Αντιμέτωπος με έναν σχεδόν επαναστατικό αναβρασμό, που όμοιό του δεν έχει γνωρίσει η Γαλλία εδώ και μισό αιώνα, ο Εμανουέλ Μακρόν προσπάθησε να καλμάρει το κλίμα κάνοντας ορισμένες μικρές οικονομικές παραχωρήσεις, σχετικά με τον κατώτερο μισθό, τη φορολόγηση των συντάξεων και των υπερωριών και τις ασφαλιστικές εισφορές. Αυξάνει λίγο τον κατώτερο ατομικό μισθό, όχι σε βάρος των εργοδοτών, αλλά σε βάρος εμμέσως του κοινωνικού μισθού, μέσω περικοπής των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία. Και αρνείται πάντα τη φορολόγηση του πλούτου και την επιβάρυνση των επιχειρήσεων.
Μόνο που ο Γάλλος Πρόεδρος είναι μονίμως πίσω από την πραγματικότητα, όπως στην εποχή της ήταν και η Μαρία Αντουανέτα. Κάνει οικονομικές παραχωρήσεις όταν η εξέγερση έχει ήδη πάει πιο πέρα, θέτοντας όλο και περισσότερο θέμα γενικής οικονομικής πολιτικής και πολιτικού καθεστώτος.
Βέβαια, έστω και μικρές, οι παραχωρήσεις είναι ταυτόχρονα πολύ μεγάλες. Είκοσι χρόνια παλεύουν τα συνδικάτα και δεν πετυχαίνουν τίποτα. Είναι, μετά την κατάργηση του φόρου στα καύσιμα, η δεύτερη νίκη των Κίτρινων Γιλέκων σε έναν μήνα, απέναντι σε έναν Πρόεδρο που δεν έκανε μέχρι τώρα ούτε μισό πόντο πίσω και ήταν αδιάλλακτος στην επιβολή των «Μεταρρυθμίσεων», όπως ονομάζεται διεθνώς στην εποχή μας, ο κανιβαλισμός του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους.
Γράφουμε αυτό το άρθρο την επαύριο αυτών των ανακοινώσεων και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη συνέχεια των γεγονότων. Από τις πρώτες αντιδράσεις που έχουμε υπόψιν μας, η πλειοψηφία των Γάλλων δεν έχει πεισθεί από τον Μακρόν, παραμένει όμως διχασμένη για το αν πρέπει ή όχι να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις, που έχουν ήδη λάβει μορφή γενικής επαναστατικής εξέγερσης.
Στα μπλόκα των δρόμων επικρατεί τώρα ατμόσφαιρα γιορτής και ευδαιμονίας, που θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη μαζική χαρά, ευδαιμονία θα ήταν καλύτερα να πούμε, του πληθυσμού που σημάδεψε την επανάσταση του Μάη του 1968 (ή σε έναν βαθμό και την εκλογική νίκη του Φρανσουά Μιτεράν το 1981). Τηρουμένων των αναλογιών, οι επαναστάσεις είναι, για τις κοινωνίες, ότι ο ρομαντικός έρωτας για τους ανθρώπους.
Αντίθετα, στα Υπουργεία και στις έδρες των κομμάτων, επικρατεί ατμόσφαιρα «τέλους βασιλείας» με τους Υπουργούς και τους συνεργάτες τους να μαζεύουν φακέλους και τυχόν επιβαρυντικά στοιχεία.
Πανικόβλητες από την εξέλιξη των πραγμάτων, οι κορυφές της πραγματικής εξουσίας φαίνεται να είναι ακόμα διχασμένες ανάμεσα σε αυτούς που σπρώχνουν τον Μακρόν στην εκτεταμένη χρήση αστυνομικής ή και στρατιωτικής βίας, με χρήση ακόμα και πρωτοφανών μυστικών παραλυτικών υπερόπλων, που έχει αναπτύξει και διαθέτει φαίνεται στα οπλοστάσιά της η γαλλική αστυνομία, σε μια επανάληψη του δικτατορικού προηγούμενου του Ναπολέοντα Γ’ και σε όσους σπρώχνουν τον Πρόεδρο στην έξοδο.
Καθώς γράφουμε αυτό το άρθρο, την επαύριο των ανακοινώσεων, δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τον άμεσο αντίχτυπό τους, αν δηλαδή θα οδηγήσουν σε υποχώρηση των κινητοποιήσεων ή θα αποδειχθούν «πολύ λίγο, πολύ αργά».
Ότι όμως κι από τα δύο κι αν γίνει, η κρίση δεν έχει τελειώσει. Τώρα αρχίζει και έχει ακόμα πολλά στάδια και φάσεις να διαβεί. Ανεξάρτητα από την άμεση και μεσοπρόθεσμη συνέχεια, μπορούμε ήδη να πούμε με σιγουριά ότι τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Ήδη άλλωστε, η αιματοβαμμένη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο απαγόρευσε την πώληση στη χώρα κίτρινων γιλέκων, ενώ αυτά έκαναν την εμφάνισή τους όχι μόνο στο Βέλγιο και την Ολλανδία, αλλά ακόμα και στο Ιράκ και την Μπουρκίνα Φάσο!
Επιβεβαιώνοντας τον κομβικό ρόλο της για τη σύγχρονη Ευρώπη, η χώρα του Βολταίρου, του Καρτέσιου και του Ροβεσπιέρου, εγκαινιάζει τώρα την αρχή ενός πολέμου των Τάξεων στην Ευρώπη, μέσα στο ίδιο το κέντρο του δυτικού Καπιταλισμού, του συστήματος δηλαδή που παραμένει κυρίαρχο στον Πλανήτη και, εξελισσόμενο από Νεοφιλελεύθερο σε Ολοκληρωτικό, απειλεί την ανθρωπότητα με κοινωνικό, πολεμικό και κοινωνικό Ολοκαύτωμα.
Είναι ένας πόλεμος του Λαού εναντίον της όλο και πιο παγκοσμιοποιημένης Ολιγαρχίας του Χρήματος και των συνοδοιπόρων της, των πολιτικών και των κοινωνικών στηριγμάτων τους σε κάθε χώρα, η τελική έκβαση του οποίου θα έχει αποφασιστική σημασία για το μέλλον, αν όχι για την επιβίωση της ανθρωπότητας.
ΥΓ: Είχαμε τελειώσει αυτό το άρθρο, όταν πληροφορηθήκαμε την “τρομοκρατική επίθεση” στο Στρασβούργο της Γαλλίας. Φυσικά, πολύ λίγα είναι ακόμα γνωστά και οποιοδήποτε σχόλιο είναι πρόωρο. ‘Εχουμε πάντως διαπιστώσει εμπειρικά από προηγούμενες περιπτώσεις στη Γαλλία, το Βέλγιο και τη Βρετανία, ότι υπάρχει μια πολύ παράξενη σύμπτωση ανάμεσα στα χτυπήματα των “τρομοκρατών” και εξελισσόμενες, κρίσιμες πολιτικές συγκυρίες…
Μόνο που ο Γάλλος Πρόεδρος είναι μονίμως πίσω από την πραγματικότητα, όπως στην εποχή της ήταν και η Μαρία Αντουανέτα. Κάνει οικονομικές παραχωρήσεις όταν η εξέγερση έχει ήδη πάει πιο πέρα, θέτοντας όλο και περισσότερο θέμα γενικής οικονομικής πολιτικής και πολιτικού καθεστώτος.
Βέβαια, έστω και μικρές, οι παραχωρήσεις είναι ταυτόχρονα πολύ μεγάλες. Είκοσι χρόνια παλεύουν τα συνδικάτα και δεν πετυχαίνουν τίποτα. Είναι, μετά την κατάργηση του φόρου στα καύσιμα, η δεύτερη νίκη των Κίτρινων Γιλέκων σε έναν μήνα, απέναντι σε έναν Πρόεδρο που δεν έκανε μέχρι τώρα ούτε μισό πόντο πίσω και ήταν αδιάλλακτος στην επιβολή των «Μεταρρυθμίσεων», όπως ονομάζεται διεθνώς στην εποχή μας, ο κανιβαλισμός του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους.
Γράφουμε αυτό το άρθρο την επαύριο αυτών των ανακοινώσεων και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη συνέχεια των γεγονότων. Από τις πρώτες αντιδράσεις που έχουμε υπόψιν μας, η πλειοψηφία των Γάλλων δεν έχει πεισθεί από τον Μακρόν, παραμένει όμως διχασμένη για το αν πρέπει ή όχι να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις, που έχουν ήδη λάβει μορφή γενικής επαναστατικής εξέγερσης.
Στα μπλόκα των δρόμων επικρατεί τώρα ατμόσφαιρα γιορτής και ευδαιμονίας, που θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη μαζική χαρά, ευδαιμονία θα ήταν καλύτερα να πούμε, του πληθυσμού που σημάδεψε την επανάσταση του Μάη του 1968 (ή σε έναν βαθμό και την εκλογική νίκη του Φρανσουά Μιτεράν το 1981). Τηρουμένων των αναλογιών, οι επαναστάσεις είναι, για τις κοινωνίες, ότι ο ρομαντικός έρωτας για τους ανθρώπους.
Αντίθετα, στα Υπουργεία και στις έδρες των κομμάτων, επικρατεί ατμόσφαιρα «τέλους βασιλείας» με τους Υπουργούς και τους συνεργάτες τους να μαζεύουν φακέλους και τυχόν επιβαρυντικά στοιχεία.
Πανικόβλητες από την εξέλιξη των πραγμάτων, οι κορυφές της πραγματικής εξουσίας φαίνεται να είναι ακόμα διχασμένες ανάμεσα σε αυτούς που σπρώχνουν τον Μακρόν στην εκτεταμένη χρήση αστυνομικής ή και στρατιωτικής βίας, με χρήση ακόμα και πρωτοφανών μυστικών παραλυτικών υπερόπλων, που έχει αναπτύξει και διαθέτει φαίνεται στα οπλοστάσιά της η γαλλική αστυνομία, σε μια επανάληψη του δικτατορικού προηγούμενου του Ναπολέοντα Γ’ και σε όσους σπρώχνουν τον Πρόεδρο στην έξοδο.
Καθώς γράφουμε αυτό το άρθρο, την επαύριο των ανακοινώσεων, δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τον άμεσο αντίχτυπό τους, αν δηλαδή θα οδηγήσουν σε υποχώρηση των κινητοποιήσεων ή θα αποδειχθούν «πολύ λίγο, πολύ αργά».
Ότι όμως κι από τα δύο κι αν γίνει, η κρίση δεν έχει τελειώσει. Τώρα αρχίζει και έχει ακόμα πολλά στάδια και φάσεις να διαβεί. Ανεξάρτητα από την άμεση και μεσοπρόθεσμη συνέχεια, μπορούμε ήδη να πούμε με σιγουριά ότι τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Ήδη άλλωστε, η αιματοβαμμένη δικτατορία του Σίσι στην Αίγυπτο απαγόρευσε την πώληση στη χώρα κίτρινων γιλέκων, ενώ αυτά έκαναν την εμφάνισή τους όχι μόνο στο Βέλγιο και την Ολλανδία, αλλά ακόμα και στο Ιράκ και την Μπουρκίνα Φάσο!
Επιβεβαιώνοντας τον κομβικό ρόλο της για τη σύγχρονη Ευρώπη, η χώρα του Βολταίρου, του Καρτέσιου και του Ροβεσπιέρου, εγκαινιάζει τώρα την αρχή ενός πολέμου των Τάξεων στην Ευρώπη, μέσα στο ίδιο το κέντρο του δυτικού Καπιταλισμού, του συστήματος δηλαδή που παραμένει κυρίαρχο στον Πλανήτη και, εξελισσόμενο από Νεοφιλελεύθερο σε Ολοκληρωτικό, απειλεί την ανθρωπότητα με κοινωνικό, πολεμικό και κοινωνικό Ολοκαύτωμα.
Είναι ένας πόλεμος του Λαού εναντίον της όλο και πιο παγκοσμιοποιημένης Ολιγαρχίας του Χρήματος και των συνοδοιπόρων της, των πολιτικών και των κοινωνικών στηριγμάτων τους σε κάθε χώρα, η τελική έκβαση του οποίου θα έχει αποφασιστική σημασία για το μέλλον, αν όχι για την επιβίωση της ανθρωπότητας.
ΥΓ: Είχαμε τελειώσει αυτό το άρθρο, όταν πληροφορηθήκαμε την “τρομοκρατική επίθεση” στο Στρασβούργο της Γαλλίας. Φυσικά, πολύ λίγα είναι ακόμα γνωστά και οποιοδήποτε σχόλιο είναι πρόωρο. ‘Εχουμε πάντως διαπιστώσει εμπειρικά από προηγούμενες περιπτώσεις στη Γαλλία, το Βέλγιο και τη Βρετανία, ότι υπάρχει μια πολύ παράξενη σύμπτωση ανάμεσα στα χτυπήματα των “τρομοκρατών” και εξελισσόμενες, κρίσιμες πολιτικές συγκυρίες…
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου