Λίγες μέρες πριν την Εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, όπου από το 1941 αδιαλέιπτως τιμούμε και εορτάζουμε, το μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ που το 1940 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Ι. Μεταξάς απάντησε στο τελεσίγραφο της Ιταλικής κυβέρνησης, μέσω του οποίου η δεύτερη απαιτούσε ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από τα ελληνοαλβανικά σύνορα καθώς επίσης να παραχωρηθούν κάποια σημεία στρατηγικής σημασίας που θα βοηθούσαν τις επιχειρήσεις της στην γύρω περιοχή. Το όχι αυτό παρόλο που σήμαινε την ένταξη της χώρας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, το τιμούμε και το εορτάζουμε μέχρι σήμερα για το λόγο ότι εξέφραζε την βούληση όλου του Ελληνικού λαού, καθώς επίσης λόγο του ότι συμβολίζει μια στιγμή ενότητας, κατά την οποία η χώρα ολόκληρη προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως και όρθωσε το ανάστημα της απέναντι στις επιβολές των κατακτητών. Ιστορικά το ΟΧΙ του Ι. Μεταξά έχει καταγραφεί κατά μία έννοια και ως νίκη κατά του Ιταλικού φασισμού, αλλά και μεταγενέστερα κατά το 1975 ταυτίζεται ο εορτασμός του ΟΧΙ ως εορτασμός της νίκης κατά του ντόπιου και ξένου φασισμού. Φτάνοντας στο σήμερα, ή μαλλον πριν ενάμιση χρόνο, για την ακρίβεια στις 5 Μαϊου 2015, προκύπτει και ένα άλλο ιστορικό ΟΧΙ. Το ΟΧΙ που ΕΙΠΕ ο Ελληνικός λαός μέσα από την πιο έγκυρη Συνταγματικά και διεθνώς αναγνωρισμένη διαδικασία, αυτή του Δημοψηφίσματος. Το ΟΧΙ που απέστειλε ως σαφές τελεσίγραφο προς την φασιστική προδοτική κυβέρνηση του Τσίπρα , δουλειά του οποίου απ ότι φάνηκε είναι να εφαρμόζει λαοκτόνες πολιτικές προς ικανοποίηιση των εισπρακτικών αξιώσεων που επιβάλλουν στον Ελληνικό λαό τα ξένα συμφέροντα. Αυτό ήταν άλλωστε ιστορικά το πρώτο δημοψήφισμα που διενεργήθηκε από το 1974 εώς σήμερα όπου γλεντούσαμε την νίκη κατά του φασισμού και την επαναφορά της δημοκρατίας!!!
Αυτό το ΟΧΙ που παρά τις ασφυκτικές πιέσεις και την τρομοκρατία που υπέστει, κατάφερε να βροντοφωνάξει ενωμένος κατά 62% ο Ελληνικός λαός, ορθόνωντας το ανάστημα του απέναντι στις πολιτικές εξαθλίωσης που του επιβάλουν φασιστικά οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται από το 2010, από όλες τις κυβερνήσεις, μέσω της διεστραμένης οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαικής ένωσης και της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το ΟΧΙ που 75 χρόνια μετά το ΟΧΙ του Ι.Μετεξά, έστελνε σε όλη τη γη που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσσα το μήνυμα πως οι Έλληνες είναι πάντα Έλληνες και επιλέγουν για άλλη μια φορά με την γενναιότητα που τους διακρίνει, την θυσία έναντι της υποδούλωσης. Αυτό το ΟΧΙ που δεν είχε δικαίωμα κανείς να παραβλέψει και που ο πρωθυπουργός έιχε την απόλυτη υποχρέωση να πετάξει στα μούτα των θεσμών με σεβασμό προς τον λαό και την ξεκάθαρη εντολή που του είχε δώσει, με σεβασμό στα όχι και τις θυσίες των προγόνων τα οποία τιμούμε με τις εθνικές εορτές, με σεβασμό προς την χώρα που υπηρετεί...Αυτό το ΟΧΙ λοιπόν για το οποίο θα μείνει στην ιστορία και ο Α.Τσίπρας, ο οποίος ανέμελα αποφάσισε και σέρβιρε ως ΝΑΙ...συνεχίζοντας μια χαρά το παιχνίδι με τους “θεσμούς” εφαρμόζοντας τον πιο πρωτόγνωρο φασισμό προς τον λαό που υπηρετεί, τόσο πρωτόγνωρο, τόσο ανήθικο που παγώσαμε όλοι.
Εδώ λοιπόν λόγω της αντιφατικότητας γεννάται ένα εύλογο ερώτημα
‘Οταν γνωρίζουμε πως ιστορικά το κάθε ΟΧΙ δεν ήταν ένα ανώδυνο όχι, γνωρίζουμε πως από την επόμενη ώρα ακολουθούσε η ένοπλη αντίσταση και υπεράσπιση της χώρας. Γνωρίζουμε πως το 1940 ο λαός που το βροντοφώναξε δια στόματος του τότε πρωθυπουργού, ήταν έτοιμος να θυσιαστεί όπως και το έκανε για να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του.
Όταν γνωρίζουμε πως ιστορικά από το ΟΧΙ Λεωνίδα προς τους Πέρσες που το ακολούθησε η μάχη των Θερμοπυλών, εώς το ΟΧΙ του Ι. Μεταξά που το ακολούθησαν οι Ηρωικές μάχες του έπους του 40 στα βουνά και τα Ελληνοαλβανικά σύνορα, κάθε ΟΧΙ ακολουθήθηκε από την με κάθε τρόπο και θυσία εκδίωξη των εκάστοτε βαρβάρων και των κατακτητών από την χώρα
Τότε πως συνεχίζουμε σήμερα να εορτάζουμε ακόμα για την γενναιότητα των προγόνων μας και να σιωπούμε για την δειλία των ημερών μας, δειλία που μας οδήγησε να έχουμε σιωπηλά αποδεχτεί την υποδούλωση έναντι της θυσίας σε αντίθεση με την βούληση μας;
Μήπως κάνουμε τώρα τους αφελείς, και τάχα δεν καταλαβαίνουμε πως ντροπιάσαμε την έννοια ΟΛΩΝ των ΟΧΙ , της ανά τους αιώνες ιστορίας μας;
Εδώ λοιπόν λόγω της αντιφατικότητας γεννάται ένα εύλογο ερώτημα
‘Οταν γνωρίζουμε πως ιστορικά το κάθε ΟΧΙ δεν ήταν ένα ανώδυνο όχι, γνωρίζουμε πως από την επόμενη ώρα ακολουθούσε η ένοπλη αντίσταση και υπεράσπιση της χώρας. Γνωρίζουμε πως το 1940 ο λαός που το βροντοφώναξε δια στόματος του τότε πρωθυπουργού, ήταν έτοιμος να θυσιαστεί όπως και το έκανε για να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του.
Όταν γνωρίζουμε πως ιστορικά από το ΟΧΙ Λεωνίδα προς τους Πέρσες που το ακολούθησε η μάχη των Θερμοπυλών, εώς το ΟΧΙ του Ι. Μεταξά που το ακολούθησαν οι Ηρωικές μάχες του έπους του 40 στα βουνά και τα Ελληνοαλβανικά σύνορα, κάθε ΟΧΙ ακολουθήθηκε από την με κάθε τρόπο και θυσία εκδίωξη των εκάστοτε βαρβάρων και των κατακτητών από την χώρα
Τότε πως συνεχίζουμε σήμερα να εορτάζουμε ακόμα για την γενναιότητα των προγόνων μας και να σιωπούμε για την δειλία των ημερών μας, δειλία που μας οδήγησε να έχουμε σιωπηλά αποδεχτεί την υποδούλωση έναντι της θυσίας σε αντίθεση με την βούληση μας;
Μήπως κάνουμε τώρα τους αφελείς, και τάχα δεν καταλαβαίνουμε πως ντροπιάσαμε την έννοια ΟΛΩΝ των ΟΧΙ , της ανά τους αιώνες ιστορίας μας;
Δεν χρειαζόταν να πολεμήσουμε στα βουνά αυτή τη φορά, μας δόθηκε η ευκαιρία να ξεφορτωθούμε τον άνθρωπο που πρόδωσε την αξία των ΟΧΙ και μας απέκδυσε από τον “ηρωικό μανδύα” μας, μέσω των εκλογών που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες. Δεν το κάναμε ...
Εδώ συναντώ την δική μας ευθύνη του καθενός από εμάς, την ευθύνη του 62% που αν μην τι άλλο είχε δώσει την εικόνα πως συνειδητά επιλέγει την θυσία έναντι της υποδούλωσης.
Αντί να υπερασπιστούμε το ΟΧΙ μας- μιας και δεν απαιτούντο γενναίες πράξεις, παρά αναίμακτα μέσω της ψήφου μας- προτιμήσαμε και γίναμε δεκανίκια του εχθρού μας, προδίδοντας έτσι πως έχουμε αποδεχτεί την υποδούλωση, αναδεικνύοντας πως το ΟΧΙ το προδώσαμε με την δική μας στάση, επιτρέψαμε να προδοθεί, συνθηκολογήσαμε με τον εχθρό σιωπηλά...
Καταλήγω διατυπώνοντας με ένα ερώτημα τα συναισθήματα μου:
Πόσο ικανό είναι το “καμάρι” μας για τους ηρωικούς προγόνους μας να καλύψει την σημερινή ντροπή και δειλία μας;
Ευχόμενη εθυμοτυπικά Καλή Εθνική Επέτειο,βροντοφωνάζω ΟΧΙ στο δήθεν μας ...
Καλή μας Λευτεριά
Εδώ συναντώ την δική μας ευθύνη του καθενός από εμάς, την ευθύνη του 62% που αν μην τι άλλο είχε δώσει την εικόνα πως συνειδητά επιλέγει την θυσία έναντι της υποδούλωσης.
Αντί να υπερασπιστούμε το ΟΧΙ μας- μιας και δεν απαιτούντο γενναίες πράξεις, παρά αναίμακτα μέσω της ψήφου μας- προτιμήσαμε και γίναμε δεκανίκια του εχθρού μας, προδίδοντας έτσι πως έχουμε αποδεχτεί την υποδούλωση, αναδεικνύοντας πως το ΟΧΙ το προδώσαμε με την δική μας στάση, επιτρέψαμε να προδοθεί, συνθηκολογήσαμε με τον εχθρό σιωπηλά...
Καταλήγω διατυπώνοντας με ένα ερώτημα τα συναισθήματα μου:
Πόσο ικανό είναι το “καμάρι” μας για τους ηρωικούς προγόνους μας να καλύψει την σημερινή ντροπή και δειλία μας;
Ευχόμενη εθυμοτυπικά Καλή Εθνική Επέτειο,βροντοφωνάζω ΟΧΙ στο δήθεν μας ...
Καλή μας Λευτεριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου