Του Κώστα Βαξεβάνη
Γεμίζουν σιγά σιγά τα ΜΜΕ με “πολιτικές αναλύσεις”. Στα τηλεοπτικά στούντιο, οι παπαγάλοι ετοιμάζονται να αλλάξουν φτέρωμα και να επιδείξουν πιο κόκκινες αποχρώσεις. Οι τηλεοπτικοί εραστές της μοιρολατρίας και της καταστροφολογίας κάνουν κοπλιμέντα στο Στρατούλη και αγαπούν ξαφνικά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όλοι όσοι υποστήριζαν πως δεν γίνεται αλλιώς, τρέχουν να επιδείξουν πως οι ίδιοι άλλαξαν. Η αβεβαιότητα που συστηματικά ακολουθούσαν γίνεται ξαφνικά βεβαιότητα και πίστη για τη νέα πραγματικότητα. Και να πετάει ο γάιδαρος πόσο θα πετάει που λέει και το γνωστό ανέκδοτο.
Θα αφήσω λοιπόν την “πολιτική ανάλυση” να κάνει όλη τη διαδρομή από την απόγνωση έως τη γελοιότητα καταγράφοντας πλήρως το γνήσιο άγχος της διαπλοκής. Είναι άλλωστε και αυτό ένα πολιτικό δεδομένο που έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε live. Δεν θα με παραξενέψει καθόλου αν ο Πρετεντέρης αρχίσει να τραγουδάει αντάρτικα και η Χούκλη το Avanti popolo. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως τα πρώτα συγχαρητήρια μηνύματα που θα πάρουν οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης στο κινητό τους,θα είναι από δημοσιογράφους που που τους λοιδορούσαν. Από αυτούς που βάφτιζαν την ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα, αναγκαία θυσία και σώσιμο.
Είναι η μεταστροφή των γυμνοσαλίγκαρων μια νίκη της νέας πολιτικής κατάστασης; Όχι απαραίτητα. Είναι απλώς η ιδιότητα του γυμνοσάλιαγκα να σέρνεται και να γλείφει, να γλείφει και να σέρνεται. Η νέα πολιτική πραγματικότητα οφείλει να διαμορφωθεί με άλλα κριτήρια από αυτά μιας βδέλας που μπορεί να γίνει σειρήνα.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η νέα κυβέρνηση θα κριθούν σε βάθος χρόνου από δύο πράγματα. Την αντιμετώπιση της κρίσης με κριτήριο τη διάσωση των ανθρώπων και όχι των αριθμών και με τις θεσμικές μεταβολές που θα αποκαταστήσουν τη λειτουργία της χώρας και την πληγείσα Δημοκρατία.
Ήδη όμως ο Τσίπρας και ο Σύριζα έχουν πετύχει κάτι πολύ σοβαρό που αποτελεί την προϋπόθεση για την αναγέννηση της χώρας. Είναι η κατάργηση του συνδρόμου της κατσαρίδας. Η αίσθηση δηλαδή πως η Ελλάδα είναι μια βδελυρή κατσαρίδα κρυμμένη κάτω από το χαλάκι στην είσοδο της Ευρώπης, που περιμένει την ώρα που θα την συνθλίψει μια μπότα. Την αγωνία πως αυτό το τέλος είτε τυχαία,είτε ως τιμωρία θα επέλθει.
Τα πέντε τελευταία χρόνια, οι ίδιες οι κυβερνήσεις της χώρας είχα τοποθετήσει τον Έλληνα στη θέση του παρία, του είχαν αφαιρέσει εκτός από δικαιώματα, την αξιοπρέπεια, την περηφάνια,το δικαίωμα στο όνειρο. Δεν τολμούσε να σηκώσει κεφάλι, γιατί ένα τσούρμο διεφθαρμένοι επιχειρηματίες,πολιτικοί και δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να τον πείσουν πως είναι υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν, πως αυτός είναι ο διεφθαρμένος,ο μολυσμένος με το προπατορικό αμάρτημα της ύπαρξής του που οφείλει να περιμένει όχι την αλλαγή αλλά την τιμωρία.
Χρειάστηκαν μόλις μερικές ώρες αφού έκλεισε η κάλπη για να δηλώσει ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς την ευθυγράμμισή του με τη νέα πραγματικότητα και την πρόθεσή του να επισκεφθεί τον Τσίπρα πριν πάει στη Μέρκελ. Χρειάστηκε λιγότερο από 24ωρο για να αρχίσουν να χαριεντίζονται οι παρουσιαστές των καναλιών με τους πριν μερικές μέρες κομμουνιστοσυμμορίτες του Σύριζα. Χρειάστηκε μόλις μια μέρα για να αρχίσουν τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου για την ανάγκη κουρέματος του ελληνικού χρέους. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα ακόμη και ο Βενιζέλος θα δηλώσει διαθέσιμος αφήνοντας απομονωμένο το Σαμαρά στον Πολιτικό Χειμώνα που δημιούργησε για τον εαυτό του.
Το βράδυ των εκλογών, είδα αρκετούς ανθρώπους να κλαίνε στα Προπύλαια ακούγοντας την νικητήρια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Ξέρω πολύ καλά πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έκλαιγαν από συγκίνηση για τη νίκη της Αριστεράς. Έκλαιγαν γιατί ξανάπαιρναν πίσω τη χαμένη περηφάνια και αξιοπρέπεια ενός λαού που προσπάθησαν να τον πείσουν πως είναι κατσαρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου