Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε εμένα αλλά μου φαίνονται όλα χωρίς κανένα νόημα. Καλά, σχεδόν όλα.
Κοιτάω τις ειδήσεις και δεν με αφορούν καθόλου.
Ακόμα κι... αυτές που με αφορούν προσωπικά, δεν μου κάνουν καμία αίσθηση.
Το πολιτικό σκηνικό έχει πάρει φωτιά αλλά, στην πραγματικότητα, πρόκειται για τους ίδιους και τους ίδιους μαλάκες που πετάνε τη μια μαλακία πίσω από την άλλη.
Η κοινωνία σέρνεται. Είναι όλοι σαν χαπακωμένοι.
Μου λέει μια φίλη μου χτες «γίνονται κι ωραία πράγματα στην Ελλάδα».
«Κι εγώ γιατί δεν τα βλέπω;» της λέω.
Καλά, ούτε αυτή τα βλέπει αλλά ήθελε να μου πει κάτι κι αυτή.
Όποιος πάει να μου ανοίξει κουβέντα για την επικαιρότητα, φεύγω τρέχοντας.
Εντάξει, στο μπλογκ γράφω αλλά αυτό είναι πια αυτόματος πιλότος. Ούτε καν σκέφτομαι.
Άλλο δουλειά, άλλο ζωή.
Τι άλλο να γράψω να γεμίσει λίγο το κείμενο, για να βγει το μεροκάματο και να πάω βόλτα;
Α ναι, μου αρέσει που όλοι κάνουν τους σοβαρούς.
Ποζάρουν, παίρνουν ύφος και τέτοια.
Όσο πιο ηλίθιος είναι κάποιος, τόσο πιο σοβαρός θέλει να φαίνεται.
Κάτι που μου αρέσει να κάνω στον δρόμο είναι να κάνω πως βγάζω φωτογραφία διάφορους τύπους.
Στην αρχή είναι χαλαροί αλλά, μόλις καταλάβουν πως τους βγάζεις φωτογραφία, παίρνουν πόζα και κοιτούν τον ορίζοντα.
Σαν τους πολιτικούς στις αφίσες των προηγούμενων δεκαετιών που δεν ξέραμε τι κοιτούσαν εκεί στο βάθος αλλά τώρα ξέρουμε: κοιτούσαν τα Μνημόνια που έρχονταν.
Κάποιοι δεν ποζάρουν μόνο αλλά φτιάχνουν και τα μαλλιά τους.
Αφού δεν θα την δεις ποτέ, ρε ζώον, τη φωτογραφία, τι σε νοιάζει πώς θα βγεις;
Αλλά σου λέει «κι αν αυτός είναι κάνας ξένος φωτογράφος και βρεθώ εξώφυλλο στο Time, να μην είμαι σένιος; Να είμαι ξεμαλλιασμένος με τη μύξα στη μύτη;».
Τώρα που έγραψα «αν είναι ξένος», για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, πολλοί ξένοι τα τελευταία δυο χρόνια με ρωτούν αν είμαι Αμερικανός. Όχι, αλλά πολύ θα με βόλευε αυτή την περίοδο.
Επίσης, κάτι που μου αρέσει να κάνω είναι, όταν με ρωτούν οι ξένοι «Do you speak English?», να απαντάω «No, but for you I will make an exception». Κολλάνε όλοι. Αυτή την ατάκα την έλεγε ο Θοδωρής που νόμιζα ότι θα ήμασταν φίλοι για πάντα αλλά έχω να τον δω καμιά εικοσαριά χρόνια. Γεια σου Θοδωρή!
Πάμε πίσω στις φωτογραφίες που τραβάω γιατί το κείμενο έχει αρχίσει να γίνεται Λένα Κιτσοπούλου, που πολύ την γουστάρω.
Οι άνδρες ποζάρουν περισσότερο.
Οι γυναίκες χαμογελάνε. Όχι οι πολύ όμορφες, οι άλλες.
Οι πολύ όμορφες έχουν μια ξινίλα μόνιμου καραβανά. Έτσι, μια απαξίωση.
Έχει επιστρέψει ο σνομπισμός. Άντε να επιστρέψουν και τα παντελόνια καμπάνα, για να φρικάρει στο σιδέρωμα η μάνα.
Τι γράφω, ρε πoύστη μου;
Τι ξεκίνησα να γράφω;
Α ναι, τίποτα δεν μου κάνει αίσθηση πια.
Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Μια χαρά περνάω. Τζάμι.
Δηλαδή, εμένα σκασίλα μου. Δεν πα’ να γαμηθούνε όλα;
Εντάξει, αρκετό είναι το κείμενο, φτάνει.
Τζάμπα διαβάζετε, δεν θα σας γράψω και τα καλύτερα.
Αυτά θα τα πω στους φίλους μου.
Άντε, σε άλλο σάιτ τώρα. Μη μου πιάνετε τον χώρο. Ξουτ!...
Κοιτάω τις ειδήσεις και δεν με αφορούν καθόλου.
Ακόμα κι... αυτές που με αφορούν προσωπικά, δεν μου κάνουν καμία αίσθηση.
Το πολιτικό σκηνικό έχει πάρει φωτιά αλλά, στην πραγματικότητα, πρόκειται για τους ίδιους και τους ίδιους μαλάκες που πετάνε τη μια μαλακία πίσω από την άλλη.
Η κοινωνία σέρνεται. Είναι όλοι σαν χαπακωμένοι.
Μου λέει μια φίλη μου χτες «γίνονται κι ωραία πράγματα στην Ελλάδα».
«Κι εγώ γιατί δεν τα βλέπω;» της λέω.
Καλά, ούτε αυτή τα βλέπει αλλά ήθελε να μου πει κάτι κι αυτή.
Όποιος πάει να μου ανοίξει κουβέντα για την επικαιρότητα, φεύγω τρέχοντας.
Εντάξει, στο μπλογκ γράφω αλλά αυτό είναι πια αυτόματος πιλότος. Ούτε καν σκέφτομαι.
Άλλο δουλειά, άλλο ζωή.
Τι άλλο να γράψω να γεμίσει λίγο το κείμενο, για να βγει το μεροκάματο και να πάω βόλτα;
Α ναι, μου αρέσει που όλοι κάνουν τους σοβαρούς.
Ποζάρουν, παίρνουν ύφος και τέτοια.
Όσο πιο ηλίθιος είναι κάποιος, τόσο πιο σοβαρός θέλει να φαίνεται.
Κάτι που μου αρέσει να κάνω στον δρόμο είναι να κάνω πως βγάζω φωτογραφία διάφορους τύπους.
Στην αρχή είναι χαλαροί αλλά, μόλις καταλάβουν πως τους βγάζεις φωτογραφία, παίρνουν πόζα και κοιτούν τον ορίζοντα.
Σαν τους πολιτικούς στις αφίσες των προηγούμενων δεκαετιών που δεν ξέραμε τι κοιτούσαν εκεί στο βάθος αλλά τώρα ξέρουμε: κοιτούσαν τα Μνημόνια που έρχονταν.
Κάποιοι δεν ποζάρουν μόνο αλλά φτιάχνουν και τα μαλλιά τους.
Αφού δεν θα την δεις ποτέ, ρε ζώον, τη φωτογραφία, τι σε νοιάζει πώς θα βγεις;
Αλλά σου λέει «κι αν αυτός είναι κάνας ξένος φωτογράφος και βρεθώ εξώφυλλο στο Time, να μην είμαι σένιος; Να είμαι ξεμαλλιασμένος με τη μύξα στη μύτη;».
Τώρα που έγραψα «αν είναι ξένος», για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, πολλοί ξένοι τα τελευταία δυο χρόνια με ρωτούν αν είμαι Αμερικανός. Όχι, αλλά πολύ θα με βόλευε αυτή την περίοδο.
Επίσης, κάτι που μου αρέσει να κάνω είναι, όταν με ρωτούν οι ξένοι «Do you speak English?», να απαντάω «No, but for you I will make an exception». Κολλάνε όλοι. Αυτή την ατάκα την έλεγε ο Θοδωρής που νόμιζα ότι θα ήμασταν φίλοι για πάντα αλλά έχω να τον δω καμιά εικοσαριά χρόνια. Γεια σου Θοδωρή!
Πάμε πίσω στις φωτογραφίες που τραβάω γιατί το κείμενο έχει αρχίσει να γίνεται Λένα Κιτσοπούλου, που πολύ την γουστάρω.
Οι άνδρες ποζάρουν περισσότερο.
Οι γυναίκες χαμογελάνε. Όχι οι πολύ όμορφες, οι άλλες.
Οι πολύ όμορφες έχουν μια ξινίλα μόνιμου καραβανά. Έτσι, μια απαξίωση.
Έχει επιστρέψει ο σνομπισμός. Άντε να επιστρέψουν και τα παντελόνια καμπάνα, για να φρικάρει στο σιδέρωμα η μάνα.
Τι γράφω, ρε πoύστη μου;
Τι ξεκίνησα να γράφω;
Α ναι, τίποτα δεν μου κάνει αίσθηση πια.
Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Μια χαρά περνάω. Τζάμι.
Δηλαδή, εμένα σκασίλα μου. Δεν πα’ να γαμηθούνε όλα;
Εντάξει, αρκετό είναι το κείμενο, φτάνει.
Τζάμπα διαβάζετε, δεν θα σας γράψω και τα καλύτερα.
Αυτά θα τα πω στους φίλους μου.
Άντε, σε άλλο σάιτ τώρα. Μη μου πιάνετε τον χώρο. Ξουτ!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου