Mpelalis Reviews
Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016
Το μνημονιακό τραύμα και η αλλαγή από το «ΕΓΩ» στο «ΕΜΕΙΣ»
 |
| «The Trauma of Painting» του Alberto Burri (1953) |
Ελάχιστοι άνθρωποι κατορθώνουν να περάσουν τη ζωή τους, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, χωρίς τη βαθιά γνώση των δυνατοτήτων που απλόχερα μπορεί να προσφέρει ένα τραυματικό γεγονός, αλλάζοντας το τοπίο της ψυχής μας. Είναι τόσες πολλές οι τραυματικές εμπειρίες όλων μας: ο πόλεμος, ο βιασμός, ο αιφνίδιος θάνατος αγαπημένων, τα αυτοκινητικά ατυχήματα, οι σεισμοί, ο εκφοβισμός, η αιμομιξία, η ενδοοικογενειακή βία, ο ρατσισμός, η ομοφοβία, αλλά και οι συνέπειες των Μνημονίων στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αν μιλήσουμε για τη χώρα μας, και αυτό, είναι μονάχα μια πρόχειρη λίστα, στην καλύτερη περίπτωση. Ακόμα και αν είναι κανείς αρκετά τυχερός για να αποφύγει ένα τραυματικό γεγονός, είναι βέβαιο ότι όλοι μοιραζόμαστε μια αίσθηση για την τρομακτική δύναμη του, που μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή.
Όταν συμβαίνει ένα τραυματικό γεγονός, και αυτό παραμένει ασύνδετο με το υπόλοιπο της ζωής, διανοίγοντας ένα σχίσμα, τα ανέκφραστα τμήματα της μνήμης στοιχειώνουν τον επιζώντα, σαν ένα φάντασμα που είναι εκεί για να υπενθυμίζει τη βλάβη, αλλά και τη ζωή πριν από αυτήν. Και τα Μνημόνια είναι ένας βομβαρδισμός από τέτοια σχίσματα. Κάπως έτσι, το Μνημονιακό Τραύμα γέννησε το δικό του κόσμο, κάπου εκεί δίπλα στον κανονικό κόσμο, εκφράζοντας μια νέα τάξη πραγμάτων στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων. Στην απόκοσμη σφαίρα του τραύματος - στο φαντασιωσικό τοπίο του μυαλού μας - ταξιδεύουν οι αποσπασματικές αφηγήσεις αυτού που αποκαλύφθηκε, αλλά και ό,τι απέτυχε να έρθει στην επιφάνεια σε σχέση: με την αποφυγή του κακού, με την αντιμετώπιση του «κακοποιητή», αλλά και την ανάκτηση μιας αίσθησης ασφάλειας. Εδώ, μπορεί να βρει κανείς την γενέτειρα της θλίψης, αλλά και της δημιουργικότητας και της αλληλεγγύης, καθώς επίσης και την προέλευση των τραυματικών ιστοριών, αλλά και τη δυνατότητα διαγραφής τους. Και όλα αυτά, σε μια προσπάθεια για σύνδεση με ό,τι δεν μπορεί πλέον να είναι - ή να γίνει - καθώς το τραύμα απαιτεί το δικό του χώρο.
Στην πραγματικότητα, το Μνημονιακό Τραύμα διανοίγει ένα «μεταβατικό πεδίο» ανάμεσα στο «Εγώ» και στο «Εμείς». Ανάμεσα στο ατομικό και στο συλλογικό «είναι». Μια ενδιάμεση σφαίρα ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Μια ενδιάμεση περιοχή εμπειρίας ανάμεσα στο αυτό-αναφορικό «πιπίλισμα του δαχτύλου» και στο «παιχνίδι» με τη συλλογικότητα. Ένα μεταβατικό πεδίο ανάμεσα στην εσωτερική υποκειμενική (αντιληπτή) πραγματικότητα και στην εξωτερική «πραγματική» πραγματικότητα. Η κουλτούρα, η τέχνη, η θρησκεία, η φαντασιακή ζωή, η εμπνευσμένη δημιουργία, οι μύχιες σκέψεις και τα καλά κρυμμένα συναισθήματα, ακόμη και οι ιδεολογίες, κατακλύζουν το χώρο αυτό, διευκολύνοντας ή παρεμποδίζοντας τη συγκρότηση του συλλογικού.
Πρόκειται, εν τέλει, για το χώρο στον οποίο στηρίζεται - και εντός του οποίου συγκροτείται ή διαλύεται- το «συμβολικό». Το χοντρό παιχνίδι παίζεται εδώ. Κι ίσως πρόκειται γι’ αυτό που ο Gabriel Garcia Marquez ορίζει όταν λέει πως «όλα τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν τρεις ζωές: τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική».
Το Τραύμα, όπως και η αναγνώριση του Άλλου, δηλαδή η αναγνώριση της ετερότητας που δεν είναι «εγώ», είναι ένα πλήγμα για τον ναρκισσισμό. Και τα Μνημόνια ήταν ακριβώς αυτό. Ένα πλήγμα για τον ναρκισσισμό μας και την «παντοδυναμία» του. Και τώρα, ύστερα απ’ αυτή την απώλεια, προσπαθούμε τσαλαβουτώντας στα θολά νερά του μεταβατικού χώρου, να γεφυρώσουμε το «εγώ» με το «εμείς». Πλημμυρίζουμε το μεταβατικό χώρο με λογής-λογής μεταβατικά αντικείμενα για να γεφυρώσουμε την απώλεια. Ιδεολογίες και ιδεοληψίες, συλλογικότητες της κακιάς ώρας, μάταιοι έρωτες και «αριστερές» κυβερνήσεις, δεν είναι παρά το «κουβερτάκι» που πιπιλάμε μπας και σωθούμε απ’ την απώλεια. Όπως το «ευρώ», ένα νόμισμα, είναι το «λούτρινο αρκουδάκι» που μασουλάνε τα βρέφη του νεοφιλελευθερισμού.
Ο μεταβατικός χώρος είναι ένα στήριγμα, αλλά ταυτόχρονα και ένα εμπόδιο, ανάμεσα στο «εγώ» και στο «μη εγώ». Ένα στήριγμα, αλλά και ένα εμπόδιο ανάμεσα στο υποκείμενο και στο αντικείμενο. Ένα «κάτι» που στηριζόμαστε για να υπάρξουμε ως άτομα, αλλά και ένα κάτι που μπαίνει ανάμεσα στις σχέσεις και τις υποθηκεύει.
Κι έτσι βάζουμε διαρκώς στη θέση της απώλειας, της έλλειψης, κάτι, για να πούμε ότι δεν λείπει.
Ο φαντασιωσικός αυτός μεταβατικός κόσμος που άνοιξε το Μνημονιακό Τραύμα, δεν είναι απαραίτητα ένας παθολογικός κόσμος, έτοιμος να καταβροχθίσει ένα, κατά τα λοιπά, υγιές μυαλό. Αντίθετα, μπορεί να είναι μια αντίδραση προσαρμογής στον πραγματικό κοινωνικό κόσμο που αμαυρώθηκε από τη αδυναμία προβλεψιμότητας, τον κίνδυνο, τη σκληρότητα, τη μοναξιά, και τη συνειδητοποίηση της απώλειας και του θανάτου. Σε ένα υγιές περιβάλλον, ο φαντασιωσικόςκόσμος του τραύματος μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργική αυτο-έκφραση, καθώς και σε ευφάνταστες λύσεις απέναντι στις απειλές, αλλάζοντας, τόσο τους επιζώντες του τραύματος, όσο και τη συλλογικότητα τους.
Σε αντίθεση με την ατομοκεντρική κοσμοαντίληψη, που οδηγεί, αλλά και εκτρέφεται από τον καπιταλισμό, κάθε απειλή για τον καθένα μας μπορεί να είναι μια απειλή για όλους μας. Εμμέσως, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Σαν ανθρώπινο είδος εξελιχθήκαμε για να μπορούμε να «διαβάσουμε» τα συναισθήματα και σ’ αυτά πρέπει να συμπεριλάβουμε τα σημάδια, τα σινιάλα, από τις ανείπωτες ιστορίες του Τραύματος μας. Μια οπτική αρκετά μακριά από μονοσύλλαβες απαντήσεις ή της αίσθησης ότι έχουμε αποξενωθεί από τις εσωτερικές ανησυχίες του απέναντι Άλλου. Ο φαντασιωσικός μεταβατικός κόσμος απαιτεί την ενέργεια και την προσοχή μας για να διατηρηθεί. Και το να αποτραβηχτεί κανείς από τη σύνδεση με τους άλλους, σημαίνει πως η απειλή ήταν συντριπτική, τόσο για την αντίληψη του ατόμου, όσο και για τη δυνατότητα της κοινότητας του να την απορροφήσει.
Σε κόσμους, σαν τον αρχαίο ελληνικό, που κατευθύνονταν από τους μύθους και τον κύκλιο τρόπο της ζωής, και όχι από την ψευδαίσθηση μιας αέναης γραμμικής προόδου, εκεί όπου το τραύμα ήταν ταυτόχρονα απειλή καταστροφής αλλά και η πηγή της δημιουργίας, εκεί ακριβώς, το τραύμα είναι μια δύναμη καταστροφική της ζωής, ναι, αλλά και ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα, τόσο για την προσωπική, όσο και για την κοινωνική αλλαγή.
Η ψυχή, το σώμα μας, οι συλλογικότητες, όπως οι οικολογικές αιχμές από τις οποίες εξαρτώμεθα, είναι κύκλια, τόσο ως προς την ολοκλήρωση, όσο και ως προς την αποσύνθεση τους, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αυτή η φυσική ροή έρχεται σε αντίθεση με τις σύγχρονες αντιλήψεις του μοντέρνου πολιτισμού, όπου στόχος είναι η δημιουργία της ιστορίας, με την επικέντρωσή στη γραμμική προοδευτική εξέλιξη. Αλλά ξέρουμε πια, πως ό,τι έρχεται σε επαφή με την πρόοδο, συχνά καταδικάζεται στη σιγή, καταστέλλεται, αρνιέται ή αγνοείται. Ωστόσο, στις ζωντανές, κοινωνικά διασυνδεμένες και σε επαφή με τη φύση συλλογικότητες, το τραύμα δεν αποκλείεται, δεν εξοβελίζεται, ούτε μπαίνει κάτω από το χαλί μιας καψοχαράς. Είναι μέσα στη ζωή και στις πιθανότητες της. Μάλλον, όμως, αυτό είναι ένα Πολιτισμικό τρικ, ένα τέχνασμα, που έχει σαν συνέπεια την πολιτισμική αλλαγή, μαζί βέβαια με τις επιπτώσεις του τραύματος, αλλά και μαζί με τις ιστορίες που λέμε - και που δεν λέμε - για το πώς το Τραύμα μας αλλάζει.
Έχω μια διαίσθηση: Χωρίς το σώμα - και όσα υπαρξιακά ενσωματώνονται σε αυτό το τραύμα χάνει τις δυνητικά μετασχηματιστικές του πτυχές. Χωρίς το σώμα οι κινητήρες της αλλαγής, προσωπικής και συλλογικής, εξασθενούν. Υποψιάζομαι μάλιστα ό,τι ο σύγχρονος, μεταμοντέρνος, πολιτισμός, ο πολιτισμός των «ασώματων υπερδιανοητικοποιημένωνκεφαλών», διαιωνίζει αυτό που ορίσαμε προηγούμενα ως μεταβατικό χώρο, αλλά με τα διασπαστικά του χαρακτηριστικά, σαν ένα στάσιμο ψυχολογικό χώρο διαφυγής, αντικαθιστώντας τον πιο εύπλαστο και παροδικό φαντασιωσικόκόσμο που διαμορφώνονταν στις παλαιότερες κοινωνίες του μύθου. Εκεί ακριβώς όπου ο μεταβατικός κόσμος-πεδίο, κατόρθωνε -στις κοινωνίες του μύθου-και προωθούσε την επανένταξη των αισθήσεων του σώματος και της επίγνωσης με την απόσχιση των τραυματικών αναμνήσεων, σήμερα παρατείνεται διαρκώς ένα βαλτώδες ψυχολογικό καταφύγιο.
Κι αυτό φαίνεται καθαρά, καθώς στη σύγχρονη εποχή, οι μεταβατικοί-διασπαστικοί χώροι είναι μέρος μιας μακράς ιστορίας πρακτικών αφήγησης που αγνοούν σε μεγάλο βαθμό το σώμα και τη φωνή του. Αιώνες αποκλειστικής έγνοιας και ενασχόλησης με την πρόοδο και την καταστολή των επιπτώσεων τραύματος, πέταξαν την ίδια τη ζωή έξω από τις ιστορίες που διηγούμαστε. Όλο και περισσότερο, οι ιστορίες για το τραύμα αδυνατούν να κινηθούν στο πνεύμα του ακροατή, καθώς και ο ίδιος ο αφηγητής, αποτυγχάνει να ανακτήσει την αίσθηση της ψυχής και την επαφή με το συναίσθημα του. Μοιάζει πολύ με το κατακλυσμό των Twitter feeds, με τις ενημερώσεις στο Facebook, και τα αδρανή blogs που απλά μας κρατούν στο «ρεύμα», χωρίς να απαιτούν και πολύ την εμπλοκή μας. Οι προσπάθειές μας να εξιστορήσουμε το τραύμα με τρόπους που να μετασχηματίζουν τον εαυτό μας και την κοινωνία σκοντάφτουν συχνά σε μια συναισθηματική αποσύνδεση, αν όχι μια κόπωση της συμπόνιας μας, με τέτοιο τρόπο, ώστε μόνο τα πιο τρομακτικά και ιδιόμορφα τραύματα να απολαμβάνουν μια κάποια συναισθηματική αξία. Πρέπει να πνιγούν μερικές χιλιάδες άνθρωποι στη Μεσόγειο ή να μας “διατάξει” το Facebook «jesuisκάτι», για να αποδώσουμε μια κάποια συναισθηματική αξία στο γεγονός και αν.
Μπορούμε, τελικά, να θεραπεύσουμε το Μνημονιακό τραύμα; Μπορούμε να μάθουμε από αυτό; Μπορούμε να αλλάξουμε εξ’ αιτίας του; Και όλα αυτά είναι εφικτά χωρίς την επίγνωση για το πώς το ίδιο το σώμα μας υποφέρει από τις επιπτώσεις του;
Το σώμα είναι ανεξάντλητη πηγή για τα συναισθήματα και η αλεξιθυμία μας οφείλεται, σ’ ένα βαθμό, σε αυτή την αποσύνδεση από το ίδιο το σώμα μας. Για να ξεπεραστεί ο διασπαστικός-μεταβατικός χώρος, όταν ο αντίκτυπος του τραύματος απορρίπτεται ή αγνοείται, πρέπει ό,τι φανταζόμαστε και ό,τι θυμόμαστε να επανασυνδεθεί με τα έντονα συναισθήματα που οδήγησαν στην απόσχιση της μνήμης και στην αρχική υποχώρηση από την πραγματικότητα. Αλλά αυτό σημαίνει, επανασύνδεση με το σώμα μας. Όταν αγνοούμε το ρόλο του σώματος στην ψυχολογική απελπισία, κινδυνεύουμε να χάσουμε πανάρχαιες πρακτικές για τη μετατροπή της ταλαιπωρίας σε ουσιαστική αλλαγή και σε μια ανανεωμένη αίσθηση του ανήκειν. Αντί ο φαντασιωσικός-μεταβατικός κόσμος να γίνει καταλύτης για την προσωπική και συλλογική μας ανάπτυξη, κινδυνεύει να γίνει η συνήθης αναβολή της καταδίκης μας, που συνεχώς θα αμφιταλαντεύεται μεταξύ του συναισθηματικού συγκλονισμού και του συναισθηματικού ακρωτηριασμού. Βέβαια, πάντα στους διασπαστικούς-φαντασιωσικούς-μεταβατικούς κόσμους, υπάρχει μια κάποια δυνατότητα διαφυγής από τη δυστυχία. Το μεταβατικό πεδίο γίνεται μια «καβάντζα του κερατά». Αλλά, αυτό συμβαίνει επειδή εξ’ αρχής αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο εφικτή είναι μια αλλαγή.
Κάπως έτσι, η παρατεταμένη φυγή στο μεταβατικό φαντασιωσικό πεδίο είναι πλέον μια σοβαρή απειλή για την ίδια την ικανότητά μας να αισθανόμαστε. Η απάθεια και ο φόβος απέναντι στην ελπίδα απειλεί να γίνει το νέο πρότυπο, μαζί με μια υποτίμηση της ζωής, της οποίας το σώμα είναι το πιο απτό σύμβολο. Μόνο που αυτό, είναι η κεντρική στόχευση του Συστήματος.
Υ.Γ. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έστηναν έναν κυκλοτερό χορό, σώμα με σώμα, αγκαλιά με αγκαλιά, σε κάθε πλατεία της χώρας, σ’ ένα ελληνικό πανηγύρι, ενάντια στο Μνημονιακό Τραύμα, που θα διαρκούσε κάτι παραπάνω από μια 24ωρη απεργία…
Για να είναι η Χρονιά Καλή για Όλους
Ένας χρόνος που μοιάζει αιώνας. Η αγωνία για την εξέλιξη των οικονομικών πραγμάτων, η ένταση της ανασφάλειας, η ανεργία, η μη προοπτική, η ανυπαρξία αξιοπρέπειας, όλα αυτά και άλλα πολλά πυκνώνουν το χρόνο, έτσι που οι οδύνες μακραίνουν και γίνονται ανυπόφορες. Γι’ αυτό ο χρόνος σταματάει για τους άστεγους, τους άνεργους και τους ανθρώπους που εξασφαλίζουν το φαγητό τους από τους κάδους σκουπιδιών και τις φιλανθρωπίες. Για άλλους, όμως, ο χρόνος κυλά τρελά. Γι’ αυτό λέγεται ότι η ώρα Γκρήνουιτς θα σταματήσει να είναι η κοινή ώρα καθώς δεν μπορούν να συντονιστούν σ’ αυτή τα χρηματιστήρια και τα GPS. Με άλλα λόγια, οι «πάνω» προτίθενται να επαναρρυθμίσουν τον υστερικό «πανικό» του χρόνου της κανιβαλικής δραστηριότητάς τους. Στους «κάτω», όμως, στις εσχατιές της κοινωνίας -πλατεία Θεάτρου και Ομονοίας- ενδημεί μία κολασμένη χρονικότητα, μια απόκεντρη χρονικότητα, ένας δυστυχισμένος «πανικός» του χρόνου. Εκεί η «στιγμή» φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας και της αφαιρεί κάθε προοπτική.
Οι θλιμμένοι κάτοικοι του ακρωτηριασμένου χρόνου επιβιώνουν μόνο με την καταφυγή στο φαντασιακό ενός υπερτροφικού παρελθόντος –όπως οι ηλικιωμένοι- ή με τη δράση. Στη δεύτερη περίπτωση θα έχουμε είτε την πολιτική πράξη είτε την τυφλή βία. Αλλά ποιος είναι ο χρόνος της πολιτικής πράξης; Ποιος δημιουργεί και ποιος διαχειρίζεται τον πολιτικό χρόνο; Στη δυτική πολιτική υπάρχει ο ψυχρός χρόνος της υπομονής(ή ανοχής) και ο θερμός χρόνος της σύγκρουσης και της ανατροπής. Ο θερμός χρόνος έχει ως καύσιμο ύλη του την οργή. Συνεπώς, η διαχείριση της οργής είναι υπόθεση του χρόνου. Γι’ αυτό πολλοί ηγέτες χρησιμοποίησαν το χρόνο(«χθες ήταν νωρίς, αύριο θάναι αργά») για να ερεθίσουν ακόμα περισσότερο την αγανάκτηση των δυσανεκτούντων και να προκαλέσουν την εξέγερσή τους. Το σημαντικότερο μέσο «ψύξης» της οργής, σήμερα, είναι η τηλοψία. Γι’ αυτό ο έλεγχός της είναι καθοριστικός, καθώς μέσω αυτών ελέγχεται ο πολιτικός χρόνος(ατζέντα), η πολιτική διαδικασία(συμφέροντα) και εντέλει οι «κάτω».
Για όλα τα παραπάνω πρέπει να απαιτήσουμε έναν εκδημοκρατισμό του χρόνου. Αυτό θα συμβεί με την εξάλειψη του πελατειακού συστήματος και μία «χρονοπολιτική», η οποία θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί ο χρόνος αναμονής στα νοσοκομεία είναι άλλος για τον πλούσιο, άλλος για τον μικροαστό, που έχει «μέσο», άλλος για τον φτωχό και άλλος για τον άνεργο, που ενίοτε αφήνονται να πεθάνουν περιμένοντας. Ένα 24ωρο περίμενε ο ενενηκοντούτης Ίμβριος, ο κυρ Βαγγέλης(φωτογραφία) το ΕΚΑΒ. Οι ετεροχρονίες αυτές τσακίζουν τον άνθρωπο, θρυμματίζουν την κοινωνική συνοχή, καθώς είναι η αιτία της διάσπασης της «μεγάλης οργής», η οποία καταλήγει στον «εμφύλιο των κάτω»(κοινωνικός αυτοματισμός).
Γι’ αυτό, για να είναι η ευχή Καλή Χρονιά ουσιαστική και όχι κούφια, απαιτείται κοινωνικός και πολιτικός αγώνας για ίση και δίκαιη χρονικότητα για όλους.
Έλα 2017 να σου κάνουμε ένα δώρο
Με το 2017 δεν γνωριζόμαστε, οπότε δεν περιμένω να μου φέρει κάτι. Βέβαια, κάποιες φορές οι άγνωστοι σε εκπλήσσουν με την καλοσύνη και την γενναιοδωρία τους, οπότε μπορεί το 2017 να μου φέρει δώρα.
Μπορεί να συναντηθούμε με το 2017 και να μου πει «Πολύ σε πάω, πάρ’ τα όλα!».
Κι εγώ τι θα του δώσω;
Είναι ντροπή να σε γεμίζει ο άλλος δώρα και εσύ να είσαι με άδεια χέρια.
Θα δώσω στο 2017 την αγάπη μου.
Βέβαια, δεν μου την ζήτησε.
Οι άνθρωποι ζητούν πάντα από τον νέο χρόνο να τους φέρει κάτι γιατί είναι παρτάκηδες.
Κανείς δεν λέει «νέε χρόνε, σου πήρα αυτό και σου το προσφέρω ανιδιοτελώς».
Τι θέλω από το 2017;
Από το 2017 θέλω να έρθει το καλοκαίρι.
Δηλαδή, με το ξεκίνημα του 2017, να κάνει 30 βαθμούς και εγώ να βρεθώ στην παραλία κάποιου νησιού με το βιβλίο μου κάτω από το αρμυρίκι.
Βέβαια, το λέω τελευταία στιγμή και μπορεί το 2017 να μην έχει προετοιμαστεί για να ικανοποιήσει αυτή την επιθυμία μου.
Η κάθε νέα χρονιά δεν φέρνει τίποτα.
Οι άνθρωποι φέρνουν.
Οι άνθρωποι κάνουν την χρονιά, όχι η χρονιά τους ανθρώπους.
Καλή χρονιά.
Με αγάπη, καλοσύνη και υγεία. Και τύχη. Γιατί από τύχη ζούμε.
Με μια ματιά γύρω, δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος.
Από την άλλη, πάντα πιστεύω πως οι άνθρωποι θα κάνουν το συνειδησιακό άλμα και ο κόσμος θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη.
Σε κάθε περίπτωση, η ανθρωπότητα προχωράει.
Αργά ή γρήγορα, με πισωγυρίσματα και καθυστερήσεις, η ανθρωπότητα πάντα προοδεύει.
Για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ισχύει αυτό που είχε γράψει ο George Michael -goodbye love- πριν από 26 χρόνια:
And it’s hard to love, there’s so much to hate / Hanging on to hope / When there is no hope to speak of / And the wounded skies above say it’s much too late / Well maybe we should all be praying for time
Με αγάπη, καλοσύνη και υγεία. Και τύχη. Γιατί από τύχη ζούμε.
Το αδύνατον μπορεί να γίνει εφικτό
Ακόμα ένας καινούργιος χρόνος-κλώνος των προηγούμενων μνημονιακών χρόνων. Οσα λαμπιόνια και να ανάψουν οι δήμοι, όσα «καλές γιορτές και καλή χρονιά» να μας ευχηθούν οι φωτεινές επιγραφές και τα τηλεοπτικά σποτάκια, μοιάζουν μάλλον σαν χλευασμός προς τους άστεγους, τους άνεργους και σε αυτούς που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό.
Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που θα περάσουν καλές γιορτές και θα έχουν καλή χρονιά. Οπως εξάλλου είχαν πάντα. Και αν πεις πως αυτές οι γιορτές είναι ταξικές, τότε θα ανατρέψουν το επιχείρημά σου ως παλαιοκομμουνιστικό.
Σε αυτές τις γιορτινές μέρες οι αυτοκτονίες αυξάνονται (και όχι μόνο στην Ελλάδα). Αυτές οι επίσημες και επιβεβλημένες γιορτές είναι γιορτές της κατανάλωσης και για αυτούς που θα εισπράξουν κέρδη. Για τους υπόλοιπους είναι γιορτές αποκλεισμού και επιβεβαίωσης του περιθωρίου τους.
Σε αυτά τα εφτά μνημονιακά χρόνια έπρεπε να είχαμε συνειδητοποιήσει όλοι πως αυτή η χώρα είναι αποικία σύγχρονης μορφής. Παλιότερα οι αποικίες απαιτούσαν κατακτητικό στρατό, ιεραπόστολους για να εκπολιτίσουν τους άθεους και απολίτιστους βάρβαρους της κατώτερης φυλής.
Και μια ιθαγενή κυβέρνηση υπηρετών της μητρόπολης. Στη σημερινή εποχή αρκεί το χρέος, που είναι μια καινούργια αποικιοποίηση πολύ πιο αποτελεσματική από την κλασική. Ενας λαός καλείται να πληρώσει ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος, αλλά κατά κανόνα διεφθαρμένες κυβερνήσεις και σχεδόν πάντα με το αζημίωτο.
Και το χρέος αναγεννάται, αντί να μειώνεται αυξάνεται και δεν τελειώνει ποτέ. Η εξαθλίωση ενός λαού που προκαλείται από την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων είναι τελείως αδιάφορη για τους δανειστές και τους εγχώριους κυβερνήτες. Και δυστυχώς αυτό υπηρετεί το όλο πολιτικό σύστημα. Και σε αυτό βάζω μέσα όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Υποθέτω, θα έχουμε ενστάσεις από διαμετρικά αντίθετες πτέρυγες της Βουλής. Είναι μέσα στο σύστημα το ΚΚΕ, που δεν ψήφισε κανένα μνημόνιο και όλες οι αναλύσεις που είχε κάνει για τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν σωστές; Το ίδιο ισχύει και για τη Χρυσή Αυγή.
Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα εθνικιστικό που βάζει σε πρώτη γραμμή το έθνος και τους Ελληνες εναντίον των σιωνιστών-ιμπεριαλιστών να υπηρετεί το σύστημα;
Να τα δούμε όλα αυτά όχι από τη σκοπιά αυτών που διακηρύσσουν αλλά από αυτά που εννοούν. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα σχεδόν εκατό χρόνων, με τόσους αγώνες και θυσίες, έχει θέσει ποτέ στον εαυτό του το ερώτημα γιατί ο βασικός του εχθρός, ο φασισμός της Χ.Α., να είναι τρίτο κόμμα στη Βουλή και αυτό πέμπτο;
Κάτι στραβά δεν πήγε; Μήπως το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας την επαναστατική ρητορική του, ενδιαφέρεται μόνο για να δυναμώσει την ισχύ του, αποφεύγοντας τις κοινωνικές κακοτοπιές και περιορίζει τη δράση του και τον λόγο του στο Κοινοβούλιο; Και ίσως από αυτή την οπτική γωνία να λαδώνει τα γρανάζια του συστήματος;
Αντιθέτως η Χ.Α. έχει δράση μέσα στην κοινωνία. Αλλά αυτή η δράση της είναι εγκληματική. Και αυτό είναι δομικό στοιχείο της ανάπτυξής της. Αλλά είναι και πολιτικό κίνημα. Και αυτό έχει υποτιμηθεί. Το πολιτικό της πρόγραμμα είναι «Χίτλερ για χίλια χρόνια», που αναπτύσσει ο αρχηγός της στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» (26.5.87).
Δηλαδή αυτό που έζησε αυτός ο λαός στη ναζιστική Κατοχή, ο κ. Μιχαλολιάκος το θεωρεί ιδανικό πολίτευμα για τους γνήσιους Ελληνες. Αλλά εν τω μεταξύ είναι το τρίτο κόμμα του συστήματος και οι βουλευτές του πληρώνονται για αυτό. Και είναι γνωστό πως οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι βρήκαν στον Χίτλερ το ιδανικό καθεστώς για τα κέρδη τους.
Δηλαδή αν το δούμε με αυστηρούς κοινωνικοπολιτικούς όρους, το όλο κοινοβουλευτικό σύστημα, όπως είναι διαμορφωμένο αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, είναι σε πλήρη διάσταση με τη συντριπτική πλειονότητα αυτής της κοινωνίας.
Και το υψηλό ποσοστό της αποχής δείχνει πως περίπου οι μισοί ψηφοφόροι δεν πιστεύουν ότι η ψήφος τους μπορεί να αλλάξει κάτι, άσχετα αν ενισχύουν τα ποσοστά των κομμάτων που απορρίπτουν (π.χ. αν ένα κόμμα στο 100% των ψηφοφόρων πάρει 18%, με αποχή 50%, αυτό γίνεται 36%. Και έτσι μετριέται, και η μειοψηφία του εκλογικού σώματος μεταλλάσσεται σε πλειοψηφία).
Τι γίνεται λοιπόν όταν τα θεσμικά όργανα μιας κοινωνίας, κόμματα, συνδικάτα κ.ά., πέφτουν σε ανυποληψία και χάνουν πλήρως το κύρος τους; Δύο τινά μπορούν να συμβούν.
Ή να προετοιμάσουν την έλευση ενός εξευγενισμένου φασισμού, στιλ Μαρίν Λεπέν, ή η ίδια η κοινωνία να δημιουργήσει αυτόνομους και αυτοδιαχειριζόμενους θεσμούς σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά και κοινωνικά, που θα λειτουργούν από τη φύση τους όχι για το κέρδος αλλά για τον άνθρωπο.
Είναι όμως ποτέ δυνατόν αυτό; Δεν είναι ουτοπικό και ως εκ τούτου ανεφάρμοστο; Δύσκολο ναι. Και ίσως αγγίζει το ακατόρθωτο. Αλλά η Ιστορία μάς διδάσκει πως πολλά πράγματα που έμοιαζαν αδύνατα, έγιναν δυνατά, όταν οι πολλοί πήραν την τύχη τους στα χέρια τους. Και η μεγάλη κοιμωμένη ξύπνησε.
efsyn.gr
μέσω www.nostimonimar.gr
Ένας χρόνος
Αννίτα Λουδάρου
Στη πλάκα ενός ρολογιού οι δείκτες γυρίζουν κυκλικά. Οι αστρολόγοι λένε πως ο μοναδικός αστερισμός που σχηματίζουν οι πλανήτες τη στιγμή της γέννησης του κάθε ανθρώπου είναι το διαρκές θέμα της ζωής του, είναι αυτό που καθορίζει την διαδρομή της ζωής του. Μοιρολατρικό μου φαίνεται αυτό.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είναι παραμύθι , αυτό πιστεύω. Είναι μια ιστορία απολύτως αληθινή . Πρώτο σπίρτο και ο παράφορος έρωτας σου εμφανίζεται στο λεπτό σε αστροδευτερόλεπτα όμως χάνεται και μένεις εσύ και το κενό. Δεύτερο σπίρτο και ντύνεσαι μαλάματα , παλεύεις , χτίζεις σπίτια , αγοράζεις τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα με ορμή όμως σε συμπαντοδευτερόλεπτα χάνονται κάτω από σκόνη στο πρώτο σεισμό. Τρίτο σπίρτο στο νοσοκομείο αντί για ανυπόμονες νοσοκόμες βλέπεις να υπάρχουν άγγελοι . Το σπίρτο όμως σβήνει σε απειροδευτερόλεπτα και εσύ έχεις χτυπηθεί αμείληκτα από την ίδια αρρώστια. Στη πλάκα ενός ρολογιού οι δείκτες γυρίζουν κυκλικά , ακριβώς όπως και η αυταπάτη....
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είναι παραμύθι , αυτό πιστεύω. Είναι μια ιστορία απολύτως αληθινή . Πρώτο σπίρτο και ο παράφορος έρωτας σου εμφανίζεται στο λεπτό σε αστροδευτερόλεπτα όμως χάνεται και μένεις εσύ και το κενό. Δεύτερο σπίρτο και ντύνεσαι μαλάματα , παλεύεις , χτίζεις σπίτια , αγοράζεις τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα με ορμή όμως σε συμπαντοδευτερόλεπτα χάνονται κάτω από σκόνη στο πρώτο σεισμό. Τρίτο σπίρτο στο νοσοκομείο αντί για ανυπόμονες νοσοκόμες βλέπεις να υπάρχουν άγγελοι . Το σπίρτο όμως σβήνει σε απειροδευτερόλεπτα και εσύ έχεις χτυπηθεί αμείληκτα από την ίδια αρρώστια. Στη πλάκα ενός ρολογιού οι δείκτες γυρίζουν κυκλικά , ακριβώς όπως και η αυταπάτη....
Τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε δεν τον κάνω ποτέ. 'Αλλωστε γιατί ; Αφού ο χρόνος φεύγει. Αυτοί που φεύγουν να πηγαίνουν στο καλό ή να πηγαίνουν στο διάολο. Δεν είναι ανάγκη να μας γράφουν. Ανοικτός θα παραμείνει ο σταθμός της Ομόνοιας απόψε για να προστατέψει τους άστεγους από το δυνατό ψύχος. Στην πλατεία στήθηκε μια πελώρια ρόδα που ακόμα δεν γυρνάει . Όταν αρχίσει να γυρνάει θα γυρνάει κυκλικά όπως οι δείκτες στη πλάκα του ρολογιού.
Στο βλέμμα σου είδα λύπη για τα παιδιά που κρυώνουν στους δρόμους και έχει καταφέρει η λύπη εαυτών και αλλήλων να μας εξιλεώνει. Ζέστανε στο μαγκάλι του καστανά όλη σου την απώλεια. Όταν μετράμε τον χρόνο ανάποδα ξέρω πως θα μετρά και το κορίτσι που ζει πια στην Κοπεγχάγη και η οικογένεια που έφυγε για Βερολίνο. Καλύτερα ή χειρότερα; Εσύ θα πεις καλύτερα , εγώ θα πω χειρότερα , δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι κάπου αλλού , κάπου μακριά , κάτι άφησαν πίσω και δεν ήθελαν.
Είναι οι μέρες που μοιάζουν πιο σκοτεινές. Σαν κάποιος να δίνει την εντολή πως υπερβήκαμε τα επιτρεπτά βήματα, απαγορεύεται πλεον ο προαυλισμός και θα μείνουμε σε απομόνωση διαρκείας. Είναι οι μέρες που μετριόμαστε και βγαίνουμε λίγοι . Είναι μέρες που βγήκαν οι υποχωρήσεις σε πρώτο πλάνο.Είναι οι μέρες που κοιτάμε τα ταβάνια γεμάτοι ενοχές . Οι μέρες που μου λες πως δεν ερωτεύεσαι πια κανέναν και εγώ γεμίζω λύπη.
Μένει κάτι. Μια ξεχασμένη αίσθηση του μέτρου, του αληθινά αναγκαίου, του απαραίτητου, του ουσιώδους. Τα απαραίτητα είναι εντυπωσιακά κοινότοπα και προς μεγάλη μας έκπληξη δεν μας λείπουν όλα. Χωρίς δαπάνες προβολής, χωρίς φλύαρες συμβάσεις, χωρίς χλιδή και κούφια ματαιοδοξία αλλά με πίστη πως η ζωή έχει ένα εκατομμύριο λόγους και παραπάνω που αξίζει να την ζεις.
Την καρδιά του χειμώνα διαλέγει ο χρόνος για ν΄αλλάξει σκυτάλη. Μέσα στο δυνατό ψύχος θα γυρίσει άλλη μια στροφή ο δείκτης. Με τα ίδια υλικά, τα ίδια τούβλα θα είναι χτισμένος και ο καινούργιος χρόνος ; Τα ίδια προβλήματα; Kι αυτό που ονειρευτήκαμε μια άλλη καλύτερη ζωή είναι χιμαιρικό; Θα προχωράμε έτσι μέχρι που μετά από χρόνια από το παραθυράκι του μεγάλου ρολογιού θα βγει μια μαριονέτα και θα λεει '' όταν ήσασταν νέος..'';
Όχι! Ο πραγματικός χρόνος δεν έχει αντίστροφες μετρήσεις. Κάποια πράγματα άργησαν βαριά και αφήνουν πίσω τους το βάρος της αργοπορίας.Την ώρα που το 16 θα εκπνέει και εμείς θα εξακολουθούμε να ρωτάμε τους ανθρώπους αν μας αγαπάνε , να μην ξεχάστούμε και χάσουμε από τα μάτια μας τη φωτιά στο τζάκι. Αυτή να τη κρατήσουμε δυνατά να καίει πάνω απο την εορταστική χοληστερίνη. Να κάψει όλη την σιωπή που φέρνει ο φόβος του καινούργιου. Μαζί και την μοναξιά που γδέρνει την φωνή μας ( όλων την φωνή). Μέχρι να ξημερώσει.
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016
Χαλέπι… η επικίνδυνη ηθική & πολιτιστική ήττα της Δύσης!
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας (http://nikosklitsikas.gr/)
* Μαζικοί τάφοι με πτώματα από στρατιώτες αιχμαλώτους, αθώους πολίτες, γέροντες και…
γερόντισσες, μικρά παιδιά με ακρωτηριασμένα σώματα… θύματα των μισθοφόρων δολοφόνων της «πολιτισμένης» δύσης, των «μετριοπαθών ανταρτών» για τον «εκδημοκρατισμό» της Συρίας…
* 110 ΝΑΤΟϊκοί αξιωματικοί συνελήφθησαν στο στρατηγείο των τζιχαντιστών, να προσφέρουν τις γνώσεις τους τους…
* «Αυτοκτονεί» ο Yves Chandelon, ανώτατος αξιωματούχος του ΝΑΤΟ, με αρμοδιότητα τους τζιχαντιστές…
* 1.000.000 εκατομμύριο εκτοπισμένοι κάτοικοι από το Χαλέπι, επέστρεψαν στα σπίτια τους… από τους καταυλισμούς που τους φιλοξενούσε η κυβέρνηση (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, πατριωτικές δυνάμεις) της Συρίας…
* Μετά από πέντε (5) χρόνια γιορτάζουν πανηγυρικά τα Χριστούγεννα ξανά στην πόλη Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι αδελφωμένοι…
* Πατριαρχική Θεία Λειτουργία του Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη Αντιοχείας στο Χαλέπι… για την απελευθέρωση από τους τρομοκράτες…
* 110 ΝΑΤΟϊκοί αξιωματικοί συνελήφθησαν στο στρατηγείο των τζιχαντιστών, να προσφέρουν τις γνώσεις τους τους…
* «Αυτοκτονεί» ο Yves Chandelon, ανώτατος αξιωματούχος του ΝΑΤΟ, με αρμοδιότητα τους τζιχαντιστές…
* 1.000.000 εκατομμύριο εκτοπισμένοι κάτοικοι από το Χαλέπι, επέστρεψαν στα σπίτια τους… από τους καταυλισμούς που τους φιλοξενούσε η κυβέρνηση (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, πατριωτικές δυνάμεις) της Συρίας…
* Μετά από πέντε (5) χρόνια γιορτάζουν πανηγυρικά τα Χριστούγεννα ξανά στην πόλη Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι αδελφωμένοι…
* Πατριαρχική Θεία Λειτουργία του Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη Αντιοχείας στο Χαλέπι… για την απελευθέρωση από τους τρομοκράτες…
* Ο «χασάπης Άσαντ» σεμνός προσκυνητής των Χριστουγέννων (Ο «αιμοσταγής δικτάτορας» τίμησε τη γέννηση του Θεανθρώπου, στα Ελληνορθόδοξα Μοναστήρια…)…
… κι η δύση θέλει να «δικάσει» τον Άσαντ! Μαζί κι η αποικία Ελλάδα, ζητάει να δικαστεί ο δημοκρατικά εκλεγμένος από τον λαό της Συρίας πρόεδρος Άσαντ!
Σε τι κόσμο ζούμε;
Τι μας ετοιμάζουν τα αρρωστημένα μυαλά της νέας τάξης, του 4ου Ράιχ;
Νεκρική σιωπή στη δύση για τα περισσότερα από 100 πτώματα σε μαζικούς τάφους, που δολοφονήθηκαν με την κλασική, πλέον, μέθοδο των «μετριοπαθών ανταρτών», το σφαγιασμό.
Νεκρική σιωπή στη δύση για τις τεράστιες αποθήκες οπλισμού των «μετριοπαθών ανταρτών», σε νοσοκομεία και σχολεία. Όπλα για να εξοπλίσουν χιλιάδες δολοφόνους, όλα δυτικών «πολιτισμένων» χωρών και των ΗΠΑ.
Νεκρική σιωπή στα δυτικά ΜΜΕ, για όλα αυτά…
Νεκρική σιωπή κι ο Γενς Στόλτενμπεργκ, μαζί με την ανεπάγγελτη Μογκερίνι, που πριν λίγες ημέρες ανανέωσαν το δολοφονικό εμπάργκο εναντίον του λαού της Συρίας, για «ανθρωπιστικούς λόγους», δηλαδή να μην απελευθερωθεί το Χαλέπι.
Καμία προσπάθεια των ΜΜΕ και δημοσιογράφων, καμία νύξη για συσχέτιση της «αυτοκτονίας» του Yves Chandelon -ανώτατος αξιωματούχος του ΝΑΤΟ, με αρμοδιότητα τους τζιχαντιστές-, με την απελευθέρωση του Χαλεπιού. Πυροβολήθηκε στο κεφάλι μέσα στο αυτοκίνητό του. Ενώ είχε δηλωμένα και με άδεια τρία (3) πιστόλια, δολοφονήθηκε με ένα πιστόλι που δεν ήταν δικό του… «αγνώστου πατρότητας«.
– Mystery as NATO Auditor General is found shot dead in suspicious circumstancesΗ οικογένεια του «αυτοκτονημένου» Yves Chandelon, δεν αναγνωρίζει και δεν αποδέχεται την επίσημη εκδοχή της αυτοκτονίας. Είχε εμπιστευτεί στην οικογένειά του πως ερευνούσε την παράνομη διοχέτευση χρημάτων προς την ισλαμική τρομοκρατία και δεχόταν «περίεργα» απειλητικά τηλεφωνήματα. Όλα δείχνουν πως ο Ομπάμα με την Κλίντον, λίγο πριν αποχωρήσουν, θέλουν να καθαρίσουν κάθε ίχνος της δραστηριότητάς τους, ή πως στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ έχουμε μια διάσπαση.
Ότι κι αν συμβαίνει, δεν αλλάζει σε τίποτα τον ρόλο της διοίκησης Ομπάμα-Κλίντον, Ευρωπαϊκής Ένωσης, αραβικών δικτατορικών καθεστώτων και Ισραήλ, στη δημιουργία, στρατολόγηση, εκπαίδευση των δολοφόνων του χαλιφάτου, με ότι ονόματα θέλουν να προσδώσουν οι ίδιοι.
Καμία αναφορά των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων για τη σύλληψη των 110 ΝΑΤΟϊκών αξιωματικών από τον Αραβικό στρατό της Συρίας, σε μια υπόγεια κάβα στο Χαλέπι, Ένοχοι ως διοικητές κι ινστρούχτορες των αποκεφαλιστών, των αγαπημένων «μετριοπαθών ανταρτών» της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. Ξένοι αξιωματικοί στο έδαφος μιας κυρίαρχης χώρας, συνεργάτες δολοφόνων και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο: εγκληματίες πολέμου!
Η ηλεκτρονική κατασκοπία των Ρώσων, σε συνεργασία με τους γνωστούς «χάκερς» των υπηρεσιών πληροφοριών της Συρίας, εντόπισαν μια πλήρως εξοπλισμένη αίθουσα επιχειρήσεων στην οδό Al-Shorad, της συνοικίας Suq al-Luz, στο Ανατολικό Χαλέπι. Για αυτούς είχε ξεκινήσει με τεράστια ένταση η δυτική καμπάνια της «ανθρωπιστικής ανακωχής» στο Χαλέπι, με πρωταγωνιστές της οργανώσεις της «δικαιωματικής αριστεράς», της «κοινωνίας των πολιτών», αυτής της «αριστεράς» που η ιστοριογραφία κατέγραψε ως «ιμπεριαλιστική αριστερά».
Παραδόθηκαν χωρίς καμία αντίσταση, δηλώνοντας ονοματεπώνυμο, βαθμό, χώρα προέλευσης: ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Μαρόκο, Ιορδανία και Κατάρ.
Η «αλεπού» Bashar Al Ja’afari, ο μόνιμος πρεσβευτής της Συρίας στον ΟΗΕ, έθεσε επισήμως το ζήτημα ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ΅, το οποίο συνεδρίασε «κεκλεισμένων των θυρών», αλλά έδωσε κατάλογο μόνον 12 ξένων αξιωματικών και συγκεκριμένα 6 Σαουδαράβων, 1 Αμερικανό, 1 Ισραηλινό, 1 Τούρκο, 1 Μαροκινό κι έναν Ιορδανό.
Όλα δείχνουν πως οι «Άσσοι» της τράπουλας είναι στα χέρια του Άσαντ. Ένα δείγμα, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δόθηκε στη δημοσιότητα –με σιγή κι απόκρυψη από τα δυτικά ΜΜΕ-, αλλά τα ανεκτίμητα χαρτιά θα είναι σίγουρα αντικείμενο ιδιαίτερων «διαπραγματεύσεων«!
Τώρα, όλοι αυτοί οι κρατούμενοι αξιωματικοί είναι στη φάση διαπραγμάτευσης, ώστε να επιτευχθεί μια «ανώδυνη» και διακριτική απελευθέρωσή τους. Η Τουρκία θα πρέπει να προσφέρει πολλές «υπηρεσίες» μιας και η πλειοψηφία των αξιωματικών της ανήκουν. Ο Ερντογάν δίνει «γη και ύδωρ» για διακριτική απελευθέρωση των αξιωματικών του. Θα μπορούσε ακόμη να καταγγείλει και τον ίδιο τον Ομπάμα, ώστε να διασώσει το δικό του τομάρι.
Αυτοί οι αξιωματικοί είχαν συγκεκριμένα καθήκοντα διοίκησης και συντονισμού των τρομοκρατικών ομάδων στο εσωτερικό μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης χώρας, τη Συρία (Αλ Νούσρα, ελεύθερος συριακός στρατός κι άλλες ονομασίες της παλιάς Αλ Κάιντα), εκείνης της τρομοκρατίας που δήθεν πολεμούσε από χρόνια η δύση και που είχε χρησιμοποιήσει με επιτυχία στο Αφγανιστάν.
«Δικαίως» ήταν χαρούμενοι οι ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο της Αττάλειας, όταν οι τζιχαντιστές καταλάμβαναν τη μία πίσω από την άλλη τις πόλεις τις Συρίας, αλλά ο «ξενοδόχος», ο λαός της Συρίας είχε κάνει υπόθεση ζωής την Πατρίδα!
Το Δυτικό Κέντρο Επιχειρήσεων στο Χαλέπι, έδινε τις κατευθύνσεις της επιχειρησιακής δράσης των τρομοκρατών σε στενή διασύνδεση με τη ΝΑΤΟϊκή βάση της Σμύρνης, όπου με τα ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτει, τις υποκλοπές επικοινωνιών κι εντοπισμούς στόχων έδινε μεγάλο προβάδισμα στους τζιχαντιστές.
Σήμερα, για παράδειγμα, ο Αμερικανός αξιωματικός David Scott Weiner, των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ, είναι στα χέρια του Άσαντ, επισήμως… Το ίδιο κι ο Ισραηλινός David Shlomo Aram,των Ειδικών Δυνάμεων του Ισραήλ. Τα στοιχεία τους πρέπει να τα αναζητήσει κάποιος σε ρωσικά, ιρανικά, λιβανέζικα και ΜΜΕ της Λατινικής Αμερικής, αλλά δεν θα τα βρει ΠΟΤΕ στα δυτικά ΜΜΕ.
Τα δυτικά ΜΜΕ και το σύνολο της δημοσιογραφίας έχτισαν ένα πελώριο τείχος σιωπής και στην απελευθέρωση του Χαλεπίου. Εντελώς «τυχαία» και «συμπτωματικά«, έδωσε χέρι βοήθειας κι η δολοφονική επίθεση στο Βερολίνο, όπου για ακόμη μια φορά ο «τρομοκράτης» κρατάει μαζί του όλα τα σχετικά έγγραφα ταυτοπροσωπίας.
‘Οπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει κι ευκαιρίας δοθείσης υπενθυμίζουμε ορισμένες περιπτώσεις, που διαφεύγουν της «δημοσιογραφίας»:
‘Οπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει κι ευκαιρίας δοθείσης υπενθυμίζουμε ορισμένες περιπτώσεις, που διαφεύγουν της «δημοσιογραφίας»:
* Αυτή είναι η πράκτορας της Μοσάντ, που τράβηξε και διέδωσε τα βίντεο των σφαγών σε Νίκαια, Παρίσι και Μόναχο…
* Ποια η σχέση του Omar Mateen, του σφαγέα στο Ορλάντο, με τις μυστικές υπηρεσίες;
* ΣΟΚ! To Παρίσι αρνήθηκε να παραλάβει λίστα Γάλλων τρομοκρατών από τη Συρία!
* Ο Βέλγος ΥΠΕΞ Didier Reynders… ήθελε να στηθεί μνημείο για τους ήρωες τζιχαντιστές που πήγαιναν στη Συρία!
Στο Χαλέπι η ήττα της δύσης δεν ήταν μια απλή ήττα. Ήταν μια πανωλεθρία και τα στοιχεία είναι αδιάψευστα ντοκουμέντα: όπλα όλων των ειδών που χρησιμοποιούν ΜΟΝΟΝ οι ειδικές δυνάμεις ΝΑΤΟϊκών χωρών και δεν υπάρχουν στο «εμπόριο» και η παρουσία των ξένων «στρατιωτικών συμβούλων» στις υπηρεσίες των τρομοκρατών. Ίδια «συνταγή»: Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη.
Στη Συρία τελείωσε το όνειρο της δύσης, η «αραβική άνοιξη«. Τώρα ο άξονας της Αντίστασης μπορεί να σηκώνει τη φωνή, να δικάσει ως κατασκόπους κι εγκληματίες πολέμου δεκάδες ΝΑΤΟϊκούς αξιωματικούς. Γιατί όχι, να τους βλέπουμε να κάνουν πασαρέλα στις τηλεοπτικές οθόνες. Οι αιχμάλωτοι αξιωματικοί θα πληρώσουν υψηλό τίμημα αν τους εγκαταλείψουν οι πατρίδες τους κι αυτό θα στοιχίσει στις κοινωνίες αυτών των χωρών που δημιούργησαν την τρομοκρατία.
Το τείχος της νεκρικής σιωπής έχει υψωθεί από τα δυτικά ΜΜΕ και στην καθημερινότητα στο Χαλέπι, μετά την απελευθέρωσή του από τους τρομοκράτες. Ο κόσμος στους δρόμους πανηγυρίζει με τους απελευθερωτές στρατιώτες του Αραβικού στρατού της Συρίας, οι σημαίες της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Χεζμπολά ανεμίζουν σε λαϊκές γιορτές σε δρόμους και πλατείες. Τα Χριστούγεννα έδωσαν την ευκαιρία να γιορτάζουν τη γέννηση του Θεανθρώπου Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι μαζί κι χαρά των Χριστιανών, κυρίως των Ελληνορθόδοξων του πατριαρχείου Αντιόχειας, η επιλογή του προέδρου Άσαντ να επισκεφθεί τα μοναστήρια ως σεμνός προσκυνητής.
Όμως, αυτές οι εικόνες, αυτές οι ειδήσεις δεν βρίσκουν χώρο στα δυτικά ΜΜΕ. Στην Ελλάδα, μας πρόσφεραν τα κρατικά κι ιδιωτικά κανάλια γιορτασμούς Χριστουγέννων σ’ ολόκληρο τον κόσμο, εκτός από τη Συρία! Μόνον σε λίγα ιστολόγια (μπλογκς) μπορεί να βρει κάποιος αυτές τις ειδήσεις. Κανένας δημοσιογράφος δεν ντρέπεται γι’ αυτή τη χυδαία δημοσιογραφική πορνεία: Η ΕΣΗΕΑ είναι ο προστάτης της δημοσιογραφικής πορνείας… που έχει ονοματεπώνυμο!
Το άκρον άωτον του κυνισμού και της αναλγησίας, του σουρεαλισμού;Ο μόνιμος εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ, δέχθηκε εντολή από τον Κοτζιά και τον πρωθυπουργό μας να ψηφίσει υπέρ της παραπομπής του Άσαντ σε διεθνές ποινικό δικαστήριο!
“Άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου!”… Η Ελλάδα είχε αναλάβει ένα πολύ βρώμικο ρόλο στην ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας… κι έχει ονοματεπώνυμο: Σταύρος Λαμπρινίδης. «Assad must go!»… τέλος! To ελληνικό «άρωμα» στην υπόθεση…Σήμερα τι ανταλλάγματα λαμβάνει η σημερινή κυβέρνηση και συνεχίζει αυτή την «πολιτική»;Μήπως αποφυγή της διχοτόμησης της Κύπρου μας, με το νέο σχέδιο Ανάν από την πίσω πόρτα με «διζωνική»;
Μήπως να τεθεί μένα τέλος στις προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο, τη Θράκη, τα νησιά της πατρίδας μας;
Μήπως διαγραφή χρέους κι όχι «ελάφρυνση» και μείωση τόκων για 400 χρόνια;Ποιος θα προστατεύσει αυτό τον λαό από τους «σωτήρες» μας;
Οι «σωτήρες» μας μπορεί να ξέχασαν… ο λαός κι η ιστορία ποτέ:
«Όποιος νιώθει κι ασπάζεται τα ιδανικά των μαρξιστών-λενινιστών, οφείλει να κάνει δικό του τον αγώνα του Συριακού λαού και του προέδρου Bashar Al Assad…Όποιος σήμερα στρέφει αλλού το πρόσωπό του, θα κριθεί από την ιστορία« Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου
Το πόθεν έσχες της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Με αφορμή τη δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες των βουλευτών, υπάρχουν δημοσιεύματα που αφορούν τις καταθέσεις της Κωνσταντίνας Κούνεβα, η οποία είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Υποθέτω πως ο θόρυβος για τις καταθέσεις στο λογαριασμό της Κωνσταντίνας Κούνεβα, γίνεται για περάσουν απαρατήρητα τα πόθεν έσχες -και τα έργα- άλλων πολιτικών.
Να θυμίσω πως τις παραμονές των Χριστουγέννων του Δεκεμβρίου του 2008, έγινε επίθεση στην καθαρίστρια και συνδικαλίστρια -τότε- Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Οι δυο δράστες την περιέλουσαν με βιτριόλι και την ανάγκασαν να το πιεί.
Οι δράστες -που παραμένουν ασύλληπτοι- δεν επικηρύχτηκαν αμέσως αλλά μετά από 11 μήνες, και αφού κάποιοι φρόντισαν να επισημάνουν στην πολιτική ηγεσία πως επικηρύσσονται ληστές τραπεζών αλλά όχι αυτοί που επιτίθενται με βιτριόλι σε μια καθαρίστρια που αγωνιζόταν για καλύτερες συνθήκες εργασίας για τις καθαρίστριες.
Αμέσως μετά την επίθεση, υπήρξε μια προσπάθεια από τους πολίτες να μαζευτούν χρήματα, για να γίνουν οι χειρουργικές επεμβάσεις που χρειαζόταν η Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Άνοιξαν τραπεζικοί λογαριασμοί στο όνομά της Κωνσταντίνας Κούνεβα, ενώ υπήρξε και γενικό κάλεσμα για οικονομική ενίσχυση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Μεταξύ άλλων, κάποιοι μπλόγκερ έκαναν κάλεσμα στο BIOS, όπου υπήρχε ένα κουτί, όπου ο καθένας μπορούσε να αφήσει χρήματα· το ξέρω γιατί ήμουν ένας από αυτούς που έκαναν το κάλεσμα και ήμουν εκεί.
Αυτά είναι τα χρήματα στο λογαριασμό της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Χρήματα των πολιτών της χώρας που προσπάθησαν -όσο μπορούσε ο καθένας- να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που δέχτηκε μια άνανδρη και δολοφονική επίθεση.
Αν σε κάποιους φαίνονται πολλά τα χρήματα, ας σκεφτούν τι έχει περάσει η Κωνσταντίνα Κούνεβα από το 2008 μέχρι σήμερα, πόσα θα περάσει ακόμα και πόσα θα μείνουν αγιάτρευτα.
Δεν μετριούνται όλα στη ζωή με το χρήμα.
Δεν είναι το παν τα χρήματα στη ζωή. Τα χρήματα είναι χαρτιά.
Επίσης, όλοι αυτοί που παθαίνουν υστερία με μια ρυτίδα ή με ένα σπυράκι στο πρόσωπό τους, ας σκεφτούν για ένα λεπτό το πρόσωπό τους μετά από επίθεση με βιτριόλι.
Οι πολίτες της χώρας -και οι γιατροί της χώρας- στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, μετά από την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Η καταγωγή της Κωνσταντίνας Κούνεβα, η συνεργασία της στη συνέχεια με τον ΣΥΡΙΖΑ -ή οτιδήποτε άλλο δεν αρέσει σε κάποιον- είναι παντελώς άσχετα με τη συμπαράσταση των πολιτών σε έναν άνθρωπο που σημαδεύτηκε για πάντα επειδή αγωνιζόταν για τα δικαιώματά του και για τα δικαιώματα των συναδέλφων του.
Και το μυαλό το έχουμε για να σκεφτόμαστε. Μόνοι μας.
Το τέλος της Ιστορίας και ο Μπαλζάκ της εποχής μας
Του Δημήτρη Κούλαλη
Στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε ο λέκτορας του Κέιμπριτζ και του Στερν, Μανουέλ Αριάγκα, στο «Ν.» ξεχωρίζουν τρία σημεία, τα οποία, κατά τη γνώμη του γράφοντος, δίνουν το πολιτικό στίγμα του κοινωνικοοικονομικού ζόφου των ημερών μας.
Στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε ο λέκτορας του Κέιμπριτζ και του Στερν, Μανουέλ Αριάγκα, στο «Ν.» ξεχωρίζουν τρία σημεία, τα οποία, κατά τη γνώμη του γράφοντος, δίνουν το πολιτικό στίγμα του κοινωνικοοικονομικού ζόφου των ημερών μας.
Το πρώτο, έχει να κάνει με το έλλειμμα (διάβαζε επίφαση) δημοκρατίας στα σύγχρονα «αστικά» πολιτεύματα. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Με δεδομένη την απελπισία που τόσοι από εμάς αισθανόμαστε, εξετάζοντας τα πολιτικά γεγονότα τις τελευταίες δεκαετίες, είναι εύκολο να αναπτύξει κανείς την εντύπωση ότι βιώνουμε μια «αποσάθρωση» ή επιδείνωση του τρόπου λειτουργίας της πολιτικής εκπροσώπησης. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι υπήρχε κάποιο είδος «χρυσής εποχής» της δημοκρατίας, όπου οι επίλεκτοι εκλεγμένοι εκπροσωπούσαν επαρκώς το κοινό συμφέρον. Αυτό που υπήρχε, στην καλύτερη περίπτωση, ήταν μια ιδιαίτερα ευημερούσα και σταθερή περίοδος σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης κατά το 2ο μισό του 20ου αιώνα, κατά την οποία, υπό τη διαφαινόμενη απειλή της Σοβιετικής Ένωσης δίπλα στην πόρτα μας οι εκλεγμένοι μας “εκπρόσωποι” συμπεριφέρθηκαν κατά τρόπο όχι τόσο κατάφωρα ασυμβίβαστο με τη γενική βούληση των πολιτών».
Το δεύτερο, έχει να κάνει με την αλλοτριωτική λογική της ανάθεσης· μια λογική, βγαλμένη απ’ τα σπλάχνα της δεσπόζουσας συστημικής θεωρίας, η οποία θεωρητικοποιεί την παγκοσμιοποίηση και παθητικοποιεί τα λαϊκά στρώματα· αφήνοντας έτσι χώρο στους εκάστοτε μικροεμποράκους της ελπίδας να βυθίσουν το λαό στις αυταπάτες και τα αδιέξοδα.
Επί του τελευταίου, επισημαίνει ο καθηγητής:
«Μας έχουν ήδη πουλήσει επιτυχώς την ιδέα ότι η λύση στις πολιτικές προκλήσεις έρχεται κατ’ ανάγκη με την επιλογή καλύτερων ηγετών. Αυτή η προσωποποίηση της πολιτικής – το να εξισώνεις δηλαδή πολιτικές επιλογές με την απόφαση ψήφου – είναι μια επικίνδυνη πλάνη. Καταλήγουμε κάθε φορά να περιμένουμε ότι η εκλογή ενός διαφορετικού αρχηγού θα παράγει καλύτερα αποτελέσματα – και, τις περισσότερες φορές, μένουμε με μια βαθιά απογοήτευση στο τέλος».
Το τρίτο, και σημαντικότερο, αφορά το περιβόητο νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο της «ΤΙΝΑ». Οι Μαρξ και Ένγκελς, έγραφαν για τους ταγούς του «δεν υπάρχει εναλλακτική» της εποχής τους:
«Η σύγχρονη κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της αστικής τάξης στο σύνολό της. (…) Όταν παροτρύνει το προλεταριάτο να πραγματοποιήσει τα συστήματά του και να μπει στη νέα Ιερουσαλήμ, δεν κάνει άλλο τίποτα στο βάθος παρά να το προσκαλεί, να διατηρήσει τη σημερινή κοινωνία, αλλά- και- να απαλλαχτεί από τις εχθρικές αντιλήψεις που έχει γι’ αυτήν» (Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς, ΜΚΚ).
Στο ίδιο μήκος κύματος, συμπερασματικά, και ο Μανουέλ Αριάγκα:
«Mας έχουν κάνει να πιστέψουμε με μεγάλη επιτυχία την παραπλανητική ιδέα ότι δεν υπάρχουν βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις. Ότι “έτσι είναι ο κόσμος” και πως οι “λογικοί” καλά πληροφορημένοι άνθρωποι, “γνωρίζουν” ότι πολύ απλά δεν υπάρχει καμία νέα κοινωνική, πολιτική ή / και οικονομική διαρρύθμιση άξια για να αγωνιστούμε. (…) Το παρόν σύστημα είναι εξαιρετικά επιτυχές στο να καλλιεργεί μιαν αίσθηση αδυναμίας στους περισσότερους των πολιτών. Όταν αρχίζουν να πιστεύουν ότι ίσως και να υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, τότε ξαναπέφτουν στο προγραμματισμένο αίσθημα ανικανότητας κι αποκλείουν αμέσως αυτές τις εναλλακτικές λύσεις, ως εντελώς αδύνατες προς εφαρμογή».
***
Τα προαναφερθέντα αποτελούν μια ακαδημαϊκή, θεωρητική προσέγγιση που κάλλιστα θα μπορούσε να απευθύνεται στο μέσο Έλληνα πολίτη, ειδικά μετά τα όσα έχουν συμβεί την τελευταία επταετία.
Μετά απ’ όλους αυτούς τους «Μεσσίες», μετά από τόσες θυσίες· ύστερα από τόσα αιματοβαμμένα (χωρίς εισαγωγικά) πλεονάσματα· ύστερα από τόση κοροϊδία και ταπείνωση, τα κυρίαρχα αισθήματα των ανθρώπων σήμερα στην Ελλάδα είναι ο φόβος, ο θυμός και η απογοήτευση.
Εδώ, λοιπόν, αναδεικνύεται το τεράστιο βάρος που καλείται να σηκώσει η Αριστερά· το βάρος της αναγέννησης ενός ολόκληρου λαού .
Εκείνη η Αριστερά της πάλης, της σύγκρουσης και της ρήξης, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την καρδιά του κινήματος που θα φέρει και πάλι την ελπίδα στα σπίτια και στις ψυχές των καταφρονεμένων και των παραγκωνισμένων αυτού του τόπου.
Οφείλει: α) να αναζωπυρώσει την ταξική «φλόγα» του εργατικού κινήματος σε μια εποχή που το εργασιακό χάος επιβάλλεται ως κανονικότητα και τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα προλεταριοποιούνται, β) να αποκρυσταλλώσει το ριζοσπαστικό οικονομικό και πολιτικό της σχέδιο που δεν στοχεύει στην πρόσκαιρη και επιδερμική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αλλά στην ολική ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος παραγωγής καθώς και του τρόπου άσκησης της πολιτικής.
Ένα σχέδιο που περιλαμβάνει: την άρνηση πληρωμής του δημόσιου (;) χρέους, την αναδιανομή του πλούτου, την προοδευτική φορολογία, την κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων με λαϊκό έλεγχο, την ανασυγκρότηση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής· την απαγκίστρωση της πολιτικής διαδικασίας από την επιρροή της «αστικής» ιδεολογίας και την εμβάθυνση της δημοκρατίας.
Μα καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος, είναι τόσο εύκολο να γίνουν όλα αυτά; Γιατί να αφήσουν μια μικρή χώρα να αποδεσμευτεί έτσι απλά;
Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι η κατάληψη της εξουσίας και η σταδιακή μετάβαση σε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο θα είναι μια απλή υπόθεση.
Μιλάμε άλλωστε, για θεσμούς και ανθρώπους που εξαπέλυσαν λυσσαλέα επίθεση ακόμη και στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ – όχι ότι υπήρχε η πρόθεση από την πλευρά των κυβερνώντων να το υλοποιήσουν· μην ξεχνάμε, άλλωστε, το ανακοινωθέν του Eurogroup της 20/2/2015, στο οποίο αναφερόταν ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν τη ρητή δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα» – με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
Για αυτόν τον λόγο, η Αριστερά πρέπει να προετοιμάσει τους πολίτες για παν ενδεχόμενο στη διάρκεια αυτής της αλλαγής.
Απαιτείται, δηλαδή, μια εκστρατεία οργάνωσης και ενθάρρυνσης των εργαζομένων να στηριχτούν στις δικές τους αστείρευτες δυνάμεις δημιουργώντας μια πλατιά κοινωνική συμμαχία σε όλη την επικράτεια· μια κοινωνική ασπίδα για τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία.
Στόχος, επομένως, η συσπείρωση των «από κάτω» και η απελευθέρωση όλων των πνευματικών και παραγωγικών αρετών τους με σκοπό την ιδεολογική και πολιτική επικράτηση. Όλα αυτά μέσα από έναν μαζικό φορέα που θα φέρει την πολιτική πρόταση της Αριστεράς σε κάθε γειτονιά, κάθε σπίτι, σε όλους τους χώρους δουλειάς· σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο.
Πάντα με έναν σαφή, ξεκάθαρο ιδεολογικό – ταξικό προσανατολισμό.
Γιατί, χωρίς αυτόν, το πιθανότερο είναι να καταλήξει ακόμη μία «εξεγερσιακή φούσκα», άμεσα ελεγχόμενη τόσο από τους εκάστοτε πολιτικούς ταρτούφους όσο και από την εξουσία. Πρέπει, λοιπόν, να μιλάμε συλλογικά – με μία φωνή.
Τι θα λέει αυτή η «φωνή»; Κατάργηση της εξουσίας του κεφαλαίου και αντικατάστασή της από μια άλλη, λαϊκή, που δεν θα βυθίζει τον λαό στην ανεργία και την ανέχεια, αλλά θα είναι σάρκα από τη σάρκα του.
Λένε πως ήρθε το τέλος της Ιστορίας και πως αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει. Εμείς, πάλι, συνεχίζουμε να πιστεύουμε αυτό που έλεγε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ: «Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία θα χτιστεί σε άλλη βάση».
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, την Παρασκευή 23.12.2016
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016
Για την αποφυγή μιας νέας τραγωδίας στην Κύπρο – Το παράνομο της πενταμερούς Διάσκεψης και των τυχόν αποφάσεών της (και μια γνωμάτευση του Καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη)
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αναιρεί πλέον κάθε μέρα που περνάει και από μία από τις βασικότερες κόκκινες γραμμές για το Κυπριακό, που απετέλεσαν συνεχώς, από το 1974, τα ανυποχώρητα σημεία όλων των ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων. Βασίζεται στο σοκ, στις γιορτές και στη στήριξη και τεχνολογία των πιο έμπειρων δυνάμεων στον κόσμο σε πορτοκαλί επαναστάσεις, παραπλάνηση και μεταμοντέρνα πραξικοπήματα.
‘Oλα όσα γίνονται τώρα σχετικά με το κυπριακό προσβάλλουν βαριά την κυπριακή συνταγματική τάξη και τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, υπογραμμίζει ο κορυφαίος ‘Ελληνας συνταγματολόγος, Πρόεδρος της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου και Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Κασιμάτης. Ο κ. Κασιμάτης, που υπήρξε ο νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και κατήρτισε το σχέδιο αναθεώρησης του ελληνικού Συντάγματος του 1986, επισημαίνει ότι είναι βαρύτατες οι ευθύνες όσων συναινούν σε αυτές τις μεθοδεύσεις. Του ζητήσαμε τη γνώμη του για τη νομική πλευρά της σχεδιαζόμενης διάσκεψης της Γενεύης της 12ης Ιανουαρίου και είχε την καλωσύνη να μας την παράσχει. Την παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου.
Τις αναιρεί ο Αναστασιάδης τις κόκκινες γραμμές στην Κύπρο, δίνει και το πρόσχημα που χρειάζονται στην Αθήνα στην κυβέρνηση, ίσως και ένα τμήμα τουλάχιστον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ακριβώς και ο Πόντιος Πιλάτος στον καιρό του, για να πουν “δεν συμφωνούν, αφού όμως τα ζητάει και τα συμφωνεί η Κύπρος, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε μαζί του”. Δεν αξίζει και πολλά το επιχείρημα, ούτε από νομικής, ούτε από πολιτικής απόψεως, αυτό έχουν όμως, αυτό χρησιμοποιούν.
Ο Αναστασιάδης ξέρει πούχει μπλέξει. ‘Εχει πείρα, έχει δει πράγματα, πιθανότατα μια φωνή μέσα του τον ειδοποιεί τι τέλος μπορούν να έχουν και για τον ίδιο όλα αυτά. Αλλά δεν μπορεί πια να κάνει πίσω. Πρέπει να ολοκληρώσει το θλιβερό έργο. Οι εν Αθήναις συνένοχοι είναι στον κόσμο τους. Νομίζουν ότι ξεγέλασαν την Ιστορία. Δεν ξέρουν ότι η δική της αδυσώπητη λογική είναι που τούς χρειάζεται ασύνειδους, μέχρι να ολοκληρώσουν τις καταστροφές που τους έχει χρεώσει. Δεν ξέρουν γιατί πρέπει να μην ξέρουν το τέλος που περιμένει κι αυτούς. Είναι τρέλλα, αλλά έχει λογική, λέει ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ, καθώς πέφτουν ένα ένα τα κεφάλια γύρω του.
Πάγια απαίτηση της Τουρκίας ήταν η σύγκληση πενταμερούς διάσκεψης και παγίως όλες οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις μετά το 1974 την απέρριπταν. Το μόνο που δέχονταν, μέχρι προχτές, όλες οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις, να συζητήσουν με την Τουρκία ήταν δύο πράγματα. Πρώτον την κατάργηση, χωρίς κανέναν όρο, των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων στην Κύπρο. Δεύτερο, την άμεση και όχι βέβαια τη σταδιακή, υπό προθεσμία, “μετά τη λύση” αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής. Δηλαδή τη νομιμοποίηση της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Αυτές οι θέσεις που τώρα εμφανίζονται μία-μία, είναι απλώς εξωφρενικές.
“Το πρώτο πράγμα που μου ζήτησαν μόλις πήγα στο Μπούργκενστοκ ήταν να συγκαλέσουμε πενταμερή. Φυσικά αρνήθηκα και τους είπα αν θέλετε να πάμε για φαί εντάξει. Αλλά διάσκεψη ξεχάστε την. Πήγαμε τελικά για φαί”, μας λέει ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης, που διακρίνεται για το χιούμορ του. Την άλλη μέρα το πρωί του τηλεφώνησε ο ίδιος ο Σολάνα να μάθει τι έγινε το βράδυ. “Τίποτα, λέγαμε βρωμοανέκδοτα (“dirty jokes”)” του είπε ο ‘Ελληνας Υπουργός προς μεγάλο εκνευρισμό του Γραμματέα της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Η στρατηγική Αναστασιάδη, είτε γίνεται σε συμφωνημένο καταμερισμό εργασίας με την Αθήνα (“καλός-κακός μπάτσος”) είτε γίνεται με καταμερισμό ρόλων από τον γενικό αρχιτέκτονα της διαδικασίας, συνιστά γεωπολιτική παραλλαγή του Δόγματος του Σοκ.
Αλλά η στρατηγική Αναστασιάδη έχει μία Αχίλλειο Πτέρνα. Παραβιάζει κατάφωρα την κυπριακή συνταγματική τάξη, τις συνθήκες της ΕΕ και όλο το διεθνές δίκαιο. Κανένας Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν δικαιούται να περιορίσει σε τίποτα την κυριαρχία του κράτους του και κανένας ‘Ελληνας Πρωθυπουργός να συμπράξει σε αυτό.
Μια διεθνής διάσκεψη που θα συζητήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από την πλήρη, χωρίς όρους κατάργηση των εγγυήσεων και την χωρίς όρους αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων, αφενός πλήττει την κυπριακή κρατική κυριαρχία, αφετέρου εμπλέκεται σε ρυθμίσεις που αφορούν τη συνταγματική τάξη της κυπριακής πολιτείας.
Κανένας όμως, ούτε και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχει αρμοδιότητα να μεταβάλλει σε τίποτα την κυπριακή συνταγματική τάξη. Για να αλλάξει αυτή, μπορεί να γίνει, όπως μας λέει και ο Γιώργος Κασιμάτης, μόνο με αναθεωρητική ή συντακτική Βουλή ή με δημοψήφισμα.
Αλλά βιασμός, όπως ξέρει όλος ο κόσμος, υπάρχει μόνο αν το θύμα αντισταθεί και τον καταγγείλει.
Παρά την ασάφεια που επικρατεί ως προς την Πενταμερή Διάσκεψη που ο κ. Αναστασιάδης συμφώνησε προ ημερών, τελείως ξαφνικά και χωρίς να το κουβεντιάσει με κανένα, να συγκληθεί εσπευσμένα, είναι ήδη σαφής ο παράνομος χαρακτήρας και της ίδιας και των αποφάσεων που τυχόν ληφθούν εκεί.
Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι σήμερα κράτος πλήρους κυριαρχίας διεθνώς αναγνωρισμένο, με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και της ΕΕ που το ενέταξαν στους κόλπους του. ‘Οπως ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν δικαιούται να περιορίσει την ελληνική κυριαρχία, π.χ. να πει ότι το Καστελλόριζο ανήκει στην Τουρκία (αυτό ζήτησε ο Τζόνσον από τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1964 κι όταν αρνήθηκε έβαλε τον Βασιληά να τον ανατρέψει), έτσι κι ο Πρόεδρος της Κυπριακής (και ο Πρωθυπουργός της Ελληνικής) δεν δικαιούνται να συνομολογήσουν περιορισμούς της κυπριακής κυριαρχίας. Ήδη εκ των δηλώσεών τους προκύπτει ότι
– σκοπεύουν να νομιμοποιήσουν “προσωρινά”, για μια “μεταβατική περίοδο” την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στη νήσο. Αυτό σημαίνει η φόρμουλα “αποχώρηση μετά τη λύση”, “σταδιακά” κλπ. Η τουρκική στρατιωτική παρουσία έχει καταδικασθεί από όλα τα κράτη του κόσμου και από τον ΟΗΕ, που έχει ζητήσει επανειλημμένως την άμεση αποχώρησή τους, όχι την αποχώρησή τους “σε βάθος χρόνου” και μάλιστα, αφού προηγουμένως, διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και η Εθνοφρουρά της. Η νομιμοποίηση της παραμονής, έστω και για μια μέρα, τουρκικών στρατευμάτων συνιστά προφανή και σοβαρότατο περιορισμό της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους και ούτε ο κ. Αναστασιάδης, ούτε ο κ. Τσίπρας έχουν το παραμικρό δικαίωμα να τον συνομολογήσουν και να τον προσυπογράψουν
– σκοπεύουν να υιοθετήσουν ένα νέο σύστημα εγγυήσεων που, όπως έχει δηλώσει ο κ. Κοτζιάς, το επεξεργάζεται ο ίδιος (Καθημερινή, 26.9.2016), αντί να ζητήσουν, νέτα-σκέτα, την απλή κατάργηση των εγγυήσεων για την Κύπρο, όπως ήταν η πάγια θέση όλων των ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων μετά το 1974. Το τι θα περιέχει το γνωρίζει ο ίδιος ο κ. Κοτζιάς, ο Πρωθυπουργός, ο Αναστασιάδης και η Νούλαντ, όχι όμως οι πολιτικές δυνάμεις Κύπρου και Ελλάδας, ούτε οι Βουλές και οι πολίτες των δύο χωρών. Πιθανότατα θα συνεπάγεται και αυτό το σύστημα ανεπίτρεπτους περιορισμούς της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, εγκατάσταση ξένων δυνάμεων στην Κύπρο, απαγόρευση στο κυπριακό κράτος να έχει τα μέσα αυτοάμυνας (στρατό), που του αναγνωρίζει ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Ούτε κατά διάνοια δεν έχουν βέβαια το δικαίωμα να συνομολογήσουν τέτοιες ρυθμίσεις ούτε ο Πρόεδρος της Κύπρου, ούτε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας
– πιθανώς ο κ. Αναστασιάδης θα συνάψει “προσωρινή” ή “ενδιάμεση” συμφωνία για το κυπριακό, το περιεχόμενο της οποίας αγνοούν τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου, η κυπριακή Βουλή και οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και την οποία θα επιδοκιμάσουν, δια της παρουσίας τους στη Γενεύη, αν όχι και των υπογραφών τους, οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Βρετανίας και οι Πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τουρκίας. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν ότι τους παίρνει να εφαρμόσουν επί του εδάφους, αλλά και να εκβιάσουν τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να αποδεχθούν τις ρυθμίσεις που συνομολόγησαν, για να μην έρθουν σε “σύγκρουση με όλο τον κόσμο”.
Η υιοθέτηση από όλους αυτούς που μαζεύονται στη Γενεύη μιας συμφωνίας που έχει συνάψει ο Αναστασιάδης με τον Ακιντζί συνιστά ανεπίστρεπτη προσπάθεια επηρεασμού, από ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις, της ελεύθερης βούλησης των Κυπρίων εκλογέων, που πρέπει να κληθούν, ελεύθεροι και ανεπηρέαστοι, πολύ περισσότερο όχι υπό το κράτος άμεσων ή έμμεσων απειλών για την τύχη της πατρίδας τους και το καθεστώς στο οποίο επιθυμούν να ζουν.
Η όποια απόφαση για τη συνταγματική διάρθρωση της κυπριακής πολιτείας συνιστά αναφαίρετο δικαίωμα των Κυπρίων πολιτών και δεν αφορά κανέναν άλλο. Το μόνο που η κυπριακή συνταγματική τάξη επιτρέπει στον κ. Αναστασιάδη να κάνει είναι να φέρει τη συμφωνία που διαπραγματεύεται (και που βέβαια πρέπει και αυτή να είναι συμβατή με την άμεση έκφραση της βούλησης του κυπριακού λαού το 2004, με το ευρωπαϊκό, το συνταγματικό και το διεθνές δίκαιο) στην ελεύθερη κρίση των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας με νέο δημοψήφισμα για να την εγκρίνουν ή να την απορρίψουν, σε συνθήκες που να έχουν τη δυνατότητα να αποφασίσουν ελεύθερα, χωρίς απειλές και εκβιασμούς.
Οι τρίτοι, της Ελλάδας και της ΕΕ περιλαμβανομένης, μία υποχρέωση έχουν και μόνο. Να διασφαλίσουν ακριβώς την ελεύθερη άσκηση του δικαιώματος των Κυπρίων πολιτών να αποφασίζουν για το πως θέλουν να κυβερνώνται, αποφεύγοντας οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση παρέμβαση στα εσωτερικά της και, κυρίως, να πιέζουν για την άμεση, ανεξαρτήτως διαπραγματεύσεων, αποχώρηση όλου του τουρκικού στρατού κατοχής, που συνιστά την πολύ ορατή και πολύ απτή απειλή για τους Ελληνοκύπριους, όπως επιβάλλει σειρά ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. (Ο Ρωσσίδης ξελαρυγγιαζόταν στη Νέα Υόρκη το 1974, ότι ούτε διαπραγματεύσεις πρέπει να κάνει η Κύπρος υπό το κράτος απειλής, με το πιστόλι στον κρόταφο και ζητούσε αποχώρηση των στρατευμάτων, πριν από έναρξη διαπραγματεύσεων).
Ο προφανώς έκνομος χαρακτήρας των ενεργειών του κ. Αναστασιάδη επιτρέπει και επιβάλλει από τώρα, κατά την γνώμη του Καθηγητή Κασιμάτη, την διεθνή καταγγελία τους ως άκυρων και ανυπόστατων. “Αν θέλουν όντως να αντισταθούν οι Κύπριοι στην επιχειρούμενη κατάλυση του κράτους τους, θα πρέπει να αρχίσουν τα πολιτικά τους κόμματα, η Εκκλησία ίσως, άλλοι φορείς, συντάσσοντας ένα εμπεριστατωμένο υπόμνημα καταγγελίας όλων αυτών προς τον ΟΗΕ, την ΕΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης κλπ. Το να στηρίζονται στην ελληνική κυβέρνηση για να σώσουν την Κύπρο εμένα τουλάχιστο, δεν μου φαίνεται πολύ λογικό. Η ελληνική κυβέρνηση δεν υπερασπίζεται ούτε την ίδια την Ελλάδα, θα υπερασπιστεί την Κύπρο και θα συγκρουστεί μάλιστα για χατήρι της με τους ξένους;”, παρατηρεί, μάλλον εύλογα, ο διαπρεπής συνταγματολόγος.
Οι αρχιτέκτονες της συνωμοσίας το γνωρίζουν γι’ αυτό και η Αθήνα απέτρεψε προ ημερών, σύμφωνα με πληροφορίες μας, την επίσημη, γραπτή και δεσμευτική διατύπωση των αντιρρήσεων της κυπριακής αντιπολίτευσης στην επιχειρούμενη παράνομη κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών τους λέει “ιδιωτικώς” ότι συμμερίζεται τις ανησυχίες τους, αλλά τους προτρέπει να μην τις διατυπώσουν επισήμως!
Επιχειρούν επίσης να πείσουν και την κυπριακή αντιπολίτευση να μετατοπισθεί προς αποδοχή και νομιμοποίηση της παρουσίας, “για μια μεταβατική περίοδο”, “μετά τη λύση” τουρκικών στρατευμάτων κατοχής.
Είναι ο ίδιος λόγος που έκανε τον Αβέρωφ-Τοσίτσα, τον άνθρωπο που ενέπλεξε, κατ’ εντολήν του Λονδίνου, την Τουρκία στο κυπριακό, να λυσσάξει όταν ο ποιητής και Πρέσβης Σεφέρης έβαλε αριθμό πρωτοκόλλου της Πρεσβείας και έκανε υπηρεσιακό το έγγραφο με τις αντιρρήσεις του για τις μεθοδεύσεις που οδήγησαν τελικά στις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Οι συμφωνίες αυτές, ακρωτηριάζοντας την κυπριακή ανεξαρτησία, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τις συγκρούσεις του 1963, την αποστασία του 1965, τα πραξικοπήματα του 1967 και 1974, καταλήγοντας στην εισβολή της Τουρκίας και στην εθνοκάθαρση του μισού πληθυσμού της Κύπρου. Σήμερα, η διάσκεψη της Γενεύης ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το έργο της Ζυρίχης και του Λονδίνου, θέτοντας τα θεμέλια για την πλήρη κατάργηση του κυπριακού κράτους. Οι πιθανές συνέπειες θα είναι βαρύτερες από τότε.
Με χάδια, καλούς τρόπους και δεκάρικους δεν αποτρέπονται εγκλήματα και τραγωδίες. Γι’ αυτό και θα επαναλάβουμε αυτό που γράψαμε σε ένα προηγούμενο άρθρο μας (Πραξικόπημα στη Λευκωσία). Με όλο το σεβασμό μας προς την κυπριακή αντιπολίτευση και όλους τους φορείς της κυπριακής κοινωνίας και χωρίς την παραμικρή διάθεση να τους δώσουμε οποιαδήποτε συμβουλή, θέλουμε να επαναλάβουμε την ταπεινή μας γνώμη που είναι ότι κρατάνε τώρα – και για λίγο ακόμα – στα χέρια τους, όχι μόνο το μέλλον της Κύπρου, αλλά ίσως το μέλλον όλου του Ελληνισμού. Είναι βαρύτατη η ευθύνη και το φορτίο όλων όσων εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση και για τις πράξεις τους και για τις παραλείψεις τους.
Στο βάθος του κυπριακού συλλογικού υποσυνείδητου έχω την εντύπωση ότι η Κύπρος δεν είναι κράτος, είναι μια πλούσια επαρχία της Ελλάδας. Η Ιστορία θέτει όμως τώρα τους Κυπρίους πολιτικούς και άλλους εκπροσώπους της κυπριακής κοινωνίας, μπροστά στην αδήριτη ιστορική ανάγκη, υπερασπιζόμενοι το δικό τους κράτος, να υψωθούν σε εκφραστές των καθολικών συμφερόντων του συνόλου του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους, που είναι σήμερα ορφανό, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, ζει την πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της νεώτερης ιστορίας του και αντιμετωπίζει μια περίπου υπαρξιακή απειλή.
Για να μη ζήσουμε ματώνοντας αλλά ανήμποροι τη μετατροπή της Κύπρου σε “αεθνικό κράτος”, όπως το περιέγραφε ο πρώην Πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Μοντήγκλ Στερνς. Να μη δούμε να μετατρέπονται σιγά-σιγά όλοι οι ‘Ελληνες, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι, σε “κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα”. Να μη δούμε τους ‘Ελληνες να διασκορπίζονται σε όλο τον κόσμο και να γίνονται “μικρόψυχοι σαν τις φυλές του Ινδουστάν”, όπως ήταν το διατυπωμένο όνειρο, η επιθυμία του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, του Ντισραέλι.
Γιατί αυτά ακριβώς θα γίνουν αν δεν υπερασπιστούμε την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού λαού και όση τέλος πάντων δημοκρατία (κράτος του δήμου) του έχει ακόμα απομείνει.
23.12.2016
ΚΥΠΡΙΑΚΟ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ ΠΟΛΥΜΕΡΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΕΝΕΥΗΣ
Αδιαμφισβήτητο και μη διαπραγματεύσιμο δεδομένο είναι η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία αποτελεί πλήρους κυριαρχίας μέλος του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της οποίας τα κυριαρχικά δικαιώματα είναι εγγυημένα από το Σύνταγμά της, από το διεθνές δίκαιο, από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και από τις Συνθήκες της ΕΈ και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Οι συνθήκες αυτές και γενικότερα το διεθνές δίκαιο εγγυώνται επίσης τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, τη λαϊκή κυριαρχία και το δημοκρατικό πολίτευμα, καθώς και τη συντακτική και την αναθεωρητική εξουσία που ανήκει στο λαό του κυρίαρχου κράτους.
Η γνώμη μου είναι ότι: με δεδομένες όλες αυτές τις εγγυήσεις, καμιά συμφωνία μεταξύ εκπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκπροσώπων των «εγγυητριών δυνάμεων» ή/και εκπροσώπων άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών δεν μπορεί να γίνει ή να έχει κύρος η οποία θα προσβάλει ή θα τροποποιεί: (α) τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, (β) τις εγγυήσεις της λαϊκής κυριαρχίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος, (γ) το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και (δ) τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.
Δεδομένου ότι τα δικαιώματα αυτά ανήκουν άμεσα στη συντακτική και αναθεωρητική εξουσία κάθε λαού κυρίαρχου κράτους – επομένως και του Κυπριακού, κάθε απόφαση της Πολυμερούς Διάσκεψης της Γενεύης προσβάλλει τα εν λόγω δικαιώματα θα είναι άκυρη, αλλά και κάθε απόφαση που απλώς θα το ισχύον Σύνταγμα, δε θα έχει κύρος ούτε δεσμευτικότητα για τον Κυπριακό Λαό. Κάθε συμφωνία κρατών και άλλων οντοτήτων απλά για τήρηση κοινής πολιτικής στο ζήτημα επίλυσης του Κυπριακού δεν μπορεί να είναι τέτοια, ώστε να μειώνει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη διεθνή της θέση ως κυρίαρχου κράτους, τη λαϊκή κυριαρχία ως προς τον καθορισμό της μορφής του δημοκρατικού πολιτεύματος και τη ρύθμιση των λειτουργιών του κράτους και γενικά την τροποποίηση του Συντάγματος, καθώς και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η ευθύνη συμμετοχής σε τέτοιου είδους συμφωνίες είναι βαρύτατη.
Θα πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι οποιαδήποτε πρόταση λύσης του Κυπριακού θα πρέπει να αποφασισθεί τελικά από τον κυπριακό λαό, δεδομένου ότι οποιαδήποτε λύση θα έχει, ασφαλώς, επίλυση θεμάτων αναθεωρητικής ή συντακτικής εξουσίας.
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή κατά την οποία απειλείται σοβαρά η ίδια η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτους πλήρους κυριαρχίας, όλες οι δυνάμεις της Κύπρου και της Ελλάδας, οπουδήποτε και αν εδρεύουν (Εκκλησία, πολιτικά κόμματα, πολιτικοί οργανισμοί και κάθε άλλης μορφής πολιτική ομαδοποίηση), οι οποίες θέλουν να αγωνιστούν ειλικρινά για τη σωτηρία της:
έχουν υποχρέωση να απευθύνουν ΤΩΡΑ προς τον ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης και όπου αλλού είναι σκόπιμο υπόμνημα για την απειλή και έντονη έκκληση για παρέμβασή τους προς διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του Λαού της.
Πειραιάς, 22. 12.2016
Γιώργος Κασιμάτης
Είναι ή δεν είναι φασίστας ο Τραμπ;...
Γιώργος Μητραλιάς
Είναι ή δεν είναι φασίστας ο Ντόναλντ Τραμπ; Καίριο το ερώτημα και όχι άδικα αρχίζει να
απασχολεί τους -ήδη- όλο και πιο αγριανθρωπικούς καιρούς μας. Χωρίς να θέλουμε να...
υποτιμήσουμε τη σημασία των ατομικών χαρακτηριστικών του κ. Τραμπ, θα μας ήταν όμως πιο χρήσιμο να διατυπωθεί ως εξής: Φασιστικό ή όχι το καθεστώς που προτίθεται να εγκαθιδρύσει στις ΗΠΑ ο Τραμπ και οι συνεργάτες του;
υποτιμήσουμε τη σημασία των ατομικών χαρακτηριστικών του κ. Τραμπ, θα μας ήταν όμως πιο χρήσιμο να διατυπωθεί ως εξής: Φασιστικό ή όχι το καθεστώς που προτίθεται να εγκαθιδρύσει στις ΗΠΑ ο Τραμπ και οι συνεργάτες του;
Φυσικά, το παραπάνω ερώτημα δεν είναι διόλου “ακαδημαϊκό” και σε καμιά περίπτωση δεν αφορά…το φύλο των αγγέλων. Αντίθετα, είναι καθοριστικής σημασίας για τη συνέχεια των πλανητικών εξελίξεων και για το ίδιο το παρόν και το μέλλον όλων μας. Σε αυτό το σημείο, ας μας επιτραπεί όμως μια προκαταρκτική διευκρίνιση: Αντίθετα από ό,τι έχει γίνει περίπου κοινή πρακτική, δεν αρκεί να μην συμπαθούμε κάποιον για να είναι… “φασίστας”. Και ακόμα περισσότερο, δεν αρκεί να είναι ένα καθεστώς, ένα κόμμα ή ένα κίνημα αντιδραστικό, σκοταδιστικό, ρατσιστικό, βίαιο ή πολεμοχαρές για να είναι φασιστικό.
Διδασκόμενοι και από τις (τραγικές) εμπειρίες του παρελθόντος, φασιστικό είναι ένα κόμμα ή ένα καθεστώς όταν στηρίζεται σε ένα μαζικό οργανωμένο κίνημα με το οποίο επιτίθεται στις κάθε λογής οργανώσεις των εργαζομένων με διακηρυγμένο στόχο να τις διαλύσει και να τις αφανίσει με τη βία. Και όλα αυτά προκειμένου να εξατομικεύσει τους εργαζομένους και να τους καταστήσει ανίκανους να προτάξουν την παραμικρή αντίσταση μέσα και έξω από τους χώρους της εργασίας τους.
Όπως γίνεται φανερό, παρόλο που ο Τραμπ και οι ιδέες του έχουν σημαντική απήχηση και οι συγκεντρώσεις του συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, ωστόσο, προς το παρόν, δεν υπάρχει εκείνο το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα του έδινε τη δυνατότητα να υλοποιήσει με τη βία τις εφιαλτικές προεκλογικές υποσχέσεις του. Όμως, προσοχή επειδή αυτό συμβαίνει μόνο “προς το παρόν” ενώ υπάρχουν κιόλας σαφέστατες ενδείξεις ότι ο Τραμπ θέλει να δημιουργήσει ένα τέτοιο μαζικό κίνημα και κάνει -καθημερινά- τα πάντα για να το πετύχει!
Συγκεκριμένα, αντίθετα από ό,τι αναμενόταν και θέλουν οι πολιτικές παραδόσεις, ο Τραμπ δεν επαναπαύεται στις δάφνες του και συνεχίζει και μετεκλογικά να είναι ο κύριος ομιλητής σε συγκεντρώσεις οπαδών του που οργανώνει εκεί ακριβώς όπου επικράτησε, δηλαδή στα “προπύργια” του. Αυτή η πρώτη “ανορθόδοξη” ενέργειά του φωτίζεται όμως και αποκτά όλο της το νόημα όταν μαθαίνουμε τι λέει ο Τραμπ σε αυτές τις μετεκλογικές συγκεντρώσεις του, τις οποίες υπόσχεται μάλιστα να συνεχίσει και μετά από την εγκατάστασή του στο Λευκό Οίκο!
Ενώ λοιπόν δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι “πρόκειται για ένα κίνημα”, ο Τραμπ όχι μόνο δεν κατεβάζει αλλά ανεβάζει -και μάλιστα πολύ- τους τόνους σε σχέση με ό,τι έλεγε προεκλογικά, εκθειάζοντας τον πρωτογονισμό και τη χυδαιότητα που έδειχναν τα πλήθη στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις. Μπορεί ίσως ό,τι ακολουθεί να μοιάζει αδιανόητο αλλά είναι η αλήθεια που θα πρέπει επειγόντως να κοιτάξουμε όλοι κατάματα: Ο Τραμπ όχι μόνο συνηθίζει σε αυτές τις μετεκλογικές του συγκεντρώσεις να αποκαλεί “χαϊδευτικά” τους οπαδούς του “άγρια κτήνη” (wild beasts), αλλά και εγκρίνει τη βία και τα χειρότερα ένστινκτά τους όταν τους κολακεύει και τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν όπως προεκλογικά όταν… “Ήσασταν βάρβαροι, βίαιοι, ουρλιάζατε “Πού είναι το τείχος;” “Θέλουμε το τείχος!”, Ουρλιάζατε “Φυλακή!”, “Φυλακή!”, “Κλείστην μέσα!”, εννοώ πως τρελλαινόσασταν. Ήσασταν τομάρια, άγριοι και διεστραμμένοι”!!!
Γιατί όμως όλα αυτά τα “απίθανα και όμως αληθινά” που όμως, αρχίζουν να ρίχνουν άπλετο φως στις αληθινές προθέσεις του άκρως επικίνδυνου κ. Τραμπ; Μα, για να μπορέσει να πάει τα ακροατήριά του εκεί που αυτός θέλει, πείθοντάς τα με τις δικές του “αλήθειες”, με λίγα λόγια για να τα κάνει άβουλα όργανά του. Έτσι, δεν είναι τυχαίο π.χ. ότι το 53% των ψηφοφόρων του δηλώνει ότι τον πιστεύει ακράδαντα όταν τους επαναλαμβάνει ότι εξελέγη με “landslide” (σαρωτική νίκη), ενώ στη πραγματικότητα, η Χίλαρι Κλίντον κέρδισε σχεδόν 3 εκατομμύρια ψήφους παραπάνω από τον Τραμπ…
Ο Ρόμπερτ Ράϊχ, υπουργός Εργασίας σε κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον και ακραιφνής υποστηρικτής του Μπέρνι Σάντερς, από άρθρο του οποίου αντλούμε τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία [1], δεν διστάζει να καταλήξει στην εξής διορατική και συνάμα εφιαλτική διαπίστωση: “Ένας πρόεδρος που επιδιώκει να δημιουργήσει μια βάση ενθουσιωδών υποστηρικτών που πιστεύουν χοντρά ψέμματα συνιστά μια ξεκάθαρη απειλή για την Αμερικανική δημοκρατία. Να πώς αρχίζει η τυραννία”.
Εμείς από τη μεριά μας, θα προσθέταμε ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τραμπ ότι δεν έχει ήδη κάνει πασίγνωστο ποιοι και ποιες βρίσκονται στο στόχαστρο του μαζικού κινήματος που επιδιώκει να δημιουργήσει: Είναι τα 13 εκατομμύρια των μεταναστών χωρίς χαρτιά που απειλεί να απελάσει, οι Αφρο-αμερικάνοι και Λατίνοι πολίτες των ΗΠΑ, οι γυναίκες και όλοι εκείνοι και εκείνες “από κάτω” στους οποίους στρέφονται τα βέλη του απερίγραπτου ρατσισμού και μισογυνισμού του. Και κατά απόλυτη προτεραιότητα, είναι τα εργατικά συνδικάτα στα οποία ο Τραμπ έσπευσε να κηρύξει τον πόλεμο πριν από δυο εβδομάδες, όταν αντιπαρατέθηκε για μέρες δημόσια και με πρωτοφανή οξύτητα σε ένα θαρραλέο συνδικαλιστή ηγέτη που τόλμησε να καταγγείλλει τη δημαγωγία και τις αντεργατικές του προθέσεις.
Το συμπέρασμα είναι σαφές αλλά και ανησυχητικό: Στις ΗΠΑ είναι σήμερα σε πλήρη εξέλιξη ένας αληθινός αγώνας δρόμου ανάμεσα στο στρατόπεδο του Τραμπ και στο μαζικό κοινωνικό κίνημα που δηλώνει αποφασισμένο να αντισταθεί στα σχέδια του νέου προέδρου της χώρας. Αν ο Τραμπ και οι συνεργάτες του προλάβουν να δημιουργήσουν αυτό το το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα τους επιτρέψει να επιτεθούν ολομέτωπα στις μειονότητες, στις γυναίκες, στα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κινήματα των νέων, και κυρίως στους εργαζομένους και στις οργανώσεις τους, τότε η συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί -τουλάχιστον- τόσο τραγική όσο και ο ευρωπαϊκός μεσοπόλεμος.
Όσο για τους υπόλοιπους, δηλαδή για όλους εμάς, καλό θα ήταν να λαβαίνουμε υπόψην όχι τα καθησυχαστικά λόγια αλλά τα πολύ εύγλωττα έργα και τις χειροπιαστές πράξεις του Τραμπ, όπως π.χ. το ποιόν των αυριανών υπουργών και λοιπών στελεχών της διακυβέρνησής του, που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τις αληθινες διαθέσεις του. Οι μέρες και οι ώρες είναι παραπάνω από κρίσιμες και είναι απλώς αδιανόητο να γινόμαστε μάρτυρες της επανάληψης των ίδιων συμπεριφορών που επέτρεψαν πριν από 95 ή 85 χρόνια την σχεδόν ανεμπόδιστη άνοδο στην εξουσία του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού…
Διδασκόμενοι και από τις (τραγικές) εμπειρίες του παρελθόντος, φασιστικό είναι ένα κόμμα ή ένα καθεστώς όταν στηρίζεται σε ένα μαζικό οργανωμένο κίνημα με το οποίο επιτίθεται στις κάθε λογής οργανώσεις των εργαζομένων με διακηρυγμένο στόχο να τις διαλύσει και να τις αφανίσει με τη βία. Και όλα αυτά προκειμένου να εξατομικεύσει τους εργαζομένους και να τους καταστήσει ανίκανους να προτάξουν την παραμικρή αντίσταση μέσα και έξω από τους χώρους της εργασίας τους.
Όπως γίνεται φανερό, παρόλο που ο Τραμπ και οι ιδέες του έχουν σημαντική απήχηση και οι συγκεντρώσεις του συγκεντρώνουν αρκετό κόσμο, ωστόσο, προς το παρόν, δεν υπάρχει εκείνο το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα του έδινε τη δυνατότητα να υλοποιήσει με τη βία τις εφιαλτικές προεκλογικές υποσχέσεις του. Όμως, προσοχή επειδή αυτό συμβαίνει μόνο “προς το παρόν” ενώ υπάρχουν κιόλας σαφέστατες ενδείξεις ότι ο Τραμπ θέλει να δημιουργήσει ένα τέτοιο μαζικό κίνημα και κάνει -καθημερινά- τα πάντα για να το πετύχει!
Συγκεκριμένα, αντίθετα από ό,τι αναμενόταν και θέλουν οι πολιτικές παραδόσεις, ο Τραμπ δεν επαναπαύεται στις δάφνες του και συνεχίζει και μετεκλογικά να είναι ο κύριος ομιλητής σε συγκεντρώσεις οπαδών του που οργανώνει εκεί ακριβώς όπου επικράτησε, δηλαδή στα “προπύργια” του. Αυτή η πρώτη “ανορθόδοξη” ενέργειά του φωτίζεται όμως και αποκτά όλο της το νόημα όταν μαθαίνουμε τι λέει ο Τραμπ σε αυτές τις μετεκλογικές συγκεντρώσεις του, τις οποίες υπόσχεται μάλιστα να συνεχίσει και μετά από την εγκατάστασή του στο Λευκό Οίκο!
Ενώ λοιπόν δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι “πρόκειται για ένα κίνημα”, ο Τραμπ όχι μόνο δεν κατεβάζει αλλά ανεβάζει -και μάλιστα πολύ- τους τόνους σε σχέση με ό,τι έλεγε προεκλογικά, εκθειάζοντας τον πρωτογονισμό και τη χυδαιότητα που έδειχναν τα πλήθη στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις. Μπορεί ίσως ό,τι ακολουθεί να μοιάζει αδιανόητο αλλά είναι η αλήθεια που θα πρέπει επειγόντως να κοιτάξουμε όλοι κατάματα: Ο Τραμπ όχι μόνο συνηθίζει σε αυτές τις μετεκλογικές του συγκεντρώσεις να αποκαλεί “χαϊδευτικά” τους οπαδούς του “άγρια κτήνη” (wild beasts), αλλά και εγκρίνει τη βία και τα χειρότερα ένστινκτά τους όταν τους κολακεύει και τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν όπως προεκλογικά όταν… “Ήσασταν βάρβαροι, βίαιοι, ουρλιάζατε “Πού είναι το τείχος;” “Θέλουμε το τείχος!”, Ουρλιάζατε “Φυλακή!”, “Φυλακή!”, “Κλείστην μέσα!”, εννοώ πως τρελλαινόσασταν. Ήσασταν τομάρια, άγριοι και διεστραμμένοι”!!!
Γιατί όμως όλα αυτά τα “απίθανα και όμως αληθινά” που όμως, αρχίζουν να ρίχνουν άπλετο φως στις αληθινές προθέσεις του άκρως επικίνδυνου κ. Τραμπ; Μα, για να μπορέσει να πάει τα ακροατήριά του εκεί που αυτός θέλει, πείθοντάς τα με τις δικές του “αλήθειες”, με λίγα λόγια για να τα κάνει άβουλα όργανά του. Έτσι, δεν είναι τυχαίο π.χ. ότι το 53% των ψηφοφόρων του δηλώνει ότι τον πιστεύει ακράδαντα όταν τους επαναλαμβάνει ότι εξελέγη με “landslide” (σαρωτική νίκη), ενώ στη πραγματικότητα, η Χίλαρι Κλίντον κέρδισε σχεδόν 3 εκατομμύρια ψήφους παραπάνω από τον Τραμπ…
Ο Ρόμπερτ Ράϊχ, υπουργός Εργασίας σε κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον και ακραιφνής υποστηρικτής του Μπέρνι Σάντερς, από άρθρο του οποίου αντλούμε τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία [1], δεν διστάζει να καταλήξει στην εξής διορατική και συνάμα εφιαλτική διαπίστωση: “Ένας πρόεδρος που επιδιώκει να δημιουργήσει μια βάση ενθουσιωδών υποστηρικτών που πιστεύουν χοντρά ψέμματα συνιστά μια ξεκάθαρη απειλή για την Αμερικανική δημοκρατία. Να πώς αρχίζει η τυραννία”.
Εμείς από τη μεριά μας, θα προσθέταμε ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τραμπ ότι δεν έχει ήδη κάνει πασίγνωστο ποιοι και ποιες βρίσκονται στο στόχαστρο του μαζικού κινήματος που επιδιώκει να δημιουργήσει: Είναι τα 13 εκατομμύρια των μεταναστών χωρίς χαρτιά που απειλεί να απελάσει, οι Αφρο-αμερικάνοι και Λατίνοι πολίτες των ΗΠΑ, οι γυναίκες και όλοι εκείνοι και εκείνες “από κάτω” στους οποίους στρέφονται τα βέλη του απερίγραπτου ρατσισμού και μισογυνισμού του. Και κατά απόλυτη προτεραιότητα, είναι τα εργατικά συνδικάτα στα οποία ο Τραμπ έσπευσε να κηρύξει τον πόλεμο πριν από δυο εβδομάδες, όταν αντιπαρατέθηκε για μέρες δημόσια και με πρωτοφανή οξύτητα σε ένα θαρραλέο συνδικαλιστή ηγέτη που τόλμησε να καταγγείλλει τη δημαγωγία και τις αντεργατικές του προθέσεις.
Το συμπέρασμα είναι σαφές αλλά και ανησυχητικό: Στις ΗΠΑ είναι σήμερα σε πλήρη εξέλιξη ένας αληθινός αγώνας δρόμου ανάμεσα στο στρατόπεδο του Τραμπ και στο μαζικό κοινωνικό κίνημα που δηλώνει αποφασισμένο να αντισταθεί στα σχέδια του νέου προέδρου της χώρας. Αν ο Τραμπ και οι συνεργάτες του προλάβουν να δημιουργήσουν αυτό το το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα τους επιτρέψει να επιτεθούν ολομέτωπα στις μειονότητες, στις γυναίκες, στα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κινήματα των νέων, και κυρίως στους εργαζομένους και στις οργανώσεις τους, τότε η συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί -τουλάχιστον- τόσο τραγική όσο και ο ευρωπαϊκός μεσοπόλεμος.
Όσο για τους υπόλοιπους, δηλαδή για όλους εμάς, καλό θα ήταν να λαβαίνουμε υπόψην όχι τα καθησυχαστικά λόγια αλλά τα πολύ εύγλωττα έργα και τις χειροπιαστές πράξεις του Τραμπ, όπως π.χ. το ποιόν των αυριανών υπουργών και λοιπών στελεχών της διακυβέρνησής του, που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τις αληθινες διαθέσεις του. Οι μέρες και οι ώρες είναι παραπάνω από κρίσιμες και είναι απλώς αδιανόητο να γινόμαστε μάρτυρες της επανάληψης των ίδιων συμπεριφορών που επέτρεψαν πριν από 95 ή 85 χρόνια την σχεδόν ανεμπόδιστη άνοδο στην εξουσία του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού…
infowar.gr
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016
Ντέιβιντ Χάρβεϊ: «Δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν αλλάξεις τις ιδέες σου!»
Αναδημοσιεύουμε ένα μέρος από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο γνωστός Βρετανός διανοούμενος και πανεπιστημιακός Ντέιβιντ Χάρβεϊ στους Ιμρέ Αζέμ και Γκαγιέ Γκιουνάι ως μέρος ενός ντοκιμαντέρ σχετικά με την παγκόσμια οικονομία. Δημοσιεύτηκε στα τουρκικά στο τεύχος του Δεκεμβρίου 2016 του Express Magazine στην Τουρκία και αναδημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα www.criticatac.ro/lefteast από όπου την αλιεύσαμε. Ολόκληρη την συνέντευξη μπορείτε να την βρείτε στα αγγλικά στην ιστοσελίδα μας, εδώ
Διαβάζοντας τα βιβλία σας, αυτό που πραγματικά κάνει εντύπωση είναι πως δεν κάνετε μια στεγνή ανάλυση της κατάστασης, αλλά, παράλληλα, ψάχνετε και λύσεις. Τι είδους εργαλεία μπορούμε να δώσουμε στους ανθρώπους που, κατά έναν τρόπο, είναι παγιδευμένοι σε αυτό το σύστημα, ώστε να τους επιτρέψουμε να δώσουν νόημα στις δομές, στις φυσικές δομές μέσα στις οποίες ζουν, όπως η πόλη;
Δεν ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι ιδέες από μόνες τους μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Αλλά πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξεις τον κόσμο αν δεν αλλάξεις τις ιδέες σου. Έτσι, ένα από τα καθήκοντα που θα έθετα στη σημερινή κατάσταση, θα ήταν να προσπαθήσω να βοηθήσω τους ανθρώπους να αντιληφθούν τη φύση της κοινωνίας που παράγει έναν κόσμο δυσαρέσκειας, απογοήτευσης και ματαίωσης. Το να προσπαθήσω να δώσω ένα πλαίσιο κατανόησης μέσα στο οποίο οι άνθρωποι να μπορούν να εντοπίσουν τη φύση του προβλήματος, αποτελεί για μένα ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτικής πάλης. Αυτό που βλέπουμε γύρω μας, αυτή τη στιγμή, είναι μια σειρά από παρανοήσεις. Έτσι, για παράδειγμα, αν υπάρχει δυσφορία, οφείλεται στους μετανάστες, ή στους φτωχούς, ή σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το κεφάλαιο. Και το κεφάλαιο έχει εξεζητημένους τρόπους να απομακρύνει τις πιέσεις από πάνω του και να τις μεταφέρει αλλού. Στο βαθμό που ελέγχει τα μίντια, την πολιτική, τη συζήτηση, είναι σε θέση να την γλιτώνει. Έτσι υπάρχει μια μεγάλη μάχη να δοθεί από όσους από εμάς ενδιαφέρονται να αλλάξουν τα πράγματα κόντρα σε αυτή την κατάσταση, να τα μετασχηματίσουν. Αυτό θα σήμαινε ακόμα και μια μάχη μέσα στα πανεπιστήμια, διότι στο εσωτερικό τους βλέπουμε, όλο και περισσότερο, να καταλαμβάνονται από ένα νεοφιλελεύθερο, επιχειρηματικό τρόπο σκέψης. Χρειαζόμαστε μια κριτική απέναντι σε αυτόν τον τρόπο σκέψης και πρέπει να δουλέψουμε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Επίσης, πιστεύω ότι το κεφάλαιο δεν πρόκειται να αυτοκαταστραφεί. Υπάρχει μια στρεβλή σχολή σκέψης, σύμφωνα με την οποία ο Μαρξ θεωρούσε ότι το κεφάλαιο θα πέσει σαν αποτέλεσμα των δικών του εσωτερικών αντιθέσεων. Δεν το πιστεύω αυτό καθόλου. Πιστεύω ότι πρέπει να πιεστεί, πως απαιτείται ισχυρή κοινωνική και πολιτική οργάνωση για να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πορεία και να δώσουμε πνοή σε ένα επαναστατικό κίνημα που θα μετασχηματίσει την καθημερινή ζωή με έναν ριζοσπαστικό τρόπο και θα ξεριζώσει την πηγή και, μαζί της, πολλή από τη δυσαρέσκεια που υπάρχει σήμερα.
Έτσι διαφοροποιήστε από την κλασική μαρξιστική οπτική, με την έννοια ότι δεν εστιάζετε μόνο στην παραγωγική σκοπιά, στην παραγωγή υπεραξίας, αλλά δίνετε σημασία και σε άλλες οπτικές που συνδέονται περισσότερο με την αστική ζωή.
Δέχομαι τη βασική ιδέα του Μαρξ ότι, δηλαδή, αξία παράγεται στην παραγωγή και πουθενά αλλού. Αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πού παράγεται η αξία και πού πραγματώνεται. Και αυτό που υποστήριξε ο Μαρξ, στο τέλος του πρώτου μέρους του Κεφαλαίου, ήταν ότι: Εάν ένας καπιταλιστής παράξει κάποιο προϊόν που κανείς δεν θέλει, κανείς δεν χρειάζεται ή επιθυμεί, τότε δεν έχει αξία. Γι’ αυτό και οι πολιτικές που διασφαλίζουν ότι οι άνθρωποι θέλουν, χρειάζονται και επιθυμούν τα προϊόντα είναι απόλυτα θεμελιώδεις για την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Πράγμα που σημαίνει ότι η ιστορία του καπιταλισμού έχει συνδεθεί στενά με τη δημιουργία, την αδιάκοπη δημιουργία, νέων αναγκών και επιθυμιών. Και φυσικά, αυτό έχει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στο να καθοριστεί η σημασία της αστικής ζωής. Πρόκειται για την οργάνωση των επιθυμιών και των αναγκών. Και μάλιστα την οργάνωσή τους με τέτοιο τρόπο, ώστε οι άνθρωποι να μην έχουν επιλογή. Για παράδειγμα, μπορεί να μην χρειάζομαι ή να θέλω ένα αυτοκίνητο, αλλά αν το μόνο μέρος στο οποίο μπορώ να ζήσω είναι ένα προάστιο, τότε πρέπει να έχω ένα. Όχι μόνο πρέπει να έχω αυτοκίνητο, αλλά να θέλω να έχω και ένα συγκεκριμένο τύπο σπιτιού. Έτσι, όλο το στιλ ζωής έχει στην πραγματικότητα οριστεί, κι αυτό είναι σε συνέπεια με εκείνο που ο Μαρξ ονομάζει «ορθολογική κατανάλωση». Αυτό είναι ορθολογικό όχι απαραίτητα από τη σκοπιά των ανθρώπων, αλλά από εκείνην της συσσώρευσης κεφαλαίου.
Συνεπώς το να χτιστεί ένα κίνημα με αστικές ρίζες εκπληρώνει αυτό το επιχείρημα…
Επίσης, συμβαίνει αυτό το επιχείρημα να συναντιέται με όσα έθεσαν μεγάλοι αγώνες που ξέσπασαν σε όλον τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Τι ήταν το πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη; Ήταν ένας ξεσηκωμός της εργατικής τάξης ενάντια στους καπιταλιστές; Όχι, σχετιζόταν με την δυσφορία για την αστική ζωή. Και ο ξεσηκωμός στην Βραζιλία το 2013, περίπου την ίδια εποχή, όπου η μεγαλύτερη δυσφορία ήταν για την ποιότητα της αστικής ζωής. Αν προσέξει κανείς, τα μεγαλύτερα κινήματα δυσαρέσκειας των τελευταίων 15-20 χρόνων ξέσπασαν σε αστικούς χώρους. Και η Αριστερά χρειάζεται έναν τρόπο θεώρησης για τη φύση αυτής της δυσαρέσκειας, ώστε να τη συναντήσει με έναν ενοποιημένο τρόπο. Έτσι υπάρχει κάποια μορφή συσχέτισης ανάμεσα στο σημείο όπου οργανώνεται η παραγωγή και της οργάνωσης που περιβάλει την πραγμάτωση της αξίας.
Λέτε ότι το κεφάλαιο είναι σε καθοδική πορεία και σε σημείο καμπής. Επίσης λέτε ότι αυτές οι κυκλικές κρίσεις του κεφαλαίου είναι σημαντικές ευκαιρίες για τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες. Τι θα μπορούσατε να πείτε για την επόμενη κρίση και τι θα έπρεπε να προσέξουμε για να προωθήσουμε αυτόν τον αγώνα;
Δεν έχω καμία ιδέα για το από πού θα έρθει η επόμενη κρίση. Ένα πράγμα που είναι αληθές για το κεφάλαιο σήμερα είναι ότι είναι πολύ ασταθές, όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα έρθει η επόμενη κρίση. Αλλά προτίθεμαι να στοιχηματίσω ότι όποια κι αν είναι η κρίση, και με μια έννοια ήδη βρισκόμαστε κοντά της, θα υπάρχει πάντοτε μέσα της ένα στοιχείο που αποτελεί κομμάτι της αστικής ζωής. Πώς; Είτε θα πρόκειται για κάποιο βασικό συνθετικό στοιχείο είτε όχι, ποιος ξέρει; Θα μπορούσε να είναι μια περισσότερο γεωπολιτική κρίση. Ίσως ακόμα και να περιλαμβάνει στρατιωτικές αντιπαραθέσεις στην παγκόσμια οικονομία. Αυτά τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν πολύ γρήγορα. Αλλά νομίζω ότι η Αριστερά πρέπει να έχει μια πολύ συνεκτική πολιτική αυτή τη στιγμή. Μια πολύ συνεκτική σκέψη. Αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Ωστόσο, πιστεύω ότι αυτό που βλέπουμε στην πολιτική, είναι μια πρόθεση στις μέρες μας να συλλογιστούμε επιλογές και πιθανότητες που δεν υπήρχαν πριν. Θα ήταν αδιανόητο πριν 5-6 χρόνια να έχουμε μια σημαντική προσωπικότητα, να περιτριγυρίζεται από τεράστια πλήθη και να λέει ότι στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε μια πολιτική επανάσταση στη χώρα. Την ίδια στιγμή, έχουμε τέτοιο κόσμο και στη Δεξιά, οπότε υπάρχει και μια δεξιά εκδοχή αυτού, νεοφασιστικά κινήματα υπάρχουν σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Έχουμε αυξανόμενη αυταρχικότητα σε πολλά σημεία του πλανήτη: Τουρκία και Βραζιλία, Αυστρία και Ουγγαρία και αλλού. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες σήμερα. Αλλά η πολιτική πιστεύω ότι είναι νεκρή αυτή τη στιγμή, και έχουμε να δώσουμε μια μεγάλη μάχη για να επανανοηματοδοτήσουμε την ουσία της πολιτικής διεργασίας. Προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω ότι πρέπει να έχουμε μια αντικαπιταλιστική στρατηγική. Είμαι μέρος μια πολύ μικρής μειονότητας, μα αυτό δεν με εμποδίζει να επιχειρηματολογώ. Αλλά πιστεύω ότι όλο και περισσότερος κόσμος βλέπει ότι το κεφάλαιο δεν διανέμει τα αγαθά με τον τρόπο που θα έπρεπε. Ότι τα είδη των δουλειών που είναι διαθέσιμες, όταν είναι διαθέσιμες, είναι σκατοδουλειές, ότι ο τρόπος ζωής στις πόλεις γίνεται αφόρητος. Όλο και περισσότερο μποτιλιάρισμα. Όλο και περισσότερη δυσκολία μετακίνησης, όλο και περισσότερη μόλυνση. Υπάρχει πολύ δυσφορία. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτά πρέπει να κατοχυρωθούν. Το πιστεύω αυτό, στο βαθμό εκείνο που οι άνθρωποι αρχίζουν να ρωτούν γιατί όλη αυτή η δυσφορία εν μέσω όλων αυτών των τεχνολογικών δυνατοτήτων. Και εν μέσω όλων αυτών των συναρπαστικών πιθανοτήτων, γιατί δεν οργανώνουμε τα πράγματα με έναν τρόπο που να προσφέρει αξιοπρεπή ζωή και αξιοπρεπές περιβάλλον για τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού; Αυτή η απλή ερώτηση θεωρώ ότι μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στο να κάνουν πολιτικά κάτι εντελώς διαφορετικό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)