Ήδη από τις 21 Ιουλίου 2014 ο σοφός δάσκαλος Χρήστος Γιανναράς με άρθρο του στην προσωπική του ιστοσελίδα, υπό τον τίτλο «Πώς ανασταίνεται μια πεθαμένη κοινωνία», αναρωτιέται «με ποιο κριτήριο θα διακρίνουμε το «καινούργιο» στην πολιτική, αν τυχόν και οψέποτε εμφανιστεί; Πώς θα ξεχωρίσουμε τη διαφορετική οπτική, τον προγραμματικό ρεαλισμό, τον αυθεντικό ηγέτη;» …
Ο κ. Γιανναράς απαντά στα ερωτήματα αυτά επισημαίνοντας ότι: 1) «Η πολιτική είναι η τέχνη (και το ταλέντο) ενεργοποίησης της «έκπληξης» που κρύβει κάθε κοινωνία» και επικαλείται τους Πούτιν και Ερντογάν. 2) «Το αποκαρδιωτικό στη σημερινή Ελλάδα είναι ότι μοιάζει να λείπει ολοκληρωτικά από το πεδίο της πολιτικής ακόμα και η υποψία του «καινούργιου». 3) « Ένα σύμφυρμα από σεχταριστικές «αριστερές» ιδεοληψίες ξεπετάχθηκε εκλογικά από 4,5% στο 27% των προτιμήσεων, για να καθηλωθεί εκεί αδρανοποιημένο, αφού και αυτή η αύξηση μόνο οργή καθρέφτιζε, όχι επιλογή» και 4) «Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση στη διαχειριστική πολιτική, στο πελατειακό κράτος, στην απολυταρχία των ‘’νταβατζήδων’’. Το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί».
Πράγματι, ο σοφός κ. Γιανναράς έχει δίκιο, καθώς «το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί». Άλλωστε, μετά το 1821 ελάχιστα καινούργια γεννήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά και όποια γεννήθηκαν τα έπνιξαν οι εκάστοτε Μαυρομιχαλαίοι. Συμφωνώ επίσης με τον σοφό δάσκαλο πως το καινούργιο είναι η μόνη δυνατότητα ανάστασης της κοινωνίας μας και κατά συνέπεια, το μείζον ζητούμενο για τη χώρα είναι το καινούργιο. Στην ανάλυσή του ο ιδεαλιστής δάσκαλος περιορίζει το καινούργιο στην πολιτική και το ορίζει περίπου ως την αυτονόητη διαδικασία μιας υγιούς και λειτουργικής αστικής δημοκρατίας. Κι εδώ δεν έχει άδικο. Στην Ελλάδα μας, η αστική δημοκρατία δεν ευδοκίμησε (με ελάχιστες σύντομες εξαιρέσεις), συνεπώς αν μας κάτσει μια τέτοια κατάσταση, προφανώς θα είναι κάτι καινούργιο και ως εκ τούτου, επαναστατικό.
Από ΄κει και πέρα όμως, ο μεγάλος δάσκαλος εμφανίζεται συντηρητικός, απαισιόδοξος και μάλλον πολιτικός οπαδός του πεφωτισμένου δεσποτισμού (despotisme éclairé), αν κρίνουμε από τον εύλογο θαυμασμό του προς τον Πούτιν και τον Ερντογάν, τον οποίο ούτε κι εμείς αποφύγαμε εξ αιτίας της ανικανότητας των όσων ηγήθηκαν της δικής μας χώρας (με τις ελάχιστες γνωστές εξαιρέσεις).
Αλλά ας έρθουμε τώρα στην ουσία του καινούργιου, ξεκινώντας από το «πολικά» καινούργιο. Τα τελευταία χρόνια είχαμε πολλές απόπειρες για το καινούργιο, που όμως δεν είχαν ιστορικό έρμα, γι΄ αυτό και απέτυχαν (58, Ελιά κλπ). Το πολιτικό start up του «Ποταμιού» ίσως είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα, αλλά φαίνεται ότι θα έχει την κατάληξη κομμάτων όπως η ΔΗΑΝΑ, το ΔΗΚΚΙ, η ΠΟΛΑΝ, η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ, όπως άλλωστε και το νεόκοπο «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών». Το ίδιο ισχύει και για τη Χρυσή Αυγή. Όλα αυτά τα κόμματα λειτούργησαν για το εκλογικό σώμα ευκαιριακά, ως δυνατότητα διαμαρτυρίας (όχι ανατροπής) και για μικρό χρονικό διάστημα. Τα υπόλοιπα κόμματα, δηλαδή ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΚΚΕ αποτελούν τον ορισμό του παλιού. Παλιά πρόσωπα, παλιά πάθη, παλιές αμαρτίες…
Σε ότι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, το ξεπέταγμα από το 4,5% δεν το πέτυχε το σύμφυρμα των αριστεριστών, αλλά ήταν επιλογή ενός 22% του εκλογικού σώματος που είδε σε αυτό ένα όχημα, μια δυνατότητα. Μέχρι στιγμής η επιλογή μοιάζει να δικαιώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο «έδεσε» σε ένα ριζοσπαστικό κόμμα τους σεχταριστές, αλλά κληρονόμησε την ιστορία της ελληνικής αριστεράς και φαίνεται ότι τη μεταλλάσσει σε κάτι πραγματικά καινούργιο, με την αλματώδη εξέλιξή του προς τον ριζοσπαστικό ρεαλισμό, προγραμματικά, τακτικά, διπλωματικά, ευρωπαϊκά. Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο (3.1.2015) ήταν ρεαλιστική, ευρωπαϊκή, ριζοσπαστική και κυρίως λογική.
Υπάρχουν δηλαδή βάσιμες ενδείξεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ κυοφορεί το καινούργιο που μπορεί να αναστήσει την πεθαμένη ελληνική κοινωνία. Εγγυήσεις βέβαια στη ζωή, στην πολιτική και στην ιστορία δεν υπάρχουν. Εκείνο που υπάρχει είναι ένα όχημα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αναδυόμενες δυνάμεις της κοινωνίας… Η ελληνική τέχνη μοιάζει και αυτή να κυοφορεί. Η ελληνική επιστήμη και η έρευνα, υπό συνθήκες, μπορούν να ανθίσουν. Το ζητούμενο είναι η βούληση του εμβρυουλκού λαού και οι δυνατότητες που θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Τον θέλει πρώτο, αλλά αδύναμο, ελεγχόμενο, συμβιβασμένο; Τον θέλει πρώτο, αλλά αυτοδύναμο, ισχυρό για να δοκιμαστεί με την ιστορική ευκαιρία; … ή ο φόβος τα έχει όλα παραλύσει και η κοινωνία μας είναι μη αναστάσιμη;
Εννοείται ότι ο μηχανοδηγός του οχήματος ούτε τα λάθη του παρελθόντος (κρατισμός, κομματισμός, κομπιναδορισμός) δικαιούται να επαναλάβει, ούτε να αφήσει το όχημα στις ενδογενείς παθογένειες που θα το οδηγήσουν στον τοίχο. Η κατάσταση απαιτεί μαεστρία και επιτηδειότητα. Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φτάνει να μπορεί να γίνει το καινούργιο, πρέπει να αποδείξει πως είναι το καινούργιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου