Ο προφήτης του μηδέν τοις εκατό

Κέζα Λώρη

Η αναγνώριση των λαθών φαίνεται να είναι η κύρια πολιτική τάση του 2015. Πρώην υπουργοί που υπήρξαν ασυνεπείς μετανιώνουν για τις πράξεις τους. Πρώην αρχηγοί επικρίνουν τις συνεργασίες τους με πρόσωπα. Νυν αρχηγοί ομολογούν ότι υπήρξαν ολίγοι. Πρώην βουλευτές λουφάζουν ή κάνουν κριτική στο ίδιο τους το κόμμα για κακή διοίκηση. Μετακινήσεις, αποσύρσεις, μετονομασίες, λυκοφιλίες συνθέτουν την εικόνα μιας πολιτικής σκηνής που αλλάζει. Σε αυτή τη σκηνή ο Βασίλης Λεβέντης παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος: 30 χρόνια υποψήφιος.

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι το εγχώριο πολιτικό σύμπαν στροβιλίζεται, αλλά ο αρχηγός της Ενωσης Κεντρώων παραμένει αμετακίνητος στις θέσεις του. Ο Λεβέντης δεν άλλαξε, όμως, άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται. Το κοινό του, τηλεοπτικό και εκλογικό, αλλάζει στάση απέναντί του. Αίφνης οι παλιές εκτιμήσεις του προβάλλονται ως προφητείες. Ο κωμικός που κάποτε τον σατίριζε, ανασκευάζει. Οι δημοσιογράφοι ανασκουμπώνονται, λέγοντας ότι τον αδίκησαν. Μείζων δε τούτων οι ψήφοι. Από τις 17.145 ψήφους του 2012, ανέβηκε στις 110.827 το 2015.

Η αναβάθμιση προκύπτει από τη σύγκριση: καλύτερη είναι η Ραχήλ Μακρή; Καλύτερη είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Καλύτερη είναι η Τασία Χριστοδουλοπούλου; Καλύτερος είναι ο Μάκης Γιακουμάτος; Καλύτερος είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης και οι άλλοι τρόφιμοι των τηλεοράσεων; Ο κατάλογος με τα συγκρινόμενα πρόσωπα διευρύνεται και διαπιστώνουμε ότι στις εργασίες της Βουλής πρωτοστατούν οι φωνακλάδες, οι αστοιχείωτοι, οι μπεκρήδες, οι απατεώνες, οι πουλημένοι, οι κληρονόμοι. Ο Λεβέντης μάς πείραξε; Ο Λεβέντης που είχε πει τόσες αλήθειες...

Με τον ίδιο τρόπο κρίνεται το κόμμα, η Ενωση Κεντρώων. Δεν διόρισε κανέναν από το παράθυρο, δεν σπατάλησε δημόσιο χρήμα, δεν τα άρπαξε από τους ολιγάρχες, δεν αδίκησε νομοθετώντας, γενικώς δεν διοίκησε, άρα περιβάλλεται από αύρα αγνότητας. Οι υπόλοιποι έφεραν την καταστροφή, οδήγησαν στην πτώχευση για την οποία είχε προειδοποιήσει ο προφήτης του μηδέν τοις εκατό. Στο γενικό κλίμα του στροβιλισμού γίνεται νέα ανάγνωση των πάντων.
Ο Λεβέντης ήταν αξιοπρεπής όταν έβγαινε στην τηλεόραση και συνομιλούσε με φαρσέρ. Δεν θεωρείται πια γραφικός. Ο Λεβέντης έχει γνώσεις για την οικονομία. Δεν θεωρείται πια πασαλειμματίας. Ο Λεβέντης κρίνεται επαρκής για το Κοινοβούλιο. Δεν τον συγκρίνουν πια με τους καλύτερους.

Είναι άραγε ο Βασίλης Λεβέντης ένας σωτήρας, ένας προφήτης, ένας ικανός πολιτικός; Θέλουμε να τον δούμε στη Βουλή; Θέλουμε να τον δούμε υπουργό; Θέλουμε να παίρνει αποφάσεις για το μέλλον μας; Προτού αποφανθούμε, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν ορισμένες παραμέτρους. Κατ' αρχάς, τις μετακινήσεις του. Πρόκειται για έναν πολιτικό που ωρίμασε πολιτικά μέσα στο ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Υπήρξε μέρος του συστήματος το οποίο καταγγέλλει σήμερα. Αυτό από ορισμένους κρίνεται θετικά: είδε, έφυγε. Δεν αφομοιώθηκε από το σύστημα, αλλά έμεινε στις παρυφές του.

Τα πάντα, επομένως, είναι ζήτημα χειρισμού. Η εποχή ζητεί το άφθαρτο, το τίμιο, το διαφορετικό, ζητεί την αντίσταση στο σύστημα. Με λίγη καλή θέληση, ο ψηφοφόρος αποδέχεται ότι η χώρα θα πάει μπροστά αν εκλεγεί ο πολιτικός που πέρασε μερόνυχτα μπροστά στην κάμερα, πίνοντας καφέ, τρώγοντας πίτσα και φλυαρώντας με θεατές του χαβαλέ. Αποδέχεται ότι ο μόνιμος καφενές στον οποίο πρωταγωνίστησε ο Βασίλης Λεβέντης προσθέτει εμπειρία στο βιογραφικό του υποψηφίου. Αποδέχεται ότι όποιος εκστομίζει αυτονόητες διαπιστώσεις είναι κατάλληλος να αναλάβει τα ηνία.

Στο διά ταύτα: ενόσω το εγχώριο πολιτικό σύμπαν στροβιλίζεται και ο Βασίλης Λεβέντης εμφανίζεται ως σταθερή, διαχρονική αξία, μπορούμε να βάλουμε τα γέλια ή τα κλάματα με την κατάντια μας.

www.tovima.gr