Δημήτρης Χριστόπουλος 
Σαββατόβραδο με τους Χρονοδείκτες του Γιάννη Δάλλα ανά χείρας. Βόλτα στην άγονη γραμμή της μνήμης. Επί Πρωθυπουργίας του Σκόμπυ, υπαλληλίας του Παπανδρέου και των άλλων λακέδων, λέει ο ποιητής. Εδώ σταματώ. Και τις αντιποιητικές λέξεις μία μία μετρώ. Δεκεμβριανά χρώματα της Αθήνας. Προκηρύξεις επουράνιες τον κόσμο καθησυχάζουν. Η πρωτεύουσα έχει κάτι από λονδρέζικη αίγλη. Ανταποκριτές, φλας, αγγλική φινέτσα ο Λήπερ, φλεγματικός ο «αληθινός πατριώτης» Τσόρτσιλ.
Ευκαιρία να εξασκήσωτα τα αγγλικά μου «God save the Queen». Από την Βουλγαροκτόνου ίσαμε την Αλεξάνδρας ακούγονται ριπές θριάμβου. Στις φυλακές Αβέρωφ πρόσωπα χέρια χωνιά σιδερόφραχτα φωνάζουν. Τι άραγε; Μέχρι το Σύνταγμα οι παρέες πληθαίνουν κι ο φόβος μικραίνει κι ο αέρας γεμίζει κραυγές «Όχι άλλη Κατοχή». Στις αφύλακτες διαβάσεις οδοφράγματα στήνονται κι από τις εφημερίδες δυσοσμία απλώνεται. Στο μεγάλο ξενοδοχείο της γωνίας μια δράκα πολιτικών συγχαίρουν τους κλεπταποδόχους της Ιστορίας.
Αργά το βράδυ το φεγγάρι σφαγμένο κρύβεται στα σύννεφα. Τα φώτα σβήνουν κι ο κόσμος φιτίλι αναμμένο. Τα βλέφαρά μου βαραίνουν. Συννεφιασμένη Κυριακή ξημερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου