Ευρώπη: είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…

 

Ζούμε μια ιλαροτραγωδία στα 60χρονα της Συνθήκης της Ρώμης, βαδίζοντας με ταχύτητα προς μεγάλες πολιτικές εξελίξεις

 

του Ρούντι Ρινάλντι

 

Το Σάββατο 25 Μαρτίου στη Ρώμη θα γιορταστούν τα 60 χρόνια από την πρώτη Συνθήκη που έβαζε τις βάσεις του οικοδομήματος που είναι σήμερα οι Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τέτοιους καιρούς, ποιος έχει διάθεση για γιορτές; Οι θλιβεροί «ηγέτες» της Ευρώπης θα μαζευτούν και θα θελήσουν να δείξουν ότι έχουν βγάλει βαθιά και ουσιαστικά συμπεράσματα και θα ορκιστούν στην ικανότητα της «Ευρώπης Μας» να ξεπερνά δυσκολίες και αντιφάσεις και στο τέλος να βρίσκει διεξόδους και λύσεις. Βέβαια, η συνάντηση γίνεται δυο μέρες μετά την τρομοκρατική απόπειρα στο Λονδίνο, δυο βδομάδες μετά τις ολλανδικές εκλογές, λίγες μέρες μετά την πρώτη ψυχρή συνάντηση Τραμπ – Μέρκελ, λίγες βδομάδες από τις κρίσιμες εκλογές στη Γαλλία, λίγο πριν να βγει καπνός από το ΔΝΤ (21-23 Απριλίου) για το τι θα πράξει στα ευρωπαϊκά ζητήματα, κι όταν έχει ήδη αρχίσει ο Ερντογάν να λασκάρει πάλι την προσφυγική ροή προς Ελλάδα και Ευρώπη.

Υποτίθεται πως θα διαφανούν οι σχεδιασμοί για τη νέα Ευρώπη, αυτήν των «πολλών ταχυτήτων» με συνέχιση της γερμανικής ηγεμονίας και τους αναγκαίους συμβιβασμούς ή τις νέες προτεραιότητες που πρέπει να τεθούν. Αν και δεν φαίνεται να βγει πολύς άσπρος καπνός για τους πραγματικούς σχεδιασμούς στις γιορτές των 60 χρόνων. Μάλλον θα τονιστεί η «ευθύνη», η «συναίσθηση», η «ανάγκη να προχωρήσουμε», και άλλα τέτοιου είδους. Οι αποφάσεις θα παρθούν σε πιο στενό κύκλο…

Εδώ ταιριάζει καλά η φοβερή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου «Πάντως, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».

 

Η μεγάλη μάχη της πλάκας…

Ο μεγάλος ηγέτης (όπως τον αποκαλεί ο καραμανλικός υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι Οικολόγοι, και ο Παπαγγελόπουλος) Τσίπρας, αφού έκανε λιώμα τις «πολλαπλές ταχύτητες», αντιπροτείνοντας τις «πολλαπλές επιλογές», άφησε για μέρες να διαρρέει ότι στη Ρώμη η ελληνική πλευρά ίσως δεν υπογράψει τη διακήρυξη. Ο λόγος; Θέλει να διασφαλίζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο των συλλογικών συμβάσεων και σε χώρες που βρίσκονται σε μνημονιακό πρόγραμμα. Όλοι οι ισχυροί της Ευρώπης τρομοκρατήθηκαν, μόλις το έμαθαν και σχεδόν έχασαν τον ύπνο τους. Ο Αλέξης Τσίπρας θα αρνηθεί! Τρόμος πάνω από την Ενωμένη Ευρώπη… Αντίθετα οι απειλές της Πολωνίας να μην υπογράψει τίποτα το Σάββατο, ασφαλώς παίρνονται υπόψη γιατί υπήρξε σύγκρουση στο ζήτημα του Τουσκ και γενικά η Πολωνία διαλέγει ΗΠΑ… και είναι υπολογίσιμο μέγεθος.

Είναι τόσο της πλάκας η φαντασιακή σύγκρουση, που το Διευθυντήριο της Ευρώπης έστειλε τούτες τις μέρες παραγγελιά προς όλο το πολιτικό σύστημα της αποικίας, ότι ζητά πλήρη ευθυγράμμιση με τον «μνημονιακό ορίζοντα». Το Διευθυντήριο καθιστά σαφές πως στην Ελλάδα δεν θα κυβερνά με πρόθυμους τοποτηρητές υπαλλήλους, αλλά με πρόσωπα που στην πορεία θα γίνονται δικοί τους, κι από φραστικοί αντίπαλοι ή και πραγματικοί αντίπαλοι θα αναγκάζονται να γίνονται δικοί τους και να προσκυνούν την μεγάλη Πύλη Βερολίνου-Βρυξελλών. Το μάθημα το πήραν όλοι μέχρι τώρα: Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας και τώρα το μαθαίνει ο Κυρ. Μητσοτάκης. Για ποιο λόγο δεν απευθύνονται άμεσα σε τοποτηρητές και υπαλλήλους τους; Απλούστατα γιατί η προβλεπόμενη διάλυση της χώρας είναι πολύ ευρύτερη και μεγαλύτερη από αυτό που μπορεί να αντέξει το πολιτικό προσωπικό. Επιλέγονται όσοι συγκεντρώνουν μια λαϊκή προσδοκία σαν καταλληλότεροι αναλώσιμοι από απλούς υπαλλήλους.

Ο Μητσοτάκης ήδη πήρε την ειδοποίηση και άρχισε να ανακαλύπτει τη «συνέχεια του κράτους», τα «δεν θα ψηφίσω μεν αλλά θα σεβαστώ και εφαρμόσω δε».

 

Καλό καλοκαίρι…

Και ενώ όλοι οι σχεδόν τίποτα υπουργοί και υπουργίσκοι δηλώνουν ότι η αξιολόγηση «καθαρογράφεται» και προλαβαίνουμε, όπου να ‘ναι ξανάρχονται οι θεσμοί (όπως παλιά έλεγαν «κορίτσια ο στόλος»…), οι διαδικασίες και η διελκυστίνδα τραβάει για καλό καλοκαίρι. Όλοι – άσχετα με το τι λένε – περιμένουν το ΔΝΤ, που συνεδριάζει τέλη Απρίλη. Δηλαδή πάνω στις γαλλικές εκλογές κι ότι αυτές θα φέρουν. Ίσως τότε να αναγνωριστεί η αλήθεια του ραγιάδικου «καλύτερα μια χειρότερη συμφωνία και στο χέρι τώρα, παρά μια καλύτερη μετά από κάποιο χρόνο», που τόλμησε να πει ο Χουλιαράκης. Τώρα βέβαια στη μάχη έχει μπει και ο μπαρουτοκαπνισμένος Δραγασάκης, ειδικός στην «άμυνα» και στην «προκαταβολική οπισθοχώρηση», ενώ στου Μαξίμου οι «γκάμπλερ» (οι παίκτες του πόκερ) νοιάζονται να κερδίζουν χρόνο και να καμώνονται ότι έχουν 3-4 παραπάνω άσσους από αυτούς που έχει η κανονική τράπουλα.

Η χώρα και η κοινωνία βυθίζονται. Η διάλυση και αποσάρθρωση του πολιτικού συστήματος είναι το πιο εύκολο για τους μνημονιακούς, γιατί έχουν κοστολογήσει το βάθος και το ύψος του. Όταν ο Σόιμπλε αναφέρεται ότι έχει καταπιεί τόσους υπουργούς Οικονομικών (αλλά και πρωθυπουργούς) της χώρας, εκφράζει μιαν αλήθεια για την πραγματική φύση του πολιτικού κόσμου εν Ελλάδι.

Τώρα, φτάνοντας στο καλοκαίρι, έχοντας μια μεγαλύτερη εσωτερική στάση πληρωμών από αυτήν των πρώτων μηνών του 2015, με γονατισμένη οικονομία και αγορά, με εκτίναξη του εσωτερικού δανεισμού και των κόκκινων δανείων, και τις τράπεζες υπό κατάρρευση – τα περιθώρια θα είναι ισχνά και το πιστωτικό γεγονός πραγματικότητα. Όλα αυτά θα συνοδεύονται από απειλές ή και σχεδιασμούς Grexit.

Κύριο εξαγόμενο: Βαδίζουμε με ταχύτητα προς μεγάλες πολιτικές εξελίξεις. Το τοπίο της Ευρώπης αλλάζει ραγδαία και η Ελλάδα βουλιάζει.

Πάντως είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…

www.e-dromos.gr

Η κλοπή μιας πατρίδας...

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

ΥΓ του blog: ....η αλήθεια είναι πολύ πιο πολύκλποκη από ένα απλό animation 

Ane Brun 'All My Tears' (Dnc Liberty Edit)

Η εθνεγερσία των μικρών κειμένων...

Δημήτρης Νανούρης

Γάργαρο νερό ρέουν τα γραπτά του, δροσίζουν κι επουλώνουν τις αμυχές, τους μώλωπες και τα σημάδια: «Η πληγή θρέφει, τα... χείλη της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσινιά κι ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι, μια ρόδινη ουλή που σκύβει και τη φιλάει. Ολοι αγαπούν τα τραύματά τους. Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα, ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν, μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους. Γι’ αυτό τ’ αγαπούν και, σε ώρες μοναξιάς που κανείς δεν τους βλέπει, σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους».
Ο Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς, διότι περί του Γονατά πρόκειται, πεθαίνει τέτοιες μέρες στα 2006 σε ηλικία 82 ετών, αφήνοντας σπουδαίες παρακαταθήκες στα ελληνικά γράμματα. «Καλλιέργησε μια γραφή λακωνική και υπαινικτική, που ξεκινούσε από βιωμένες καταστάσεις, αλλά υπερέβαινε το ατομικό, για να συνδυάσει τον στοχασμό με το όνειρο, το καθημερινό με το ανοίκειο, το λογικό με το παράλογο, την πρόζα με την ποίηση. Επέλεξε την αφάνεια, επειδή δεν τον ενδιέφερε η δημοσιότητα, αλλά η επικοινωνία» επισημαίνουν μελετητές του λιλιπούτειου έργου του.

Να πάρουμε μια στυφή γεύση ακόμα: «Φυλακισμένος μες στο γυαλί, δεν έβλεπα παρά τα παχουλά χέρια της μητέρας μου, που ξαναβούλωνε σφιχτά το καπάκι. Υστερα κόλλησε μια ετικέτα στο μπουκάλι, και μ’ απόθεσε ψηλά, σ’ ένα ράφι της κουζίνας ανάμεσα στα άλλα βάζα με τις μαρμελάδες της» ή «Τα σύννεφα παραμέρισαν λίγο και στο άνοιγμα πρόβαλε μισό κίτρινο φεγγάρι. Ενα μεγάλο κέρινο αυτί τσιτώθηκε καταμεσής τ’ ουρανού ν’ ακούσει».

Απανθιστές και κριτικοί της λογοτεχνίας δυσκολεύονταν να κατατάξουν τα λακωνικά του διαμάντια στην ποίηση ή την πεζογραφία. Γι’ αυτό απουσιάζουν από τις ανθολογίες. Χαρακτηρίστηκε συγγραφέας του ονειρικού, του φανταστικού και του παράδοξου. Ο ίδιος δεν συμφωνούσε και τόσο. «Δεν κατασκευάζω όνειρα. Δεν είμαι “ονειροποιός”. Ο,τι γράφω, είναι βιωμένο. Και το φανταστικό στοιχείο που βλέπουν στο έργο μου είναι στην ουσία το παράλογο, έχει σχέση με τον διχασμό της πραγματικότητας» έλεγε.

Τόνιζε επίσης ότι «δεν είμαι συγγραφέας ούτε του εξαιρετικού. Είμαι ο συγγραφέας της εξαιρέσεως. Και το πιο κοινό πράγμα μπορεί να γίνει απίθανο. Είναι πώς θα το χειριστείς». Είλκε την καταγωγή του από το Αϊβαλί, μολαταύτα γεννήθηκε στην Αθήνα και άσκησε τη δικηγορία προς βιοπορισμό. Διανοούμενος σπάνιου βεληνεκούς, υπήρξε βαθύς γνώστης της γερμανικής και γαλλικής λογοτεχνίας και βραβεύτηκε ως μεταφραστής.

Αφανής μέχρι το 1976, οπότε αναφέρθηκε στα κείμενά του ο «δάσκαλός του» Νίκος Εγγονόπουλος, πρωτοεμφανίστηκε εν τούτοις στη λογοτεχνία το 1945. Λάτρης της καλαίσθητης παραδοσιακής τυπογραφίας, ευτύχησε να δει τα βιβλία του τυπωμένα στις εκδόσεις «Στιγμή» του Αιμίλιου Καλιακάτσου, από τις οποίες κυκλοφορεί το σύνολο των πονημάτων του.

Σκυφτοί ζούμε και φέτος τις στιγμές της εθνεγερσίας, συχνάκις ωστόσο το μεγαλειώδες κρύβεται στα απλά, τα απέριττα, τα ταπεινά, αλλά ουδόλως ασήμαντα. Οπως αυτό: «Εγώ που δεν έχω πουλιά φυλακισμένα σε κλουβιά (ένα κλουβί της μάννας μου σαπίζει στην αποθήκη) ξυπνάω καμιά φορά από ’να σιγανό κελάιδισμα». Θα επανέλθουμε...

nonews-news.blogspot.gr

Η πρόληψη ως απελευθερωτικό πρόταγμα

Της Κατερίνας Μάτσα^*

Η πολιτική διάσταση της πρόληψης

 

Παίρνοντας στα χέρια μου το συλλογικό έργο του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων «Κοινότητα, πρόληψη των εξαρτήσεων, Κέντρα Πρόληψης» [http://www.ideostato.gr/2016/11/e-book.html], περίμενα μια καλή δουλειά γνωρίζοντας το μεράκι που εδώ και χρόνια διακρίνει αυτή τη συλλογικότητα αγωνιζομένων ανθρώπων.

Διαβάζοντάς το, οι προσδοκίες μου ξεπεράστηκαν. Το βιβλίο όχι μόνο τεκμηριώνει την προσφορά των εργαζομένων στην κοινότητα βάσει διεθνούς βιβλιογραφίας, αλλά διαπερνιέται από μια αναστοχαστική διάθεση τόσο αναγκαία στις μέρες μας, και, πράγμα δυσεύρετο στους συνδικαλιστικούς χώρους, στηρίζεται σε προτάσεις με επίκεντρο τον άνθρωπο και την κοινωνία, αντί της διαδεδομένης συντεχνιακής κουλτούρας και στείρας κριτικής απέναντι σε κακώς κείμενα.

Η δική μου συνεισφορά στο αφιέρωμα «Ανάμεσα σε Κρότους και Σιωπές», αποτέλεσμα συνεργασίας της συλλογικότητας με το Νόστιμον Ήμαρ, έχει το χαρακτήρα ανάπτυξης ορισμένων από τους προβληματισμούς που τίθενται στο όμορφο πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου τους, με τίτλο «Το Όραμα της Πρόληψης».

 

Η νεοφιλελεύθερη κατασκευή της πρόληψης

Οποιαδήποτε παρέμβαση στην κοινότητα στο πλαίσιο της πρόληψης αλλά και της φροντίδας (care) γενικά, για να είναι ουσιαστική, πρέπει να θεμελιώνεται στην κριτική του νεοφιλελευθερισμού και της θατσερικής αντίληψης, που αποθεώνει τον homo economicus, ανάγοντας την ανθρώπινη ύπαρξη σε «ανθρώπινο κεφάλαιο», που πρέπει ο καθένας να το διαχειριστεί προς όφελός του ως «επιχειρηματίας του εαυτού του», χωρίς να έχει απαιτήσεις από το κράτος και την κοινωνική πρόνοια. Πρέπει να έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τις κοινωνικές νόρμες και τις κοινωνικές προκαταλήψεις, αποβλέποντας κατά κύριο λόγο στην διαμόρφωση των αναγκαίων όρων για την ευαισθητοποίηση και την ενεργητική συμμετοχή του πληθυσμού στον οποίο απευθύνεται, μέσα από τη διαδικασία της αλληλεπίδρασης με τους λειτουργούς της πρόληψης.

Η νεοφιλελεύθερη κατασκευή της πρόληψης δίνει έμφαση στην ατομική ευθύνη, ενάντια σε κάθε συλλογικό σχέδιο, που επανεισάγει τις έννοιες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της συλλογικής δράσης.

Η πρόληψη μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι «εργαλειοποιημένη», γίνεται, δηλαδή, ένα εργαλείο στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος και της λογικής της «μείωσης της βλάβης», που προκαλούν τα ναρκωτικά στην κοινωνία, σπαταλώντας στις πιάτσες το ανθρώπινο κεφάλαιο.

Στη βάση αυτής της λογικής η χρήση του εργαλείου της πρόληψης δεν αποτελεί άμεση προτεραιότητα στην πολιτική ατζέντα, αφού οι κυρίαρχες πολιτικές της σφιχτής λιτότητας επιβάλλουν διαρκείς περικοπές στις δαπάνες του συρρικνωμένου μέχρις εξαφάνισης κοινωνικού κράτους.

Η κυρίαρχη αντίληψη επικαλείται την «ατομική ευθύνη» και την «προσωπική επιλογή» της χρήσης ουσιών, επικεντρώνοντας στην ανάγκη της ενημέρωσης σε όλα τα επίπεδα.

Εκείνο, όμως που δεν παίρνει υπόψη της είναι ότι αυτή η προσωπική επιλογή  δεν είναι ποτέ ελεύθερη. Το άτομο -κατά τεκμήριο ευάλωτο- ωθείται στο να την κάνει, κάτω από την πίεση της κρίσης που βιώνει, συνήθως στην αρχή της εφηβείας του, σε ψυχολογικό αλλά και οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό επίπεδο. Και αυτή η κρίση δημιουργεί αδιέξοδα και ωθεί σε συμπεριφορές που επιδιώκουν τη φυγή από την πηγή των κοινωνικών αντιφάσεων. Γι’ αυτό, η «ενημέρωση» και η καλλιέργεια δεξιοτήτων χρειάζονται αλλά, όπως τονίζουν και οι εργαζόμενοι των Κέντρων Πρόληψης, από μόνα τους δεν αρκούν.

 

Η πρόληψη ως απελευθερωτικό πρόταγμα και έμπνευση

Αυτό που απαιτείται πάνω απ’ όλα είναι μια στρατηγική πρόληψης και ένα συλλογικό σχέδιο δράσης, που διαμορφώνει, με φαντασία και έμπνευση, όρους διαλόγου, συναισθηματικών ανταλλαγών και συλλογικής δράσης. Γιατί η πρόληψη πρέπει κατά κύριο λόγο να αποβλέπει στην κινητοποίηση πλατειών κοινωνικών ομάδων μέσα από τη συνεργασία με συλλογικότητες, επιτροπές πρωτοβουλίας, ομάδες αυτοοργάνωσης, συλλόγους αθλητικούς, πολιτιστικούς, οικολογικούς και άλλους, με στόχο την παρέμβαση στα προβλήματα που δημιουργεί η κρίση στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Στη βάση μιας τέτοιας συνεργασίας μπορούν να αναπτυχθούν δεσμοί αλληλεγγύης και συλλογικότητας, που θα δώσουν νόημα και στις επί μέρους δράσεις, που αφορούν την πρόληψη. Σ’ ό, τι αφορά τις ευάλωτες ομάδες (έφηβοι, μαθητές που διέκοψαν το σχολείο, μετανάστες, μακροχρόνιοι άνεργοι, νέοι υποβαθμισμένων περιοχών κ.α.), το συνολικό σχέδιο της πρόληψης πρέπει να απευθύνεται σ’ αυτούς με όρους ισοτιμίας ξεκαθαρίζοντας, ότι σ’ αυτές ανήκουν και οι ίδιοι οι λειτουργοί της πρόληψης. Η ατομική ευαλωτότητα αντανακλά την κοινωνική ευαλωτότητα. Επομένως, η από κοινού οργάνωση μαζί με τους ανθρώπους, στους οποίους η πρόληψη απευθύνεται, συλλογικών δράσεων δημιουργεί ρήγματα στο κλίμα του φόβου, της ανασφάλειας, της ντροπής και επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση ιδεών, συναισθηματικών και άλλων αναγκών, διεκδίκηση καταπατημένων δικαιωμάτων.

Η συνειδητοποίηση του εαυτού και των πραγματικών αναγκών του γίνεται μέσα από τη σχέση αλληλεπίδρασης με τον Άλλον, είναι επομένως κοινωνικό και όχι ατομικό ζήτημα.

Η προσωπική χειραφέτηση και η αυτονομία, στα πλαίσια της αυτοπραγμάτωσης, αποκτούν νόημα μόνο στον βαθμό που εντάσσονται οργανικά στον συνολικό αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση, την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα ταξικά δεσμά. Άλλωστε η πρόληψη δεν μπορεί να είναι παρά η απάντηση στην πρόκληση να πάρει ολόκληρη η κοινωνία στα δικά της χέρια τη διαλεκτική ελευθερίας και εξάρτησης, υπερβαίνοντας την ίδια την εξάρτηση σαν τρόπο ζωής.

Απ’ αυτή την άποψη, η πρόληψη ως απελευθερωτικό πρόταγμα, και ως έμπνευση, πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα για τους λειτουργούς της μια φιλοσοφία και ένας τρόπος ζωής σε σύγκρουση όχι απλά με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού αλλά με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τους θεσμούς του. Μόνον έτσι, μπορεί να ανοίξει ένας δρόμος για να ζωντανέψει το όνειρο και η ελπίδα στους ανθρώπους που βιώνουν τα δεινά της κρίσης. Άλλωστε, όπως έλεγε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, η ελπίδα δόθηκε για τους απελπισμένους….

^* Η Κατερίνα Μάτσα είναι πρώην διευθύντρια της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ (ΨΝΑ-Δαφνί), ψυχίατρος και συγγραφέας.

www.nostimonimar.gr

Γεια σου Στουρνάρα φαφλατά!..

 

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας, έδωσε συνέντευξη στην «Καθημερινή της Κυριακής» και προειδοποίησε πως, αν η Ελλάδα βγει από την Ευρωζώνη, θα είναι ο θάνατός μας.
Ο... Γιάννης Στουρνάρας δεν διευκρινίζει για ποιους θα είναι θάνατος η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη αλλά υποθέτω πως εννοεί ότι θα είναι θάνατος για τον ίδιο και αυτούς που εκπροσωπεί.
Οι υπόλοιποι Έλληνες μια χαρά πεθαίνουν και μέσα στην Ευρωζώνη.
Όταν η Ελλάδα βγει από την Ευρωζώνη -διαλυμένη, χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη-, ίσως επιτέλους να αναζητηθούν οι ευθύνες αυτών που την οδήγησαν στην χρεοκοπία.
Το όνομα του Γιάννη Στουρνάρα θα είναι σίγουρα ανάμεσα σε αυτούς που ευθύνονται για την χρεοκοπία της Ελλάδας.
Ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας για την είσοδο της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
Δηλαδή, ο Γιάννης Στουρνάρας, αγαπημένο παιδί του Κώστα Σημίτη, ήξερε πως η Ελλάδα μπήκε με «μαγειρεμένα» στοιχεία στην Ευρωζώνη.
Ο Γιάννης Στουρνάρας γνώριζε πως ο Κώστας Σημίτης παρήγγειλε στην Goldman Sachs να μαγειρέψει τα στοιχεία, ώστε η Ελλάδα να μπει με πλαστά στοιχεία στην Ευρωζώνη.
Το αστείο είναι ότι, στη συνέντευξή του, ο Γιάννης Στουρνάρας αποδίδει την αδυναμία της Ελλάδας να βγει από τα Μνημόνια -σε αντίθεση με άλλες χώρες- στην έλλειψη «θεσμών».
Δηλαδή, ένας άνθρωπος που έχει υπάρξει σε μια σειρά από δημόσιες θέσεις -τρομερός δημόσιος υπάλληλος- ανακαλύπτει πως η Ελλάδα πάσχει από έλλειψη θεσμών αλλά εξαιρεί, βέβαια, τον εαυτό του.
Βέβαια, αν υπήρχαν θεσμοί στην Ελλάδα, ο Γιάννης Στουρνάρας δεν θα είχε γίνει υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά, ούτε θα ήταν σήμερα διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας.
Αν υπήρχε Δικαιοσύνη -ένας θεσμός που ο Στουρνάρας δεν τολμάει να αναφέρει-, όλα θα ήταν αλλιώς στη χώρα.
Αλλά ο θεσμός της Δικαιοσύνης είναι χρεοκοπημένος και ξεπουλημένος, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να έχουν δημόσια αξιώματα, να δίνουν συνεντεύξεις και να περνάνε ζωή και κότα.
Όσο βλέπετε μούρες σαν του Στουρνάρα να κατέχουν θέσεις και αξιώματα, η Ελλάδα δεν έχει καμία ελπίδα.
(Θυμήθηκα που ο Γιάννης Στουρνάρας είχε πάρει -και καλά- ανάποδες επειδή ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε πει στον Ντράγκι πως η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη. Δηλαδή, ο Στουρνάρας, εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, πιστεύει πως -επειδή η δική του οικονομική κατάσταση είναι ανθηρή- η Ελλάδα δεν είναι χρεοκοπημένη. Προφανώς, θεωρεί τους Έλληνες ηλίθιους και αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν για να τον δικαιώσουν.)...

pitsirikos.net

''Άγγιξέ με''/Touch me Ταινία μικρού μήκους του Γιώργου Τριανταφύλλου

 

Το άγγιξε με ‘’ Είναι μια σπονδυλωτή ταινία μικρού μήκους που αποτελείται από 4 μικρές ιστορίες οι οποίες καταλήγουν στο άγγιγμα,που πολλές φορές λέει πολύ περισσότερα από τον γραπτό ή τον προφορικό λόγο και που κάθε φορά λέει και κάτι διαφορετικό στην ταινία μας άλλα η αφετηρία είναι πάντα η ίδια ‘’ Ο Άνθρωπος’’ χωρίς ταμπέλες και με λιγότερα πρέπει . Ένα άγγιγμα που στο ανατρεπτικό φινάλε της ταινίας γίνεται ένα δυνατό ‘’χαστούκι΄΄ Μια τρυφερή και πρωτότυπη σπονδυλωτή ταινία που αγγίζει θέματα όπως η αποξένωση,η μοναξιά και ο ρατσισμός...Πρωταγωνιστούν : Άννα Φόνσου, Ντίνος Καρύδης, Μίλλη Καραλή, Χρυσούλα Στεφανάκη, Πάντης Κούσης, Μαριαλένα Οικονομίδου, Βούλα Κώστα,Μαρία Βλάχου, Πάνος Κλαδης, Γιώργος Τριανταφύλλου, Χρύσα Ζούλη ,Σίμος Δρακόπουλος , Αικατερίνη Τεμπέλη, Ανθή Θεοχάρη,Χριστίνα Δημητριάδη, Μάρκος Τριανταφύλλου, Μαρία Γιουβάνη ,Γιάννης Αποστολίδης,Ανδρέας Τριανταφύλλου

Σενάριο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Τριανταφύλλου

β. Σκηνοθεσίας : Καλλιόπη Βίλλυ Κωτούλα

Διεύθυνση Φωτογραφίας / Μοντάζ : Νίκος Κακονάς.

Ηχολήπτης : Ανδρέας Ντρούλιας

Μπούμαν : Γιώργος Κουρμπέλης

Make up: Θεοδοσία Παγανοπούλου

Φωτογραφίες γυρισμάτων: Λευτέρης Τσουρέας

Πρόλογος Μάνας : Αικατερίνη Τεμπέλη

Μουσική επιμέλεια : Παναγιώτης Λιανός

Τραγουδούν:Χρυσούλα Στεφανάκη,Θεοδωρής Λογοθέτης και Γιάννης Γούτης

Ομώνυμο τραγούδι της ταινίας ΄΄Άγγιξέ με''

Τραγούδι: Χρυσούλα Στεφανάκη

Στίχοι: Αικατερίνη Τεμπέλη

Μουσική-Ενορχήστρωση: Παναγιώτης Λιανός

Παραγωγή: Γιώργος Τριανταφύλλου email : g1m2t3@yahoo.gr

Επίσημες συμμετοχές σε φεστιβάλ κινηματογράφου:

Η ταινία συμμετείχε επίσημα στο μεγαλύτερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αυστραλίας («The Phoenix Film Festival Melbourne») που διεξήχθη στην Μελβούρνη από 17 ως 23 Ιουλίου, έφτασε στον τελικό (Finalist) και εκπροσώπησε την Ελλάδα στην κατηγορία της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «CreActive International Film Festival», προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας «ΑΣΤΟ-Επικοινωνούμε», συμμετείχε επίσημα στο Mediterranean Film Festival (MedFF) της Ιταλίας καθώς και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου («Indiewise Film Festival») στο Miami της Florida και τέλος είχε άλλη μια διεθνή επίσημη συμμετοχή στο »Second Asia International (Wenzhou) Youth Short-Film Exhibition» το οποίο πραγματοποιήθηκε από τις 23 ως τις 26 Νοεμβρίου στο Πεκίνο. Στη χώρα μας προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ «ΑΣΤΟ-Επικοινωνούμε» της Πάτρας, στο 6o Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας AIDFF καθώς και στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά, όπου και επιλέχτηκε για το Διαγωνιστικό του μέρος.

Το Σάββατο 18/2/2017 Το ''Άγγιξε με'' τέθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς και Νήσων.

Βασίλης Τσιτσάνης “Οι φάμπρικες”

 

“Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά!”

 

Από τον Γιάννη Μπάκο

 

Στις 14 Μαρτίου 1826 οι εργαζόμενοι στο Τυπογραφείο της Δημόσιας Διοίκησης κηρύσσουν απεργία, ζητώντας την καταβολή δεδουλευμένων, μεσούσης της Επανάστασης. Πρόκειται για την πρώτη νεοελληνική απεργιακή κινητοποίηση, όπως σημειώνουν οι ιστορικοί του εργατικού κινήματος. Αίτημα των απεργών ήταν η καταβολή των δεδουλευμένων μισθών τους, που ο επιστάτης της Εθνικής Τυπογραφίας, Θεόκλητος Φαρμακίδης, «ξεχνούσε» να καταβάλλει στην ώρα τους, ενώ όταν αποφάσιζε να πληρώσει, πλήρωνε με «εθνικές ομολογίες» που δεν εξαργυρώνονταν παρά σε εξευτελιστικές τιμές από τους επιτήδειους της πιάτσας. Οι τυπογράφοι της Εθνικής Τυπογραφίας στο Ναύπλιο, δεν διέθεταν κανέναν άλλο πόρο πέρα από το μισθό τους ως υπάλληλοι του Δημοσίου και φυσικά κατέληξαν σε αυτή την απόφαση.

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, από τον οποίο το υπουργείο Εσωτερικών ζήτησε πληροφορίες, δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον παλιό του συνεργάτη στην έκδοση της πρώτης Ελληνικής Εφημερίδος «Σάλπιγξ Ελληνική» ως «συνωμότη» και «αποστάτη». Συγκεκριμένα ανέφερε τα εξής: «Ο κύριος Κωνσταντίνος Δόμπρας, τυπογράφος, ενωθείς μετά τινος Δημητρίου Βλαστού, εκίνησαν εις συνωμοσίαν και αποστασίαν όλους τους ανθρώπους της Εθνικής Τυπογραφίας και όντως εις μίαν ημέραν έμεινεν έρημος η Τυπογραφία. Διά την αποστασίαν λοιπόν των ανθρώπων αυτών έμεινεν η Εθνική Τυπογραφία με τόσους ανθρώπους, ώστε δεν είναι πλέον ικανή ουδέ διά την εφημερίδα της Διοικήσεως και κατά χρέος αναφέρομεν περί τούτου εις το έξοχον Υπουργείον των Εσωτερικών».

Η απεργία αποτελεί μέσο έκφρασης του δικαιώματος της συνδικαλιστικής ελευθερίας και μέσο άσκησης πίεσης των εργαζομένων σε κάθε σχέση εξηρτημένης εργασίας κατά των εργοδοτών τους και κατά του κράτους όταν το τελευταίο λειτουργεί ως εργοδότης. Πρόκειται για τη μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία. Οι απεργίες έγιναν αρχικά σημαντικές κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, όταν η μαζική εργασία έγινε σημαντική στα εργοστάσια και τα ορυχεία, με τις περισσότερες χώρες να την θέτουν άμεσα εκτός νόμου, καθώς οι εργοστασιάρχες είχαν κατά πολύ μεγαλύτερη πολιτική εξουσία απ’ ό,τι οι εργάτες.

Οι περισσότερες δυτικές χώρες νομιμοποίησαν εν μέρει την απεργία στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα ή στις αρχές του εικοστού, ενώ η πρώτη εμφάνιση της απεργίας ως μέσο διεκδίκησης από την πλευρά των εργαζομένων τοποθετείται στο τέλος της 20ης δυναστείας, υπό την εξουσία του Φαραώ Ραμσή Γ’ στην Αίγυπτο, δηλαδή περίπου 3500 χρόνια πριν. Οι εργάτες της βασιλικής νεκρόπολης οργάνωσαν την πρώτη γνωστή απεργία ή εργατική εξέγερση στην ιστορία, με το γεγονός να καταγράφεται λεπτομερώς σε έναν πάπυρο της εποχής, που διατηρήθηκε και βρίσκεται σήμερα στο Τορίνο.

Στην σύγχρονη εποχή του εργατικού κινήματος, η απεργία αρχίζει να κάνει τις πρώτες εμφανίσεις τις αρχές του 19^ου αιώνα, με την εξέγερση του 1820 στην Σκωτία. Οι γενικές απεργίες ήταν συχνές στην Ισπανία στις αρχές του εικοστού αιώνα, όπου ήταν πολύ δημοφιλής ο Αναρχοσυνδικαλισμός. Ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι ένας κλάδος του επαναστατικού συνδικαλισμού ο οποίος εστιάζει στην οικονομική ένωση των εργατών, με σκοπό αρχικά να υπερασπίσουν και να διευρύνουν τα δικαιώματά τους και στη συνέχεια να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, το κράτος και την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, με μία επαναστατική γενική απεργία.

Τελικός στόχος είναι η εγκαθίδρυση του ελευθεριακού κομμουνισμού, μιας οριζόντια οργανωμένης, αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας με συνδικαλιστική δομή, που θα διαχειρίζεται την παραγωγή αγαθών και την παροχή υπηρεσιών εξασφαλίζοντας τη διανομή των προϊόντων στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Η μεγαλύτερη γενική απεργία στην πρόσφατη Ευρωπαϊκή ιστορία έγινε κατά τον Μάη του 1968 στη Γαλλία.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1950, η Ελλάδα ζει ακόμα στο φάντασμα που άφησαν πίσω τους ο Β’ Παγκόσμιος και ο Εμφύλιος πόλεμος. Η πείνα ως αποτέλεσμα της ανεργίας, ειδικότερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, είναι αυτό που παλεύει να αφήσει πίσω της η ελληνική κοινωνία, με τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας να βρίσκονται στα ναδίρ. Αυτές τις συνθήκες ήρθε να αποτυπώσει στο υπέροχο τραγούδι «Φάμπρικες» ο Βασίλης Τσιτσάνης, με την Μαρίκα Νίνου να χαρίζει την φωνή της, όπως και σε δεκάδες ακόμα τραγούδια του σπουδαίου Τρικαλινού δημιουργού.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, τo Σάββατο 19.3.2017

www.nostimonimar.gr

Το γιγάντιο άγαλμα της Ελευθερίας που δίχασε τα Χανιά

 

Ένα άγαλμα της θεάς Αθηνάς – σύμβολο της ελευθερίας της Κρήτης, δίχασε τους Χανιώτες από το 1937 έως το 1970 που έστεκε στους Τάφους των Βενιζέλων. Σήμερα, ό,τι απέμεινε από την καταστροφή του, διάσπαρτο στην περιοχή, σύμβολο μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για το παρελθόν, προσπερνά το παρόν και υπονομεύει το μέλλον της.

Το άγαλμα απεικόνιζε την θεά Αθηνά ήταν αφιερωμένο στην επέτειο 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον τουρκικό ζυγό και ήταν ύψους 17 μ., τοποθετημένο σε κλιμακωτό βάθρο, κατασκευασμένο από κόκκινη μαρμαρόπετρα της Μάνης.

Στην κορυφή του κατέληγε σε σχήμα οβίδας που σκάζει κι η ελευθερία έβγαινε μέσα από τη φωτιά. Η θεά Αθηνά φορούσε αρχαϊκή περικεφαλαία και κρατούσε ασπίδα στο αριστερό χέρι και δόρυ στο δεξί. Το γλυπτό ήταν έργο του Θ.Θωμόπουλου και επιβίωσε (ακόμα και βομβαρδισμών), από το 1937 μέχρι το 1970 που το άγαλμα απομακρύνθηκε. Ήταν στραμμένο προς τα δυτικά της πόλης των Χανίων και η ιδέα πίσω από το τεράστιο μέγεθός του, ήταν για να είναι ορατό από τα πλοία που προσέγγιζαν στο λιμάνι των Χανίων.

Γύρω στο 1970 η παρουσία του προφανώς κάποιους ενοχλούσε και με πρόσχημα το “χτύπημα από κεραυνό” το γκρέμισαν και τα κομμάτια του υπάρχουν ακόμα στην είσοδο αριστερά του κήπου. Οι αρχιτέκτονες που ανέλαβαν στη δεκαετία του ’60 την ανάπλαση και τον «εξωραϊσμό» του χώρου στο Ακρωτήρι, και για το λόγο αυτό αποφασίστηκε η απομάκρυνσή του.

Συγκεκριμένα και όπως αναφέρεται στο creteisland.gr, το 1967 ο Ε.Ο.Τ. εκτελούσε εργασίες διαμόρφωσης του χώρου στον Προφήτη Ηλία και ζήτησε από το Νομάρχη Χανίων Γ. Μαρκόπουλο την απομάκρυνση του αγάλματος και την αντικατάστασή του με άλλο γλυπτό έργο. Το έγγραφο κοινοποιήθηκε και στο Δήμο, επί δημαρχίας Στεφάνου Λεκανίδη, ο οποίος όμως απάντησε ότι “ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής αξίας του αγάλματος φρονεί ότι δεν είναι σκόπιμον να αποξηλωθεί τούτο”. 

Τον Ιανουάριο του 1968 επικρατούσε τρομακτική κακοκαιρία στην περιοχή των Χανίων, που διήρκεσε τρεις μέρες και προκάλεσε φοβερές καταστροφές τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο. Η εφημερίδα “Εθνική Φωνή” κυκλοφορεί με πρωτοδέλιδο μια θλιβερή φωτογραφία ένος Αγάλματος κουτσουρεμένου και μιας ελπίδας νεκρής. Συγκλονίζει τους Χανιώτες η είδηση.

 

 

Τα γαλάζια τεράστια μάτια, λοιπόν, δεν αγνάνευαν πια την πόλη, το σηκωμένο στον ουρανό, χέρι, που κάποτε κράταγε περήφανα το διπλό πέλεκυ, κείτονταν στο χώμα. Η Λευτεριά, η τόσο πληγωμένη στους χρόνους εκείνους, είχε λαβωθεί και στην κυριολεξία. Η επεξήγηση της φωτογραφίας της πρώτης σελίδας, ανέφερε:
Εκ πτώσεως κεραυνού χθές την πρωίαν εις Ακρωτήρι:
ΕΠΛΗΓΗ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Το άγαλμα της Ελευθερίας εις το Ακρωτήρι μετά το πλήγμα το οποίον υπέστη εκ του κεραυνού χθές τας πρωινάς ώρας. Φαίνεται καθαρά η αποκοπή της κεφαλής και του δεξιού βραχίονός του.

Μετά αυτό το γεγονός ο ΕΟΤ κατεδάφισε τελικά το Άγαλμα, γεγονός που προκάλεσε τη γενική δυσαρέσκεια των Χανιωτών, τα κομμάτια του έμεναν σε παραπλήσιο χώρο στον Προφήτη Ηλία για χρόνια, πολλά από αυτά χάθηκαν, άγνωστο πώς και κάποιες προσπάθειες αργότερα για φιλοτέχνηση νέου αγάλματος δεν είχαν αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα, στις 29 Μαϊου 1970 ο γλύπτης Γιάννης Κανακάκης ζητά από τον Δήμο Χανίων να αναλάβει τη φιλοτέχνηση νέου αγάλματος για να τοποθετηθεί στη θέση του παλαιού. Αλλά ενώ διεξάγονταν οι συνεννοήσεις, ο Ε.Ο.Τ. γνωρίζει στο Δήμο ότι στη θέση του Αγάλματος πρέπει να κατασκευασθεί σημαιοστάσιο και να προκηρυχθεί καλλιτεχνικός διαγωνισμός. Ο διαγωνισμός προκηρύσσεται (3/1/72), αλλά αποβαίνει άκαρπος. Ο Δήμος σύμφωνα με τις προτάσεις του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, τροποποιεί τη διακήρυξη και τάσσει νέα προθεσμία, καμμιά όμως από τις δύο συμμετοχές στον διαγωνισμό δεν θεωρείται άξια για βράβευση. Ο Ε.Ο.Τ. είχε δεχθεί να χρηματοδοτήσει με 2.800.000 δρχ. το έργο, ο δε Δήμος να συμμετάσχει συμβολικά με 200.000 δρχ.

Το θέμα περιέπεσε σε αδράνεια.
Το 1984 με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες για την επανατοποθέτηση Αγάλματος της Ελευθερίας στο χώρο που βρισκόταν το παλιό. Η έρευνα που έγινε απέδειξε ότι δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν τα κομμάτια του και να γίνει ανασύνθεση.

‘Ετσι το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε την συγκρότηση Ερανικής Επιτροπής, ώστε να εξασφαλισθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια για την κατασκευή νέου αγάλματος. Η σύσταση της Ερανικής Επιτροπής εγκρίθηκε τελικά από το Υπουργείο Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και η σχετική απόφαση δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.Το θέμα όμως και πάλι παρέμεινε στάσιμο.

Κάπως έτσι παραμένει μέχρι και σήμερα, με κομμάτια μαρμάρου να είναι πεταμένα στον χώρο και τις όποιες προσπάθειες για αποκατάστασή του να έχουν πέσει στο κενό.

 

www.zarpanews.gr

Από τα δάνεια της «ανεξαρτησίας» στα δάνεια της καταλήστευσης

Συντάκτης: Χρήστος Κάτσικας    

  

Μέρες που είναι (παραμονές της επετείου της επανάστασης του 1821) είναι χρήσιμο να ρίξουμε μία ματιά στην εξέλιξη του δανεισμού, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε με τη δύναμη των αριθμών το σημερινό κατάντημα στο οποίο οδήγησαν τη χώρα οι κυρίαρχοι ταγοί.

Σημειώνουμε ότι το 1824 και 1825 το επαναστατημένο έθνος δανείστηκε 2,8 εκατ. λίρες Aγγλίας, ενώ το 1832 με την εγκατάσταση του Όθωνα, το νεογέννητο ελληνικό κράτος δανείστηκε 60 εκατ. γαλλικά φράγκα.

Στη συνέχεια και από το 1879 και μέχρι το 1890 προχώρησε σε οκτώ δανεισμούς συνολικού ύψους 630 εκατ. γαλ. φρ., το 1893 δανείστηκε άλλα 9,7 εκατ. γαλ. φρ., κηρύσσοντας παράλληλα πτώχευση, το 1897 πήρε νέο δάνειο ύψους 770 εκατ. γαλ. φρ., ώσπου το 1898 μπήκε στο Διεθνή Oικονομικό Έλεγχο, δανειζόμενη συγχρόνως και 150 εκατ. γαλ. φρ.

Στη συνέχεια, το 1910 δανείστηκε 76 εκατ. γαλ. φρ., το 1913, 8 εκατ. γαλ. φρ., το 1914, άλλα 335 εκατ. γαλ. φρ., το 1915 και 1916, 80 εκατ. γερμανικά μάρκα. Aπό το 1924 μέχρι το 1931 συνάπτει εννέα συνολικά δάνεια, ύψους 1,16 δις χρυσών γαλ. φρ., ενώ το 1932 κηρύσσει την τέταρτη χρεοκοπία (είχαν προηγηθεί οι χρεοκοπίες του 1827, του 1843 και του 1893) και λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης οι πληρωμές των δανείων παγώνουν για μία πενταετία.

Aκολούθησε ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος και οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, ο αγώνας του ΔΣE, για να βρεθεί ο λαός μας τελικά δέσμιος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του διαβόητου Σχεδίου Mάρσαλ.

Aκολούθησαν τρία δάνεια της περιόδου 1951-55, ύψους 145 εκατ. δολ. και είκοσι οκτώ δάνεια στην περίοδο 1955-1966 της «Kαραμανλικής ανασυγκρότησης» και του παπανδρεϊκού «ανένδοτου», ύψους 406,4 εκατ. δολ.

Tα οικονομικά της χουντικής περιόδου τροφοδοτήθηκαν με υπέρογκα εσωτερικά δάνεια, για να φθάσουμε στην περίοδο 1975-1989, όπου συνάπτονται είκοσι τέσσερα δάνεια συνολικού ύψους 18,4 δις δολ. Aπό το 1990 μέχρι και το 2009 η οικονομία της χώρας σηματοδοτείται από την είσοδό της στην Eυρωζώνη και τις εισροές των B' + Γ' KΠΣ, ενώ συνάπτονται και άλλα μικρότερα δάνεια ύψους 14 δις ευρώ.

Kαι φθάνουμε στην κορύφωση του δανεισμού του Mνημονίου I, ύψους 110 δις ευρώ και του νέου σχεδιαζόμενου Mνημονίου II, ύψους 130 δις ευρώ.

Θα πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε εμφατικά πως από τα χρήματα των δανείων μονάχα το 50,6% έφθανε στη χώρα. Tα υπόλοιπα παρακρατούνταν με τη μορφή προκαταβολών τοκοχρεολυσίων, αποπληρωμής παλαιότερων δανείων, πρόσθετων τόκων και προμηθειών!

Mα κι από τα χρήματα που τελικά έφθαναν στη χώρα, ένα πολύ μεγάλο μέρος λεηλατούνταν κυριολεκτικά από τις κυρίαρχες τάξεις και τους ξένους επιχειρηματίες.
 

Τα δάνεια της «ανεξαρτησίας» του Νίκου Μπελογιάννη

 

Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από τη μελέτη του Νίκου Μπελογιάννη για τα «Δάνεια της ανεξαρτησίας» (από το έργο του «ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»).

Μόλις άρχισε η επανάσταση του '21, αρχίζουν κι οι ξένοι τοκογλύφοι το θεάρεστο έργο τους σε βάρος ενός λαού που' χυνε ποτάμι το αίμα για τη λευτεριά. Ειν' αλήθεια ότι μέσα στις συνθήκες που πάλευαν οι Έλληνες , χωρίς τ' απαραίτητα οικονομικά μέσα ακόμη και για την αγορά λίγου μπαρουτιού, ένα εξωτερικό δάνειο με καλούς όρους θα βοηθούσε σημαντικά, θα δυνάμωνε και θα 'δινε φτερά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Οι ξένοι τοκογλύφοι, με συνεργούς τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες, τους Φαναριώτες και τους πάμπλουτους καραβοκυραίους, κατάφεραν να ωφελήσουν μονάχα το πουγκί τους και τους ξένους τυχοδιώκτες από τα δύο μπεζαχτά της επανάστασης. Τη μεγάλη και θλιβερήν τους ιστορία, που είναι για γέλια και για κλάματα, θα τη διηγηθώ τώρα παρακάτω, αρχίζοντας από το πρώτο δάνειο.

Μόλις ξέσπασε η επανάσταση, ο λαός πρόσφερνε ό,τι είχε και δεν είχε. Οι αγρότες τα ζώα τους και τα γεννήματά τους, οι τσοπαναραίοι και το τελευταίο τους πρόβατο, οι κοπέλες τις προίκες τους, οι γυναίκες τους άντρες τους, και όλοι μαζί, χωριάτες και τσοπάνηδες, ναύτες και μικροτεχνίτες, άντρες και γυναίκες έδιναν το αίμα τους και τη ζωή τους για να λευτερωθεί ο τόπος από τον ξένο ζυγό.

Στο μεγάλο αυτό εθνικό σάλπισμα της λευτεριάς, οι αστοκοτζαμπάσηδες ξέρετε τι πρόσφεραν; Αφού αντιδράσανε στην κήρυξη της επανάστασης και ύστερα αναγκάστηκαν να πάρουν μέρος θέλοντας και μη, όχι μόνο δεν άνοιξαν το παραφουσκωμένο πουγκί τους να δώσουν έστω κι ένα γρόσι για τον αγώνα, αλλά βουτήχτηκαν και μεταξύ τους ποιος θα πρωταρπάξει περισσότερα χτήματα απ' αυτά που παράτησαν οι Τούρκοι.

Κι όμως, τα χτήματα τούτα – πολλά κι αρκετά εύφορα – ονομάστηκαν «εθνικά» κι είχε αποφασιστεί να πουληθούνε και τα λεφτά να διατεθούν για τον αγώνα. Μα και η πράξη τούτη ήτανε, το πιο πολύ, μανούβρα των κοτζαμπάσηδων για να μη μοιραστούν τα χωράφια στο λαό, μα να τα πάρουν αυτοί για ένα κομμάτι ψωμί, αν δεν κατάφερναν να τα βουτήξουν με το ζόρι.

Οι ζάπλουτοι πάλι Κουντουριώτηδες κι άλλοι πλούσιοι καραβοκυραίοι, αφού εξόντωσαν τον αρχηγό των ναυτών, τον ανδρείο καπετάνιο Οικονόμου, που τους ανάγκασε να 'ρθούν με το ζόρι στην επανάσταση, ριχτήκαν με τα καράβια τους πιο πολύ στο πλιάτσικο παρά στον τούρκικο στόλο.

Κι έτσι, αφού ξοδεύτηκαν τα λίγα λεφτά της Φιλικής Εταιρείας και των εμπόρων και πραγματευτάδων του εξωτερικού, η επανάσταση δεν διέθετε πια πεντάρα για τη συνέχιση του αγώνα. Με τους φόρους δεν ήτανε δυνατό ν' αντιμετωπιστεί η κατάσταση. [...]

Βέβαια, ο καθένας δεν δάνειζε και τόσο εύκολα την κυβέρνηση μιας χούφτας επαναστατών, που τα 'χαν βάλει με μια μεγάλη αυτοκρατορία. Αλλ' ακριβώς πάνω σ' αυτό ποντάρισαν, κι αυτή τη δύσκολη κατάσταση εκμεταλλεύτηκαν οι ξένοι τοκογλύφοι για να μας επιβάλουν όρους βαριούς, πρωτάκουστους.

Ακούστε τους να φρίξετε: Οι Έλληνες πληρεξούσιοι είχαν εντολή να βρουν ένα δάνειο ίσαμε 800.000 λίρες και να δώσουν για εγγύηση τα «εθνικά» χτήματα, τις πρόσοδες των τελευταίων, τις αλυκές και τα διβάρια.

Στα δεφτέρια τους λοιπόν έγραψαν και οι τραπεζίτες Longman, O' Brien, Ellice ότι μας δάνεισαν 800.000 λίρες. Αυτό όμως ήταν το ονομαστικό ποσό. Γιατί κάθε δάνειο που κλείνεται σε μια χρηματαγορά, έχει ονομαστική και πραγματική τιμή. Ονομαστική λέμε το ποσό που λένε ότι δανείζουν, και πραγματική, όσα πραγματικά δανείζουν. Σαν βάση παίρνουμε το εκατό και την πραγματική τιμή την καθορίζουν με ποσοστό στα %.

Έτσι όταν λέμε ότι το δάνειο τάδε βγήκε 95%, αυτό πάει να πει ότι αν η ονομαστική τιμή ήταν 100 δραχμές, η πραγματική θα 'ταν 95. δηλαδή παίρνεις 95 δραχμές και σε χρεώνουν εκατό. Εννοείται ότι και τους τόκους τους πληρώνεις με βάση την ονομαστική τιμήκαι όχι την πραγματική. Κανονικά και δίκαια βέβαια η ονομαστική πρέπει να 'ναι ίση με την πραγματική τιμή.

Όταν μάλιστα οι εγγυήσεις ενός δανείου είναι μεγάλες, η δεύτερη ξεπερνάει και την πρώτη. Οι κερδοσκόποι όμως προσπαθούν σχεδόν πάντοτε η πραγματική τιμή να 'ναι πολύ μικρότερη από την ονομαστική, αλλά η διαφορά δεν πρέπει να ξεπερνάει τις λίγες μονάδες.

Μα σ' αυτό το δικό μας πρώτο δάνειο ούτε περνάει απ' το μυαλό σας ποια ήταν η πραγματική τιμή. Μόλις 59%!

Πράγμα που θέλει να ειπεί ότι μας χρέωσαν 800.000 λίρες και θα μας έδιναν μόνον το 59%, δηλαδή 472.000. Έτσι κι ο πραγματικός τόκος αυτόματα διπλασιάστηκε και από 5% έγινε 9. Για εγγύηση των τόκων δόθηκαν όλα τα δημόσια έσοδα και για το κεφάλαιο όλα τα εθνικά χτήματα. Αν έμενε τίποτε άλλο, οι Έλληνες πληρεξούσιοι θα το έδιναν πρόθυμα! [...]

Οι διαχειριστές του δανείου έδωσαν παραγγελία έναν ολόκληρο στόλο, έξι καράβια παράγγειλαν στην Αγγλία – μια κορβέτα και πέντε ατμοκίνητα, τα δύο μικρά και τα τρία μεγάλα - άλλες δυο φρεγάτες παραγγέλθηκαν στην Αμερική κι η τεχνική επιστασία της δουλειάς ανατέθηκε, από τον όμιλο των τραπεζιτών που ανεμοσκόρπιζε το δάνειο, σ' έναν απόστρατο συντ/χη του ιππικού.

Από τα έξι εγγλέζικα μόνο η κορβέτα «Κατερίνα», ύστερα από μεγάλες προσπάθειες του φιλέλληνα Άστιγγα, κατάφερε να πλεύσει τα τέλη του 1826 στην Ελλάδα, σε τέτοια όμως κατάσταση, που ήταν αδύνατον να χρησιμοποιηθεί αμέσως στον αγώνα. Από τα δυο μεγάλα ατμοκίνητα το ένα κάηκε στις δοκιμές στον Τάμεση και το δεύτερο έφτασε στην Ελλάδα το ... Σεπτέμβρη του 1828, αλλά ήταν άχρηστο και δεν μπορούσε να κινηθεί!

Από τα τρία μικρά πάλι το ένα μόνο έφτασε στα νερά μας όταν είχε πια τελειώσει η επανάσταση! Τα άλλα δύο ξέμειναν στην Αγγλία, γιατί στάθηκε αδύνατον να πλεύσουν!

Μα δεν ήσαν μικρότερα και τα κατορθώματα του απόστρατου συνταγματάρχη στην Αμερική. Κόντευε να τελειώσει η επανάσταση κι οι δυο φρεγάτες βρισκόντουσαν ακόμα στα σκαριά, ώσπου στο τέλος ύστερα από ξεσήκωμα των φιλελλήνων της Αμερικής, ξεκίνησε μόνο η φρεγάτα «Ελλάς» και κατάφερε να φτάσει αργά πολύ στ' Ανάπλι, αφού στοίχισε δεκαπλάσια από το κανονικό.

Και για την κακή της μοίρα, την τίναξε στον αέρα ο Μιαούλης το 1831, ηθικός όμως αυτουργός της πράξης ήσαν οι «προστάτιδες δυνάμεις» και οι αστοκοτζαμπάσηδες. Η δεύτερη φρεγάτα, παρόλο που ακριβοπληρώθηκε, ούτε φάνηκε πουθενά.

Κι έτσι, ενώ πληρώσαμε ένα στόλο ολόκληρο, ούτε ένα καράβι της προκοπής δεν ήρθε στα χέρια μας, όταν χρειαζότανε. Από τα λεφτά του δανείου ένα μεγάλο μέρος διατέθηκε για προμήθεια πολεμικών ειδών, που δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα. [...]

Αλλά ποιος θα το πίστευε ότι τούτες τις 2.800.000 λίρες τα χρωστά σχεδόν ίσαμε σήμερα, ότι πληρώσαμε και πληρώσαμε για δαύτα τα μαλλιοκέφαλά μας και πάλι τα χρωστάμε. Όπως θα δούμε αργότερα, η ιστορία έχει επίλογο που θα τον μάθουμε σε άλλο κεφάλαιο.

Εδώ πρέπει να προσθέσουμε μονάχα ότι από το 1827 κι ύστερα οι ξένοι δανειστές δεν είσπραξαν τόκους και χρεολύσια και η Ελλάδα κηρύχτηκε σε κατάσταση φτώχεψης. Από τότε αρχίζει – μαζί με άλλες αιτίες – η επέμβαση των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας μας κι έτσι τα δάνεια αυτά, που ονομάστηκαν – τι κοροϊδία – δάνεια της ανεξαρτησίας, αποτέλεσαν τον πρόλογο της οικονομικής υποδούλωσης της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο.

Οι Έλληνες αστοτσιφλικάδες που κόβονται μέχρι σήμερα «δια την ιδέαν της πατρίδος», έδωσαν από τότε ακόμα εξετάσεις στον πατριωτισμό και βαθμολογήθηκαν με μηδέν. Και το μηδενικό τούτο, όπως θα φανεί παρακάτω, στάθηκε ίσαμε σήμερα ο αχώριστος σύντροφός τους.

www.efsyn.gr

«Σας σφάζουν μπροστά στα μάτια του Πλανήτη»

Ανοιχτή Επιστολή στους Έλληνες του Peter Koenig

 

«Σας σφάζουν μπροστά στα μάτια του Πλανήτη και κανείς δεν λέει κουβέντα. Πρώτα από όλα η ελίτ της Ελλάδας. Και η κυβέρνησή σας. Λίγοι, αλλά πολλοί λίγοι, επιτρέπουν την σφαγή γιατί δεν τους αφορά. Έχουν τυφλωθεί από την απατηλή λάμψη του ευρώ και τη συμμετοχή στην προνομιούχα τάξη των ευγενών Ευρωπαίων.

Λαέ της Ελλάδας! – Ξυπνήστε.
Πάρτε τα πράγματα στα χέρια σας. Μην πιστεύετε τους πολιτικούς σας, τα μίντια σας!
Αποχωρήστε από αυτήν την εγκληματική οργάνωση που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση και...

από αυτό το απατεωνίστικο δυτικό νομισματικό σύστημα που σας πνίγει μέχρι θανάτου. 
Πάρτε πίσω την κυριαρχία σας, το νόμισμά σας.
Παύτε να πληρώνετε το χρέος σας -η δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια σε αυτό. 
Δεν μπορεί να κάνει, αν λειτουργείτε τη χώρα σας με τις δικές σας δημόσιες τράπεζες και το δικό σας χρήμα, βαθμιαία αλλά με βεβαιότητα ανοικοδομώντας μια κατεστραμμένη οικονομία. 
Η εκπλήρωση του χρέους είναι διαπραγματεύσιμη. Τα παραδείγματα αφθονούν σε όλο τον κόσμο. Η Αργεντινή είναι ένα από τα πιο πρόσφατα. Ακόμη κι η Γερμανία επαναδιαπραγματεύθηκε το διεθνές της χρέος το 1952 με τη Συμφωνία του Λονδίνου για το εξωτερικό γερμανικό χρέος.
Λαέ της Ελλάδας, αφυπνιστείτε για το τι συμβαίνει. ΜΗ ΔΕΧΤΗΤΕ αυτό που η κυβέρνηση, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε ΣΑΣ και στη χώρα ΣΑΣ. Απεναντίας ζητήστε το GREXIT ως μια εντελώς νομιμοποιημένη συνέχεια στη ΔΙΚΗ ΣΑΣ θριαμβευτική ψήφο για το όχι σε νέα προγράμματα «διάσωσης» μέσα από την λιτότητα που επιβάλλει η τρόικα.

Εάν το κάνετε, γρήγορα θα δείτε το φως στο τέλος του τούνελ – ένα φως που έχει κρυφτεί για πάρα πολύ καιρό από την Γερμανία και τους γκάνγκστερ της τρόικα και την δική σας κυβέρνηση.

Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών WolfgangSchauble προσπαθεί ακόμα να μπλοφάρει τους Έλληνες και να εντυπωσιάσει τον υπόλοιπο κόσμο απειλώντας την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ. Κάθε υγιής κυβέρνηση θα μετέτρεπε αυτή την απειλή σε δική της πρωτοβουλία και θα εγκατέλειπε το απολιθωμένο τέρας που καλείτε Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με το ψευδές και απατηλό κοινό νόμισμα που καλείτε ευρώ. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα, στην Ελλάδα βασιλεύει η νοσηρότητα.

Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίνεται στην νοσηρότητα της τρόικα με νοσηρή υποτέλεια συγκεκριμένα με πλήρη συμμόρφωση – για την καταστροφή εκατομμυρίων αποστερημένων και σκλαβωμένων συμπατριωτών της. Κανείς δεν κραυγάζει, κανείς δεν φωνάζει, κανείς δεν επαναστατεί, κανείς δεν παίρνει τους δρόμους, κανείς δεν μπλοκάρει τους δρόμους, τις γέφυρες, τους σιδηροδρόμους για μέρες ή και βδομάδες, κανείς δεν εμποδίζει το συνεχιζόμενο εμπόριο των ξένων επιχειρηματιών με ότι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία της ΔΙΚΗ ΣΑΣ χώρας. Κανείς. Αυτό δεν είναι για να κατηγορήσουμε τον έλληνα που έχει να παλέψει για την στοιχειώδη επιβίωση, που έχει να βρει τρόπους για να θρέψει τα παιδιά και τις οικογένειες, αλλά το «κατηγορώ» απευθύνεται στη συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα και σε όλη την αφρόκρεμα της Ελλάδας, στα μίντια και στους βουλευτές που απλώς παρακολουθούν τον τρόμο -αλλά στέκονται παράμερα. Καμία δράση. Βλέποντας την Ελλάδα – τη ΔΙΚΗ ΣΑΣ χώρα, Λαέ της Ελλάδας!- να αιμορραγεί μέχρι θανάτου.

Χρειάζεται αφύπνιση, το πρόβλημα δεν είναι για χρέη και διασώσεις. Εάν σας λένε ότι η «κρίση χρέους» της Ευρώπης είναι λάθος της Ελλάδας και ότι μια νέα κρίση κυοφορείται εξαρτώμενη από το πόσο καλά η Ελλάδα θα συμμορφωθεί με τους κανόνες της επόμενης διάσωσης, είναι ένα εξωφρενικό ψέμα. Αυτή την κρίση μηχανεύτηκαν η ίδια η ευρωπαϊκή ολιγαρχία, οι διάφορες «GoldmanSachs» που καθοδηγούνται από την Αμερικάνική Κεντρική Τράπεζα, που διαχειρίζονται την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω του MarioDraghi, ενός πρώην στελέχους της GoldmanSachs, αυτοί ντεφάκτο διαχειρίζονται την ευρωπαϊκή οικονομία.

Γιατί θέλουν την Ελλάδα κάτω από τις μπότες τους; Επειδή θέλουν μια υποτελή Ελλάδα. Γιατί η Ελλάδα είναι σε μια εξαιρετικά στρατηγική γεωγραφική περιοχή στο σταυροδρόμι δύσης και ανατολής. Η Ελλάδα είναι μια χώρα του ΝΑΤΟ. Ίσως η δεύτερη πιο σπουδαία χώρα του ΝΑΤΟ, μετά την Τουρκία λόγω της στρατηγικής της θέσης. Δεν θέλουν η Ελλάδα να κυβερνάται από μια αριστερή κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αριστερά. Είναι τόσο νεοφιλελεύθεροι όσο φαίνονται. Οι κυρίαρχοι του πλανήτη θέλουν αλλαγή καθεστώτος -την καλή παλιά αλλαγή καθεστώτος που απειλεί όσους δεν γονατίζουν μπροστά στους κανόνες της δύσης. Ακριβώς τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς τα πίσω για να ευχαριστήσει τους κυρίους του χρήματος και να αφήσει το λαό της Ελλάδας να ταπεινώνεται και να κατακρημνίζεται σε βαθμό αθλιότητας.

Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες των Βρυξελλών είναι μια Ελλάδα που συμμορφώνεται, που ποτέ δεν θα αμφισβητήσει το ρόλο της στο ΝΑΤΟ, ποτέ δεν θα αμφισβητήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, ποτέ δεν θα αμφισβητήσει τις δεσμεύσεις στο ευρώ και ποτέ δεν θα αμφισβητήσει τη διείσδυση των ΗΠΑ στη Μεσόγειο πλούσια σε υποθαλάσσιους υδρογονάνθρακες και ορυκτά. Το ίδιο ισχύει, με την ευκαιρία, επίσης με την Ιταλία και την Ισπανία, επίσης παράλιες χώρες της Μεσογείου. Οι κυβερνήσεις τους ήδη με εξωτερική παρέμβαση (ΗΠΑ, Ε.Ε.) έχουν μεταμορφωθεί σε δεξιά, νεοφιλελεύθερα, συμμορφωμένα ανδρείκελα.

Η αδράνεια της ελληνικής ολιγαρχίας και της κυβέρνησης είναι ασυγχώρητες. Αυτό είναι σύνδρομο της Στοκχόλμης στα χειρότερά του. Υποταχτικοί στο δήμιο μέχρι να χωριστούν από το θάνατο. Κι ο θάνατος υπό την μορφή της ολικής καταστροφής, της ολικής λεηλασίας, της ολικής σκλαβιάς δεν είναι μακριά.

Λαέ της Ελλάδας, θέλετε να συνεχίσετε αυτόν τον δρόμο της υποδούλωσης από μια αρπακτική αυτοκρατορία που τελικά ελέγχει κάθε κίνηση που κάνετε;
Ή θέλετε να ανακτήσετε την κυριαρχία σας, το νόμισμά σας και να είστε αποδεσμευμένοι από τις υπαγορεύσεις των Βρυξελλών και να ξεκινήσετε από την αρχή, όπως ο ευγενής και σοφός ελληνικός λαός που έφερε την Δημοκρατία στον κόσμο περίπου 2500 χρόνια πριν; Σίγουρα η Ελλάδα έχει ακόμα οραματιστές και την σοφία να ξαναφτιάξει την Δημοκρατία. Θυμηθείτε, ενώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε την γεωγραφική μας θέση -το μέλλον είναι αναμφισβήτητα στην Ανατολή.

Ζήτω η Ελλάδα!
Ζήτω ο ελληνικός λαός!

 

(Από το κείμενο έχουν παραλειφθεί τμήματα τα οποία ενημερώνουν τους ξένους αναγνώστες για τις εξελίξεις στην Ελλάδα από το 2009 μέχρι σήμερα, που μας είναι εντελώς γνωστές).

Ο Peter Koenig είναι πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας από τον Καναδά.

 Πηγή: Αγγλικά globalresearch Ελληνικά Σχέδιο Β

μέσω  "seisaxthia"

Γιώργος Ν. Οικονόμου: Τα κόμματα είναι τα στηρίγματα ενός ολιγαρχικού αντιδημοκρατικού συστήματος

       

Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, ο συγγραφέας μιλά στον Δρόμο για την αποτυχία του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη για μια δημοκρατική αντιπρόταση

 

Το βιβλίο του Γιώργου Ν. Οικονόμου «Η αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Πλαίσιο για μια νέα πολιτική δράση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Εξάρχεια, προϊδεάζει ήδη από τον τίτλο για το περιεχόμενό του. Το πολιτικό σύστημα οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, πιστοποιώντας την παταγώδη αποτυχία του να διαχειριστεί τα σύγχρονα αδιέξοδα. Δεν πρόκειται για διαπιστώσεις κοινότυπες στον δημόσιο λόγο, γιατί αυτό που είναι πασιφανές για πολύ κόσμο, όχι μόνο συσκοτίζεται από την κυρίαρχη αφήγηση, αλλά απουσιάζει συνήθως και από τις διαπιστώσεις διανοούμενων, αλλά και οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι την ενοχή συνολικά του πολιτικού συστήματος για την ελληνική χρεοκοπία, την ανέδειξε η ανεξάρτητη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, ειδικά κατά την περίοδο 2010-2012, ενώ οργανωμένες δυνάμεις και κάθε λογής «πρωτοπορίες», προσηλωμένες στον οικονομισμό και τον συντεχνιασμό, μάλλον περί άλλων τύρβαζαν.

Η τοποθέτηση του Γιώργου Οικονόμου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Ο συγγραφέας αρνείται ότι τα κόμματα είναι πυλώνες της δημοκρατίας, αμφισβητεί άλλωστε ευθέως ότι το σημερινό σύστημα έχει οποιαδήποτε σχέση με τη δημοκρατία και αναζητά μια αντιπρόταση έξω από τα συστημικά πλαίσια. Δηλώνει σε σχέση με τις εξελίξεις μετά το 2012 ότι «η πολιτική δυναμική χειραγωγήθηκε σε εκλογική διαδικασία με συνέπεια την θριαμβευτική παλινόρθωση του συστήματος», ενώ εκτιμά ότι «για να ευδοκιμήσει ένα δημοκρατικό κίνημα θα πρέπει να έχει έναν σαφή διακριτό πολιτικό προσανατολισμό και μία σαφή μορφή αυτοοργάνωσης».

Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει βέβαια ότι οι εκτιμήσεις του Γιώργου Οικονόμου για ορισμένα άλλα, καθόλου δευτερεύοντα ή ασήμαντα, θέματα όπως αυτά της εξάρτησης-ανεξαρτησίας, του εθνικού ζητήματος και του ρόλου των ξένων δυνάμεων στο νεοελληνικό πρόβλημα, είναι σε εμφανώς διαφορετικό πλαίσιο από αυτό που προβάλλει η εφημερίδα μας. Ωστόσο, ο ανοιχτός διάλογος για τα ζητήματα αυτά, πέρα από κάθε αμφιβολία, συμβάλλει στην υπόθεση μιας δημοκρατικής διεξόδου.

Ο Γιώργος Ν. Οικονόμου έχει σπουδάσει Μαθηματικά, Μουσική και Φιλοσοφία. Αρθρογραφεί συχνά σε περιοδικά και εφημερίδες και είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων, μεταξύ των οποίων «Η άμεση δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη» (εκδόσεις Παπαζήση, 2007), «Πολυτεχνείο 1973» (Νησίδες, 2013) και «Μύθοι και πραγματικότητα για το Βυζάντιο» (Εξάρχεια, 2014), ενώ έχει συμμετάσχει και σε αρκετά συλλογικά έργα.

 
Την συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Παπαϊωάννου
 

Κύριε Οικονόμου, με το νέο σας βιβλίο υποστηρίζετε ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ότι η πλειοψηφία του κόσμου συμμερίζεται. Ποια δεδομένα όμως από αυτά που σας οδηγούν σε αυτήν τη διαπίστωση, αξιολογείτε εσείς ως πιο σημαντικά;

Τα δεδομένα είναι πολλά. Κατ’ αρχάς το αδιαμφισβήτητο γεγονός, που ζούμε όλοι, το ότι οδήγησε στη χρεοκοπία, η οποία πρέπει να σημειωθεί ότι είναι η έβδομη κατά σειρά χρεοκοπία στη νεοελληνική ιστορία. Τα μεγέθη που είχε να χειρισθεί το πολιτικό σύστημα ήταν γνωστά ακόμη και στους δευτεροετείς φοιτητές των Οικονομικών πανεπιστημιακών σχολών: δημοσιονομικό έλλειμμα, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, χρέος, κατανάλωση. Σε όλα αυτά απέτυχε παταγωδώς. Το πρώτο ήταν το μεγαλύτερο παγκοσμίως! Το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών, το μεγαλύτερο στην Ε.Ε. Το χρέος, το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ε.Ε. και η κατανάλωση, η μεγαλύτερη στην Ε.Ε. Όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν οδήγησαν στον υπερδανεισμό και στην υπερχρέωση. Επίσης άλλο δεδομένο είναι η γενικευμένη εξαχρείωση του κρατικού μηχανισμού με τη διαπλοκή, τη διαφορά και το πελατειακό καθεστώς. Οι λανθασμένες αποφάσεις έπαιξαν σημαντικό ρόλο, όπως η είσοδος στην Ευρωζώνη με ψευδή στοιχεία, η ανάληψη της Ολυμπιάδας που κόστισε ένα τεράστιο ποσό για τις αντοχές της χώρας, οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες που έφεραν την Ελλάδα πρώτη στην Ευρώπη και πέμπτη στον κόσμο! Επί πλέον η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος με τις διακυβερνήσεις των δύο κομμάτων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να επεξεργασθεί ένα νομικό και δικαιικό πλαίσιο πολιτικής κοινωνίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και να επιβάλλει τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας. Είναι το μόνο πολιτικό σύστημα στην Ευρώπη που δεν επέβαλε αυτόν τον διαχωρισμό. Όμως το ότι απέτυχε το πολιτικό σύστημα δεν σημαίνει ότι κατέρρευσε. Υπάρχει ακόμα αδιόρθωτο και άγριο για εξουσία και προνόμια.

Κάνετε λόγο για ένα κλειστό και κομματοκρατικό σύστημα. Πολλοί εκλαμβάνουν κάθε απόπειρα κριτικής της «κομματοκρατίας» ως αντιδημοκρατική. Ποια είναι η δική σας γνώμη;

Υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη πως τα κόμματα είναι στοιχεία της δημοκρατίας, ενώ αυτά είναι απλώς οι πυλώνες του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος. Η δημοκρατία έχει τα εξής βασικά στοιχεία: την άμεση συμμετοχή των ατόμων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στη δημιουργία και την εφαρμογή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας. Αυτές οι αρχές πραγματοποιούνται σε θεσμούς όπως η Συνέλευση των πολιτών και η κλήρωση των εκτελεστικών και δικαστικών αρχόντων, οι οποίοι είναι ανακλητοί ανά πάσα στιγμή. Αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχουν καθόλου στο κομματοκρατικό σύστημα, με συνέπεια αυτό να είναι ολιγαρχικό. Οι ολίγοι κυβερνούν, λαμβάνουν τις αποφάσεις, θεσπίζουν τους νόμους ανεξέλεγκτα, χωρίς διαφάνεια, χωρίς συμμετοχή της κοινωνίας. Τα κόμματα είναι τα στηρίγματα και οι εκφραστές αυτού του ολιγαρχικού αντιδημοκρατικού συστήματος, συνεπώς η κριτική στα κόμματα είναι κριτική στο ολιγαρχικό σύστημα. Άλλωστε όπως έχει αποδείξει από την αρχή του 20^ου αιώνα ο κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Μίχελς όλα τα κόμματα των αριστερών συμπεριλαμβανομένων, έχουν ολιγαρχική γραφειοκρατική δομή: διευθύνονται από τον αρχηγό του κόμματος και ένα καθοδηγητικό κέντρο ολίγων ατόμων, ενώ τα μέλη και οι οπαδοί ακολουθούν και υπακούουν στις άνωθεν γραμμές και ντιρεκτίβες. Και όταν το κόμμα γίνει κυβέρνηση όλα αποφασίζονται πάλι από το στενό περιβάλλον του αρχηγού, όπως λ.χ. γίνεται τώρα στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ.

Υποστηρίζετε ότι οι ρίζες του σημερινού πολιτικού και κοινωνικού προβλήματος δεν μπορούν να αναζητηθούν στην «ξενοκρατία», αλλά στις εσωτερικές παθογένειες. Ωστόσο, δεν είδαμε διαχρονικά, αλλά και ιδιαιτέρως την τελευταία περίοδο, την ελληνική ολιγαρχία και κομματοκρατία να συμφύεται με αυτή την «ξενοκρατία»; Και επίσης, η τροϊκανή επιτροπεία δεν συνδέεται με την ολοένα και πιο βαθιά αντιδημοκρατική εκτροπή στο εσωτερικό;

Ο όρος «ξενοκρατία» που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από την Αριστερά και τους εθνικιστές συγκαλύπτει την πραγματική κατάσταση και αποπροσανατολίζει την πολιτική δράση. Για ό,τι έχει γίνει ένοχο είναι το πολιτικό σύστημα και η άρχουσα ελίτ, όπως φαίνεται από μερικά παραδείγματα.

Την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν την επέβαλε η Γερμανία, η Γαλλία, ούτε οι ΗΠΑ, αλλά τα δύο μεγάλα κόμματα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ) και η άρχουσα οικονομική τάξη με την υποστήριξη των ΜΜΕ. Είναι γνωστό ότι ο Κ. Καραμανλής Α΄, πίεζε προς όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να κάμψει αρνήσεις, δυσπιστίες και σκεπτικισμούς.

Επίσης, η εγχώρια πολιτική και οικονομική ιθύνουσα τάξη θέλησαν και επεδίωξαν από τη δεκαετία του ’90 την είσοδο στην ευρωζώνη και μάλιστα με ψευδή και παραποιημένα στοιχεία, δεν τους εξεβίασε κανείς Αμερικανός ή Ευρωπαίος.

Οι ίδιες ελίτ επίσης επέλεξαν, χωρίς να τις υποχρεώσει κανείς, ήδη από το 1988 να αναλάβουν την ηλίθια και καταστρεπτική Ολυμπιάδα και το κατάφεραν το 1997 για τους Ολυμπιακούς του 2004, με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς! Μάλιστα ο Κ. Καραμανλής Α΄ έκανε πρόταση να γίνει η Ελλάς μόνιμος τόπος διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων! Στο βιβλίο μου υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα μείζονα και ελάσσονα.

Το γεγονός τώρα ότι από το 2010 το πολιτικό σύστημα υπακούει στην τρόικα, είναι άμεσο επακόλουθο της ανικανότητας και των λανθασμένων επιλογών του. Εάν είσαι ανήλικος, ανεύθυνος και ανίκανος να χειρισθείς τα του οίκου σου τότε επεμβαίνουν οι κηδεμόνες και οι επίτροποι για να σε διορθώσουν και να ζητήσουν τα δανεικά. Δανεικά και αγύριστα στις διεθνείς σχέσεις δυστυχώς δεν υπάρχουν, δηλαδή πολύ απλά δεν υπάρχουν κορόιδα που θα χρηματοδοτούν τη σπατάλη, τη διαφθορά, το πελατειακό καθεστώς, την ασύστολη κατανάλωση και τον εύκολο πλουτισμό των επιτηδείων και των λαμόγιων.

 

Η χρεοκοπία δεν σχετίζεται μόνο με τους πολιτικούς, αλλά και με τους κοινωνικούς θεσμούς και εκτείνεται στις περιοχές των αξιών και του πολιτισμού με την ευρύτερη έννοια. Στην πολιτική συζήτηση, συνήθως κυριαρχεί είτε ένας οικονομισμός που αγνοεί αυτή την πλευρά, είτε κάποιες γενικόλογες αναφορές περί αξιών και ηθικής. Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι πραγματικές διαστάσεις του θέματος;

Εκτός από το οικονομικό και το πολιτικό πλαίσιο, χρεοκόπησε και το ιδεολογικό αξιακό. Η κύρια ιδεολογία τόσο του συστήματος όσο και της κοινωνίας ήταν ο θυματικός εθνικισμός, η στείρα αρχαιολατρία, η θρησκευτική πίστη, ο ατομισμός, ο εγωισμός, ο εύκολος πλουτισμός, ο κρατισμός, ο κομματισμός, η κατανάλωση, η τηλεθέαση, τα θεάματα και η φτηνή διασκέδαση. Η οικονομική χρεοκοπία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και πολιτισμικής χρεοκοπίας. Οπότε το βασικό που πρέπει να τεθεί ως προτεραιότητα δεν είναι ο οικονομικός παράγοντας (οικονομισμός), αλλά ο πολιτικός και ο πολιτισμικός. Δηλαδή χρειάζεται πρωτίστως η πολιτική και η πολιτισμική αλλαγή. Ο οικονομισμός είναι κατάλοιπο της κακής μαρξιστικής κληρονομιάς.

Το πολιτικό σύστημα αμφισβητήθηκε έντονα και έμπρακτα, ιδιαίτερα στα χρόνια 2010-2012, περίοδο κατά την οποία θα λέγαμε ότι ο υπαρκτός κοινωνικός ριζοσπαστισμός αναπτύχθηκε σε μαζική κλίμακα, για να υποστεί αρκετές κατεργασίες στην συνέχεια. Ο διπολισμός Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ που κυριάρχησε στην πορεία και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, οδήγησαν τελικά σε μια προσωρινή συστημική παλινόρθωση;

Η έντονη και ριζική κοινωνική αμφισβήτηση του συστήματος κατά την περίοδο 2011-2012 είχε ως αποτέλεσμα την απαξίωσή του και την αλλαγή του πολιτικού τοπίου. Ειδικά οι συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος το Καλοκαίρι του 2011 έθεσαν νέες παραμέτρους στην πολιτική. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να γίνει κυβέρνηση, κατόρθωσε με κατάλληλες κινήσεις λαϊκισμού, δημαγωγίας, ασύστολων ψευδών και απατηλών ελπίδων να αποπροσανατολίσει τη ριζική αμφισβήτηση και να σφετερισθεί εν τινι μέτρω τη δυναμικότητα των κινητοποιήσεων. Έτσι η πολιτική δυναμική χειραγωγήθηκε σε εκλογική διαδικασία με συνέπεια την θριαμβευτική παλινόρθωση του συστήματος μέσω και της απαράδεκτης συμμαχίας με τον εθνικιστή ψεκασμένο. Το πιο θλιβερό είναι η συναίνεση των παλιών αριστερών στη συμμαχία αυτή.

 

Επισημαίνετε την ανάγκη να αλλάξει όχι μόνο το μοντέλο διακυβέρνησης, αλλά και το ιδεολογικό και σημασιακό πλαίσιο που κυριάρχησαν επί δεκαετίες. Μια τέτοια αλλαγή δεν έχει σημαντικές προϋποθέσεις σε υποκειμενικό επίπεδο; Μέσα από τι είδους διαδικασίες θα μπορούσαν αυτές να διαμορφωθούν;

Για την αλλαγή αυτή χρειάζεται προσπάθεια από τα υγιή τμήματα της κοινωνίας για ένα γενικευμένο Διαφωτισμό που θα αγκαλιάσει όλους τους τομείς. Βασικοί άξονες του απαιτούμενου Διαφωτισμού θα είναι η έλλογη επιχειρηματολογία, η κριτική του κυρίαρχου ιδεολογικού πλαισίου, ήτοι ο απεγκλωβισμός από βυζαντινισμούς και αυταρχισμούς, από τα πάσης φύσεως ιδεολογήματα – ελληνοκεντρικά, εθνοκεντρικά, θρησκειοκεντρικά. Ο στόχος της κριτικής θα είναι οι εθνικιστικές και θρησκευτικές αντιλήψεις, οι οποίες καθιέρωσαν τον προσδιορισμό της νεοελληνικής «ταυτότητας» με βάση φυλετικά και πολιτιστικά στοιχεία (θρησκεία, γλώσσα, «διαχρονική» παρουσία του περιβόητου «ελληνισμού»). Αντί γι’ αυτά θα πρέπει να αναδειχθούν οι πολιτικές και οι ανθρωπιστικές αξίες, οι θεσμοί και οι αρχές της πολιτικής κοινωνίας, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες ατόμων και συλλογικοτήτων, οι θεμελιώδεις σημασίες της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής στα κοινά, της από κοινού συζήτησης, διαβούλευσης και δράσης, της απομεγέθυνσης, της προστασίας του περιβάλλοντος, της ισότητας, της ελευθερίας, της άμεσης δημοκρατίας και της αυτονομίας.

Υποστηρίζετε ότι η μόνη λύση θα μπορούσε να προέλθει από νέα πολιτικά κινήματα από τα κάτω. Αυτά όμως θα πρέπει να αναμετρηθούν με κορυφαία ζητήματα όπως αυτά για τα οποία συζητήσαμε ήδη. Η λύση δεν φαίνεται να είναι ούτε κάποιο κόμμα που θα τα «καθοδηγήσει», ούτε βεβαίως η επένδυση στον κυβερνητισμό που έδειξε τα όριά της. Πώς βλέπετε τα περιεχόμενα και τις μορφές αυτών των κινημάτων και πώς διασυνδέονται τα κοινωνικά και τα πολιτικά χαρακτηριστικά τους;

Για να ευδοκιμήσει ένα δημοκρατικό κίνημα θα πρέπει να έχει έναν σαφή διακριτό πολιτικό προσανατολισμό και μία σαφή μορφή αυτοοργάνωσης. Αυτό σημαίνει την ύπαρξη αρχικώς μίας κίνησης που να έχει οριοθετηθεί σε σχέση με τα κόμματα, των αριστερών συμπεριλαμβανομένων, και να μην εγκλωβισθεί ξανά σε κομματικές υποσχέσεις και αριστερές ιδεολογίες. Η κίνηση αυτή, δεν θα είναι κόμμα, θα είναι ανεξάρτητη και αυτόνομη από όλα τα κόμματα, θα στηρίζεται στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της ισότιμης συμμετοχής, της κυριαρχίας των γενικών συνελεύσεων, των αιρετών και κληρωτών εκτελεστικών οργάνων, της ανακλητότητάς τους, της πλήρους διαφάνειας και της αντιγραφειοκρατικής δομής. Η κίνηση αυτή θα αναδείξει τη δημοκρατική αντιπρόταση, θα έχει ως σκοπό τη διάδοση των αρχών, ιδεών και πρακτικών της άμεσης δημοκρατίας, με όλους τους τρόπους που θα κριθούν πρόσφοροι από τις γενικές συνελεύσεις και απώτερο στόχο να συμβάλει στη δημιουργία του πολιτικού-κοινωνικού κινήματος για τις απαιτούμενες δημοκρατικές αλλαγές.

Κυρίως θα ξεκαθαρίσει στην κοινωνία τι είναι το σημερινό σύστημα -τον ολιγαρχικό του χαρακτήρα-, τον αντιδημοκρατικό ρόλο των κομμάτων, καθώς επίσης τι είναι η δημοκρατία, και την πορεία, τον δρόμο, προς τη δημοκρατία. Η άμεση δημοκρατία είναι κυρίως δρόμος, άνοιγμα δρόμου και καθορισμός πορείας. Περί αυτών των ζητημάτων υπάρχει μεγάλη σύγχυση σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Εδώ έγκειται το διαφωτιστικό μέρος της κίνησης αυτής: η διάδοση, η κίνηση των δημοκρατικών ιδεών. Οι ιδέες, όπως και οι μηχανές, δεν έχουν καμία αξία αν δεν μπουν σε κίνηση. Οι δημοκρατικές ιδέες πρέπει να εκφρασθούν και να διαδοθούν σε όσον το δυνατόν ευρύτερα στρώματα, έτσι ώστε να αποτελέσουν μία κοινωνική-πολιτική δύναμη^. θα πρέπει να βρουν μία μόνιμη έκφραση στον κεντρικό πολιτικό χώρο, από τον οποίο μέχρι στιγμής απουσιάζουν.

Όσον αφορά το πολιτικό μέρος, η κίνηση αυτή θα εργασθεί λ.χ. στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα Πανεπιστήμια για τη δημιουργία συνελεύσεων, οι οποίες είναι η απαραίτητη βάση για την αλλαγή και τη δημοκρατία. Η αυτόνομη δράση των ανθρώπων είναι η προϋπόθεση τόσο για την έξοδο από τη γενικευμένη χρεοκοπία όσο και για την ίδρυση της δημοκρατίας.

www.e-dromos.gr

Δεν ξέρουν τι θα πει καημός…

Του Ηλία Αλεξανδρή

Τους βλέπεις καθημερινά στο χαζοκούτι, τους ακούς να επαναλαμβάνονται στις συζητήσεις που αναπαραγάγουν την κυρίαρχη προπαγάνδα…
Οι «πολιτικά ορθοί» δημοσιογράφοι – δημοσιολόγοι, οι τηλεπωλητές της πολιτικής ξεφτίλας και της δυστυχίας μας μαζί με τους πωλητικούς μας… που πάντα μιλούν για εμάς χωρίς εμάς και κυρίως… εναντίον μας! Και οι δυο «συντεχνίες» σε πλήρη αρμονία κατατρομοκράτησης και συκοφάντησης κάθε έννοιας λογικής…

Αυτοί και εμείς… Η «Εξουσία» και ο «λαουτζίκος»!
Αυτοί, είτε γραβατωμένοι λιμοκοντόροι, είτε «αντάρτες της πορδής» με τις πλάτες του μπαμπά, οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος. Μαθημένοι να τρώνε από τα έτοιμα και στις ελιτίστικες συναναστροφές τους, φιλάρεσκοι και φιλόδοξοι «βουτυρομπεμπέδες» με σπουδές στα «καλά σχολεία», στην Ελλάδα, στο εξωτερικό ή και στα δύο. Μπορεί να μην ξέρουν να δέσουν τα κορδόνια τους αλλά σίγουρα μπορούν να σου μιλήσουν ώρες ατέλειωτες για θεωρίες και ιδεολογήματα για «το καλό σου» που φυσικά δεν δοκίμασαν ποτέ στον εαυτό τους ή που πάντα φροντίζουν να μην τους αφορούν…
Έχουν τις καβάντζες τους αυτοί… Έχουν και ισχυρούς «φίλους» ή και αφεντικά…
Και εμείς να μετράμε μια ζωή τα «ψιλά μας» για να δούμε αν φτάνουν για να…
ζήσουμε την επόμενη στιγμή. Να δουλεύουμε, όπου και όταν βρούμε, για να καλύψουμε τις «τρύπες» που με έναν διαβολεμένο τρόπο συνεχώς αυξάνουν… Να «κλέβουμε» συνεχώς χρόνο από την κανονική ζωή μας για να προλάβουμε, πότε το σχολείο, πότε την δουλειά, πότε τις σπουδές, πότε την λήξη του λογαριασμού.
Μια ζωή αγώνας δρόμου με τις προθεσμίες… Να χουμε για περιουσία μας το χαμόγελό μας, το κουράγιο μας και το φιλότιμό μας. Και για επενδύσεις τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας και τη στάση ζωής μας.

Αυτοί να μιλούν για δυσκολίες και να εννοούν τις λίγες φορές που χρειάστηκε να φορέσουν κάτι που δεν ήταν αρκετά επώνυμο, τις φορές που χρειάστηκε να κάνουν κάτι οι ίδιοι για «πάρτη» τους, που συμβίβασαν την καλοζωία τους με μια νότα περιπέτειας…

Κι εμείς που όταν μιλάμε για δυσκολίες θυμόμαστε ρούχα πολυφορεμένα, λιωμένα πάνω μας, που έπρεπε διαρκώς να κάνουμε πράγματα οι ίδιοι και σπανίως για «πάρτη» μας, που στριμώξαμε την ζωή μας μέσα από απανωτές περιπέτειες και λίγες νότες καλοζωίας… που αποτολμήσαμε να πούμε ευτυχία.

Αυτοί που έχουν για δικαιοσύνη τα συμφέροντά τους.
Κι εμείς που έχουμε για δικαιοσύνη τις ανάγκες μας.

Αυτοί δεξιοί από τζάκια και φραγκάτοι ή «σαλωνάτοι» αριστεροί, κομματικά παιδιά κάθε λογής σωλήνα δεξιού ή αριστερού…
Κι εμείς μια ζωή στο ρίσκο…

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πως μπορούν αυτοί να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, πως γίνεται να κοιτάζονται στον καθρέφτη τους χωρίς να αισθάνονται τύψεις, ενοχές ή ντροπή. Μα γρήγορα κατάλαβα πως δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες. Όπως δεν έχουν συνείδηση, μπέσα, ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια, πατρίδα…

Άλλα τους έμαθε να θέλουν ο «κύκλος» τους. Δεν μπορούν, διάολε, να θέλουν αυτοί ότι και ο λαουτζίκος. Δεν μπορούν να σκέφτονται τους άλλους… Αυτοί είναι οι «νικητές», οι δυνατοί, οι αδίστακτοι… και οι άλλοι -εμείς- τα «κορόιδα»…

Δεν τους άκουσα μια φορά να λένε τη λέξη «καημός». Είναι δύσκολη λέξη και δεν έχει νόημα για δαύτους…

Γιατί καημός θα πει να αγωνίζεσαι μια ζωή για τα αυτονόητα. Να θέλεις, να μπορείς και να μην σε αφήνουν… Να ‘σαι το σύνηθες υποζύγιο και πάντα να φταις τάχα εσύ. Καημός θα πει να μην μπορείς να έχεις τα βασικά -ούτε εσύ, ούτε όσοι αγαπάς. Να πρέπει να δουλεύεις μες την παγωνιά με ματωμένα χέρια ή άρρωστος, γιατί δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή. Να πρέπει να ξενυχτάς για να μελετήσεις και να δουλεύεις για να μπορείς να ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο. Καημός θα πει να παλεύεις για να μην συνεχίσεις να ζεις μέσα στην αδικία… Για αυτό ο καημός έχει βαθιές ρίζες μέσα μας.

Αυτούς τους είδα όμως να μιλάνε για «νταηλίκια», να μιλάνε με επιτηδευμένες εκφράσεις του συρμού και να πουλάνε ψευτομαγκιά ακόμα και μέσα στο «μαγαζί» τους το κοινοβούλιο ή στις εκπομπές τους…
Και είναι λογικό. Γιατί το «νταηλίκι» κολλάει γάντι με την εγωπάθεια τους και τον φιλοτομαρισμό τους, πως να το κάνουμε! Το νταηλίκι είναι εγωιστικό, είναι το «με το έτσι θέλω», «το έτσι γουστάρω» δηλαδή. Για αυτό είναι και εξόχως φασιστικό!

Πως απαντάμε εμείς σε αυτά τα νταηλίκια; Τα τελευταία χρόνια βλέπω πολλούς γύρω μου να λένε ότι έχουν καημό, αλλά στην πραγματικότητα να τους έχει κυριέψει το γινάτι. Κι όπως λέει ο σοφός λαό μας «το γινάτι βγάζει μάτι!».

Γιατί το γινάτι είναι εγωισμός, πείσμα, θυμός και δίψα για αντεκδίκηση που εύκολα μετατρέπεται σε νταηλίκι και τυφλή βία, η οποία όμως ξεθυμαίνει γρήγορα και αφήνει πίσω της διχόνοια.
Κι αν όλους μας ενώνει ο καημός, αν αφήσουμε το γινάτι των λίγων να μας παρασύρει μπορεί την πιο κρίσιμη στιγμή να χάσουμε τον δίκιο για το οποίο παλεύουμε.

Στα νταηλίκια όσων καταστρέφουν τις ζωές μας και στα γινάτια μερικών που λένε ότι είναι δίπλα μας αλλά πάντα είναι από πίσω, η απάντηση μας πρέπει να συνεχίσει να είναι η συλλογική δράση, η αλληλεγγύη μας, η ανθρωπιά μας και η αγάπη μας για τον λαό και την πατρίδα.
Για να βρουν δικαίωση οι καημοί μας και να γίνουν θαύματα τα όνειρά μας.

 

Υ.Γ. Μεγαλείο είναι να προσφέρεις αυτό που σου λείπει, όχι να αρπάζεις και να κρατάς αυτό που δεν σου ανήκει…Σπουδαίος είσαι όταν απαιτείς όσα σου ανήκουν, όχι όταν παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου… Αυτό είναι προδοσία. Και μάλιστα, πρώτα προς τον ίδιο σου τον εαυτό…

seisaxthia.wordpress.com

Όταν έρχεται το Τίποτα

 Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

«Και να του πεις για τις κακοήθειες», λέει.  «… για τις φλεγμονές στους λεμφαδένες», διορθώνει. Σοκ. Αίφνης εισβάλλει το Τίποτα. Θέλεις κάπου να κρατηθείς. Να εξοικειωθείς με την ανυπαρξία. Μπορεί, όμως, η ύπαρξη να οικειωθεί την άρνησή της; Το παράλογο βρίσκεται στην αντινομία της ύπαρξης και της ανυπαρξίας. Ποιο τάχα μπορεί να είναι το νόημα της ζωής ενός αυριανού νεκρού; Η υπεκφυγή-ελπίδα μιας άλλης ζωής ή η μεταθανάτια δικαίωση στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας; Το παράλογο του κόσμου είναι συγκεντρωμένο εδώ. Δεν θέλω να μπω στο λούκι. Κάθομαι σ’ ένα καφέ απέναντι απ’ την «πύλη». Κοιτάζω. Μετά από λίγο μπαίνω. Εδώ η ελπίδα χιμάει από το βλέμμα, γυρεύοντας να κρατηθεί όπου βρει. Είναι γύρω στα 45, με μακριά μαλλιά και γένια. Δεν με κοιτάει, απευθύνεται γενικά: «Το 2008 μου είπαν ότι έχω μερικούς μήνες ζωής και είμαι ακόμα εδώ», λέει. Εξυπηρετεί τους πάντες. Επικαλείται το Χριστό. «Δεν πρέπει να το σκέφτεσαι», ξαναλέει, «αυτή είναι η θεραπεία». «Η πίστη σου σέσωκέ σε», συλλογιέμαι. Ακόμα και οι Πραγματιστές αποδέχονται τη θρησκεία σ’ αυτές τις συνθήκες. Μόνο σ’ αυτές. Σοφό πράγμα η θρησκεία. Φάρμακο και φαρμάκι, κατά περίπτωση.  Αλλά αν δεν μπορείς να πιστέψεις στο Χριστό ούτε καν σαν αντάρτη; Πώς θα ξεπεράσεις τη συνειδητοποίηση του τίποτα;  

«Η παράλογη συνείδηση πρέπει να ξεπεραστεί. Δεν υπαγορεύει αφ’ εαυτής κανένα κανόνα δράσης. Υποθάλπει, όμως, την ανταρσία. Και αυτή τη γελοία λογική που θέτει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με ολόκληρη τη δημιουργία, πρέπει να την υποβοηθήσουμε, αποδεχόμενοι την ανυπαρξία λογικής στον κόσμο που μας περιβάλλει. «Ζην, σημαίνει να ζεις το παράλογο», να ζεις χωρίς επαύριο, να απολαμβάνεις τη στιγμή και με όλες σου τις αισθήσεις να απολαμβάνεις τον πλούτο του κόσμου. Αλλά το ζήτημα είναι να ζεις σκεπτόμενος. Και «Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να κατευθύνω τη συνείδησή μου, να δημιουργώ με κάθε ιδέα και με κάθε εικόνα, όπως ο Προυστ, έναν τόπο προνομιακό…» (Ο Μύθος του Σίσυφου).» Αυτά έγραφα προ καιρού με αφορμή τα λόγια του Καμύ. Όμως τίποτα δεν ισχύει όταν δεν έχεις κυριολεκτικά καθόλου χρόνο, όταν όλα αυτά είναι «μπούρου μπούρου, μπούρδες», όπως τα χαρακτηρίζει ο 45χρονος καρκινοπαθής, δίπλα μου, που βιώνει το θαύμα της επιβίωσης.

Πρέπει να το πω: Εδώ πραγματικά ο πόνος κάνει τους πάντες άρχοντες ευγένειας και καλοσύνης. Όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Όλοι γλυκείς. Πιο γλυκός απ’ όλους ο γιατρός που μου διέγνωσε «καλοήθεια», έστω κι αν πρέπει να σιγουρευτούμε!

www.artinews.gr