Αναρτήθηκε από
Τον Δεκέμβρη του 2008, έγινε μια έκρηξη αριστερής και δεξιάς επιθετικότητας και προκλητικότητας με αποτέλεσμα την απώλεια της ζωής ενός νέου. Δεν ήτανε η πρώτη φορά που κάποιες κοινωνικές αντιδράσεις επιζητούν να φανούν άκρως χρήσιμες στο πολιτικό προσσκήνιο.
Αλοίμονο σε όλους μας, για τους χρήσιμους θανάτους των συνανθρώπων μας.
Ήδη σήμερα αναγράφεται στους τοίχους πως εκείνος ο Δεκέμβρης ήτανε η ερώτηση. Σαν τί ερώτηση δηλαδή; Μήπως, μια ερώτηση της μορφής:"τί άλλο θα κάνει η εξουσία, από το να μας σκοτώσει;"
Ή μήπως, της μορφής: "τί θα κάνει η εξουσία αν την εξωθήσουμε στα άκρα, αν δηλ. αχρηστεύσουμε τους μηχανισμούς που έχει για καταστολή ;"
Η ερώτηση στους τοίχους, λοιπόν, είναι πολιτικό ερώτημα, που το θέτουν εκείνοι που έχουν εγείρει ερωτήματα "υπαρξιακά" (ας μου επιτραπεί -κατά προσωποποίηση της εξουσίας- ο όρος) για την εξουσία. Εκείνοι που αμφισβητούν την (κάθε) εξουσία, εκτός, ασφαλώς, από την δική τους.
Και δεν είναι ένα απλό ερώτημα, είναι -στην ουσία- μια απειλή, ενάντια στην κρατική εξουσία, ενάντια στο κράτος και ενάντια σε κάθε κρατικό θεσμό που έχει κατεστημένο ρόλο, λειτουργία, σκοπό, μέσα, όργανα, διαδικασίες.
Είναι προφανές πως τέτοιας μορφής ερωτήματα, δεν γεννώνται μόνο στα νεανικά μυαλά, τα οποία έχουν ασφαλώς το δικαιολογητικό της ανωριμότητας και της ασθενούς, άλλως, της υποκειμενικής, κρίσης. Γεννώνται και στα μυαλά ωρίμων ανθρώπων, που προσκολλημένοι σε μια πολιτική άποψη και ιδεολογία, με εμπάθεια και εμμονή, άσχετα από κάθε πραγμτικότητα και ρεαλιστική εκτίμηση των πραγμάτων, επιδιώκουν την υλοποίηση της πολιτικής τους ιδέας και την εγκαθίδρυση της εξουσίας τους, ώστε μόνοι αυτοί να ορίζουν, να αποφασίζουν και να ρυθμίζουν. Όχι μόνο ερήμην των άλλων, αλλά, συχνά, και εναντίον όλων των άλλων. Συχνά βαδίζοντας σε περαιτέρω δηλώσεις αδιαφορίας προς τους άλλους, όπως για παράδειγμα έχει ακουστεί πολιτικός αρχηγός να λέει: "ή εμείς, ή αυτοί" σε μια έξαρση ρεβανσισμού, ή σε μια έξαρση αντιπαράθεσης έως θανάτου. Κάτι σαν εξολοθρευτικός πόλεμος σε συνθήκες πολιτικής αντιπράθεσης.
Φαίνεται πως η κοινωνία (που -σύμφωνα με την νεωτερική θεωρία- αναζητεί κάθε τόσο έναν μύθο για να στηρίζει την ύπαρξή της) αφού πέρασε στην μεταπολίτευση με τον μύθο του πολυτεχνείου, [αυτήν την αυθόρμητη νεανική και ρομαντική έκρηξη ενάντια στην χούντα, που την μετέτρεψε σε οργανωμένη εξέγερση όσων βαπτίσθηκαν "αντιστασιακοί της ώρας"], τώρα διαβαίνει στο μετα-μεταπολιτευτικό στάδιό της.
Γιορτάσαμε με παγώνια και μασκαράτες τα 40 τόσα χρόνια του πολυτεχνείου, αλαλλάξαμε κατά των αμερικάνων όλοι μαζί οι πολίτες, αλλά οι εξουσίες μας, οι δοξασμένες για τους "αντιχουντικούς" τους αγώνες, όλες, όλες ανεξαιρέτως, συνέφαγαν με τους αμερικάνους, χειραγωγήθηκαν από αυτούς, και -ως εντεταλμένοι τους- εξυπηρέτησαν τις τρέχουσες ανάγκες της συμμαχίας κάθε φορά που αυτό ζητήθηκε, ακόμη κι όταν η συμμαχία δεν μας στάθηκε όπως έπρεπε.
Αλοίμονο σε όλους μας, για τους χρήσιμους θανάτους των συνανθρώπων μας.
Ήδη σήμερα αναγράφεται στους τοίχους πως εκείνος ο Δεκέμβρης ήτανε η ερώτηση. Σαν τί ερώτηση δηλαδή; Μήπως, μια ερώτηση της μορφής:"τί άλλο θα κάνει η εξουσία, από το να μας σκοτώσει;"
Ή μήπως, της μορφής: "τί θα κάνει η εξουσία αν την εξωθήσουμε στα άκρα, αν δηλ. αχρηστεύσουμε τους μηχανισμούς που έχει για καταστολή ;"
Η ερώτηση στους τοίχους, λοιπόν, είναι πολιτικό ερώτημα, που το θέτουν εκείνοι που έχουν εγείρει ερωτήματα "υπαρξιακά" (ας μου επιτραπεί -κατά προσωποποίηση της εξουσίας- ο όρος) για την εξουσία. Εκείνοι που αμφισβητούν την (κάθε) εξουσία, εκτός, ασφαλώς, από την δική τους.
Και δεν είναι ένα απλό ερώτημα, είναι -στην ουσία- μια απειλή, ενάντια στην κρατική εξουσία, ενάντια στο κράτος και ενάντια σε κάθε κρατικό θεσμό που έχει κατεστημένο ρόλο, λειτουργία, σκοπό, μέσα, όργανα, διαδικασίες.
Είναι προφανές πως τέτοιας μορφής ερωτήματα, δεν γεννώνται μόνο στα νεανικά μυαλά, τα οποία έχουν ασφαλώς το δικαιολογητικό της ανωριμότητας και της ασθενούς, άλλως, της υποκειμενικής, κρίσης. Γεννώνται και στα μυαλά ωρίμων ανθρώπων, που προσκολλημένοι σε μια πολιτική άποψη και ιδεολογία, με εμπάθεια και εμμονή, άσχετα από κάθε πραγμτικότητα και ρεαλιστική εκτίμηση των πραγμάτων, επιδιώκουν την υλοποίηση της πολιτικής τους ιδέας και την εγκαθίδρυση της εξουσίας τους, ώστε μόνοι αυτοί να ορίζουν, να αποφασίζουν και να ρυθμίζουν. Όχι μόνο ερήμην των άλλων, αλλά, συχνά, και εναντίον όλων των άλλων. Συχνά βαδίζοντας σε περαιτέρω δηλώσεις αδιαφορίας προς τους άλλους, όπως για παράδειγμα έχει ακουστεί πολιτικός αρχηγός να λέει: "ή εμείς, ή αυτοί" σε μια έξαρση ρεβανσισμού, ή σε μια έξαρση αντιπαράθεσης έως θανάτου. Κάτι σαν εξολοθρευτικός πόλεμος σε συνθήκες πολιτικής αντιπράθεσης.
Φαίνεται πως η κοινωνία (που -σύμφωνα με την νεωτερική θεωρία- αναζητεί κάθε τόσο έναν μύθο για να στηρίζει την ύπαρξή της) αφού πέρασε στην μεταπολίτευση με τον μύθο του πολυτεχνείου, [αυτήν την αυθόρμητη νεανική και ρομαντική έκρηξη ενάντια στην χούντα, που την μετέτρεψε σε οργανωμένη εξέγερση όσων βαπτίσθηκαν "αντιστασιακοί της ώρας"], τώρα διαβαίνει στο μετα-μεταπολιτευτικό στάδιό της.
Γιορτάσαμε με παγώνια και μασκαράτες τα 40 τόσα χρόνια του πολυτεχνείου, αλαλλάξαμε κατά των αμερικάνων όλοι μαζί οι πολίτες, αλλά οι εξουσίες μας, οι δοξασμένες για τους "αντιχουντικούς" τους αγώνες, όλες, όλες ανεξαιρέτως, συνέφαγαν με τους αμερικάνους, χειραγωγήθηκαν από αυτούς, και -ως εντεταλμένοι τους- εξυπηρέτησαν τις τρέχουσες ανάγκες της συμμαχίας κάθε φορά που αυτό ζητήθηκε, ακόμη κι όταν η συμμαχία δεν μας στάθηκε όπως έπρεπε.
- Τώρα που γνωρίζουμε την εκμετάλλευση των ιερών αγώνων, και ζούμε τις συνέπειες της μεταπολιτευτικής τους εξαργύρωσης (με τους κομματικοποιημένους εργατοπατέρες και τις κομματικοποιημένες πανεπιστημιακές οργανωμένες νεολαίες, δημιουργείται το πολιτικό προσωπικό που μας διαφεντεύει, εν είδει αμοιβής για τις κομματικές του υπηρεσίες),
- τώρα που ξέρουμε πως οι ιδεαλιστές επαναστάτες μπορεί να γίνουνε περισσότερο υλιστές κι από τους συμφεροντολόγους μαυραγορίτες της πολιτικής,
- τώρα που ξέρουμε πως η ενασχόληση με την πολιτική δεν σημαίνει αναγκαίως και ότι θα παραχθεί πολιτικό έργο,
- τώρα που ξέρουμε πως όταν κάποιος γίνεται πολιτικός, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει συνήθως πολιτικό ενδιαφέρον για τα κοινά, αλλά, κυρίως ότι έχει ("πολιτικό") ενδιαφέρον για την σταδιοδρομία του, δηλ.για τον ασφαλή και προνομιούχο βιοπορισμό του και τις περαιτέρω διασυνδέσεις του. Η επιτυχία του, μάλιστα, είναι εξασφαλισμένη αν έχει την κατάλληλη δόση αναισθησίας για να παρακάμπτει το απαιτούμενο πολιτικό έργο, για να δημιουργήσει και να εξυπηρετήσει τον κύκλο εκείνο των ψηφοφόρων, που θα του εξασφαλίσει τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων εκλογής και παρουσίας του στο πολιτικό προσκήνιο.
Ας αποκρυπτογραφήσουμε τώρα τί να σημαίνει άραγε το μήνυμα του πρωθυπουργού: «Η νέα γενιά δίνει δημιουργικό αγώνα έναντι στον φόβο χωρίς κουκούλες».
Η νέα γενιά των ανέργων, των αποκλεισμένων, των απαίδευτων, των ανειδίκευτων, των πτυχιούχων, των διδακτόρων, των ενδεών, των οικογενειαρχών που δεν μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους, [σήμερα στην Ελλάδα των "μεγάλων αγωνιστών και δημοκρατών της μεταπολίτευσης", που με την πολιτική και τα έργα τους οδήγησαν την πατρίδα μας στην φτώχεια και την υποδούλωση με εκατονταετή υποθήκευση του δημόσιου πλούτου, αλλά και με την πάγια χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων για να φτιάχνουν γυμναστήρια και για να τακτοποιούν τους πολιτικά ημέτερους], έχουν πράγματι να δώσουν έναν αγώνα. Αλλά τί είδους αγώνα;
Ο αγώνας απελευθέρωσης από όλα τούτα τα δεινά, προϋποθέτει παλλαϊκή αφύπνιση από την πολιτική ύπνωση που μας υποβάλλει το πολιτικό προσκήνιο, με τα άπνευστα έργα και τα ξέπνοα οράματά του. Κι αυτό (η αφύπνιση) θα αργήσει, γιατί είμαστε απασχολημένοι με την ... ρεβάνς! Η απάντηση συνήθως είναι πως οι άλλοι δεν κάνανε καλύτερα, ή ότι έκαναν χειρότερα!
Ο αγώνας επιβίωσης, είναι συνήθως ένας αγώνας με μεγάλη ανασφάλεια και ένταση. Είναι όμως ένας αγώνας δίκαιος, γιατί όλοι πρέπει να ζήσουν.
Είναι όμως, κι ένας αγώνας άνισος, γιατί ο αγωνιζόμενος δεν γνωρίζει τους αντιπάλους του.
Ο αγώνας επιβίωσης, δεν είναι ένας αγώνας δημιουργικός, στην Ελλάδα του σήμερα, γιατί η κατεστημένη Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να δυσκολέψει τον άνθρωπο που προσπαθεί, και να κόψει τα φτερά εκείνου που θέλει να πετάξει. Δεν είναι δημιουργικός, γιατί η επιχειρηματικότητα υποβάλλεται σε τόσες και τέτοιες προϋποθέσεις, που είναι αδύνατο να ξεκινήσει, κι έτσι ο αγώνας επιβίωσης των ενδεών Ελλήνων που φιλοδοξούν "να επιχειρήσουν" , είναι όχι απλά αδύνατος, αλλά είναι και αντίθετος με τα πολιτικά προτάγματα της παρούσης εξουσιαστικής δομής, κι ας κόπτεται αυτή δια λόγων περί του αντιθέτου.
Απομένει ο ... "δημιουργικός αγώνας έναντι στον ...φόβο"+!
Και το "χωρίς κουκούλες" με τί συνταιριάζει; ποιά κατάσταση προσδιορίζει μέσα στην παραπάνω πρωθυπουργική πρόταση; Μήπως "φόβο χωρίς κουκούλες"; ή "αγώνα χωρίς κουκούλες"; Τέλος πάντων! Η Ελληνική γλώσσα είναι δύσκολη, όταν θέλεις αυτά που λές να έχουνε νόημα.
Οι πολιτικές αοριστολογίες και ασυναρτησίες, κάτι βαθύτερο σημαίνουν, που μάλλον, εξηγεί την πορεία και το "όραμά" μας. Κι έχουμε και τον Ερντογάν προσκεκλημένο....
+Σημείωση: λέμε έναντι του φόβου ή απέναντι στον φόβο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου