Είναι ανάγκη να συμμαχήσει κάποιος με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Τάσος Τέλλογλου

 

Την ώρα που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έταζαν τα πάντα στους πάντες, με αποκορύφωμα τη μη πληρωμή των δόσεων του ΕΝΦΙΑ για το  2015 -πράγμα που διόρθωσαν ευτυχώς σήμερα-, επιχειρώντας να αγγίξουν την αυτοδυναμία από την οποία δεν πρέπει να απέχουν πολύ, από τα Χανιά ο Σταύρος Θεοδωράκης του Ποταμιού κατηγόρησε τον σχηματισμό ότι κρύβεται πίσω από το μπόνους των 50 εδρών, κάτι που έκρινε απαράδεκτο για αριστερό κόμμα. Βρίσκω αυτήν την κριτική ατυχή. Κάθε κόμμα, και τα αριστερά κόμματα, θέλουν να εφαρμόσουν το δικό τους πρόγραμμα και όχι να το νοθέψουν με τις ιδέες του όποιου πιθανού συμμάχου τους. Είναι άλλο πράγμα αν η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί σήμερα με οριακές πλειψηφίες, και μάλιστα ενός κόμματος τόσο ετερογενούς.

Από την άλλη, μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ τη σπουδή του Σταύρου Θεοδωράκη να προσεταιρισθεί ως σύμμαχο έναν σχηματισμό, για την αξιοπιστία των πολιτικών του οποίου κάθε μέρα εκφράζει δημόσια αμφιβολίες. Σε ποιο σημείο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμφωνήσει το Ποτάμι και σε ποιο σημείο της πολιτικής του «Ποταμιού μπορεί να συμφωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν βλέπω κανένα απολύτως. Ακόμα και στο ζήτημα του χρέους ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει από την παλιά μπολσεβίκικη λογική ότι οι συμφωνίες είναι για να παραβιάζονται, όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις (πλην Χρυσής Αυγής, ΚΚΕ και Καμμένου) υπερασπίζονται απλά το ρωμαϊκό δίκαιο (οι συμφωνίες είναι για να τηρούνται) και την έννοια της υποθήκης, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντικαταστήσει με την «κατοικία του λαού»... Και είναι βιώσιμο το χρέος, θα πει κάποιος; Όχι, δεν είναι. Αλλά δύο χρόνια μετά το PSI να ζητάς νέα διαγραφή του κεφαλαίου του χρέους, έτσι, χωρίς πολύ περίσκεψη, δείχνει απλά ότι δεν αντιλαμβάνεσαι το τι υπάρχει γύρω σου. Ακόμα πιο ύποπτη για τις αγορές είναι μία διαγραφή χρέους, που αποτελεί αντικείμενο εκλογικής αντιπαράθεσης. Από την πλευρά του, το Ποτάμι μιλά για τη «βελτίωση της ποιότητας του χρέους» και στο μόνο επί μέρους σημείο που συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να περιληφθούν στο κούρεμα τα ομόλογα προς την ΕΚΤ που είχαν εξαιρεθεί από το PSI, αλλά η πραγματική απόσταση ανάμεσα στους δύο είναι τεράστια.

Ακόμα και λεπτομέρειες στη γλώσσα δείχνουν ότι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούν οι δύο πλευρές. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ανθρώπινο δικαίωμα να μένουν σε σπίτια που απέκτησαν με δανεικά οι δανειολήπτες, την ώρα που αντιμετωπίζουν σαν επιδρομή του κεφαλαίου τους πλειστηριασμούς. Μιλούν για «κούρεμα του ιδιωτικού χρέους» αλλά δεν λένε ποιος θα ανακεφαλαιοποιήσει τις Τράπεζες, αρνούνται τις ιδιωτικοποιήσεις που τις χαρακτηρίζουν εγκληματικές, άρα θέλουν να κρατήσουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους,. το οποίο όμως δεν μας λένε πώς θα ξεπληρώνει τα χρέη του. Ο Θεοδωράκης μίλησε απλά για άρνησή του να δεχθεί σοβιετικού τύπου οικονομία, αλλά αν κοίταζε πιο προσεκτικά τις θέσεις του κόμματός του και εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπίστωνε ότι η προεκλογική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για μια μετεκλογική συμφωνία με το Ποτάμι ή άλλες δυνάμεις του ίδιου χώρου είναι πιο ειλικρινής απ' ό,τι η δική του θέση.

Υπάρχει πάντα η λογική του παιδονόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Σου λέει ο Θεοδωράκης (αλλά αυτό το λένε και στο ΠΑΣΟΚ ακόμα και στου ΑΝΕΛ), «ναι θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα υπάρχει μια δύναμη που θα τον διορθώνει». Κατ' αρχήν στην πολιτική δεν λειτουργεί η έννοια του «παιδονόμου». Στην ελληνική πολιτική η έννοια του συμβιβασμού είναι άγνωστη, και η αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ μία φορά συμβιβάσθηκε, το 1989, και το… μετάνιωσε, η κουλτούρα του συμβιβασμού είναι εντελώς άγνωστη στη σημερινή ηγεσία αλλά και στη βάση του. Άλλοι σχηματισμοί έχουν θητεύσει στον συμβιβασμό με πολύ καλύτερα αποτελέσματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Και για αυτόν τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη που αγνοεί την Ευρώπη, τον παράδεισο του ελάχιστου κοινού παρονομαστή.

Κακώς επιμένει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κάποια λύση. Για τον ίδιο, για το μέλλον της χώρας και για όλους τους άλλους.

www.protagon.gr

 

ΥΓ του blog: ....εξ οικείων τα βέλη κι οι βολές”. Ο αχταρμάς του Σταύρου δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Ούτε οι πηγές, ούτε οι κοίτες, ούτε και οι εκβολές  μπορούν πια να θολώσουν, να παραπλανήσουν σκοπούς, προθέσεις κι εικόνες. Τι πιο καθαρό να πει ο ποταμίσιος συνιδρυτής Δημήτρης Κουρέτας που άραξε αρόδα…. "ο Θεοδωράκης θέλει ένα αρχηγικό κόμμα με 10- 15 βουλευτές άφωνους για να τους  διαπραγματευτεί ο ίδιος με το πολιτικό σύστημα." Τι ποιο ωμό να πει ο παιδιόθεν γνωστός Τζιμάκος Πανούσης "ο Θεοδωράκης δεν πάει χωρίς αμοιβή ούτε στο περίπτερο" για να πειστεί ο αδαής και κατατρομαγμένος ψηφοφόρος;

Ζοφερές εποχές, συννεφιασμένοι καιροί που ‘χουν χαρακτηριστικό να ξεπηδούν στα μανιασμένα κύματα και στον πνιγμό τούτου του λαού σωσίβιες πομφόλυγες, ποτάμια, τελείες και κινήματα που ‘ναι χειρότερα από την Σκύλα και την Χάρυβδη των κομμάτων του πάλαι ποτέ δικομματισμού που λυσσομανούν ανθιστάμενα παθιασμένα, να τον παρασύρουν ξανά στο βυθό μαζί τους. Νέοι αρχηγοί και νέοι σωτήρες, αγράμματοι κι ανελλήνιστοι ως επί το πλείστον, προβάλουν και ζητούν να τον κυβερνήσουν με μόνο τους προσόν την αναγνωσιμότητα που προσφέρουν τα Μέσα κι οι αφέντες τους ή την κληρονομιά ενός ονόματος βαρύ σαν ιστορία.

Από την άλλη ο λαός απεγνωσμένα προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από τα δεσμά μιας υποδούλωσης και μιας υποταγής που θέλησαν να του φορέσουν, φίλοι, εταίροι κι εχθροί. Προσπαθεί να βρει μια λύση στο βιος που χάνεται και στην πίστη που εξαντλείται. Προσπαθεί να βρει μια δύναμη, έναν ηγέτη αντάξιο της ιστορίας και των θυσιών του για να τον ανασύρει από το βούρκο. Το βούρκο που βύθισαν το παρόν και το μέλλον του. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά έκρυψαν ξανά τον ουρανό του. Δε βλέπει μήτε ουρανό, μήτε φως πια.
Βλέπει το κόμμα του. Το κόμμα του εργαζόμενου λαού ακίνητο κι ασάλευτο να μοιράζει χρησμούς σαν Κασσάνδρα που ούτε όμως να τους αποφύγει ούτε να τους αποτρέψει προσπαθεί. Απολίθωμα κι απολειφάδι στο χρόνο ξέμεινε να αποζητά στους ψήφους κάθε αστικής εκλογικής  αναμέτρησης το δικαίωμα της επιβίωσης του.
Βλέπει τους αγώνες και τις αντιδράσεις του να καταπνίγονται στα χημικά, στην απίστευτη βία των αστυνομικών και στην σαδιστική αδιαφορία των πολιτικών του εκπροσώπων.
Βλέπει  απρόσμενα πολλούς από τους συνανθρώπους του να βάζουν τέρμα στην ζωή τους μη αντέχοντας μια κατάσταση που ούτε τους είχαν προειδοποιήσει ούτε τους είχαν προετοιμάσει γι αυτήν. Αντίθετα μάλιστα τους είχαν φουσκώσει τα μυαλά με τις ισχυρές Ελλάδες, τις ευρωπαϊκές ισοτιμίες και συγκλίσεις, τις αθλητικές και καλλιτεχνικές φιέστες και μεγαλεία που ξερνούσαν οι οθόνες της παραπλάνησης καθημερινά κι αδιάκοπα.
Βλέπει τα περήφανα γηρατειά να αποσύρονται άκαιρα είτε από την ανέχεια και τον οικονομικό θερισμό που επιβάλουν οι μνημονιακές πολιτικές είτε  επειδή αισθάνονται την ασέβεια και την ύβρη που εξακοντίζουν κοινωνικοί, μεσοεπικοινωνιακοί και κυβερνητικοί παράγοντες για την μακροζωία τους και την  οικονομική επιβάρυνση που υφίσταται η κοινωνία απ’ αυτήν!!!
Βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν με νέα καραβάνια για τα ξένα και τα εγγόνια του να μην έχουν μέλλον και χαρά.
Βλέπει την φτώχεια, την ανέχεια και το κεραμίδι του διπλανού να χάνεται και περιμένει σαν μελλοθάνατος την σειρά την δική του.
Αισθάνεται την αξιοπρέπεια του κουρελιασμένη, την περηφάνια του καταπατημένη και την ανεπάρκεια του να σταθεί στο ύψος των προγόνων του, που πάλεψαν με θεριά, θηλιά να του πνίγει τον λαιμό κάθε νύχτα σα γέρνει για να κοιμηθεί. Πατρίδα ακούει και ντρέπεται που έλαχε σ’ αυτόν να την υπερασπιστεί και δεν μπορεί.
Αγανακτεί κι επιλέγει μια δύναμη που μόλις δυο χρόνια πριν ήταν στο 4% και στ’ αζήτητα να ηγηθεί στον αγώνα σ’ όλα αυτά που βιώνουν πατρίδα, άνθρωποι και κοινωνία. Επιλέγει μια δύναμη της αριστεράς, μια εκδοχή της με αγωνιστικά πιστοποιητικά αλλά με αντιφάσεις, εμμονές, κι ιδεοληψίες, με πολυγλωσσία κι αδεξιότητες. Μια δύναμη άγουρη κι αμάθητη στις θέσεις εξουσίας. Την επιλέγει πάραυτα χωρίς βεβαιότητες  για να την κάνει βέλος, βόλι κι αιχμή στο δόρυ που θέλει να τον λυτρώσει απ’ αυτό το χαμό με μόνο εχέγγυο το καθαρό βλέμμα του αρχηγού της. Θα δικαιωθεί; Δεν ξέρω αλλά αν δεν δοκιμάσει δεν  θα μάθει ποτέ. (από stamikous.blogspot.gr)