γράφει ο Χρήστος Μιάμης
Υπάρχουν λέξεις καθαρές, αμόλυντες, καλοφτιαγμένες. Λέξεις που προσπαθούν να μιλήσουν και τελικά δεν αρθρώνουν ούτε φθόγγο. Λέξεις όπως προοδευτικός, δημοκράτης, αριστερός. Ας μείνουμε στην τελευταία. Αριστερός : μια λέξη που δεν σημαίνει τίποτα. Μια λέξη που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας. Μια λέξη που μπορεί να την πει ο Τσίπρας η ακόμα και ο τελευταίος έρπων συριζαίος που ψάχνει μια ήσυχη βολική γωνιά, στο καθεστώς της αριστερής κυβέρνησής του.
Αριστερός. Μια λέξη που μοιάζει καθαρή, θετική. Είναι όμως μια λέξη μπάσταρδη, που μοιάζει στις μπάσταρδες λέξεις της εξουσίας. Στις μπάσταρδες ιδέες της αριστερής διακυβέρνησης. Στις ιδέες που μεταβάλλονται κατά την φορά του ανέμου του περίφημου πολιτικού ρεαλισμού. Γιατί οι αριστεροί χαρτογιακάδες έχουν ειδική σχέση με τον ρεαλισμό. Δηλαδή με τον οικονομικό ρεαλισμό που συνάδει στην εξυπηρέτηση των δικών τους ταξικών συμφερόντων.
Ταξικών ; Να λοιπόν μια βρώμικη λέξη. Μια λέξη που πασχίζουν οι λογογράφοι του τέλους της Ιστορίας, να την εξοβελίσουν από το ανθρώπινο λεξιλόγιο, μια λέξη που περιπαίχτηκε, λοιδορήθηκε, συκοφαντήθηκε και τελικά τοποθετήθηκε στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Και όμως επέστρεψε και θα επιστρέφει πάντα. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι αριστεροί του λευκού κολάρου και ακόμη καλύτερα τα αφεντικά τους, οι κάθε λογής καπιταλιστικές ελίτ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ακριβώς για αυτό, πασχίζουν να ευοδωθεί το βασικό τους εγχείρημα : Να αποψιλώσουν, να περιθωριοποιήσουν και να διαρρήξουν κάθε συλλογική σχέση του υποκειμένου με τις υλικές συνθήκες της ζωής του.
Στον καπιταλισμό μπορείς ελεύθερα να είσαι φτωχός, μικροαστός, αριστερός, οικολόγος, ζωόφιλος, φιλάνθρωπος, άθεος, αιρετικός, αρκεί να απέχεις από την πραγμάτωση της δυνατότητας η εναντίωση σου προς το καθεστώς να αποτελεί μέρος μιας ισχυρής, μιας πλειοψηφικής ταξικής ταυτότητας.Αυτό που πιστεύεις και αυτό που πραγματικά είσαι λόγω της υλικής θέσης σου στην παραγωγή, νομιμοποιείται μόνο μέσα από το πρίσμα της ατομικής διαπραγμάτευσης με το καθεστώς. Της ατομικής όμως. Της ατομικής σύμβασης εργασίας, της ατομικής σχέσης με τις κρατικές υπηρεσίες, της ατομικής σχέσης με την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, με το σύνολο των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών εκφορών που συνιστούν το καθεστώς.
Σε αυτή την σχέση δεν χρειάζονται βρώμικες λέξεις. Μόνο λέξεις ουδέτερες, ήπιες, θεσμικές. Λέξεις διαχειριστικές που να συντηρούν και να διαιωνίζουν τους πυλώνες της πολιτικής κυριαρχίας. Με αυτή την έννοια, μπορείς να δηλώνεις αριστερός, μπορείς ακόμη και να πιστεύεις ότι είσαι αριστερός, και να θεωρείς ότι η υπογραφή μνημονίου από την αριστερή κυβέρνησή σου, εντάσσεται στο εγχειρίδιο για τον Πόλεμο Θέσεων του Γκράμσι, που σε μια επιφυλλίδα της Αυγής, διάβασες ότι ήταν και αυτός αριστερός. Σαν και σένα. Σαν τον αριστερό πρωθυπουργό σου. Και ησύχασες αναλογιζόμενος πως τελικά όλοι αριστεροί είναι. Και το καλύτερο, σου μοιάζουν κιόλας.
Βέβαια σου διέφυγαν δύο βασικά ζητήματα. Το ένα είναι ότι ο Γκράμσι στην θεώρηση που καταθέτει για τον Πόλεμο Θέσεων ,δεν είχε στο μυαλό του, έναν εσμό αριστερών που θέλουν να διατηρήσουν τις θέσεις του στην διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Το δεύτερο είναι ότι ο Γκράμσι ήταν κομμουνιστής. Δηλαδή τελικά δεν σου έμοιαζε καθόλου.
Κομμουνιστής. Άλλη μια βρώμικη λέξη. Ίσως η πιο βρώμικη από όλες. Κομμουνιστής, ο εφιάλτης κάθε αριστερού που θεωρεί ότι ο ορίζοντας της ιστορίας, ταυτίζεται με το πεπερασμένο βλέμμα του τρομοκρατημένου μικροαστού που αντικρίζει κάθε πρωί στο καθρέφτη του. Κομμουνιστής, ο άνθρωπος που μάχεται για το αδιανόητο σε ένα κόσμο που εμπορεύεται το εφικτό. Αν είσαι αριστερός δεν τους αντέχεις τους κομμουνιστές. Παλαιολιθικοί, ξεπερασμένοι από την ιστορία, δομιστές, στην θεωρητική αργκό της μεταμοντέρνας κενότητας και κυρίως μη ρεαλιστές. Καθώς δεν κατανοούν τις αναγκαιότητες και τις δυνατότητες της συγκυρίας. Δηλαδή δεν κατανοούν την αναγκαιότητα να παραμείνει στην εξουσία η αριστερή κυβέρνησή σου, ώστε να έχεις την δυνατότητα να συνεχίσεις να αποτελείς μέρος του καθεστώτος εξουσίας, εσύ και το σινάφι σου. Οι φίλοι σου οι αριστεροί.
Κομμουνισμός η πιο βρώμικη λέξη από όλες. Η λέξη που εσείς οι αριστεροί θέλετε να ξεχαστεί , να συντριβεί, να θαφτεί, να αλωθεί και να κοπεί στο πεπερασμένο αριστερό σας ύψος.Κομμουνιστές, οι κόκκινες κηλίδες πάνω στα λευκά κόλλαρα σας, που δεν σας αφήνουν στιγμή να ησυχάσετε, γιατί ξέρετε πως έτσι ή αλλιώς πάντα επιστρέφουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου