Κλεάνθης Γρίβας
«Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφωρα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλλει, να κολακεύει τον θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί… Είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».
John Swinton (1829-1901)
εμβληματική μορφή στην ιστορία
της αμερικανικής δημοσιογραφίας
Δύο δημοσιεύματα στην «Καθημερινή» (Τρίτη, 5 Ιουλίου 2016) για τον κ. Βαρουφάκη και το Σχέδιο Β, που αναπαράχθηκαν με τη γνωστή «ανιδιοτελή» προθυμία από πολλές ιστοσελίδες έδωσαν έναυσμα σε μια εμπαθή κακο-δημοσιογραφία για ένα βιβλίο που, είναι προφανές, ότι η «συμμαχία των προθύμων» ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ, (όπως προκύπτει από την τύπου copy-paste μαζική αναπαραγωγή) και «κρίνει» (με τί γνώσεις, άραγε) κάτι που αγνοεί.
Αλλά, αυτό δεν εκπλήσσει κανέναν, δεδομένου ότι τόσο οι επαγγελματίες πολιτικοί όσο και οι απελπιστικά «μορφωμένοι» και «ανιδιοτελείς» δημοσιογράφοι αποτελούσαν πάντοτε ένα συμπληρωτικό δίπολο.
Οι καθ’ ημάς σύγχρονοι «Βάστα Ρόμελ» - υπέρμαχοι της Γερμανικής Ευρώπης δεν διανοήθηκαν να ελέγξουν την ποιότητα της προπαγάνδας τους, ρίχνοντας μια ματιά στο Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 σχετικά με την «Πολιτική Σχεδίαση Έκτακτης Ανάγκης για την αντιμετώπιση απειλών κατά της χώρας», που επιβάλλει την επεξεργασία Σχεδίων Α, Β, Γ, κ.ο.κ., για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι απειλές κατά της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Όπως τονίζεται στο Άρθρο 2 (Έννοιες όρων και Γενικοί Ορισμοί), παράγραφος 5: «Κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, που προκαλείται από φυσικά ή άλλα γεγονότα τεχνολογικά ή πολεμικά και έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ή την απειλή δημιουργίας εκτεταμένων απωλειών, ζημιών και καταστροφών σε έμψυχο ή άψυχο δυναμικό της χώρας ή την παρακώλυση και διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας».
Συνεπώς, η πολιτική ηγεσία, αντιμέτωπη με την διατυπωθείσα απειλή της «εκδίωξης» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, έπρεπε να έχει ήδη επεξεργαστεί όχι ένα αλλά πολλά Σχέδια Β.
1) Ο Γιάνης Βαρουφάκης, εκτελώντας το καθήκον που του επίτασσε ο νόμος και η θέση του (σπάνιο πράγμα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας), έκανε άριστα που επόπτευσε στην επεξεργασία ενός Σχεδίου Β για την περίπτωση που πραγματοποιούνταν αυτή η απειλή και μ’ αυτό τον τρόπο, κάλυψε ένα διαχρονικό κενό σχεδιασμού για το οποίο είναι υπόλογα -πολιτικά και ποινικά- όλα τα μέλη του ΚΥΣΕΑ και οι Υπουργοί Οικονομικών από τις 1/1/2002 (που παραδώσαμε την κυριαρχία επί του νομίσματός μας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).
Συνεπώς, ο Γιάννης Βαρουφάκης θα έπρεπε ΝΑ ΕΠΑΙΝΕΙΤΑΙ επειδή επεξεργάστηκε (πολύ σωστά) ένα Σχέδιο Β για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης απειλής της «έξωσης» της Ελλάδας από το Ευρώ, και ΝΑ ΕΓΚΑΛΕΙΤΑΙ εάν δεν το είχε κάνει.
2) Όπως συμβαίνει σε όλα τα, σχετικώς, ευνοούμενα κράτη υπάρχει μια διαρκής επεξεργασία Σχεδίων Α, Β, Γ, κ.ο.κ., τα οποία δεν εκπονούνται για να εφαρμοστούν παρά μόνο εάν και όταν εκδηλωθεί η απειλή.
3) Ποιος είναι υπεύθυνος για τη συγκρότηση των Επιτροπών για την «Πολιτική Σχεδίαση Έκτακτης Ανάγκης»; Φυσικά ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας και όχι ο εκάστοτε υπουργός οικονομικών.
Σύμφωνα με το Ν.Δ. 17/1974 (άρθρο 6, παράγραφος 1): «Δι` αποφάσεων του Πρωθυπουργού, προκαλουμένων υπό του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης/Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, δύναται από του καιρού της ειρήνης να συγκροτώνται Επιτροπαί εξ Υπουργών, συναφούς αρμοδιότητος Υπουργείων, προς επίλυσιν των αναφυομένων προβλημάτων εις τον εν γένει ανεφοδιασμόν της Χώρας, τας μεταφοράς και την υγειονομικήν περίθαλψιν. Αι αποφάσεις των εν λόγω εξ Υπουργών Επιτροπών είναι υποχρεωτικαί δι` άπαντα τα Υπουργεία και απάσας τας Αρχάς μετά προηγουμένην έγκρισιν υπό του Ανωτάτου Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης. Ως Γραμματεία της εξ Υπουργών Επιτροπής θα χρησιμοποιήται η αρμοδία Διεύθυνσις του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων».
4) Σε συλλογικό επίπεδο, σε κάθε χώρα, οι Επιτροπές Πολιτικού Σχεδιασμού και τα Γενικά Επιτελεία επεξεργάζονται ένα πλήθος Σχεδίων Α, Β, Γ, για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα εφαρμόζουν κιόλας. Απλώς, είναι δηλωτικό της υπευθυνότητας και της ετοιμότητας της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας να τα εφαρμόσει εάν και όταν εκδηλωθεί μια απειλή. ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ, δεν θα υφίσταντο ως «Επιτροπές Πολιτικού Σχεδιασμού» και ως «Γενικά Επιτελεία» αλλά ως παιδικές χαρές.
5) Σε ατομικό επίπεδο, κάθε άνθρωπος ενεργεί με παρεμφερή τρόπο: επεξεργάζεται ένα «Σχέδιο Β» (όταν π.χ., αποταμιεύει ή κάνει μια ασφάλεια υγείας) για την αντιμετώπιση ενός πιθανού σοβαρού προβλήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΉΣΕΙ για να εφαρμόσει το ατομικό του Σχέδιο Β.
6) Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο -άνευ λόγου- κλαυθμός και οδυρμός των εξ’ επαγγέλματος «ευρωπαϊστών» (που αντικατέστησαν τους αλήστου μνήμης «επαγγελματίες εθνικόφρονες»);
• To 1963, μια ώρα πριν από τη δημοσιοποίηση της απόφασης για τη σύλληψη ολόκληρης της ηγεσίας της χωροφυλακής της Β. Ελλάδας για το ρόλο της στη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, η αστυνομία επιχείρησε έναν αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης ανακοινώνοντας τη σύλληψη του «δράκου του Σέιχ-Σου» (που είχε σπείρει τον φόβο στην πόλη). Και στο βωμό αυτού του «αντιπερισπασμού», όχι ο «δράκος» αλλά μια «πεταλουδίτσα της νύχτας», ο Αριστείδης Παγκρατίδης (που μόνο «δράκος» δεν μπορούσε να ήταν) οδηγήθηκε στο απόσπασμα το 1968.
• To 2016, μερικές ώρες πριν από τη δημοσιοποίηση της απόφασης για αναβολή της δίκης του μεγαλύτερου μεταπολεμικού σκανδάλου (Siemens), στη χαβούζα της οποίας «σιτίζονταν» μέγας αριθμός της πολιτικής «αλήτ» της χώρας και με την οποία είχαν απευθείας σύνδεση τα «μαύρα ταμεία» των (τω πάλαι ποτέ, μεγάλων) κομμάτων, ξέσπασε ο καταιγισμός «Βαρουφάκη» (κι αυτό παρότι είχε προηγηθεί η απόφαση της Εισαγγελίας να αρχειοθετήσει τη μήνυση δύο δικηγόρων κατά του Βαρουφάκη γι’ αυτό το θέμα, θεωρώντας ότι ενήργησε σύμφωνα με το Ν.Δ. 17/1974). Τυπικός αντιπερισπασμός που επιτρέπει στον, εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα, κόσμο των επαγγελματιών πολιτικών να ανακουφιστεί προσβλέποντας στην επικείμενη παραγραφή.
Ηθικό δίδαγμα: Η δύναμη της βλακείας που είναι ακατανίκητη (Κικέρων), όταν συνδυάζεται με εμπάθεια, αμάθεια, φθόνο, συμφέρον και «ξερω-λισμό», παράγει πάντοτε ένα πολύ εκρηκτικό μείγμα που αποσκοπεί στη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της κριτικής σκέψης.
Οι καθ’ ημάς σύγχρονοι «Βάστα Ρόμελ» - υπέρμαχοι της Γερμανικής Ευρώπης δεν διανοήθηκαν να ελέγξουν την ποιότητα της προπαγάνδας τους, ρίχνοντας μια ματιά στο Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 σχετικά με την «Πολιτική Σχεδίαση Έκτακτης Ανάγκης για την αντιμετώπιση απειλών κατά της χώρας», που επιβάλλει την επεξεργασία Σχεδίων Α, Β, Γ, κ.ο.κ., για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι απειλές κατά της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Όπως τονίζεται στο Άρθρο 2 (Έννοιες όρων και Γενικοί Ορισμοί), παράγραφος 5: «Κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, που προκαλείται από φυσικά ή άλλα γεγονότα τεχνολογικά ή πολεμικά και έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ή την απειλή δημιουργίας εκτεταμένων απωλειών, ζημιών και καταστροφών σε έμψυχο ή άψυχο δυναμικό της χώρας ή την παρακώλυση και διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας».
Συνεπώς, η πολιτική ηγεσία, αντιμέτωπη με την διατυπωθείσα απειλή της «εκδίωξης» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, έπρεπε να έχει ήδη επεξεργαστεί όχι ένα αλλά πολλά Σχέδια Β.
1) Ο Γιάνης Βαρουφάκης, εκτελώντας το καθήκον που του επίτασσε ο νόμος και η θέση του (σπάνιο πράγμα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας), έκανε άριστα που επόπτευσε στην επεξεργασία ενός Σχεδίου Β για την περίπτωση που πραγματοποιούνταν αυτή η απειλή και μ’ αυτό τον τρόπο, κάλυψε ένα διαχρονικό κενό σχεδιασμού για το οποίο είναι υπόλογα -πολιτικά και ποινικά- όλα τα μέλη του ΚΥΣΕΑ και οι Υπουργοί Οικονομικών από τις 1/1/2002 (που παραδώσαμε την κυριαρχία επί του νομίσματός μας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).
Συνεπώς, ο Γιάννης Βαρουφάκης θα έπρεπε ΝΑ ΕΠΑΙΝΕΙΤΑΙ επειδή επεξεργάστηκε (πολύ σωστά) ένα Σχέδιο Β για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης απειλής της «έξωσης» της Ελλάδας από το Ευρώ, και ΝΑ ΕΓΚΑΛΕΙΤΑΙ εάν δεν το είχε κάνει.
2) Όπως συμβαίνει σε όλα τα, σχετικώς, ευνοούμενα κράτη υπάρχει μια διαρκής επεξεργασία Σχεδίων Α, Β, Γ, κ.ο.κ., τα οποία δεν εκπονούνται για να εφαρμοστούν παρά μόνο εάν και όταν εκδηλωθεί η απειλή.
3) Ποιος είναι υπεύθυνος για τη συγκρότηση των Επιτροπών για την «Πολιτική Σχεδίαση Έκτακτης Ανάγκης»; Φυσικά ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας και όχι ο εκάστοτε υπουργός οικονομικών.
Σύμφωνα με το Ν.Δ. 17/1974 (άρθρο 6, παράγραφος 1): «Δι` αποφάσεων του Πρωθυπουργού, προκαλουμένων υπό του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης/Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, δύναται από του καιρού της ειρήνης να συγκροτώνται Επιτροπαί εξ Υπουργών, συναφούς αρμοδιότητος Υπουργείων, προς επίλυσιν των αναφυομένων προβλημάτων εις τον εν γένει ανεφοδιασμόν της Χώρας, τας μεταφοράς και την υγειονομικήν περίθαλψιν. Αι αποφάσεις των εν λόγω εξ Υπουργών Επιτροπών είναι υποχρεωτικαί δι` άπαντα τα Υπουργεία και απάσας τας Αρχάς μετά προηγουμένην έγκρισιν υπό του Ανωτάτου Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης. Ως Γραμματεία της εξ Υπουργών Επιτροπής θα χρησιμοποιήται η αρμοδία Διεύθυνσις του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων».
4) Σε συλλογικό επίπεδο, σε κάθε χώρα, οι Επιτροπές Πολιτικού Σχεδιασμού και τα Γενικά Επιτελεία επεξεργάζονται ένα πλήθος Σχεδίων Α, Β, Γ, για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα εφαρμόζουν κιόλας. Απλώς, είναι δηλωτικό της υπευθυνότητας και της ετοιμότητας της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας να τα εφαρμόσει εάν και όταν εκδηλωθεί μια απειλή. ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ, δεν θα υφίσταντο ως «Επιτροπές Πολιτικού Σχεδιασμού» και ως «Γενικά Επιτελεία» αλλά ως παιδικές χαρές.
5) Σε ατομικό επίπεδο, κάθε άνθρωπος ενεργεί με παρεμφερή τρόπο: επεξεργάζεται ένα «Σχέδιο Β» (όταν π.χ., αποταμιεύει ή κάνει μια ασφάλεια υγείας) για την αντιμετώπιση ενός πιθανού σοβαρού προβλήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΉΣΕΙ για να εφαρμόσει το ατομικό του Σχέδιο Β.
6) Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο -άνευ λόγου- κλαυθμός και οδυρμός των εξ’ επαγγέλματος «ευρωπαϊστών» (που αντικατέστησαν τους αλήστου μνήμης «επαγγελματίες εθνικόφρονες»);
• To 1963, μια ώρα πριν από τη δημοσιοποίηση της απόφασης για τη σύλληψη ολόκληρης της ηγεσίας της χωροφυλακής της Β. Ελλάδας για το ρόλο της στη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, η αστυνομία επιχείρησε έναν αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης ανακοινώνοντας τη σύλληψη του «δράκου του Σέιχ-Σου» (που είχε σπείρει τον φόβο στην πόλη). Και στο βωμό αυτού του «αντιπερισπασμού», όχι ο «δράκος» αλλά μια «πεταλουδίτσα της νύχτας», ο Αριστείδης Παγκρατίδης (που μόνο «δράκος» δεν μπορούσε να ήταν) οδηγήθηκε στο απόσπασμα το 1968.
• To 2016, μερικές ώρες πριν από τη δημοσιοποίηση της απόφασης για αναβολή της δίκης του μεγαλύτερου μεταπολεμικού σκανδάλου (Siemens), στη χαβούζα της οποίας «σιτίζονταν» μέγας αριθμός της πολιτικής «αλήτ» της χώρας και με την οποία είχαν απευθείας σύνδεση τα «μαύρα ταμεία» των (τω πάλαι ποτέ, μεγάλων) κομμάτων, ξέσπασε ο καταιγισμός «Βαρουφάκη» (κι αυτό παρότι είχε προηγηθεί η απόφαση της Εισαγγελίας να αρχειοθετήσει τη μήνυση δύο δικηγόρων κατά του Βαρουφάκη γι’ αυτό το θέμα, θεωρώντας ότι ενήργησε σύμφωνα με το Ν.Δ. 17/1974). Τυπικός αντιπερισπασμός που επιτρέπει στον, εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα, κόσμο των επαγγελματιών πολιτικών να ανακουφιστεί προσβλέποντας στην επικείμενη παραγραφή.
Ηθικό δίδαγμα: Η δύναμη της βλακείας που είναι ακατανίκητη (Κικέρων), όταν συνδυάζεται με εμπάθεια, αμάθεια, φθόνο, συμφέρον και «ξερω-λισμό», παράγει πάντοτε ένα πολύ εκρηκτικό μείγμα που αποσκοπεί στη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της κριτικής σκέψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου