“Η Μακεδονία Είναι Ελληνική”

Alexandros Raskolnick

 

Το “μακεδονικό”, είναι ένα ζήτημα λεπτό και δυσεπίλυτο, αφού υπάρχει κι από τις δύο πλευρές των συνόρων έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Κάποτε αναρωτήθηκα (εδώ) γιατί επέλεξε η ελληνική πλευρά να συναινέσει στο άνοιγμα του “μακεδονικού” ζητήματος σε μια εποχή που και οι τέσσερις πυλώνες της κρατικής μας ισχύος είναι υπονομευμένοι.

1. Η άμυνα και η ασφάλεια της χώρας βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, όπως μας διαβεβαιώνουν οι επαΐοντες.
2. Η οικονομία μας είναι γης Μαδιάμ μετά από οχτώ χρόνια οικονομικής κατοχής και οι πανηγυρισμοί ότι η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια, δεν πείθουν κανέναν άνθρωπο μ’ ένα κουκούτσι μυαλό μέσα στο κεφάλι του.
3. Η διπλωματία μας βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων αναλόγου υποστάθμης μ’ αυτήν που χαρακτηρίζει συνολικά το χρεοκοπημένο πολιτικό μας σύστημα.
4. Η πνευματική ελίτ της χώρας, ανύπαρκτη και κρατικοδίαιτη, πνέει τα λοίσθια την ίδια στιγμή που τα αρχαιολογικά μνημεία της Ελλάδας βγαίνουν στο σφυρί. Ακόμα και ο τέταρτος πυλώνας της γεωπολιτικής μας ισχύος, λοιπόν, ο πολιτισμός, είναι σήμερα θολός και ραγισμένος κι αυτός, απόρροια της ηθικής, πρωτίστως, αλλά και κοινωνικής και οικονομικής, δευτερευόντως, κρίσης των καιρών μας.

Παρατηρώντας και τις αντιδράσεις, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί μας ταγοί, για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η αναζήτηση βαλβίδων εκτόνωσης της καθολικής οργής που σωρεύεται εδώ και μια οκταετία, σχεδόν, στην ελληνική κοινωνία.

Θεωρώ άστοχο τον ισχυρισμό εκείνων που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι εξασφάλισε ανταλλάγματα από τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς, προκειμένου να συνυπογράψει την συνθήκη των Πρεσπών. Τον θεωρώ άστοχο, αυτόν τον ισχυρισμό, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι μεγάλοι παίκτες της γεωπολιτικής, ουδόλως τηρούν τις υποσχέσεις τους εφόσον δεν συμπίπτουν με τα ευρύτερα συμφέροντά τους. Το πρόσφατο πάθημα των Κούρδων και το άδειασμά τους από τους Αμερικανούς, θα έπρεπε να μας έχει γίνει μάθημα. Η δε αναξιοπιστία κι ο άθλιος ρόλος της Γερμανίας, μετά από τόσα χρόνια, θα έπρεπε να μας έχει ήδη εμπεδωθεί.

Κανένα αντάλλαγμα δεν εξασφαλίζεται, λοιπόν, από τη συνομολόγηση της συμφωνίας των Πρεσπών, ούτε κατοχυρώνονται κέρδη σε διπλωματικό επίπεδο. Τι κέρδη μπορεί να έχει, ως διπλωματικό κεφάλαιο, ένα κράτος που έχει κατρακυλήσει σε θέση προτεκτοράτου? Ας αναρωτηθούμε όλοι μας.

Φρονώ ότι το μόνο σημείο στο οποίο ποντάρει αυτή η κυβέρνηση με τη συμφωνία των Πρεσπών, βοηθούσης και της παρουσίας ενός απολύτως ολίγιστου ηγετίσκου επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι τόσο κοντόφθαλμο, όσο και η ίδια η κυβέρνηση. Αφενός, με ξεσκαρταρισμένα τα “ακροδεξιά βαρίδια”, το Μαξίμου, ελπίζει να ανακατέψει ξανά την πολιτική τράπουλα· αφετέρου να διοχετεύσει την όποια κοινωνική πίεση στον ξεσηκωμό μέρους της κοινωνίας με αφορμή το “μακεδονικό”. Οι δρόμοι, όμως, είναι προνομιακός χώρος των κυβερνητικών στελεχών. Εκεί θα συντριβούν οι άδολοι διαδηλωτές κι οι ειλικρινείς πατριώτες, ανάμεσα σε σβάστικες, ράσα και γραφικούς επίγονους του Μεγαλέξαντρου με καρναβαλική περιβολή. 



Από τη σελίδα μου στο Μουτσουνοτέφτερο



Τελειώνω με μια ευχή που ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα ευοδωθεί: Μακάρι οι διαδηλωτές, αντί για πανό με την επιγραφή “Η Μακεδονία Είναι Ελληνική” να έβγαιναν τους δρόμους με πλακάτ που θα έγραφαν “Λογιστικός Έλεγχος του Χρέους” ή “Παραγωγική Ανασυγκρότηση” ή “Δικαιοσύνη” ή και όλα τα προηγούμενα.

Πηγή: medium.com - Raskolnick