Mpelalis Reviews
Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017
Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017
Το ΔΝΤ στο χωριό του Άι Βασίλη.
Τίποτε δεν έμοιαζε να χει αλλάξει στο χωριό του Άι Βασίλη κι όμως τίποτε δεν ήταν πια το ίδιο.
Ο Ρούντολφ ο τάρανδος είχε τρελαθεί να κλάνει. Το μεταφυσικό στομάχι του δεν άντεχε τα μεταλλαγμένα και το χορτάρι της περιοχής είχε επιμολυνθεί από την Monsanto.
«Πιες μια κόκα κόλα να στανιάρεις» του είπε ο Άι Βασίλης μα όσες πιο πολλές κόλες έπινε, τόσο πιο χοντρός γινόταν. Ο πιο χοντρός ιπτάμενος τάρανδος της ιστορίας είχε γίνει, πιο χοντρός κι από τον Άι Βασίλη.
Αυτά τα χριστούγεννα ο Άι Βασίλης φορούσε τη στολή του και μέσα στο σπίτι.
Το πετρέλαιο είχε ανέβει στο θεό κι ο ΟΗΕ δεν τον άφηνε να πάρει φυσικό αέριο απ τη Ρωσία.
Δεν πήγαινε άλλο. Δεν έβγαινε: Κάθε χρόνο τα ίδια: Ήσουν καλό παιδί; Τι θες να σου φέρει ο Άι Βασίλης τα χριστούγεννα;
Και κανείς δεν σκεφτόταν πως ακόμη και τα δώρα που έρχονται απ τον ουρανό, στη γη φτιάχνονται κι έχουν κόστη.
Άσε που ο ανταγωνισμός από την Κίνα είχε κάνει ακόμη και το τζάμπα ασύμφορο.
Ο Άι Βασίλης έριξε τα μούτρα του και πήρε τηλέφωνο τα παιδιά της coca cola. Του χρωστούσαν άλλωστε, δεν τους χρωστούσε.
«Who is it?”
«Άι»
«Ι Who?»
«Άι βασίλης. I am having some financial problems»
«Ι.M.F»
«Ι who?»
«Ι.Μ.F. The international Monetary Fund. They help people who can’t make it. Don’ t be silly Ai vasili and give them a call»
Είδε και απόειδε ο ΆΙ και πήρε το IMF.
Το κουδούνι της εξώπορτας χτύπησε σε λίγες ώρες. Ήταν η Κριστίν κι ο Τόμσεν, φορώντας το πιο σαδιστικό τους χαμόγελο.
«Βρε βρε, ποιον έχουμε εδώ;» είπε ο Τόμσεν χαμογελώντας σαν την συμπυκνωμένη μπόχα σαράντα ασβών που φάγαν ωμό μανδραγόρα, ασβοί γνωστοί κι ως μανδραγορίτες.
«Ο Τζάμπας ζει;» ρώτησε ο Τόμσεν κι έβγαλε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από το σακάκι του:
«Τα θυμάσαι αυτά τα χριστούγεννα Άι Βασίλη;»
Η παλιά φωτογραφία έδειχνε ένα θυμωμένο παιδάκι δίπλα σε ένα χριστουγεννιάτικο δένδρο.
«Εγώ ήμουν αυτός. Τι σου χα ζητήσει μωρέ; Ένα βιβλιάριο με ένα εκατομμύριο ευρώ. Κι εσύ με ξέχασες. Εγώ ψυχή δεν είχα;»
Η Κριστίν κοίταξε τον Τόμσεν επιτιμητικά. Έβγαλε απ’ το χαρτοφύλακα της μια στοίβα με χαρτιά ΝΑ, με το συμπάθιο.
Η πρώτη σελίδα έγραφε: Μνημόνιο συνεργασίας με το πνεύμα των χριστουγέννων.
Ο Άι Βασίλης έκανε να διαμαρτυρηθεί.
«Τα χριστούγεννα έρχονται. Πότε θα προλάβω να το διαβάσω όλο αυτό;»
Μην σώσεις και το διαβάσεις. Αν δεν υπογράψεις τα χριστούγεννα δεν θα έρθουν ποτέ.
Πρέπει να γίνεις πιο ανταγωνιστικός» του πε ξυνά και ξερά ο Τόμσεν.
«Τι ανταγωνιστικός ρε παιδιά; Μόνο ένας Άι Βασίλης υπάρχει και ένα είναι το χωριό του Άι Βασίλη»
«Α ναι;» είπε χαιρέκακα ο Τόμσεν. ‘Εβγαλε το κινητό του και έδειξε στον Άι Βασίλη χιλιάδες Άι Βασίλιδες και χιλιάδες χωριά του Άι Βασίλη μέσα στα μολλς.
«Μα αυτοί δεν είναι πραγματικοί;» διαμαρτυρήθηκε ο Άι Βασίλης.
«Α ναι; Για πες το αυτό στα παιδιά. Ξέρεις τι θα έκανε αυτό στην αχόρταγη παιδική τους ψυχούλα;»
Ο Άι βασίλης με βαριά καρδιά, έβγαλε το κόκκινο στυλό του, έβγαλε κι έναν έρπη, κι έβαλε την τζίφρα του στην τελευταία σελίδα του μνημονίου, φαρδιά πλατιά.
Την επομένη εμφανίστηκε μαζί με την Κριστίν και τον Τόμσεν στο εργοστάσιο παιχνιδιών μπροστά στα έλφ και τους ταράνδους κι άρχισε να διαβάζει το χαρτί με τις «μεταρρυθμίσεις».
Σε κάθε του πρόταση, ποτάμια κρύου ιδρώτα έπεφταν στα γένια του:
«Περικοπές 40% στους μισθούς των εργαζομένων».
Τα ελφ κοιτάχτηκαν μεταξύ τους σαστισμένα. Τι περικοπές και κουραφέξαλα; Τα ελφ πάντα δουλεύαν τσάμπα για τη χαρά των παιδιών και μόνο.
«Ηλικιακό όριο σύνταξης του αγίου πούτσου».
Πάλι σάστισαν τα ελφ: Ποτέ δεν βγαίναν στην σύνταξη.
Α, οκ, καλαμπούρι τους έκανε ο Άι.
Και μετά αρχίσαν τα σκούρα:
«Ο Ρούντολφ θα τρώει μόνο μεταλλαγμένα». Ο Ρούντολφ ρουθούνισε απελπισία και οργή.
«Θα προβούμε σε 3000 απολύσεις»
Τι απολύσεις. Τα ελφ αυτά δεν ξέραν να κάνουν τίποτε άλλο απ το να κατασκευάζουν παιχνίδια δωρεάν για τα παιδιά.
«Lock out».
Τι είναι τούτο πάλι;
Ο Μπάμπης ο Ξωτικίδης, ελφ από την Ιρλανδία με ελληνικές ρίζες, με στριφτά μουστάκια και με τα χέρια σταυρωμένα, εξήγησε στα άλλα ελφ: «Για να μην κάνουμε απεργία, ο Αι Βασίλης θα κλείσει το εργοστάσιο»
«Και τι είναι απεργία;» ρωτήσαν σαστισμένα τα έλφ
«Απεργία είναι να μην δουλεύεις όταν πρέπει να δουλεύεις για να πιέσεις τον εργοδότη σου να σου δίνει το μερτικό σου από την υπεραξία του μόχθου σου».
«Ο Άι Βασίλης δεν θα κλεινε ποτέ το εργοστάσιο, δε θα το κανε ποτέ αυτό στα παιδιά. Έ Άι βασίλη;» είπαν όλα σχεδόν τα ελφ με ένα στόμα, μια φωνή.
«Εμ… Αν δεν κάνουμε αυτά που μας λέει το ΔΝΤ, θα μπούμε μέσα και το εργοστάσιο θα κλείσει.
Τα ελφ αρχίσαν να γιουχάρουν. «Μας το παιζες και κόκκινος τόσους αιώνες»
Ένα αναρχοέλφ φώναξε «Αι Βασίλη, Άει γ…σου».
Ένα άλλο ελφ, δραχμιστής αυτό, άρχισε τα δικά του «Από τότε που μπήκε το πρώτο ευρώ στην βασιλόπιτα, γ..μ..θηκε το σύμπαν»
Το ΔΝΤ κατάφερε να πολιτικοποιήσει τα ελφ μέσα σε μερικά λεπτά.
Κι έτσι ξεκίνησε φέτος η μεγάλη απεργία των ελφ που θέλουν πίσω τα εργασιακά τους δικαιώματα κι ας μην είχαν ποτέ τέτοια.
Τώρα ξέρετε για ποιο λόγο πολλά παιδάκια δεν θα πάρουν δώρα αυτά τα χριστούγεννα και ποιος ευθύνεται για αυτό.
Μια εξαιρετική γερμανική ιδέα για το 2018
Συντάκτης: Γιάνης Βαρουφάκης
Το 2017 ήταν άλλη μια χαμένη χρονιά για την Ευρώπη. Το 2016 ακόμα και οι πιο δύσπιστοι Ευρωπαίοι κατανόησαν ότι το πράγμα δεν πάει άλλο και ότι απαιτούνται ριζικές θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, οι απαιτούμενες αλλαγές εμποδίστηκαν από τη συνήθη διαφωνία ως προς το τι πρέπει να γίνει – μια διαφωνία που ο Μακρόν είχε περιγράψει ως τον «ιερό πόλεμο» μεταξύ των γερμανικών και γαλλικών ελίτ.
Το 2017 κατέδειξε, με την εκλογή Μακρόν στη γαλλική προεδρία, ότι, τελικά, δεν έχει σημασία ποιοι κυβερνούν στο Παρίσι και στο Βερολίνο: ο «ιερός πόλεμος» καλά κρατεί όποιος κι αν ηγείται των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών.
Στην καρδιά του ιδεολογικού, πολιτικού, οικονομικού «ιερού» γαλλο-γερμανικού «πολέμου» βρίσκεται η σύγκρουση μεταξύ της γερμανικής προσήλωσης στην έννοια του Καθήκοντος, που προκύπτει από τις πρότερες συμφωνίες, και του επίμονου γαλλικού αιτήματος για Αναδιανομή. Κάθε φορά που παρουσιάζεται μια γαλλική πρόταση για μεταρρύθμιση της Ε.Ε., οι Γερμανοί αξιωματούχοι προσπαθούν να υπολογίσουν τι θα στοιχίσει στους Γερμανούς φορολογούμενους, σίγουροι ότι οι Γάλλοι έχουν βάλει –ξανά– στο μάτι ένα μέρος των πλεονασμάτων τους.
Και κάθε φορά που κατατίθεται στο τραπέζι μια γερμανική αντιπρόταση, οι Γάλλοι αξιωματούχοι την αντιμετωπίζουν ως άλλη μία προσπάθεια των Γερμανών να κρατήσουν και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο (π.χ. να διατηρήσουν τα γερμανικά πλεονάσματα την ώρα που ασκούν κριτική στους άλλους, συμπεριλαμβανομένων των Γάλλων, για τα... ελλείμματά τους).
Μέσα από αυτόν τον συνεχή διάλογο κωφών βαθαίνει η γερμανική περιχαράκωση γύρω από την έννοια του Καθήκοντος τη στιγμή που η γαλλική πλευρά απαιτεί Αναδιανομή με ολοένα μεγαλύτερη απελπισία και θυμό. Φυσική απόρροια αυτής της διαδικασίας είναι το αδιέξοδο και η συνεχιζόμενη καθίζηση της Ευρώπης.
Πλέον τείνω στο συμπέρασμα ότι σε αυτή τη σύγκρουση εννοιών, Καθήκοντος - Αναδιανομής, η γερμανική πλευρά έχει δίκιο – αλλά για λόγους που ίσως να μην ικανοποιήσουν τους Γερμανούς αξιωματούχους. Ας εξηγηθώ.
Σε πολιτισμένες κοινωνίες το να πράττεις το σωστό πρέπει να επικρατεί έναντι πράξεων που απλώς σε συμφέρουν. Π.χ., δεν θα υποστήριζα γαλλο-ιταλο-ελληνικές προτάσεις για Αναδιανομή εντός της Ε.Ε. (όσο και να συνέφεραν τη χώρα μας) εάν αυτές οι προτάσεις δεν ήταν αντικειμενικά ορθές και εφόσον συγκρούονταν με τις επιταγές του Καθήκοντός μας ως Ευρωπαίων δημοκρατών.
Ομως, πώς ορίζεται αντικειμενικά η ορθότητα; Ποιος καθορίζει το Καθήκον του καθενός μας; Και πώς είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε σε μια απάντηση δεδομένων των διαφορετικών συμφερόντων και πολιτιστικών καταβολών μας;
Ενα είναι σίγουρο: όσο παραμένουμε δέσμιοι των συμφερόντων μας, δεν θα μάθουμε ποτέ το Καθήκον μας. Στη σημερινή Ευρώπη, η παράλυση που εμποδίζει τον εκδημοκρατισμό και εξορθολογισμό της Ε.Ε. οφείλεται ακριβώς στο ότι όλες οι συζητήσεις εκπορεύονται από τα συγκρουόμενα και αλληλο-ακυρούμενα συμφέροντα. Αυτό οδηγεί σε συγκρούσεις που γεννούν το απόλυτο αδιέξοδο.
Π.χ., ο γερμανικός φόβος της τάσης των Ιταλο-γάλλων να παραβιάζουν τους «κανόνες» παραλύει τους Γερμανούς ιθύνοντες την ώρα που οι Ιταλο-γάλλοι παραλύουν από τον φόβο της υφέρπουσας γερμανικής επικυριαρχίας. Οσο αγόμαστε και φερόμαστε από αυτά τα συμφέροντα και τους στόχους που γεννά η προκατάληψη, η συμφωνία για το τι έχουμε Καθήκον να κάνουμε ως Ευρωπαίοι θα παραμένει αδύνατη.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η γερμανική εμμονή με το Καθήκον, με την προσήλωση στον σεβασμό των «κανόνων», δεν οδηγεί πουθενά. «Ποιο Καθήκον;» «Ποιοι είναι οι κανόνες που συνάδουν με την κοινή λογική;» Αυτά τα ερωτήματα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Αλλωστε, η Ιστορία μάς θυμίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ παρανοϊκός τύραννος που να μην πίστευε ακράδαντα ότι έκανε το καθήκον του. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: «Πώς μπορώ να ξέρω τι επιβάλλει το Καθήκον μου;»
Η καλύτερη απάντηση που έχει δοθεί στη σύγχρονη Ευρώπη είναι... γερμανική. Την έδωσε ο Ιμάνουελ Καντ στην προσπάθειά του να επαναπροσδιορίσει την έννοια της ηθικής στον καιρό των κοινωνιών της αγοράς – του καπιταλισμού.
Η απλή του ιδέα, για το πώς μπορούμε να διακρίνουμε το καθήκον μας, είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μόνον αυτό που έχουμε εξ αδιαιρέτου με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους: τη λογική μας, τον Ορθό Λόγο. Αντίθετα με τις προτιμήσεις μας (που είναι προσωπικές και ασταθείς), η λογική είναι πανανθρώπινη και ο μόνος οδηγός που μπορεί να μας αποκαλύψει το Καθήκον μας.
Ο λογικός άνθρωπος, σύμφωνα με τον Καντ, πρέπει να μπορεί να κάνει περισσότερα από το να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τα μέσα του για την επίτευξη δεδομένων στόχων. Αυτό το κάνουν και τα ζώα.
Οι άνθρωποι διαφέρουμε στον βαθμό που διαθέτουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε τους στόχους μας, τις επιθυμίες μας – να αναρωτηθούμε: «Θέλω το Χ, αλλά μήπως δεν θα έπρεπε;» ή «Μήπως πρέπει να κάνω το Ψ παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμά του για μένα ίσως αποδειχθεί κακό;» Εν συντομία, ο πραγματικά λογικός άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να σκαρφίζεται λόγους για να πράττει με τρόπο που αγνοεί τον υπολογισμό κόστους-οφέλους, καθοδηγούμενος από την αίσθηση ενός καθήκοντος που επιβάλλει η λογική του – όχι το συμφέρον του.
Το φημισμένο παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Καντ αφορά τη γλώσσα και το ψεύδος: Αυτό που μας διαχωρίζει από τα ζώα, και μας δίνει το δικαίωμα στον Ορθό Λόγο, είναι ο... λόγος, η γλώσσα μας.
Αν και ισχύει ότι συχνά το ψεύδος αποδίδει οφέλη στον ψευδόμενο, αν όλοι οι άνθρωποι παντού και πάντα ψεύδονταν, η μεταξύ μας επικοινωνία θα ήταν αδύνατη (π.χ., δεν θα είχε νόημα καν να ρωτήσεις συνάνθρωπό σου να σου πει τι ώρα είναι), η γλώσσα μας θα ατροφούσε, και ο Ορθός Λόγος θα «τελείωνε». Κάθε λογικός άνθρωπος, καταλήγει ο Καντ, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει Καθήκον να αποφύγει πρακτικές (π.χ. να ψεύδεται) οι οποίες, εφόσον γενικεύονταν, θα καταργούσαν τον Λόγο επί του οποίου βασίζεται η λογική.
Προσέξτε ότι σε αυτό το σκεπτικό δεν επιστρατεύεται ο Θεός ή κάποιο ηθικοπλαστικό κήρυγμα. Μόνο η λογική: Ο καθένας μπορεί να ψεύδεται. Το ψεύδος μπορεί, συνεπώς, να γενικευτεί. Ενας κόσμος όπου όλοι ψεύδονται είναι εφικτός. Ομως, σε έναν τέτοιο κόσμο ο Λόγος πεθαίνει, και μαζί του σβήνει η λογική. Συνεπώς, έχουμε Ορθολογικό Καθήκον να λέμε την αλήθεια, όσο και να μας συμφέρει να λέμε ψέματα.
Εφαρμοσμένη στις κοινωνίες των αγορών, η ιδέα αυτή οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα: Η στρατηγική μείωση των τιμών, σε μια προσπάθεια να «κλέψεις» πελάτες από ανταγωνιστές, περνά το τεστ του Καντ (εφόσον οι τιμές δεν πέφτουν κάτω του κόστους), καθώς η γενίκευση αυτής της πρακτικής όχι μόνο δεν ακυρώνει τη λογική της κοινωνίας της αγοράς, αλλά, αντίθετα, παράγει μέγιστες ποσότητες αγαθών στις ελάχιστες, βιώσιμες, τιμές – το μέγα ζητούμενο.
Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει με τη στρατηγική συμπίεση των μισθών σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο: Η γενικευμένη απαξίωση της έμμισθης εργασίας δεν συνάδει με τη λογική καθώς, εάν την εφάρμοζαν όλοι οι εργοδότες, το αποτέλεσμα θα ήταν η κατάρρευση της ζήτησης αγαθών και, συνεπώς, του ίδιου του καπιταλισμού.
Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, η ιδέα του Καντ μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση του σημερινού αδιεξόδου αποκαλύπτοντας την παράβαση Καθήκοντος απέναντι στην ιδέα μιας λογικά λειτουργούσας Ευρώπης, τόσο της γερμανικής όσο και της γαλλικής πλευράς.
Π.χ., αν τα πλεονάσματα της Γερμανίας γενικεύονταν (με κάθε χώρα της Ε.Ε. να έχει εμπορικό πλεόνασμα 8% του ΑΕΠ και συσσώρευση αποταμιεύσεων), το ευρώ θα τιναζόταν στον αέρα σε σημείο να καταστραφεί η ευρωπαϊκή βιομηχανία. Από την άλλη, η γενίκευση των ελλειμμάτων της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.λπ. θα καθιστούσε την Ευρώπη μια μεγάλη... Ελλάδα.
Ετσι, λοιπόν, το ζητούμενο και το Καθήκον που επιβάλλει ο Ορθός Λόγος είναι οι πολιτικές και οι θεσμοί που εξισορροπούν τις εμπορικές και χρηματικές ροές. Με άλλα λόγια, είναι αδύνατον να γίνει σεβαστό το αυθεντικά λογικό γερμανικό Καθήκον χωρίς μια μορφή Αναδιανομής, που όμως συγκρούεται με τα συμφέροντα των γαλλικών, ιταλικών και ελληνικών ελίτ οι οποίες σήμερα την απαιτούν.
Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος του φιλοσοφημένου συμφεροντολόγου: «Και γιατί να κάνω το Ορθολογικό μου Καθήκον, αντί να συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα πάντα (δηλαδή να κοιτάζω αποκλειστικά το συμφέρον μου);» Η μόνη σοβαρή απάντηση είναι: «Ετσι, χωρίς λόγο. Επειδή δεν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε ως α-λογα ζώα!»
Αν και είναι αδύνατον να πείσουμε τους συμφεροντολόγους, στη βάση της λογικής, ότι η λογική παράγει καλύτερα κίνητρα απ’ ό,τι το στενό συμφέρον, η ιδέα του Καντ για τον εξορθολογισμό της γερμανικής εμμονής με το Καθήκον αποτελεί μια εξαιρετική (και γερμανική!) ιδέα για ένα 2018 που θα επιστρέψει την ελπίδα στην Ευρώπη.
Υπάρχουν και τέτοιοι καπιταλιστές....
Πιστή στη «συνήθεια» των τελευταίων ετών η γνωστή καπνοβιομηχανία προχωρά σε σημαντικές παροχές προς τους εργαζόμενους. Τις φετινές ανακοίνωσε ο Ανδρέας Γ. Καρέλιας σε ομιλία του προς τους εργαζόμενους. Περιλαμβάνουν:
* Ενίσχυση για το εορταστικό τραπέζι που θα είναι φέτος €200 καθαρά για κάθε εργαζόμενο στην Εταιρεία.
* Το επίδομα παρουσίας θα είναι € 850,00 καθαρά. Αυτό το δικαιούνται όσοι δεν έλειψαν ούτε μία μέρα από την εργασία τους. Πέρυσι το ποσό αυτό το έλαβε το 83% των εργαζομένων.
* Ο κάθε εργαζόμενος, που έχει παιδιά που σπουδάζουν σε κρατικό Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, θα λάβει έκτακτη οικονομική ενίσχυση € 1.500 καθαρά.
* Οι εργαζόμενοι, των οποίων τα παιδιά πέτυχαν στα παραπάνω Ιδρύματα μέσα στο 2017, θα λάβουν επιπλέον ενίσχυση € 500 καθαρά.
* Παράλληλα, η Εταιρεία θα κάνει δώρο έναν υπερσύγχρονο φορητό υπολογιστή Apple σε κάθε παιδί που πέτυχε την εισαγωγή του σε μία από τις παραπάνω σχολές μέσα στο 2017.
* Όλοι οι εργαζόμενοι στην Εταιρεία θα λάβουν έκτακτη οικονομική ενίσχυση €1.000 καθαρά. Ειδικότερα οι εργαζόμενοι των οποίων οι μηνιαίες αποδοχές είναι κάτω από €2.500 θα λάβουν, πέραν των € 1.000, επιπλέον € 300, ήτοι € 1.300 καθαρά. Επιπλέον οι εργαζόμενοι με μηνιαίες αποδοχές από €1.700 και κάτω, θα λάβουν πέραν των € 1.000 και των €300,00, μία ακόμη πρόσθετη έκτακτη οικονομική ενίσχυση €200 καθαρά, ήτοι € 1.500 καθαρά. Εργαζόμενοι με μηνιαίες αποδοχές έως και € 1.200 και οι οποίοι έχουν από δυο ανήλικα παιδιά και πάνω, θα λάβουν επιπλέον € 450,00 καθαρά για κάθε ανήλικο παιδί.
* Ο κάθε λαχνός της γιορτής που διοργανώθηκε είναι € 800,00 καθαρά.
Όπως κάθε χρόνο, όλες οι παραπάνω παροχές θα δοθούν καθαρές. Δηλαδή, η Εταιρεία θα καλύψει με δικά της χρήματα, όλους τους φόρους και τις κρατήσεις που αναλογούν στους εργαζομένους.
Φέτος μάλιστα προχωρά και μια ξεχωριστή πρωτοβουλία με σκοπό την ενίσχυση των σημαντικών φορέων τόσο της πόλης μας αλλά και της ελληνικής επικράτειας. Έτσι, η εταιρεία αποφάσισε να ενισχύσει με το συνολικό ποσόν των €500.000 ως εξής:
1) Πρώτο Ειδικό Δημοτικό και Ειδικό Νηπιαγωγείο Καλαμάτας με το ποσόν των €75.000
2) Σύλλογος Γονέων, Κηδεμόνων Και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Νομού Μεσσηνίας με το ποσόν των €75.000
3) Σύλλογος Φίλων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες Μεσσηνίας (ΣΥ.Φ. ΑΜΕΑ) με το ποσόν των €75.000
4) Παιδικά Χωρία SOS Καλαμάτας με το ποσόν των €75.000
5) Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Καλαμάτας με το ποσόν των € 50.000
6) Χαμόγελο του Παιδιού με το ποσόν των €150.000
Όλα τα παραπάνω αναμένεται να ξεπεράσουν και πάλι το ποσόν των €3.000.000 ευρώ, το οποίο, όπως και πέρσι, αποτελεί το μεγαλύτερο ποσόν που έχει δώσει ποτέ η εταιρεία.
Ανδρέας Καρέλιας: Η προσπάθεια οφείλει και πρέπει να είναι συλλογική
«Είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε σημαντικές και πρωτόγνωρες προκλήσεις μπροστά μας, που μόνον εάν τις αντιμετωπίσουμε με τον σωστό τρόπο, θα νιώσουμε την ικανοποίηση της επιτυχίας που πηγάζει από τους κόπους μας», τόνισε στην ομιλία του ο Ανδρέας Καρέλιας. «Η προσπάθεια και οι ευθύνες πέφτουν σε όλους μας, στο κομμάτι που αναλογεί στον καθένα. Από την διακυβέρνηση ενός μικρού μαγαζιού μέχρι την διακυβέρνηση μιας χώρας, η προσπάθεια οφείλει και πρέπει να είναι συλλογική. Μια θεωρητικά ασήμαντη λογιστική εγγραφή, μια μικρή σχετική ρύθμιση σε μια πακεταριστική, από την εξέταση ενός πλάνου επενδύσεων, την εξέταση εισόδου σε μια νέα αγορά, πρέπει όλα να γίνονται με την ίδια σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Τα οφέλη θα τα δούμε όλοι, όχι οι λίγοι. Την ζημιά επίσης θα την βιώσουμε όλοι, όχι οι λίγοι».
Όπως είπε «μια πρόσφατη μελέτη στις Ηνωμένες Πολιτείες έδειξε ότι το 30% των ανθρώπων νιώθουν δεμένοι με την δουλειά τους. Αυτό σημαίνει ότι το υπόλοιπο 70% είτε δεν έχει κανένα δέσιμο με την δουλειά του, είτε, να το πω απλά, αποστρέφεται την δουλειά του. Λίγο πολύ πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και σε άλλες χώρες του κόσμου, αλλά και στην δική μας χώρα, την Ελλάδα.
Σε αυτήν την εταιρεία λοιπόν, αυτό που έχουμε καταφέρει είναι να μην ισχύουν αυτά τα ποσοστά αλλά τα ακριβώς αντίθετα. Ένα από τα πράγματα που έχουμε πετύχει σε αυτήν την εταιρεία είναι το δέσιμο που έχουμε ο ένας με τον άλλο, την αγάπη για την δουλειά μας. Είναι κάτι που το βλέπω στα μάτια των συναδέλφων μας που έρχονται να με χαιρετήσουν όταν παίρνουν σύνταξη».
ΥΓ του blog: ...υπάρχουν και τέτοιοι καπιταλιστές...έξυπνοι, χρησιμοποιώντας το ιαπωνικό μοντέλο παραγωγής, λιγότερο στενόκαρδοι και φαταούλες....αυτό δε σημαίνει ότι το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης που προτείνει ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης και παραγωγής δεν είναι αδιέξοδο και καταστροφικό για τον άνθρωπο, τον εργαζόμενο και τον πλανήτη αλλά αυτό είναι μιας άλλης συζήτησης θέμα...
Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017
Χριστούγεννα στην Αντιόχεια της Πιερίας...
Στην Ταρτούς της Συρίας (Αντιόχεια της Πιερίας , όπως την ονόμασε ο Αντίοχος Α')... Όπως μας βομβαρδίζουν τα δυτικά ΜΜΕ μια χώρα που στενάζει από τον "αιμοσταγή δικτάτορα Άσαντ" και το 80% των κατοίκων είναι Μουσουλμάνοι...
Εκεί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στους δρόμους και τις πλατείες...
Και... γιορτάζουν τα Χριστούγεννα Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι μαζί!
Eίναι ΟΚ να λέμε «Kαλά Χριστούγεννα»;...
...ή να σκεφτόμαστε μήπως προσβληθούν οι αλλόθρησκοι κι οι άθεοι;...
Άρης Δημοκίδης,
Άρης Δημοκίδης,
Όταν πρόπερσι συναντήθηκε ο Τσίπρας με προσφυγόπουλα τους ευχήθηκε «Καλά Χριστούγεννα» πράγμα που σχολιάστηκε επειδή ήταν ελαφρώς άκυρο, απ’ τη στιγμή που...
ήταν μουσουλμανόπαιδα άρα δεν τα γιορτάζουν. Ήταν δηλαδή σαν να του έλεγε κάποιος με κάθε σοβαρότητα «Σου εύχομαι να περάσεις ένα όμορφο Ραμαζάνι» ή «Πώς πέρασες στη Χανουκα;» (Πάντως πολύ χειρότερο μου φάνηκε που τα παιδιά για κάλαντα του είπαν το Jingle Bells -απορώ πώς τους ήρθε- κι αυτός σχολίασε για το Αμερικάνικο τραγούδι: «Αυτό είναι τραγούδι του ευρώ [!], πείτε τα δικά μας»)
Παρ’ όλα αυτά, πειράζει; Προσβάλλεις κάποιον αλλόθρησκο ή άθεο αν εσύ γιορτάσεις και αν ευχηθείς με την τυποποιημένη ευχή των γιορτών σου; Κάποιοι που κόπτονται για τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων (αλλά αδιαφορούν για τα δικαιώματα των υπολοίπων) λένε ότι πειράζει.
Κανένας δε σε υποχρεώνει να το πεις αν δε το νιώθεις -υπάρχει και το ωραιότατο «καλές γιορτές»- όμως δε μπορείς να απαιτείς απ’ τους άλλους να μη λένε τις καλόκαρδες ευχές τους όπως αυτοί επιλέγουν!
ήταν μουσουλμανόπαιδα άρα δεν τα γιορτάζουν. Ήταν δηλαδή σαν να του έλεγε κάποιος με κάθε σοβαρότητα «Σου εύχομαι να περάσεις ένα όμορφο Ραμαζάνι» ή «Πώς πέρασες στη Χανουκα;» (Πάντως πολύ χειρότερο μου φάνηκε που τα παιδιά για κάλαντα του είπαν το Jingle Bells -απορώ πώς τους ήρθε- κι αυτός σχολίασε για το Αμερικάνικο τραγούδι: «Αυτό είναι τραγούδι του ευρώ [!], πείτε τα δικά μας»)
Παρ’ όλα αυτά, πειράζει; Προσβάλλεις κάποιον αλλόθρησκο ή άθεο αν εσύ γιορτάσεις και αν ευχηθείς με την τυποποιημένη ευχή των γιορτών σου; Κάποιοι που κόπτονται για τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων (αλλά αδιαφορούν για τα δικαιώματα των υπολοίπων) λένε ότι πειράζει.
Κανένας δε σε υποχρεώνει να το πεις αν δε το νιώθεις -υπάρχει και το ωραιότατο «καλές γιορτές»- όμως δε μπορείς να απαιτείς απ’ τους άλλους να μη λένε τις καλόκαρδες ευχές τους όπως αυτοί επιλέγουν!
Εγώ που δεν κόπτομαι για καμία θρησκεία λέω πως δεν θα έπρεπε να προσβάλλει. Και πως ακόμα κι αν προσβάλλει, δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει. Το γεγονός πως κάποιος αποφασίζει (ή του επιβάλλεται απ’ τους γονείς του) να πιστεύει σε μεταφυσικά μη αποδεδειγμένα πράγματα -άρα πιθανότατα παραμύθια- δεν σημαίνει πως έχει ασυλία απ’ το χιούμορ ή την κριτική. Κι ούτε οι γύρω του θα πρέπει να φοβούνται μη του θίξουν το θρησκευτικό του συναίσθημα, είτε λέγοντάς του «πιστεύεις σε παραμύθια» είτε ευχόμενοι «Καλά Χριστούγεννα».
Μου εύχονται «Καλά Χριστούγεννα» και παρότι άθεος όχι απλά μου αρέσει αλλά το αντεύχομαι κι εγώ (δεν είναι σαν το «Αληθώς ο Κύριος» που αποφεύγω να απαντήσω το Πάσχα για να μην νιώσω πως κοροϊδεύω). Εξάλλου δεν θεωρείται πια αποκλειστικά και μόνο θρησκευτική έκφραση – τα Χριστούγεννα είναι μια θρησκευτική γιορτή αλλά είναι και μια αργία όπως και μια εορταστική περίοδος η οποία ευχόμαστε να είναι καλή για όλους. Πού είναι το πρόβλημα; Κανένας δε σε υποχρεώνει να το πεις αν δε το νιώθεις -υπάρχει και το ωραιότατο «καλές γιορτές»-, όμως δε μπορείς να απαιτείς απ’ τους άλλους να μη λένε τις καλόκαρδες ευχές τους όπως αυτοί επιλέγουν!Μπορεί στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα να είναι η προσαρμογή παγανιστικών εορτών και η ημερομηνία να μην έχει καμία σχέση με γέννηση θεανθρώπου, όμως είναι μια όμορφη κι ελπιδοφόρα σύμβαση ακόμα και γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν: Πρόκειται για μέρες αγάπης, περισυλλογής, χαράς, αναμνήσεων. Ή και όχι – ό,τι θέλει ο καθένας.
Αν όμως φτάσουν να θεωρούνται προσβλητικά και τα Χριστούγεννα επειδή μπορεί να θιχθούν όσοι πιστεύουν σε άλλες επινοημένες θρησκευτικές γιορτές (ή δεν πιστεύουν καθόλου) ζήτω που καήκαμε.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, καλές γιορτές και καλό οτιδήποτε σε όλους και σε όλες...
lifo.gr
Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017
Γιατί «fake news» και όχι προπαγάνδα;...
Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος «fake news» χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον Ντόναλντ Τραμπ στις επιθέσεις του εναντίον των «mainstream media». Το...
φαινόμενο βέβαια είναι γενικότερο. Κατά την άποψή μου, ο όρος «fake news» από μόνος του δεν έχει τίποτα το μεμπτό. Υπάρχουν όντως ψευδείς ειδήσεις, προφανώς όχι αυτές που αναφέρει ο Τραμπ ως τέτοιες, αλλά σε άλλα συμφραζόμενα ο όρος μπορεί να σηματοδοτεί μια υπαρκτή κατάσταση, που αφορά την αναξιοπιστία των ΜΜΕ, η οποία στις μέρες μας μάλλον καθίσταται πιο αισθητή, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η πάνδημη κυκλοφορία του όρου σε μορφή σχεδόν «φετίχ» κιόλας –εξ ου και η συχνά αμετάφραστη εκδοχή του- αποβαίνει εις βάρος της χρήσης ενός άλλου όρου, που πλέον θεωρείται «ντεμοντέ»: προπαγάνδα.
Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν απλώς αλλάζαμε τη λέξη με δύο άλλες λέξεις –αν είχαμε πέντε συλλαβές αντί για τέσσερις. Το ζήτημα, όμως, είναι πως ο όρος «ψευδείς ειδήσεις» εννοιολογικά είναι υπερβολικά στενός –που σημαίνει ότι χάνεται σημαντικότατο μέρος της έννοιας της προπαγάνδας, την οποία τείνει να υποκαταστήσει. Υπεραμύνομαι, λοιπόν, του όρου «προπαγάνδα», δεδομένου κιόλας πως απ’ ό,τι φαίνεται δεν βρίσκεται κανένας άλλος από την Αριστερά για να το κάνει. (Παραδοσιακά, η Αριστερά «σνόμπαρε» τον όρο «προπαγάνδα», και τούτο πιθανότατα επειδή –κακώς- πίστευε ότι αρκούσε ο όρος «ιδεολογία»). Ακολουθούν ορισμένα επιχειρήματα.
Συστηματικότητα και σχεδιασμός
Πρώτον, η προπαγάνδα διαθέτει μια συστηματικότητα, αλλά και ένα μακρόπνοο σχεδιασμό που δεν χαρακτηρίζουν κατ’ ανάγκην τις ψευδείς ειδήσεις. Δεν είναι ένα ευκαιριακό ψέμα που θα εκστομίσει κάποιος πολιτικός ή δημοσιογράφος για να ξεφύγει από μια δύσκολη περίσταση ή για την επίτευξη ενός εφήμερου στόχου, αλλά μια επικοινωνιακή πρακτική που συνοδεύει τη γενικότερη πολιτική πρακτική φορέων, καθεστώτων και ταξικών δυνάμεων. Η προπαγάνδα είναι η κατ’ εξοχήν πολεμική μορφή λόγου, η οποία τείνει να επικρατεί ως μορφή πολιτικής επικοινωνίας, ιδιαίτερα σε καταστάσεις κοινωνικο-πολιτικής πόλωσης, όπως αυτή που ζούμε στην Ελλάδα των μνημονίων.
Δεύτερον, ενώ οι ψευδείς ειδήσεις, αν συστηματοποιούνται και διασπείρονται με σχέδιο, μπορούν όντως να αποτελούν σημαντικό συστατικό της προπαγάνδας, η τελευταία δεν περιορίζεται σε αυτές. Δεν εξαντλεί δηλαδή την παραπλανητική της λειτουργία στη διαστρέβλωση των πραγματικών γεγονότων ή στην υποκατάστασή τους από ψευδή περιστατικά και «πειραγμένα» στοιχεία. Η προπαγάνδα κατασκευάζει τις δικές της «εναλλακτικές πραγματικότητες», που δεν περιλαμβάνουν μόνο γεγονότα, αλλά και ερμηνείες, έννοιες, θεωρίες και υποκειμενικές προθέσεις.
Παράδειγμα, η περίφημη έννοια του «εκσυγχρονισμού». Χωρίς να εμπλέκεται εν προκειμένω κάποια παραποίηση πραγματικών στοιχείων, ο εργασιακός μεσαίωνας στον οποίο οδηγούν οι συνταγές του νεοφιλελεύθερου «εκσυγχρονισμού» αποτελεί αποκαλυπτική ένδειξη της προπαγανδιστικής λειτουργίας που μπορεί να επιτελούν οι έννοιες. Ή, όσον αφορά τις υποκειμενικές προθέσεις, στις (συγ)κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2015, ήταν όντως προπαγάνδα η συστηματική αντιμνημονιακή ρητορική των προσώπων που εφάρμοζαν πολιτικές λιτότητας, πιστεύοντας κιόλας σε αυτές.
Η προπαγάνδα της «δικαιοσύνης»
Και ένα παράδειγμα από την τρέχουσα επικαιρότητα. Παραθέτω απόσπασμα από το κύριο άρθρο της «Εφημερίδας των Συντακτών», με τίτλο: «Πρωτοφανής παρέμβαση της Δικαιοσύνης» (Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017): «…μπορεί οι δικαστές και οι εισαγγελείς με τρόπο σχετικά ατεκμηρίωτο να προβαίνουν συνεχώς σε αυστηρές ανακοινώσεις διαμαρτυρίας για προφορικές παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της Δικαιοσύνης, αλλά μέχρι στιγμής το μόνο χειροπιαστό στοιχείο σε επίπεδο παρεμβάσεων είναι οι διαρκείς ανατροπές στο νομοθετικό έργο της εκτελεστικής εξουσίας».
Υποθέτοντας πως όλοι/ες οι αριστεροί/ές συμφωνούμε με αυτή τη διαπίστωση, υποστηρίζω ταυτόχρονα πως η κατάσταση την οποία (συνοπτικά) περιγράφει είναι πασιφανώς προπαγανδιστική. Χωρίς να εμπλέκεται καμία «ψευδής είδηση», σε αυτή την περίπτωση βλέπουμε ότι κατασκευάζεται -από τους δικαστές και τους εισαγγελείς, από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, από την αξιωματική και την ελάσσονα αντιπολίτευση- μια «εναλλακτική πραγματικότητα», περίπου αντίστροφη προς την ισχύουσα. Η κύρια προπαγανδιστική παραποίηση εν προκειμένω έχει να κάνει με μια θεωρία –την περίφημη θεωρία της «διάκρισης των εξουσιών».
Ως γνωστόν, η εν λόγω διάκριση στον Μοντεσκιέ (και σε όσους αληθινά στηρίζονται σε αυτόν) αποτελεί προϋπόθεση για τον αμοιβαίο έλεγχο των εξουσιών μεταξύ τους –που σύμφωνα και με την ερμηνεία του Αλτουσσέρ αποτελεί με τη σειρά του την υλική συνθήκη για την εξισορρόπηση ισχύος μεταξύ διακριτών πολιτικών θεσμών. Σύμφωνα με την «ερμηνεία» του αντισυριζαϊκού μετώπου, «διάκριση εξουσιών» σημαίνει η δικαστική εξουσία να κάνει ό,τι της καπνίσει, χωρίς να έχει κανείς δικαίωμα να της ασκεί κριτική –ούτως ώστε να μπορεί κιόλας ανενόχλητη να βάζει διαρκώς τρικλοποδιές στο νομοθετικό έργο της κυβέρνησης. «Fake news»; Καμία σχέση. Προπαγάνδα; Απολύτως...
πηγή: "Εποχή"
Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017
Από τα χελιδονίσματα στην αρχαιότητα στα κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τα κάλαντα σηματοδοτούν τη γιορτή, το αύριο, την έναρξη του καινούργιου. Τότε τα αποκαλούσαν χελιδονίσματα και η αρχή του έτους ήταν τον Μάρτιο.
Όπως δηλώνει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η λαογράφος του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη», Σταυρούλα Πισιμίση «αν και ήταν ταυτισμένα με την αρχή της άνοιξης εμπεριέχουν επίσης όπως και στις μέρες μας ευχετικούς στίχους για την καλοχρονιά, έχουν σχέση για την νοικοκύρη, τα μέλη της οικογένειας.
Τα πράγματα αλλάζουν για πρώτη φορά όταν 153 πΧ οι ανώτατοι άρχοντες του ρωμαϊκού κράτους άρχισαν να αναλαμβάνουν το αξίωμά τους την 1η Ιανουαρίου. Από τότε η ημέρα αυτή άρχισε να θεωρείται ως αρχή του έτους. Οι Χριστιανοί όμως δεν γιόρταζαν την 1η αλλά την 6η Ιανουαρίου, που ήταν η βάπτιση του Χριστού. Το 354 πΧ στα μέσα του 4ου αιώνα διαχωρίστηκε στη Ρώμη η γιορτή γεννήσεως του Χριστού κι έγινε στις 25 Δεκεμβρίου. Έτσι καθιερώθηκε ως ημερομηνία γέννησης του Χριστού η 25η Δεκεμβρίου και η 1η Ιανουαρίου ως η πρώτη μέρας της νέας χρονιάς».
Από τότε λοιπόν έως σήμερα τα κάλαντα είναι από τα πιο γνωστά έθιμα κατά το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, «γνωστά κι ως το καλιάντασμα» όπως διευκρινίζει η κ. Πισιμίση.
«Ξεκινούν από την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κυρίως τα παιδιά αλλά και μεγάλοι και βγαίνουν στους δρόμους. Η παράδοση και ο λαϊκός πολιτισμός θέλει τα παιδιά της υπαίθρου να κρατούν στο χέρι τους ένα χλωρό ραβδί από την φύση που έχουν κόψει είτε από κρανιά από άλλο δέντρο και με αυτό χτυπούν την πόρτα του σπιτιού το οποίο επισκέπτονται. Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές στα κάλαντα ανά περιοχή ως προς τις ευχές», τονίζει η κ. Πισιμίση.
Και προσθέτει: «Υπάρχουν διαφορετικοί στίχοι και τραγούδια. Το βασικό κοινό στοιχείο είναι το έθιμο, όπου παιδιά και μεγάλοι συνήθως το βράδυ της παραμονής 24 Δεκεμβρίου ή ανήμερα Χριστουγέννων μπαίνουν στο σπίτι του νοικοκύρη κρατώντας αυτό το χλωρό κλαδί με το οποίο όχι μόνο χτυπάνε την εξώπορτα του σπιτικού αλλά ακουμπούν και όλα τα μέλη της οικογένειας προκειμένου να τους μεταφέρουν την θαλερότητα, την ζωντάνια, τις ευχές. Θεωρούσαν στον λαϊκό πολιτισμό ότι το ξύλο που παίρνουν από τη φύση και θετικές κι αρνητικές δυνάμεις. Θετικές τις οποίες μπορούν να μεταδώσουν με το άγγιγμα και ταυτόχρονα γονιμοποιητικές δυνάμεις».
Συμπληρώνει δε ότι «από την πλευρά τους, οι νοικοκυρές προσφέρουν είτε νομίσματα, καρπούς, κουλούρια και γλυκίσματα που έχει ο κάθε τόπος, κάστανα, καρύδια. Να πούμε βέβαια ότι αν κάποιο σπίτι δεν άνοιγε τότε υπήρχε και το αντίστοιχο σκωπτικό τραγούδι. Βέβαια σε ορισμένες περιοχές κρατούσαν και μουσικά όργανα όπως λαούτο, νταούλι ή άλλοτε κρατάνε μήλα, πορτοκάλια, ένα χάρτινο καράβι. Το τρίγωνο που επικρατεί στις μέρες μας συμβολίζει κυρίως τον ήχο. Στόχος είναι να μεταφέρεις τον ήχο με την έννοια του θορύβου. Κι ο θόρυβος σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί αποτρεπτικά του κακού και ταυτόχρονα ως πρόσκληση του καλού».
Όπως εξηγεί η λαογράφος το κυριότερο είναι ότι υπάρχει ένας βασικός κορμός που ακολουθούν τα έθιμο στον ελληνικό χώρο, σε όλες τις περιοχές είτε στη βόρεια είτε στη νότια είτε στη νησιωτική Ελλάδα. Μόνο κάποιες μικρές παραλλαγές παρατηρούνται που προσαρμόζονται και είναι οικείες στον κάθε τόπο και στους κατοίκους του.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ποιος θυμάται την Ηριάννα;
Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Το όνομα ενός κοριτσιού, μιας νέας γυναίκας, της Ηριάννας έγινε το σύμβολο της βίας και της αδικίας της δικαστικής εξουσίας, έγινε η σημαία των νέων που υφίστανται τις δουλείες και τα δεσμά κάθε είδους εξουσίας, μόνο που η Ηριάννα δεν θέλει να είναι ούτε σύμβολο ούτε σημαία, δεν θέλει ούτε την εξουσία ούτε την εξουσία της αντι-εξουσίας, δεν θέλει την βία της κατεστημένης εξουσίας ούτε τη βία της αντι-βίας.
Η Ηριάννα, όπως εκείνη η αρχαία πρόγονή της, το αρχαίο σύμβολο της διηνεκούς Ανυπακοής, δηλώνει με τη στάση της ότι δεν ανήκει κανενός, ότι θέλει να είναι πραγματικά ελεύθερη. Προπάντων, διακηρύσσει ότι δεν γεννήθηκε για να μισεί αλλά «για να αγαπά». Η Ηριάννα θέλει πίσω το Πρόσωπό της τόσο από την εξουσία των δικαστών, που της το αφαίρεσαν βίαια για να της φορέσουν τη μάσκα της «επικίνδυνης τρομοκράτισσας», όσο και από τη βία των αντι-εξουσιαστών, που την οικειοποιήθηκαν, «αλυσοδένοντάς» την στην δήθεν «αντι-εξουσία» τους που είναι το ίδιο άγρια και «τυφλή» όσο και αυτή της κατεστημένης εξουσίας.
Γιατί η Ηριάννα θέλει να αγαπά. Να αγαπά το σύντροφό της, να αγαπά τη μάθηση και τους μαθητές της, να αγαπά τα προσφυγόπουλα, αυτά τα «γυμνά από ζωή» παιδιά, τρέφοντάς τα με γνώση και όνειρα… Αυτή είναι η ελεύθερη επιλογή της Ηριάννας. Η ελεύθερη και όχι η επιβεβλημένη από τους δικαστές ή τους δικαστές των δικαστών.
Η Ηριάννα αντιστέκεται αγαπώντας. Φυλακίστηκε επειδή αγάπησε αυτόν που ήθελε. Για τη σχέση και τις σχέσεις της όπως λένε τα πανό. Και τώρα, οι ίδιοι που λένε το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τις σχέσεις και τις ζωές μας» την καλούν να απαρνηθεί ό,τι την κινεί, την συν-κινεί και την κρατά, ό,τι δηλαδή είναι το Πρόσωπό της, και να μεταλλαχθεί σε μία μηχανή που μισεί!
Κάποτε θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η αντιεξουσία δεν υπάρχει μόνο στους ανοιχτούς, ορατούς και ηρωικούς αγώνες των ανυπότακτων... Υπάρχει επίσης –ίσως κατά προβληματικό, αντιφατικό τρόπο αλλά υπάρχει- στην καθημερινή ματαίωση που όλοι αισθανόμαστε, στην καθημερινή πάλη για τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς μας απέναντι στην εξουσία, την κάθε εξουσία, στην καθημερινή πάλη για να αποκτήσουμε ή να ανακτήσουμε τον έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Γιατί «Η αντιεξουσία βρίσκεται στις σχέσεις που συνεχώς διαμορφώνουμε, στις ερωτικές ή στις φιλικές σχέσεις, στις σχέσεις συντροφικότητας (σ.σ. γι’ αυτές «πληρώνει» η Ηριάννα), στις σχέσεις κοινότητας και συνεργασίας. Προφανώς αυτές οι σχέσεις διαποτίζονται από την εξουσία λόγω της φύσης της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Το στοιχείο ωστόσο της αγάπης, της φιλίας, και της συντροφικότητας έγκειται στη συνεχή πάλη που διεξάγουμε ενάντια στην εξουσία, για να εδραιώσουμε τις σχέσεις αυτές σε μία βάση αμοιβαίας αναγνώρισης, της αμοιβαίας αναγνώρισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας»(Holloway, σ. 306-307).
Και μη βιαστείτε να χαρακτηρίσετε απολιτική αυτή τη στάση. Γιατί η οργή ενάντια σε αυτό που καταλύει την ανθρωπιά, είναι μια οργή σαν βουβό κύμα, είναι μία κοινή(αν και κατακερματισμένη) αντίσταση, είναι μία μη υποταγή, που κάποτε ξεσπά με πάταγο και σαρώνει την ακτογραμμή αλλάζοντας τη γεωγραφία της. Γιατί κάθε μορφή μη υποταγής αφήνει τα ίχνη της, είναι το υπόστρωμα αρνητικότητας, που αν και γενικά αόρατο, γίνεται το υλικό των ηφαιστειακών, κοινωνικών εκρήξεων. «Αυτό το στρώμα άναρθρης μη υποταγής, που δεν έχει πρόσωπο ούτε φωνή, που η «Αριστερά» τόσο συχνά το περιφρονεί, είναι η υλική διάσταση της αντιεξουσίας, η βάση της ελπίδας»(H., σ. 309).
*Το κείμενο «Η ΗΡΙΑΝΝΑ ανήκει στην ΗΡΙΑΝΝΑ» δημοσιεύτηκε στις 19/07/2017
Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017
Όταν κλείνει ο κύκλος
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
Δυο δεκαετίες αργότερα, την δεκαετία του ’80, ως εικοσάρηδες πια, κοιτάζαμε γύρω μας μια χώρα που άλλαζε ραγδαία. Εκείνη την περίοδο φωτίστηκαν οι δρόμοι με Χριστουγεννιάτικα και φτιάχτηκαν οι λαμπερές βιτρίνες. Εμείς, νεαροί που βρίσκαμε δουλειά μόλις τελειώναμε το πανεπιστήμιο, μαζευόμασταν τα βράδια και παίζαμε χαρτιά. Απλώναμε τα εικοσάρικα και τα πενηντάρικα μας πάνω στην κουβέρτα και περήφανα τα παίζαμε για το καλό του χρόνου. Είχαμε αρχίσει να έχουμε λεφτά στην τσέπη, καθώς η χώρα είχε αρχίσει να εισπράττει από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Θαρρούσαμε τότε πως όλος ο κόσμος ήταν δικός μας.
Δυο ακόμα δεκαετίες αργότερα, τελειώνοντας τον αιώνα, είχαμε κιόλας σαλτάρει ομαδικώς. Ανοίγαμε τα μπουκάλια το ουίσκι σα να ήταν εμφιαλωμένο νερό και τις σαμπάνιες λες και μεγαλώσαμε μαζί τους. Εκείνα τα χρόνια κάναμε γιορτές σε πελώρια σαλόνια από μεζονέτες που είχαν αγοραστεί με δάνειο ή στις μεγάλες πίστες και στα πανάκριβα μαγαζιά με τις gourmet μερίδες. Τι χαζά χρόνια. Μετρούσαμε την ευτυχία και την επιτυχία από την καταναλωτική μας ικανότητα, η οποία ήταν απεριόριστη λόγω τραπεζών. Δεν είχες παρά ν’ απλώσεις το χέρι σου και να πάρεις ένα δάνειο.
Κι έφτασαν και τα χρόνια που απέδειξαν τις θεωρίες κάποιων ότι ο χρόνος είναι στρογγυλός. Έκλεισε ο κύκλος και στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μας ξαναγυρίσαμε στην πρώτη, τότε που γουρλώναμε τα μάτια μπροστά σε δυο κόκκινα μπαλόνια της κακιάς ώρας που δεν μπορούσε να μας τα αγοράσει ο αγρότης πατέρας μας. Δεν πειράζει, η ζωή δεν θέλει μόνο γιορτές και πανηγύρια, χρειάζεται και κάποιες στιγμές βαθιάς φιλοσοφικής ενατένισης μέσα στην σιωπή. Ε, τα Χριστούγεννα αυτό τον σκοπό επιτελούν εσχάτως…
Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017
Ευχές
Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη
1 Ευχή (και λαϊκά ευκή): τυπική έκφραση της ελπίδας ή της επιθυμίας κάποιου για την ευόδωση μιας ενέργειας ή την ευνοϊκή εξέλιξη των πραγμάτων. (Εκφράζω, στέλνω, λέω τις θερμότερες ευχές μου για την επιτυχία σας) – λόγου χάριν της αξιολόγησης ή (ευχές) για τον καινούργιο χρόνο (και τα 99 επόμενα έτη).
2 Ευχής έργον. Ως κυριολεξία απαντά σπανίως. Ως ευχολόγιον, να φάνε και οι κότες. Η φράση (ευχής έργον) πάντως υποδηλώνει επιθυμητή κατάσταση που εκπληρώνει τις προσδοκίες κάποιου (φερ’ ειπείν του Καρανίκα).
3 Κατ’ ευχήν: αισία έκβασις (όπως η έξοδος στις αγορές) – όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Αντίθετο: κατά διαβόλου (όπως πάνε οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι χαμηλόμισθοι, οι χαρατσωμένοι), στράφι (οι θυσίες) κ.λπ., βλ. λ. κατάρα.
4 Ευχή (εκκλησιαστικώς): η επίκληση της θείας χάριτος για την προστασία και τη σωτηρία του ανθρώπου (όταν κυβερνά ο Τσίπρας ή όταν κυβερνήσει ο Κούλης). Δέηση. Η χριστιανική (προσ)ευχή προς επίκλησιν της χάριτος του Θεού ή των αγίων για την προστασία ή τη θεραπεία πάσχοντος προσώπου. «Διάβασέ του μια ευχή» (κι ο θεός βοηθός).
5 Δι’ ευχών των αγίων
πατέρων ημών!
6 Με την ευχή μου (οι γονείς στα τέκνα), με την ευχή τους (ο γάμος) – ευκτική: χρόνια να μας κόβει η Τρόικα, τόκους να της δίνει.
7 (Άι) στην ευχή / να πάρει η ευχή (ευφημιστικά) ως έκφραση αγανάκτησης. Αντί: άι στον διάολο. Το φαινόμενο να κάνουν κωλοτούμπα οι έννοιες και να σημαίνουν τα αντίθετα είναι ευρέως και διαχρονικώς διαδεδομένο.
Χρόνια μας πολλά!
(Σημείωση: Τα ορθά περί τα λήμματα είναι από το Λεξικό Μπαμπινιώτη, οι κανιβαλισμοί επί τα λήμματα, δικοί μου)…
Και πάλι: χρόνια πολλά, με υγεία!
Από το «πειρατικό του Στάθη», στο Ποντίκι, 14-12-2017
Χτύπα το ντέφι αρκουδιάρη...
Στην Ελλάδα των δύο ταχυτήτων, υπάρχουν οι αφέντες και οι δούλοι.
Οι αφέντες είναι συγκεκριμένοι και λίγοι.
Οι δούλοι είμαστε εμείς. Ο λαός.
Και είμαστε πολλοί .
Για αυτό για να μην εξεγερθούμε, μας αφήνουν να παίζουμε τους αφέντες που και που.
Γινόμαστε αφέντες στους ομοίους μας .
Όχι σε αυτούς τους πραγματικούς αφέντες τυράννους.
Αυτοί κρατάνε το ρόλο του διαιτητή και πυροδοτούν τον καυγά μεταξύ μας για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο να μας πουλάνε.
Εμπόρευμα προς πώληση είμαστε αλλά δεν προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε με αυτό γιατί τσακωνόμαστε μεταξύ μας.
Νούμερα είμαστε,που ανάλογα το ισοζύγιο μας αλλάζουν τη θέση από τα κέρδη στις ζημίες και μας σβήνουν κατά πως γουστάρουν και τους βολεύει.
Νούμερα γραμμένα με μολύβι.
Νούμερα τσίρκου ίσως. Που δίνουμε την παράσταση που αυτοί επέλεξαν εν αγνοία μας και εν βλακεία μας, για να περνούν καλά κάποιοι.
Χτύπα το ντέφι αρκουδιάρη να χορέψει η αρκούδα!!!
Χτύπα το ντέφι αρκουδιάρη να φχαριστηθεί η καρδούλα σου από όσα θα γεμίσει η τσεπούλα σου.
Άιντε βασανισμένο και εκπαιδευμένο αρκουδάκι μου κάνε το αφεντικό σου χαρούμενο.
Παίξε καλά το ρόλο σου και αν κάποιος απειλήσει τον αφέντη τύραννο σου τότε άρπαξε τον με την μια και κατασπάραξε τον!!!
Αν κάποιος θελήσει να σε ελευθερώσει όρμα του!!!
Κάνε τούμπες, κάνε κολπάκια και όταν σου δώσει χρόνο να πάρεις μία ανάσα, τότε παίξτο αφέντης τύραννος σε όσους σου μοιάζουν.
Είναι πιο εύκολη η ζωή σου με μια αλυσίδα στο λαιμό, είναι πιο απλά τα πράγματα όταν σου λένε τι να κάνεις.
Δεν χρειάζεται να σκεφτείς, όσο έχεις ένα πιάτο φαΐ να γεμίζει το στομάχι σου.
Για αυτό τα βάζεις με αυτούς που θέλουν να σε ελευθερώσουν. Για να μη χάσεις το φαΐ σου, που όλο γίνεται και πιο λειψό, που όλο αργούν να στο φέρουν.
Χόρευε αρκούδα!!! Άκου το ντέφι πως το βαράει, χόρεψε καλά μην εξαγριώσεις τον αφέντη σου και σε αφήσει νηστικό!
Βάρα το ντέφι αρκουδιάρη και μη σκιάζεσαι
Για αυτή την αρκούδα πιότερο σημαντικό είναι το φαΐ της παρά η ελευθερία της.
Δεν ξέρει τι να την κάνει άλλωστε...
Εκπαιδευμένη αρκούδα έχει μάθει μόνο να είναι .
Τίποτα άλλο δεν ξέρει να κάνει Ούτε καν να σκέφτεται....
Οι αφέντες είναι συγκεκριμένοι και λίγοι.
Οι δούλοι είμαστε εμείς. Ο λαός.
Και είμαστε πολλοί .
Για αυτό για να μην εξεγερθούμε, μας αφήνουν να παίζουμε τους αφέντες που και που.
Γινόμαστε αφέντες στους ομοίους μας .
Όχι σε αυτούς τους πραγματικούς αφέντες τυράννους.
Αυτοί κρατάνε το ρόλο του διαιτητή και πυροδοτούν τον καυγά μεταξύ μας για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο να μας πουλάνε.
Εμπόρευμα προς πώληση είμαστε αλλά δεν προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε με αυτό γιατί τσακωνόμαστε μεταξύ μας.
Νούμερα είμαστε,που ανάλογα το ισοζύγιο μας αλλάζουν τη θέση από τα κέρδη στις ζημίες και μας σβήνουν κατά πως γουστάρουν και τους βολεύει.
Νούμερα γραμμένα με μολύβι.
Νούμερα τσίρκου ίσως. Που δίνουμε την παράσταση που αυτοί επέλεξαν εν αγνοία μας και εν βλακεία μας, για να περνούν καλά κάποιοι.
Χτύπα το ντέφι αρκουδιάρη να χορέψει η αρκούδα!!!
Χτύπα το ντέφι αρκουδιάρη να φχαριστηθεί η καρδούλα σου από όσα θα γεμίσει η τσεπούλα σου.
Άιντε βασανισμένο και εκπαιδευμένο αρκουδάκι μου κάνε το αφεντικό σου χαρούμενο.
Παίξε καλά το ρόλο σου και αν κάποιος απειλήσει τον αφέντη τύραννο σου τότε άρπαξε τον με την μια και κατασπάραξε τον!!!
Αν κάποιος θελήσει να σε ελευθερώσει όρμα του!!!
Κάνε τούμπες, κάνε κολπάκια και όταν σου δώσει χρόνο να πάρεις μία ανάσα, τότε παίξτο αφέντης τύραννος σε όσους σου μοιάζουν.
Είναι πιο εύκολη η ζωή σου με μια αλυσίδα στο λαιμό, είναι πιο απλά τα πράγματα όταν σου λένε τι να κάνεις.
Δεν χρειάζεται να σκεφτείς, όσο έχεις ένα πιάτο φαΐ να γεμίζει το στομάχι σου.
Για αυτό τα βάζεις με αυτούς που θέλουν να σε ελευθερώσουν. Για να μη χάσεις το φαΐ σου, που όλο γίνεται και πιο λειψό, που όλο αργούν να στο φέρουν.
Χόρευε αρκούδα!!! Άκου το ντέφι πως το βαράει, χόρεψε καλά μην εξαγριώσεις τον αφέντη σου και σε αφήσει νηστικό!
Βάρα το ντέφι αρκουδιάρη και μη σκιάζεσαι
Για αυτή την αρκούδα πιότερο σημαντικό είναι το φαΐ της παρά η ελευθερία της.
Δεν ξέρει τι να την κάνει άλλωστε...
Εκπαιδευμένη αρκούδα έχει μάθει μόνο να είναι .
Τίποτα άλλο δεν ξέρει να κάνει Ούτε καν να σκέφτεται....
Εκθεση για θανάτους και συνθήκες ζωής των προσφύγων
Γράφει ο Δημήτρης Αγγελίδης για την Εφημερίδα των Συντακτών
Θάνατοι λόγω των συνθηκών στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης στα νησιά, χωρίς να έχουν γίνει γνωστές οι ακριβείς αιτίες και χωρίς να έχουν αποδοθεί ευθύνες, απόπειρες αυτοκτονίας, αυτοπυρπολισμοί, απεργίες πείνας και, από την άλλη, αστυνομική βία, προληπτική σύλληψη προσφύγων, αυθαίρετες απελάσεις, εκβιαστικές εκκενώσεις καταυλισμών και καταγγελίες για παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων στον Εβρο συνθέτουν το σκηνικό που καταγράφει η ετήσια έκθεση του Κέντρου Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για τον Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία «ΑΝΤΙΓΟΝΗ», που δημοσιοποιείται σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη, στην ιστοσελίδα του Κέντρου.
Σύμφωνα με τον διευθυντή του Κέντρου, Νάσο Θεοδωρίδη, τα κρούσματα ρατσιστικής βίας εμφανίζονται ελαφρώς μειωμένα, παρατηρείται όμως επανεμφάνιση της δράσης οργανωμένων ομάδων, με αιχμή τις συνεχείς επιθέσεις ταγμάτων εφόδου κατά Πακιστανών εργατών γης στον Ασπρόπυργο, αλλά και κατά αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών διαδηλώσεων στην περιοχή.
Η έκθεση καταγράφει και καλές πρακτικές, όπως τις πρωτοβουλίες εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας για μετανάστες και πρόσφυγες, την ηλεκτρονική πλατφόρμα πληροφόρησης και τις νέες στεγαστικές δομές για ευάλωτες ομάδες στην περιφέρεια.
Καλές πρακτικές και ελλείψεις στην κοινωνική ένταξη προσφύγων επισημάνθηκαν και στην ετήσια στρογγυλή τράπεζα του Κέντρου την περασμένη εβδομάδα.
Σε περιστατικά άρνησης νοσηλείας ασυνόδευτων ανηλίκων με σοβαρά ψυχικά προβλήματα αναφέρθηκε η Μαριανέλλα Κλώκα από την Praksis, ακόμα και σε περίπτωση εισαγγελικής εντολής, λόγω έλλειψης θέσεων ή διερμηνείας, αλλά και για λόγους που έχουν να κάνουν με την εθνική καταγωγή των ανηλίκων.
Σημείωσε τις δυσκολίες πρόσβασης στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εξαιτίας της καθυστέρησης παροχής ΑΜΚΑ για γραφειοκρατικούς λόγους, όπως και την άρνηση εκ μέρους τοπικών διευθύνσεων εφορίας να βγάλουν ΑΦΜ σε πρόσφυγες, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η πρόσβαση στην αγορά εργασίας.
Στην ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας με 350 γιατρούς, νοσηλευτές, μαίες, ψυχολόγους, κοινωνικούς μεσολαβητές, διασώστες και άλλους επαγγελματίες υγείας αναφέρθηκε η Παναγιώτα Μεντή, υπεύθυνη σχεδιασμού υγειονομικής κάλυψης προσφύγων στο ΕΚΕΠΥ του υπ. Υγείας.
Στην επιτυχία του προγράμματος ESTIA για φιλοξενία και παροχές σε πρόσφυγες σε διαμερίσματα, όπως και στην ενίσχυση της ανταπόκρισης για πρόσφυγες με αναπηρία αναφέρθηκε η Ξένια Πασσά εκ μέρους της Υπατης Αρμοστείας.
Οι εντιμότατοι φίλοι του ζεύγους Μητσοτάκη
Το νήμα της Ιστορίας είναι έτοιμος να πιάσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης σύμφωνα με όσα είπε στο συνέδριο του κόμματος. Καλό θα ήταν ωστόσο να απαντήσει για τα νήματα που κλώθει η εταιρεία της γυναίκας του και τα ξέφτια που υπάρχουν δεξιά αριστερά στο οικογενειακό πόθεν έσχες.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Mία είναι η αδιαμφισβήτητη επιτυχία του αρχηγού της ΝΔ. Έχει καταφέρει να κάνει όλη τη ΝΔ, (και αυτή που δυσφορεί στο παρασκήνιο και αυτή που τον αποθεώνει στο προσκήνιο) συνένοχη στην προσωπική του υπόθεση.
Την ώρα που ο Κυριάκος παραληρεί ως μεταρρυθμιστής που μόλις έφτασε από κάποια επαρχία του πλανήτη Άρη, αμέτοχος όσων έχουν συμβεί , οι αποκαλύψεις που συμπεριλαμβάνουν έναν άλλο Άρη, τον μπασκετικό, ισοπεδώνουν την εικόνα της Αγίας και επιχειρηματικής οικογένειας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Η συνεταίρος της Μαρέβας Γκραμπόφσκι, είναι μια κυρία καταζητούμενη για απάτη από τις ελβετικές Αρχές, η οποία στην Ελλάδα αντιμετωπίζει κατηγορίες για υπεξαίρεση, απάτες και διακίνηση μαύρου χρήματος. Αφού εμφανίστηκε ως δικηγόρος Μασσαχουσέτης, Λονδίνου, Ελβετίας και ειδική στις εταιρείες των παραδείσιων νησιών, κατάφερε λέει το κατηγορητήριο, μαζί με το σύζυγό της Νίκο Λάσκαρη (Πρόεδρο του μπασκετικού Άρη) να αποσπάσει 100 εκατομμύρια ευρώ από κάποιον Λεττονό επιχειρηματία. Μέρος από αυτά τα υπεξαίρεσαν είναι με τη μορφή 917 κιλών χρυσού. Την ίδια περίοδο το ζεύγος Νίκου Λάσκαρη και της συζύγου Γεωργίας Ευσεβίου, επενδύει στην ιστορική ομάδα του Άρη, μάλλον από τα κλεμμένα λέει το θύμα Λεττονός, ο οποίος είχε κληθεί στο χλιδάτο γάμο του ζεύγους στην Τζια το 2015 για να ανακαλύψει στη συνέχεια πως τον είχε πληρώσει ο ίδιος χωρίς να το γνωρίζει. Η κυρία Ευσεβίου με τα τρίποντα στην απάτη κατά τη δικογραφία, είναι η συνέταιρος της Μαρέβας Μητσοτάκη στην εταιρεία Zeus+Dione, ενώ ο σύζυγός της Νίκος Λάσκαρης υπόσχεται ως «επενδυτής» επιτυχία στον Άρη προτάσσοντας μάλιστα τις σχέσεις τους με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν είναι όμως η μοναδική αποκάλυψη αυτή, που έκανε το Documento. Απ ό,τι φαίνεται, στην εταιρεία της κυρίας Μητσοτάκη, η οποία δεν είναι και υπόδειγμα επιχειρηματικότητας με τις ζημιές που έχει, εναποθέτει ζεστό χρήμα μια offshore εταιρεία του Παναμά, με το όνομα Velvet Success. Κατά το κοινώς λεγόμενο «τα χώνει».
Η εταιρεία, είναι αγνώστου επιχειρηματία και το μόνο γνωστό είναι ότι έδωσε 800.000 ευρώ στο όνομα μιας βελούδινης σχέσης με την κυρία Γκραμπόφσκι. Ποιος είναι ο επιχειρηματίας; Γιατί έδωσε τόσα χρήματα σε μια εταιρεία με προβλήματα; Πού προσβλέπει; Γιατί δεν ανακοινώνεται το όνομα για να γνωρίζει η κοινή γνώμη ποιος ευνοεί την οικογένεια Μητσοτάκη ώστε να ελέγξει και αν ευνοείται από αυτήν;
Οι εντιμότατοι φίλοι του ζεύγους Μητσοτάκη, από τον Χριστοφοράκο και τον Παπασταύρου έως το νέο αστέρι την Ευσεβίου, προφανώς και αποτελούν και μία ακτινογραφία της ηθικής του. Είναι έτοιμη η ΝΔ να την επωμιστεί; Νομίζω πως είναι μεγάλο το βάρος ακόμη και γι αυτούς που επιθυμούν την εξουσία και το δείχνουν με την ανοχή τους στην μετατροπή του κόμματος σε Καρατζαφερική ΝΔ. Όσο αυτοί «σέβονται» τις επιλογές του αρχηγού, αυτός θα υποκλίνεται με ευσέβεια στις Ευσεβίου και τις offshore
Αγγίζει επικίνδυνα το Ηoly Grail των Μνημονίων
H συνομωσία της επιβολής των capital controls προκαλεί τεκτονικό σεισμό στην Ευρώπη
Κι όμως αυτή τη φορά ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Γερμανός βουλευτής του Die Linke Fabio De Masi, αγγίζουν επικίνδυνα το holy grail των Μνημονίων.
Γράφει η Gillian Rothschild
Ολο το παρασκήνιο της σκοτεινής απόφασης για την επιβολή των capital controls στις ελληνικές τράπεζες και τις συνέπειές τους. Παρά τα ολέθρια λάθη του τότε (2015) υπ. Οικονομικών αλλά και του σημερινού πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα η επιβολή των capital controls δεν είναι κάτι λιγότερο από μια σκοτεινή συνομωσία που είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει κάποια στιγμή στο μέλλον βαριά ονόματα της ευρωπαικής και ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ζωής στα Ευρωπαικά Δικαστήρια.
Σύμφωνα με πληροφορίες μέσα από ηχογραφημένες συνομιλίες αλλά και έγγραφα που πρόκειται να δουν το φως της δημοσιότητας- κατά πάσα πιθανότητα από τα Wikileaks-θα προκληθεί τεκτονικός σεισμός στην Ευρώπη και κυρίως στην Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες και την Αθήνα.
Η εμπλοκή και ο σκοτεινός ρόλος επιφανών και με θεσμικό ρόλο προσώπων θα μπορούσε να πλήξει καίρια ακόμη και το οικοδόμημα της ΕΚΤ αλλά και της Ευρωπαικής Ενωσης στο σύνολό της.
Μάλιστα η συγκυρία δείχνει να είναι ιδανική μια και οι Τραμπ-Πούτιν θα το πανηγύριζαν δεόντως.
Οσο μάλιστα παραμένουν σε ισχύ τα capital controls τόσο πιο δεινή γίνεται η θέση των προσώπων που ενεπλάκησαν στην σκοτεινή αυτή συνομωσία.
Το Κουρδιστό Πορτοκάλι καλεί τους εμπλεκόμενους όσο είναι καιρός να προχωρήσουν χθες στην άρση των capital controls γιατί η επιπολαιότητά τους υπονομεύει πλέον εκ των έσω την συνοχή της Ευρωπαικής Ενωσης.
Αν σ΄αυτό προσθέσεις την υποκρισία, χυδαιότητα και επιπολαιότητα με την οποία εφάρμοσαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα επιτρέποντας στο χυδαίο πελατειακό κράτος να παραμείνει αμεταρρύθμιστο και στην διαπλοκή να οργιάζει τόσο πιο πολύ τορπιλίζουν την Ευρώπη και οδηγούν τους εαυτούς τους όλο και πιο κοντά στο εδώλιο.
Το Κουρδιστό Πορτοκάλι καλεί τους εμπλεκόμενους να προχωρήσουν άμεσα στην ΑΡΣΗ των capital controls γιατί έρχεται καταιγίδα αποκαλύψεων.
Το Κουρδιστό Πορτοκάλι καλεί τους εμπλεκόμενους να προχωρήσουν άμεσα στην ΑΡΣΗ των capital controls γιατί έρχεται καταιγίδα αποκαλύψεων.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, Γιάνης Βαρουφάκης και ένας Γερμανός βουλευτής κατέθεσαν μήνυση κατά της ΕΚΤ προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση σε έγγραφο για της Ευρωτράπεζας να παγώσει ζωτικής σημασίας χρηματοδότηση για τις ελληνικές τράπεζες το 2015, αναφέρει σε δημοσίευμά του το Reuters.
Η κίνηση αυτή, σημειώνει το πρακτορείο, οδήγησε στην επιβολή capital controls στις ελληνικές τράπεζες και την παραίτηση τελικά του κ. Βαρουφάκη από την θέση του υπουργού Οικονομικών.
Ο κ. Βαρουφάκης και ο Γερμανός Fabio De Masi, ζητούν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να αναγκάσει την ΕΚΤ να αποκαλύψει το νομικό σκεπτικό στο οποίο βασίστηκε η απόφαση, η οποία σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των δύο ανδρών, είναι παράνομη.
“Περιορίζοντας την ρευστότητα στον ελληνικό τραπεζικό τομέα για να αναγκάσει τις περικοπές στις συντάξεις, τις αυξήσεις φόρων και τις ιδιωτικοποιήσεις σε πολύ χαμηλές τιμές, η ΕΚΤ παραβίασε την εντολή της” σημείωσε ο De Masi.
Μετά την απόρριψη του αιτήματος τους από την ΕΚΤ, οι κ.κ. Βαρουφάκης και De Masi στράφηκαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να αποκτήσουν πρόσβαση στο έγγραφο.
Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017
Η θεωρία της εξάρτησης
.Η σχέση των δυτικών χωρών της περιφέρειας με τις μητροπόλεις δεν θα είναι απλά μία σχέση εξάρτησης, αλλά μία αποικιοκρατική – πολύ πιο επώδυνη από αυτήν των κρατών του τρίτου κόσμου στο παρελθόν, αφού ουσιαστικά θα είναι υπό την απόλυτη οικονομική κατοχή και εκμετάλλευση των μητροπόλεων.
Ανάλυση
Με αφετηρία μία δημόσια συζήτηση, σχετικά με το εάν η Ελλάδα είναι μία αποικία χρέους ή μία εξαρτημένη χώρα, θεωρούμε πως υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών – ειδικά αφού η εξαρτημένη χώρα μπορεί να απελευθερωθεί, όπως συνέβη στην...
Ειδικότερα, όταν ο «εχθρός» έχει αγοράσει νόμιμα τη δημόσια και ιδιωτική της περιουσία, σε εξευτελιστικές τιμές μέσω των υπερβολικών φόρων, σε συνάρτηση με τη σκόπιμη μείωση των εισοδημάτων των Πολιτών της, είναι αδύνατη η απελευθέρωση της.
Εκτός αυτού, εντείνοντας ο «εχθρός» σταδιακά τις εισπρακτικές μεθόδους (για παράδειγμα, από τις αρχές του 2018 προωθείται στην Ελλάδα ο «ξαφνικός θάνατος», όπου όταν κάποιος καθυστερήσει έστω και για μία ημέρα την πληρωμή των ρυθμισμένων φόρων του θα παύουν να ισχύουν οι ρυθμίσεις – οπότε θα κατάσχονται σε χρόνο μηδέν τα περιουσιακά του στοιχεία), είναι σε θέση να μην αφήσει απολύτως τίποτα στους Πολίτες της – μετατρέποντας τους σε φθηνούς σκλάβους χρέους των δικών του πια επιχειρήσεων.
Η θεωρία της υποταγής
Περαιτέρω, η θεωρία της εξάρτησης ή της υποταγής αναπτύχθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 στη Λατινική Αμερική, λόγω της οικονομικής κυριαρχίας των Η.Π.Α. – ενώ οι βασικές παραδοχές της είναι στενά συγγενικές με αυτές που αφορούν τις αναπτυσσόμενες/αναδυόμενες χώρες, οι οποίες τονίζουν την ύπαρξη ιεραρχικών εξαρτήσεων μεταξύ των βιομηχανικών ηγετικών κρατών (=μητροπόλεις) και των αναπτυσσομένων/αναδυομένων υποτελών (=περιφέρειες).
Με βάση αυτές ακριβώς τις σχέσεις εξάρτησης, τεκμηριώθηκε πως οι δυνατότητες ανάπτυξης των αναδυομένων χωρών του «τρίτου κόσμου» ήταν πολύ περιορισμένες – κάτι που διαπιστώνουμε σήμερα στην Ευρωζώνη, στην οποία οι χώρες της περιφέρειας, του «ευρωπαϊκού τρίτου κόσμου» κατά κάποιον τρόπο, αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα προβλήματα στο ρυθμό ανάπτυξης τους, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας.
Οι θεωρίες της εξάρτησης προέκυψαν σε κριτική αντιπαράθεση με τις θεωρίες του εκσυγχρονισμού, εξάγοντας τα ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα. Δηλαδή το ότι, η αιτία της υπανάπτυξης ορισμένων χωρών κατά τα δυτικά πρότυπα δεν οφειλόταν σε ενδογενείς παράγοντες, όπως η έλλειψη κεφαλαίων, οι πολιτιστικές συμπεριφορές και οι παραδοσιακές επιρροές, αλλά καθαρά σε εξωγενείς – οι οποίοι δεν επιτρέπουν στις αναπτυσσόμενες χώρες της περιφέρειας να αποκτήσουν μακροπρόθεσμα σταθερές δομές, υποχρεούμενες να έχουν μία δευτερεύουσα θέση στην παγκόσμια οικονομία.
Με απλά λόγια πως οι βιομηχανικές χώρες ανάγκαζαν ανέκαθεν τις αναδυόμενες με διάφορους ύπουλους τρόπους να μην είναι σε θέση να αναπτυχθούν σωστά – έτσι ώστε να μην υποστούν τον ανταγωνισμό τους και να τις εκμεταλλεύονται. Αποτελεί δε έωλη αιτιολογία το ότι, οι ίδιες δεν είναι σε θέση να αναπτυχθούν ανάλογα, επειδή δεν διαθέτουν τα απαιτούμενα χρήματα, τη βιομηχανική παράδοση, τον ορθολογισμό, είναι διεφθαρμένες εκ φύσεως κοκ. – αντιλήψεις που «εμφυτεύονται» με τη βοήθεια της χειραγώγησης από τις βιομηχανικές χώρες στις υπόλοιπες, για να συνεχίσουν να είναι υπανάπτυκτες και να σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι.
Συνεχίζοντας, ιστορικά υπεύθυνη για αυτές τις εξελίξεις θεωρείται η αποικιοκρατική εποχή, κατά την οποία η οικονομία των προτεκτοράτων ρυθμιζόταν μονομερώς και μονόπλευρα – έτσι ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των αποικιοκρατικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα να «μπλοκάρονται» οι δυνατότητες ανάπτυξης τους. Οι δυσμενείς αυτές σχέσεις εξουσίας παρέμειναν ως είχαν ακόμη και μετά την «απο-αποικιοποίηση» των χωρών του τρίτου κόσμου – έτσι ώστε οι πρώην αποικίες να συνεχίσουν να λειτουργούν ως οικονομικές περιφέρειες των βιομηχανικών κρατών, τα οποία ενεργούσαν όπως οι κλασσικές μητροπόλεις.
Η ένταξη τους τώρα στην παγκόσμια αγορά στα πλαίσια της δεύτερης παγκοσμιοποίησης, η δραστηριότητα των πολυεθνικών εταιρειών, καθώς επίσης η συνεχιζόμενη αντιμετώπιση τους ως απλούς εξαγωγείς ενέργειας και πρώτων υλών (ο τουρισμός ανήκει ουσιαστικά στον εξαγωγικό τομέα πρώτων υλών), σταθεροποίησε την εξαρτημένη θέση των αναπτυσσομένων χωρών στην περιφέρεια της παγκόσμιας οικονομίας – αντί να την καλυτερεύσει, όπως ισχυρίζονται οι θεωρίες του εκσυγχρονισμού, τις οποίες εκφράζει αναμφίβολα μεταξύ άλλων το ΔΝΤ.
Αυτή η «ανισότιμη ανταλλαγή» μεταξύ των προμηθευτών πρώτων υλών του τρίτου κόσμου και των κατασκευαστών μεταποιημένων προϊόντων στο βιομηχανικό κόσμο, υπονομεύει τη θεωρία του «συγκριτικού πλεονεκτήματος» – την οποία περιέγραψε πολύ σωστά ο D. Ricardo, αναφέροντας σε γενικές γραμμές πως τα προϊόντα και οι υπηρεσίες πρέπει να «παράγονται» εκεί που συμφέρουν περισσότερο, από την πλευρά του κόστους.
Η οικονομική εσωτερική δομή των αναπτυσσομένων χωρών λοιπόν, στις οποίες ανήκει ουσιαστικά και η Ελλάδα, παραμορφώνεται μόνιμα και διαστρεβλώνεται – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των εγχωρίων πολιτικών και οικονομικών ελίτ, οι οποίες υπηρετούν τα συμφέροντα των μητροπόλεων, εξασφαλίζοντας τους επί πλέον την πολιτισμική επιρροή (για παράδειγμα στην Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου τη δεκαετία του 1980 και πρόσφατα Έλληνες πρώην στελέχη του ΔΝΤ, ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, οι γερμανόφιλες ελίτ κλπ. – η ονομαζόμενη πέμπτη ελληνική φάλαγγα).
Ως εκ τούτου η υπανάπτυξη, για την οποία κατηγορούμε συνεχώς την Ελλάδα ως υπεύθυνη λόγω της άγνοιας μας, είναι το σκόπιμο αποτέλεσμα του διεθνούς οικονομικού συστήματος – επεξηγώντας γιατί χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα προσπαθούν εναγωνίως να ανεξαρτητοπηθούν. Σύμφωνα δε με τον γερμανό D. Senghaas τα εξής:
«Η ελλειμματική ανάπτυξη αποτελεί μία ιστορικά εξελισσόμενη συνιστώσα του κυριαρχούμενου από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις (βιομηχανικά κράτη) διεθνούς οικονομικού συστήματος – οπότε της παγκόσμιας κοινωνίας. Η εξέλιξη αυτών των μητροπόλεων, τα κέντρα και η ιστορία της υπανάπτυξης του τρίτου κόσμου, αποτελούν συμπληρωματικές διαδικασίες, οι οποίες απορρέουν από το διεθνές σύστημα«.
Στα πλαίσια αυτά προτάθηκε στις εξαρτημένες χώρες του τρίτου κόσμου από τους οπαδούς της θεωρίας της εξάρτησης μία μερική αποχώρηση από τις διεθνείς αγορές, για να αναπτυχθεί σωστά η εσωτερική δομή τους, χωρίς τις εξωτερικές ενοχλήσεις – κάτι που υιοθετήθηκε στο παρελθόν από αρκετά ασιατικά κράτη, με πολύ θετικά αποτελέσματα (ανάλυση).
Η απεξάρτηση όμως πολλών αναπτυσσομένων χωρών από τις βιομηχανικές, η οποία έχει ενταθεί τις τελευταίες δεκαετίες, με κέντρο βάρους τη Ρωσία και την Κίνα που βοηθούν τις υπόλοιπες για να στηριχθούν και οι ίδιες, έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στις βιομηχανικές μητροπόλεις – η ισχύς των οποίων υποχωρεί συνεχώς, ενώ αντιμετωπίζουν προβλήματα υπερχρέωσης που έχουν παροδικά μόνο ελέγξει με τη μαζική εκτύπωση νέων χρημάτων (γράφημα, παγκόσμιο QE στο οποίο μόνο η Κίνα συμμετέχει για δικούς της καθαρά λόγους).
Αυτό τις έχει αναγκάσει κατά κάποιον τρόπο «να τρώνε από τις σάρκες τους», πόσο μάλλον όταν η παραγωγικότητα υποχωρεί διεθνώς (γράφημα) – όπως στο παράδειγμα των Η.Π.Α. και του ΔΝΤ που, έχοντας εκδιωχθεί από πολλές περιοχές του πλανήτη, δραστηριοποιείται πλέον στις σχετικά πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, προσπαθώντας να επιβιώσει από αυτές. Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται με τη Γερμανία η οποία, μετά την κρίση του 2008, απομυζεί πλέον αχόρταγα τους εταίρους της – μετατρέποντας εν πρώτοις τις πιο αδύναμες χώρες του Νότου σε απόλυτα εξαρτημένες «περιοχές» από την ίδια.
Επίλογος
Στην περίπτωση της Ευρώπης είναι αδύνατη η απεξάρτηση των χωρών μέσω της μερικής αποχώρησης τους από τις διεθνείς αγορές, όπως συνέβη με τα κράτη της Ασίας – αφού είτε είναι μέλη της Ευρωζώνης, είτε της ΕΕ, όπου απαγορεύονται αυτού του είδους οι πολιτικές. Το γεγονός αυτό τις καθιστά πολύ πιο ευάλωτες – σταθεροποιώντας και διαιωνίζοντας τις σχέσεις εξάρτησης τους.
Ακόμη χειρότερα είναι ευκολότερη η λεηλασία του ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου τους, μέσω της σκόπιμης υπερχρέωσης τους – η οποία είναι ουσιαστικά μία απλούστατη διαδικασία μέσω της ΕΚΤ, της ελεγχόμενης ροής των κεφαλαίων όπου μία συντονισμένη μαζική εκροή τους φτάνει για να χρεοκοπήσει ακόμη και η υγιέστερη χώρα κοκ.
Επομένως, η σχέση των ευρωπαϊκών χωρών της περιφέρειας πλέον δεν θα είναι απλά μία σχέση εξάρτησης, αλλά μία αποικιοκρατική, πολύ πιο επώδυνη από αυτήν των κρατών του τρίτου κόσμου στο παρελθόν – αφού ουσιαστικά θα είναι υπό την απόλυτη οικονομική κατοχή των μητροπόλεων. Δεν θα έχουν δε καν τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθούν κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού νόμιμα δεν θα τους ανήκουν ούτε τα εδάφη, ούτε οι επιχειρήσεις τους – ενώ ο έλεγχος των μαζών θα εξασφαλισθεί με την είσοδο νέων πληθυσμών και τη μετατροπή τους σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
Σημείωση: Οφείλουμε να γνωρίζουμε πως η εξάρτηση της Κίνας από τη Δύση δεν έχει μειωθεί σημαντικά – αφού ακόμη έχει μεγάλη ανάγκη από τις εξαγωγές στις Η.Π.Α. και στην Ευρώπη, καθώς επίσης από την αμερικανική αγορά ομολόγων. Κάτι ανάλογο ισχύει για τη Ρωσία, επειδή εξαρτάται από τις εξαγωγές ενέργειας στην Ευρώπη – τις οποίες προσπαθεί να αναπληρώσει εν μέρει με την Κίνα, έχοντας πάρει μεγάλο μερίδιο εις βάρος της Σαουδικής Αραβίας (ανάλυση).
Η Κίνα βέβαια αφενός μεν προσπαθεί να αυξήσει την εσωτερική της κατανάλωση, αφετέρου έχει τοποθετήσει στο στόχαστρο της την Ευρώπη ως αγορά για τα προϊόντα της – μαζί με τη Ρωσία όσον αφορά την ενέργεια. Η μεγάλη μάχη λοιπόν αναμένεται στην Ευρώπη – με πιθανότερο θύμα τη Γερμανία.
Τέλος είναι σημαντικό να τονίσουμε πως όσον αφορά τους τρεις συντελεστές παραγωγής, τη Φύση, την Εργασία και το Κεφάλαιο, η Ρωσία ηγείται στον πρώτο (Φύση – εδάφη, ενέργεια και πρώτες ύλες), η Κίνα στο δεύτερο (Εργασία – παραγωγική μηχανή του πλανήτη), ενώ οι Η.Π.Α. στον τρίτο (Κεφάλαιο – χρηματοπιστωτικός κλάδος, δυτικό σύστημα του χρέους) – οπότε όποιος εξασφαλίσει τη συμμαχία του άλλου θα είναι ο μεγάλος νικητής του παιχνιδιού.
"analyst"
Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, διαλεχτή μορφή της σοσιαλιστικής ιδεολογίας
Επιμέλεια Ηρακλής Κακαβάνης
Στις 22 Ιούλη 1920 πέθανε σε ηλικία 52 χρόνων, ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, διαλεχτή μορφή των ελληνικών Γραμμάτων και της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Σπούδασε στην Γερμανία όπου ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Ιδρυσε, μόλις το 1909, στο Μόναχο της Γερμανίας τη Σοσιαλιστική Δημοτικιστική Ενωση. Μετέφρασε πρώτος στα ελληνικά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ως Κοινωνιστικό Μανιφέστο στα 1913. Ολο σχεδόν το λογοτεχνικό του έργο είναι βαθιά επηρεασμένο από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Η Οχτωβριανή Επανάσταση τον ενθουσίασε μα δεν έζησε για να δει τα επιτεύγματά της.
Τιμώντας τη μνήμη του δημοσιεύομαι το ιδιαίτερα επίκαιρο «Ένα παραμύθι» του από τη συλλογή του «Απλοί τρόποι». Στίχοι αυτού του ποιήματος πολλές φορές αποδίδονται στον Κώστα Βάρναλη, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (για το θέμα έχω γράψει στο Ποιείν).
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Τι θέλουν αυτοί κάτω συναγμένοι / κι άγρια φωνάζουν κι έξω με ζητούν; / ο βασιλιάς ρωτά, και οι καθισμένοι / γύρω βλέπονται μόνο και σιωπούν.
Μα η βοή δυνατώτερα γρικιέται. / «Τι θέλουν είπα;» ξαναλέει με ορμή / ο ρήγας και σκιαχτά του απολογιέται / από την άκρη μια φωνή: «Ψωμί.»
«Ψωμί; και το γυρεύουν από μένα! / δεν έχουν χέρια;» — «Ακαμάτης λαός», / ψιθύρισε ένας κι ο άλλος δειλιασμένα / ξανάπε: «Ρήγα, ο τόπος μας στενός.»
«Γιαυτό θέλω κι εγώ να τον πλατύνω, / και μη άλλο τι πασχίζω ολημερίς; / Στο μεγαλείο του τόπου μας το πίνω!» / «Βασιλιά μας, χιλιόχρονος να ζης!»
Και τα ποτήρια υψώθηκαν· εσβήσαν / σιγά στη σάλα οι κρυσταλένιοι αχοί. / Μα οι φωνές πάλι κάτωθε βουίσαν: / «Ο βασιλιάς, ο αφέντης μας να βγη!»
Σιγή ξανά μέσα στη σάλα απλώθη, / το βασιλιά όλοι κοίταξαν δειλά. / «Να τους σκορπίσουν», είπε και σηκώθη / και βγήκε· και οι αρχόντοι όλοι κοντά.
Στον κήπο κάτω ανάδευε το αέρι / μύριους κλώνους, χιλιάδες ευωδιές· / η βάρκα καρτερούσε να τους φέρη / σε πιο όμορφες αντίκρυ ακρογιαλιές.
Αχάριστοι, ταράζετε την ώρα / που ο αφέντης σας ζητά ν’ αναπαυθή· / για σας κοπιάζει τόσα χρόνια τώρα, / για να κάμη τη χώρα σας τρανή.
Ντροπή, λαέ! τι θέλεις συναγμένος; / Στου παλατιού την έξω πόρτα ορθός / έτσι έκραξε ένας στα χρυσά ντυμένος. / «Ψωμί, ψωμί», τον έκοψε ο λαός.
«Ψωμί! απ το βασιλιά το καρτεράτε; / τα χωράφια το δίνουν το ψωμί.» / «Τα χωράφια σεις λίγοι τα κρατάτε / όσα μας μείναν τάπνιξε η βροχή,
τάκαψε ο λίβας· άλλο δεν καρπίζουν / πεινούμε· γύμνια δέρνει τα κορμιά», / βραχνά, βαριά χίλιες φωνές βουίζουν. / «Σκορπισθήτε! μη θέλετε με βιά
να σας σκορπίσουν», ο άρχοντας προστάζει / και φεύγει· στη ματιά του αστράφτει οργή. / «Η πείνα, η δυστυχία δε σας σπαράζει; / Λεήστε μας! δεν είστε χριστιανοί;»
βογκά ο λαός· κι άλλος τα χέρια δένει, / άλλος πέφτει στη γη γονατιστός / μα μέσα από το πλήθος ξάφνω βγαίνει / κι ορθός αντίκρυ στήνεται ένας νιος.
Η όψη του χλομή, αυστηρή· το μάτι / σαν απόκοσμη λάμψη του φωτά· / σα χήτη λιονταριού μακριά στην πλάτη / του χύνονται τα ολόμαυρα μαλλιά.
«Απάνω! ορθοί όλοι! αλίμονο που χάρη / του τυράννου γυρεύει, του ληστή, / και το δικό του δε χιμά να πάρη / και την πόρτα δε σπα σα δεν του ανοιεί»,
μούγκρισε απάνω υψώνοντας το χέρι / και βροντερή του αντήχησε η λαλιά / καθώς στο λόγκο όταν κοπή το αέρι, / όμοια στα πλήθη απλώθη σιγαλιά.
«Κανένας δε σαλεύει; μες στο στήθος / δε νιώθει αντρίκεια την καρδιά κανείς; / μπροστά σ’ έναν και τρέμει τόσο πλήθος;» / Σκιαχτά κοντά του σάλεψαν δυο τρεις
και κάποιοι ανανοήθηκαν πιο πέρα / και μαζεύτηκαν γύρω του δειλά / κάποια κεφάλια νέα· και τον αέρα / γεμίσαν οι φωνές: «Στο βασιλιά!»
«Ποιο βασιλιά;» αγριεμένα ο νέος βρυχήθη. / «Τον άρχοντά μας θέλομε να βγη, / τον πόνο μας να δη», βούισαν τα πλήθη. / «Ποιον άρχοντα; άρχος είσαι μόνο εσύ! /
Ξύπνα μονάχα απ το αποκοίμισμά σου, / μη σκύβης, λεημοσύνες μη ζητάς, / τρίζε τα δόντια, αγρίεψε, ανταριάσου, / σπάσε όποιο εμπρός σου εμπόδιο απαντάς.
Ρίχνε ό τι κόβει την ορμή σου, χίμα / σαν ακράτητη θάλασσα πλατειά· / κάθε άλλο μεγαλείο μπροστά σου τρίμμα / ας πέση απ τη γερή σου τη γροθιά.
Στις 22 Ιούλη 1920 πέθανε σε ηλικία 52 χρόνων, ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, διαλεχτή μορφή των ελληνικών Γραμμάτων και της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Σπούδασε στην Γερμανία όπου ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Ιδρυσε, μόλις το 1909, στο Μόναχο της Γερμανίας τη Σοσιαλιστική Δημοτικιστική Ενωση. Μετέφρασε πρώτος στα ελληνικά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ως Κοινωνιστικό Μανιφέστο στα 1913. Ολο σχεδόν το λογοτεχνικό του έργο είναι βαθιά επηρεασμένο από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Η Οχτωβριανή Επανάσταση τον ενθουσίασε μα δεν έζησε για να δει τα επιτεύγματά της.
Τιμώντας τη μνήμη του δημοσιεύομαι το ιδιαίτερα επίκαιρο «Ένα παραμύθι» του από τη συλλογή του «Απλοί τρόποι». Στίχοι αυτού του ποιήματος πολλές φορές αποδίδονται στον Κώστα Βάρναλη, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (για το θέμα έχω γράψει στο Ποιείν).
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Τι θέλουν αυτοί κάτω συναγμένοι / κι άγρια φωνάζουν κι έξω με ζητούν; / ο βασιλιάς ρωτά, και οι καθισμένοι / γύρω βλέπονται μόνο και σιωπούν.
Μα η βοή δυνατώτερα γρικιέται. / «Τι θέλουν είπα;» ξαναλέει με ορμή / ο ρήγας και σκιαχτά του απολογιέται / από την άκρη μια φωνή: «Ψωμί.»
«Ψωμί; και το γυρεύουν από μένα! / δεν έχουν χέρια;» — «Ακαμάτης λαός», / ψιθύρισε ένας κι ο άλλος δειλιασμένα / ξανάπε: «Ρήγα, ο τόπος μας στενός.»
«Γιαυτό θέλω κι εγώ να τον πλατύνω, / και μη άλλο τι πασχίζω ολημερίς; / Στο μεγαλείο του τόπου μας το πίνω!» / «Βασιλιά μας, χιλιόχρονος να ζης!»
Και τα ποτήρια υψώθηκαν· εσβήσαν / σιγά στη σάλα οι κρυσταλένιοι αχοί. / Μα οι φωνές πάλι κάτωθε βουίσαν: / «Ο βασιλιάς, ο αφέντης μας να βγη!»
Σιγή ξανά μέσα στη σάλα απλώθη, / το βασιλιά όλοι κοίταξαν δειλά. / «Να τους σκορπίσουν», είπε και σηκώθη / και βγήκε· και οι αρχόντοι όλοι κοντά.
Στον κήπο κάτω ανάδευε το αέρι / μύριους κλώνους, χιλιάδες ευωδιές· / η βάρκα καρτερούσε να τους φέρη / σε πιο όμορφες αντίκρυ ακρογιαλιές.
Αχάριστοι, ταράζετε την ώρα / που ο αφέντης σας ζητά ν’ αναπαυθή· / για σας κοπιάζει τόσα χρόνια τώρα, / για να κάμη τη χώρα σας τρανή.
Ντροπή, λαέ! τι θέλεις συναγμένος; / Στου παλατιού την έξω πόρτα ορθός / έτσι έκραξε ένας στα χρυσά ντυμένος. / «Ψωμί, ψωμί», τον έκοψε ο λαός.
«Ψωμί! απ το βασιλιά το καρτεράτε; / τα χωράφια το δίνουν το ψωμί.» / «Τα χωράφια σεις λίγοι τα κρατάτε / όσα μας μείναν τάπνιξε η βροχή,
τάκαψε ο λίβας· άλλο δεν καρπίζουν / πεινούμε· γύμνια δέρνει τα κορμιά», / βραχνά, βαριά χίλιες φωνές βουίζουν. / «Σκορπισθήτε! μη θέλετε με βιά
να σας σκορπίσουν», ο άρχοντας προστάζει / και φεύγει· στη ματιά του αστράφτει οργή. / «Η πείνα, η δυστυχία δε σας σπαράζει; / Λεήστε μας! δεν είστε χριστιανοί;»
βογκά ο λαός· κι άλλος τα χέρια δένει, / άλλος πέφτει στη γη γονατιστός / μα μέσα από το πλήθος ξάφνω βγαίνει / κι ορθός αντίκρυ στήνεται ένας νιος.
Η όψη του χλομή, αυστηρή· το μάτι / σαν απόκοσμη λάμψη του φωτά· / σα χήτη λιονταριού μακριά στην πλάτη / του χύνονται τα ολόμαυρα μαλλιά.
«Απάνω! ορθοί όλοι! αλίμονο που χάρη / του τυράννου γυρεύει, του ληστή, / και το δικό του δε χιμά να πάρη / και την πόρτα δε σπα σα δεν του ανοιεί»,
μούγκρισε απάνω υψώνοντας το χέρι / και βροντερή του αντήχησε η λαλιά / καθώς στο λόγκο όταν κοπή το αέρι, / όμοια στα πλήθη απλώθη σιγαλιά.
«Κανένας δε σαλεύει; μες στο στήθος / δε νιώθει αντρίκεια την καρδιά κανείς; / μπροστά σ’ έναν και τρέμει τόσο πλήθος;» / Σκιαχτά κοντά του σάλεψαν δυο τρεις
και κάποιοι ανανοήθηκαν πιο πέρα / και μαζεύτηκαν γύρω του δειλά / κάποια κεφάλια νέα· και τον αέρα / γεμίσαν οι φωνές: «Στο βασιλιά!»
«Ποιο βασιλιά;» αγριεμένα ο νέος βρυχήθη. / «Τον άρχοντά μας θέλομε να βγη, / τον πόνο μας να δη», βούισαν τα πλήθη. / «Ποιον άρχοντα; άρχος είσαι μόνο εσύ! /
Ξύπνα μονάχα απ το αποκοίμισμά σου, / μη σκύβης, λεημοσύνες μη ζητάς, / τρίζε τα δόντια, αγρίεψε, ανταριάσου, / σπάσε όποιο εμπρός σου εμπόδιο απαντάς.
Ρίχνε ό τι κόβει την ορμή σου, χίμα / σαν ακράτητη θάλασσα πλατειά· / κάθε άλλο μεγαλείο μπροστά σου τρίμμα / ας πέση απ τη γερή σου τη γροθιά.
Αιώνες δεν απόστασες να γέρνης / σαν το νωθρό το βόδι στο ζυγό, / να σου θερίζουν άλλοι ό τι εσύ σπέρνεις, / αργούς να τρέφης στάζοντας ιδρό;
Να χύνης αίμα αυτούς για να πλουταίνης, / να τους υψώνης σκύβοντας στη γη, / και συ να λαχταράς, να μη χορταίνης / και το πικρό σου, το ξερό ψωμί!»
«Πικρό ψωμί! ξερό ψωμί», ξεχύθη / κραυγή βραχνή, βοή βαρεία, βαθειά, / σα να στενάξαν χίλια μύρια στήθη / από της γης τα πέρατα πλατιά.
Και με ολόρθο κορμί το παλικάρι, / στην πλάτη η χήτη ανέμισε χυτή: / «Ήρθε ο καιρός», ξανάκραξε, «να πάρη / το δίκιο του καθένας στη ζωή.
Το δίκιο αυτό όμως δεν το ζητιανεύουν / με ψηλά το κεφάλι το ζητούν / και με το χέρι ορθό το διαφεντεύουν, / το αρπάζουν με βια απ όποιους το κρατούν.
Την πόρτα αν δεν ανοιή τη σπουν σας είπα· / τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί; / Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα / και κέρδισε μονάχος το ψωμί.
Ιερή φωτιά όποιον μέσα τον πυρώνει / και την ψυχή του πνίγουν τα δεσμά, / κοντά μου ! Κάτω ας πέση ό τι σηκώνει / γαύρο κεφάλι ενάντια μας! Μπροστά!»
Και με ματιά άγρια, άγια πυρωμένη / ώρμησε· ακολουθήσαν λιγοστοί, / περσότερα παιδιά· το πλήθος μένει / βουβό, μαρμαρωμένο τον θωρεί.
Πώς στο ακρογιάλι ένα κύμα μονάχο / απ τα μάκρη φερμένο φουσκωτό, / ορμά να ρίξη σύντριμμα το βράχο / κι έξαφνα σβήνει μ’ έναν κούφιο αχό,
έτσι κι ο νέος σταμάτησε γυρνώντας / κατά το πλήθος θλιβερή ματιά: / «Δεν ανασαίνει», ρώτησε βογκώντας, / «στα στήθη κανενός γερή καρδιά;
Σας την έχει η σκλαβιά τόσο αρρωστήσει, / κάθε αναφτέρωμα έλειψε από σας; / Τα σίδερα, λαέ, έχεις συνηθίσει, / τη λεημοσύνη μόνο λαχταράς;
Ξέρει το δάκρυ μοναχά το μάτι, / να το φλογίση δεν μπορεί η οργή; / το σκύψιμο γνωρίζει μόνο η πλάτη, / το χέρι δεν τολμά να σηκωθή;
Ντροπή, γενιά νεκρή, ξεφυλισμένη, / σπετό να σέρνης την κοιλιά, / να σε πατούν και συ ευχαριστημένη / τη φτέρνα να φιλής που σε πατά.
Ντροπή να γλύφης το άπραγο το χέρι, / ζωές να τρέφης άχρηστες, λαέ, / να προσκυνάς αρχόντους κι ας μην ξέρη / ο κόσμος άλλον άρχοντα από σε»,
είπε και γύρω αντάριασμα βουίζει, / αχός σκορπά πλασιά σα στεναγμός. / Ο κόσμος μοναχό άρχοντα γνωρίζει / εκείνον που διώρισε ο θεός»,
ξάφνω φωνή πίσω απ το νέο βροντάει / κι αστράφτουν γύρω τα γυμνά σπαθιά: / «Ποιος είν’ αυτός που αδιάντροπα πλανάει / τους πιστούς του μεγάλου βασιλιά;»
-Ένας πιστός σε νόμο πιο μεγάλο, / σε δύναμη στον κόσμο πιο τρανή.» / Εδώ ο τόπος δεν ‘ξέρει νόμον άλλο / παρά του βασιλιά την προσταγή»,
είπε ο άρχοντας, «κι αυτή είναι» Στο νόημά του / ο νέος κλείστηκε μέσα στα σπαθιά / οι συναγμένοι πριν ολόγυρά του / μέσα στο πλήθος σκόρπισαν γοργά
«Δες, έτσι το ψωμί, λαέ, σου δίνουν», / τινάζεται άγρια και φωνάζει ο νιος· / το στόμα του χέρια βαριά του κλείνουν, / κάτω: «ψωμί, ψωμί!» βογκά ο λαός.
«Σκορπίστε τους!» ο άρχοντας προστάζει, / και στους γονατισμένους τα σπαθιά / χιμούν, χτυπούν τυφλά, το αίμα στάζει, / γεμίζουν τον αέρα βογκητά.
Το δροσερό ανοιξιάτικον αέρα / που πνιγμένος σε μύριες ευωδιές / το βασιλιά και τους αρχόντους πέρα / σε πιο όμορφες τους φέρνει ακρογιαλιές.
Κάθε άεργο, ζητιάνο, κλέφτη, αλήτη / γύρω απ τη χώρα έχει μαζέψει εδώ, / από καλύβι γύρισε σε σπίτι / κι ερέθισε τον κόσμο το φτωχό.
Όποιους πεινούνε κι όποιους γυμνητεύουν / τους άναψε τα λίγα τα μυαλά, / τους είπε αν δεν τους δίνουνε να κλέβουν / και να σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά.
Να γδύνουν όσους πλούτισαν με κόπο, / κάθε άρχοντα και αφέντη να χτυπούν, / να κάψουν, να ρημάξουνε τον τόπο, / να ρίξουν τις αρχές που κυβερνούν.
Να κάμουν μετερίζι κάθε δρόμο / κι αρματωμένοι να χυθούν παντού / σκοτώνοντας, σκορπίζοντας τον τρόμο / στα πλήθη του πιστού σου του λαού.
Κι έτσι τους έφερε άγριος, αφρισμένος / εδώ ίσια με το θρόνο σου μπροστά / και χίμησε σαν τίγρης μανιωμένος / να βάλη στο παλάτι σου φωτιά.
Καλούσε το λαό να τον βοηθήση, / τον έκραζε μαζί του να χυθή· / δεν άφησε υψηλό να μη το βρίση / και την πατρίδα αρνήθη την ιερή.
Την αρχοντιά φοβέριζε θα πνίξη, / δε σεβάστηκε μήτε το θεό, / και το πιο μέγα: τόλμησε να γγίξη / το σεβαστό όνομά σου το τρανό.
Πρόσταξε, βασιλιά, τι θες να γίνη.» / «Να κρεμαστή», με μια είπανε φωνή / οι τριγύρω στο ρήγα καθισμένοι, / μα σκυμμένος ο ρήγας δε μιλεί.
Ένας αλήτης απ’ αυτούς που ζούνε / κεντώντας και συμπώντας το λαό / όσα έχει απ το θεό να μη του αρκούνε / και του κηρύττουν άγριο σηκωμό,
και ρίξιμο και σύντριμμα όσων στέκουν / βαλτά απ τον ουρανό τόσο σοφά, / και στο φτωχό του νου το μύθο πλέκουν / πως αδικία τον κόσμο κυβερνά.
Μέγας κίνδυνος είναι τέτοιοι πλάνοι· / που τους σαρώνει απ τη θωριά της γης / για το καλό της έργο μέγα κάνει· / βασιλιά, να προστάξης μην αργής!»
«Να κρεμαστή», η αρχοντιά και πάλι κράζει, / μα ο βασιλιάς πάντα σκυφτός σιωπά / και ο πρώτος ξαναλέει: «Μη σε τρομάζη / ό τι εδώ σου ζητούμε, βασιλιά!
Ένας αγύρτης θέλησε να ρίξη / ό τι οι πατέρες έστησαν τρανό· / το θρόνο σου αποκότησε να γγίξη, / να βάλη πιο ψηλά σου το λαό.
Αν η τόλμη ατιμώρητη του μείνη, / στοχάσου τι μπορεί αύριο να γενή· / ό τι στεριώθη μ’ αίμα δεν το αφίνει / από δούλους κανείς να πατηθή.
Βασιλιά, μη διστάζης να προστάξης, / προστάζει με το στόμα σου ο θεός, / που σ’ έχει εδώ σταλμένο να φυλάξης / ό,τι έχει μέγα θεμελιώσει αυτός.
Το έργο χρόνια που ακολουθάς με κόπο / λαμπρότερο στον κόσμο να στηθή, / το θρόνο σου να υψώσης και τον τόπο, / να κάμης την πατρίδα μας τρανή.»
Κι ένεψε ο βασιλιάς / Την άλλη μέρα / σα φώτισε η αυγή τον ουρανό, / το κορμί του νέου σειόταν στον αέρα / στου πλατάνου τους κλώνους κρεμαστό.
Χήτη νεκρή στις πλάτες απλωμένα / τα μακρυά κατάμαυρα μαλλιά, / τα μάτια άγρια κοιτάζουν πεταγμένα, / φριχτή τρομάζει, μελανή η θωριά.
Και μέρες κρεμαστός εκεί για τρόμο / να μένη έχει προστάξει ο βασιλιάς· / κάθε πιστός αλλάζει εκείθε δρόμο, / «προδότη», λέει, «καλά να τα τραβάς.»
Σαν άνομο καθένας το κοιτάζει / ως τρέμει στον αέρα το κορμί, / και μόνο καμιάς κόρης δάκρυ στάζει: / «Κρίμα σε τόση νιότη ευγενική.»
Και παρέκει στο δρόμο συναγμένος / σ’ ένα βήμα ολοτρόγυρα ο λαός, / αχνός ακούει, βουβός και τρομαγμένος / πως μιλεί ένας της χώρας διαλεχτός.
«Αυτή είναι η μοίρα καθενός προδότη / παράδειγμα λαέ, να σου γενή / που τον στέλνουν της κόλασης τα σκότη / νάρθη να σου μολύνη την ψυχή,
κι ενάντια σε κείνους να τη γυρίση / που αφέντες μας τους έβαλε ο ουρανός, / την έχθρα στην καρδιά να σου φυσήση / σ’ ό τι νόμος του κόσμου είναι τρανός.
Λαέ, φθαρτά αγαθά μη σε δολώνουν, / λαέ, ποτέ η ψυχή σου μην ξεχνά / όσα μονάχα τη ζωή σηκώνουν: / τα έργα τα τρανά και δυνατά.
Λαέ, στοχάσου· τι σε περιμένει, / γύρω πολλοί σε ζώνουν φθονεροί, / πρέπει να πέσουν όλοι ντροπιασμένοι / οι μιαροί της πατρίδας μας εχθροί.
κι όλοι χάμω γειρτοί να προσκυνήσουν / το βασιλιά μας τον τρανό βαθιά, / κι όλα της γης τα πέρατα να ηχήσουν: / Δόξα στον αντρειωμένο βασιλιά!»
«Δόξα στο βασιλιά», έκραξε κοντά του, / «δόξα στο βασιλιά», κάποια λαλιά, / «δόξα στο βασιλιά», το πήραν κάτου / το πλήθη του λαού μακριά πλατιά.
«Αυτό θέλει η βουλή που βασιλεύει / ψηλά και κυβερνά ουρανό και γη / και στέλνει εδώ τον έναν να δουλεύη / κι άλλον όσους δουλεύουν να οδηγή.
Το λόγο να ρωτούμε εδώ σταλμένοι / δεν είμαστε, και χρέος μας ιερό / |είναι στο έργο που είμαστε βαλμένο / να κοπιάζωμε δίχως βογκητό.
Άλλοι σκλάβοι, άλλοι αφέντες ως μας έχει / η βουλή Του διορίσει εδώ στη γης· / αλί σε κείνον που μωρά παντέχει / πως θ’ αλλάξη το δρόμο της ζωής.
Αλί σ’ όποιον ο νους του το χωρέσει / το θέλημα ν’ αλλάξη τ’ ουρανού!» / Κι έδειξε ο διαλεχτός κατά τη θέση / που σειόταν το κορμί του αντάρτη νιου.
«Αλί του, αλί του», αλάλαξαν τα πλήθη· / |και κράζει ο διαλεχτός πιο βροντερά: / «Οργή δεινή θεού τον εκδικήθη / μ’ αυτή την προσταγή του βασιλιά.
Χιλιόχρονο ο θεός να τον φυλάη / τους προδότες βαριά να τιμωρή !» / -«Χιλιόχρονος ο ρήγας μας», βογκάει / σα θάλασσα ο λαός με μια φωνή.
Και η βοή στο γαλάζιο φεύγει αέρα / και σμίγει με τις μύριες ευωδιές / που ευφραίνουν βασιλιά κι αρχόντους πέρα / σε ολόχλωρα νησιά και ακρογιαλιές.
Του κρεμασμένου μόνο ως να σπαράζουν / τα χείλη με χαμόγελο πικρό, / μα τα μάτια άγρια ασάλευτα κοιτάζουν / προς κάποιο όνειρο μέγα μακρινό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)