Στην Ελλάδα έπαθε σοκ ακόμα και το «Δόγμα του σοκ»

Το ΔΝΤ δίνει στην δημοσιότητα έκθεση με την οποία παραδέχεται τα «λάθη» που διέπραξε στο πρώτο χρηματοδοτικό πρόγραμμα της Ελλάδας αλλά στην Ελλάδα κανείς δεν ασχολείται με το θέμα, λες και η χώρα δεν διαλύθηκε εξαιτίας αυτών των «λαθών». 

Την ώρα που το ΔΝΤ παραδέχεται το τεράστιο ρίσκο του προγράμματος, λάθος εκτιμήσεις, λάθος προβλέψεις, λάθος υποθέσεις και την γνώση πως το χρέος της Ελλάδας ήταν μη βιώσιμο, ο Αλέξης Τσίπρας -ο άνθρωπος που υποσχόταν έξοδο από τα Μνημόνια και ψήφισε ήδη τρία- εγκαινίαζε με τυμπανκρουσίες ένα επαρχιακό αεροδρόμιο περιορισμένης δυναμικής, το οποίο θα καταλήξει, όπως συνέβη με πολλά άλλα, σε γερμανικά χέρια.

Φυσικά, εφτά σχεδόν χρόνια μετά την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης, δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας.

Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία, η κυβέρνηση Παπανδρέου που οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και οι κυβερνήσεις Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα που εφαρμόζουν τα σχέδια του ΔΝΤ που οδηγούν στην εξαφάνιση της Ελλάδας δεν έχουν καμία ευθύνη για τίποτα.

Το ΔΝΤ παραδέχεται πως το χρέος της Ελλάδας ήταν μη βιώσιμο ό,τι κι αν έκανε η Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα συνεχίζει στον δρόμο της καταστροφής.

Η Ελλάδα συνεχίζει στον δρόμο της εξαθλίωσης, της μαζικής μετανάστευσης των Ελλήνων και της υποδούλωσής της για πάντα.

Η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται σε χέρια αριστερών και δεξιών απατεώνων και της μαφιοκρατίας των ολιγαρχών που λυμαίνονται τη χώρα επί δεκαετίες.

Οι Έλληνες παρακολουθούν απαθείς, πιστεύοντας πως ο καθένας τους -ξεχωριστά- θα την γλιτώσει.

Δικαιολογία για την αφασία και την απάθεια των Ελλήνων το «Δόγμα του σοκ».   

Εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία και με όλες τις λεπτομέρειες της απάτης γνωστές σε όλους, το σοκ δεν είναι επαρκής δικαιολογία.

Εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία, το δόγμα του σοκ έχει πάθει σοκ με την αφασία των Ελλήνων.

Με την Ελλάδα και επίσημα προτεκτοράτο, ο επόμενος σωτήρας προβλέπεται να είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γόνος μιας οικογενείας που ξέσκισε τη χώρα επί δεκαετίες και συνεχίζει να τρώει από τις σάρκες της.

Οι Έλληνες πρέπει να οργανωθούν, να αντεπιτεθούν και να απελευθερώσουν τη χώρα τους.

Αυτά.

 

(Στη φωτογραφία η Ελλάδα του 2016. Όλες οι τελετές στην Ελλάδα μοιάζουν με βαφτίσια ή με μνημόσυνο. Βοήθειά σας.)

pitsirikos.net

Ποιος θα πάει το ΔΝΤ (και την Κομισιόν) στο Δικαστήριο για τα «λάθη» στην Ελλάδα;

 

 Γιώργος Χ. Παπαγεωργίου

Το «Ανεξάρτητο Γραφείο Αξιολόγησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου» έδωσε στη δημοσιότητα μελέτη για ευρωπαϊκά προγράμματα στήριξης, η οποία αποτελεί κόλαφο στην αξιοπιστία όχι μόνο του ίδιου του Ταμείου, αλλά...
όλων των θεσμών που συμμετείχαν στην τρόικα.
Τα συμπεράσματα ήταν σε γενικές γραμμές αναμενόμενα, καθώς πολλοί οικονομολόγοι και ανεξάρτητοι παρατηρητές τα είχαν διατυπώσει τα τελευταία χρόνια, ενώ και η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ είχε παραδεχθεί ότι υπήρξαν «λάθη».

Η λέξη «λάθος» είναι ασφαλώς παρελκυστική, διότι παραπέμπει σε αστοχία ή αβλεψία, ενώ στην πραγματικότητα, έγιναν σκόπιμες παραβιάσεις κανόνων και θεσμικών διαδικασιών, με σκοπό το όφελος ορισμένων σε βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Η συστηματική διερεύνηση και παρουσίαση των ολισθημάτων, των πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων και των παρεκβάσεων από τους θεσμικούς και οικονομικούς κανόνες, αλλά και από την κοινή λογική είναι σοκαριστική.

Το πρόβλημα είναι ότι παρά την τεκμηριωμένη απόδειξη των σφαλμάτων και της παραβίασης των κανόνων του ίδιου του ΔΝΤ για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, δεν φαίνεται να «ιδρώνει το αυτί» ουδενός.

Παρότι αποδεικνύεται περίτρανα ότι ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων που συνεχίζει να αντιμετωπίζει η Ελλάδα οφείλονται αφενός σε πολιτικές σκοπιμότητες της ευρωζώνης, στις οποίες υπέκυψε το ΔΝΤ αλλά και σε καθαρά λάθη εκτιμήσεων και χειρισμών -ήτοι σε τεχνοκρατική ανεπάρκεια- ουδείς αναλαμβάνει ευθύνη και, το κυριότερο, ουδείς συζητά για την αποκατάσταση των ζημιών.
Εάν όλα όσα διαπιστώνει το Ανεξάρτητο Γραφείο Αξιολόγησης είχαν συμβεί σε μια ιδιωτική εταιρεία, θα υπήρχαν παραιτήσεις, ποινικές ευθύνες και αποζημιώσεις των παθόντων.
Εν προκειμένω, όμως, παρότι μια ολόκληρη χώρα καταστράφηκε, ουδείς συζητά ή θέτει το θέμα της αποζημίωσης.
Η επισήμανση των «λαθών» πρέπει να γίνει θέμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όχι μόνο για να αλλάξουν οι πρακτικές του ΔΝΤ και της ευρωζώνης, αλλά, κυρίως, για να αποκατασταθεί η ζημιά που έχει γίνει στην Ελλάδα.
Το ΔΝΤ και η ευρωζώνη προκάλεσαν ζημία ανάλογη με εκείνη μιας πολεμικής καταστροφής στην Ελλάδα, ζημία την οποία οφείλουν να αποκαταστήσουν, με μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους και οικονομική ενίσχυση.

Η ανεξάρτητη αξιολόγηση του ΔΝΤ είναι ένα εργαλείο, το οποίο η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει σε όλα τα πεδία, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τη Σύνοδο Κορυφής μέχρι ενδεχομένως το Ευρωπαϊκό ή άλλο διεθνές Δικαστήριο.

Χρειάζεται μάχη, διότι οι υπεύθυνοι για την ελληνική τραγωδία ήδη σπεύδουν να καλύψουν τις ευθύνες τους.

Το θράσος των αρμοδίων, όπως κατ’ εξοχή της Κριστίν Λαγκάρντ είναι απύθμενο, διότι αντί να ζητήσει συγγνώμη και να παραιτηθεί, δήλωσε ότι… δεν αναγνωρίζει το πρώτο σκέλος των συμπερασμάτων της έρευνας, εκείνο δηλαδή που λέει ότι έγιναν πολιτικές παρεμβάσεις προς το ΔΝΤ και εκείνο υπέκυψε, παρότι παραδέχεται ότι υπάρχουν διάφορες αδυναμίες.
Σημειωτέον ότι η κυρία Λαγκάρντ το 2010 ήταν υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και ήταν από εκείνους που πίεζαν το ΔΝΤ να μην απαιτήσει κούρεμα, γιατί θα «έγραφαν» τεράστιες ζημιές οι γαλλικές τράπεζες.
Η κυρία Λαγκάρντ, δηλαδή, ήταν ένα από τα πρόσωπα που ασκούσαν τις πολιτικές πιέσεις για τις οποίες κάνει λόγο σήμερα το Ανεξάρτητο Γραφείο Αξιολόγησης.
(Σχετικές αποκαλύψεις έχει κάνει ο τότε αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ΔΝΤ κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, μιλώντας σε ειδική εκπομπή της ΕΡΤ την οποία μπορείτε να δείτε κάνοντας κλικ εδώ).
Από τις ευθύνες δεν πρέπει να εξαιρεθεί και η Κομισιόν, η οποία συμμετείχε και στήριξε τις εσφαλμένες επιλογές, ενώ υποτίθεται ότι λόγω του ρόλου της θα έπρεπε να είχε διατηρήσει τεχνοκρατική ανεξαρτησία, να είχε επισημάνει τα ολισθήματα και να είχε παρέμβει διορθωτικά.
Γίνεται σαφές από την έρευνα ότι η Ελλάδα στήθηκε στη γωνία καθώς ουσιαστικά δεν της επετράπη να κάνει αναδιάρθρωση χρέους το 2010, προκειμένου να διασωθούν η ευρωζώνη και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Το γεγονός ότι το ΔΝΤ δεν απαίτησε να γίνει αναδιάρθρωση χρέους προτού δανείσει την Ελλάδα, στέρησε από τη χώρα μας την ευκαιρία να ξανασταθεί στα πόδια της και να διορθώσει τα κακώς κείμενα -τα οποία πράγματι ήταν και παραμένουν πολλά.
Ασφαλώς δεν πρόκειται για ένα «λάθος» όπως συχνά λέγεται, αλλά για ένα έγκλημα δεδομένου ότι η αναδιάρθρωση χρέους παρακάμφθηκε σκόπιμα -και όχι από λάθος υπολογισμό- για να μην πληρώσουν τα σπασμένα οι ευρωπαϊκές τράπεζες και για να μην κλονιστεί η σταθερότητα του ευρώ.
Για το λόγο αυτό το ελληνικό πρόγραμμα ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία, όπως άλλωστε θα συνεχίσει να είναι καταδικασμένο σε αποτυχία οποιοδήποτε πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει γενναία αναδιάρθρωση χρέους...

tvxs.gr

Δραματικά Κατώτεροι των Περιστάσεων!

by Alexandros Raskolnick

Σηκώθηκε κουρνιαχτός από τις δηλώσεις της καρακαηδόνας που είναι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κι έγινε πάλι πρώτη είδηση, μια πρόσφατη έκθεση που επαναλαμβάνει για άλλη μια φορά ευθαρσώς την ομολογία της αποτυχίας του ελληνικού προγράμματος «διάσωσης»  -κι όλοι όσοι παρακολουθούμε αυτό το παρανοϊκό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες μας και στην καμπούρα της δύστυχης Ελλάδας, όλα αυτά τα χρόνια, πραγματικά απορούμε για τον ξαφνικό θόρυβο.
Αναρωτιόμαστε, προς τι όλη αυτή η φασαρία, αφού αυτά τα πράγματα είναι γνωστά εδώ και μια πενταετία. Ήταν Οκτώβριος του 2012, όταν δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά, από το ίδιο το Ταμείο, η ομολογία ότι η λιτότητα δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα κι ότι το φάρμακο της λεγόμενης  εσωτερικής υποτίμησης, είναι και αναποτελεσματικό αλλά και θανατηφόρο για τον «ασθενή».
Παράλληλα, τον τελευταίο καιρό, πυκνώνουν και τα δημοσιεύματα που τεκμηριώνουν ότι το ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης» ήταν  μια πρόχειρα στημένη απάτη κατά πάντων, προκειμένου να σωθούν οι πιστώτριες τράπεζες, πρωτίστως οι γερμανικές και οι γαλλικές, από την έκθεσή τους στην ανομολόγητα χρεοκοπημένη Ελλάδα.

Για πολλοστή φορά, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια, το ΔΝΤ παραδέχεται τα λάθη του, αλλά για εμάς εδώ στην Ψωροκώσταινα, πέρα βρέχει και θα το συζητάμε το θέμα μέχρι αύριο, άντε μεθαύριο, ώσπου να βρεθεί κάτι άλλο, περισσότερο ή λιγότερο πιπεράτο,  για να μας τραβήξει την προσοχή.
Επειδή κάποτε, ανοήτως ασφαλώς, και πνιγμένοι στις αυταπάτες μας, πιαστήκαμε από τα μαλλιά μας, περιμένοντας άλλα και λέγοντας ότι ικανή και αναγκαία συνθήκη, ήταν να απαλλαγούμε από τους αθλίους!

Ήρθαν όμως ετούτοι εδώ και αποδείχτηκαν ακόμα αθλιότεροι, αφού στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτούς δεν τους κρατούσε κανείς από πουθενά, όπως συνέβαινε με τους προηγούμενους που είχαν τις φωλιές τους αρκούντως λερωμένες από τις βρομιές δεκαετιών. Αθλιότεροι, δεδομένου ότι επιδόθηκαν σε κωμικούς λεονταρισμούς καθ’ όλο το πρώτο εξάμηνο του 2015 και στη συνέχεια μας φόρτωσαν με ακόμα πιο ασήκωτα βάρη, ακόμα περισσότερη δυστυχία, ακόμα φρικτοτερα άλγη.
Παρά τις αυταπάτες μας, δεν περιμέναμε, βέβαια, ούτε να σχίσουν τα ειδεχθή μνημόνια ούτε να τα καταργήσουν με έναν νόμο κι ένα άρθρο, όπως έλεγαν με στόμφο, αερολογώντας, οι ρωποπερπερήθρες.

Αυτό που περιμέναμε ήταν να θέσουν στα διεθνή φόρα το ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει την κοινωνία μας, απόρροια των αποτυχημένων προγραμμάτων «διάσωσης», που έχουν δημιουργήσει στην Ελλάδα στρατιές ανέργων, εκατόμβες αυτοχείρων και διαλυμένες προνοιακές δομές.
Αυτό που περιμέναμε ήταν να εκμεταλλευθούν το διεθνές κύμα αλληλεγγύης που εκδηλώθηκε με το αλησμόνητο “this is a coup”, του περασμένου καλοκαιριού.

Φρούδες ελπίδες για άλλη μια φορά από ένα πολιτικό σύστημα τόσο κατώτερο των δραματικών περιστάσεων.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, οι ανεκδιήγητοι που μας κυβερνούν, απομένουν να εκλιπαρούν τον σύγχρονο δόκτορα Γιόζεφ Μένγκελε για το «χαριστικό» κούρεμα ενός χρέους, που αφενός παραμένει ύποπτο γιατί παρά τις ψευδείς εξαγγελίες δεν έχει ελεγχθεί, παρόλο που αυτό αποτελεί…  μνημονιακή υποχρέωση κι αφετέρου παράνομο, επειδή είναι αδύνατον να αποπληρωθεί χωρίς να σταματήσει να σκορπίζεται αυτός ο όλεθρος και χωρίς να συνεχίζεται η εκθεμελίωση της ελληνικής κοινωνίας.

Φωτοκολάζ: Indifference 

my-pillow-book.blogspot.gr

Εθνική Κυριαρχία: Γιατί;

Brexit και η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης

 

 του Σαμίρ Αμίν*

 

Μετάφραση από τα Γαλλικά: Φωτεινή Μαστρογιάννη.

Επιμέλεια: Φωτούλα Ιωαννίδου - Τσιρώνη

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική ενάντια σε αυτή, οδηγεί σε σοβαρές παρεξηγήσεις όταν αποσπάται από τη στρατηγική των κοινωνικών τάξεων στην οποία η εθνική κυριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Το κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες θεωρεί την εθνική κυριαρχία ως ένα απαραίτητο μέσο για την προώθηση των δικών του συμφερόντων με βάση τόσο την καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και την εδραίωση των διεθνών του σχέσεων.

Σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα που κυριαρχείται από τα μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία), οι πολιτικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση του συστήματος προς αποκλειστικό όφελος των μονοπωλίων, θεωρούν την εθνική κυριαρχία ως το μέσο που τους επιτρέπει να βελτιώσουν την «ανταγωνιστική» τους θέση στο παγκόσμιο σύστημα.

Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του Κράτους (υπακοή των εργαζόμενων στις απαιτήσεις του εργοδότη, οργάνωση της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας, κατακερματισμός της αγοράς εργασίας) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων) συνδέονται και συνδυάζονται για την επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου: τη μεγιστοποίηση των εσόδων με την προστασία των «εθνών».

Ο νεο-φιλελεύθερος ιδεολογικός λόγος υποστηρίζει τη δημιουργία μιας τάξης που βασίζεται αποκλειστικά στην γενικευμένη ελεύθερη αγορά, όπου οι μηχανισμοί θα είναι αυτορρυθμιζόμενοι και θα παράγουν το κοινωνικά βέλτιστο (κάτι το οποίο είναι προφανώς ψευδές), υπό την προϋπόθεση ότι ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και διαφανής (δηλαδή κάτι που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι στην εποχή των μονοπωλίων), και ισχυρίζεται ότι το κράτος δεν έχει κανένα ρόλο παρά να εγγυάται τη λειτουργία του εν λόγω ανταγωνισμού  (που είναι σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει: απαιτεί την ενεργό παρέμβαση του κράτους υπέρ του, άρα ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πολιτική του κράτους). Αυτή η έκφραση της ιδεολογίας του «νεοφιλελεύθερου ιού»- απαγορεύει την κατανόηση της πραγματικής λειτουργίας του συστήματος, όπως είναι οι λειτουργίες που το κράτος και η εθνική κυριαρχία εκπληρώνουν.

Οι ΗΠΑ αποτελούν το παράδειγμα μιας πρακτικής εφαρμογής της «αστικής» έννοιας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή μία κυριαρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου των χρηματιστικών μονοπωλίων. Το «εθνικό» δικαίωμα ωφελεί τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνοντας την υπεροχή του «διεθνούς δικαίου». Το ίδιο δικαίωμα ίσχυε στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα.

Έχουν αλλάξει τα πράγματα με την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο ευρωπαϊκός λόγος εντάσσει, μέσω της υποταγής, την εθνική κυριαρχία στο "ευρωπαϊκό δίκαιο", κάτι που εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των οργάνων των Βρυξελλών και της ΕΚΤ, σύμφωνα με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Η ελευθερία της επιλογής των ψηφοφόρων περιορίζεται από την υπερεθνική ύπαρξη που είναι σύμφωνη με τις επιταγές του νεο-φιλελευθερισμού. Όπως δήλωσε η Μέρκελ: «Αυτή η επιλογή πρέπει να είναι συμβατή με τις απαιτήσεις της αγοράς» πέρα από αυτή χάνει τη νομιμότητά της. Ωστόσο, σε αντίστιξη με αυτό το λόγο, η Γερμανία υποστηρίζει με πολιτικές πράξεις την εθνική της κυριαρχία και επιδιώκει να υποτάξει τους Ευρωπαίους εταίρους της στις απαιτήσεις της. Η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό για να καθιερώσει την ηγεμονία της, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ. Η Μεγάλη Βρετανία – με την επιλογή του Brexit – επέλεξε με τη σειρά της να εφαρμόσει τα οφέλη της άσκησης της δικής της εθνικής κυριαρχίας.

Μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο «εθνικιστικός λόγος» και ο απεριόριστος θαυμασμός του για τις αρετές της εθνικής κυριαρχίας, όταν γίνεται κατανοητός με αυτό τον τρόπο (αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας) χωρίς να αναφέρεται το ταξικό περιεχόμενο το οποίο εξυπηρετεί, υπήρξε πάντα αντικείμενο επιφυλάξεων, για να το θέσω ήπια, των ρευμάτων του αριστερού-lato sensu, δηλαδή, όλων εκείνων που επιθυμούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, θα πρέπει να μειωθεί η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας μόνο με τους όρους του «αστικού εθνικισμού». Η υπεράσπιση αυτή ωστόσο είναι απαραίτητη για την εξυπηρέτηση άλλων κοινωνικών συμφερόντων πέραν αυτών του επικρατούντος καπιταλιστικού μπλοκ. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνδέεται στενά με την στρατηγική εξόδου από τον καπιταλισμό και δέσμευσης προς τον μακρύ δρόμο προς τον σοσιαλισμό.

Αποτελεί αναπόφευκτη προϋπόθεση της πιθανής προόδου προς την κατεύθυνση αυτή. Ο λόγος είναι ότι η πραγματική αιτία του παγκόσμιου φιλελευθερισμού δεν θα είναι παρά το προϊόν άνισης προόδου μιας χώρας σε βάρος μιας άλλης από τη μια στιγμή στην άλλη. Το παγκόσμιο σύστημα (και το Ευρωπαϊκό υποσύστημα) ουδέποτε έχει μεταμορφωθεί «από τα πάνω», μέσω των συλλογικών αποφάσεων της «διεθνούς κοινότητας» (ή της «ευρωπαϊκής»). Οι εξελίξεις των συστημάτων αυτών δεν υπήρξαν ποτέ παρά το αποτέλεσμα αλλαγών που συμβαίνουν στα κράτη που τα συνθέτουν και αφορούν την εξέλιξη των σχέσεων εξουσίας μεταξύ τους. Το πλαίσιο που ορίζεται από το κράτος («έθνος») παραμένει εκείνο στο οποίο ξεδιπλώνονται με αποφασιστικό τρόπο οι αγώνες που μεταμορφώνουν τον κόσμο.

Οι λαοί των περιφερειών του παγκόσμιου συστήματος, που είναι πολωτικό από τη φύση του, έχουν μακρά εμπειρία αυτού του θετικού εθνικισμού, δηλαδή του αντι-ιμπεριαλιστικού (που εκφράζει την άρνηση από την παγκόσμια τάξη) και δυνητικά αντι-καπιταλιστικού. Το λέω αυτό μόνο επειδή ενδεχομένως, ο εθνικισμός μπορεί επίσης να μεταφέρει την ψευδαίσθηση της οικοδόμησης ενός εθνικού καπιταλισμού που καταφέρνει να «καλύψει» τις εθνικές δομές των κυρίαρχων κέντρων. Ο εθνικισμός των λαών της περιφέρειας δεν είναι προοδευτικός παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, και στις μέρες μας, σε ρήξη με τον παγκοσμιοποιημένο νέο-φιλελευθερισμό. Σε αντίστιξη ένας «εθνικισμός» (τότε μόνο φαινομενικός) που ταιριάζει στον παγκοσμιοποιημένο νεο-φιλελευθερισμό, και ως εκ τούτου δεν επηρεάζει την υποδεέστερη θέση του έθνους στο σύστημα, γίνεται το όργανο των τοπικών κυρίαρχων τάξεων που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν στην εκμετάλλευση του λαού τους και ενδεχομένως θα αποτελέσουν τους περιφερειακούς εταίρους οι οποίοι και θα δράσουν ως ένας «υπο-ιμπεριαλισμός».

Σήμερα οι κινήσεις – έντονες ή περιορισμένες – που δίνουν τη δυνατότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό είναι αναγκαίες και δυνατές σε όλα τα μέρη του κόσμου, Βορρά και Νότου. Η κρίση του καπιταλισμού δημιούργησε ένα γόνιμο έδαφος για την ωρίμανση των επαναστατικών συνθηκών. Εκφράζω αυτή την αντικειμενική ύπαρξη, αναγκαία και δυνατή μέσα σε μια σύντομη φράση: «έξοδος από την κρίση του καπιταλισμού ή έξω από τον καπιταλισμό σε κρίση;» (Ο τίτλος ενός από τα τελευταία βιβλία μου). Η έξοδος από την κρίση δεν είναι δικό μας πρόβλημα αλλά των κυριαρχούντων καπιταλιστών. Εάν θα την ξεπεράσουν (που κατά τη γνώμη μου δεν ασχολούνται με τρόπους που θα τους το επιτρέψουν) ή όχι, δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Τι έχουμε να κερδίσουμε από το συνεταιρισμό με τους αντιπάλους μας από την αναβίωση του χρεοκοπημένου νεο-φιλελευθερισμού; Αυτή η κρίση αντίθετα δημιουργεί ευκαιρίες, μεγάλες ή λιγότερο μεγάλες, με την προϋπόθεση ότι τα κινήματα που αγωνίζονται υιοθετούν στρατηγικές που έχουν συγκεκριμένο στόχο. Η επιβεβαίωση της εθνικής κυριαρχίας στη συνέχεια επιβάλλεται για να ενεργοποιήσει αυτές τις έντονα άνισες πράξεις από τη μία χώρα στην άλλη, αλλά πάντα σε σύγκρουση με τη λογική του νεο-φιλελευθερισμού. Το λαϊκό κυρίαρχο εθνικό και δημοκρατικό έργο που προτείνεται από αυτό το άρθρο έχει σχεδιαστεί με αυτό το πνεύμα. Η έννοια της κυριαρχίας που αναφέρεται στο παρόν άρθρο δεν είναι εκείνη της αστικο-καπιταλιστικής κυριαρχίας αλλά διαφέρει και πρέπει να πληροί τις προϋποθέσεις της λαϊκής κυριαρχίας.

Το αμάλγαμα μεταξύ αυτών των δύο αντιφατικών εννοιών και ως εκ τούτου η ταχεία απόρριψη κάθε «εθνικισμού», χωρίς να προσδιορισθεί ο εθνικισμός με μεγαλύτερη ακρίβεια, καταστρέφει κάθε πιθανότητα εξόδου από τον νεο-φιλελευθερισμό. Δυστυχώς, στην Ευρώπη - και όχι μόνο - η σύγχρονη αριστερά ασχολείται με αγώνες που συχνά χρησιμοποιούν αυτό το αμάλγαμα.

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας δεν σημαίνει απλά μία άλλη «πολυπολική παγκοσμιοποίηση» (σε αντίστιξη με το ήδη υπάρχον μοντέλο παγκοσμιοποίησης), που βασίζεται στην ιδέα ότι η διεθνής τάξη θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ κυρίαρχων εθνικών εταίρων, ίσων δικαιωμάτων, και να μην επιβάλλεται μονομερώς από την ισχυρή - ιμπεριαλιστική τριάδα, με ηγέτη τις Ηνωμένες Πολιτείες – όπως συμβαίνει στο νεο-φιλελευθερισμό.

Πρέπει επίσης να απαντήσουμε στο ερώτημα: ένα πολυπολικό κόσμο να κάνει τι; Επειδή μπορεί να θεωρηθεί ότι εξακολουθεί να διέπεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των συστημάτων που αποδέχονται τον νέο-φιλελευθερισμό ή, σε αντίθεση, ως ένα περιθώριο διαφυγής για τους λαούς που θέλουν να βγουν από τον νέο-φιλελευθερισμό. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να προσδιορισθεί η φύση του στόχου που επιδιώκεται με το προτεινόμενο πολυπολικό σύστημα.

Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, ένα εθνικό σχέδιο μπορεί να είναι υβριδικό, να έχει αντιφάσεις μεταξύ των τάσεων που αναπτύσσονται εντός του, κάποιες από αυτές να είναι υπέρ μιας καπιταλιστικής οικοδόμησης του έθνους και άλλες να έχουν άλλους στόχους οι οποίοι να διέπονται από προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο. Το εθνικό έργο της Κίνας αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, τα ημιεθνικά προγράμματα της Ινδίας και της Βραζιλίας ένα άλλο.

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε;

Αν και η κατάρρευση του ευρωπαϊκού σχεδίου (και ειδικότερα του υποσυστήματος του ευρώ) βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη εδώ και χρόνια (βλ. Σαμίρ Αμίν, η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού), το Brexit αποτελεί απόδειξη μίας μεγάλης διαμαρτυρίας.

Το ευρωπαϊκό σχέδιο σχεδιάστηκε ήδη από την αρχή του, το 1957, ως το μέσο των καπιταλιστικών μονοπωλίων των εταίρων – ειδικότερα της Γαλλίας και της Γερμανίας - με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, για να εκτονώσει τον κίνδυνο σοσιαλιστικής ολίσθησης είτε αυτή θα ήταν ριζοσπαστικής είτε μετριοπαθούς μορφής. Η Συνθήκη της Ρώμης, η οποία διαφύλασσε την ιερότητα της ιδιωτικής περιουσίας, έθεσε εκτός νόμου οποιαδήποτε σοσιαλιστική φιλοδοξία, όπως ειπώθηκε την εποχή του Ζισκάρ ντ' Εστέν.

Στη συνέχεια και σταδιακά αυτός ο χαρακτήρας ενισχύθηκε από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μία ολοκλήρωση μπετόν αρμέ, με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Το ενορχηστρωμένο επιχείρημα της προπαγάνδας για την αποδοχή του σχεδίου ήταν ότι καταργήθηκε τελικά η εθνική κυριαρχία των κρατών της Ένωσης, αυτές οι κυριαρχίες (στην αστική/ ιμπεριαλιστική τους μορφή) που υπήρξαν η απαρχή των πρωτοφανών σφαγών των δύο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα.

Ως εκ τούτου, το έργο βρήκε θετική ανταπόκριση στις νεότερες γενιές, δημιουργώντας αυταπάτες για μία δημοκρατική και ειρηνιστική ευρωπαϊκή κυριαρχία, η οποία ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία από τις πολεμικές εθνικές κυριαρχίες του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα, η κυριαρχία των κρατών ποτέ δεν καταργήθηκε, αλλά κινητοποιήθηκε για να δεχθεί τον νεο-φιλελευθερισμό, έγινε το απαραίτητο πλαίσιο για τη διασφάλιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής διαχείρισης των χρηματιστικών μονοπωλίων.

Το ευρωπαϊκό σχέδιο βασίζεται στην απόλυτη άρνηση της δημοκρατίας (κατανοητής ως άσκησης επιλογής μεταξύ εναλλακτικών κοινωνικών προγραμμάτων) που εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το «έλλειμμα δημοκρατίας» που προκαλείται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Έχει δώσει επανειλημμένες αποδείξεις και έχει de facto εκμηδενίσει την αξιοπιστία των εκλογών τα αποτελέσματα των οποίων δεν είναι νόμιμα παρά μόνο εφόσον συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του νεο-φιλελευθερισμού.

Η Γερμανία είχε τη δυνατότητα, στο πλαίσιο αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, να διεκδικήσει την ηγεμονία. Με αυτό τον τρόπο, η γερμανική κυριαρχία (αστική / καπιταλιστική) δημιουργήθηκε ως το υποκατάστατο μιας ανύπαρκτης ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Οι ευρωπαίοι εταίροι καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τις απαιτήσεις αυτής της κυριαρχίας που είναι ανώτερη των άλλων.

Η Ευρώπη έχει γίνει γερμανική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη όπου το Βερολίνο διαχειρίζεται το νόμισμα σε όφελος των γερμανικών Konzern. Σημαντικοί πολιτικοί όπως είναι ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, επιδίδονται σε μόνιμους εκβιασμούς και απειλούν τους Ευρωπαίους εταίρους για «έξοδο της Γερμανίας» (Gexit) σε περίπτωση που τεθεί υπό αμφισβήτηση η ηγεμονία του Βερολίνου.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε προκύπτει από τα γεγονότα: το γερμανικό μοντέλο δηλητηριάζει την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι η πηγή της επίμονης στασιμότητας της ηπείρου, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας.

Ο νεο-φιλελευθερισμός είναι ένα παράλογο σύστημα όσον αφορά την προοπτική της προστασίας των συμφερόντων των λαϊκών πλειοψηφιών όλων των χωρών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, όπως και στην προοπτική της μακροπρόθεσμης υπεράσπισης των οικολογικών συνθηκών αναπαραγωγής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Επιπλέον, ο νεο-φιλελευθερισμός οδηγεί σε ατελείωτη επιδείνωση της ανισότητας μεταξύ των εταίρων, είναι η αιτία των εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας και των αντίστοιχων ελλειμμάτων των άλλων. Αλλά ο νεο-φιλελευθερισμός αποτελεί μια απόλυτα λογική επιλογή για τα οικονομικά μονοπώλια που εξασφαλίζουν, κατ’ αυτό τον τρόπο, τη συνεχή ανάπτυξη των εισοδημάτων τους.

Το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο. Όχι επειδή αντιμετωπίζει την αυξανόμενη αντίσταση των θυμάτων του (αναποτελεσματική έως σήμερα), αλλά λόγω της δικής του εσωτερικής αντίφασης: η αύξηση των προσόδων των μονοπωλίων επιβάλλει τη στασιμότητα και τη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εύθραυστων εταίρων (Ελλάδα και άλλοι).

Ο καπετάνιος, ο οποίος είναι στο τιμόνι οδηγεί το ευρωπαϊκό πλοίο κατευθείαν σε υφάλους. Οι επιβάτες εκλιπαρούν να αλλάξει πορεία, φευ, χωρίς αποτέλεσμα. Ο καπετάνιος, που προστατεύεται από μία ομάδα πραιτοριανών (Βρυξέλλες, ΕΚΤ) παραμένει άτρωτος. Μένει μόνο να ρίξει τις βάρκες στη θάλασσα. Είναι σίγουρα επικίνδυνο, αλλά είναι λιγότερο επικίνδυνο από ό,τι το ναυάγιο που διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Η παραπάνω εικόνα βοηθά στο να κατανοήσουμε τη φύση των δύο επιλογών, μεταξύ των οποίων οι επικριτές του ευρωπαϊκού συστήματος διστάζουν να επιλέξουν. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να παραμείνουν στο σκάφος, να εξελίξουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε νέες κατευθύνσεις που να σέβονται τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας. Επιμένουν παρά τις επανειλημμένες αποτυχίες των αγώνων που αφορούν αυτή τη στρατηγική.

Άλλοι ζητούν να εγκαταλείψουν το πλοίο, όπως αποδεικνύεται από την επιλογή των Άγγλων. Να εγκαταλείψουν την Ευρώπη αλλά να κάνουν τι; Οι εκστρατείες ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης από τα μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν τον νεο-φιλελευθερισμό συμβάλλουν στην σύγχυση.

Το αμάλγαμα διατηρείται σε όλες τις πιθανές μορφές χρήσης της εθνικής κυριαρχίας, και παρουσιάζονται όλες ως δημαγωγικές, «λαϊκιστικές», μη ρεαλιστικές, σοβινιστικές, ξεπερασμένες από την ιστορία, αηδιαστικές.

Το κοινό σφυροκοπείται από τη ρητορική για την ασφάλεια και τη μετανάστευση, ενώ οι ευθύνες του νεο-φιλελευθερισμού όσον αφορά την επιδείνωση των συνθηκών των εργαζομένων δεν συζητούνται. Δυστυχώς ολόκληρα τμήματα της αριστεράς έχουν μπει σε αυτό το χειραγωγημένο παιχνίδι.

Από την πλευρά μου, μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να περιμένουμε από το ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο δεν μπορεί να μεταμορφωθεί εκ των έσω, πρέπει να αποδομηθεί για να ανοικοδομηθεί αργότερα σε άλλες βάσεις. Λόγω του ότι αρνούνται να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα, πολλά από τα κινήματα που βρίσκονται σε σύγκρουση με το νεο-φιλελευθερισμό διστάζουν όσον αφορά τους στρατηγικούς στόχους των αγώνων τους: να εγκαταλείψουν ή να παραμείνουν στην Ευρώπη (ή το ευρώ);

Υπό τις συνθήκες αυτές, τα επιχειρήματα που προβάλλονται από τη μία ή την άλλη πλευρά είναι πολύ διαφορετικά, συχνά για ασήμαντα θέματα, μερικές φορές για λάθος θέματα ενορχηστρωμένα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ασφάλεια, μετανάστες), και δεν αφορούν πραγματικά προβλήματα. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, σπάνια χρησιμοποιείται. Παρ' όλα αυτά, η αυξητική τάση που εκφράζεται με την απόρριψη της Ευρώπης (όπως συνέβηκε με το Brexit) αντικατοπτρίζει τη διαγραφή των ψευδαισθήσεων όσον αφορά το ενδεχόμενο μεταρρύθμισης της ΕΕ.

Παρ 'όλα αυτά η σύγχυση φοβίζει. Η Μεγάλη Βρετανία σίγουρα δεν προορίζεται να εφαρμόσει την κυριαρχία της και να συμμετάσχει με έναν τρόπο που να αποκλίνει από τον νεο-φιλελευθερισμό. Αντιθέτως, το Λονδίνο επιθυμεί μεγαλύτερο άνοιγμα προς την πλευρά των ΗΠΑ (η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι τόσο απρόθυμη όσο ορισμένοι Ευρωπαίοι όσον αφορά τη διατλαντική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου), προς τις χώρες της Κοινοπολιτείας και των αναδυόμενων χωρών του Νότου, αντικαθιστώντας έτσι την προτεραιότητα προς την Ευρώπη με την προτεραιότητα προς τις άλλες χώρες. Τίποτα άλλο και σίγουρα όχι ένα καλύτερο κοινωνικό πρόγραμμα. Για τους Βρετανούς, η γερμανική ηγεμονία είναι λιγότερη αποδεκτή από ό, τι φαίνεται να είναι για άλλους όπως η Γαλλία και η Ιταλία.

Οι Ευρωπαίοι φασίστες διακηρύσσουν την εχθρότητά τους προς την Ευρώπη και το ευρώ. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αντίληψή τους για την κυριαρχία είναι αυτή της καπιταλιστικής αστικής τάξης, το έργο τους είναι η επικράτηση της εθνικής ανταγωνιστικότητας στο σύστημα του νεο-φιλελευθερισμού μέσω αποτροπιαστικών εκστρατειών κατά των μεταναστών. Οι φασίστες δεν τάσσονται ποτέ υπέρ της δημοκρατίας, ούτε υπέρ των εκλογών (εκτός εάν είναι για λόγους οπορτουνισμού) πόσω δε μάλλον υπέρ μίας πιο προηγμένης δημοκρατίας.

Αντιμέτωπη με την πρόκληση, η άρχουσα τάξη δεν θα διστάσει: προτιμά τη φασιστική έξοδο από την κρίση. Το απέδειξε στην Ουκρανία. Το σκιάχτρο της απόρριψης της Ευρώπης από τους φασίστες παραλύει τους αγώνες ενάντια στον νεο-φιλελευθερισμό.

Το επιχείρημα που επικαλείται συχνά είναι: πώς μπορούμε να κάνουμε κοινό μέτωπο κατά της Ευρώπης με τους φασίστες; Αυτού του τύπου η σύγχυση ξεχνά ότι η επιτυχία των φασιστών είναι ακριβώς το προϊόν της ατολμίας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν η αριστερά τολμούσε να υπερασπιστεί την κυριαρχία, ειδικά το λαϊκό και δημοκρατικό περιεχόμενό της, σε συνδυασμό με την καταγγελία της δημαγωγικής κυριαρχίας και των φασιστικών ψεμάτων, θα κέρδιζε τις φωνές που σήμερα πάνε στην άκρα δεξιά.

Η υπεράσπιση της ψευδαίσθησης μιας πιθανής μεταρρύθμισης της Ευρώπης δεν εμποδίζει την κατάρρευση. Το ευρωπαϊκό σχέδιο τότε θα ξετυλιχθεί σε όφελος της επανεμφάνισης αυτού του οποίου, δυστυχώς, μοιάζει πολύ με την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930 και του 1940: μια γερμανική Ευρώπη με τη Βρετανία και τη Ρωσία έξω από αυτή, τη Γαλλία να ταλαντεύεται μεταξύ Βισύ (σήμερα υπαρκτή κατάσταση) ή Ντε Γκωλ (ακόμα αόρατη κατάσταση), την Ισπανία και την Ιταλία που πλέουν στον απόηχο του Λονδίνου ή του Βερολίνου κλπ ...

Η Εθνική Κυριαρχία στην υπηρεσία των λαών

Η εθνική κυριαρχία είναι το απαραίτητο εργαλείο της κοινωνικής προόδου και της προόδου του εκδημοκρατισμού, τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο του πλανήτη. Η πρόοδος αυτή επιβάλλεται από τη λογική που βρίσκεται πέρα από τον καπιταλισμό στα πλαίσια μιας ευνοϊκής προοπτικής για την ανάδειξη ενός πολυκεντρικού κόσμου και της εδραίωσης του διεθνισμού των λαών.

Στις χώρες του Νότου το κυρίαρχο εθνικό σχέδιο πρέπει να «σταθεί στα δύο του πόδια»:

(Ι) την ενασχόληση με την κατασκευή ενός αυτοκεντρικού και ολοκληρωμένου βιομηχανικού συστήματος στο οποίο οι διάφοροι κλάδοι παραγωγής γίνονται οι προμηθευτές και οι παραγωγοί ο ένας του άλλου. Ο νέο-φιλελευθερισμός δεν επιτρέπει αυτή την κατασκευή. Σχεδιάζει την «ανταγωνιστικότητα», όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την κάθε βιομηχανική μονάδα.

Η εφαρμογή της αρχής αυτής δίνει προτεραιότητα στις εξαγωγές και περιορίζει το καθεστώς που είχαν οι βιομηχανίες των χωρών του Νότου ως υπεργολάβων που ελέγχονται από τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία ιδιοποιούνται μεγάλο μέρος της αξίας που δημιουργείται σε αυτές και η οποία μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστική μονοπωλιακή πρόσοδο. Σε αντίστιξη, η κατασκευή ενός βιομηχανικού συστήματος απαιτεί κρατικό προγραμματισμό και εθνική νομισματική κυριαρχία, φορολογικό σύστημα και εξωτερικό εμπόριο.

(II) συμμετοχή σε ένα πρωτότυπο τρόπο ενημέρωσης /μετασχηματισμού των αγροτών, με βάση την αρχή ότι η γεωργική γη αποτελεί εθνική περιουσία, εξασφάλιση πρόσβασης στη γη και στα μέσα αξιοποίησής της από όλες τις αγροτικές οικογένειες. Τα έργα πρέπει να σχεδιάζονται σε αυτή τη βάση για την ανάπτυξη της παραγωγής ανά οικογένεια / στρέμμα, και με τη δημιουργία των κατάλληλων βιομηχανιών. Ο στόχος αυτής της στρατηγικής είναι να διασφαλιστεί η επισιτιστική κυριαρχία του έθνους και να ελεγχθούν οι μεταναστευτικές ροές από την ύπαιθρο στις πόλεις καθώς και να ρυθμιστεί η απασχόληση στις πόλεις.

Η πρόοδος σε κάθε ένα από αυτούς τους δύο τομείς αποτελεί τον κύριο στόχο των κρατικών πολιτικών που εγγυώνται την σύμπραξη των πλατιών λαϊκών συμμαχιών «εργατών και αγροτών». Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για την εξέλιξη της συμμετοχικής δημοκρατίας.

Στις χώρες του Βορρά, η λαϊκή κυριαρχία πρέπει επίσης να σπάσει το νέο-φιλελευθερισμό, υπονοώντας εδώ την εφαρμογή τολμηρών πολιτικών που θα φθάνουν μέχρι την εθνικοποίηση των μονοπωλίων και των μέσων για την έναρξη της κοινωνικοποίησης της διαχείρισής τους. Αυτό σημαίνει, προφανώς, εθνικό έλεγχο της διαχείρισης του νομίσματος, της πίστωσης, της φορολογίας και του εξωτερικού εμπορίου.

Το υπάρχον ιμπεριαλιστικό σύστημα εφαρμόζει ένα μεγάλο εύρος διαφοροποιημένων τρόπων, με τους οποίους εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται τα έθνη που βρίσκονται στην περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος. Στις προηγμένες χώρες του Νότου υπάρχει εκβιομηχάνιση των τμημάτων του αποκεντρωμένου παγκοσμιοποιημένου συστήματος που ελέγχονται από το χρηματιστικό κεφάλαιο της ιμπεριαλιστικής τριάδας (ΗΠΑ, Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, Ιαπωνία), ενώ ταυτόχρονα είναι υποβαθμισμένες σε καθεστώς υπεργολάβων όπου το μεγαλύτερο μέρος της αξίας που παράγεται στις εξαρτημένες τοπικές οικονομίες μετατρέπεται σε πρόσοδο των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων.

Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες του Νότου, ο τρόπος εκμετάλλευσης λαμβάνει τη μορφή βάναυσης λεηλασίας των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, μεταλλεύματα, γεωργική γη, νερό και ηλιακή ενέργεια), αφενός, και αφετέρου την εφαρμογή οικονομικών επιδρομών που έχουν ως σκοπό την καταλήστευση των εθνικών αποταμιεύσεων. Η προτεραιότητα που δίνεται αφορά την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και αυτό αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτές οι επιδρομές.

Το διαρθρωτικό έλλειμμα των δημόσιων οικονομικών στις χώρες αυτές δίνει τη δυνατότητα στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια να τοποθετήσουν επικερδώς τα οικονομικά πλεονάσματά τους τα οποία δημιουργήθηκαν από την κρίση του παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλιστικού και χρηματιστηριακού συστήματος αναγκάζοντας τις αναπτυσσόμενες χώρες να χρεωθούν με λεόντειους όρους. Η οικονομική επιδρομή ασκεί τις καταστροφικές επιπτώσεις της και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η συνεχιζόμενη αύξηση του όγκου του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει διερευνηθεί και υποστηριχθεί από το εθνικό και διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο δίνοντας τη δυνατότητα γόνιμης επένδυσης των πλεονασμάτων. Η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους προς όφελος του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού τομέα μειώνει τα εισοδήματα των εργαζομένων και αυξάνει τις προσόδους των μονοπωλίων.

Τροφοδοτεί λοιπόν τη συνεχιζόμενη αύξηση της ανισότητας στην κατανομή εισοδήματος και πλούτου. Η επίσημη δικαιολογία των πολιτικών για τη μείωση του χρέους είναι εντελώς λάθος: ο στόχος τους είναι στην πραγματικότητα η αύξηση παρά η μείωση του χρέους.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση συνεχίζει τη μαζική επίθεση εναντίον των αγροτών στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.

Η αποδοχή αυτού του σημαντικού συστατικού της παγκοσμιοποίησης οδηγεί σε τεράστια φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε τρεις ηπείρους. Τερματίζεται έτσι κάθε προσπάθεια των κοινωνιών μας να επιτύχουν στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών. Η σύγχρονη καπιταλιστική γεωργία, εκπροσωπούμενη από την τόσο πλούσια οικογενειακή γεωργία ή / και από τις επιχειρήσεις μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, προσπαθεί να επιτεθεί μαζικά στην παγκόσμια παραγωγή των αγροτών. Η καπιταλιστική γεωργία διέπεται από την αρχή της απόδοσης του κεφαλαίου, και εντοπίζεται στη Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη, στο νότιο τμήμα της Λατινικής Αμερικής και της Αυστραλίας, απασχολεί μόνο μερικές δεκάδες εκατομμύρια αγρότες και έχει την υψηλότερη παραγωγικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ τα συστήματα της αγροτικής καλλιέργειας εξακολουθούν να καταλαμβάνουν σχεδόν το μισό της ανθρωπότητας - τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Τι θα συνέβαινε αν «η γεωργία και η διατροφική παραγωγή» είχαν την ίδια μεταχείριση όπως οποιαδήποτε άλλη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, υποκείμενες στους κανόνες του ανταγωνισμού μίας πλήρους απελευθερωμένης αγοράς; Μήπως αυτές οι αρχές θα διευκολύνουν την επιτάχυνση της παραγωγής; Πράγματι, μπορεί κανείς να φανταστεί πενήντα εκατομμύρια νέες πρόσθετες καλλιέργειες, που παράγουν ό,τι τα τρία δισεκατομμύρια αγρότες μπορούν να προσφέρουν επιπλέον στην αγορά πέραν της δική τους (αδύναμης) διαβίωσης.

Οι προϋποθέσεις για την επιτυχία μιας τέτοιας εναλλακτικής λύσης απαιτούν σημαντικές μεταφορές ιδιοκτησίας της καλλιεργήσιμης γης σε νέους αγρότες (εδάφη που θα ληφθούν από αυτά που κατέχουν σήμερα οι αγροτικές επιχειρήσεις), πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου (για την αγορά εξοπλισμού) και πρόσβαση στις καταναλωτικές αγορές. Αυτοί οι αγρότες θα ανταγωνιστούν εύκολα τα δισεκατομμύρια των υφιστάμενων αγροτών. Και τι θα τους συμβεί;

Δισεκατομμύρια μη ανταγωνιστικών παραγωγών θα πρέπει να εξαλειφθούν σε ένα σύντομο ιστορικό χρονικό διάστημα μερικών δεκαετιών. Το κύριο επιχείρημα νομιμοποίησης της «ανταγωνιστικής» εναλλακτικής λύσης είναι ότι αυτό το είδος της ανάπτυξης πραγματοποιήθηκε στην Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και συνέβαλε στη διαμόρφωση των πλούσιων βιομηχανικών και αστικών κοινωνιών που έγιναν μετά μεταβιομηχανικές που ήταν σε θέση να τροφοδοτούν το έθνος αλλά και να εξάγουν το πλεόνασμα τροφίμων.

Γιατί να μην επαναληφθεί αυτό το μοντέλο στις χώρες του τρίτου κόσμου σήμερα; Δεν γίνεται, γιατί το επιχείρημα αυτό αγνοεί δύο βασικούς παράγοντες που κάνουν την αναπαραγωγή του μοντέλου σήμερα αδύνατη για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Το πρώτο είναι ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο αναπτύχθηκε για ενάμιση αιώνα με εντατικές βιομηχανικές τεχνολογίες που απαιτούν ένα σημαντικό αριθμό εργαζομένων. Οι σύγχρονες τεχνολογίες βασίζονται πολύ λιγότερο στην εργασία. Και ως εκ τούτου, αν οι νεοφερμένοι του τρίτου κόσμου θέλουν να είναι ανταγωνιστικοί στις παγκόσμιες αγορές για τις εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων τους πρέπει να υιοθετήσουν αυτές τις τεχνολογίες.

Το δεύτερο είναι ότι κατά τη διάρκεια της μακράς μετάβασης, η Ευρώπη μπορούσε μαζικά να στείλει ως μετανάστες τον πλεονάζοντα πληθυσμό στην Αμερική.

Μπορούμε να φανταστούμε άλλες εναλλακτικές λύσεις που να βασίζονται στην πρόσβαση στη γη για όλους τους αγρότες; Στο πλαίσιο αυτό υπονοείται ότι η αγροτική καλλιέργεια πρέπει να διατηρηθεί και να επιδίδεται ταυτόχρονα σε μια διαδικασία αλλαγής και συνεχούς τεχνολογικής και κοινωνικής προόδου. Και αυτά με ένα ρυθμό που θα επιτρέψει τη σταδιακή μεταφορά σε μη γεωργική απασχόληση.

Ένας τέτοιος στρατηγικός στόχος περιλαμβάνει πολιτικές που προστατεύουν την αγροτική διατροφική παραγωγή από τον άνισο ανταγωνισμό της εθνικής εκσυγχρονισμένης γεωργίας και των διεθνών γεωργικών επιχειρήσεων. Αμφισβητεί τα μοντέλα της βιομηχανικής και αστικής ανάπτυξης – τα οποία βασίζονται στις εξαγωγές και στους χαμηλούς μισθούς (και τα οποία με τη σειρά τους συνεπάγονται χαμηλές τιμές τροφίμων) και δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στην επέκταση της κοινωνικά ισορροπημένης εσωτερικής αγοράς.

Επιπλέον, μια τέτοια στρατηγική θα διευκολύνει την ενσωμάτωση με όλες τις πολιτικές που διασφαλίζουν την εθνική διατροφική κυριαρχία, απαραίτητη προϋπόθεση για μια χώρα να είναι ενεργό μέλος της διεθνούς κοινότητας, ενισχύοντας έτσι τον βαθμό αυτονομίας της που είναι απαραίτητος καθώς και την ικανότητα διαπραγμάτευσής της.

Συμπληρωματικά αναγνώσματα

Για λόγους συντομίας δεν έχω αναφέρει στο κείμενο αυτό μείζονα θέματα όπως είναι: η ανάδυση του καπιταλισμού των γενικευμένων μονοπωλίων, η νέα γενικευμένη προλεταριοποίηση, η στρατιωτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και οι συγκρούσεις για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, η οικονομική παγκοσμιοποίηση ως ο αδύναμος κρίκος του συστήματος, η ανασυγκρότηση της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών του Νότου, η στρατηγική των συνεχιζόμενων αγώνων, η απαίτηση για τον αντι-ιμπεριαλιστικό διεθνισμό των λαών. Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο μου Η κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού και εφιστώ την προσοχή στις θεσμικές δομές που έχω προτείνει με σκοπό την εδραίωση του λαϊκού περιεχομένου στη μετάβαση της οικονομίας πέρα από τον καπιταλισμό (σελίδες 123-128 του βιβλίου).

 

*O Σαμίρ Αμίν, γεννήθηκε στο Κάιρο το 1931. Από το 1947 έως το 1957 σπούδασε στο Παρίσι και έγινε μέλος του γαλλικού ΚΚ, από το οποίο αργότερα αποστασιοποιήθηκε. Από το 1980 προΐσταται του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, που έχει έδρα το Ντακάρ, στη Σενεγάλη. Το βιβλίο του "Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα" ("L’accumulation a l’echelle mondiale", 1970), θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα νεομαρξιστικά βιβλία πολιτικής οικονομίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Άλλα σημαντικά βιβλία του είναι: "Les effets structurels de l’integration internationale des economies precapitalistes. Une etude theorique du mecanisme qui a engendre les eonomies dites sous-developpees" (διδακτορικήδιατριβή, 1957), "Le developpement inegal" (1973, αγγλ. έκδ. "Unequal Development: An Essay on the Social Formations of Peripheral Capitalism", 1976), "L’imperialisme et le developpement inegal", 1976, "Classe et nation dans l’histoire et la crise contemporaine", 1979, "L’economie arabe contemporaine", 1980, "Les enjeux strategiques en Mediterranee", 1991, "L’Empire du chaos" (1991, αγγλ. έκδ. "Empire of Chaos", 1992), κ.ά.

**Πηγή: activistis.gr.

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016
www.iskra.gr

Στίγκλιτς: Το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα σχεδιάστηκε για να σωθούν οι γαλλογερμανικές τράπεζες

Το πρώτο «πακέτο» διάσωσης για την Ελλάδα το 2010 σχεδιάστηκε για να σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που είχαν μεγάλο πρόβλημα εκείνη την περίοδο, υποστηρίζει ο διάσημος οικονομολόγος, Τζόζεφ Στίγκλιτς, στον απόηχο» μάλιστα της έκθεσης του ΔΝΤ ότι έγιναν σημαντικά λάθη στους υπολογισμούς και τις εκτιμήσεις για την Ελλάδα.   

Σε συνέντευξή του στους New York Times, ο κάτοχος Νόμπελ δηλώνει ότι τα κεφάλαια του προγράμματος κατευθύνθηκαν αμέσως προς τις τράπεζες κι ότι γενικά το πρόγραμμα είχε περισσότερο όφελος για άλλες ευρωπαϊκές χώρες κι όχι για την Ελλάδα.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ε.Ε. είναι στον «πυρήνα» της φιλελεύθερη και προσπαθεί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να επιβάλλει μέτρα λιτότητας και να καταπνίξει τα συνδικάτα.

Ειδικά, στην Ελλάδα, η αντίσταση των πολιτικών και των συνδικαλιστικών οργανώσεων καταπιέστηκε με την μαζική ανεργία που προκάλεσαν τα μέτρα στη χώρα.

Πάντως, σημειώνει ότι η Ευρωζώνη είχε ως πρότυπο στο σχέδιό της το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά χωρίς να υπάρχει μια αντίστοιχη πολιτική ενοποίηση που θα στήριζε ένα τέτοιο εγχείρημα.

«Η δημιουργία του ευρώ είναι η πιο σημαντική εξήγηση για την εξαιρετικά κακή απόδοση των οικονομιών της Ευρωζώνης από την κρίση του 2008», ανάφερε.

Τρανή απόδειξη αποτελούν χώρες οι οποίες διέθεταν «πολύ χαμηλότερο χρέος και έλλειμμα στον προϋπολογισμό πριν την ένταξη στο ευρώ, όπως η Ισπανία και η Ιρλανδία».

Μάλιστα, στον απόηχο της οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη, «οι ηγέτες της δεν έχουν λάβει ακόμα το μάθημα».

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου, «τι πρέπει να γίνει για να καταστεί το ευρώ βιώσιμο, ο οικονομολόγος απάντησε πως χρειάζεται μία τραπεζική ένωση για τη διασφάλιση των καταθέσεων, αλλά και μία Ε.Κ.Τ. που δεν επικεντρώνεται μόνο στον πληθωρισμό, αλλά και την απασχόληση.

Τέλος, σχετικά με το επίκαιρο και φλέγον θέμα του Brexit αλλά και τη γενικότερη αύξηση των Ευρωσκεπτικιστών, κατέκρινε έντονα τις τιμωριτικές απειλές διαφόρων αξιωματούχων, όπως ο Jean Claude Juncker, προς τη Βρετανία.

«Η παραμονή στην Ε.Ε. πρέπει να προτιμάται λόγω των ωφελειών που προσφέρει, όχι από φόβο», σχολίασε.

www.msn.com

Αντί να αναθεωρήσουμε το Σύνταγμα, θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε

Είναι εμφανής η αγωνιώδης προσπάθεια του κοινοβουλευτικού πολιτικού προσωπικού της χώρας να αποδείξει πως έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά είναι προφανές πως δεν έχει λόγο ύπαρξης. 

Με την Ελλάδα να έχει μετατραπεί και επίσημα σε προτεκτοράτο -και να έχει ξεπουληθεί για έναν αιώνα-, η Βουλή είναι ένας θίασος σκιών που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στους πολίτες που την εξέλεξαν.

Βέβαια, προσφέρει πολλά στους βουλευτές και τους υπουργούς, οπότε θέλουν να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους.

Οι κοκορομαχίες ανάμεσα στους βουλευτές της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πείθουν κανέναν πια -εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας-, αφού είναι επίσης προφανές πως όλοι αυτοί ανήκουν στο ίδιο σύστημα, όπως αποδείχτηκε περίτρανα από τις δεκαετίες διακυβέρνησης της χώρας από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, πού ήταν ακριβώς το ίδιο σύστημα.

Βουλευτές και υπουργοί κάνουν πως τσακώνονται στη Βουλή -και μετά χαβαλεδιάζουν παρέα-, ενώ η χώρα βουλιάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο, με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να την έχουν εγκαταλείψει και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να ετοιμάζονται να τους ακολουθήσουν στο εξωτερικό.

Αν αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν για πάντα, θα έφτανε μια μέρα που οι βουλευτές θα «τσακώνονταν» στη Βουλή, ενώ στη χώρα δεν θα είχε απομείνει άνθρωπος. Θα έβγαιναν από τη Βουλή και δεν θα υπήρχε κανείς. Αυτή είναι μια αγγελοπουλική σκηνή.

Η Ελλάδα έγινε μια χώρα που δεν έχουν σημασία ούτε οι εκλογές, ούτε η Βουλή, ούτε τα κόμματα, ούτε το Σύνταγμα, ούτε τίποτα. Μια χώρα-φάντασμα.

Αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, είχα γράψει πως αυτή είναι μια Βουλή ήττας, απελπισίας και προδοσίας.

Επίσης, είχα γράψει πως «Όλοι δουλεύουν για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου».

Αυτή είναι μια Βουλή στην οποία καλό είναι να μη συμμετέχεις. Αυτή είναι μια Βουλή που «καίει» τους βουλευτές της για πάντα.

Αν και η Βουλή δεν έχει λόγο ύπαρξης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τις προτάσεις της κυβέρνησης για συνταγματική αναθεώρηση.

Σύνταγματική αναθεώρηση για ένα Σύνταγμα που οι κυβερνήσεις έχουν ξεσκίσει και ακυρώσει, χωρίς να έχουν οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη.

Ποιο είναι το νόημα της συνταγματικής αναθεώρησης ενός Συντάγματος, όταν δεν τηρείται ούτε καν το πρώτο άρθρο του;

«Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»

Η πραγματική αναθεώρηση του Συντάγματος είναι να το εφαρμόσεις· το υπάρχον Σύνταγμα της Ελλάδας μπορεί να έχεις και αδύνατα σημεία αλλά είναι αρκετά προοδευτικό.   

Δεν γράφει πουθενά το Σύνταγμα πως είναι καλό να ξεπουλάς την Ελλάδα, ούτε πως πρέπει να μετατρέπεις το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος από ΟΧΙ σε ΝΑΙ.

Οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει κάποια στιγμή να υπερασπιστούν το Σύνταγμά τους. Δηλαδή, να υπερασπιστούν τη χώρα τους, τις ζωές τους και την αξιοπρέπειά τους.

Αν δεν το κάνουν αυτοί, δεν πρόκειται να το κάνει κανένας άλλος για αυτούς.

Άλλωστε, στο άρθρο 120, παράγραφος 4, το Σύνταγμα τους ζητάει να το υπερασπιστούν:

 

«120. 4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

 

«Να αντιστέκονται με κάθε μέσο» αναφέρει ξεκάθαρα το Σύνταγμα, και θέλω να καταγγείλω το Σύνταγμα γιατί δεν καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Βέβαια, θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος πως ναι μεν με το Σύνταγμα καταλύθηκε αλλά δεν καταλύθηκε με τη βία.

Το Σύνταγμα καταλύθηκε από εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Το Σύνταγμα καταλύθηκε με την ανοχή των Ελλήνων πολιτών.

Τώρα μόνο οι Έλληνες μπορούν να αντισταθούν με κάθε μέσο και να απελευθερώσουν την πατρίδα τους.

Εγώ λέω πως θα το κάνουν.

Γιατί πια είναι θέμα αξιοπρέπειας. Και μόνον.

pitsirikos.net

DNC Leaks: Σαμποτάζ στον Σάντερς και διαπλοκή με ΜΜΕ

Ξεκίνησε ως «θεωρία συνωμοσίας» αλλά τελικά αποδεικνύεται πραγματικότητα. Ολόκληρος ο μηχανισμός του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ προσπάθησε να προωθήσει με κάθε μέσο την Χίλαρι Κλίντον και να σαμποτάρει τον αντίπαλο της, Μπέρνι Σάντερς. Αυτό αποδεικνύουν μερικά από τα περίπου 20.000 emails που διέρρευσε το Wikileaks το βράδυ της Παρασκευής

 

 

Το ThePressProject ανοίγει σήμερα  τον φάκελο των ηλεκτρονικών μηνυμάτων του Δημοκρατικού Κόμματος, που διέρρευσε το Wikileaks.  Η διαρροή αποτελεί συνέχεια της αποκάλυψης των email της Hillary Clinton η οποία οδήγησε στην έρευνα της υποψηφίου για την προεδρία από το FBI. Οι σχετικές αποκαλύψεις πάντως θα έχουν και συνέχεια τις επόμενες ημέρες με 3ο μέρος δημοσιεύσεων.

του Θάνου Καμήλαλη

Διαβάζοντας μερικά από αυτά, δύο πράγματα γίνονται αμέσως σαφή. Το πρώτο είναι ότι ο «σκληρός πυρήνας» του Δημοκρατικού Κόμματος τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της Χίλαρι Κλίντον στη μάχη της απέναντι στον Μπέρνι Σάντερς. Για να το πετύχουν αυτό ήταν πρόθυμοι ακόμα και να σαμποτάρουν τον γερουσιαστή του Βερμόντ, δίνοντας οδηγίες σε δημοσιογράφους να τον πιέσουν σε συγκεκριμένα ζητήματα, ή διαρρέοντας στοιχεία. Το δεύτερο είναι ότι στην προσπάθεια να προωθήσει την Χίλαρι Κλίντον, το Δημοκρατικό Κόμμα έχει συμμάχους δημοφιλή ΜΜΕ της Αμερικής, τα οποία πιέζει να «εξαφανίζουν» ιστορίες και να βγάζουν κατευθυνόμενα ρεπορτάζ
Σε συνομιλία  μεταξύ δύο κορυφαίων στελεχών του κόμματος, του επικεφαλής Οικονομικών της Δημοκρατικής Εθνικής Επιτροπής (ανώτερου όργανου του κόμματος), Μπραντ Μάρσαλ, και του υπεύθυνου Επικοινωνίας Louis Miranda, όπου ο πρώτος προτείνει να «βρουν κάποιον να ρωτήσει για τα θρησκευτικά πιστεύω» του Μπέρνι Σάντερς, ενόψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων σε Κεντάκυ και Δυτική Βιρτζίνια. Στις ΗΠΑ είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τα πιστεύω του αντιπάλου της Χίλαρι Κλίντον στην κούρσα του χρίσματος, με πολλούς να υποστηρίζουν ότι είναι άθεος ή Εβραίος και ο Μάρσαλ φέρεται να πιστεύει ότι αν «κάποιος» (προφανώς δημοσιογράφος) πιέσει τον Σάντερς σε αυτό τον ζήτημα «ίσως να κάνει τη διαφορά»
Σε ένα άλλο email ο δημοσιογράφος της γνωστής ιστοσελίδας Politico, Κένεθ Βόγκελ, ενημερώνει τον γραμματέα του DNC για το επόμενο ρεπορτάζ του, που έχει θέμα την Χίλαρι Κλίντον. Μάλιστα του στέλνει ολόκληρο το κείμενο που πρόκειται να δημοσιεύσει, πριν το δώσει στους αρχισυντάκτες, ώστε το τμήμα Επικοινωνίας του Δημοκρατικού Κόμματος δει «αν λείπει κάτι». Το email έχει τίτλο «Σύμφωνα με τη συμφωνία… κάθε σκέψη καλοδεχούμενη).

www.thepressproject.gr

Ο Αρκάς παίρνει θέση για το Pokemon Go!

www.madata.gr

Ερρίκο Μαλατέστα: Οι αναρχικοί έχουν ξεχάσει τις αρχές τους

Με τον κίνδυνο να με περνούν για αφελή, ομολογώ πως δεν θα πίστευα ποτέ πως θα ήταν δυνατόν οι Σοσιαλιστές -ακόμα και οι Σοσιαλδημοκράτες- να χειροκροτήσουν και να συμμετάσχουν εθελοντικά, στο πλευρό των Γερμανών ή των Συμμάχων, σε έναν πόλεμο σαν αυτόν που σήμερα καταστρέφει την Ευρώπη. Αλλά τι να ειπωθεί όταν γίνονται τα ίδια από Αναρχικούς, -όχι πολλούς, είναι η αλήθεια- αλλά έχοντας ανάμεσα σε αυτούς συντρόφους που αγαπάμε και σεβόμαστε πολύ;

Έχει ειπωθεί πως η παρούσα κατάσταση δείχνει τη χρεωκοπία των “μεθόδων μας” -δηλαδή, των αρχών μας- και πως θα είναι αναγκαίο να τις αναθεωρήσουμε.

Μιλώντας γενικά, κάθε μέθοδος πρέπει να αναθεωρείται όταν φαίνεται ανεπαρκής ερχόμενη σε επαφή με τα γεγονότα. αλλά στη σημερινή περίπτωση, όπου η χρεωκοπία δεν προέρχεται από την ανεπάρκεια των μεθόδων μας, αλλά από το γεγονός πως αυτές έχουν ξεχαστεί και προδοθεί.

Ας επιστρέψουμε στις αρχές μας.

Δεν είμαι “πασιφιστής”. Πολεμάω, όπως κάνουμε όλοι, για τον θρίαμβο της ειρήνης και της αδελφοσύνης μεταξύ όλων των ανθρώπινων όντων. αλλά γνωρίζω πως η επιθυμία για να μην πολεμάμε μπορεί να πραγματωθεί μόνο όταν δεν θα το θέλει καμιά πλευρά, και πως όσο θα βρίσκονται άνθρωποι που θέλουν να παραβιάζουν τις ελευθερίες των άλλων, εναπόκειται σ’ αυτούς τους άλλους να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους αν δεν θέλουν να είναι οι αιώνια ηττημένοι. Και γνωρίζω επίσης πως η επίθεση είναι συχνά το καλύτερο, ή το μόνο, αποτελεσματικό μέσο υπεράσπισης κάποιου. Άλλωστε, νομίζω πως οι καταπιεσμένοι είναι πάντα σε μια κατάσταση θεμιτής αυτό-άμυνας, κι έχουν πάντα το δικαίωμα να επιτίθενται στους καταπιεστές. Ομολογώ, ως εκ τούτου, πως υπάρχουν πόλεμοι που είναι αναγκαίοι, ιεροί πόλεμοι: κι αυτοί είναι οι πόλεμοι της απελευθέρωσης, όπως είναι γενικά οι “εμφύλιοι πόλεμοι” – δηλαδή οι επαναστάσεις.

Αλλά τι κοινό έχει ο τωρινός πόλεμος με την ανθρώπινη χειραφέτηση, που είναι η υπόθεσή μας;

Ακούμε σήμερα τους Σοσιαλιστές να εγείρουν, σαν κάθε άλλο αστό, τη “Γαλλία”, ή τη “Γερμανία”, και άλλες πολιτικές και εθνικές συσσωματώσεις -αποτελέσματα ιστορικών αγώνων- σαν ομοιογενείς εθνογραφικές μονάδες, που η κάθε μία έχει τα δικά της συμφέροντα, φιλοδοξίες, και αποστολή, σε αντίθεση με τα συμφέροντα, τις φιλοδοξίες και την αποστολή των αντίπαλων μονάδων. Αυτό μπορεί να είναι σχετικά αληθές, όσο οι καταπιεσμένοι, και κυρίως οι εργάτες, δεν έχουν αυτοσυνείδηση, δεν αναγνωρίζουν την αδικία των καταπιεστών τους. Υπάρχει, λοιπόν, μόνο η εξουσιαστική τάξη που μετράει. και αυτή η τάξη, λόγω της επιθυμίας της να διατηρήσει και να αυξήσει την δύναμή της, τις προκαταλήψεις και τα ιδεώδη της, μπορεί να το βρίσκει βολικό να διεγείρει φυλετικές φιλοδοξίες και μίσος, και να στέλνει το έθνος της, το “ποίμνιο” της, ενάντια σε “ξένες” χώρες, με σκοπό να τις απαλλάξει από τους υπάρχοντες καταπιεστές τους, και να τις υποτάξει στη δική της πολιτική οικονομικής κυριαρχίας.

Αλλά αποστολή αυτών που, σαν εμάς, επιθυμούν τον τερματισμό κάθε καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, είναι να ξυπνήσουν τη συνείδηση των ανταγωνιστικών συμφερόντων μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων, μεταξύ εκμεταλλευτών και εργαζομένων και να αναπτύξουν μέσα σε κάθε χώρα την ταξική πάλη, και την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων πέρα από σύνορα, όπως και ενάντια σε κάθε προκατάληψη και κάθε πάθος είτε φυλής είτε εθνικότητας.

Κι αυτό είναι που κάναμε πάντοτε. Πάντοτε κηρύτταμε πως οι εργαζόμενοι όλων των χωρών είναι αδέρφια και πως ο εχθρός -ο “ξένος”- είναι ο εκμεταλλευτής, είτε έχει γεννηθεί δίπλα μας είτε σε μια μακρινή χώρα, είτε μιλάει την ίδια γλώσσα είτε όχι. Πάντα επιλέγαμε τους φίλους μας, τους συντρόφους μας στα όπλα, όπως και τους εχθρούς μας, σύμφωνα με τα ιδεώδη που πρεσβεύουν και την θέση που κατέχουν στον κοινωνικό αγώνα, και ποτέ λόγω φυλής ή εθνικότητας. Πάντα πολεμούσαμε ενάντια στον πατριωτισμό, που είναι η επιβίωση του παρελθόντος, και υπηρετεί καλά τα συμφέροντα των καταπιεστών. και ήμασταν υπερήφανοι που είμαστε διεθνιστές, όχι μόνο στα λόγια, αλλά με τα βαθιά αισθήματα στις ψυχές μας.

Και τώρα που θα πρέπει να αναφέρονται οι πιο αποτρόπαιες συνέπειες της καπιταλιστικής και Κρατικής κυριαρχίας, ακόμα και σ’ αυτούς που εθελοτυφλούν, πως ήμασταν με το σωστό, οι περισσότεροι Σοσιαλιστές και πολλοί Αναρχικοί στις εμπόλεμες χώρες συντάσσονται με τις Κυβερνήσεις και την αστική τάξη των αντίστοιχων χωρών τους, ξεχνώντας το Σοσιαλισμό, την ταξική πάλη, τη διεθνή αδελφοσύνη και τα υπόλοιπα.

Τι παρακμή!

Είναι πιθανό τα τωρινά γεγονότα να δείξουν πως τα εθνικά αισθήματα είναι περισσότερο ζωντανά, ενώ τα αισθήματα της διεθνούς αδελφοσύνης είναι λιγότερο διαδεδομένα, απ’ όσο νομίζουμε. αλλά αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για εντατικοποίηση και όχι εγκατάλειψη της αντιπατριωτικής μας προπαγάνδας. Τα γεγονότα αυτά επίσης δείχνουν πως στη Γαλλία, για παράδειγμα, το θρησκευτικό συναίσθημα είναι δυνατότερο, και οι παπάδες έχουν μεγαλύτερη επιρροή απ’ αυτή που φανταζόμασταν. Είναι αυτός λόγος για να προσηλυτιστούμε στον Καθολικισμό;

Καταλαβαίνω πως μπορεί να προκύψουν οι περιστάσεις στις οποίες η βοήθεια όλων είναι απαραίτητη για τη γενική ευημερία: όπως μια επιδημία, ένας σεισμός, μια εισβολή βαρβάρων, που σκοτώνουν και καταστρέφουν ό, τι πέφτει στα χέρια τους. Σε μια τέτοια περίπτωση η ταξική πάλη, οι διαφορές κοινωνικής θέσης πρέπει να ξεχαστούν, και πρέπει να γίνει κοινή η υπόθεση ενάντια στον κοινό κίνδυνο. αλλά με την προϋπόθεση πως αυτές οι διαφορές θα έχουν ξεχαστεί και από τις δύο πλευρές. Αν είναι κάποιος στη φυλακή κατά τη διάρκεια σεισμού, και υπάρχει κίνδυνος να συνθλιβεί μέχρι θανάτου, είναι καθήκον μας να σώσουμε τους πάντες, ακόμη και τους δεσμοφύλακες—στην περίπτωση που οι δεσμοφύλακες ξεκινήσουν να ανοίγουν τις πόρτες των κελιών. Αλλά αφού είναι οι δεσμοφύλακες που λαμβάνουν όλα τα προληπτικά μέτρα για την ασφαλή φύλαξη των φυλακισμένων κατά τη διάρκεια και μετά την καταστροφή, είναι τότε καθήκον των φυλακισμένων προς τον εαυτό τους, όπως και των αιχμάλωτων συντρόφων τους, να αφήσουν τους δεσμοφύλακες στις φασαρίες τους, και να επωφεληθούν της ευκαιρίας για να σώσουν τους εαυτούς τους.

Αν, όταν εισβάλλουν ξένοι στρατιώτες στα ιερά εδάφη της Πατρίδας, η προνομιούχα τάξη θελήσει να απαρνηθεί τα προνόμια της, και να δράσει ώστε η “Πατρίδα” να γίνει πραγματικά κοινή περιουσία όλων των κατοίκων, θα ήταν τότε σωστό όλοι να πολεμούσαν ενάντια στους εισβολείς. Αλλά αν οι βασιλιάδες επιθυμούν να παραμείνουν βασιλιάδες, και οι γαιοκτήμονες ασχολούνται με τις γαίες τους και τα σπίτια τους, και οι έμποροι ασχολούνται με τα αγαθά τους, και τα πουλούν σε ακόμα μεγαλύτερες τιμές, τότε οι εργάτες, οι Σοσιαλιστές και οι Αναρχικοί, θα πρέπει να τους αφήσουν στην τύχη τους, ενώ θα βρίσκονται σε επιφυλακή ώστε να αδράξουν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν τους εντός της χώρας καταπιεστές, όπως και τους εξωτερικούς.

Σε κάθε περίπτωση, είναι καθήκον των Σοσιαλιστών, και ιδιαίτερα των Αναρχικών, να κάνουν τα πάντα προκειμένου να αποδυναμώσουν το Κράτος και την τάξη των καπιταλιστών, και να έχουν για μοναδικό οδηγό για τη συμπεριφορά τους το συμφέρον του Σοσιαλισμού. ή, αν είναι υλικά ανίκανοι να ενεργήσουν αποτελεσματικά για την υπόθεσή τους, να αρνηθούν τουλάχιστον οποιαδήποτε εθελοντική βοήθεια για την υπόθεση των εχθρών, και να μείνουν στην άκρη ούτως ώστε να σώσουν τουλάχιστον τις αρχές τους—που σημαίνει να σώσουν το μέλλον.

 

* * *

Όλα όσα έχω μόλις έχω πει είναι θεωρία, και είναι πιθανόν αποδεκτή, θεωρητικά, από τους περισσότερους οι οποίοι, στην πράξη, κάνουν το αντίθετο. Πως, λοιπόν, θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην παρούσα κατάσταση; Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Τι θα έπρεπε να επιθυμούμε, για το συμφέρον της υπόθεσής μας;

Λέγεται, απ’ αυτή την πλευρά του Ρήνου (1), πως η νίκη των Συμμάχων θα ήταν το τέλος του μιλιταρισμού, ο θρίαμβος του πολιτισμού, η διεθνής δικαιοσύνη, κλπ. Το ίδιο λέγεται και απ’ την άλλη πλευρά των συνόρων για τη Γερμανική νίκη.

Προσωπικά, κρίνοντας με την πραγματική αξία τους, τον “τρελό σκύλο” του Βερολίνου (2) και τον “γέρο δήμιο” της Βιέννης (3), δεν έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον αιμοβόρο Τσάρο, ούτε και στους Άγγλους διπλωμάτες που καταπιέζουν την Ινδία, που πρόδωσαν την Περσία, που σύνθλιψαν τις Ρεπούμπλικες των Μπόερς. ούτε στην Γαλλική μπουρζουαζία, που δολοφόνησε τους αυτόχθονες στο Μαρόκο. ούτε σε εκείνους του Βελγίου, που επέτρεψαν τις θηριωδίες του Κονγκό και έχουν επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό απ’ αυτές—κι εδώ απλά ανακαλώ κάποια παραπτώματά τους, πιάνοντας τα τυχαία, δεν αναφέρω τι κάνουν όλες οι Κυβερνήσεις και οι αστικές τους τάξεις ενάντια στους εργαζόμενους και τους επαναστάτες μέσα στις χώρες τους.

Κατά τη γνώμη μου, η νίκη της Γερμανίας θα σήμαινε κυρίως τον θρίαμβο του μιλιταρισμού και της αντίδρασης. αλλά ο θρίαμβος των Συμμάχων θα σήμαινε την Ροσό-Αγγλική (δηλαδή μια κνούτο-καπιταλιστική) ηγεμονία στην Ευρώπη και την Ασία, τις επιτάξεις και την ανάπτυξη του στρατιωτικού πνεύματος στην Αγγλία, και μια Κληρική και ίσως Μοναρχική αντίδραση στη Γαλλία.

Άλλωστε, κατά τη γνώμη μου, το πιο πιθανό είναι να μην υπάρξει καμιά καθοριστική νίκη για καμία πλευρά. Μετά από έναν μακρύ πόλεμο, μια τεράστια απώλεια σε ζωές και πλούτο, με τις αντιμαχόμενες δυνάμεις εξαντλημένες, θα διευθετηθεί κάποιου είδους ειρήνη, αφήνοντας όλα τα ζητήματα ανοιχτά, για την προετοιμασία ενός νέου πολέμου περισσότερο φονικού από τον τωρινό (4).

Η μόνη ελπίδα είναι η επανάσταση. Και νομίζω πως θα είναι από την ηττημένη Γερμανία που κατά πάσα πιθανότητα, λόγω της παρούσας κατάστασης πραγμάτων, θα ξέσπαγε η επανάσταση, γι’ αυτόν το λόγο -και μόνο γι’ αυτό το λόγο- είναι που επιθυμώ την ήττα της Γερμανίας.

Σίγουρα, μπορεί να λανθάνω στην προσέγγιση της πραγματικής κατάστασης. Αλλά αυτό που φαίνεται στοιχειώδες και θεμελιώδες για όλους τους Σοσιαλιστές (Αναρχικούς, ή άλλους) είναι πως είναι αναγκαίο να αποτινάξουν κάθε είδους συμβιβασμό με τις Κυβερνήσεις και τις τάξεις που κυβερνούν, έτσι ώστε να είναι σε θέση να επωφεληθούν από οποιαδήποτε ευκαιρία εμφανιστεί, και σε κάθε περίπτωση να είναι έτοιμοι να επανεκκινήσουν και να συνεχίσουν τις επαναστατικές προετοιμασίες και την προπαγάνδα μας.

Ε. Μαλατέστα

 

Δημοσιεύτηκε στο Freedom Vol. XXVIII, no. 307 (5), το Νοέμβρη του 1914. Η μετάφρασή του έγινε από το εύκολα επεξεργάσιμο κείμενο που βρίσκεται εδώ.

Σημειώσεις της ελληνικής μετάφρασης:

1) Εκείνη την περίοδο ο Μαλατέστα έχει εγκατασταθεί στο Λονδίνο, οπότε γνωρίζει και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Αγγλίας, όπως επίσης και τους κύκλους γύρω από τον Κροπότκιν και άλλους Αναρχικούς που έπαιρναν θέση υπέρ του πολέμου. 



Γελοιογραφία της εποχής για τον “τρελό σκύλο”

 

2) Έτσι ανέφεραν περιπαικτικά τον Αυτοκράτορα Γουλιέλμο της Γερμανίας.3) Εδώ αναφέρεται αντίστοιχα στον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Α’ της Αυστρίας. Όπως βλέπουμε στα κείμενα ήταν καθοριστικός παράγοντας για την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου (όπως λεγόταν τότε) και πέθανε κατά τη διάρκειά του, το 1916.

4) Ο Μαλατέστα θα επιβεβαιωθεί αργότερα μέχρι κεραίας σε αυτή του την πρόβλεψη…

5) Αυτό το τεύχος του Freedom είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατούσε στους κόλπους του Αναρχικού κινήματος. Φιλοξενεί διάφορα άρθρα που αφορούν τον πόλεμο, από εξέχουσες μορφές του κινήματος της εποχής, έχοντας ο καθένας τη δική του θέση για τον πόλεμο. Ο πλουραλισμός και η πολεμική μεταξύ των αντικρουόμενων θέσεων, φαίνεται πως, εκκινεί από αυτό το τεύχος του περιοδικού.

Tags: Α παγκόσμιος πόλεμος, Αγγλία, αντιπολεμικό κίνημα, Γαλλία, Γερμανία, ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας, Ιταλία, κριτική, Μαλατέστα, προλεταριάτο, προπαγάνδα, ταξικός πόλεμος

rabidproletarians.espivblogs.net

Πότε Βούδας, Πότε Κούδας...

Το στερεότυπο του εφικτού...

 

Περικλής Κοροβέσης

Υπάρχουν κάποιες στερεότυπες φράσεις που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν συχνά. Σε αυτές βρίσκουν καταφύγιο. Σε αυτές βρίσκουν καταφύγιο και...
ασφάλεια και τις ανάγουν σε υπέρτατες αξίες. Από αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε η δημοσιογραφία ούτε η λογοτεχνία. Όσον αφορά την τηλεόραση, εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε πως τα στερεότυπα έχουν βρει τον βασίλειο τους. Συχνά γίνονται θέσφατα και διεκδικούν τη θέση του απολύτως σωστού. Δημιουργούν ένα είδος δικτατορίας και απαγορεύουν την άλλα έκφραση -στο σημείο που μπορούν- ως λάθος και αίρεση. Αν αυτό το αναγάγουμε σε ένα άλλο επίπεδο, τότε θα μπορούσαμε να βρούμε την ίδια αναλογία μεταξύ ενός δογματικού ακαδημαϊσμού και μιας πρωτοποριακής δημιουργίας. Σε όλες τις τέχνες όπου παρουσιάστηκαν νέα ρεύματα που αμφισβητούσαν την ορθότητα ενός επιβεβλημένου κλασικισμού, έμειναν στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Άσχετα, αν μετά τη σειρά τους επιβλήθηκαν και ανέτρεψαν την κατεστημένη αισθητική. 
Το χρήμα θεωρείται στην εποχή μας υπέρτατη αξία. Και υπάρχει η εμπεδωμένη φράση ''χωρίς χρήματα δεν γίνεται τίποτα''. Για να δούμε αν είναι έτσι. Το χρήμα είναι αρχαία ελληνική λέξη, προέρχεται από το ρήμα χρώμαι και σημαίνει χρήσιμο πράγμα. Από μόνο του δεν έχει καμία αξία. Αν βρεθεί κάποιος στην έρημο με ένα βαλιτσάκι λίρες, θα του είναι μόνο βάρος. Δεν θα μπορέσει να αγοράσει ούτε ένα κομμάτι ψωμί και ούτε ένα μπουκάλι νερό. Αν το χρήμα αυτό καθαυτό είχε αξία, τότε θα έπρεπε να αλλάζαμε τον Ποινικό Κώδικα και να αναποδογυρίσουμε την υπάρχουσα ηθική. Αν κάποιος δημόσιο λειτουργός υπεξαιρούσε από κάποιο υπουργείο μερικά εκατομμύρια ευρώ, θα λέγαμε πως πάλεψε για τις αξίες του. Το ίδιο για τους πολιτικούς που παίρνουν μίζες. Οι άνθρωποι αυτοί υπηρετούσαν ιδανικά. Και ο κοινός χαφιές που καρφώνει αθώους ανθρώπους είναι ιδεολόγος. Ή ακόμα, ένας πλούσιος εργοδότης που αφήνει για μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, που ''πτωχεύει'' την επιχείρηση του, θα πρέπει να θεωρείται επιτυχημένος επιχειρηματίας. Με μια φράση: Η κάθε κομπίνα θα ήταν ύψιστη αρετή. 
Οι παραπάνω γραμμές φαίνονται υπερβολικές. Αλλά με μια ανάγνωση μπορεί να είναι μια περιγραφή του κόσμου όπου ζούμε. Από τα σκάνδαλα διαφθοράς λίγα φτάνουν στη δικαιοσύνη. Και συχνά παραγράφονται. Αφού αυτός ο κόσμος στηρίζεται στο χρήμα, το χρήμα δεν μπορεί να καταδικάσει τον εαυτό του. Ένα άλλο στερεότυπο που ακούμε κατ' επανάληψη είναι πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό κυρίως προέρχεται από τη Δεξιά, που δεν επιθυμεί αλλαγές και θέλει να συντηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση. Δηλαδή το πλαίσιο στο οποίο θα κάνεις πολιτική είναι δεδομένη και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τώρα το ακούμε και από τους αριστερούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρηματολογούν στη βάση αυτού του στερεότυπου. Μας λένε: ''Αυτή η κυβέρνηση έκανε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει. Κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, αλλά δεν έχουν άλλη λύση. Και είναι καλύτερα από το να έχουμε κυβέρνηση Ν.Δ ή ΠΑΣΟΚ.''. Το εφικτό λοιπόν στην πολιτική είναι να σεβαστείς τους κανόνες που έχει επιβάλλει το σύστημα και να υπηρετείς τα ίδια συμφέροντα. Σε αυτήν την περίπτωση το εφικτό είναι η ενσωμάτωση στο σύστημα και η ανανέωση του. Το πολιτικό μας σύστημα είναι δικομματικό. Διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ και το κενό που άφησε το κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνει το ΠΑΣΟΚ και προσχώρησαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό στο νέο πρωταγωνιστή Αν η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ είναι αριστερή πολιτική, τότε ισχύουν οι νόμοι της μετεμψύχωσης. Και εδώ ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον Ρασούλη, που τα είχε προβλέψει: ''Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς και Ιούδας''. 
Όταν γραφόταν αυτές οι γραμμές, ακόμα δεν είχε ψηφιστεί ο εκλογικός νόμος. Αλλά θα περάσει. Το ότι κρατιέται το πλαφόν του 3% στρέφεται εναντίον της Αριστεράς και στοχεύει κατά κύριο λόγο τους πρώην συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν κάποια μέρα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πέσει κάτω από το 3%. Το είδαμε αυτό με τον Συνασπισμό. Στις εκλογές του 2012, το άθροισμα των πολιτικών φορέων που έμειναν εκτός Βουλής ήταν 19,02%, που θα απέδιδε 60 έδρες αν υπήρχε απλή αναλογική. Και αυτό σημαίνει πως σε κάποιους η ψήφος δεν μετράει, έστω και αν είναι ένας στους πέντε...

efsyn.gr

μέσω nonews-news.blogspot.gr

Γιατί στη Γαλλία;

 

Λάκης Λαζόπουλος

 

Μετά το μακελειό στη Νίκαια της Γαλλίας οι βαρύγδουπες δηλώσεις συνεχίζονται.

Η δημοκρατία θα νικήσει!!!

Δεν ξέρω ποιον θα νικήσει η δημοκρατία, σίγουρα πάντως όχι τον φόβο. Ο φόβος είναι συναίσθημα και η δημοκρατία είναι πολίτευμα. Και ο φόβος τρέχει αυτή τη στιγμή σαν τρελό φορτηγό κατά πάνω στην Ευρώπη. 

Έβλεπα τους ανθρώπους με τα σκιαγμένα βλέμματα να τρέχουν στους δρόμους και ένιωσα πως η Ευρώπη είναι πια σε πόλεμο.

Διαλυμένη από τον τύραννο του Βερολίνου που εξαθλιώνει με μίσος σεσημασμένου δολοφόνου, κοινωνίες ολόκληρες, η Ευρώπη μοιάζει να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια της πια. 

Έρμαιο αδύναμων, σκοτεινών και ανίκανων αρχηγών. Τραπεζικά τέρατα καταβροχθίζουν τις οικονομίες των ανθρώπων.

Απατεώνες με γραβάτες και μεταπτυχιακά αρπάζουν ότι βρουν.

Μαζεύτηκαν πάλι, άρχισαν τις συσκέψεις όπου αποφάσισαν πάλι επίδειξη δύναμης. Όμως απαιτείται επίδειξη νοημοσύνης, σύνεσης, ταπεινοσύνης και αληθινής προσέγγισης του προβλήματος.

Ακούμε πάλι στα ραδιόφωνα και βλέπουμε στις τηλεοράσεις να μιλάνε γι’ αυτούς τους τρελούς φανατικούς μουσουλμάνους που η θρησκεία τους λέει πως το να σκοτώνουν τους άπιστους είναι κάτι που θα τους οδηγήσει στον παράδεισο, και να! Aυτή είναι η αιτία που πάνε και σκοτώνουν αθώους ανθρώπους.

Για να πάνε στον παράδεισο!

Αυτός είναι ο λόγος των τρομοκρατικών αυτών ενεργειών; Αυτή είναι η απάντηση που θα πάρει ο πολίτης και θα ξεφοβηθεί;

Ωραία λοιπόν, αυτοί είναι τρελοί και σκοτώνουν χωρίς λόγο, οι Ευρωπαίοι, που είναι λογικοί και χριστιανοί και καθολικοί και προτεστάντες ποιον λόγο έχουν και βομβαρδίζουν στη Συρία και σκοτώνουν ανθρώπους; Τους μεν τους οπλίζει η Δημοκρατία και τους άλλους ο φανατισμός και η θρησκεία;

Αυτή η προσέγγιση θέλει να μας πει ότι δεν έχει καμία σχέση ο πόλεμος που γίνεται στη Συρία με την τρομοκρατία. Ότι η τρομοκρατία είναι ένα ανεξάρτητο γεγονός όπου κάποιοι τρελοί φανατικοί μουσουλμάνοι τις ελεύθερες ώρες τους σκοτώνουν κόσμο για να πάνε στον παράδεισο.

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε θρησκευτικό πόλεμο. Έχουμε κανονικό πόλεμο. Οι Ευρωπαίοι σκοτώνουν πολιτισμένα, καθισμένοι αναπαυτικά στο μαχητικό τους αεροπλάνο και οι άλλοι σκοτώνουν θυσιάζοντας και τον εαυτό τους.

Οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι αφού σκοτώσουν τους αθώους επιστρέφουν το βράδυ σπίτι τους και πάνε με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους σ’ ένα ωραίο εστιατόριο να φάνε κι εκείνη την ώρα, έρχονται οι κακοί φανατικοί μουσουλμάνοι και τους σκοτώνουν και επειδή δεν έχουν σπίτια να γυρίσουν γιατί τους τα έχουν βομβαρδίσει εν τω μεταξύ, σκοτώνονται κι αυτοί μαζί. Και βέβαια πάνε και οι δύο στον παράδεισο. Οι μεν γιατί είναι αθώοι και οι άλλοι γιατί σκότωσαν τους άπιστους. Θα ξανασυναντηθούν πάλι στον παράδεισο και θα αλληλοκυνηγιούνται. Αυτό είναι που λένε θα σε κυνηγάω μέχρι την επόμενη ζωή. 

Το ερώτημα όμως είναι γιατί οι τρομοκρατικές ενέργειες εστιάζουν τον τελευταίο καιρό στη Γαλλία. 

Γιατί απλά η Γαλλία βομβαρδίζει τη Συρία. Αποσύροντας τα στρατεύματα τους από τη Συρία τελειώνουν όλα. Γι’ αυτό και η Ελλάδα δεν έγινε ποτέ πεδίο τρομοκρατικών ενεργειών.

Γιατί η Ελλάδα φρόντισε τους πρόσφυγες, τους βοήθησε και δεν μετέχει του πολέμου.

Το είπα και το ξαναλέω. Σε λίγα χρόνια η καρδιά της Ευρώπης θα είναι η Ελλάδα, η οποία θα είναι και η πιο ασφαλής χώρα της. Κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις λοιπόν γιατί θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο. Αλλά πρέπει να σταματήσουν να λένε μαλακίες στους πολίτες. Να τους πούνε καθαρά. Εμείς σκοτώνουμε στη Συρία και αυτοί θα σκοτώνουν κάποιους από σας. Ποιους δεν ξέρουμε γιατί ούτε κι εκείνοι ξέρουν.

Έχουμε ανοίξει πόλεμο. Και μη μου πείτε ότι οι βόμβες που πέφτουν στη Συρία πετυχαίνουν τους ενόχους μόνο. 

Χωρίς δικαστήρια, χωρίς αποφάσεις, αποφασίζουν κάποιοι πολιτισμένοι, παίρνουν τα αεροπλάνα τους και βομβαρδίζουν χώρες ολόκληρες.

Η Συρία, αυτή τη στιγμή είναι ένα πεδίο μάχης μεταξύ Αμερικάνων και Ρώσων και η Γαλλία, που τα τελευταία πολλά χρόνια είναι η πιο δημοκρατική από τις χώρες της Ευρώπης, μοιάζει να την τραβάει ξαφνικά προς τα κάτω η παλιά της ιστορία, αυτή των πρώτων σταυροφοριών.

Κι όμως οι σταυροφορίες εκείνες μοιάζουν πάρα πολύ με τις σημερινές τρομοκρατικές ενέργειες . Έχουν πολλά κοινά σημεία και έχουν ασφαλώς και πολλές διαφορές.

Είναι η ώρα να αντιδράσουν οι άνθρωποι που πληρώνουνε την καταστροφική μανία των εταιριών, οι οποίες πουλάνε όπλα και πρέπει να πουλήσουν.

Εφόσον δεν υπάρχουν εχθροί δημιούργησαν ένα καινούργιο. Τους τρομοκράτες. Και τώρα είναι η ώρα να δημιουργηθεί ευρωστρατός. Για να μπορέσει να πουλήσει και η Γερμανία τα δικά της όπλα που δεν μετέχει τώρα του πολέμου. Σε λίγο θα είμαστε καλά περιφρουρημένοι,  δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε, δεν θα μπορούμε να κινηθούμε, θα μας παρακολουθούν κάμερες παντού.

Πάντα προστατευμένοι και πάντα φοβισμένοι. 

Όμως δημοκρατία και φόβος δε συγκατοίκησαν ποτέ στην ιστορία. Άρα η φράση «η δημοκρατία θα νικήσει» είναι ψεύτικη.

Έχει νικήσει ήδη ο φόβος.

Η Αγγλία έφυγε, η Γαλλία φοβάται, η Ελλάδα πεινάει και υποφέρει, η Αυστρία κλείνει τα σύνορα, η Ιταλία περιμένει να σκάσουν οι τράπεζες, η Ισπανία ψάχνει το μέλλον της και μόνη η Γερμανία επιμένει και διατάζει.

Φόβος να μη σου πάρουν το σπίτι, φόβος να μη σου πάρουν τον μισθό χωρίς να σε ρωτήσουν, φόβος να μη σου πάρουν το παιδί μετανάστη λόγω ανεργίας, φόβος να πιεις έναν καφέ, φόβος να πας σε μια εκδήλωση.

Είμαι ελεύθερος να πάω παντού επειδή έχουμε δημοκρατία, αλλά δεν πάω πουθενά γιατί φοβάμαι.

Άλλοι ανατινάζουν τα σώματα τους ζωσμένοι εκρηκτικά κι άλλοι ανατινάζουν τα μυαλά τους στα σπίτια ζωσμένοι απ’ τις ειδήσεις!

Κάγκελα, κάγκελα και Άνγκελα παντού…

www.altsantiri.gr