Διαβάζω τη συνέντευξη του Γάλλου κοινωνιολόγου του ποδοσφαίρου και τη ρήση του ότι το ποδόσφαιρο είναι «οι διακοπές του κοινωνικού ανταγωνισμού»(Πεσσόα) και θυμάμαι ένα παλιό κείμενο: «Ωραία, λοιπόν. Πανηγυρίζουμε. Θα μπορούσαμε και να κλαίμε, όπως οι «Ελέφαντες». Έτσι είναι το παιγνίδι κι η ζωή. Αλλά ποια σχέση έχουν οι πανηγυρισμοί με τις επιθέσεις των ευτυχισμένων πανηγυριστών εναντίον των «δυσκοίλιων», που σκέφτονται τις φαβέλες, τους άνεργους και τα παιδιά που πεινάνε; Τώρα στη χαρά σε θέλω φίλε! Nα είσαι αντιρατσιστής και φίλος των μεταναστών όταν μένεις στον Άγιο Παντελεήμονα και όχι όταν κατοικείς μακριά από τη βία της εξαθλίωσης. Να σκέφτεσαι και να καταδικάζεις ακόμα και μέσα στη μεγάλη σου χαρά τους άθλιους που εκμεταλλεύονται και εκπορνεύουν μικρά παιδιά στις πόλεις της Βραζιλίας όπου φιλοξενούνται οι αγώνες.
Τότε σε θέλω. Ναι, ζήτω η Ελλάδα, αλλά ζήτω λένε και οι Γερμανοί, που ενωμένοι με τους υπερπλούσιους συμπατριώτες τους, πέφτουν θύματα στερεοτύπων πως για τα όποια δεινά τους ευθύνονται οι «τεμπέληδες» Έλληνες και, γενικά, οι νότιοι. Ασφαλώς, δεν είναι το ποδόσφαιρο ως παιγνίδι που φταίει για την πείνα και τις φαβέλες, εξάλλου, ιστορικά, το ποδόσφαιρο ήταν το κατεξοχήν παιγνίδι της εργατικής τάξης. Είναι το ποδόσφαιρο όχι ως αξία χρήσης, όχι ως παιγνίδι καθεαυτό αλλά ως εμπόρευμα, ως ανταλλακτική αξία που ευθύνεται. Το ίδιο ισχύει και με τον κλασσικό αθλητισμό και τις ντόπες.
Γιατί δεν είναι η νίκη πλέον ο σκοπός, αλλά το μέσο για την αποκόμιση χρημάτων. Δεν είναι το θαυμάσιο παιγνίδι, συνεπώς, στο οποίο εναντιώνομαι, αλλά ο μετασχηματισμός του σε μέσο εκμετάλλευσης, σε μέσο για τη συσσώρευση κερδών. Δεν θα είχα καμία ένσταση αν ο στόχος ήταν η χαρά και το Εμείς, όμως στόχος είναι το Χρήμα. Και τα χρήματα πηγαίνουν στη ΔΟΕ, στη FIFA και στο πλανητικό κεφάλαιο, στις πολυεθνικές. Οι λαοί θα πληρώσουν ακριβά τη ζημιά (κατασκευή σταδίων, διαφθορά) με αύξηση φόρων, με αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, με περικοπές στην υγεία και την Παιδεία κ.ά.
Γι’ αυτή την αδικία διαδηλώνουν οι Βραζιλιάνοι. Και ασφαλώς δεν φταίει το ποδόσφαιρο γι’ αυτό, αλλά ο τρόπος που το χρησιμοποιεί το πλανητικό κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και με το νερό, το οποίο από δημόσιο αγαθό, από αξία χρήσης γίνεται εμπόρευμα, ανταλλακτική αξία. Το ίδιο θα συμβεί σε λίγο και με τον αέρα που αναπνέουμε. Ναι, ζήτω το «αθώο» παιγνίδι. Αλλά τι σχέση έχει, ηλίθιε, το ποδόσφαιρο που παίζεται στις αλάνες (τώρα κι αυτές έγιναν 5χ5 επί πληρωμή) με το ποδόσφαιρο που παίζεται στα γήπεδα της FIFA; Ναι, λοιπόν, εδώ σε θέλω, να μην ξεχνάς, όταν μπουκώνει η ψυχή σου από χαρά, την πείνα και τη δυστυχία, ούτε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο παιγνίδι, το συγκεκριμένο ποδόσφαιρο δεν είναι καθόλου «αθώο», είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ.» (25/6/2014 gpapaso.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου