Της Γεωργίας Γκαρδαλίνου
Ακόμη με ρήτρα εξαίρεσης των οικονομικών κανόνων παίζουν η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Από αυτές το Ηνωμένο Βασίλειο έχει προσφύγει στο άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνα για την αποχώρηση της χώρας από την Ένωση με ημερομηνία 29.03.2019, που ακόμα φυσικά έχει αρκετή ομίχλη. Στο μεταξύ όμως στις επερχόμενες εκλογές το Ηνωμένο Βασίλειο που διέθετε 73 έδρες, θεωρητικά ήδη παίζει εκτός και αυτές μοιράζονται ως εξής: 46 παγώνουν για να χρησιμοποιηθούν σε τυχόν διεύρυνση της Ε.Ε., ενώ 27 ξαναμοιράζονται ως εξής:
Τον τελευταίο καιρό είμαστε σαν μέσα σε μια δύνη, όπου η επιτάχυνση που συνεχώς αυξάνεται μας στροβιλίζει τραβώντας μας με δύναμη σε τμήματα της πραγματικότητας που μας είχαν ξεφύγει της προσοχής. Είναι προφανές πως αυτές οι ευρωεκλογές είναι πολύ σημαντικές, ίσως οι πιο σημαντικές, αφού σε όλη την Ένωση οι λαοί συνειδητοποιούν με τρόμο το πιάσιμο των οπισθίων τους από μια διευθύνουσα τάξη που ζει κι εργάζεται σε παράλληλη από την δική τους διάσταση, κι ενώ ξυπνούν από τον λήθαργο των τελευταίων 20 χρόνων απότομα, ψάχνουν στα τυφλά τρόπο να βγουν από την... δύνη που ακούσια βρέθηκαν.
Για να καταλάβουμε τι παίζει -κι άρα το πως θα αμυνθούμε- πρέπει πρωτίστως να καταλάβουμε πως δουλεύει το σύστημα, μια και αυτό δεν δουλεύει για μας αλλά εναντίον μας στην κυριολεξία: είναι χαρακτηριστικό πως τις τελευταίες μέρες μια μελέτη του Ινστιτούτου του Φράιμπουργκ αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως το ευρώ έδωσε κάπου 23.000 σε κάθε Γερμανό πολίτη κι έκοψε κάπου 74.000 σε κάθε Ιταλό.
Στην συγκεκριμένη μελέτη μάλιστα εμείς ως Έλληνες πολίτες είμαστε μεταξύ των κερδισμένων: αυτό το ζούμε στο πετσί μας, οπότε μπορούμε να καταλάβουμε, πως αν εμείς είμαστε οι “κερδισμένοι” της μεσογείου, αυτοί που “χάνουν” χάνουν πολύ περισσότερα από ότι μας λένε.
Πάμε λοιπόν να δούμε τα βασικά της Ε.Ε., της χαρωπής οικογένειας που όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό αποκρύπτει την λέξη Ένωση κι αφήνει στη θέση της τη λέξη Ευρώπη σκέτη, δημιουργώντας μέσω της συνεχούς επανάληψης την ψευδαίσθηση της ταυτοποίησης της Ηπείρου με το μόρφωμα (αρκεί να θυμηθούμε το παράδειγμα της Νορβηγίας που σύρθηκε δυο φορές σε δημοψήφισμα ένταξης, με αρνητικό ευτυχώς για τους Νορβηγούς αποτέλεσμα, που έτσι προς το παρόν την γλύτωσαν... Όλα κι όλα όμως, ξέρουμε καλά πως η Ε.Ε. είναι δημοκρατική: σε βάζει να ψηφίζεις συνεχώς, έως ότου βγει το θεμιτό σε αυτούς αποτέλεσμα).
Την Ε.Ε. απαρτίζουν 28 χώρες που επίσης απαρτίζουν και το ευρωκοινοβούλιο των 751 εδρών. (Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελλάδα, Εσθονία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Κάτω Χώρες, Κροατία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα Ουγγαρία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Σουηδία, Τσεχία, Φινλανδία).
Από αυτές 19 προσχώρησαν στην ζώνη του ευρώ: Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Εσθονία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, Κύπρος, Μάλτα, Πορτογαλία, Σλοβακία, Σλοβενία, Φινλανδία.
Εκτός ευρώ, αλλά με σταθερότητα που τις δεσμεύει στους κανόνες παίζουν οι χώρες: Βουλγαρία, Κροατία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Σουηδία και Τσεχία.
Ακόμη με ρήτρα εξαίρεσης των οικονομικών κανόνων παίζουν η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Από αυτές το Ηνωμένο Βασίλειο έχει προσφύγει στο άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνα για την αποχώρηση της χώρας από την Ένωση με ημερομηνία 29.03.2019, που ακόμα φυσικά έχει αρκετή ομίχλη. Στο μεταξύ όμως στις επερχόμενες εκλογές το Ηνωμένο Βασίλειο που διέθετε 73 έδρες, θεωρητικά ήδη παίζει εκτός και αυτές μοιράζονται ως εξής: 46 παγώνουν για να χρησιμοποιηθούν σε τυχόν διεύρυνση της Ε.Ε., ενώ 27 ξαναμοιράζονται ως εξής:
Φυσικά μέχρι στιγμής δεν ξέρουμε τι θα γίνει αν τελικά το Ηνωμένο Βασίλειο ζητήσει παράταση των διαπραγματεύσεων για το Μπρέξιτ, τότε θα πρέπει να ξανά-αφαιρέσουν τις παραπάνω έδρες που δίνουνε στις υπόλοιπες χώρες, κι ένα αλαλούμ είναι σίγουρο έτσι κι αλλιώς.
Αλλά ας δούμε λίγο καλύτερα αυτούς τους 701 ή 751 τι ρόλο παίζουν.
Θεωρητικά και μόνον πρόκειται για εθνικές αντιπροσωπείες σε ένα σύστημα λόμπι, που σαφώς δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα αλλά μόνο τα προσωπικά τους, φθάνει να δούμε πως ψηφίζουν, κι αντιλαμβανόμαστε πως στηρίζουν τα λόμπι και εναντίον των χωρών και των πολιτικών σχηματισμών προέλευσης.
Παίρνουν και ξοδεύουν έναν σκασμό λεφτά, έχουν δυο πολυτελείς έδρες που εμείς πληρώνουμε, πολλά προνόμια, στρατούς υπαλλήλων και συνεργατών αδρά και αφορολόγητα πληρωμένων και θεσμοθετημένες σχέσεις με τα μεγάλα διεθνή οικονομικά λόμπι και με απόλυτη συσκότιση, αφού δεν υπάρχει τρόπος άσκησης οποιαδήποτε ελέγχου και ο οργανισμός αρνείται πεισματικά να δώσει στη δημοσιότητα τα οικονομικά στοιχεία.
Επίσης θα πρέπει να ξεχωρίσουμε αυτό που στο συλλογικό θυμικό σημαίνει η λέξη κοινοβούλιο, με αυτό που είναι το ευρωκοινοβούλιο, που δεν διαθέτει τέτοια προσόντα: δεν κατεβάζει νομοθετικό έργο, αλλά εγκρίνει απλά αυτούς τους νόμους που του ξεφουρνίζει η Επιτροπή. Και ο ρόλος του σε διεθνείς συμφωνίες επίσης είναι μόνο αυτός της έγκρισης αβλεπί κιόλας, όπως είδαμε στην περίπτωση της Συνθήκης για το Παγκόσμιο Εμπόριο. Τα δε ψηφίσματα του δεν έχουν καμιά απολύτως νομική ισχύ όπως είδαμε και στην περίπτωση της αναγνώρισης του Γκουαϊδό (κι ευτυχώς), όπου όμως εύγλωττη είναι ακριβώς η στάση του καθενός ευρωβουλευτή για τα συμφέροντα που ο καθένας τους εξυπηρετεί.
Επομένως τι μας μένει;
Μόνον η έγκριση του επικεφαλής της κομισιόν ή Ευρωπαϊκής Επιτροπής (η έγκριση όχι εκλογή) και μια πολύ γκρίζα δυνατότητα πρόταση μομφής προς την Επιτροπή που θα την οδηγούσε σε παραίτηση.
Βεβαίως προ των εκλογών είναι υποχρεωμένοι οι μηχανισμοί να μας πουν ποιόν υποστηρίζουν ως επικεφαλής της κομισιόν, κι αυτό ακριβώς είναι και το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ψηφίσουμε, γιατί είναι εύλογο πως στο δαιδαλώδες αυτό σύστημα από κινέζικα κουτιά οι μόνοι χαμένοι είμαστε εμείς.
Η πανίσχυρη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η πανίσχυρη Κομισσιόν, είναι το μόνο όργανο της Ε.Ε. το οποίο υποβάλλει νομοθετικές προτάσεις για έγκριση από το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο. Διαχειρίζεται τις πολιτικές της Ε.Ε. και κατανέμει τους χρηματοδοτικούς πόρους της Ε.Ε. Καταρτίζει τους ετήσιους προϋπολογισμούς και τους υποβάλλει προς έγκριση στο Κοινοβούλιο και στο Συμβούλιο, εποπτεύει το πώς δαπανώνται τα χρήματα της Ε.Ε. Διασφαλίζει ότι το δίκαιο της Ε.Ε. εφαρμόζεται ορθά σε όλα τα κράτη μέλη. Ομιλεί εξ ονόματος όλων των χωρών της Ε.Ε. σε διεθνείς οργανισμούς, ειδικότερα στους τομείς της εμπορικής πολιτικής και της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Αλλά δημοκρατία και διαφάνεια δεν διαθέτει.
Θεωρητικά, η πολιτική ηγεσία ασκείται από το Σώμα των 28 επιτρόπων (ένας από κάθε χώρα της Ε.Ε.) – υπό τον Πρόεδρο (τον Γιουνγκερ δηλαδή), ο οποίος αποφασίζει το ποιος είναι αρμόδιος για κάθε τομέα πολιτικής.
Και όχι μόνον. Ο Πρόεδρος που είναι ο ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σύμφωνα με τις Συνθήκες, αποφασίζει για την οργάνωση της Επιτροπής, κατανέμει χαρτοφυλάκια στα μέλη της Επιτροπής και μπορεί να προβεί σε αλλαγές ανά πάσα στιγμή. Ο Πρόεδρος καθορίζει επίσης το πολιτικό πρόγραμμα της Επιτροπής, θεωρητικά υπερασπιζόμενο το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον. Ο Πρόεδρος εγκρίνεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βάσει των πολιτικών κατευθυντήριων γραμμών του, οι οποίες διαμορφώθηκαν με βάση τις επαφές του με τις κοινοβουλευτικές επιτροπές και τις στρατηγικές κατευθυντήριες γραμμές για την Ένωση που παρουσιάζει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Οι υποψήφιοι ως Πρόεδροι της επιτροπής προτείνονται από τους αρχηγούς των κρατών μελών στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αφού ληφθεί υπόψη το αποτέλεσμα των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Για να εκλεγεί πρόεδρος, ένας υποψήφιος πρέπει να στηριχθεί από την πλειοψηφία των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Θα μου πείτε τώρα και το Συμβούλιο;
Το Συμβούλιο, λοιπόν, απαρτίζεται από τους αρχηγούς των κρατών μελών, πρωθυπουργούς ή Προέδρους αναλόγως των κρατών. Δεν είναι νομοθετικό θεσμικό όργανο της Ε.Ε., επομένως δεν διαπραγματεύεται ούτε εκδίδει νομοθετικές πράξεις της Ε.Ε. Αντ' αυτού, καθορίζει το πολιτικό θεματολόγιο της Ε.Ε., εγκρίνοντας κατά κανόνα «συμπεράσματα» κατά τις συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στα οποία προσδιορίζονται ζητήματα προβληματισμού και δράσεις προς ανάληψη. Έχει κι αυτό πρόεδρο, εν προκειμένω τον χαρωπό Τουσκ.
Επομένως έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα αρκετά περίπλοκο, που όμως η περιπλοκότητα αυτή είναι μόνον ένα περιτύλιγμα της αδιαφάνειας και καθόλου δημοκρατίας που το περικλείει. Επομένως η εκ των προτέρων δήλωση της ταυτότητας των υποψηφίων προέδρων, όπως βλέπουμε δεν είναι καθόλου θεωρητική ούτε εκ του ουκ άνευ.
Ακριβώς γι αυτό το λόγο αυτές οι ευρωεκλογές είναι τόσο κρίσιμες, γιατί για πρώτη φορά και από τα κάτω, το σύστημα μπαίνει σε αμφισβήτηση: μέχρι στιγμής τα λόμπι τους τα βρίσκουν όλα στην μοιρασιά, αλλά αν αυτή χαλάσει; Αν βγουν ομάδες που δεν ελέγχονται;
Υπάρχει τότε η περίπτωση να μην εγκριθεί το προσωπικό της Επιτροπής από το προσωπικό του Ευρωκοινοβουλίου. Και άρα να επανεμφανιστεί και να μην εγκριθεί εκ νέου. Και τότε αποφασίζει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που στο φοράει αλλά ο φερετζές πέφτει και τα πράγματα αρχίζουν να εμφανίζονται στην σωστή τους διάσταση και τότε δεν θα είναι απλό να περνάνε όλες οι διατάξεις όπως τώρα, να μοιράζουν τα κονδύλια όπως γουστάρουν, και τα φώτα της δημοσιότητας θα τους αναγκάσουν σε περισσότερη διαφάνεια.
Σκεφθείτε το για την ώρα της κάλπης και αποκλείστε τους γνωστούς συνήθεις ύποπτους που τάχουν τακιμιάσει: στην Δημοκρατία, δεν ψηφίζουμε πάντα και μόνο αυτό που θέλουμε, πολλές φορές ψηφίζουμε και ότι μπορεί να σταματήσει αυτό που ΔΕΝ θέλουμε να συμβεί.
Για όποιον θέλει να εντρυφήσει:
από το "Press-Gr"
