«Και να του πεις για τις κακοήθειες», λέει. «… για τις φλεγμονές στους λεμφαδένες», διορθώνει. Σοκ. Αίφνης εισβάλλει το Τίποτα. Θέλεις κάπου να κρατηθείς. Να εξοικειωθείς με την ανυπαρξία. Μπορεί, όμως, η ύπαρξη να οικειωθεί την άρνησή της; Το παράλογο βρίσκεται στην αντινομία της ύπαρξης και της ανυπαρξίας. Ποιο τάχα μπορεί να είναι το νόημα της ζωής ενός αυριανού νεκρού; Η υπεκφυγή-ελπίδα μιας άλλης ζωής ή η μεταθανάτια δικαίωση στο όνομα μιας μεγάλης ιδέας; Το παράλογο του κόσμου είναι συγκεντρωμένο εδώ. Δεν θέλω να μπω στο λούκι. Κάθομαι σ’ ένα καφέ απέναντι απ’ την «πύλη». Κοιτάζω. Μετά από λίγο μπαίνω. Εδώ η ελπίδα χιμάει από το βλέμμα, γυρεύοντας να κρατηθεί όπου βρει. Είναι γύρω στα 45, με μακριά μαλλιά και γένια. Δεν με κοιτάει, απευθύνεται γενικά: «Το 2008 μου είπαν ότι έχω μερικούς μήνες ζωής και είμαι ακόμα εδώ», λέει. Εξυπηρετεί τους πάντες. Επικαλείται το Χριστό. «Δεν πρέπει να το σκέφτεσαι», ξαναλέει, «αυτή είναι η θεραπεία». «Η πίστη σου σέσωκέ σε», συλλογιέμαι. Ακόμα και οι Πραγματιστές αποδέχονται τη θρησκεία σ’ αυτές τις συνθήκες. Μόνο σ’ αυτές. Σοφό πράγμα η θρησκεία. Φάρμακο και φαρμάκι, κατά περίπτωση. Αλλά αν δεν μπορείς να πιστέψεις στο Χριστό ούτε καν σαν αντάρτη; Πώς θα ξεπεράσεις τη συνειδητοποίηση του τίποτα;
«Η παράλογη συνείδηση πρέπει να ξεπεραστεί. Δεν υπαγορεύει αφ’ εαυτής κανένα κανόνα δράσης. Υποθάλπει, όμως, την ανταρσία. Και αυτή τη γελοία λογική που θέτει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με ολόκληρη τη δημιουργία, πρέπει να την υποβοηθήσουμε, αποδεχόμενοι την ανυπαρξία λογικής στον κόσμο που μας περιβάλλει. «Ζην, σημαίνει να ζεις το παράλογο», να ζεις χωρίς επαύριο, να απολαμβάνεις τη στιγμή και με όλες σου τις αισθήσεις να απολαμβάνεις τον πλούτο του κόσμου. Αλλά το ζήτημα είναι να ζεις σκεπτόμενος. Και «Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να κατευθύνω τη συνείδησή μου, να δημιουργώ με κάθε ιδέα και με κάθε εικόνα, όπως ο Προυστ, έναν τόπο προνομιακό…» (Ο Μύθος του Σίσυφου).» Αυτά έγραφα προ καιρού με αφορμή τα λόγια του Καμύ. Όμως τίποτα δεν ισχύει όταν δεν έχεις κυριολεκτικά καθόλου χρόνο, όταν όλα αυτά είναι «μπούρου μπούρου, μπούρδες», όπως τα χαρακτηρίζει ο 45χρονος καρκινοπαθής, δίπλα μου, που βιώνει το θαύμα της επιβίωσης.
Πρέπει να το πω: Εδώ πραγματικά ο πόνος κάνει τους πάντες άρχοντες ευγένειας και καλοσύνης. Όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Όλοι γλυκείς. Πιο γλυκός απ’ όλους ο γιατρός που μου διέγνωσε «καλοήθεια», έστω κι αν πρέπει να σιγουρευτούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου