Γεννήθηκα το 1971 στην Βηρυτό. Ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας. Είχε δικό του εργοστάσιο γαλακτοκομικών και έντονη πολιτική δράση. Ο ξάδερφός του μάλιστα έγινε αργότερα πρωθυπουργός της χώρας. Με τον εμφύλιο του 1975 μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Κύπρο. Δεν μείναμε πολύ. Ενώ ήδη μαθαίναμε ελληνικά και ετοιμαζόμουν να πάω σχολείο μια βομβιστική επίθεση εναντίον μας μάς οδήγησε πίσω στον Λίβανο. Τα πράγματα, όμως, ήταν πολύ άσχημα στην Βηρυτό και φύγαμε και πάλι – αυτή τη φορά στην Σαουδική Αραβία. Μείναμε δέκα χρόνια. Το 1985 η μητέρα μου σκοτώθηκε σε τροχαίο και για άλλη μια φορά επιστρέψαμε στην Βηρυτό, όπου και πέρασα τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής μου. Σε αυτό το διάστημα ο πατέρας μου έκανε κέντρο της επιχειρηματικής του δράσης την Αθήνα.
Από την Nτέπυ Κουρέλου
Πρώτη φορά ήρθα στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1993. Την ερωτεύτηκα. Ο πατέρας μου, όμως, δεν ήθελε οι κόρες του να μεγαλώσουν στην Ευρώπη, ούτε ποτέ να δουλέψουν. Στον Λίβανο ήταν όλη μας η οικογένεια και ενώ ήταν ένας πολύ ανοιχτόμυαλος άνθρωπος που δεν είχε π.χ πρόβλημα με το να βγαίνουμε σε clubs ή να φοράμε μίνι ήθελε να βρισκόμαστε υπό την εποπτεία της οικογένειας. Έμοιαζε με τον Έλληνα μπαμπά της δεκαετίας του ’60, που βλέπουμε στις ελληνικές ταινίες. Εμένα, όμως, αυτή η εποπτεία με έπνιγε. Όπως και η ζωή στον Λίβανο, που την έβρισκα -και την βρίσκω ακόμα- πολύ επιφανειακή, πολύ του φαίνεσαι.
Κι αφού ο πατέρας μου ήθελε να σπουδάσουμε «χτύπησα» στο ευαίσθητο σημείο του. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο American Southeastern College, το 1996. Έτσι, κέρδισα την διαμονή μου στην Ελλάδα.
Μέχρι να έρθω στην Ελλάδα δεν είχα δει αδέσποτα. Φαντάζομαι θα υπήρχαν, απλά δεν τα είχα δει εγώ. Και τελικά έχω καταλάβει πως αν δεν είσαι μέσα στο πρόβλημα δεν έχεις μάτια να το δεις.
Στο σπίτι μας, λοιπόν, στην Βάρκιζα τριγυρνούσε μια αδέσποτη σκυλίτσα. Έβγαινα βόλτα στη θάλασσα και αυτή για κάποιο λόγο με ακολουθούσε, ενώ την φοβόμουν γιατί δεν ήξερα τίποτα από σκυλιά. Την ίδια περίοδο η γραμματέας του πανεπιστημίου βρήκε στα σκουπίδια 8 κουτάβια. Μου ζήτησε να πάρω ένα. Αρνήθηκα κατηγορηματικά, αλλά όταν λίγες ώρες αργότερα είδα ένα από τα αυτά κουτάβια να τρέμει το πήρα και έφυγα. Και έτσι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αυτό το κουτάβι, η Κούκι, άλλαξε τη ζωή μου- και τη ζωή όλων των ανθρώπων που ήταν γύρω μου. Έκανα τον πατέρα και τα αδέρφια μου φανατικούς φιλόζωους.
Έπαιρνα την Κούκι παντού. Την λατρεύαμε όλοι. Ένα απόγευμα το έσκασε και την βρήκα «κολλημένη» με έναν αρσενικό. Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω πόσο αδαής ήμουν τότε. Κάποιοι μου μίλησαν για στείρωση και αντέδρασα πάρα πολύ άσχημα. Θεώρησα πως παρεμβαίνω στη φύση της, πως δεν τα αφήνουμε να ζήσουν τη ζωή τους. Πως είναι ακρωτηριασμός.
Κι έτσι μέσα σε δύο χρόνια βρέθηκα με 40 σκυλιά. Όλα απόγονοι της Κούκης. Απελπισία. Ο πατέρας μου αποφάσισε να δώσει μια λύση στην κατάσταση και νοίκιασε ένα κτήμα 4 στρεμμάτων προσλαμβάνοντας δύο ανθρώπους να προσέχουν τα ζώα. Δυστυχώς ενώ πιστέψαμε πως κάναμε το σωστό πάλι δεν είμασταν σωστά ενημερωμένοι. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήξεραν τίποτα, ενώ πολλά πέθαναν από φόλα που έριξαν οι περίοικοι. Όσα έζησαν είχαν κληρονομήσει τσιμπουροασθένειες. Τα πήρα όλα σπίτι.
Ανάμεσα στους ασθενείς και η Κούκη. Ο θάνατος της ήταν μία απώλεια που ποτέ δεν θα ξεπεράσω. Ο πατέρας μου ήταν σε meeting και το διέκοψε με κλάματα. Μας στοίχισε ο θάνατος της Κούκη. Κι από τότε ορκίστηκα πως ότι σκυλί ή γάτα βρω θα τα προσέχω μόνο εγώ.
 |
| Ο ξάδερφος του πατέρα μου Shafik Al-Wazzan, πρωθυπουργός του Λιβάνου (1980-1984) |
Και φυσικά αρχίζω να ενημερώνομαι. Τι σημαίνει στείρωση και γιατί πρέπει να γίνεται. Ο σκύλος δεν είναι άγριο ζώο. Με την στείρωση δεν επεμβαίνουμε στη φύση του. Ο σκύλος και η γάτα πλέον έχουν γίνει αστικά ζώα. Και μέσα στην πόλη ούτε να κυνηγήσουν μπορούν, ούτε να τραφούν μόνα τους. Η μόνη λύση για τον περιορισμό του πληθυσμού τους και για την ποιότητα της ζωής τους είναι η στείρωση.
Ήρθα σε επαφή με το φιλοζωικό σωματείο ΣΠΑΖ και άρχισα να σκέφτομαι λύσεις για τα αδέσποτα, να ενοχλώ τον Δήμο για να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Τον ίδιο χρόνο ερωτεύτηκα και βρέθηκα με τον σύντροφό μου και τα τρία μου σκυλιά στην Κομοτηνή. Εκεί ερωτεύτηκα και τις γάτες. Από την Κομοτηνή πήγαμε στο Ντουμπάι, όπου επέμενε η αδερφή να πάω. Ήθελε να βρω μια κανονική δουλειά, να κερδίζω χρήματα, να κάνω καριέρα. Και πήγα. Έμεινα τρία χρόνια στο Ντουμπάι, μέχρι που έμεινα έγκυος. Δεν ήθελα, όμως, να παντρευτώ κι ήξερα πως όσες τρέλες ενάντια στην οικογένεια μου κι αν είχα κάνει αυτό δεν ήταν κάτι που θα δέχονταν.
Έτσι δεν είπα σε κανένα για την εγκυμοσύνη μου, γύρισα στην Αθήνα και νοίκιασα μια μονοκατοικία στην Αγία Μαρίνα για να κρυφτώ εκεί μαζί με πέντε σκυλιά και τρεις γάτες. Εκεί ξεκίνησε η δική μου οδύσσεια.
Γνωρίστηκα με τη φιλοζωική του Μαρκόπουλου. Μου πρότειναν να φτιάξουν στο σπίτι μου κλουβιά και να φιλοξενώ τα αδέσποτα του συλλόγου τους. Μου άρεσε που θα ήμουν με ζώα. Μέσα σε ένα μήνα φιλοξενούσα 40 ζώα. Το τηλέφωνό μου χτυπούσε μέσα στη νύχτα και μου έφερναν κουτάβια, άρρωστα, γέρικα, γεννημένα, από όλα. Κι εγώ χαιρόμουν. Μόνο που τελικά τα έκανα όλα εγώ. Μου πρότειναν τότε, μετά από τις διαμαρτυρίες μου, να πάρουν τα ζώα και να τα επιστρέψουν στους δρόμους. Τους έδιωξα από το σπίτι μου, έκλεισα την πόρτα και έμεινα μόνη, έγκυος, με 30 σκυλιά και 15 γάτες. Και μέχρι την ημέρα που γέννησα φρόντιζα κανονικά όλα τα ζώα μου.
Όλοι μου έλεγαν «θα κάνεις παιδί και θα δεις. Τα ζώα δεν θα έχουν σημασία πια».
40 ημερών ήταν η μικρή μου όταν πήγα να βοηθήσω στο Παγκράτι μια γατούλα που αιμορραγούσε στον τοκετό της. Δεν μπορούσε κανείς να την πιάσει. Ήμουν σίγουρη πως μπορούσα εγώ. Πήρα αγκαλιά το μωρό μου και οδήγησα ως το Παγκράτι να βοηθήσω μια άλλη μάνα. Την έσωσα και την πήρα σπίτι μας.
Για το παιδί μου είπα μόνο στην αδερφή μου και τη θεία μου. Αποφάσισα να πορευτώ μόνη μου. Συνειδητά. Η ζωή στον Λίβανο δεν με εκφράζει. Το δήθεν, οι κοσμικότητες, οι επιφάνειες.
Στην πορεία γνωρίστηκα με πολλούς φιλόζωους. Ξεχωρίζω την Άντζη Παππά και την δημοσιογράφο Ιωάννα Μάνδρου, που στο Λαύριο κάνει απίστευτη δουλειά για τα αδέσποτα και που έχει μεταμορφώσει την περιοχή.
 |
| Ο γάμος των γονιών μου. Έχασα την μητέρα μου σε αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1985. |
Σύντομα νοίκιασα ένα δικό μου χώρο στο Λαγονήσι. Εκεί έχω 80 σκύλους. Πλέον έχω τέτοιες ιατρικές γνώσεις που κάνω μόνη μου διάγνωση. Απλά δυστυχώς στην Ελλάδα όταν δουν έναν άνθρωπο που αγαπάει τα ζώα και τα φροντίζει τον εκμεταλλεύονται και του φορτώνουν κι άλλα. Κι οι υιοθεσίες είναι δύσκολες. Μαζεύεις δέκα δίνεις ένα. Παίρνουν τα μικρόσωμα, τα χαριτωμένα, τα μωρά.
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, 20 χρόνια πριν, πάλι την ίδια επιλογή θα έκανα. Όταν αυτά τα πλάσματα με κοιτούν στα μάτια τα ξεχνάω όλα. Είμαι κουρασμένη, απελπισμένη και πάω τέσσερις ώρες στο καταφύγιο και ξεκουράζομαι ενώ καθαρίζω κλουβιά, κάνω θεραπείες και ταΐζω. Ξεχνιέσαι από ότι σκοτεινό και δυσοίωνο υπάρχει έξω από εκεί. Σου δίνουν τόση θετική ενέργεια. Χαλάλι τους. Τους αξίζουν όλα. Δεν θα άλλαζα τίποτα, τίποτα στη ζωή μου με τα ζώα. Όση ταλαιπωρία και αν ζω αξίζει για αυτά.
Δεν προλαβαίνω, όμως, να φτιάξω μία όμορφη σελίδα στα social media για να επικοινωνώ εκεί το έργο μου ή να προωθώ υιοθεσίες. Βλέπω άλλα σωματεία που το κάνουν σωστά και αναρτούν φωτογραφίες με τραυματισμένα, αβοήθητα, κουτάβια και ζητάνε βοήθεια. Όμως αυτή είναι η αλήθεια. Δεν προλαβαίνω. Δεν έχω χρόνο. Έχω και ένα παιδί 8 ετών.
Η κόρη μου, η Σάμη, αν δεν έρθει μαζί μου στο καταφύγιο κατσουφιάζει. Θέλει να με βοηθάει. Αν δει σκυλί στο δρόμο μου κάνει παρατήρηση «μαμά δεν τάισες αυτό το σκυλάκι». Είναι χειρότερη από εμένα. Δεν θα ήθελα όμως να γίνει σαν εμένα. Οι συνθήκες είναι άσχημες. Θα ήθελα να συνεχίσει το έργο μου μόνο αν ήταν καλύτερα οργανωμένο.
Η αλήθεια είναι, όμως, πως η Σάμη και η γενιά της είναι η ελπίδα μας για το αύριο. Πέρσι, στο σχολείο την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων η Σάμη μίλησε για τα αδέσποτα και για το πόσο σημαντικό είναι να υιοθετούμε κι όχι να αγοράζουμε ζώα και όλα τα παιδάκια την χειροκρότησαν. Δεν την προτρέπω σε κάτι. Αλλά αυτές είναι οι καθημερινές της αναφορές. Σε τέτοιο σπίτι μεγαλώνει.
Τα αδέρφια μου όλα πλέον ξέρουν για την Σάμη –και ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Δεν δέχτηκαν εύκολα το παιδί μου. Οι μακρινοί συγγενείς για παράδειγμα δεν ξέρουν τίποτα. Η οικογένεια μου είναι από τις μεγαλύτερες οικογένειες του Λιβάνου και το γεγονός πως έχω παιδί εκτός γάμου θα θεωρηθεί πολύ μεγάλο σκάνδαλο. Για αυτό και δεν τους ζητάω βοήθεια. Ζητάω από άγνωστο κόσμο, αλλά όχι από την οικογένεια μου. Και είναι σημαντικό για εμένα να τα καταφέρνω μόνη μου.
Δεν σκέφτομαι, όμως, ποτέ πως θα μπορούσα να ζω στο Ντουμπάι ή στον Λίβανο. Στην άνεση. Είναι ψεύτικη η ζωή εκεί. Δεν αισθάνεσαι την μέρα. Δεν είσαι σε επαφή με τα συναισθήματα σου. Ζουν σε μία φούσκα. Όταν μετά το Ντουμπάι γύρισα στην Ελλάδα, λίγο πριν την προσγείωση πέσαμε σε αναταράξεις. Γύρισα τότε και είπα στη φίλη μου «Και να πεθάνω τώρα δεν με νοιάζει. Αρκεί που είμαι στην Ελλάδα».
Είναι παράδεισος η Ελλάδα. Έχει σπάνια ομορφιά και ιδανικό κλίμα, αλλά την διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι. Είσαι σε μία ταβέρνα και σε μια ώρα όλοι είναι μια παρέα. Αδικείται τόσο η Ελλάδα και οι Έλληνες. Κι ας έχει τόσα αδέσποτα.
Με ρωτάς πως ανταπεξέρχομαι οικονομικά να ταΐζω τόσα ζώα. Ειλικρινά δεν ξέρω. Παλιά μου έστελνε χρήματα η αδερφή μου. Με βοηθάνε κάποια σωματεία, κυρίως με ιατρικές πράξεις και τροφές. Τα υπόλοιπα είναι δημιουργική λογιστική.
Έχουν βελτιωθεί τα πράγματα για τα αδέσποτα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αλλά από τη στιγμή που πωλούνται μικρά ζώα στα pet shops δεν θα σταματήσει αυτό. Εκεί δεν ελέγχονται οι άνθρωποι που παίρνουν το ζώο. Και είναι λογικό. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Για κάποια χρόνια θα πρέπει να απαγορευτούν οι πωλήσεις μικρών ζώων. Αμέσως τότε θα δούμε διαφορά.
Προσπαθώ παράλληλα να προωθήσω τα προσωπικά μου όνειρα, που αφορούν την μαγειρική. Και έτσι να είμαι και ανεξάρτητη, να μπορώ μόνη μου να εξυπηρετώ τα αδεσποτάκια μου. Για αυτό και πήγα στο Master Chef, έφτασα μέχρι τους 50. Προς το παρόν διοργανώνω σεμινάρια μαγειρικής. Και τώρα προσπαθώ να κάνω events μαγειρικής, ώστε ο κόσμος να μάθει την λιβανέζικη κουζίνα.
Μου αρέσει αυτή η δημιουργία. Η μαγειρική. Όταν σκέφτομαι μία συνταγή την googlάρω για να βεβαιωθώ πως δεν υπάρχει. Μήπως το έχει ήδη σκεφτεί κάποιος. Και διαβάζοντας μια συνταγή το πιστεύεις πως μπορώ να τη γευτώ στο στόμα μου; Νιώθω τη γεύση της πριν τη μαγειρέψω. Και την απορρίπτω ή την αλλάζω πριν καν τη μαγειρέψω. Μυρίζω το φαγητό και ξέρω αν λείπει αλάτι.. Μου αρέσει πάρα πολύ. Οι συνταγές μου φιλοξενούνται κάθε εβδομάδα στην free press Free Sunday και είναι μια επικοινωνία που μου αρέσει.
Εργάστηκα πέρσι δίπλα σε ένα μεγάλο σεφ, αλλά δεν γίνεται να είμαι κάπου 9 ώρες. Έχω ένα παιδί και 80 σκύλους να φροντίσω.
Ιnstagram: abirwazzan,
Facebook: Abir Wazzan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου