Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

Γ. Σταθάκης: Για τις εθνικές εκλογές θα πρέπει να δούμε ποιος έχει βιώσιμο σχέδιο

 
«Η ΝΔ έχει ένα οικονομικό πρόγραμμα εξωπραγματικό. Υπόσχεται πράγματα τα οποία είτε δεν μπορεί να εφαρμόσει είτε, αν τα εφαρμόσει, θα έχουν τεράστιο κόστος για... την ελληνική οικονομία και θα οδηγήσουν τη χώρα σε δημοσιονομική εκτροπή», υπογράμμισε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης.
Ο κ. Σταθάκης μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό News 24/7, χαρακτήρισε ως μη βιώσιμο το σχέδιο της ΝΔ, επισημαίνοντας ότι: «Η ΝΔ δηλώνει ότι θα επαναφέρει την οικονομία σε ρυθμό ανάπτυξης 4% -σας θυμίζω ότι ο κ. Σαμαράς έλεγε ακριβώς το ίδιο το 2014- ενώ για το πώς θα το κάνει αυτό έχει ένα δεύτερο αφήγημα που λέει φοροελαφρύνσεις. Αν κανείς κοιτάξει διεξοδικά τα μέτρα αυτά θα διαπιστώσει ότι τα μισά έχουν ήδη υλοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα μισά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, εάν εφαρμοστούν, θα θέσουν θέμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, διότι θα δημιουργήσουν δημοσιονομική εκτροπή. Η χώρα έχει δεσμευθεί, με βάση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, σε μια δημοσιονομική πορεία η οποία προβλέπει αποκλιμάκωση φορολογίας με έναν ρυθμό της τάξεως του 1% το χρόνο. Η ΝΔ λέει ότι θα εφαρμόσει άμεσα μέτρα που αποτιμώνται σε 5 δισ. ευρώ. Είναι 3 μονάδες του ΑΕΠ. Να μας πει η ΝΔ πώς θα βγάλει τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Είναι τόσο απλό».
Ο κ. Σταθάκης υπογράμμισε ότι η συζήτηση πριν από τις ευρωεκλογές δεν επικεντρώθηκε στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ για την επόμενη μέρα μετά την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, αλλά αναλώθηκε σε μια διαφορετική ατζέντα που απέτρεψε μια πιο δυνατή συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ.
«Τώρα, στη συζήτηση για τις εθνικές εκλογές θα πρέπει να δούμε ποιος έχει βιώσιμο σχέδιο, ποιος διασφαλίζει τη σταθερότητα της οικονομίας και ποιος διαμορφώνει τις καλύτερες συνθήκες ανάκαμψης», σημείωσε και πρόσθεσε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται ούτε να εφεύρει ούτε να φτιάξει ατζέντα λίγο πριν από τις εκλογές. Έχει σχέδιο για την επόμενη μέρα το οποίο είναι αποτυπωμένο με σαφήνεια στο αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας και στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα των δημοσιονομικών και αναπτυξιακών στόχων. Η έξοδος της οικονομίας από την κρίση σημαίνει περισσότερη εξωστρέφεια, περισσότερες εξαγωγές, περισσότερη ανάπτυξη των δυναμικών τομέων μας, όπως είναι η καινοτομία και μία δημοσιονομική ελάφρυνση η οποία είναι συντεταγμένη. Ξεκίνησε με τη μείωση του ΦΠΑ, που ήταν το πιο σημαντικό μέτρο και θα ακολουθήσουν τα άλλα βήματα που αφορούν στον ΕΝΦΙΑ και στον τομέα των επιχειρήσεων».
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ο υπουργός επισήμανε ότι «η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια και διαμορφώνεται ένας πολιτικός χάρτης με διαφορετικά διακυβεύματα και επιστροφή σε μία κανονικότητα. Κεντρικό σημείο αυτής της κανονικότητας είναι η αναβίωση δύο ισχυρών πόλων. Από ό,τι φάνηκε στις ευρωεκλογές, η ΝΔ επανασυσπείρωσε αυτόν τον πόλο, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε τον πόλο με αρκετή υστέρηση και τα μικρότερα κόμματα που διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο των συνθηκών της μνημονιακής περιόδου κατέρρευσαν. Πάμε σ΄ ένα σύστημα πιο έντονα διπολικό και ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διαμορφώσει με ακόμα πιο έντονο τρόπο τον πόλο αυτό της ευρύτερης κεντροαριστεράς». Η συγκρότηση ενός ευρύτερου πόλου, πρόσθεσε, και η αναγκαιότητα σύγκλισης ευρύτερων δυνάμεων σε όλο τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, των Πρασίνων και της Αριστεράς είναι ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Στην Ελλάδα, που αποτελεί έναν προνομιακό χώρο γι΄ αυτές τις μεγάλες συγκλίσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει προς την κατεύθυνση των ευρύτερων συγκλίσεων.
Ο κ. Σταθάκης τόνισε ότι ενώ υπήρξε μια μετατόπιση ενός ποσοστού της τάξης του 4% των ψηφισάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη ΝΔ, η μεγάλη πλειοψηφία που δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το είχε κάνει στις προηγούμενες εκλογές, δεν μετατοπίστηκε στη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ ή κάπου αλλού. «Το κομμάτι αυτό, που ξεπερνά κατά πολύ το 7%, είτε απείχε είτε ψήφισε μικρότερα κόμματα, είναι η δυναμική πάνω στην οποία πρέπει να πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σ΄ αυτή τη φάση. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω μια περίπτωση πιο έντονη από όλες τις άλλες κατηγορίες, θα ήταν η νεολαία κι αυτό αποτελεί το διακύβευμα για το ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη περίοδο».
Σε ερώτηση εάν επηρέασαν αρνητικά οι συμπεριφορές και το ύφος ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Σταθάκης απάντησε: «Παραμένω παραδοσιακός σε αυτά τα θέματα. Θεωρώ ότι τις εκλογές τις κρίνουν πρωτίστως η οικονομία, η κοινωνική ατζέντα και οι ώριμες αλλαγές στα θέματα των θεσμών, των δικαιωμάτων. Όλα τα άλλα παίζουν ρόλο, δεν αντιλέγω σε αυτό, αλλά δεν θεωρώ ότι κρίνει εκλογές η πλευρά της πολιτικής ως θέαμα».
«Δεν είναι ώρα για εσωστρέφεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μια μάχη και κρίθηκε. Δεν είναι ώρα για συγγνώμη ή μη συγγνώμη. Είναι θέμα να κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές που έχουν ενσωματωθεί στην κρίση των πολιτών, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό» είπε ο κ. Σταθάκης, ενώ τόνισε ότι δεν τίθεται θέμα ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι «ο Αλέξης Τσίπρας είναι μια ηγετική μορφή που ήρθε για να μείνει».
Σε ερώτηση εάν η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει για την ηγεσία της δικαιοσύνης, ο υπουργός απάντησε καταφατικά, σημειώνοντας ότι είναι υπερβολικό να γίνεται θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης. «Οι επιλογές των ανώτατων δικαστών, εκ των πραγμάτων, τυγχάνουν ευρείας συναίνεσης επειδή κατά κανόνα είναι εξαιρετικοί δικαστές κι αυτό φάνηκε σε όλες τις διαδικασίες που προηγούνται», επισήμανε. Ο κ. Σταθάκης υπογράμμισε δε, ότι ήταν λογικό να επιδιωχθεί συναίνεση με τη ΝΔ διότι αυτή έθεσε το θέμα με τόση ένταση, προσθέτοντας ότι οι διαδικασίες αυτές γίνονται στη Βουλή και απαιτούν μια ευρύτερη συναίνεση.
Σχετικά με τη θέση της αντιπολίτευσης ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι υπηρεσιακή και δεν πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις που να επηρεάζουν τη χώρα για την επόμενη τετραετία, ο Υπουργός υπογράμμισε ότι η κυβέρνηση προφανώς δεν θα πάρει αποφάσεις που να δεσμεύουν τη χώρα σε θέματα μείζονος οικονομικής ή πολιτικής σημασίας. Από την άλλη, όμως, προχωράει όλα τα θέματα που έχουν διαδικαστικό χαρακτήρα. Υπενθύμισε δε, ότι και η υπηρεσιακή κυβέρνηση, τον Σεπτέμβριο του 2015, προχώρησε δεκάδες θέματα που είχαν αυτόν τον χαρακτήρα.
Τέλος, σε ερώτηση για τους λόγους απομάκρυνσης του διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΠΑ, ο κ. Σταθάκης επισήμανε ότι δεν χειρίστηκε με θετικό τρόπο ένα μείζον θέμα που αποτελεί πολιτική δέσμευση της κυβέρνησης ότι η ΔΕΠΑ θα απορροφήσει τους εργολαβικούς εργαζόμενους. «Είναι ένα απαράδεκτο καθεστώς άνθρωποι να εργάζονται ως εργολαβικοί σε τεχνικές υπηρεσίες, λογιστήρια, διοικητικές υπηρεσίες επί δέκα και είκοσι χρόνια. Το θέμα κορυφώθηκε με τη δικαστική δίωξη των εργολαβικών η οποία, κατά τη γνώμη μου, ήταν απαράδεκτη», σημείωσε...

 Πηγή: www.amna.gr

Δεξιά ολοταχώς; Και τώρα; και Τις πταίει;...

Δεξιά ολοταχώς; Και τώρα;

Δύο άρθρα του  Χρήστου Ξανθάκη

Το είχα γράψει πριν από κάτι εβδομάδες και στον τίτλο του κομματιού ότι οδεύουμε προς τα δεξιά και μάλιστα ολοταχώς. Και το είδε η μανούλα μου, η οποία δεν εμφορείται από αισθήματα αριστερά και μου είπε «μπράβο παιδάκι μου, πέστα να μαθαίνει αυτός ο σαρδανάπαλος ο Τσίπρας»!
Και δίκιο είχα βεβαίως, όπως αποδείχθηκε από την κάλπη της περασμένης Κυριακής. Όπως δίκιο είχαν και οι δημοσκόποι που μας τηγάνιζαν το μυαλό με τη συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή δεν ήταν τίποτε μεγαλύτερο από 50 % και αν δεν τσίτωνε ο Αλέξης θα είχε πρόβλημα το κόμμα και δεν θα έβλεπε Θεού πρόσωπο. Ούτε καν προκοπή…
Και δεν είδε, γιατί οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης την εγκατέλειψαν μαζικά, όπως δείχνουν και τα απόλυτα αριθμητικά στοιχεία, αν τα συγκρίνει κανείς με εκείνα του 2015. Δεν είναι δηλαδή ότι η Νέα Δημοκρατία συγκίνησε τις μάζες και έφτασε πρώτη στη νήμα γιατί αγαπήθηκε από την πλατειά πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι γιατί οι ντουζ πουάν που πήρε μια φορά κι έναν καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ έγιναν εκείνο εκεί το θρυλικό τγία του φίλου μου του Ιάσωνα.
Ο λόγος; Εκείνη που κοιμάται πλάι μου δηλώνει αιχμηρά ότι με το που λίγδωσε το αντεράκι του Έλληνα ξέχασε και την αριστερά, ξέχασε και τις προοδευτικές ιδέες και το γύρισε στο τσάμικο και στον Αμβρόσιο. Είναι κι αυτή μια εξήγηση και δεν θα είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται ένα τέτοιο φαινόμενο. Οι μάζες άλλωστε κινητοποιούνται σπανίως. Στις περισσότερες των περιπτώσεων διακρίνονται για τον κομφορμισμό και όχι για την επαναστατικότητά τους.
Ίσως, πάλι, να ξύπνησαν μέσα τους αισθήματα νοσταλγίας για το κλείσιμο των νοσοκομείων, για τους διωγμούς των δημοσίων υπαλλήλων, για το πετσόκομα των συντάξεων, για τη βαρβατίλα του Αντώνη Σαμαρά και το καουμποϊλίκι του Ευάγγελου Βενιζέλου και να μην άντεξαν να ρίξουν το κουκί στην κυβερνητική παράταξη. Λίγο το έχεις δηλαδή να ξυπνάς μια μέρα άνεργος, από εκεί που μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε είχες σίγουρο μεροκάματο; Δεξιά ολοταχώς και μην το συζητάς καθόλου φίλε!
Και τώρα ξανά μανά εκλογές. Με τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να ράβουν εκλογικά κοστούμια και να ετοιμάζονται για τις τελετές παράδοσης-παραλαβής. Και τον Αλέξη Τσίπρα να παίζει το τελευταίο του χαρτί, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εμποδίσει την αυτοδυναμία της έως τώρα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί για να το τουμπάρει, είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Είναι σχεδόν αδύνατο, για να μην πω σχεδόν απίθανο, για να μην πω σχεδόν αδιανόητο. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι τζογαδόροι, οφείλουν να παραδεχθούν ότι μερικές φορές τους πουλάει η τράπουλα…
Και οφείλουν, επίσης, να σκεφθούν, πόσο λειτούργησε εκτός από τη δεξιά στροφή του κόσμου και η δεξιά στροφή η δικιά τους. Με όλο αυτό το αμπαλάρισμα του πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικού χώρου, σε αριστερό περιτύλιγμα. Με προσωπικότητες που δεν συγκίνησαν ποτέ και κανέναν πέρα από τα σαλόνια των σπιτιών τους. Έτσι φτιάχνεις σύλλογο για τέιον, αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι φτιάχνεις συμμαχίες για να κερδίζεις τις εκλογές. Και τα συγκεκριμένα πλάσματα, μην το ξεχνάμε, σε εγκαταλείπουν σε πρώτη ευκαιρία και δι’ ασήμαντον αφορμήν.


Χρήστος Ξανθάκης

Οι Εγγλέζοι το ονομάζουν the blame game. Το παιχνίδι του φταιξίματος δηλαδή, όπου έχεις ρουφήξει αυγό και ψάχνεις να βρεις σε ποιόν θα εναποθέσεις τις ευθύνες. Στην Ελλάδα, πάλι, διαθέτομεν παροιμία η οποία δηλώνει ότι...
η νίκη έχει ένα σκασμό πατεράδες, αλλά η ήττα δεν έχει ούτε έναν. Διότι ουδείς θέλει να φορτωθεί στους ώμους του και να αναλάβει το βάρος της ήττας. Από τον ουρανό στη γη, από τα ύψη στο βάραθρο, από τα σαλόνια στ’ αλώνια…
Οπότε ποιος φταίει που την πάτησε την πεπονόφλουδα ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και είδε τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται με σχεδόν δέκα μονάδες διαφορά; Θεωρίες κυκλοφορούν ένα σωρό τις τελευταίες ημέρες:
Φταίει που τα μέλη του κόμματος δεν κατέβηκαν στο λαό και δεν εξηγήθηκε η μεγάλη πολιτική στροφή, φταίει η αλαζονεία των υπουργών και των στελεχών, φταίει που κάναμε δεξιά πολιτική με αριστερό πρόσημο, φταίει, φταίει, φταίει. Ερωτηθείς σχετικά ο κύριος Χατζηπετρής, εδήλωσε αναρμόδιος για το ζήτημα!
Να δούμε όμως μερικούς από τους φταίχτες και να εξετάσουμε τα κρίματά τους. Και ξεκινώ με τα κομματικά μέλη, που κατηγορούνται για τεμπελιά και αντανακλαστικά χειρίστης ποιότητος. Ποια κομματικά μέλη ρε φίλε; Όταν έξι, μπορεί και επτά στα δέκα το σκάσανε με το συμβιβασμό του 2015 και στη νεολαία δεν έμεινε καν τετραψήφιος αριθμός πιτσιρικάδων; Το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν ανέκαμψε ποτέ απ’ τη διάσπαση της Βήτα Πανελλαδικής και το ΚΚΕ ακόμη πονάει από τη μαζική φυγή του ΝΑΡ. Και περιμένατε από το κόμμα του 4 % να ξαναζωντανέψει εν ριπή οφθαλμού και να ξαναβγεί με αγωνιστικό παλμό στις ρούγες; Good luck παλικάρια μου, για να θυμηθώ εκ νέου τους Εγγλέζους…
Όσο για τους υπουργούς και την αλαζονεία τους, με συγχωρείτε αλλά μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αυτά τα λένε στην ώρα τους, δεν τα λένε αφού πρώτα έχει περάσει το τραίνο από πάνω σου και σ’ έχει κόψει φετούλες. Άσε που για αλαζονεία πρώτοι, πρώτοι είχαν κατηγορηθεί οι παλιοί μου σύντροφοι από το Ρήγα, ο Φίλης, ο Κοντονής, ο Σκουρλέτης και αυτοί έχουν εγκαταλείψει τους θώκους τους πολύν καιρό τώρα. Εκτός κι αν ψάχνουμε μία ακόμη αφορμή για να την πέσουμε στο Νίκο Παππά, οπότε πάσο, ορμάτε αδέρφια!
Για να μην αρχίσω τώρα τα περί δεξιάς πολιτικής με αριστερό πρόσημο. Συγγνώμη, αλλά γι’ αυτό ακριβώς τον ψηφήσανε τον Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015, για να εφαρμόσει δεξιά πολιτική με αριστερό πρόσημο. Τους το είχε πει ξεκάθαρα άλλωστε, δεν μπορούν τώρα να παριστάνουν τους ανήξερους. Και τέλος πάντων, αν ήταν δεξιά η πολιτική του στα οικονομικά, στα κοινωνικά θέματα ήταν μια χαρά αριστερή. Πολύ λαό έβγαλε από τα αδιέξοδά του η κυβέρνηση, σε σημείο που ουκ ολίγα πλάσματα να εκνευρίζονται σφόδρα με τις «δικαιωματικές» πρωτοβουλίες της. Γιατί τους έκοβε τη φόρα…
Οπότε τι μας λες ρεπόρτερ Ξανθάκη, θα ρωτήσει ο συμμαθητής εκείνος που πάντοτε έγλειφε τη δασκάλα. Ότι δεν φταίει κανένας; Η απάντηση, λοιπόν, είναι απλή και είναι μία λέξη:
Αποσυσπείρωση!
Με δυο λόγια, δεν σταμάτησε όλος αυτός ο κόσμος που δεν πήγε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ να είναι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και να ζουζουνάει γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς δεν βρήκε κάποιο ισχυρό λόγο να υπερασπιστεί την επιλογή ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές και να επιστρέψει στο μαντρί. Όπως το έχω ξαναγράψει, ο κόσμος της κεντροαριστεράς διατηρεί πολύ μεγαλύτερα περιθώρια αυτονομίας σε σχέση με τον κόσμο της δεξιάς. Και απαιτεί να του προσφέρεις κάτι παραπάνω για να τον γοητεύσεις, κάτι πολύ παραπάνω από τις 120 δόσεις, τον Μπίστη και τη 13η σύνταξη. Απαιτεί όραμα, απαιτεί ορμή, απαιτεί ιδέες, απαιτεί στόχους, απαιτεί συγκρούσεις. Έστω Σαρτζετάκη γαμώ την τρέλα μου, έστω καλύτερα παπάκι παρά το Μητσοτάκη. Γιατί αν η φάση εξαντλείται στην αξιοποίηση του Ελληνικού, λυπούμαι πολύ αλλά αυτό μπορεί να το κάνει ακόμη κι ο Μηταράκης…
                                                                                                                                 newpost.gr

Τα αίτια της ήττας...


Ολύμπιος Δαφέρμος
 
Διαβάζοντας για τα αίτια της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνω ότι όλοι οι αρθρογράφοι τον αντιμετωπίζουν ως αστικό κόμμα που έκανε λάθη τακτικής, επικοινωνίας κ.α. Πιθανόν και να μην...
έχουν άδικο! Εδώ το ζήτημα θα το προσεγγίσω «κλασικά».
Η Αριστερά εξ αρχής και εξ ορισμού τίθεται στην υπηρεσία των αδύναμων όλων των ειδών, των καταπιεσμένων, των φτωχών και επαγγέλλεται μια κοινωνία ελεύθερων και χειραφετημένων πολιτών και συνεταιρισμένων παραγωγών με κοινωνικοποίηση, όχι κρατικοποίηση, των μέσων παραγωγής. Ισότητα, λοιπόν, ελευθερία και άμεση δημοκρατία -οι αναφορές κυρίως από τον πρώιμο Μαρξ, παραμερίζοντας και «αγνοώντας» τους διάφορους λενινισμούς, σταλινισμούς και μαοϊσμούς που καταρράκωσαν την ιδέα του εξισωτικού και ελευθεριακού σοσιαλισμού. Επομένως η Αριστερά, ως σύλληψη, είναι μία απολύτως αντισυστημική δύναμη. Συνεπώς, οι προσδοκίες των ανθρώπων, ακόμα και εκείνων που δεν την πιστεύουν, βρίσκονται πολύ πέρα από την απλή διαχείριση της εξουσίας.
Πώς διαχειρίστηκε την όποια εξουσία του ο ΣΥΡΙΖΑ; Επιδίωξε την κατάληψη της κυβέρνησης, γνωρίζοντας ότι ήταν αναγκασμένος να εφαρμόσει ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα, που ήταν ολοκληρωτικά και απολύτως αντίθετο με τις αρχές και τις αξίες του. Αυτό συνιστά μια «παρά φύση» σχέση και οδηγεί στην αυτοακύρωση της φυσιογνωμίας του (βλέπε και τα παθήματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που εφάρμοσε νεοφιλελεύθερα προγράμματα). Τίθεται, εκ των πραγμάτων, στην υπηρεσία της οικονομικής ελίτ, την οποία δεν ενόχλησε ούτε καν φορολογικά.
Αντίθετα, υπερφορολόγησε τη μεσαία τάξη. Αυτό από μόνο του βυθίζει τους ελπίζοντες στην απόλυτη απογοήτευση. Ταυτόχρονα -δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς- αθέτησε τις όποιες αριστερές και προγραμματικές υποσχέσεις του. Στη συνέχεια, διαχειρίστηκε την εξουσία με τον ίδιο τρόπο -ίδιο ύφος και ήθος- που θα το έκανε ένα συστημικό κόμμα. Συγκεντρωτισμός, «εγώ» του αρχηγού, απουσία του «εμείς», αδρανοποίηση του κόμματος και παντελής έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών, ίδια σχέση κυβέρνησης - κοινωνίας (βλέπε και δημοψήφισμα). Δεν επιχείρησε καν να ανοίξει διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας ούτε σε επίπεδο γειτονιάς ή δημοτικής κοινότητας.
Δεν επιχείρησε ούτε στοιχειωδώς να εμπλέξει τους ανθρώπους στις αποφάσεις που τους αφορούν και στη συνέχεια στην πραγματοποίησή τους ούτε καν σε τοπικό επίπεδο. Ελάχιστα προώθησε την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, δίχως να προσπαθήσει να εμπλέξει τους άνεργους και ανασφάλιστους σε συλλογικές οικονομικές δραστηριότητες. Δεν έδειξε ούτε στο ελάχιστο έναν άλλο τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των θεσμών και συνολικά της κοινωνίας.
Εκανε μια αστική διαχείριση της εξουσίας. Εν ολίγοις δεν επιχείρησε τέτοιες κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες που θα έδειχναν μια διαφορετική πολιτική αντίληψη. Μια άλλη ποιότητα κοινωνικής οργάνωσης. Αν το επιχειρούσε, θα άλλαζε το πολιτικό τοπίο. Η πολιτική αντιπαράθεση θα έπαιρνε άλλο χαρακτήρα, που θα ευνοούσε την κυβέρνηση. Οι ελπίδες θα αναπτερώνονταν. «Επαιξε σε ξένο γήπεδο», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επαιξε με το σύστημα του αντιπάλου και με τα δικά του «εργαλεία». Μπορεί όμως έτσι να επιτύχει;
Η κυβέρνηση της Αριστεράς, όταν διαχειρίζεται την εξουσία όπως θα το έκανε ένα συστημικό κόμμα, έχει εξαρχής χάσει το παιχνίδι, εκτός από το γεγονός ότι δεν έχει κανένα νόημα αυτή η διαχείριση.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτόλμησε τα ουσιώδη. Επαιξε όπως και κάθε άλλο κόμμα. Επόμενο ήταν να απογοητεύσει, μιας και οι προσδοκίες που προκάλεσε δεν επαληθεύτηκαν, δεν θα μπορούσαν να επαληθευτούν.
Δίχως τα ουσιώδη, η πολιτική αντιπαράθεση, από την πλευρά της αντιπολίτευσης περιορίστηκε στα δευτερεύοντα, στα επικοινωνιακά κόλπα, στις εντυπώσεις όπως κότερο, Πολάκης, Λοΐζου κ.ά.
Σημαντικά αρνητικό γεγονός ήταν και η καταστροφή στο Μάτι, την οποία εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον η αντιπολίτευση με τα φιλικά της ΜΜΕ. Λειτούργησε και αυτό εις βάρος της κυβέρνησης, ίσως όχι άδικα.
Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο Μακεδονικό, το οποίο, μάλλον, στοίχισε ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η επίλυσή του ήταν αναγκαία από καιρό. Ομως οι τεράστιες διαστάσεις που πήρε, και με την ανέντιμη λαϊκιστική βοήθεια του Μητσοτάκη, είχαν να κάνουν αφενός με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να δώσει προοπτική και ελπίδα στην κοινωνία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, και αφετέρου την καταστροφική επιστροφή στη μήτρα (εθνικισμός, θρησκείες κ.ά.) των ανθρώπων όταν βρίσκονται μπροστά στην αποτυχία της πολιτικής, στην κατάρρευση των ιδεολογιών, των αξιακών συστημάτων και τελικά των ελπίδων για ένα καλύτερο αύριο. Τούτο το τελευταίο φαίνεται να μην το κατάλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, ο όλος χειρισμός του ζητήματος δεν έγινε με την πρέπουσα προσοχή.
Τελικά, αν η Αριστερά δεν καταφέρει να είναι αντισυστημική –δεν θεωρώ τα ίσαμε σήμερα σοβιετικά σταλινικά κράτη αντισυστημικά– δεν θα έχει καμιά τύχη. Ούτε βέβαια οι απανταχού υποφέροντες...
 
Ο Ολύμπιος Εμμ Δαφέρμος γεννήθηκε το 1947 στην Αξό Ρεθύμνου Είναι διπλωματούχος μηχανολόγοςηλεκτρολόγος ΕΜΠ και διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου Εργάστηκε ως σύμβουλος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Στέλεχος του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και μελος της συντονιστικής επιυροπής του Πολυτεχνείου, είναι συγγραφέας των βιβλίων "Φοιτητές και δικτατορία: Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα" Γαβριηλίδης 1999· 2003 και "Όνειρο ήταν" Γαβριηλίδης 2003· επανέκδοση: Οδυσσέας 2005

Πέμπτη 30 Μαΐου 2019

Ο Γιάνης την άκουσε!...


Χρήστος Ξανθάκης

Είναι αυτό το πράγμα που λέω εγώ δόγμα Μαίρης, από το όνομα της κουμπάρας μου, και συνοψίζεται σε τρεις λέξεις:
Όλοι την ακούνε!
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Το δόγμα Μαίρης είναι εύκολο, εντάξει, από... το όνομά της βγαίνει. Θα μπορούσα να το πω και αξίωμα, μιας και όπως μας μάθανε στη σχολή (Φυσικό Αθηνών, γατάκια), δεν χρήζει αποδείξεως. Στέκει από μόνο του, ατόφιο και αληθινό.
Διότι όλοι την ακούνε! Όλοι όσοι αποκτούν εξουσία, όλοι όσοι αποκτούν περιουσία, όλοι όσοι βρίσκονται κοντά στη δόξα μια στιγμή, που θα έλεγε και ο μουσικοσυνθέτης. Και νομίζουν ότι μεταμορφώθηκαν σε κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι, κάτι πιο σημαντικό, κάτι πιο ζόρικο, κάτι πιο φαντασμαγορικό. Και σκάνε μύτη σαν τα παγώνια εν μέση οδώ, διαφημίζοντας τα κάλλη τους και την πραμάτεια τους. Σαν κι εμένα κανείς, σαν κι εμένα δεν υπάρχει άλλος. Σαν κι εμένα θα βρείτε μόνο στη στρατόσφαιρα, μη σου πω στο Άλφα του Κενταύρου.
Κάπως έτσι κι ο Γιάνης μας. Ψιλοακουσμένη την είχε από τότε που χαλάρωνε σταυροπόδι στη Βουλή και αριβάριζε στο Eurogroup με δανεικό μπουφάν. Τον ήρωα του Ταραντίνο παρίστανε, για να μην πω τον πρωταγωνιστή της Τραβιάτας. Αλλά τον συγχωρούσαμε και τον κατανοούσαμε και τον δεχόμασταν εν τέλει, γιατί ήταν οι συνθήκες εξαιρετικές και η κατάσταση κρίσιμη και σεβόμασταν το μυαλό του, αυτό το τόσο πολύτιμο όργανο που άστραφτε και βρόνταγε κόντρα στους μαλάκες και στους Γερούν. Ο Γιάνης ήτανε σταρ γιατί το άξιζε. Κι ύστερα αποφάσισε να μπλέξει με τις κάλπες και τις ψήφους και το εκλογικό σώμα…
Παραλίγο να βγει, δε λέω. Παραλίγο το ΜεΡΑ25 να εκλέξει ευρωβουλευτή ή μάλλον ευρωβουλευτίνα, τη Σοφία Σακοράφα. Στο τσακ το έχασε το μέτρο του 3 %, όταν κατεστημένα και πολύπειρα κόμματα όπως το Ποτάμι και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ είδαν τα ραδίκια ανάποδα με μοναδική ευκολία. Αλήθειες να λέμε παιδιά, για κόμμα που κατεβαίνει πρώτη φορά στις εκλογές, δίχως τσίτα χρηματοδότηση και δίχως σπρώξιμο από τα παγιωμένα ΜΜΕ μια χαρά τα πήγε. Μια χαρά, τελεία και παύλα.
Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την έκρηξη αλαζονείας του Βαρουφάκη, που ακολούθησε την εκλογική διαδικασία. Όπου, μεταξύ άλλων, βγήκε και δήλωσε:
Αυτό που κατάφερε το ΜεΡΑ25 είναι μια μικρή πολιτική επανάσταση.
Σε αυτές τις εθνικές εκλογές, η μόνη χαμένη ψήφος είναι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν με ενδιαφέρουν οι συμπράξεις κορυφής και οι συμφωνίες διανομής θέσεων. Η ΛΑΕ έχει μια θέση με την οποία αναφέρεται σε έξοδο από το ευρώ.
Από την Κυριακή το βράδυ περπατάμε στους δρόμους και βλέπουμε για πρώτη φορά από το 2015 το χαμόγελο να έχει επιστρέψει στο πρόσωπο ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων δεν γνώριζαν καν ότι το ΜεΡΑ25 υπάρχει.
Και το ωραιότερο όλων:
Δεν υπάρχει ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάξει βασικές του θέσεις, οι πόρτες του ΜεΡΑ25 είναι ανοιχτές!
Έτσι ακριβώς τα είπε, ματημπαναγία. Άμα σκύψει, άμα παρακαλέσει, άμα κλαφτεί το κόμμα του 24 %, τότε το κόμμα του 3 % δεν θα κρατήσει την πόρτα του κλειστή. Άμα μας γλείψετε δηλαδή, για να το πω και λίγο πιο χύμα, ενδέχεται να ενδώσουμε στον πειρασμό και να προσφέρουμε χείρα βοηθείας. Διότι εσείς πνίγεστε, ενώ εμείς αρμενίζουμε. Και δεν έχει κανένα νόημα που η εκλογική σας δύναμη είναι οκταπλάσια από τη δική μας. Εσείς μας έχετε ανάγκη, στο κάτω κάτω της γραφής…
Αυτά συμβαίνουν όμως όταν μπλέκεις την πολιτική με τη Γιουροβίζιον. Κι έχεις την εντύπωση ότι μιλάμε για διαγωνισμό τραγουδιού και όχι για μαραθώνιο εντυπώσεων. Ίσως θα ήταν καλύτερο ο Γιάνης μας να πάρει μερικά μαθήματα από τον Λαφαζάνη που τόσο περιφρονεί, αντί να ονειρεύεται εαυτόν ρυθμιστή του πολιτεύματος. Δεν θα γίνει περισσότερο ταπεινός, είναι αδύνατο εκ κατασκευής, αλλά μπορεί να γίνει λιγότερο υπερφίαλος. Κι αυτό θα τον βοηθήσει στα επόμενα βήματά του, σε έναν στίβο που όσο εύκολα σε ανεβάζει τόσο εύκολα σε κατεβάζει!...

Αν τίποτα δεν αλλάξει, ο οικονομικός μεσαίωνας που έχουμε ήδη εισέλθει προ 9 ετών θα μας αφανίσει...

Μία Διδακτική Ιστορία Ο Στίγκαλ, ο Γκλάς, ο Βάντεμπεργκ και Εμείς

Σπύρος Στάλιας, Spyros Stalias Οικονομολόγος Ph.D

Τον Ιούνιο του 1933, ο Χένρυ Στίγκαλ, βουλευτής από την Αλαμπάμα, ο Κάρτερ Γκλάς γερουσιαστής από την Βιρτζίνια, συνεπικουρούμενοι από τον γερουσιαστή του Μίσιγκαν Άρθουρ Βάντεμπεργκ, πέρασαν ένα νόμο που άλλαξε ριζικά την λειτουργία της τραπεζικής δραστηριότητας παγκοσμίως.
Ο νόμος αυτός, γνωστός διεθνώς ως...Γκλάς-Στίγκαλ act.
α) Επέβαλε στις Τράπεζες αυστηρούς κανονισμούς λειτουργίας με ελέγχους από την Κεντρική Τράπεζα κυρίως ως προς την κεφαλαιακή τους επάρκεια.
β) Απαγόρευσε στις Τράπεζες να πωλούν ιδιωτικά χρεόγραφα ή να γίνονται ανάδοχοι ποικίλων κερδοσκοπικών και μη ιδιωτικών μετοχικών ή ομολογιακών εκδόσεων ή ακόμα να παίζουν τις καταθέσεις των πελατών τους στο Χρηματιστήριο.
γ) Απαγόρευσε στις Τράπεζες να έχουν οποιαδήποτε έμμεση ή άμεση σχέση με το Χρηματιστήριο, με Χρηματοπιστωτικούς Οίκους, Επενδυτικές Τράπεζες, να δημιουργούν ή να αγοράζουν Χρηματιστηριακές Εταιρίες ή να έχουν επενδυτικές θυγατρικές Τράπεζες που δραστηριοποιούνται στο Χρηματιστήριο.
δ) και τέλος, με βάση αυτόν τον νόμο, ιδρύθηκε η Ομοσπονδιακή Εταιρία Ασφάλισης Καταθέσεων (FDIC).
Με το άκουσμα της κατάθεσης ενός τέτοιου νόμου προς ψήφιση, οι Τράπεζες και οι Τραπεζίτες στην Αμερική σήκωσαν επανάσταση. Κατηγόρησαν τον νόμο ως 'παράλογο, αντιεπιστημονικό, άδικο και επικίνδυνο'.
Ο Ρούζβελτ αμύνθηκε του νόμου, χαρακτηρίζοντας τους Τραπεζίτες υπόκοσμο όμοιο με τους γκάγκστερς του μεσοπολέμου.
Παρ’ όλες τις αντιδράσεις ο νόμος ψηφίστηκε. Έγινε νόμος παγκόσμιος με την έννοια ότι υιοθετήθηκε από όλα τα Κράτη του κόσμου μεταγενέστερα. Το τραπεζικό σύστημα από Καζίνο έγινε τραπεζικό σύστημα. Ήταν, ο νόμος αυτός, αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης του 1929.
Ουσιαστικά αυτός ο νόμος έθετε υπό έλεγχο την δημιουργία των πιστώσεων ή ακόμα καλύτερα ο νόμος αυτός συνέδεε την παροχή πιστώσεων με τις επενδύσεις στην πραγματική οικονομία και άρα με την ικανότητα μιας οικονομίας να δημιουργεί αποταμιεύσεις μέσω των επενδύσεων.
Έτσι προστατευόντουσαν οι τρεις πυλώνες της οικονομίας, η κατανάλωση, η απόδοση του κεφαλαίου στην πραγματική οικονομία και η ρευστότητα της οικονομίας.
Τέλος με την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Εταιρίας Ασφάλισης Καταθέσεων οι τραπεζίτες έγινα προσεκτικοί. Ο υπεύθυνος τραπεζίτης αναγκάστηκε να επιβλέπει τον ανεύθυνο τραπεζίτη.
Η ανάπτυξη στηρίχτηκε πάνω σε αυτό τον νόμο.
Η αναρχία της ανεξέλεγκτης τραπεζικής λειτουργίας, που είχε οδηγήσει σε παγκόσμια κρίση το 1929, στο Ναζισμό, στον Εμφύλιο της Ισπανίας, στην πτώχευση και στην 4η Αυγούστου στη Ελλάδα, σε ύφεση την Αγγλία και την Γαλλία, σε πολιτική αστάθεια όλη την Ευρώπη, και στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φάνηκε πως είχε σταματήσει ανεπιστρεπτή.
Πορεύτηκε η Δύση αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος με αυτόν τον νόμο έως το 1980 περίπου.
Μετά άρχισε να ξηλώνετε σταδιακά και το 1999 κατηργήθη πλήρως, μετά από 25 απόπειρες κατάργησης του ενδιαμέσως.. Με αυτόν τον νόμο, από το 1947 έως το 1972 σημειώθηκε αύξηση της παγκόσμιας οικονομίας κατά 5,5%. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είχε σημειωθεί τέτοια αύξηση του πλούτου και εν πολλοίς δίκαια κατανεμημένου, ο πληθωρισμός δεν ήταν παραπάνω από 3% και καμία κρίση δεν σημειώθηκε. Επί της ουσίας είχαν επικρατήσει οι Κεϋνσιανές αντιλήψεις για την οικονομία.
Μετά το 1980 όμως επεκράτησε ο νεοφιλελευθερισμός παγκοσμίως. Μπορούμε να τον συνοψίσουμε ως εξής.
Η όλη ιδέα στηρίζεται στη θεωρία των ορθολογικών προσδοκιών που στην ουσία περιγράφει την κλασσική αντίληψη, αντίληψη του 18ου και 19ου αιώνα για την οικονομία, ότι στην αγορά επικρατεί πλήρης ανταγωνισμός και ότι οι δρώντες εκεί επιθυμούν να μεγιστοποιούν την ωφελιμότητα τους ή αλλιώς τα κέρδη τους. Αυτό περιγράφεται ως φυσικός-νευτώνειος νόμος.
Εφ’ όσον αυτό συμβαίνει, οι αγορές ελεύθερες, χωρίς καμία κρατική παρέμβαση, εγγυώνται την πλήρη οικονομική ανάπτυξη. Κατά συνέπεια με την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς, με βάση αυτή την επιστημονικής άποψη πλέον, η ελεύθερη αγορά παράγει τα βέλτιστα αποτελέσματα για την ανθρωπότητα.
Αλλά από το 1980 έχουμε ζήσει 25 περιφερειακές κρίσεις, τρεις παγκόσμιες κρίσεις και αυτή που ξέσπασε από το 2008 να μην έχει τελειωμό.
Παράλληλα η παγκόσμια ανάπτυξη έχει φρενάρει, η κατανομή του πλούτου μέσα στις δυτικές κοινωνίες έχει γίνει εξόχως άνιση, αλλά και μεταξύ των εθνών παγκοσμίως, η ανισότητα να έχει λάβει διαστάσεις εφιαλτικές ενώ καταχρεωμένες είναι χώρες και νοικοκυριά. Η αγορά εργασίας, η αγορά των μισθών της Κίνας, έχει γίνει εν τω μεταξύ, παγκόσμιο πρότυπο.
Και πέραν αυτών, παρατηρούμε σε Αμερική και Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, μια εικόνα πρωτόγνωρη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τράπεζες και Τραπεζίτες εμμέσως ή αμέσως να έρχονται αυτές στα γκισέ των φορολογούμενων πια, να πάρουν κεφάλαια για να επιβιώσουν…. για να μπορούμε μετά να πάρουμε τις καταθέσεις μας ή να δώσουν δάνεια στον καλό καπιταλιστή για την ανάπτυξη μας!!
Μάλλον έχει χαθεί κάθε μετρό σοβαρότητας ή κάτι έχει συμβεί στη διανοητική μας κατάσταση.
Ενώ καμία πειστική εξήγηση δεν έχει διατυπωθεί θεωρητικά από τους νεοκλασικούς-μονεταριστές γι’ αυτά που συμβαίνουν, επιστημονικά κρύβονται, στην πράξη μέσω των πολιτικών και των ΜΜΕ που ελέγχουν, λυσσάνε να διατηρήσουν αυτό το άθλιο καθεστώς όπως ακριβώς όλοι το νοιώθουμε.
Τι έγινε λοιπόν; Με την κατάργηση του νομού Γκλάς-Στίγκαλ και την επικράτηση της νευτώνειας αντίληψης της οικονομίας, αφήσαμε την κερδοσκοπία να κατευθύνει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Όπως έλεγε ο Κέϋνς ‘οι κερδοσκόποι δεν δύνανται να βλάψουν ως φυσαλίδες επί σταθερού ρεύματος επιχειρηματικότητας. Η κατάσταση καθίσταται όμως σοβαρά όταν η επιχειρηματικότητα καθίσταται μια φυσαλίδα εις τον κυκεώνα της κερδοσκοπίας. Όταν η κεφαλαιουχική ανάπτυξη μιας χώρας καθίσταται υποπροϊόν της δραστηριότητας μια χαρτοπαικτικής λέσχης (εννοεί τραπεζικό σύστημα καζίνο), είναι πιθανόν ότι η εργασία δεν γίνεται καλά’.
Με αλλά λόγια, αν οι κερδοσκόποι απολέσουν την εμπιστοσύνη τους για ένα κερδοφόρο μέλλον ή η πίστη των τραπεζών που δανείζουν εξασθένηση, τότε η καταστροφή της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου είναι αναπόδραστη και ‘ενώ η εξασθένηση της μιας είναι αρκετή για να προκαλέσει κατάρρευσιν, η ανάρρωσης απαιτεί την αναγέννηση αμφοτέρων. Πράγματι η εξασθένηση της πίστεως αρκεί να προκαλέσει κατάρρευσιν, αλλά η ενίσχυση της, αν και αποτελεί αναγκαίον όρον αναρρώσεως δεν αρκεί.’
Τι αρκεί? Η επανασύνδεση των τραπεζικών πιστώσεων με την πραγματική οικονομία, επενδύσεις, κατανάλωση, ρευστότητα και η τιθάσευση του τραπεζικού συστήματος.
Από την οικονομική ιστορία ένα μάθαμε. Ότι οι επενδύσεις δεν γίνονται από έλλειψη αποταμιεύσεων αλλά από την έλλειψη ρευστότητας των Τραπεζών.
Καιρός είναι οι πολιτικοί να πάρουν μισθό από το φυσικό αφεντικό τους που είναι ο Λαός και όχι από τους Τραπεζίτες. Οι Τραπεζίτες σιχαίνονται την δημοσιονομική πολιτική που στοχεύει στην δημιουργία θέσεων εργασίας, ή την νομισματική πολιτική που τους αποστερεί από προσόδους διατηρώντας χαμηλά τα επιτόκια, είτε διαβρώνει την άξια των απαιτήσεων τους μέσω του πληθωρισμού. Ο Λαός μέσω αυτών των πολιτικών έχει αντίθετα συμφέροντα.
Αν τίποτα δεν αλλάξει, ο οικονομικός μεσαίωνας που έχουμε ήδη εισέλθει προ 9 ετών θα μας αφανίσει.

Μεταμνημονιακά προαπαιτούμενα για τη νέα εισαγγελέα του Αρείου Πάγου...

 
Θανάσης Κουκάκης Θανάσης Κουκάκης
 
Η νέα εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ανεξάρτητα από το πότε θα οριστεί, θα πρέπει μεταξύ άλλων να τρέξει και μεταμνημονιακά προαπαιτούμενα.
Ένα από αυτά τα βασικά μεταμνημονιακά προαπαιτούμενα έχει να... κάνει με τη δημιουργία βάσης στατιστικών στοιχείων για την πορεία εκκρεμών υποθέσεων που αφορούν στη δίωξη κακουργημάτων διαφθοράς, οικονομικού εγκλήματος και νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.
Σύμφωνα με πληροφορίες του CNN Greece, οι θεσμοί έθεσαν το ζήτημα στην ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης κατά την τρίτη μεταμνημονιακή αποστολή τους στην Ελλάδα που ολοκληρώθηκε στις 8 Mαΐου. 
Αν και η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου έχει εκδώσει σχετικές εγκυκλίους ήδη εδώ και δέκα μήνες, ζητώντας την προσκόμιση των στοιχείων από τα δικαστήρια σε τακτική βάση, το πώς έχει εξελιχθεί αυτή η διαδικασία παραμένει άγνωστο.
Κατά κάποιες πηγές το θέμα το τρέχει η Γενική Γραμματέας για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς Αναστασία Ξεπαπαδέα, κατά κάποιες άλλες είναι ζήτημα της  Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου.
Ανεξάρτητα από το θέμα των αρμοδιοτήτων, αυτό που έχει σημασία είναι πως το κεντρικό σύστημα παρακολούθησης της δικαστικής εξέλιξης υποθέσεων οικονομικών εγκλημάτων και διαφθοράς δεν έχει οριστικοποιηθεί. Και αυτή είναι μια εκκρεμότητα που θα πρέπει να τρέξει η νέα Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.
Να σημειωθεί πως σύμφωνα με εντολές που έχουν λάβει οι Εισαγγελείς Εφετών, οι Εισαγγελείς Πρωτοδικών, ο Εισαγγελέας Οικονομικού Εγκλήματος και οι Εισαγγελείς Εγκλημάτων Διαφθοράς Αθηνών και Θεσσαλονίκης θα πρέπει να παρέχουν ανά τετράμηνο στατιστικά στοιχεία για την πορεία όλων των εκκρεμών υποθέσεων στην Επικράτεια τα οποία αφορούν στη δίωξη κακουργημάτων διαφθοράς, οικονομικού εγκλήματος και νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, από όλες τις αρμόδιες Εισαγγελίες της Επικράτειας.
Τα σχετικά στοιχεία αφορούν στην άσκηση ποινικής δίωξης, στην εισαγωγή της υπόθεσης στο ακροατήριο προς εκδίκαση και στην τυχόν επιβολή ποινικών κυρώσεων για τα εξής ποινικά αδικήματα:
-Κακουργήματα δωροδοκίας και δωροληψίας.
-Κακουργήματα δωροδοκίας και δωροληψίας πολιτικών αξιωματούχων.
-Κακουργήματα δωροδοκίας και δωροληψίας δικαστικών λειτουργών.
-Κακουργήματα απιστίας στην υπηρεσία και υπεξαίρεσης στην υπηρεσία.
-Κακουργήματα φοροδιαφυγής.
-Κακουργήματα λαθρεμπορίας.
-Κακουργήματα για τους καταχραστές του Δημοσίου ποινών.
-Κακουργήματα απάτης σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
-Κακουργήματα τα οποία διαπράττουν υπουργοί ή υφυπουργοί, καθώς και κακουργήματα που διαπράττουν βουλευτές, κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
-Κακουργήματα τα οποία διαπράττουν, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ή επωφελούμενοι από την ιδιότητά τους, γενικοί και ειδικοί γραμματείς υπουργείων, διοικητές, υποδιοικητές ή πρόεδροι διοικητικών συμβουλίων ή διευθύνοντες ή εντεταλμένοι σύμβουλοι νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, δημοσίων επιχειρήσεων, δημοσίων οργανισμών και νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου.
Να σημειωθεί πως η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου έχει ζητήσει τα σχετικά στοιχεία να είναι στατιστικά αποτυπωμένα και ανωνυμοποιημένα, με μοναδική αναφορά στο νομικό χαρακτηρισμό του διωκόμενου αδικήματος και το ύψος της οικονομικής βλάβης ή του οικονομικού οφέλους που επιτεύχθηκε ή επιδιώχθηκε, ούτως ώστε να μην παραβιάζεται το τεκμήριο αθωότητας και τα προσωπικά δεδομένα των κατηγορουμένων, καθώς και η μυστικότητα της ποινικής προδικασίας...

Πώς σηκώνεσαι από το καναβάτσο;

 
Στον Νίτσε παρέπεμψε ο πρωθυπουργός για να εμψυχώσει τα στελέχη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη βαριά ήττα στις ευρωεκλογές: «Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Στον παλιό ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, Πάμπλο Γκαρσία, παρέπεμψε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς».
 
 
Υπάρχουν ωστόσο ορισμένες βασικές προϋποθέσεις για να καταφέρεις να σηκωθείς. Το πρώτο και κυριότερο είναι να καταλάβεις τι σε έριξε στο καναβάτσο. Από την αξιολόγηση και τις διορθωτικές κινήσεις που θα κάνεις θα φανεί αν είσαι σε θέση να συνεχίσεις να μάχεσαι. Αν τα κυβερνητικά και κομματικά επιτελεία διαπράξουν τα συνήθη λάθη της Αριστεράς, τότε δεν μπορούν να ελπίζουν σε ανάκαμψη.
Ποια είναι αυτά τα λάθη; Μα η κατασκευή βολικών άλλοθι:
■ Δυστυχώς ο αντίπαλος ήταν πολύ ισχυρός, καλύτερα οργανωμένος, μετήλθε όλα τα μέσα, ακόμη και τα πιο βρόμικα, για να επικρατήσει, είχε σαφή υπεροπλία στους μηχανισμούς που επηρεάζουν τους πολίτες, κατάφερε να πολώσει την πολιτική συζήτηση στα θέματα που τον ευνοούσαν, ρυμούλκησε στη λογική του και τους συγγενείς σ’ αυτόν χώρους και σε τελική ανάλυση ήμασταν μόνοι εναντίον όλων.
◼ Η πολιτική μας ήταν σωστή, άλλωστε οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν και οι διεθνείς παράγοντες μας αποθεώνουν, αλλά ο λαός ήταν ανώριμος, παρασύρθηκε από τις Σειρήνες και δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι εμείς, ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει το σφάλμα που έκανε.
Βεβαίως υπήρχαν και φάλτσα. Κάποια στελέχη δεν ανταποκρίθηκαν και με τη δημόσια στάση τους ή με την ηθελημένη απραξία τους ζημίωσαν τη γενική υπόθεση, οπότε πρέπει να απομακρυνθούν ή να περάσουν σε δεύτερο πλάνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτείται να κάνει πολλά. Κάποια επιβάλλεται να γίνουν αμέσως, κάποια θέλουν χρόνο. Για παράδειγμα:
◼ Πρέπει επιτέλους να αποφασίσει αν επιθυμεί να γίνει σοβαρό κόμμα εξουσίας. Δεν λέω να ξαναγίνει, γιατί ποτέ δεν ήταν. Μέχρι τη διάσπαση του καλοκαιριού του 2015, ήταν ένα άθροισμα φραξιών με ανταγωνιστικές στρατηγικές. Μοντέλο που του έδωσε τη νίκη, ωστόσο αποδείχτηκε τελείως αναποτελεσματικό για τη διακυβέρνηση της χώρας. Στη συνέχεια έγινε και παραμένει μέχρι σήμερα ένα πλαδαρό σχήμα στελεχών χωρίς ισχυρές προσβάσεις στους κοινωνικούς χώρους.
◼ Πρέπει στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου να καταλάβουν ότι οι εκλογικές μάχες δεν είναι one man show. Χαρισματικός ο Τσίπρας, δουλευταράς, όργωσε την Ελλάδα, έδωσε δεκάδες συνεντεύξεις, συγχρωτίστηκε με το πλήθος, έχτισε μια ζεστή σχέση με τους πολίτες, αλλά αυτό δεν φτάνει. Καλό και χρήσιμο το διαδίκτυο, ωστόσο χωρίς την καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους δεν μπορείς να περιμένεις θαύματα. Κι αυτή τη δουλειά πρέπει να την κάνουν τα στελέχη και τα μέλη. Πρόσωπο με πρόσωπο και όχι με μηνύματα στα κινητά και με tweet.
◼ Κρίσιμο μέγεθος στις εκλογικές αναμετρήσεις είναι οι άνθρωποι που θα σε εκπροσωπήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, με τις επιλογές που έκανε σε πολλές περιπτώσεις ήταν σαν να έλεγε: Κατεβαίνω από υποχρέωση, δεν με ενδιαφέρει να διεκδικήσω την περιφέρεια ή τον δήμο. Τα κόμματα, για να αντέξουν στον χρόνο, στήνονται από κάτω προς τα πάνω. Κερδίζεις δήμους, περιφέρειες, συνδικάτα, επιμελητήρια, συλλόγους επαγγελματιών για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της διακυβέρνησης και βεβαίως τη δολιοφθορά που θα σου κάνουν οι φερόμενοι ως μόνιμοι ιδιοκτήτες της χώρας. Από τη στελέχωση των εκλογικών λιστών και της λίστας Επικρατείας θα φανεί αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πήρε το μήνυμα της τριπλής κάλπης.
◼ Εντάξει τα αντιδεξιά προσκλητήρια, εντάξει τα εκβιαστικά διλήμματα, εντάξει και οι παροχές στους φτωχούς. Οφείλεις όμως να προσέξεις και τα μεσαία στρώματα. Είναι πολυπληθή, είναι θυμωμένα, διαισθάνονται ότι το μέλλον τους θα είναι μεσίστιο και τιμωρούν όσους τα υποτιμούν.

Ανάγωγα

Ευάγγελος Βενιζέλος: «Στρατηγική ήττα είναι να χάνεις τη δυνατότητα επιλογής των προσώπων που θα καλύψουν τις κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης μετά τις 30 Ιουνίου». Η διάκριση των εξουσιών, όπως τη διδάσκει ο έγκριτος συνταγματολόγος. Για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχουν πολλές ανοιχτές υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται στελέχη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Εχει σημασία λοιπόν ποιοι θα πάρουν τις κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

«Ασφαλιστικό Πινοσέτ»: Το… σατανικό σύστημα ενός δικτάτορα που έγινε παράδειγμα


 Η ιδέα ήταν σχετικά απλή, εμπνευσμένη από το βιβλίο του Μίλτον Φρίντμαν, «Καπιταλισμός και Ελευθερία»

Είθισται οτιδήποτε συνδέεται με τα έργα και τις ημέρες ενός δικτάτορα να δαιμονοποιείται αυτόματα και να εντάσσεται στους παραλογισμούς που έχει στο μυαλό του κάθε άνθρωπος που χρησιμοποίησε τα τανκς για να ανέβει στην εξουσία και την βία και τα βασανιστήρια προκειμένου να παραμείνει σ’ αυτήν.
Τέτοιου είδους συνειρμοί ήρθαν στον νου πολλών όταν περίπου πριν ένα χρόνο το στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Καραγκούνης, έκανε το επικοινωνιακό λάθος να προχωρήσει σε μια τέτοια αναφορά, σχετικά με το ασφαλιστικό πρόβλημα.
Η ωμή αλήθεια πάντως είναι ότι το συγκεκριμένο μοντέλο και παραλλαγές του στριφογυρίζει εδώ και δεκαετίες στη σκέψη όσων κατά καιρούς δοκίμασαν να προσεγγίσουν την «καυτή πατάτα» του ασφαλιστικού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου.
«Παιδί» κι αυτό της περίφημης «Σχολής του Σικάγο» και των πνευματικών τέκνων του Μίλτον Φρίντμαν, εντάχθηκε στις νεοφιλελεύθερες πρακτικές οι οποίες μετέτρεψαν πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής σε «δοκιμαστικό σωλήνα» των ιδεών τους.
 
 
«Ασφαλιστικό Πινοσέτ»: Το… σατανικό σύστημα ενός δικτάτορα που έγινε παράδειγμα
Σήμερα η ιδεολογική επικράτηση ανάλογων μοντέλων είναι δεδομένη και φαίνεται ξεκάθαρα από τις ακολουθούμενες πρακτικές στον δυτικό κόσμο, όπου το κράτος διαρκώς συρρικνώνεται, εγκαταλείποντας «πυλώνες» στους οποίους μονοπωλούσε και αφήνοντας τους ιδιώτες να καλύψουν το κενό, με την ελπίδα ότι εκείνοι θα τα πάνε καλύτερα.
 Προφανώς η ανάγκη για αλλαγές από μόνη της μαρτυρά την αποτυχία του προηγούμενου συστήματος, αυτού δηλαδή που γνωρίζουμε, όπου η σύνταξη που λαμβάνει κάποιος σχετίζεται με τις εισφορές που κατέβαλε σε ένα ασφαλιστικό κρατικό ταμείο κατά τη διάρκεια της εργασιακής του πορείας. Η αύξηση του προσδόκιμου μέσου όρου ζωής από μόνη της θα μπορούσε να αιτιολογήσει τα τεράστια ελλείμματα που δημιουργήθηκαν για την χρηματοδότησή του. Όσο κυνικό κι αν μοιάζει, είναι αλήθεια. Μια απλή αναδιανομή των εισφορών των εργαζομένων προκειμένου να πληρωθούν οι συντάξεις των περασμένων γενεών είναι αδύνατη, ιδιαίτερα όταν στην κουβέντα μπαίνουν πράγματα όπως η εισφοροδιαφυγή ή η φοροαποφυγή, που -ας μην γελιόμαστε- δεν είναι έννοιες και πρακτικές άγνωστες σε κανέναν.
Το μοντέλο της Χιλής υλοποιήθηκε από τον Χοσέ Πινέιρα, απόφοιτο του Χάρβαρντ, την περίοδο που ήταν γενικός γραμματέας Εργασίας και Ασφάλισης στην χώρα. Η ιδέα του ήταν σχετικά απλή, εμπνευσμένη από το βιβλίο του πνευματικού του «πατέρα», Μίλτον Φρίντμαν, «Καπιταλισμός και Ελευθερία». Σύμφωνα με αυτήν, προκρίθηκε το λεγόμενο τριφασικό μοντέλο.
«Ασφαλιστικό Πινοσέτ»: Το… σατανικό σύστημα ενός δικτάτορα που έγινε παράδειγμαΟ πρώτος πυλώνας είναι η λεγόμενη «Εθνική Σύνταξη», όρος που έγινε ευρύτερα οικείος στους Έλληνες από την μεταρρύθμιση που έφερε επί Μνημονίων ο αρμόδιος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Κατρούγκαλος. Θα μπορούσε κάποιος να την ονομάσει και «κατώτατη σύνταξη» και καθορίζεται από το κράτος, με πηγή χρηματοδότησης την φορολογία. Επομένως, δεν συνδέεται με το πόσα ένσημα έχει «κολλήσει» κάποιος ούτε με το ύψος των εισφορών του. Πρόσβαση και δικαίωμα σε αυτήν έχουν όλοι.
Ο δεύτερος πυλώνας δεν είναι άλλος από αυτόν που γνωρίζουμε σήμερα. Η υποχρεωτική, δηλαδή, καταβολή εισφορών από εργοδότες και εργαζόμενους καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασιακής ζωής τους. Η διαφορά που εισήγαγε ο Πινέιρα ήταν το ότι αυτή η διαδικασία θα είχε ένα συγκεκριμένο όριο. Ένα ταβάνι. Με λίγα λόγια, ο εργαζόμενος θα έδινε μόνο ένα μέρος του μισθού του, όπως αυτό θα καθορίζεται κάθε φορά. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι μόνο ένα ποσοστό της τάξεως του 10-15%. Στο ερώτημα που προκύπτει «και τι γίνεται με το υπόλοιπο εισόδημα», η απάντηση είναι «από τον τρίτο πυλώνα».
Εκεί, σύμφωνα με το σύστημα που υλοποιήθηκε στην Χιλή και πολύ σύντομα αντιγράφηκε σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής,  εισέρχεται ο ιδιωτικός τομέας μέσω των ασφαλιστικών εταιρειών. Ο καθένας μπορούσε (και μπορεί, αφού το τριφασικό σύστημα βρίσκεται σε ισχύ σε πολλά κράτη) να επιλέξει εκείνη της αρεσκείας του και να προχωρήσει σε καταβολές, προκειμένου να αυξήσει το εισόδημά του όταν θα αποσυρθεί από την εργασία του. Τα ποσά (πάρα μα πάρα πολύ μεγάλα, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό) τα διαχειρίζονται ξένα funds, τα οποία κινούνται πάνω στην γνωστή λογική της κεφαλαιοποίησης μέσω της τοποθέτησής τους σε επενδυτικά προϊόντα.
Οι υποστηρικτές του συστήματος προτάσσουν ως απόδειξη της επιτυχίας του το γεγονός ότι η Χιλή δεν χρειάστηκε να καταφύγει σε εξωτερικό δανεισμό και αύξησης του χρέους της για να δώσει συντάξεις στους πολίτες. Πράγμα που αποτελεί γεγονός πέρα από αμφισβήτηση. Παράλληλα, όμως, πραγματικά είναι και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν όσοι εναντιώνονται σε αυτό.
 
«Ασφαλιστικό Πινοσέτ»: Το… σατανικό σύστημα ενός δικτάτορα που έγινε παράδειγμα
Η συμμετοχή δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς. Οι περισσότεροι θεώρησαν άδικη την αναλογία των καταβολών σε σχέση με τις προσδοκόμενες συντάξεις. Αντίστοιχα, σήμερα το συντριπτικό ποσοστό των συνταξιούχων λαμβάνει σήμερα χρήματα λιγότερα από αυτά του κατώτατου μισθού στην χώρα, ενώ το 44% κάτω από το όριο της φτώχειας. Η ίδια η ζωή έδειξε πως ελάχιστοι Χιλιανοί είχαν την δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη για τους εαυτούς τους.
Οι τρεις πυλώνες του ασφαλιστικού ήταν ένα σχέδιο που εφαρμόστηκε σε πολλές χώρες, αλλού με καλύτερα κι αλλού με χειρότερα αποτελέσματα. Στα μέρη μας συζήτηση για το σύστημα «Πινοσέτ» ή κάτι σαν κι αυτό έχει γίνει επί Μητσοτάκη, επί Σημίτη και αργά ή γρήγορα θα επανέλθει στο τραπέζι, ακριβώς με αυτή τη μορφή ή κάποια σαν κι αυτήν. Μια ακόμη λεπτομέρεια που αξίζει πάντως να αναφερθεί γιατί έχει την σημασία της, είναι πως οι μόνοι άνθρωποι στην Χιλή που εξαιρέθηκαν από αυτό και παραμένουν ακόμη και σήμερα σε κρατικό πρόγραμμα συνταξιοδότησης είναι οι στρατιωτικοί. Εκείνοι που ανέβασαν στην εξουσία και στήριξαν μέχρι τέλους τον δικτάτορα…
                                                                                                                                menshouse.gr 

Ας δούμε όμως πώς δούλευε το μοντέλο Πινοσέτ στη Χιλή

Η δήθεν ελεύθερη επιλογή συστήματος σύνταξης οδήγησε σε έξι ασφαλιστικά μονοπώλια που επί 35 χρόνια λυμαίνονταν τις ασφαλιστικές εισφορές χιλιάδων Χιλιάνων εργαζομένων, οδηγώντας τους συνταξιούχους στην απόλυτη φτώχεια.
Τα έξι ασφαλιστικά μονοπώλια είναι γνωστά στη Χιλή με το ακρωνύμιο «AFP». Ανάμεσά τους είναι οι ασφαλιστικοί όμιλοι MetLife και PrincipalFinancialGroup.
To σημερινό σύστημα παρακρατεί από τους εργαζόμενους 10% των μισθών τους σε ατομικούς λογαριασμούς που εκμεταλλεύονται τα ιδιωτικά μονοπώλια καθ’ όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη.
Αυτά τα έξι μονοπώλια διαχειρίζονται περιουσιακά στοιχεία αξίας περίπου 160 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή 141,1 δισ ευρώ.
Οι άνδρες παίρνουν μόλις το 38% των ασφαλιστικών εισφορών που παρακρατήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου και αποτέλεσαν αντικείμενο επένδυσης των ιδιωτικών εταιριών και οι γυναίκες το 33% επειδή το προσδόκιμο ζωής τους είναι μεγαλύτερο.
Έτσι, μία μέση σύνταξη μετά από 35 ή 40 χρόνια δουλειάς δεν ξεπερνά εύκολα τα 450 δολάρια, ποσό που φθάνει για να καλύψει ο συνταξιούχος επαρκώς και μετά βίας το κόστος διατροφής και άκρως απαραίτητες ανάγκες.
Υπολογίζεται ότι μεταξύ 2007 και 2014 το 80% των συντάξεων στη Χιλή ήταν πολύ χαμηλότερο από τον κατώτατο μισθό και το 40% αυτών κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον Αύγουστο του 2016 πάνω από 500.000 εργαζόμενοι και συνταξιούχοι να διαδηλώσουν μαζικά στο Σαντιάγο, ζητώντας τη δημιουργία άμεσα κρατικών ασφαλιστικών ταμείων που δεν θα αντικαταστήσουν απλώς τα ιδιωτικά μονοπώλια, αλλά θα εξασφαλίζουν σωστή διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων και αξιοπρεπή ζωή στους συνταξιούχους μετά από δεκαετίες σκληρής εργασίας.
Σε μία προσπάθεια να εκτονώσει τις λαϊκές αντιδράσεις η Πρόεδρος της Χιλής παρουσίασε ένα πρόγραμμα που ανεβάζει το ποσοστό συνταξιοδοτικής εισφοράς κατά 5 εκατοστιαίες μονάδες με εκτιμώμενο ετήσιο κόστος περίπου 3,8 δισεκατομμύρια δολάρια (3,36 δισ ευρώ) έκ των οποίων τα 1,5 δισ δολάρια θα πρέπει να τα δώσει η κυβέρνηση…

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και οι εκλογές


 
Ή το σύνδρομο της συμπάθειας, της συνεργασίας, της υπεράσπισης, της ταύτισης και εν τέλει της υποταγής στον απαγωγέα, στον δυνάστη, στον εκμεταλλευτή: στο “Τέρας”.
Αιτία σύμφωνα με τους ψυχολόγους;
Το άτομο δεν αντέχει και δεν μπορεί να διαχειριστεί τον πανικό, τον πόνο και τον τρόμο που του προκαλεί το Τέρας. Δεν αντέχει να σκεφθεί ότι όλα είναι κακά και μαύρα γύρω του και εφευρίσκει μερικά “καλά στοιχεία” με τα οποία στολίζει και απαλύνει την εικόνα του Τέρατος. Η ταύτιση με αυτό είναι ένας τρόπος που το ίδιο το "εγώ" υπερασπίζεται τον εαυτό του. Όταν ένα θύμα πιστεύει σχεδόν στις ίδιες αξίες με το Τέρας, αυτό παύει να γίνεται αντιληπτό ως άμεση απειλή.
Δείχνοντας στο Τέρας συμπάθεια και υποταγή, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει αρνητικά συναισθήματα είτε προς την οικογένειά του, είτε προς τους συναδέλφους του, είτε προς την κοινωνική του τάξη, ελπίζει (τυφλά, χωρίς αντικειμενικά επιχειρήματα) ότι θα έχει ιδιαίτερη αντιμετώπιση, ευνοϊκότερη σε σχέση με τους Άλλους.
Γιατί δεν αντιδρά, γιατί δεν εναντιώνεται στο Τέρας; Γιατί πιστεύει ότι το Τέρας είναι ανίκητο. Γιατί η μάχη και ο αγώνας για το υποκείμενο είναι άγνωστα, αχαρτογράφητα νερά. Γιατί δεν γνωρίζει πως είναι η ζωή χωρίς το Τέρας.
Είναι ο μόνος τρόπος για να περιγράψω κάποιους από:
  • τους ανέργους, οι οποίοι γνωρίζουν ότι ο Καπιταλισμός τους θεωρεί βαρίδι για το Σύστημα Υγείας,
  • τους επιστήμονες, οι οποίοι σπουδάζουν χρόνια ολόκληρα γνωρίζοντας ότι θα πληρώνονται με 650 ευρώ μικτά μηνιαίως,
  • τα ζευγάρια, που λόγω ανέχειας, κάνουν λιγότερα παιδιά, σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, γνωρίζοντας ότι αυτά θα είναι πιο ασθενικά και με λιγότερες ευκαιρίες στην ζωή τους,
  • τους νέους, που τους λένε ξεκάθαρα ότι “έχετε ελεύθερη πρόσβαση σε ναρκωτικά, facebook, κινητό, survivor αλλά όχι σε δουλειά”,
  • τους συνταξιούχους, που τους καθιστούν υπεύθυνους για την δυστυχία τους “γιατί ζουν παραπάνω από όσο πρέπει”,
  • τους πεινασμένους, που τους είπαν ότι “μαζί τα φάγαμε”
καθώς παρ’όλα αυτά, στηρίζουν το Τέρας...
Ας θυμηθούμε την ρήση του Μάνου Χατζηδάκη “Η Ελλάδα ποτέ δεν ανασταίνεται γιατί ποτέ δεν πεθαίνει”. Η κοινωνική συνέργεια με όλους αυτούς τους ανθρώπους (οι οποίοι είναι δικοί μας άνθρωποι, σάρκα από την σάρκα μας) απαιτεί ένα πρώτο βασικό βήμα: να τους σκοτώσουμε την σάπια ελπίδα ότι η σωτηρία θα έρθει από ψηλά, από το μαλάκωμα της ψυχής του ίδιου του Τέρατος.
Να τους πείσουμε ότι ο Καπιταλισμός δεν κάνει χάρες, δεν έχει συμπάθειες. Εάν συμφέρει να πεινάσεις, να δουλέψεις εξοντωτικά ή να πεθάνεις νωρίς, θα πάρεις μισθό πείνας, θα δουλέψεις απλήρωτες υπερωρίες, θα σου στερήσει τα φάρμακα. Να τους πείσουμε ότι εάν νοιώθουν “μεγάλα ψάρια” (επειδή έχουν σπουδαία θέση στην εταιρεία ή είναι βιοτέχνες με 10-15 εργαζόμενους) υπάρχουν πάντα κάποια μεγαλύτερα ψάρια και τελικά όλος ο λαός ευρίσκεται στον τελευταίο κρίκο της διατροφικής αλυσίδας στον καπιταλισμό.
Να τους πείσουμε ότι οι αυταπάτες του Συστήματος είναι σαν τον μπάφο: Πάντα το τσιγαριλίκι τελειώνει κάποια στιγμή, σε αφήνει ψυχικά και σωματικά τραυματισμένο και η πραγματικότητα ξανάρχεται ίδια και απαράλλακτη και τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, απαιτώντας επιτακτικά, λύση εδώ και τώρα.
Λύση που δίνει ο αγώνας ενάντια στο Τέρας και όχι η Στοκχόλμη…
Πηγή: artinews.gr

Επιτελους τι δεν καταλαβαίνεις...

 
Η Ξαφά λέει φωναχτά όσα ψιθυρίζει η ΝΔ...
 
«Οι παροχές που προσέφερε η κυβέρνηση βασίζονται αποκλειστικά σε μία μικροπολιτική σκοπιμότητα και δεν εντάσσονται σε καμία αναπτυξιακή στρατηγική. Ο προϋπολογισμός δεν σηκώνει αυτές τις παροχές. Δεν μπορούμε να λέμε ότι θα πετύχουμε το στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα και να μοιράζουμε παροχές δεξιά και αριστερά. Αυτά τα... δύο είναι ασυμβίβαστα», δήλωσε την Τετάρτη 29/5 η σύμβουλος επενδύσεων και πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, αλλά και άτυπη σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μιράντα Ξαφά.
Η κ. Ξαφά υποστήριξε (με το γνωστό κυνισμό που τη διακρίνει) ότι «οι μισθοί δεν αυξάνονται με κυβερνητικές αποφάσεις, αυξάνονται αν η οικονομία μπορεί να προσφέρει υψηλότερους μισθούς. Ήταν λάθος της κυβέρνησης να μην κοπούν οι υπάρχουσες συντάξεις. Είμαστε η μόνη χώρα της Ε.Ε που συνεχίζει να ξοδεύει το 17% του ΑΕΠ της σε συντάξεις».
«Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τη στιγμή που υπάρχουν κραυγαλέες ελλείψεις στα νοσοκομεία, στην αστυνομία και την πυροσβεστική, στην παιδεία. Το 1/5 των συνταξιούχων είναι κάτω των 65 ετών και εισπράττουν το 25% της συνολικής δαπάνης των συντάξεων. Εκεί θα πέσει κυρίως ο πέλεκυς αν μειωθεί η προσωπική διαφορά. Όσο δεν δημιουργείται πλούτος μέσα στη χώρα, τόσο η οικονομία αδυνατεί να σηκώσει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις», πρόσθεσε.
Η αναφορά της αυτή εντάσεται στην «καταιγίδα» ειλικρίνειας που διακρίνει τις τελευταίες ώρες το πολιτικό προσωπικό του νεοφιλελευθερισμού: Ο Γ. Στουρνάρας είπε ότι η κοινωνική ασφάλιση αλλά και η Δημόσια Υγεία κοστίζουν ακριβά στους πλούσιους και επομένως οι αδύναμοι θα χρειαστεί να αφεθούν στην τύχη τους. Ο Γ. Βρούτσης επισήμανε ότι η ρύθμιση για τις 120 δόσεις (την οποία η Ν.Δ. έχει ψηφίσει) είναι καταστροφική για την οικονομία και νοθεύει τον ανταγωνισμό υπέρ των ασθενέστερων.
Ερωτηθείσα για το συγκεκριμένο μέτρο (των 120 δόσεων), η κ. Ξαφά υποστήριξε, συνεχίζοντας τη σκέψη της ΝΔ, ότι «αν κάθε τρεις και λίγο δίνουμε και από μία τέτοια ρύθμιση, σταματάει ο κόσμος να πληρώνει περιμένοντας την επόμενη. Αν αυτό γίνεται κάθε χρόνο, οι δόσεις θα συσσωρεύονται και μετά από τρία χρόνια πάλι οι ίδιοι άνθρωποι δεν θα μπορούν να πληρώσουν. Πρέπει άμεσα να μειωθεί η φορολογία».
Η ίδια είχε προλάβει να μας αναλύσει το συμπέρασμα της ΝΔ (αφού επικαλέστηκε tweet του Αδ. Γεωργιάδη) για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών: ο ελληνικός λαός «απέρριψε την ταξική πολιτική της αναδιανομής εισοδήματος που οδηγεί στην μιζέρια για όλους».
Είναι, όπως τονίζαμε και χθες, σαν να μην μπορούν να κρυφτούν λίγο μετά τις εκλογές. Διότι, παρά το γεγονός ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει ζητήσει από τα στελέχη του μετριοπάθεια, για να μην τρομάξουν οι πολίτες και να μην αποκαλυφθεί το πραγματικό (και ακραία αντικοινωνικό) σχέδιο της ΝΔ, όλο και περισσότερες πτυχές του σχεδίου αυτού «ξεφεύγουν» από κορυφαία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή «προσωπικότητες» στενά συνδεδεμένες με το χώρο που σωστά έχει καταγραφεί ως «ακραίο κέντρο». 
Δεν πρόκειται, άλλωστε για θέσεις που εμφανίζονται σήμερα: είναι η πάγια νεοφιλελεύθερη άποψη (όπως την πλάσαρε τα τελευταία χρόνια κυρίως το ΔΝΤ) η οποία υποστηρίζει ότι συρρικνώνοντας μισθούς, συντάξεις, συρρικνώνοντας το εισόδημα για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, δημιουργούνται, υποτίθεται, προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ή για την περαιτέρω τόνωση της οικονομίας. Αυτή η θέση όχι απλώς είναι ολέθρια κοινωνικά αλλά διαψεύστηκε παταγωδώς και ως προς το οικονομικό της σκέλος, διότι όταν αυτά έγιναν πράξη την περίοδο 2010-2014, με πάρα πολύ σκληρό τρόπο, ταυτόχρονα η ανεργία εκτινασσόταν στο 28% και οι επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο κατά χιλιάδες.
Άρα, αναφέρονται σε μία πολιτική η οποία, εκτός από κοινωνικά ολέθρια, είναι και, αποδεδειγμένα, πλέον, οικονομικά παντελώς αναποτελεσματική.
Θυμίζουμε ότι, με αφορμή τις χθεσινές αναφορές Στουρνάρα, το Μέγαρο Μαξίμου σχολίασε μεταξύ άλλων:
«Ο κος Μητσοτάκης και ο κος Στουρνάρας ετοιμάζονται να ακυρώσουν όλα τα θετικά μέτρα, να περικόψουν και άλλο τις συντάξεις αλλά και να συρρικνώσουν δραματικά το κοινωνικό κράτος.
Οι πολίτες που σε λίγες εβδομάδες θα αποφασίσουν οριστικά, μπορούν να πάρουν σήμερα μια πρώτη γεύση για τη κοινωνική ισοπέδωση που θα προκαλέσει η επαναφορά στις σκληρές ταξικές πολιτικές του κου Μητσοτάκη και των συνοδοιπόρων του»...

Δεν θα περάσουν

 
Ακούω τον νεαρό κυβερνητικό εκπρόσωπο να ψελλίζει αμήχανα για «τα θετικά μέτρα που δεν έφτασαν στο λαό». Και σκέφτομαι, πόσο δύσκολο είναι να πει το υπερδιογκωμένο από την εξουσία Εγώ του το πιο απλό: «κάναμε λάθη».
Ακούω τον κυβερνήτη να λέει με μεγάλη ευκολία: «ναι υπάρχει ακόμα μεγάλη ανεργία». Και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να νιώσει πόσο πόνο και κομμάτι απ’ άλλο πόνο κουβαλάει αυτό. Πόση πίκρα, πόσα τσακισμένα όνειρα, πόση ντροπή, πόσα ξεριζώματα.
Βλέπω και τον άλλο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιβάλλει τη σιωπή της υποκριτικής σεμνότητας για να κρύψει το ρατσισμό, το σεξισμό και το φόβο για τον Άλλο. Μόνο που ο βόρβορος ξεχειλίζει από παντού. Οι Στεφανίδηδες είναι η ίδια η συντήρηση, είναι η ίδια η ΝΔ,  είναι ο Βορίδης που τον βλέπω τώρα να μιλάει για Αλλαγή του μεταναστευτικού νόμου, για κατάργηση του ασύλου, για αστυνομοκρατία, για ασφαλιστικό Πινοσέτ, για απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, και στο πρόσωπό του βλέπω να εναλλάσσονται τα πρόσωπα του Όρμπαν, του Σαλβίνι, του Τραμπ, του Φάρατζ, της Λεπέν.
Γι’ αυτό λέω: Δεν πρέπει να αφήσουμε το ποτάμι του μίσους, της ξενοφοβίας και του φασισμού να μας πνίξει εντελώς την ανθρωπιά, να μην αφήσουμε τους Έλληνες Όρμπαν και Σαλβίνι –όποιο προσωπείο κι αν φορούν- να περάσουν.
Θα μου πεις, μα ακόμα μια φορά θα επιλέξουμε το λιγότερο κακό; Δεν ξέρω, αν μεταξύ του αυταρχισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού, από τη μια, και μιας νηπιακής, ακόμη και ηλίθιας, σοσιαλδημοκρατίας από την άλλη, η δεύτερη είναι το λιγότερο κακό. Νομίζω πως όχι. Δεν συγκρίνονται…
Δείτε την Κούνεβα. Αυτή την καταπληκτική γυναίκα. Που κάθε της λέξη είναι ένας αγώνας, ένας πόνος. Ακούστε τον συριγμό, που κάνει η φωνή της, σημαδεμένη από το βιτριόλι του φασισμού. Γι αυτό φωνάζω: Να μην τους αφήσουμε να περάσουν και "Δεν θα περάσουν".

29 Μαϊου 1453: Η αποφράδα ημέρα μέσα από τη μοναδική ιστορική αφήγηση του Γ. Φραντζή


Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα (Κωνσταντίνου Παλαιολόγου) έσφιξαν την καρδιά τους, αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα του παιδιά, τη γυναίκα και την περιουσία του, αλλά ήθελαν όλοι να πεθάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας τους. Ύστερα γύρισαν στις θέσεις τους για να φυλάξουν τα τείχη της πόλης.
Ο αυτοκράτορας πήγε αμέσως στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας, προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια και κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι εκείνη τη νύχτα. Έπειτα γύρισε στα ανάκτορα και ζήτησε συγνώμη από όλους.
Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτήν τη στιγμή τους θρήνους και τους οδυρμούς που ακούστηκαν τότε στο παλάτι; Κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος, ακόμα κι αν ήταν από ξύλο ή από πέτρα.
Ύστερα ανεβήκαμε στα άλογά μας, βγήκαμε από τα ανάκτορα και κάναμε επιθεώρηση στα τείχη για να ενθαρρύνουμε τους φρουρούς που κρατούσαν άγρυπνοι τις θέσεις τους. Εκείνη τη νύχτα όλοι βρίσκονταν στα τείχη και τους πύργους, ενώ είχαμε κλείσει προσεκτικά όλες τις πύλες ώστε να μην μπορεί να μπει ή να βγει κανένας.
Όταν φτάσαμε στην Καλιγαρία, την ώρα που λαλούσαν για πρώτη φορά τα κοκόρια, ξεπεζέψαμε και ανεβήκαμε στον πύργο. Από εκεί ακούγαμε φωνές και δυνατό θόρυβο έξω από την πόλη. Οι φύλακες μας είπαν ότι αυτό γινόταν όλη τη νύχτα επειδή οι εχθροί έσερναν τις πολεμικές μηχανές τους κοντά στην τάφρο, προετοιμαζόμενοι για την επίθεση. Επίσης τα μεγάλα εχθρικά πλοία άρχισαν να κινούνται, προσπαθώντας να φέρουν στην ακτή τις γέφυρες που είχαν κατασκευάσει.
Οι Τούρκοι άρχισαν με μεγάλη σφοδρότητα και ορμή την επίθεση τη στιγμή που λαλούσαν τα κοκόρια για δεύτερη φορά, χωρίς να δώσουν κανένα σύνθημα, όπως είχαν χάνει και τις προηγούμενες φορές. Ο σουλτάνος διέταξε να επιτεθούν πρώτοι οι λιγότερο έμπειροι, μερικοί ηλικιωμένοι και αρκετοί νέοι, ώστε να μας κουράσουν, και στη συνέχεια να ριχτούν εναντίον μας οι πιο έμπειροι και γενναίοι με μεγαλύτερη τόλμη και δύναμη. Έτσι λοιπόν ο πόλεμος άναψε σαν καμίνι. Οι δικοί μας αντιστέκονταν με πείσμα, χτυπούσαν άγρια τους εχθρούς και τους γκρέμιζαν κάτω από τα τείχη, καταστρέφοντας συγχρόνως και πολλές από τις πολιορκητικές τους μηχανές.
Οι νεκροί ήταν πολλοί και από τις δυο πλευρές, ιδίως όμως από το εχθρικό στρατόπεδο. Μόλις άρχισαν να σβήνουν τα άστρα του ουρανού καθώς προχωρούσε το φως της μέρας κι εμφανίστηκε στην ανατολή η ροδοδάχτυλη αυγή, όλο το πλήθος του εχθρού παρατάχθηκε σε μια σειρά που έφτανε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της πόλης.
Ακούστηκαν τότε τα τύμπανα, οι σάλπιγγες και τα υπόλοιπα πολεμικά όργανα με φωνές και αλαλαγμούς, ενώ τα κανόνια άρχισαν να ρίχνουν όλα μαζί. Τότε όλοι οι Τούρκοι όρμησαν από ξηρά και από θάλασσα στα τείχη και άρχισαν τη συμπλοκή μαζί μας. Οι πιο θαρραλέοι έστησαν σκάλες, ανέβηκαν πάνω σ' αυτές και έριχναν αδιάκοπα τα βέλη τους εναντίον των δικών μας. Η φρικτή και αμφίρροπη μάχη κράτησε δύο ώρες και φαινόταν ότι οι χριστιανοί θα έπαιρναν πάλι τη νίκη. Τα πλοία που μετέφεραν τις σκάλες και τις κινητές γέφυρες αποκρούστηκαν από τα παραθαλάσσια τείχη και αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω άπρακτα.
Οι πολεμικές μηχανές, που έριχναν πέτρες από τα τείχη της πόλης, σκότωσαν πολλούς αγαρηνούς. Αλλά και εκείνοι που ήταν στην ξηρά έπαθαν τα ίδια και χειρότερα. Ήταν πολύ παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς τον ήλιο και τον ουρανό σκεπασμένους από ένα σύννεφο σκόνης και καπνού. Οι δικοί μας έκαιγαν τις εχθρικές πολεμικές μηχανές με το «υγρό πυρ», γκρέμιζαν τις σκάλες με όσους βρίσκονταν πάνω τους και σκότωναν αυτούς που επιχειρούσαν να ανεβούν στα τείχη με μεγάλες πέτρες, ακόντια, πυροβόλα και τόξα.
Όπου έβλεπαν συγκεντρωμένους Τούρκους, τους χτυπούσαν με μεγάλα τηλεβόλα, σκοτώνοντας και πληγώνοντας πολλούς. Οι εχθροί απηύδησαν τόσο πολύ από τη σθεναρή αντίσταση που συναντούσαν ώστε θέλησαν να κάνουν λίγο πίσω για να ξεκουραστούν, αλλά οι τσαούσηδες και οι ραβδούχοι της τουρκικής Αυλής τους χτυπούσαν με σιδερένια ραβδιά και βούνευρα για να μην υποχωρήσουν.
Ποιος μπορεί να περιγράψει τις κραυγές και τα βογκητά των τραυματιών και στα δύο στρατόπεδα; Ο θόρυβος και οι φωνές τους έφταναν μέχρι τον ουρανό. Μερικοί από τους δικούς μας, που έβλεπαν τους εχθρούς να υποφέρουν, τους φώναζαν: «Τι κάνετε συνεχώς επιθέσεις, αφού δεν μπορείτε να μας νικήσετε;» Εκείνοι τότε, προσπαθώντας να δείξουν τη γενναιότητα τους, ανέβαιναν πάλι στις σκάλες. Οι πιο τολμηροί σκαρφάλωναν στους ώμους των άλλων και οι επόμενοι τους μιμούνταν, για να μπορέσουν να φτάσουν στην κορυφή του τείχους.
Οι σκληρότερες μάχες έγιναν στις πύλες, όπου οι αντίπαλοι συγκρούονταν με τα σπαθιά στα χέρια και οι νεκροί ήταν αμέτρητοι. Όταν η παράταξη μας άρχισε να υποχωρεί, τότε πετάχτηκαν μπροστά ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Δημήτριος Καντακουζηνός, δύο γενναίοι άντρες που έτρεψαν τους αγαρηνούς σε φυγή, τους γκρέμισαν κάτω από τα τείχη και τους σκόρπισαν. Συγχρόνως έτρεξαν σε βοήθεια κι άλλοι δικοί μας, ενώ ο αυτοκράτορας που βρέθηκε εκεί έφιππος τους ενεθάρρυνε και τους παρακινούσε να πολεμάνε με σθένος, λέγοντας: «Συμπολεμιστές και αδέρφια μου, σας παρακαλώ στο όνομα του Θεού να κρατάτε τη θέση σας με γενναιότητα. Βλέπω ότι το πλήθος των εχθρών άρχισε να κουράζεται και να διασκορπίζεται. Δε μας χτυπούν πλέον με τάξη και σύστημα. Ελπίζω στο Θεό ότι η νίκη είναι δική μας. Να νιώθετε λοιπόν χαρά επειδή το στεφάνι της νίκης θα είναι δικό μας τόσο στη γη όσο και στον ουρανό. Ο Θεός βρίσκεται στο πλευρό μας και προκαλεί δειλία στους άπιστους».
Τη στιγμή που μιλούσε ο αυτοκράτορας, ο Ιωάννης Ιουστινιάνης πληγώθηκε από βέλος στο πάνω μέρος του δεξιού του ποδιού. Αυτός ο τόσο έμπειρος πολεμιστής, στον πόλεμο, βλέποντας το αίμα να τρέχει από το σώμα του, έγινε κίτρινος από φόβο. Έχασε αμέσως το θάρρος του, σταμάτησε να αγωνίζεται και έτρεξε να βρει γιατρό σιωπηλός, χωρίς να σκέφτεται την ανδρεία και την καρτερικότητα που είχε δείξει μέχρι τότε. Δεν είπε όμως τίποτα στους συντρόφους του ούτε άφησε κανέναν αντικαταστάτη, για να μην προκληθεί σύγχυση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία.
Οι στρατιώτες του τον αναζήτησαν με το βλέμμα και, μαθαίνοντας ότι είχε φύγει, καταλήφθηκαν από ταραχή και φόβο. Ευτυχώς, ο αυτοκράτορας που βρέθηκε εκεί κατά τύχη, τους είδε ταραγμένους και φοβισμένους σαν τα κυνηγημένα πρόβατα και θέλησε να μάθει την αιτία. Όταν λοιπόν είδε το στρατηγό του Ιουστινιάνη να φεύγει, τον πλησίασε και του είπε: «Γιατί το έκανες αυτό, αδερφέ μου; Γύρνα πίσω στη θέση σου. Η πληγή είναι ασήμαντη και η παρουσία σου απαραίτητη. Η πόλη στηρίζεται σε σένα για να σωθεί». Του είπε και άλλα πολλά, αλλά εκείνος δεν έδωσε απάντηση. Αντίθετα, έφυγε και πήγε στο Πέραν, όπου πέθανε ντροπιασμένος από λύπη για την περιφρόνηση των άλλων.
Οι Τούρκοι όμως είδαν την ταραχή των δικών μας και πήραν θάρρος. Ο Σογάν πασάς κέντρισε με κατάλληλα λόγια τη φιλοτιμία των γενιτσάρων και των άλλων στρατιωτών, ενώ ένας γιγαντόσωμος γενίτσαρος (που λεγόταν Χασάν και καταγόταν από το Λουπάδι της Κυζίκου) έβαλε με το αριστερό χέρι την ασπίδα πάνω από το κεφάλι του, τράβηξε με το δεξί το σπαθί, ανέβηκε στο σημείο του τείχους όπου είχαν αρχίσει να υποχωρούν οι δικοί μας και ρίχτηκε πάνω τους. Τον Χασάν ακολούθησαν περίπου άλλοι 30 Τούρκοι που θέλησαν να φανούν εξίσου γενναίοι. Όσοι από τους δικούς μας είχαν απομείνει εκεί έριξαν τεράστιες πέτρες και βέλη εναντίον τους, γκρεμίζοντας τους 18 κάτω από τα τείχη, αλλά ο Χασάν κατάφερε να ανεβεί και να τρέψει σε φυγή τους χριστιανούς.
Μετά την επιτυχία του, πολλοί άλλοι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να τον ακολουθήσουν και να σκαρφαλώσουν στα τείχη, αφού οι ελάχιστοι δικοί μας δεν κατάφεραν να τους εμποδίσουν. Πολέμησαν όμως με θάρρος και σκότωσαν πολλούς. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής ο Χασάν χτυπήθηκε από πέτρα και έπεσε κάτω. Μόλις τον είδαν οι δικοί μας πήραν θάρρος και τον λιθοβολούσαν από όλες τις πλευρές. Εκείνος σηκώθηκε στα γόνατα και συνέχισε να πολεμά, αλλά το δεξί του χέρι δέχτηκε αμέτρητα τραύματα από βέλη και έπεσε παράλυτο.
Στη σύγκρουση αυτή σκοτώθηκαν και πληγώθηκαν πολλοί Τούρκοι, οι οποίοι μεταφέρθηκαν πίσω στο στρατόπεδο. Το πλήθος όμως εκείνων που είχαν ανεβεί στα τείχη διασκόρπισε τους δικούς μας, που εγκατέλειψαν το εξωτερικό και έτρεξαν μέσα στην πόλη με τόση βία ώστε ο ένας πατούσε τον άλλο. Καθώς συνέβαιναν αυτά, ακούστηκαν φωνές από μέσα, από έξω και από το μέρος του λιμανιού: «Έπεσε το φρούριο. Στους πύργους στήθηκαν σημαίες και λάβαρα».
Οι φωνές αυτές έτρεψαν σε φυγή τους δικούς μας, ενώ έδωσαν καινούριο θάρρος στους εχθρούς που άρχισαν να ανεβαίνουν στα τείχη άφοβα και με αλαλαγμούς χαράς.
Όταν ο δυστυχισμένος αυτοκράτορας και δεσπότης μου είδε αυτό το θέαμα, παρακαλούσε το Θεό με δάκρυα στα μάτια και παρακινούσε τους στρατιώτες να φανούν γενναίοι. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα βοήθειας ή συμπαράστασης. Τότε τσίγκλησε το άλογό του, έφτασε στο σημείο από όπου οι εχθροί έμπαιναν στην πόλη και ρίχτηκε πάνω τους όπως ο Σαμψών κατά των αλλοφύλων. Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν. Μουγκρίζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς Τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του.
Ο Φραγκίσκος Τολέντο, φάνηκε ανώτερος ακόμα και από τον Αχιλλέα. Πολεμώντας στα δεξιά του αυτοκράτορα, κομμάτιαζε τους εχθρούς με δόντια και με νύχια. Το ίδιο έκανε και ο Θεόφιλος Παλαιολόγος. Βλέποντας τον αυτοκράτορα να αγωνίζεται για να σώσει την πόλη που κινδύνευε, φώναξε κλαίγοντας: «Καλύτερα να πεθάνω παρά να ζήσω». Ύστερα όρμησε κραυγάζοντας πάνω στους εχθρούς και σκότωσε ή έτρεψε σε φυγή όσους βρέθηκαν μπροστά του. Ο Ιωάννης Δαλμάτης, που βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος, πολεμούσε με ηρωισμό σαν γενναίος στρατιώτης που ήταν. Όσοι βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία των εξαιρετικών εκείνων ανδρών.
Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν δύο και τρεις φορές, μέχρι που κατάφεραν να τρέψουν τους απίστους σε φυγή, να σκοτώσουν πολλούς και να γκρεμίσουν άλλους κάτω από τα τείχη. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα και στο τέλος έπεσαν νεκροί, αφού προηγουμένως είχαν προξενήσει τεράστιες απώλειες στους εχθρούς. Πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν επίσης κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου οι εχθροί είχαν στήσει τη μεγάλη ελέπολη και το φοβερό κανόνι, με τα οποία γκρέμισαν τα τείχη και κατάφεραν να πρωτομπούν στην πόλη. Τη στιγμή εκείνη εγώ δε βρισκόμουν κοντά στον αυτοκράτορα και δεσπότη μου, επειδή είχα πάει να επιθεωρήσω ένα άλλο σημείο της πόλης, σύμφωνα με τη διαταγή του.
Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους.
Παρά τις υποσχέσεις του όμως, ο σουλτάνος με πολύ κόπο κατάφερε να τους πείσει να αφήσουν τους πύργους και να φύγουν. Δύο αδέρφια, οι Ιταλοί Παύλος και Τρωίλος, πολέμησαν με γενναιότητα μαζί με αρκετούς άλλους στη θέση που είχαν αναλάβει. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τους σκοτώθηκαν πολλοί κι από τις δυο πλευρές. Σε μια στιγμή ο Παύλος είδε τους εχθρούς μέσα στην πόλη και είπε στον αδερφό του: «Χάθηκαν τα πάντα. Κρύψου ήλιε και θρήνησε γη.
Η Πόλη έπεσε. Ανώφελο πια να πολεμάμε. Ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να σωθούμε εμείς οι ίδιοι».
Έτσι οι Τούρκοι έγιναν κύριοι της Κωνσταντινούπολης την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, στις δυόμισι το μεσημέρι. Άρπαζαν και αιχμαλώτιζαν όσους έβρισκαν μπροστά τους, έσφαζαν όσους επιχειρούσαν να αντισταθούν και σε ορισμένα μέρη δε διακρινόταν η γη από τα πολλά πτώματα που ήταν πεσμένα κάτω. Το θέαμα ήταν φρικτό. Παντού ακούγονταν θρήνοι και παντού γίνονταν αρπαγές γυναικών όλων των ηλικιών. Αρχόντισσες, νέες κοπέλες και καλόγριες σέρνονταν από τα μαλλιά έξω από τις εκκλησίες όπου είχαν καταφύγει, ενώ έκλαιγαν και οδύρονταν.
Ποιος μπορούσε να περιγράψει τα κλάματα και τις φωνές των παιδιών ή τη βεβήλωση των ιερών εκκλησιών; Το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού χυνόταν στη γη. Οι Τούρκοι άρπαζαν τα ιερά σκεύη, τα έσπαζαν ή τα κρατούσαν για λογαριασμό τους. Το ίδιο έκαναν και με τα ιερά αναθήματα. Ποδοπατούσαν τις άγιες εικόνες, τους αφαιρούσαν το χρυσάφι, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, και έφτιαχναν με αυτές κρεβάτια και τραπέζια. Άλλοι στόλιζαν τα άλογα τους με τα χρυσοΰφαντα μεταξωτά άμφια των ιερέων και άλλοι τα έκαναν τραπεζομάντιλα.
Άρπαζαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια από τα άγια κειμήλια, καταπατούσαν τα ιερά λείψανα των αγίων και, σαν πραγματικοί πρόδρομοι του διαβόλου, έκαναν αμέτρητα ανοσιουργήματα, που μόνο το θρήνο μπορούν να προκαλέσουν. Χριστέ, βασιλιά μου, οι αποφάσεις Σου ξεπερνάνε το μυαλό του ανθρώπου!
Μέσα στην απέραντη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, τον επίγειο ουρανό, το θρόνο της δόξας του Θεού, το άρμα των Χερουβείμ, το θείο δημιούργημα, το αξιοθαύμαστο κατασκεύασμα, το στολίδι της γης, τον ωραιότερο από όλους τους ναούς, έβλεπε κανείς τους Τούρκους να τρώνε και να πίνουν στο Ιερό Βήμα και στην Αγία Τράπεζα ή να ασελγούν πάνω σε γυναίκες, νέες κοπέλες και μικρά παιδιά. Ποιος μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος και να μη θρηνήσει για την άγια εκκλησία μας; Όλοι πονούσαν από το κακό που έβλεπαν. Στα σπίτια θρήνοι και κλάματα, στους δρόμους οδυρμοί, στις εκκλησίες αντρικές κραυγές πόνου, γυναικεία μοιρολόγια, βαρβαρότητες, φόνοι και βιασμοί.
Οι ευγενείς ατιμάζονταν και οι πλούσιοι έχαναν τις περιουσίες τους. Σε όλες τις πλατείες και τις γωνιές της πόλης γίνονταν αμέτρητα κακουργήματα. Κανένα μέρος ή καταφύγιο δε γλίτωσε από την έρευνα και τη βεβήλωση. Οι άπιστοι έσκαψαν κήπους και γκρέμισαν σπίτια για να βρουν χρήματα ή κρυμμένους θησαυρούς. Όσα βρήκαν, τα πήραν για να χορτάσουν την απληστία τους. Χριστέ, βασιλιά μου, γλίτωσε από τη θλίψη και τον πόνο όλες τις πόλεις και τις χώρες όπου κατοικούν χριστιανοί.
Την τρίτη μέρα μετά την άλωση ο σουλτάνος έδωσε εντολή να γίνουν γιορτές και πανηγύρια για τη μεγάλη νίκη, και διέταξε να βγουν έξω ελεύθερα και άφοβα όσοι ήταν κρυμμένοι σε διάφορα μέρη της Πόλης, μικροί και μεγάλοι. Διέταξε επίσης να γυρίσουν στα σπίτια τους όσοι είχαν φύγει εξαιτίας του πολέμου και να ζήσουν εκεί όπως πριν, σύμφωνα με το δίκαιο και τη θρησκεία τους. Ακόμα, έδωσε διαταγή να εκλέξουν πατριάρχη σύμφωνα με τα έθιμα τους. αφού ο προηγούμενος πατριάρχης είχε πεθάνει. Οι αρχιερείς και οι ελάχιστοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί που έτυχε να βρίσκονται στην πόλη διάλεξαν για το αξίωμα αυτό το Γεώργιο Σχολάριο, που ήταν ένας πολύ καλλιεργημένος πολίτης, τον οποίο χειροτόνησαν πατριάρχη και τον ονόμασαν Γεννάδιο.

Σημείωση: Ο πρωτοβεστιάριος, δηλαδή αρχιθαλαμηπόλος, Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής (1401-1480) ήταν ο μοναδικός Βυζαντινός ιστορικός αυτόπτης μάρτυρας της κοσμοϊστορικής κατάληψης Πόλης από τους Τούρκους.