμε με ικανοποίηση, επειδή ελπίζουμε ότι η Ελλάδα θα πάψει πια να είναι μια αποικία χρέους∙ ούτε θα στέκεται πια, ονειρευόμαστε, άκριτα και επιπόλαια να υποστηρίζει φιάσκα, όπως αυτό της Ουκρανίας. 

Θα μου πεις, πώς θα πάψει η Ελλάδα να είναι αποικία χρέους; Μα θα ανατρέξουμε στις ευρωπαϊκές συνθήκες. Περίμενε και θα δεις, από καιρό στο λέω ότι έτσι θα γίνει.

-Κι όλα αυτά που κάνουνε και ακυρώνουν μία προς μία τις αναίσχυντες πράξεις των ολετήρων, δεν θα προκαλέσουν την οργή των δανειστών;  -Μα τι μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων? Μήπως έτσι δεν έπρεπε να γίνει;

Επιλεκτική αποκατάσταση της νομιμότητας δεν μπορεί να νοηθεί.

-Που θα βρούνε όμως τα λεφτά για να διορίσουν ξανά τους σχολικούς φύλακες; 
-Μα οι φύλακες θα πληρωθούν από την οικονομία που θα γίνει στις τόσες και τόσες ζημιές που γίνονται στα αφύλαχτα σχολεία και που με την επαναπρόσληψη των φυλάκων, θα σταματήσουν κι αυτές.

-Που θα βρούνε τα λεφτά για να δώσουν την δέκατη τρίτη σύνταξη στους αναξιοπαθούντες;  -Και το ρωτάς; Λίστες να δούνε τα μάτια σου. Λίστες τραπεζικών καταθέσεων και άλλες, να φάνε κι οι κότες. Τόσα χρόνια έτρεμαν οι λήσταρχοι τους λίσταρχους και τούμπαλιν κι έτσι μέσα στην συνένοχη σιωπή των πολιτικών προϊσταμένων και με την απραξία των ελεγκτικών μηχανισμών, πορευόμασταν. Αλλά σήμερα ελπίζομε ότι κι αυτό θα σταματήσει, πια. 

Ξέρει κανείς σήμερα, πόσοι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί μπορούν να βρεθούν μέσα σε αυτές τις λίστες, προκειμένου να τους πάρεις πίσω τα κλεμμένα και να τους στείλεις στα σπίτια τους; Μέτρα ισοδύναμα, δεν ήθελες; Αλλά έχεις δίκιο να το λες και συμφωνώ: κανείς δεν ξέρει. Κι όταν δεν ξέρεις ποιοι και πόσοι είναι οι επίορκοι υπάλληλοι και πόσα είναι τα κλεμμένα, πώς να κάνεις σωστό προγραμματισμό του κράτους σου; Υπομονή, γιατί θέλουν κι αυτά τα πράγματα το χρόνο τους.

Πόσοι φοροφυγάδες, πόσοι απατεώνες και πόσοι αετονύχηδες κρύβονται στις αναρίθμητες λίστες? Ας όψονται εκείνοι που δεν τις αξιοποίησαν όλες αυτές τις λίστες και φτύνουν κι από πάνω σήμερα τη χολή τους για την πολιτική ορθότητα (sic) του σχήματος της ελληνικής κυβέρνησης, οι ξεδιάντροποι!

Πόσες κερδισμένες περιουσίες για τις οποίες δεν έχει πληρωθεί ούτε καπίκι φόρος βρίσκονται στο απυρόβλητο? Άγνωστο προς το παρόν, αλλά ελπίζομε ότι σύντομα θα το μάθομε κι αυτό! 

Για πότε να δεις, άμα έχεις την πολιτική βούληση, μαζεύονται τα ισοδύναμα για να στηρίξεις τον ανθρώπινο πόνο και να υποστηρίξεις τις δεσμεύσεις σου, χωρίς να έρθεις σε σύγκρουση με τους εταίρους σου, δε λέγεται!

Δεν λέω ακόμα τίποτα για αύριο, αλλά σήμερα χαμογελώ. 

Σήμερα, όλοι  οι σώφρονες κι όσοι δεν είμαστε ποτισμένοι και φαρμακωμένοι από οπαδικό κομματισμό, χαμογελάμε. 

Χαμογελάμε, επειδή ελπίζομε ότι μπαίνει σιγά-σιγά, το νερό στο αυλάκι κι ότι οι λίστες που είναι εκεί και περιμένουν, θα ελεγχθούν επιτέλους. Είναι μόνο θέμα πολιτικής βούλησης και, να ξέρεις, δεν είναι δα και σπουδαίο πράγμα να τις ελέγξει και να τις διασταυρώσει κανείς αυτές τις λίστες για να χωρίσει στα σβέλτα την ήρα από το στάρι, και να κάνει έπειτα το λογαριασμό του. Άμα διοικεί κανείς αυτό το θηρίο, το κράτος, κι έχει και την πολιτική βούληση, όλα μπορεί να τα καταφέρει.

Σήμερα, λοιπόν, όλοι μπορούμε να χαμογελάμε, κι άσε τις Κασσάνδρες της «Σοβαρής» Χρυσής Αυγής να ελπίζουν στη συντομία της «αριστερής παρένθεσης». Αν γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει να γίνουν, δηλαδή με όρους κοινής λογικής και δημοσίου συμφέροντος, αυτοί που ελπίζουν στην τάχιστη αποτυχία αυτής της κυβέρνησης θα χρειαστούν εκτός από ψυχραιμία, να εξοπλιστούν και με ιώβειο υπομονή, διότι, εφόσον οι συγκάτοικοι της κυβέρνησης κάνουν αυτό που χρειάζεται να γίνει, δηλαδή μια έντιμη και χωρίς ιδεοληψίες διακυβέρνηση της χώρας, και με τους επικυρίαρχους, ως χθες. δανειστές, θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε κι όλα θα γίνουν.  Αρκεί να αποδείξει τη σοβαρότητά της και το σθένος αυτή η κυβέρνηση στην ίδρυση, επιτέλους, ενός κράτους δικαίου. Τότε, θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις, ώστε κι ένα σημαντικό μέρος του χρέους να θαφτεί στο διηνεκές αλλά και να βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας.  Στο ξαναλέω: σήμερα χαμογελώ. Για αύριο, έχει ο Γιαραμπής... 

To κολάζ είναι από την OKTANA

my-pillow-book.blogspot.gr

Η κινηματογραφική εκδίκηση των ηττημένων...

 

Η κινηματογραφική εκδίκηση των ηττημένων: Όταν ο Αγγελόπουλος έκανε «αντεθνική προπαγάνδα» και γέμιζε ασφυκτικά τις αίθουσες!

Γράφει: Νατάσα Κεφαλληνού

Το 1998, όταν ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος βραβευόταν με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», ο δημοσιογράφος Νάσος Αθανασίου καλούσε στην Εκπομπή του Μέγκα τον επιστήθιο φίλο του, Βασίλη Ραφαηλίδη και τη Μαλβίνα Κάραλη για να...μιλήσουν για το μεγάλο δημιουργό.

 

«Είστε εθνικά υπερήφανοι για αυτήν την επιτυχία;» ρωτούσε ο δημοσιογράφος, «είναι Έλληνας ο Αγγελόπουλος;» συμπλήρωνε. Το ερώτημα προκάλεσε την αντίδραση του Ραφαηλίδη, ο οποίος έκανε λόγο για απύθμενη υποκρισία: «Παρουσιάζονται εθνικά υπερήφανοι ακόμη και αυτοί που δεν είχαν καμία επαφή με το έργο του Αγγελόπουλου ή τον κυνηγούσαν ή τον δίωκαν. Όλοι ξαφνικά είναι εθνικά υπερήφανοι. Ακόμη και ο Έβερτ, ο οποίος χαρακτήρισε αντεθνική την ταινία του, Κυνηγοί, προκαλώντας προσκόμματα στην παραγωγή και την κυκλοφορία της, έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα. Επιπλέον και ο Στεφανόπουλος που είναι άμοιρος παντελώς του σινεμά, και της τέχνης εν γένει, υπερήφανος και αυτός!».

Αντεθνικό το έργο του Αγγελόπουλου!!! Η ατάκα αυτή με έσπρωξε να ψάξω ποια ήταν η υποδοχή του έργου του κατά τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του.  Ανακαλύπτοντας μια εποχή που οι ταινίες του δεν ήταν «εθνικό εξαγώγιμο προϊόν», που δεν υπερείχε η εθνική υπερηφάνεια για τις βραβεύσεις του, αντίθετα οι ταινίες του δεν έπαιρναν έγκριση για να εκπροσωπήσουν τη χώρα σε διεθνή φεστιβάλ. Τότε που δεν φώναζαν όλοι απενοχοποιημένα ζε σουι Αγγελόπουλος, καρφιτσώνοντας μια φωτογραφία, ένα κείμενο, ένα απόσπασμα ταινίας στο χρονολόγιό τους, που το έργο του και ο ίδιος θεωρούταν κόκκινο πανί για τη συντηρητική παράταξη, γεμίζοντας ωστόσο ασφυκτικά τις κινηματογραφικές αίθουσες.

 

Δημιουργώντας μέσα στα στενά πλαίσια της «ελαφράς λογοκρισίας»

Ο Αγγελόπουλος ξεκίνησε το δημιουργικό του ταξίδι στα χρόνια της δικτατορίας. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η Αναπαράσταση, προκάλεσε «θύελλα χειροκροτημάτων και θεωρήθηκε φαβορί για τα βραβεία» στο 11^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη (1970). Όπως πληροφορούμαστε από το ψηφιακό αρχείο του φεστιβάλ: «Την γνώμη αυτή δεν συμμερίστηκε ο γάλλος εμπορικός σκηνοθέτης Ανρύ Βερνέιγ, προσκεκλημένος του Φεστιβάλ, ο οποίος δήλωσε σε μια ιδιωτική συζήτηση που διέρρευσε, ότι η ταινία του Αγγελόπουλου αν βραβευθεί, θα κάνει κακό στον ελληνικό κινηματογράφο».

Ο μεγάλος σκηνοθέτης βρέθηκε από πολύ νωρίς αντιμέτωπος με το καθεστώς λογοκρισίας της δικτατορίας. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του πραξικοπηματία Στυλιανού Πατακού επρόκειτο για «ελαφρά λογοκρισία». Στην πραγματικότητα οι λογοκριτές της χούντας φρόντιζαν συχνά πυκνά να πιάσουν το ψαλίδι και να κόψουν κάθε τι που προσέβαλλε, κατά τη γνώμη τους, τα χρηστά ήθη των Ελλήνων. Κατατοπιστικό είναι το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, Στοργή στο λαό, σε σκηνοθεσία Βασίλη Δούβλη. Ενδεικτική είναι η λίστα των απαγορευμένων ή λογοκριμένων ταινιών: Πρόσωπο με Πρόσωπο του Ρ. Μανθούλη, Ευδοκία του Α. Δαμιανού, Στεφανία του Γ. Δαλιανίδη, Θωρηκτό Ποτέμκιν. Μέχρι και σκηνή από Το κανόνι και τ” αηδόνι των αδελφών Καμπανέλλη κόπηκε, γιατί θεωρήθηκε προσβλητική για τους Γερμανούς αξιωματικούς της Κατοχής, ενώ Ο τρελός Πιερό, του Ζαν Λικ Γκοντάρ, θεωρήθηκε «κορύφωμα ασυναρτησίας πέραν των ακαταλλήλων σκηνών που περιέχει».

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο Θ. Αγγελόπουλος αποφάσισε να γυρίσει τις Μέρες του ’36.  Η επιλογή του ήταν τολμηρή, καθώς η ταινία μιλούσε για την πρόγευση της δικτατορίας του Μεταξά. Οι συνειρμοί και οι παραλληλισμοί με το σύγχρονο του ανελεύθερο καθεστώς ήταν πρόδηλοι. «Δεν μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά. Αν είχα εκφραστεί ελεύθερα, θα μου είχαν σίγουρα επιβάλει λογοκρισία Έπρεπε να εφεύρω έναν άλλο τρόπο» αναφέρει σε συνέντευξη του. «Καθετί σημαντικό σ’ αυτήν την ταινία, προσπάθησα να το βάλω πίσω από κλειστές πόρτες, ή να λέγεται στο τηλέφωνο, ή να μη λέγεται καθόλου, ή να ψιθυρίζεται. Η δικτατορία είναι καταγραμμένη στη δομή της ίδιας της ταινίας. Έτσι τη γύρισα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θεατής να καταλάβει πως ήταν θέμα λογοκρισίας». Παρά τα τεχνάσματά του, κάποιοι αντιλήφθηκαν το στόχο του και κλήθηκε από τον προπαγανδιστή της χούντας, Γεώργιο Γεωργαλά, ο οποίος του δήλωσε: «Κοιτάξτε κύριε Αγγελόπουλε είμαστε πάρα πολύ δυνατοί. Δεν φοβόμαστε τίποτα, κάντε ότι θέλετε».
 

Η ταινία τελικά προβλήθηκε στο 13ο φεστιβάλ Κινηματογράφου (1972). Μάλιστα, πριν την έναρξη  της, πραγματοποιήθηκαν επεισόδια εξαιτίας της έλλειψης εισιτηρίων, που έληξαν μόνο μετά την παρέμβαση του σκηνοθέτη. Οι Μέρες του ’36 χειροκροτήθηκαν θερμά και θεωρήθηκαν φαβορί για το πρώτο βραβείο, αλλά τελικά απέσπασαν μόνο τα βραβεία σκηνοθεσίας και φωτογραφίας. Το 13ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου θεωρείται σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο. Νέοι δημιουργοί (Βούλγαρης, Αγγελόπουλος, Τάσιος), εκτοπίζουν τους εκπροσώπους του αποθνήσκοντος «εμπορικού» ελληνικού κινηματογράφου. Η βασιλεία του Τζαίημς Πάρις και των αντίστοιχων πομπωδών παραγωγών, που είχαν την αμέριστη βοήθεια των αρχών της επταετίας, τελειώνει άδοξα: το κοινό γιουχάρει την ταινία του, ενώ ο Πάρις με τους συνεργάτες του φυγαδεύονται από τα παρασκήνια.

 

Η κινηματογραφική εκδίκηση των ηττημένων

Η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Αγγελόπουλου, Θίασος, συνέχιζε να μιλά για ακανθώδη ζητήματα, για μια μνήμη που έχει αυτολογοκριθεί μετά την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο. Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952, καταγράφοντας όλη την πολιτική ιστορία της Ελλάδας: τελευταίες μέρες της δικτατορίας του Μεταξά, έναρξη του πολέμου, ιταλική εισβολή, γερμανική κατοχή, Απελευθέρωση, άφιξη των συμμάχων (Άγγλων αρχικά και Αμερικανών στη συνέχεια), διώξεις των κομμουνιστών αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και εμφύλιος πόλεμος, ήττα της Αριστεράς, μέχρι τις εκλογές του 1952, όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις της Δεξιάς.
 

Ο Θίασος γυρίστηκε σχεδόν ολόκληρος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (τα γυρίσματα άρχισαν στις 2 Φεβρουαρίου του 1974, σταμάτησαν για το καλοκαίρι, ακολούθησε η πτώση της δικτατορίας και ολοκληρώθηκαν τον Νοέμβριο). Για να «ξεγελάσει» την επιτροπή λογοκρισίας, ο σκηνοθέτης είχε καταθέσει ένα σενάριο που δεν είχε καμία σχέση με όσα διαπραγματεύονταν η ταινία. Ούτε οι ηθοποιοί δεν είχαν το ενιαίο σενάριο στα χέρια τους. «Ο παραγωγός μου είπε: Κοίτα εγώ δεν σε ξέρω, απλώς θα σου φέρω τα χρήματα. Κάναμε μια ταινία στην οποία ο μόνος που ήξερε για πιο πράγμα μιλάμε ήμουν εγώ» έλεγε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σε συνέντευξη του. Γνωρίζοντας την αποκοτιά τους, ο σκηνοθέτης κι ο παραγωγός του δεν είχαν αμφιβολία πως, αν η χούντα δεν είχε πέσει, ίσως να μην τελείωνε η επεξεργασία της ταινίας, κι ήταν σίγουροι πως δεν θα προβαλλόταν ποτέ στην Ελλάδα.

Ωστόσο τελικά τα τανκς έφυγαν, αλλά η διάδοχη κυβέρνηση Καραμανλή δεν χαρίστηκε στον Αγγελόπουλο.  Η ταινία δεν πήρε την επίσημη κρατική έγκριση για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στο Φεστιβάλ των Καννών το 1975 γιατί «προσέβαλλε τον στρατάρχη Παπάγο». Έτσι αρκέστηκε στο Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Fipresci). Παρά το μποϊκοτάζ της κυβέρνησης Καραμανλή, η ταινία προβλήθηκε σε δεκάδες χώρες του εξωτερικού, αποσπώντας εγκωμιαστικά σχόλια και βραβεία. Παράλληλα αποτέλεσε την κορωνίδα του 16^ου  Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1975), ενός άκρως πολιτικοποιημένου φεστιβάλ. Στο Φεστιβάλ, πριν την προβολή του Θιάσου, μπροστά στα ταμεία του Κρατικού παρουσιάσθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός θεατών σε όλη την ιστορία του Φεστιβάλ. Πολλοί ήταν αυτοί που ξενύχτησαν μπροστά στις σκάλες το βράδυ της Παρασκευής, ενώ όσοι δεν κατάφεραν να βρουν εισιτήριο σκαρφίστηκαν ό,τι τους περνούσε από το μυαλό για να μπουν στη «ζούλα». Η αίθουσα ήταν τελικά ασφυκτικά γεμάτη με πολυάριθμους όρθιους θεατές που είδαν υπομονετικά επί ένα 4ωρο την ταινία για να αποθεώσουν στο τέλος τον Αγγελόπουλο.
 

Ο Θίασος αποτελούσε ανοιχτή πρόκληση για τους νικητές του εμφυλίου που κυβερνούσαν. Ο ίδιος ο Αγγελόπουλος έκανε λόγο για ενορχηστρωμένο σχέδιο της κυβέρνησης Καραμανλή εναντίον του Θιάσου, αρχής γενομένης με την επίσημη απαγόρευση να εκπροσωπήσει η ταινία την Ελλάδα στο εξωτερικό. Ακόμη και η ΥΕΝΕΔ αποσιώπησε την αναγγελία βράβευσης του από το 16ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε η απαγόρευση της μουσικής της ταινίας που επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε δίσκο, γιατί περιλάμβανε αντάρτικα και κείμενα της ταινίας με πολιτικό περιεχόμενο.

Οι επιθέσεις στο πρόσωπο του κλιμακώθηκαν από μερίδα του τύπου της Δεξιάς. Ενδεικτικό είναι ότι οι εφημερίδες Ελεύθερος Κόσμος και Βραδινή, δημοσίευσαν ανυπόγραφο κείμενο που υποστήριζε ότι οι Μέρες του ’36 είχαν αγοραστεί από τον στρατό και προβλήθηκαν σε μονάδες της αεροπορίας με σχόλια από αξιωματικό: «σε αυτά τα χάλια ήταν η πολιτική πάντα για αυτό και επιβαλλόταν η επανάσταση της 21^ης Απριλίου». Ο ίδιος διέψευσε κατηγορηματικά ότι η ταινία πωλήθηκε στον στρατό και έκανε λόγο για δημοσιεύματα πολιτικής σκοπιμότητας με στόχο να χτυπηθεί η ταινία του, η οποία προκαλεί αντιδράσεις επειδή «δεν ερμηνεύει τον εμφύλιο με τον τρόπο της νικήτριας πλευράς». Μάλιστα κατέθεσε μήνυση εναντίον των δύο εφημερίδων για συκοφαντική δυσφήμιση. (Ριζοσπάστης 1/10/1975). Ριζοσπάστης

Γιατί προκάλεσε όμως τέτοια λυσσαλέα αντίδραση ο Θίασος; Μετά την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο, το αυταρχικό καθεστώς που επιβλήθηκε από τους νικητές (1950-1974) είχε ως βασικό στόχο την «αποεαμοποίηση» του ελληνικού πληθυσμού, το ξερίζωμα δηλαδή της εμπειρίας της κατοχής, της αντίστασης, του εμφυλίου. Οι συστηματικές διώξεις των κομμουνιστών αλλά και η μεθοδική εθνικιστική προπαγάνδα δεν άφηναν άλλα περιθώρια πέρα από την (αυτό-) λογοκρισία της μνήμης. Αυτή η διαδικασία εγγράφηκε και στον ελληνικό κινηματογράφο «ο οποίος από το 1945 και μετά αναζήτησε στην πρόσφατη ιστορία την θεματολογία του αλλά όσον αφορά τον Εμφύλιο η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Η μνήμη του Εμφυλίου και η επίδρασή της στο συλλογικό υποσυνείδητο θα λάβει σε μεγάλο βαθμό τη μορφή ενός τραύματος που θα εξοριστεί ως το 1974». Το απόστημα αυτό θα σπάσει πρώτος ο Αγγελόπουλος με το Θίασο, ο οποίος θα διαπραγματευτεί αυτήν την επώδυνη μνήμη και μάλιστα από τη σκοπιά των ηττημένων, ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με την αφήγηση των νικητών. Έτσι θα ανοίξει τον κύκλο  της «κινηματογραφικής εκδίκησης των ηττημένων», στην οποία βασικοί στόχοι  των νέων ταινιών  είναι «η αποκατάσταση της ιστορίας από το φακό, η απελευθέρωση της καταπιεσμένης μνήμης. Οι ίδιες ταινίες αναλαμβάνουν να αντιστρέψουν την παγιωμένη αντίληψη για την ιστορία και να την κοινοποιήσουν στις νέες γενιές θεατών». (Λάμπρος Φλιτούρης, 2008) Τα παιδιά του Εμφυλίου, και ο Αγγελόπουλος είναι ένα από αυτά (τον Δεκέμβρη του 1944, εννιά χρονών τότε, έψαχνε μαζί με την μητέρα του στην Αθήνα το σώμα του νεκρού πατέρα του), θα θελήσουν να αποκαταστήσουν τους γονείς του. Αυτήν ακριβώς τη δυναμική φαίνεται να διέβλεπαν οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για αυτό χτύπησαν τον Θίασο.
 

Μεταπολίτευση: ο κινηματογράφος αρνείται να κάνει δήλωση μετανοίας

Το 1977, ο Αγγελόπουλος έβγαλε στις αίθουσες τους Κυνηγούς. Η ταινία ήταν το τρίτο μέρος της τριλογίας του. Σε αυτήν, μια ομάδα κυνηγών, όλοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, πολιτικής και οικονομικής, βρίσκει το πτώμα ενός αντάρτη του Εμφυλίου. Είναι πρωτοχρονιά του 1977 και ένα μεγάλο δικαστήριο της Ιστορίας στήνεται, αποδίδοντας ευθύνες στους υπαίτιους. Πρόκειται για την ταινία που ο Έβερτ αποκάλεσε αντεθνική και διάφορες εφημερίδες (Μακεδονία και Θεσσαλονίκη) αρνήθηκαν να βάλλουν ακόμα και διαφήμισή της (Ριζοσπάστης 13/10/1977).
 

Είναι η χρονιά που ο διεθνούς φήμης πλέον Αγγελόπουλος θα μπει για έναν ακόμη λόγο στη… μύτη της κυβέρνησης, καθώς μαζί με την πλειοψηφία των κινηματογραφιστών θα έρθει σε σύγκρουση με το υπουργείο Βιομηχανίας για την αυθαίρετη τροποποίηση του κανονισμού του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που είχε συνταχθεί το 1975 με τη συμμετοχή των κινηματογραφικών σωματείων. Στις 20 Ιουλίου 1977, δηλαδή δυο μήνες πριν το Φεστιβάλ, δημοσιεύεται στις εφημερίδες η αιφνιδιαστική είδηση ότι το υπουργείο Βιομηχανίας συνέταξε νέο κανονισμό: η ΔΕΘ ορίζει την οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των σωματείων και τα χρηματικά βραβεία περιορίζονται. Ταυτόχρονα ανακοινώθηκε η σύνθεση του νέου ΔΣ του ΕΚΚ, που δεν περιλάμβανε κανέναν κινηματογραφιστή ή κριτικό κινηματογράφου, πράγμα που όξυνε ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Ο Αγγελόπουλος κάνει σκληρές δηλώσεις: «Η κυβέρνηση οδηγεί τον κινηματογράφο στον αφανισμό. Επειδή ο κινηματογράφος δεν κάνει δήλωση μετανοίας πρέπει να πεθάνει». (Ριζοσπάστης 28/8/1977) Οι κινηματογραφιστές έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με το υπουργείο και διοργανώνουν δικό τους «Αντι-Φεστιβάλ». Έτσι όλο το 18ο Φεστιβάλ (1977) είναι δισυπόστατο, αφού διοργανώθηκαν δυο εκδηλώσεις, μια από τους επίσημους φορείς, που σημείωσε παταγώδη αποτυχία και μια από τα σωματεία, που συγκέντρωσε το σύνολο των αξιόλογων ταινιών, αλλά και τη μαζική συμμετοχή του κοινού. Μάλιστα το Αντι-Φεστιβάλ ξεκίνησε, προβάλλοντας εκτός συναγωνισμού τους Κυνηγούς του Θ. Αγγελόπουλου. Η συμμετοχή του κοινού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο σκηνοθέτης αναγκάσθηκε να υποσχεθεί ότι θα κάνει άλλη μια προβολή για να απομακρύνει όσους δεν είχαν καταφέρει να βρουν εισιτήρια.
 

Θα είναι πάντα κόκκινο πανί

Παρά το γεγονός ότι από τη δεκαετία του ’80 και ύστερα, και ιδιαίτερα μετά το 1998, η κριτική στο πρόσωπο του Αγγελόπουλου απουσιάζει, δεν λείπουν ορισμένες ακραίες επιθέσεις εναντίον του από εθνικιστές, φασίστες και εγχώριους χριστιανο-ταλιμπάν, αποδεικνύοντας ότι για τα αντίστοιχα ακροατήρια το έργο και η στάση του θα είναι πάντα κόκκινο πανί. Θα αναφερθούμε σε τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Πρώτον, το 1990 κατά τα γυρίσματα του Μετέωρου Βήματος του Πελαργού στη Φλώρινα, ο μητροπολίτης της περιοχής Αυγουστίνος Καντιώτης θεωρεί την ταινία αντεθνική και αντιθρησκευτική. Στις «προσβλητικές» σκηνές περιλαμβάνεται η εικόνα ενός ιερέα να μεταβαίνει σε ένα γάμο με ποδήλατο. Ο Καντιώτης αφορίζει τον Αγγελόπουλο και τον πρωταγωνιστή της ταινίας Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι. Μεταξύ άλλων χτυπάει τις καμπάνες και γεμίζει την πόλη με υβριστικά πλακάτ για να μην μπορεί να γυριστεί η ταινία. 



Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννη δίπλα στα πλακάτ με τα οποία ο Καντιώτης γέμισε την πόλη της Φλώρινας



Δεύτερον, χαρακτηριστικό της αντιμετώπισης που είχε από του φασίστες είναι το δημοσίευμα του Στόχου (19/12/11), αναφορικά με την τελευταία του ταινία, σε αυτό αφού τον χλευάζει αναφέροντας ότι «για να δεις ταινία πρέπει να έχεις πάρει άδεια από την δουλειά σου για να σου φτάσει ο χρόνος», υποστηρίζει ότι το θέμα της είναι «το αγαπημένο της θολοκουλτούρας», δηλαδή η διακίνηση μεταναστών, ενώ δεν παραλείπει να αναφέρει ότι ο παραγωγός της ταινίας είναι Τούρκος.

Τρίτο, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ, Ηλίας Πολατίδης, κατά τη διάρκεια συλλυπητηρίων για τον χαμό του σκηνοθέτη που απεύθυνε όλος ο πολιτικός κόσμος στη Βουλή, βρήκε την ευκαιρία να αποκηρύξει ιδεολογικά το έργο του  λέγοντας, η οπτική του «δεν ήταν οπτική της Ελλάδας», αλλά οπτική «ενός συγκεκριμένου ακραίου τμήματος της διεθνιστικής και κοσμοπολίτικης αριστεράς, ειδικά μετά το 1990».

 

www.toperiodiko.gr

Bloomberg: Λογικό το αίτημα σύγκλησης διάσκεψης για το χρέος

Λογικό είναι, σύμφωνα με το Bloomberg, το αίτημα του Αλέξη Τσίπρα για σύγκληση ευρωπαϊκής διάσκεψης χρέους «για τη μείωση των εξουθενωτικών βαρών που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και άλλες χώρες που έχουν πληγεί πολύ από την κρίση».

Σε άρθρο γνώμης του πρακτορείου αναφέρεται ότι «το χρέος της Ελλάδας έχει ήδη ελαφρυνθεί κάπως, αλλά όχι αρκετά, για να γίνει βιώσιμη η δημοσιονομική της κατάσταση».

«Ο Τσίπρας ζητά μία διαγραφή του κατά το ένα τρίτο περίπου» συμπληρώνεται και τονίζεται ότι «υπάρχει πληθώρα ιστορικών παραδειγμάτων για μία ελάφρυνση αυτής της κλίμακας».

Ένα τέτοιο ιστορικό παράδειγμα θα έπρεπε να έχει ιδιαίτερη απήχηση στους Γερμανούς αξιωματούχους που είναι από τους πιο σταθερούς αντιπάλους μίας περαιτέρω ελάφρυνσης του χρέους, σημειώνει ο αρθρογράφος και υπενθυμίζει: «Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πιστωτές της Γερμανίας αναγνώρισαν ότι η πλήρης αποπληρωμή των χρεών της χώρας θα έκανε πιο δύσκολη την ανάκαμψη της οικονομίας της και θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει όλη την Ευρώπη. Το 1953 συμφώνησαν να διαγράψουν περίπου το 50% των χρεών της Δυτικής Γερμανίας και να προβλέψουν την εξυπηρέτηση του υπόλοιπου, ανάλογα με τις οικονομικές επιδόσεις της. Οι πιστώτριες χώρες αναγνώρισαν τότε ότι η ελάφρυνση του χρέους ήταν προς το συμφέρον τους».
Σήμερα, αναφέρει το Bloomberg, η Γερμανία αντιτίθεται στη διαγραφή χρεών και επιμένει στην εφαρμογή αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας, επειδή ανησυχεί ότι μία περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους θα ενθάρρυνε τις σπατάλες. «Τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά. Στην Ελλάδα, ο ένας στους τέσσερις είναι άνεργος και – με βάση μία εκτίμηση – σχεδόν ο μισός πληθυσμός είναι τώρα σε κατάσταση φτώχειας».

Σύμφωνα με το πρακτορείο, αυτή η επιβαλλόμενη οικονομική ταλαιπωρία δεν βελτιώνει την ικανότητα των χωρών να αποπληρώνουν τα χρέη τους ή να βοηθούν τις προοπτικές της οικονομίας της ΕΕ. «Παρά τις μειώσεις δαπανών και τις αυξήσεις φόρων, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, ακόμη και η Γαλλία, δεν θα είναι σε θέση να μειώσουν το χρέος τους στο επιτρεπόμενο ανώτατο όριο του 60% του ΑΕΠ τους στο ορατό μέλλον», συμπληρώνεται στο άρθρο.

Ο αρθρογράφος εκτιμά ότι η διαγραφή χρέους, που θα συνδέεται με οικονομικές μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη, θα βοηθούσε και συνεχίζει: «Σε κάποιες χώρες, το κόστος της εξυπηρέτησης του χρέους υπερβαίνει το 10% των κρατικών δαπανών. Κάποια από τα χρήματα αυτά θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιηθούν για δαπάνες που θα αύξαναν την απασχόληση. Η υψηλότερη απασχόληση και η ταχύτερη ανάπτυξη θα έκαναν ευκολότερη την αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους από τις χώρες. Για τον λόγο αυτό, σε τόσο δύσκολες καταστάσεις όπως αυτή, το πραγματικό κόστος της ελάφρυνσης χρέους για τους πιστωτές είναι, στη χειρότερη περίπτωση, μικρό και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και αρνητικό».

«Θα υπήρχαν και άλλα οφέλη – κυρίως η χαλάρωση των δεινών που έχουν ήδη επιβληθεί στην Ελλάδα και άλλες χώρες και η αποκατάσταση της λαϊκής στήριξης στο ευρωπαϊκό σχέδιο. Ωε βασικός μέτοχος στο σχέδιο αυτό, η Γερμανία θα κερδίσει πολλά. Η άρνησή της να επιτρέψει περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους είναι οικονομικά επιζήμια και πολιτικά επικίνδυνη. Για το δικό της καλό, η Γερμανία πρέπει να το σκεφθεί ξανά», καταλήγει.

πηγή: ΑΜΠΕ

kartesios.com

«Σήμερα πήρα ανάσα!»...

Λίγο μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου, «με την υπερβολή της συγκίνησης», ο τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης ανήρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα ένα συγκινητικό κείμενο που περιγράφει τα...συναισθήματά του.

Το κείμενο του Αλκ. Ιωαννίδη:

Σήμερα πήρα ανάσα! Είτε ξαναβουτήξω είτε όχι, έχω αέρα στα πνευμόνια και χαρά στην καρδιά.

Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη απέναντι στον φόβο, στην κακογουστιά, στην ασχήμια, στην ανηθικότητα, στην αδικία και στην ανοησία που μας μικραίνει.

Σήμερα ελπίζω πως θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε τα όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την οθόνη, ή εμφανιζόταν απρόσκλητο σε κάθε πτυχή της ζωής μου, μ’ έκανε να θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια των παιδιών μου.

Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, ώστε να μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου, χωρίς βαρίδια, τα όσα γράφω.

Σήμερα εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος, ο (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών) καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), εκθέτω τη συγκίνησή μου ευχαρίστως, κι ας μου βγει και σε κακό.

Σήμερα ελπίζω πως όσα έθρεψαν το ναζιστικό φίδι μπορούν να εξαλειφθούν. Μαζί τους, αναπόφευκτα, θα εξαλειφθεί κι αυτό.

Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα. Χαίρομαι που, ενώ έφτασα τόσο κοντά, δεν την εγκατέλειψα και είμαι εδώ τώρα, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου μου, μπροστά σε ένα αύριο άγνωστο, επικίνδυνο, δύσκολο αλλά δικό μας.

Σήμερα νιώθω υπερήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη και ανθρωπιά, όρθια, γυμνή και σίγουρη, ενάντια στην απάνθρωπη ψύχρα των λογιστών του θανάτου.

Σήμερα ο τόπος μου από κακό παράδειγμα γίνεται πρόταση.

Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, προοδευτικοί και μη, μας κοιτάνε αλλιώς. Πάλι σαν ούφο βέβαια, αλλά αλλιώς...

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως δεν θα αντιμετωπίζομαι πια από τους προύχοντες, εγώ και ο κάθε πολίτης, σαν υποτακτικός, άσχετος, λίγος, αμελητέος, ανεπαρκής, ανίκανος, απατεώνας, ζητιάνος, ουτοπιστής, παράξενος, ρομαντικός, χέστης, ηλίθιος και μόνος.

Σήμερα νιώθω πως χαμογέλασαν, έστω και λειψά, τα νεκρά παιδιά του Βουνού, οι κατατρεγμένοι, οι βασανισμένοι, οι φυλακισμένοι, οι εκτελεσμένοι, οι αφημένοι να σαπίζουν ανώνυμοι στα χαντάκια της ιστορίας, οι ήρωες που εξαφάνισε η αφήγηση των κουστουμαρισμένων, φρεσκοξυρισμένων συνεργατών κάθε λογής κατακτητών. Κι ας μην είναι μόνον έτσι, κι ας μην είναι ακριβώς έτσι, κι ας είναι δύσκολα θέματα αυτά για να τα πιάνουμε εύκολα στο στόμα μας.

Σήμερα εύχομαι να ακούσει κάποιος τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα κάτω από ένα σύστημα παιδείας απάνθρωπο, βλακώδες και αναποτελεσματικό.

Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας.

Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους και να γίνει το ψωμί και το νερό της κάθε μέρας και της ψυχής μας. Όλος ο Πολιτισμός και όχι μόνον αυτός των διασήμων. Να γίνει συγκάτοικος στο σπίτι μας και πρόσωπό μας εντός και εκτός συνόρων.

Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα και όχι η γλώσσα μιας άναρθρης χώρας.

Σήμερα ξέρω πως χωρίς την ακούραστη συμμετοχή όλων μας, θα επιστρέψουμε σε κυβερνήσεις λοβοτομής. Πως δεν μας παίρνει πια να απέχουμε, να κριτικάρουμε από μακριά, να θέτουμε την διακυβέρνηση έξω από το όριο της φωνής, της γνώμης και της πράξης μας.

Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή, κι εμείς κομμάτι της ουσίας της.

Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους.

Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες που τοποθέτησα αλλού, τότε που ετοιμαζόμουν να τα ακολουθήσω στα ξένα.

Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους, καθώς και την όποια συμμετοχή μου, από άγνοια, αδυναμία, υποχρέωση ή συνήθεια, στο παιχνίδι τους. Φτάνει να πληρώσουν αναλογικά και αυτοί.

Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και χαίρομαι διπλά που δεν θα ζητήσω τίποτα ιδιωτικά από τις επόμενες.

Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία. Θα πέσω έξω, το ξέρω, μου το φωνάζουν η πραγματικότητα και η ιστορία. Όμως, και μόνο που μπορώ να το ονειρεύομαι, είναι μεγάλο πράγμα.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει. Γιατί δεν τιμά κανέναν από τους δύο και υποτιμά θρήσκους και άθρησκους πολίτες.

Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει. Γιατί, αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα.

Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου.

Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά.

Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου, τινάζω τη σκόνη δεκαετιών από τα όνειρά μου και ετοιμάζομαι για τα δύσκολα που ακολουθούν.

Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω.

Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.

www.efsyn.gr

...ναι, είμαστε!

 

ΥΓ του blog: Το όνειρο ποτέ καμιά μπότα δεν το πάτισε. καμιά αλυσίδα δε το βάσταψε, καμιά φυλακή δεν το 'κλεισε μέσα της γιατί είναι αέρας άπιαστος και φως ανίκητο απ' το σκοτάδι. Είναι η ίδια η ζωή στη άϋλη μορφή της. Είναι δύναμη που 'χει ο καθείς μέσα του και κάνει τ' αδύνατο, δυνατό. Γι αυτό το φοβούνται και το μάχονται οι κάθε μορφής εξουσίες κι εξουσιαστές. Είναι ανίκητο.

Το τέλος του συνδρόμου της κατσαρίδας

 

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Γεμίζουν σιγά σιγά τα ΜΜΕ με “πολιτικές αναλύσεις”. Στα τηλεοπτικά στούντιο, οι παπαγάλοι ετοιμάζονται να αλλάξουν φτέρωμα και να επιδείξουν πιο κόκκινες αποχρώσεις. Οι τηλεοπτικοί εραστές της μοιρολατρίας και της καταστροφολογίας κάνουν κοπλιμέντα στο Στρατούλη και αγαπούν ξαφνικά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όλοι όσοι υποστήριζαν πως δεν γίνεται αλλιώς, τρέχουν να επιδείξουν πως οι ίδιοι άλλαξαν. Η αβεβαιότητα που συστηματικά ακολουθούσαν γίνεται ξαφνικά βεβαιότητα και πίστη για τη νέα πραγματικότητα. Και να πετάει ο γάιδαρος πόσο θα πετάει που λέει και το γνωστό ανέκδοτο.

Θα αφήσω λοιπόν την “πολιτική ανάλυση” να κάνει όλη τη διαδρομή από την απόγνωση έως τη γελοιότητα καταγράφοντας πλήρως το γνήσιο άγχος της διαπλοκής. Είναι άλλωστε και αυτό ένα πολιτικό δεδομένο που έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε live. Δεν θα με παραξενέψει καθόλου αν ο Πρετεντέρης αρχίσει να τραγουδάει αντάρτικα και η Χούκλη το Avanti popolo. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως τα πρώτα συγχαρητήρια μηνύματα που θα πάρουν οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης στο κινητό τους,θα είναι από δημοσιογράφους που που τους λοιδορούσαν. Από αυτούς που βάφτιζαν την ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα, αναγκαία θυσία και σώσιμο.

Είναι η μεταστροφή των γυμνοσαλίγκαρων μια νίκη της νέας πολιτικής κατάστασης; Όχι απαραίτητα. Είναι απλώς η ιδιότητα του γυμνοσάλιαγκα να σέρνεται και να γλείφει, να γλείφει και να σέρνεται. Η νέα πολιτική πραγματικότητα οφείλει να διαμορφωθεί με άλλα κριτήρια από αυτά μιας βδέλας που μπορεί να γίνει σειρήνα.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η νέα κυβέρνηση θα κριθούν σε βάθος χρόνου από δύο πράγματα. Την αντιμετώπιση της κρίσης με κριτήριο τη διάσωση των ανθρώπων και όχι των αριθμών και με τις θεσμικές μεταβολές που θα αποκαταστήσουν τη λειτουργία της χώρας και την πληγείσα Δημοκρατία.

Ήδη όμως ο Τσίπρας και ο Σύριζα έχουν πετύχει κάτι πολύ σοβαρό που αποτελεί την προϋπόθεση για την αναγέννηση της χώρας. Είναι η κατάργηση του συνδρόμου της κατσαρίδας. Η αίσθηση δηλαδή πως η Ελλάδα είναι μια βδελυρή κατσαρίδα κρυμμένη κάτω από το χαλάκι στην είσοδο της Ευρώπης, που περιμένει την ώρα που θα την συνθλίψει μια μπότα. Την αγωνία πως αυτό το τέλος είτε τυχαία,είτε ως τιμωρία θα επέλθει.

Τα πέντε τελευταία χρόνια, οι ίδιες οι κυβερνήσεις της χώρας είχα τοποθετήσει τον Έλληνα στη θέση του παρία, του είχαν αφαιρέσει εκτός από δικαιώματα, την αξιοπρέπεια, την περηφάνια,το δικαίωμα στο όνειρο. Δεν τολμούσε να σηκώσει κεφάλι, γιατί ένα τσούρμο διεφθαρμένοι επιχειρηματίες,πολιτικοί και δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να τον πείσουν πως είναι υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν, πως αυτός είναι ο διεφθαρμένος,ο μολυσμένος με το προπατορικό αμάρτημα της ύπαρξής του που οφείλει να περιμένει όχι την αλλαγή αλλά την τιμωρία.

Χρειάστηκαν μόλις μερικές ώρες αφού έκλεισε η κάλπη για να δηλώσει ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς την ευθυγράμμισή του με τη νέα πραγματικότητα και την πρόθεσή του να επισκεφθεί τον Τσίπρα πριν πάει στη Μέρκελ. Χρειάστηκε λιγότερο από 24ωρο για να αρχίσουν να χαριεντίζονται οι παρουσιαστές των καναλιών με τους πριν μερικές μέρες κομμουνιστοσυμμορίτες του Σύριζα. Χρειάστηκε μόλις μια μέρα για να αρχίσουν τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου για την ανάγκη κουρέματος του ελληνικού χρέους. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα ακόμη και ο Βενιζέλος θα δηλώσει διαθέσιμος αφήνοντας απομονωμένο το Σαμαρά στον Πολιτικό Χειμώνα που δημιούργησε για τον εαυτό του.

Το βράδυ των εκλογών, είδα αρκετούς ανθρώπους να κλαίνε στα Προπύλαια ακούγοντας την νικητήρια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Ξέρω πολύ καλά πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έκλαιγαν από συγκίνηση για τη νίκη της Αριστεράς. Έκλαιγαν γιατί ξανάπαιρναν πίσω τη χαμένη περηφάνια και αξιοπρέπεια ενός λαού που προσπάθησαν να τον πείσουν πως είναι κατσαρίδα.  

www.koutipandoras.gr

Το σύστημα τριών εξισώσεων σε τρεις αγνώστους για υπέρβαση της κρίσης

Γιάνης Βαρουφάκης

Δυστυχώς η προεκλογική περίοδος, όπως εξελίχθηκε, δεν τιμά κανέναν από όσους εξ ημών ενεπλάκησαν σε αυτήν ως υποψήφιοι, σύμβουλοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Ο διάλογος σπάνια ήταν εποικοδομητικός, καθώς έτεινε να εκφυλίζεται σε αγώνα εξόντωσης της άλλης άποψης. Φιλότιμες προσπάθειες να διασωθεί η ποιότητα της αντιπαράθεσης ιδεών χάθηκαν στη γενικευμένη κακοφωνία.

Πέραν του παραδοσιακού ελλείμματος πολιτικού πολιτισμού μας, υπάρχει κι ένας άλλος λόγος γι’ αυτό το θλιβερό φαινόμενο: Η πολυετής σκοτοδίνη μιας κοινωνικής οικονομίας εγκλωβισμένης στην τριπλή πτώχευση του δημόσιου, του τραπεζικού, και του ιδιωτικού τομέα υπονομεύει την ποιότητα μιας δημοκρατίας. Ενας λόγος που πρέπει επιτέλους να τεθεί τέλος σε αυτή την τριπλή, αυτοτροφοδοτούμενη πτώχευση είναι για να χτυπηθεί στην ρίζα του αυτό το επικίνδυνο δημοκρατικό έλλειμμα.

Στις αρχές του 2010, το ελληνικό κράτος πτώχευσε εν μέσω μιας παγκόσμιας και ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης. Η αντίδραση Ευρώπης και Αθηνών ήταν να προσποιηθούν ότι το κράτος μας δεν είχε πτωχεύσει αλλά ότι έπασχε από πρόβλημα ρευστότητας το οποίο μπορούσε να αντιμετωπιστεί με το μεγαλύτερο δάνειο της Ιστορίας. Ομως, όπως θα επιβεβαιώσει οποιοσδήποτε καλός δικηγόρος της Wall Street ή του City με εξειδίκευση στο πτωχευτικό δίκαιο, ο δανεισμός ποτέ δεν μπορεί να καταπολεμήσει μια πτώχευση χωρίς να προηγηθεί η αναδιάρθρωση των χρεών και όταν ο όρος για να δοθούν τα νέα δάνεια είναι η μείωση των ονομαστικών εισοδημάτων από τα οποία θα πρέπει να αποπληρωθούν τόσο τα νέα όσο και τα παλαιά δάνεια.

Η «εσωτερική υποτίμηση» ήταν το αφήγημα το οποίο υποστήριξε τον παραλογισμό αυτόν. Η ιδέα ήταν ότι, εφόσον δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμά μας, ήταν μονόδρομος μια πολιτική λιτότητας που θα μείωνε μισθούς και τιμές ώστε να γίνει η χώρα ανταγωνιστικότερη (προσομοιώνοντας την «εξωτερική υποτίμηση»). Η υποτιθέμενη όμως ισοδυναμία της «εσωτερικής» και της «εξωτερικής» υποτίμησης σκοντάφτει σ’ ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο: το γεγονός ότι, ακόμα και να μειώνονταν τιμές και μισθοί λίγο-πολύ στο ίδιο ποσοστό, τα χρέη του κράτους αλλά και των ιδιωτών όχι μόνο δεν μειώνονται αλλά αυξάνονται κιόλας λόγω θετικών ονομαστικών επιτοκίων. Οπερ μεθερμηνευόμενον η «εσωτερική υποτίμηση» ακόμα κι αν πετύχαινε, θα οδηγούσε, όπως οδήγησε, στις αλυσιδωτές πτωχεύσεις ιδιωτών, τραπεζών, επιχειρήσεων και, βεβαίως, κρατικών φορέων.

Τίποτα από τα πιο πάνω δεν απαιτούσαν, για να γίνουν κατανοητά, την αποδοχή ριζοσπαστικών, αριστερών θέσεων. Και οι πιο ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι στις ΗΠΑ, στην Ολλανδία, στη Φινλανδία και βεβαίως στη Βρετανία, συνηγορούν με το προηγούμενο σκεπτικό. Κι όμως: η επίσημη Ευρώπη εδώ και πέντε χρόνια τελεί υπό συστηματική άρνηση. Γιατί; Ο λόγος είναι απλός: Επειδή οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ήταν έτοιμοι να παραδεχθούν ότι η αρχιτεκτονική δόμηση της Ευρωζώνης ήταν σαθρή και πως έπρεπε να αλλάξει έτσι ώστε χρέη και ζημίες να αναδιαρθρωθούν λελογισμένα. Το αντίτιμο αυτής της άρνησης ήταν η σκοτοδίνη που ζούμε στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, πέντε συναπτά έτη. Σήμερα, όπως αποδεικνύεται, χρειάζεται να έρθει στην κυβέρνηση η Ριζοσπαστική Αριστερά για να καταστήσει σαφές εκείνο που οι κεντροαριστερές και κεντροδεξιές δυνάμεις προσποιήθηκαν ότι δεν κατάλαβαν.

Πολλοί αναγνώστες της «Καθημερινής», μην έχοντας συχνά την ευκαιρία να διαβάσουν άρθρα όπως αυτό, θεωρούν ότι η παράταξή μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται στην εξουσία με ρεβανσιστικές διαθέσεις και με άρνηση της μέγιστης ανάγκης για μεταρρυθμίσεις του παραγωγικού και κοινωνικού «μοντέλου» της χώρας. Τους διαβεβαιώ ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Η χώρα μας, όπως όλοι γνωρίζουμε, πάσχει από γεννησιμιού της από πολλαπλές κακοήθειες, γραφειοκρατία, αυταρχισμό, διαπλοκή. Αυτός ήταν ο λόγος που καταρρεύσαμε πρώτοι μεταξύ των εταίρων μας. Είναι ακόμα γεγονός ότι ακόμα και σωστά να αντιδρούσε η Ευρώπη στην κρίση της σαθρής της αρχιτεκτονικής, η Ελλάς δεν θα υπερέβαινε αναγκαστικά την κρίση αν δεν μεταρρυθμιζόταν εκ βαθέων. Ομως, παρά το γεγονός ότι η αλλαγή πολιτικής της Ευρώπης απέναντι στην κρίση και στην Ελλάδα δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για να αποδράσουμε από την αναξιοπρέπεια και την αποτελμάτωση, δεν παύει να είναι αναγκαία συνθήκη για να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να μπορέσει να μεταρρυθμιστεί πραγματικά.

Δυστυχώς, τα τελευταία πέντε χρόνια τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις παρέμεναν πιστοί σε αυτό που ονομάζω Δόγμα Παπακωνσταντίνου, δηλαδή στο «νυν υπέρ πάντων η επόμενη δόση». Οσες φιλότιμες προσπάθειες και να κατέβαλαν, η «λογική» του όλο και αυξανόμενου δανεισμού προτού ακυρωθεί η τριπλή πτώχευση καταδίκαζε τη συντριπτική πλειοψηφία (συμπεριλαμβανομένου και σημαντικού ποσοστού της αστικής τάξης) στην όλο και πιο βαθιά πτώχευση. Ακόμα και οι θεαματικές αυξήσεις στον τουρισμό, ή οι εξαιρετικές μεμονωμένες επιχειρηματικές προσπάθειες εκείνων που πάσχιζαν κόντρα στο ρεύμα των αλυσιδωτών πτωχεύσεων, δεν αρκούσαν για να υπερβούμε την κρίση και για σταματήσει να εκκολάπτεται το «αυγό του φιδιού», όπως θα έλεγε και ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν.

Αυτός είναι ο λόγος που μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει έμφαση στην ανάγκη αλλαγής της λογικής βάσης της δανειακής μας συμφωνίας με τους εταίρους μας και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κρίνουμε ότι αναγκαία συνθήκη (αν και, επαναλαμβάνω, όχι ικανή) για την υπέρβαση της κρίσης είναι να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του δημόσιου χρέους, των τραπεζικών ζημιών και των ιδιωτικών χρεών ως ένα σύστημα τριών εξισώσεων σε τρεις αγνώστους. Δεν μπορεί να υπάρξει «λύση» για τη μία εξ αυτών των μεταβλητών μεμονωμένα. Δεν μπορεί να υπάρξει μια τέτοια συνολική λύση έξω από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Και, τέλος, δεν μπορεί να υπάρξει λύση εντός της παράλογης λογικής της υπάρχουσας δανειακής συμφωνίας.

Από τη Δευτέρα, εφόσον ο ελληνικός λαός μας εμπιστευτεί, χωρίς καμία διάθεση σύγκρουσης είτε στο εσωτερικό είτε στην Ευρώπη, θα διαβουλευτούμε με τους εταίρους μας και τους παραγωγικούς φορείς της χώρας για να σχεδιάσουμε την απόδραση της χώρας τόσο από την κρίση που ξέσπασε το 2010 όσο και από κακοήθειες που προϋπήρχαν πολλές δεκαετίες πριν.

* Καθηγητής Οικονομικών και βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθήνας

Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

yanisvaroufakisgr.wordpress.com

Τι θέλουμε από την νέα κυβέρνηση

Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δεν γυρίζω

 

Πιτσιρίκο, έψαχνα καιρό τώρα να βρω μιαν απάντηση για όλους αυτούς που επενδύουν στο φόβο και την καλύτερη μου την έδωσε ο Γιάννης Αγγελάκας:
 

Μου λέν” αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ, / στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω /  και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό /  κι όταν δαγκώνει, εγώ καλά είναι να σωπαίνω

 

Μου λέν”, αν φύγω πιο ψηλά, θα ζαλιστώ /  καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι /  και πως, αν θέλω περισσότερα να δω, / σ’ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι / Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ, / μου λέν” να πάω κρυφά κάπου να κλάψω και να θυμάμαι, /πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, / πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

 

Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό /  σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω / Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ…

   

Σε καλημερίζω με ένα σύνθημα που είχα δει στην Αθήνα το υπέροχο διήμερο 28-29/6/2011, μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω μα πίσω δε γυρίζω…
Γιάννης

(Αγαπητέ Γιάννη, μπροστά είναι ο θάνατος. Για όλους μας. Το θέμα είναι αν, μέχρι να ηττηθούμε οριστικά και σωπάσουμε για πάντα, θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια ή με το χέρι απλωμένο. Εγώ λέω να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει. Καλημέρα. Να είσαι καλά.)

pitsirikos.net