Προ­τε­ραιό­τη­τες

 

Του Θω­μά Τσα­λα­πά­τη

Εί­μα­στε ε­δώ μα­ζί σύ­ντρο­φε, στην ε­κλο­γι­κή α­να­μέ­τρη­ση που μαί­νε­ται. Και κα­λού­μα­στε σύ­ντρο­φε να πά­ρου­με α­πο­φά­σεις, να δού­με που θα πά­με, ποιόν θα α­φή­σου­με. Τις ξέ­ρεις αυ­τές τις στιγ­μές και συ κα­λά. Οι στιγ­μές αυ­τές που κου­βα­λούν την έκ­πτω­σή τους, για­τί ό­που κι αν πας κά­τι θα χά­σεις, για­τί ό­σο και αν κερ­δί­σεις κά­τι θα λεί­πει. Ναι βλέ­πω δι­σταγ­μό, α­να­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, ο χρό­νος πά­ντο­τε μας εκ­βιά­ζει, πα­ζα­ρεύει την α­λή­θεια μας, το στα­θε­ρό ση­μείο που ξε­κου­ρά­ζου­με την μό­νι­μη κί­νη­ση της α­βε­βαιό­τη­τάς μας. 

Μαί­νε­ται εμ­φύ­λιος σύ­ντρο­φε
Μη φα­ντα­στείς τί­πο­τα σο­βα­ρό, ε­κα­τέ­ρω­θεν δη­λώ­σεις, συ­γκρού­σεις, α­ντε­γκλή­σεις (ό­πως και να χει σου προ­τεί­νω να μην α­νοί­ξεις το Facebook σου). Πά­ντο­τε κά­τι τρί­ζει μέ­σα μου, ό­ταν βλέ­πω μέ­χρι χθες συ­ντρό­φους να α­νταλ­λάσ­σουν κα­τη­γο­ρίες χω­ρίς ό­ριο στο σή­με­ρα. Όχι για­τί δεν μου α­ρέ­σουν οι πο­λι­τι­κοί καυ­γά­δες (το α­ντί­θε­το μάλ­λον), αλ­λά να… ό­ταν πα­ρα­τη­ρείς πε­ρι­πτώ­σεις ό­που η α­πό­στα­ση που πρέ­πει να δια­νύ­σεις εί­ναι τό­σο μι­κρή ώ­στε να ο­ρί­σεις τον σύ­ντρο­φο εχ­θρό, με έ­να τρό­πο αρ­χί­ζεις να αμ­φι­σβη­τείς και την δι­κή σου, τη σή­με­ρα συ­ντρο­φι­κό­τη­τα. Και τε­λι­κά την έν­νοια της συ­ντρο­φι­κό­τη­τας εν γέ­νει. Για­τί η συ­ντρο­φι­κό­τη­τα μοιά­ζει να έ­χει ως α­πα­ραί­τη­τη προϋπό­θε­ση τη βε­βαιό­τη­τα και μεις ε­δώ μοιά­ζου­με να  ξε­μέ­νου­με κα­θη­με­ρι­νά α­πό βε­βαιό­τη­τες, να ξε­ραι­νό­μα­στε α­πό σι­γου­ριές. Εί­ναι και αυ­τός ο ναρ­κισ­σι­σμός της ε­λά­χι­στης α­πό­στα­σης που μας κά­νει να ο­ρί­ζου­με ως κύ­ριο εχ­θρό αυ­τόν που μας μοιά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο.
Μα κά­πο­τε πρέ­πει να α­πο­φα­σί­σου­με (ε­μείς οι δυο του­λά­χι­στον που α­κό­μη δεν ε­πι­λέ­γου­με την α­πο­χή ως λύ­ση). Δεν σου μι­λώ για κά­ποια βα­θιά α­νά­λυ­ση, κά­ποιες α­πό­ψεις μα­ζί με λί­γη διαί­σθη­ση και ί­σως λί­γο συ­ναί­σθη­μα. Ας αρ­χί­σει:
Εί­ναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βέ­βαια, που αν μέ­χρι χθες συ­γκέ­ντρω­νε τη συ­γκρα­τη­μέ­νη σου αι­σιο­δο­ξία σή­με­ρα εν­σαρ­κώ­νει την α­πό­λυ­τη α­πο­γοή­τευ­σή σου. Και το ε­ρώ­τη­μα τι πε­ρι­θώ­ρια α­ρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής μπο­ρούν να υ­πάρ­χουν στο πλαί­σιο του α­πεχ­θούς μνη­μο­νίου (και τε­λι­κά στο πλαί­σιο της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης) δεν παύει να τρι­γυ­ρί­ζει στο κε­φά­λι σου. Ήδη το προ­ε­κλο­γι­κό δί­πο­λο που ε­πι­λέχ­θη­κε α­νά­με­σα σε νέο και πα­λιό δεν σε πεί­θει, δεν έ­χει τα­ξι­κό­τη­τα, δεν έ­χει α­να­φο­ρά, ξορ­κί­ζει το κα­κό, μου λες, χω­ρίς να προσ­διο­ρί­ζει. Που η α­ρι­στε­ρά και που το α­ντί­θε­τό της; Και α­κό­μη και αν δε­χτού­με πως η α­πο­τυ­χία της δια­πραγ­μά­τευ­σης προήλ­θε α­πό την α­διαλ­λα­ξία των ε­ταί­ρων -οι ο­ποίοι ό­ρι­σαν ως κύ­ριο στό­χο να πνί­ξουν το πα­ρά­δειγ­μα της πρώ­της α­ρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης της η­πεί­ρου- εί­ναι ταυ­τό­χρο­να και οι εν­δο­γε­νείς α­δυ­να­μίες. Για­τί συ­χνά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πο­δείχ­θη­κε α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κός σε μια σει­ρά ε­σω­τε­ρι­κών ζη­τη­μά­των. Το πρό­βλη­μα εί­ναι πως σή­με­ρα δεν γί­νε­ται να εί­σαι α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κός και να ζη­τάς ταυ­τό­χρο­να τον τίτ­λο του α­ρι­στε­ρού, μια και η α­να­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα με­τριέ­ται σε αν­θρώ­πι­νες ζωές.

Πού να πά­με;
Ας πά­με στην Λαϊκή Ενό­τη­τα τώ­ρα σύ­ντρο­φε. Και θα σου ζη­τού­σα να α­πο­φύ­γου­με την κρι­τι­κή σε συ­γκε­κρι­μέ­να πρό­σω­πα. Η δι­κή μας α­ρι­στε­ρά του­λά­χι­στον δεν έ­κα­νε κρι­τι­κή σε πρό­σω­πα, αλ­λά σε πο­λι­τι­κές. Το ξέ­ρω πως η ε­πι­στρο­φή στο ε­θνι­κό νό­μι­σμα ή­ταν το πρώ­το που σκέ­φτη­κες βλέ­πο­ντας τον ά­θλιο εκ­βια­σμό της δια­πραγ­μά­τευ­σης. Αλλά, α­πό την άλ­λη, βλέ­πεις το πλαί­σιο να έ­χει αλ­λά­ξει; Πώς μπο­ρεί μια χώ­ρα να στα­θεί α­πό μό­νη της ό­ταν γνω­ρί­ζεις πως θα γί­νεις παι­χνί­δι στα χέ­ρια του κά­θε οί­κου α­ξιο­λό­γη­σης, του κά­θε και­ρο­σκό­που; Τι ε­πι­πτώ­σεις θα έ­χει στο δα­νει­σμό το να κη­ρύ­ξεις το χρέ­ος α­πεχ­θές και ε­πο­νεί­δι­στο; Και εί­μα­στε σί­γου­ροι πως η ε­πα­νεκ­κί­νη­ση της οι­κο­νο­μίας και η ο­μα­λο­ποίη­ση θα χρεια­στεί μο­νά­χα κά­ποιους μή­νες; Νοιώ­θου­με έ­τοι­μοι γι αυ­τό; Αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε πό­σο λε­πτο­με­ρή δου­λειά θα χρεια­ζό­ταν έ­να τέ­τοιο εγ­χεί­ρη­μα, πό­σο συ­γκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο; Δεν εί­μα­στε κο­ντά ού­τε στον πρό­λο­γο α­κό­μη.
Εί­ναι βέ­βαια και η α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή προο­πτι­κή της Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Και το πλαί­σιο το ο­ποίο θέ­τει με πεί­θει πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό αυ­τό της ΛΑ.ΕΝ. αλ­λά μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με ε­δώ για σχέ­διο ή για ορ­γά­νω­ση στο πλαί­σιο της συ­γκε­κρι­μέ­νης συ­γκυ­ρίας; Δεν ξέ­ρω, δεν νιώ­θω.
[Για το ΚΚΕ δεν το συ­ζη­τώ. Δεν χρειά­ζε­ται άλ­λω­στε να α­νη­συ­χού­με, ό, τι και να ψη­φί­σου­με σε αυ­τές τις ε­κλο­γές το ΚΚΕ θα εί­ναι πά­ντο­τε ε­κεί, στα­θε­ρό και α­κλό­νη­το, χω­ρίς κα­μιά με­τα­βο­λή μέ­σα στις δε­κα­ε­τίες να μας πε­ρι­μέ­νει μέ­χρι το τέ­λος του χρό­νου, ε­κτός συ­γκυ­ρίας και ευ­θυ­νών και ε­ντός αιω­νιό­τη­τας.]

Αρι­στε­ρή μας προ­τε­ραιό­τη­τα
Ας μη βια­στού­με να α­πο­φα­σί­σου­με σύ­ντρο­φε, ας μεί­νου­με μέ­χρι τέ­λους με τις αμ­φι­βο­λίες και τις α­ντιρ­ρή­σεις μας, μα­κριά α­πό ό­ποια με­λαγ­χο­λία, ο­ρι­ζό­με­νοι α­πό τις προ­τε­ραιό­τη­τες μας. Για αυ­τές, άλ­λω­στε, ή­θε­λα να σου μι­λή­σω α­πό την αρ­χή (και να με συγ­χω­ρείς αν πο­λυ­λό­γη­σα έ­τσι ά­τσα­λα), αλ­λά νοιώ­θω πως αυ­τές οι ε­κλο­γές δεν εί­ναι η α­ρι­στε­ρή μας προ­τε­ραιό­τη­τα τη δε­δο­μέ­νη συ­γκυ­ρία (και δεν έ­χω καν ε­πι­χει­ρή­μα­τα γι’ αυ­τό, μο­νά­χα έ­να συ­ναί­σθη­μα που πνί­γει). Προ­τε­ραιό­τη­τα εί­ναι οι θά­λασ­σες που πνί­γο­νται α­πό νε­κρούς, οι ά­στε­γες ζωές και οι ξε­ρι­ζω­μέ­νοι. Το κύ­μα αυ­τό που δεν πρό­κει­ται να στα­μα­τή­σει και η μι­σααν­θρω­πία που ζη­τά να γί­νει κυ­μα­το­θραύ­στης.   Όχι οι ευαι­σθη­σίες ή η φι­λαν­θρω­πία μας (αυ­τά μο­νά­χα σαν εκ­κί­νη­ση) αλ­λά η μέ­γι­στη πρα­κτι­κή μας ε­μπλο­κή. Να στο πω έ­τσι α­πλά λοι­πόν και κα­κο­γραμ­μέ­να, για­τί α­νά­με­σα σε ό­λες τις αμ­φι­βο­λίες των τε­λευ­ταίων η­με­ρών έ­χω και μια βε­βαιό­τη­τα: α­ρι­στε­ρή μας  προ­τε­ραιό­τη­τα τη δε­δο­μέ­νη στιγ­μή εί­ναι οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες.

tsalapatis.blogspot.gr

μέσω www.epohi.gr

 

ΥΓ του blog:...όσο αναποτελεσματική και απογοητευτική κι αν ήταν η πολιτική του ΣΥΡΙΖα ο αρθρογράφος φαίνεται να τον επιλέγει όσο κι αν δεν το ομολογεί, σαν το μη χείρον βέλτιστο, σε τούτες τις εκλογές (που μας επέβαλαν παρά τα διακηρυσσόμενα οι επικυρίαρχοι νεοευρωεθνικιστές) μιας κι αποκλείει εξ officio (γιατί άραγε;) την αποχή.... φοβάται και τρομοκρατείται σαν γνήσιος μικροαστός (αλλά αριστερός!!!) από το αβέβαιο του εγχειρήματος του εθνικού νομίσματος και της αντίδρασης στο γεωπολιτικό status, θεωρεί μικρό κι αμελητέο το εκτόπισμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι απολιθωμένο το ΚΚΕ κι έτσι ο μονόδρομος απέναντι στην παλινόρθωση της δεξιάς έστω θυμικά και δύσθυμα εκλεκτός της ψήφου του απομένει ο ΣΥΡΙΖα...

.....υπόκωφη συλλογιστική κι άτσαλα επί σκοπού δομημένη να σπείρει την δημιουργική αμφισβήτηση στο μεταβαρκιζιανό μεταμοντέρνο σύγχρονο 'αριστερό' και να θερίσει ψηφαλάκια (αμφισβητώ και ψηφίζω) για τον leader και γελαστό παιδί της ναι μεν αλλά, ρεαλιστικής αριστεράς, προκρίνοντας την υποταγή αντί της αντίδρασης...

...αγνοούν βέβαια όλοι αυτοί οι ταγοί και οι κονδυλοφόροι της υποταγής και της σκλαβιάς του μνημονιακού μονοδρόμου ότι τον ΣΥΡΙΖα δεν τον έστειλαν μόνο οι αριστεροί στο 37% αλλά ένας λαός που βλέπει την πατρίδα του να υποδουλώνεται απροκάλυπτα, το βιος του να χάνεται, τα παιδιά του άνεργα να μαραζώνουν, να αυτοκτονούν ή να παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς και το μέλλον του αβέβαιο κι ανασφαλές… αυτός ο λαός αγωνίζεται αντίξοα να επιβιώσει επί αιώνες αλλά αυτοί ούτε την ιστορία του δεν σκύβουν ν' αφουγκραστούν για να προβληματιστούν για τα μελλούμενα… αλήθεια αναρωτιούνται τι σκεφτότανε και σε τι πίστευαν οι ξυπόλητοι κι αγράμματοι πρόγονοι μας όταν ξεσηκώνονταν απέναντι στην πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία το 1821; Τι σκεφτόταν και σε τι πίστευαν όταν στις 3 του Σεπτέμβρη του 1843 εξεγείρονταν και ζητούσαν σύνταγμα από την βαυαροκρατία; Αλήθεια αναρωτιούνται τι σκεφτότανε και σε τι πίστευε ο Διονύσιος Σολωμός όταν έγραφε τον ύμνο προς την ελευθερία; Τι σκεφτότανε τι πίστευαν και ποια υπόγεια επιταγή ακολουθούσαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας όταν έλεγαν ΟΧΙ στον πάνοπλο ιταλικό φασισμό; Τι όταν αντιστέκονταν στην κατοχή του 3ου Ράϊχ ακολουθώντας τον καπετάνιο τους στα βουνά; Προδόθηκαν βέβαια όχι για πρώτη φορά από ανίκανες κι αναποτελεσματικές ηγεσίες κι ο καπετάνιος έπεσε αντιστεκόμενος όμως ο λαός παρά τις διώξεις και τα ποτάμια αίματος τ' αδελφοκτόνου μοιρασμού συνέχισε μαχόμενος για την αξιοπρέπεια και την δημοκρατία, στα ξερονήσια, στις αποστασίες και στα βασιλικά πραξικοπήματα, στην χούντα των συνταγματαρχών και στην ψευδεπίγραφη μεταπολιτευτική περίοδο. Ακόμη και στα χρόνια της κλεπτοκρατικής ‘αφθονίας’ ξεσηκωνόταν για άδικους πολέμους κι ανέντιμες παραδόσεις. Αντέδρασε και στα μνημόνια απ’ την αρχή, παρά την προπαγάνδα που έτρωγε, με μεγαλειώδεις πορείες τρώγοντας τόνους χημικά κι άφθονο ξύλο και παρά ταύτα πλημμύρισε  τις πλατείες και στις 25 του Γενάρη έφερε την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στην Ευρώπη παίρνοντας την από το 4% και κάνοντας την εξουσία....αυτός ο λαός βροντοφώναξε στις 5 του Ιούλη ΟΧΙ στους αδιέξοδους μνημονιακούς μονοδρόμους, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, παρά τον ορυμαγδό της μιντιακής προπαγάνδας των ολιγαρχών, του πρόθυμου πολιτικού προσωπικού παλαιοκομματικών, φιλελέδων κι ευρωλιγούρηδων. Προδόθηκε, είναι αλήθεια και πάλι, το ίδιο βράδυ  απ' αυτούς που πίστεψε και τώρα ακόμα και με την συνδρομή της ναι μεν αλλά αριστεράς οδηγείται ξανά στα μπουντρούμια των μνημονιακών μονοδρόμων της υποταγής αλλά αγνοούν όλοι αυτοί που σχεδιάζουν το μέλλον του το ασύμμετρο κι απρόβλεπτο αυτού του λαού και την οργή του….

....μια οργή που αφημένοι στον ναρκισσισμό της εξουσίας τους φαίνεται να υποβαθμίζουν ή και να αγνοούν οι κυβερνήτες αλλά θα την γευτούν ολόκληρη, όσο κι αν παραπλανηθεί σ’ αυτές τις εκλογές, με το πρώτο αίμα και τα πτώματα των εφαρμοστικών νόμων που ακολουθούν αυτή την αποικιοκρατική κι ανεφάρμοστη συμφωνία.

Απάντηση σε μια φίλη που αμισβητεί πως ο Θωμάς Τσαλαπάτης προκρίνει κι αβαντάρει τον ΣΥΡΙΖα σ' αυτό του το άρθρο όπως ο σχολιαστής αναφέςρι κάτω από το άρθρο...

...καλημέρα...θα προσπαθήσω όσο πιο σύντομα να απαντήσω αν και βρίσκομαι πάλι στην θέση να απαντώ σε κείμενα που δεν έγραψα, έστω κι έτσι θα απαντήσω γιατί θεωρώ την απάντηση στο κείμενο του Τσαλαπάτη πολύ σοβαρή και συμφωνώ μαζί της.
..αναρωτιέσαι από που και πως προκύπτει η προτροπή για να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖα (με γοήτευσε αυτό το μικρό 'α' στο τέλος του τίτλου), μα δια ατόπου απαγωγής θα σου απαντούσα αρχικά.
...Τι θέλει ο ΣΥΡΙΖα, οι πρόθυμοι συνεταίροι του (παλιό πολιτικό σύστημα) και οι επικυρίαρχοι δανειστές και εταίροι μας; Τη μείωση της αντιμνημονιακής δυναμικής του ελληνικού λαού και την αλλοίωση του 62% του ΟΧΙ.
...ποιοι παρέμειναν σ' αυτή την θέση; Το ΚΚΕ, η ΛΑ.ΕΝ κι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τ' αριστερά και η Χρυσή Αυγή από τα δεξιά.
Ο Τσαλαπάτης αφήνει την Χ.Α. και στοχεύει την αριστερά και τον αριστερό ψηφοφόρο. Τι κάνει; Αδυνατίζει και ακυρώνει ουσιαστικά την ψήφο προς αυτούς.
Το ΚΚΕ είναι αμετάβλητο απολίθωμα του χρόνου κι άρα ανεδαφικό... γράφει (...α­κλό­νη­το, χω­ρίς κα­μιά με­τα­βο­λή μέ­σα στις δε­κα­ε­τίες να μας πε­ρι­μέ­νει μέ­χρι το τέ­λος του χρό­νου, ε­κτός συ­γκυ­ρίας και ευ­θυ­νών και ε­ντός αιω­νιό­τη­τας) ...δηλαδη ασ' τον τρελό στην τρέλα του άρα ΑΚΥΡΩΣΗ!!
Η ΛΑ.ΕΝ μ' αυτά που λέει και την θέληση της για εθνικό νόμισμα είναι από παράλογη ως ανεδαφική... γράφει (....βλέ­πεις το πλαί­σιο να έ­χει αλ­λά­ξει; Πώς μπο­ρεί μια χώ­ρα να στα­θεί α­πό μό­νη της..... Τι ε­πι­πτώ­σεις θα έ­χει στο δα­νει­σμό (μα τον δανεισμό πρέπει να σταματήσουμε που επανατροφοδοτεί το χρέος...η σημείωση δική μου) το να κη­ρύ­ξεις το χρέ­ος α­πεχ­θές και ε­πο­νεί­δι­στο; Και εί­μα­στε σί­γου­ροι πως η ε­πα­νεκ­κί­νη­ση της οι­κο­νο­μίας....; Νοιώ­θου­με έ­τοι­μοι γι αυ­τό;........ Δεν εί­μα­στε κο­ντά ού­τε στον πρό­λο­γο α­κό­μη), και με τα τόσα ερωτηματικά που της βάζει την ΑΚΥΡΩΝΕΙ!!! παράλληλα φοβίζει τον κόσμο πως η υπερψήφιση της ΛΑ.ΕΝ θα φέρει την ανασφάλεια και το χάος...διπλό όφελος
Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ την προτιμά την θεωρεί πιο πειστική σε σχέση με τη ΛΑ.ΕΝ (γιατι βέβαια ο Λαφαζάνης είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα κάθε Τσιπρικού συριζαίου) αλλά (....αλ­λά μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με ε­δώ για σχέ­διο ή για ορ­γά­νω­ση στο πλαί­σιο της συ­γκε­κρι­μέ­νης συ­γκυ­ρίας; Δεν ξέ­ρω, δεν νιώ­θω) ....αυτό το 'αλλά' ε/ιναι όλα τα λεφτά που οδηγεί στην ΑΚΥΡΩΣΗΙ!!!!! μετ' επαίνων.
Τι μένει; ο ΣΥΡΙΖα!!! Έστω και με βαριά καρδιά, με κριτική κι αμφισβήτηση (που θέλγει τον κάθε αριστερίζοντα μικροαστό) τον ψηφίζω.
Είδες πουθενά να ΑΚΥΡΩΝΕΙ τον ΣΥΡΙΖα; Πουθενά. Του κάνει κριτική και σκληρή κριτική αλλά πουθενά, σε καμιά φράση δεν τον ακυρώνει. Αυτό είναι επί σκοπού, ούτε άτσαλα ούτε άστοχα και στο τέλος πετάει την μπάλα στην κερκίδα κι ανακαλύπτει τους πρόσφυγες σαν το κυρίαρχο πρόβλημα του αύριο!!!! Όχι ότι το προσφυγικό δεν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα αλλά η υποκρισία μας περίσσεψε. Δεν είναι τρόπος προσέγγισης ενός αριστερού ούτε η φιλανθρωπία ούτε ο υποκριτικός ανθρωπισμός. Καθήκον και μέλημα του κάθε αριστερού είναι να εντοπίσει τα αίτια και τις πηγές του φαινομένου και να τις πολεμήσει. Δεν είναι τυφλός ο κάθε αριστερός για να μη βλέπει ότι η Δύση, οι νατοϊκές δυνάμεις και τα πολυεθνικά τους συμφέροντα δημιουργούν το κύμα της προσφυγιάς. Δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζει ότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ οι νατοϊκοί λύσσαξαν κι έφτιαξαν πολέμους για να καταληστέψουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τα πετρέλαια αυτών των χωρών. Τι Ιρανοιρακινό πόλεμο, τι καταιγίδα της ερήμου, κουρδοϊρακινό πόλεμο, τι Αλ-Κάϊντα, τι Αραβική άνοιξη και τώρα λυσσάνε να υποτάξουν την Συρία συμμαχώντας με τους τζιχαντιστές που οι ίδιοι δημιούργησαν. Δεν μπορεί λοιπόν ένας αριστερός να μη τα βλέπει αυτά γιατί είτε αριστερός δεν είναι είτε κρύβει κάποια σκοπιμότητα.
Ποια είναι λοιπόν κατά την γνώμη μου η σκοπιμότητα που κρύβει ο Τσαλαπάτης; Εν μέσω προεκλογικής περιόδου αλλάζει την ατζέντα κι αντί να συζητάμε τα τεράστια λάθη από του ΣΥΡΙΖα και πόσα απ' αυτά ήταν θέμα αφέλειας κι ανικανότητας και πόσα σκοπιμότητας συζητάμε για το προσφυγικό με φιλανθρωπικές οπτικές κι όχι ουσιαστικής αντιμετώπισης του. Με δεδομένου ότι (...ε­μείς οι δυο του­λά­χι­στον που α­κό­μη δεν ε­πι­λέ­γου­με την α­πο­χή ως λύ­ση...), είναι άλλη μια αβάντα στον ΣΥΡΙΖα.
Τελειώνοντας θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος που βιώνει την κρίση και θεωρεί ότι τα μνημόνια κι ο συνεχής δανεισμός όχι μόνο δεν αποτελούν λύση, αλλά καταστροφή για τον τόπο που μας φέρνει μαθηματικά σε εθνικό νόμισμα με την λύση Σόϊμπλε δηλαδή προσωρινό Grexit  με μνημόνιο (τελείως διαφορετικό από το να πάμε μόνοι μας σε εθνικό νόμισμα με ταυτόχρονη καταγγελία των μηνημονίων όπως ορίζει ο ΟΗΕ), σ' αυτές τις εκλογές έχει δυο επιλογές αν θέλει να είναι συνεπής και ισορροποιμένος με τις ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ επιλογές του της 25ης Ιανουαρίου και της 5ης Ιουλίου η ΛΑ.ΕΝ ή ΚΚΕ.
Με το δικαίωμα μέρος ή όλων αυτών που γράφω να είναι λάθος σου εύχομαι να 'σαι καλά και να πιστεύεις ότι μπορείς όλα τα αντίξοα που σου συμβαίνουν να τα διαχειριστείς και να τα ξεπεράσεις
 
ΥΓ:...θα διαφωνήσω μαζί σου για τον ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ Καμμένο. Δεν ξέρω πόσο πατριώτης είναι αλλά είναι απόλυτα μνημονιακός όπως κι ο Τσίπρας και η τωρινή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖα. Πολιτικοί που δέχτηκαν την μείωση της κατώτατης σύνταξης (του φτωχού) από 489 σε 392 αρχικά και σε 333 ευρώ τελικά δεν είναι ούτε αντιμνημονιακοί, ούτε αριστεροί, ούτε άνθρωποι. Θεωρώ αήθη την επίθεση στον Βαρουφάκη ότι εξυπηρετούσε διάφορα funds. Κι όταν τον προκάλεσε ο τελευταίος να φέρει έστω και μία απόδειξη το έριξε στην τρελή κι απέφυγε να απαντήσει. Αναπόδεικτες καταγγελίες για να βρίσκεται στο προσκήνιο και να κάνει ντόρο στις τηλεοράσεις. Έχει το χάρισμα να λέει το μεγαλύτερο ψέμα με περισσή αληθοφάνεια, ουσιαστικά όμως είναι λάσπη στον ανεμιστήρα με την ασφάλεια του ακαταδίωκτου του βουλευτή. Τα ίδια έχει πει για Κόκκαλη, ΓΑΠ, Αντρίκο Παπανδρέου κ.ά. που αποδείχτηκαν στα δικαστήρια φούσκες. Γνήσιο τέκνο της δεξιάς και χρυσή εφεδρεία της.