Του Γ. Λακόπουλου
«Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα»
Οδ. Ελύτης
Αυτές οι εκλογές ήταν τεστ αξιοπιστίας προθέσεων, ικανοτήτων και ωριμότητας για όλους: κόμματα, πολιτικούς, δημοσιογράφους, πολίτες. Όπως έπραξε ο καθένας, πήρε και την ανταμοιβή του.
Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η φωτογραφία της κοινωνίας και ο καθένας είναι άξιος της τύχης του. Αυτοί είμαστε. Απο τον Λεβέντη στον Βελόπουλο και τον Βαρουφάκη. Και από τον έναν κληρονόμο στον άλλο. «Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου»…
Σε ό,τι με αφορά και με όση σημασία έχει αυτό, έχω εξηγηθεί από καιρό: Δεν είμαι εν ενεργεία δημοσιογράφος- πολύ περισσότερο μάχιμος ρεπόρτερ. Απλώς με τα κείμενα μου στο ΑΠ -και με τη γνώμη μου, όπου μου ζητήθηκε- έκανα έναν πολιτικό αγώνα για να πάει καλύτερα η χώρα, η πολιτική, και η δημοσιογραφία. Κινούμαι στο πεδίο της ελευθερίας μου, χωρίς εξαρτήσεις και καταναγκασμούς.
Στον πυρήνα αυτής της προσπάθειας επέμενα ότι οι φυσικοί επικεφαλής των δυο παρατάξεων οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όχι για τις τρέχουσες εξελίξεις και για τον εαυτό τους. Αλλά για την ιστορική προοπτική του χώρου του ο καθένας -και άρα για την ποιότητα του ελληνικού κοινοβουλευτισμού και τη χειραφέτηση της πολιτικής ζωής απο τους γνωστούς δυνάστες της.
Ο ένας για να ανασυγκροτηθεί η Δημοκρατική Παράταξη με τη μετεξέλιξή του κόμματός του σε πολιτικό φορέα της νέας Κεντροαριστεράς.
Ο άλλος για την ανασύσταση της εγχώριας Κεντροδεξιάς με βάση τις ιδρυτικές αρχές του ιδρυτή της ΝΔ.
Δεν το έκαναν.
Ο καραμανλικός συμβιβασμόςΝα αρχίζω από τον δεύτερο. Ο Καραμανλής ανέχθηκε την ασυδοσία του Νεομητσοτακισμού και των υποστηριγμάτων του- ακόμη και όταν τον πρόσβαλαν. Ίσως υποτιμώντας τον κίνδυνο της τοξικότητας για τη ΝΔ και τη χώρα. Και το ενδεχόμενο ότι αν επικρατήσει οριστικά, το πρώτο θύμα θα είναι ο ίδιος και οι δικοί του. Ηδη θύμα διαστροφικής μεθόδευσης υπήρξε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.
Σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή δεν αλλάζει ο σεβασμός μου στην πολιτική αξία του και η εκτίμησή μου για την ακεραιότητα του ως πολιτικού έναντι των «νταβατζήδων» που χειραγώγησαν το δημόσιο βίο και απομύζησαν τη χώρα.
Αλλά ξέρω πολλούς , ευρέως φάσματος, που δεν θα ήθελαν να σαπίσει πολιτικά στο ισόγειο της Παναγή Κυριακού.
Ο Μητσοτάκης -πλέον με το δίκιο του- θα ολοκληρώσει το σχέδιο του ΙΧ κόμματος, με επιδίωξη το ΙΧ κράτος. Αν δει κανείς τους συμβολισμούς και τα πρόσωπα που συνοδεύουν τη δημόσια παρουσία του, θα καταλάβει τι θα επακολουθήσει. Πρώτα στη ΝΔ και μετά στη χώρα, αν περιέλθει στον έλεγχό του.
Ο Καραμανλής το προσυπέγραψε -ως μη όφειλε, ως πρώην Πρωθυπουργός που χτυπήθηκε αθέμιτα απο τους χορηγούς του Μητσοτάκη. Αυτό ακυρώνει την οικουμενική αποδοχή του. Τώρα ας τα βγάλει πέρα μόνος του με τα «τέσσερα πόδια του τραπεζιού» : Κυριάκος- Σαμαράς- Άδωνις- Μαρινάκης.
Στο πρόσωπό του θριαμβευτή Μητσοτάκη δεν έχασε μόνο ο Τσίπρας. Δεν συμβιβάσθηκε απλώς ο Καραμανλισμός. Από τη νίκη του, κυρίως ηττήθηκε η πολιτική, όπως τη ξέραμε ως μέθοδο κίνησης των πραγμάτων μπροστά.
Θριάμβευσε ο μη πολιτικός λόγος, η ρηχή ρητορική της εύκολης ατάκας, και η υποκουλτούρα της επικράτησης με κάθε μέσο-ακόμη και με δολιότητα. Η πολιτική χωρίς αρχές και η στρατολόγηση προσώπων του σκοινιού και του παλουκιού απο το χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.
Η πρακτική της φαιάς προπαγάνδας, η κάλυψη όσων ελέγχονται απο τη Δικαιοσύνη.
Η σκηνοθετημένη επαφή με το λαό και οι «αμερικανιές» του πολιτικού μάρκετινγκ στη θέση του προγράμματος και των πολιτικών θέσεων. Ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, ο κυνισμός, η ευτέλεια και η υιοθέτηση του δόγματος «όσο χαμηλότερα, τόσο καλύτερα».
Ο Μητσοτάκης έκρυψε ό,τι είναι, προσποιήθηκε ό,τι δεν είναι, μάθαμε απο τον ίδιο τα οικογενειακά του σε «πρωινάδικα» της σειράς , αλλά όχι την πολιτική του και του βγήκε. Πολιτική-ταμπλόιντ. «Γι’ αυτό σου λέω πάμε…» τραγουδούσε ο Πάριος
Η «κιβωτός του Νώε»
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήρε μαθήματα από την τραυματική πρώτη κυβέρνησή του. Και ενώ με τη δεύτερη διόρθωσε την πολιτική του και ωφέλησε τη χώρα, ξέχασε ότι το ποδήλατο όταν σταματάει πέφτει.
Όταν έχεις το θάρρος να υπογράψεις τις Πρέσπες δεν μπορείς να μην παίρνεις μεγάλες πρωτοβουλίες στο εσωτερικό. Ιδίως όσες ήταν ώριμες το περασμένο καλοκαίρι και θα απέδιδαν.
Όταν υπο την πίεση των εκλογών ξεκίνησε την αντεπίθεση, ήταν μόνος: οι υπόλοιποι έκαναν τους παρατηρητές- όταν δεν τον τραβούσαν απο το μανίκι.
Ορισμένοι δεν πήραν καν μέρος στον προεκλογικό αγώνα. Ή πήραν όχι για να νικήσει ο Τσίπρας, αλλά για να παρεμποδιστεί η κεντροαριστερή στροφή και να διατηρηθεί η «αριστερή καθαρότητα». Και κάποιοι ψήφισαν τον Βαρουφάκη.
-Ανέχθηκε για μήνες τον Καμμένο να αμφισβητεί δημόσια την πολιτική του Πρωθυπουργού, αλλά να παραμένει υπουργός και να ρυπαίνει το υπουργικό συμβούλιο- ενώ για χάρη του έχασε τον Κοτζιά.
-Ενώ ο ίδιος είχε ήδη αναγνωριστεί ως επικεφαλής της σημερινής Κεντροαριστεράς, δεν ώθησε το κόμμα του στη μετεξέλιξη -ώστε να αναδειχθεί ως εκπρόσωπος της συνάντησης ριζοσπαστικής Κεντροαριστεράς και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ούτε καν με τον Τίμερμανς δεν στοιχήθηκε. Η καθυστερημένη «Προοδευτική συμμαχία» συνιστά καρικατούρα, αν όχι γελοιοποίηση, της διεύρυνσης. Αν ειναι αυτοί το Ιππικό, καλύτερα να λείπει. Το μόνο ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ του συντάχθηκε μαζί του, ο Στ. Τζουμάκας, τον άφησε ο μηχανισμός στο περιθώριο γιατί δεν θέλει πολιτικά στελέχη, αλλα ψηφοκουβαλητές.
-Δεν ξερίζωσε αμέσως τα- λίγα -άνθη του κακού που άρχισαν να φυτρώνουν στο κυβερνητικό στρατόπεδο και ανέχθηκε προβληματικές συμπεριφορές υπουργών και στελεχών του. Όπως ανέχθηκε αποτυχίες και κάλυψε ανεπάρκειες . Οχι μόνο στη διακυβέρνηση, αλλά και στην επικοινωνία.. Του βγήκε η οικονομία και το Μνημόνιο και έχασε απο την ασύδοτη μιντιοκρατία και τους «εγγυητές» της κλεπτοκρατίας. Νίκησε τα λιοντάρια και τον έφαγαν οι κοριοί… Του βγάζουν το καπέλο στην Ευρώπη και τσαλακώθηκε απο την παραπολιτική της Αθήνας και το κόμμα του .
-Επέτρεψε σε κεντρικά στελέχη με ιδεοληψία -ή πολιτική υστέρηση -να δηλώσουν αλαζονικά ότι «είμαστε Αριστερά και δεν θέλουμε να γίνουμε Κεντροαριστερά». Δηλαδή να τους ψηφίζουν ως κορόιδα οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι και αυτοί να κυβερνούν ως γνήσιοι «Αριστεροί» …πολυτελείας. Ακόμη και μετά την ήττα δήλωναν ικανοποίηση γιατί είναι ο… δεύτερος πόλος του πολιτικού συστήματος. Νομίζουν. Χωρίς τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους δεν είναι τίποτε.
Δεν εξυπηρέτησαν μόνο τον Μητσοτάκη με την τυφλότητα της λειτουργίας τους. Διευκόλυναν τον ρεβανσισμό της διαπλοκής που οργάνωσε την επίθεση για δημοκρατική ηττα. Αν δεν βρει αντίσταση θα αναλάβουν οι θεωρίες του Βορίδη για …θεσμικό αποκλεισμό της προοπτικής να ξανακυβερνήσει η Αριστερά και η Κεντροαριστερά. Αλλά επιπλέον η «ασυμβίβαστοι Αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι και οι ευεργέτες της …υποψήφιας Πρωθυπουργού, Φώφης Γεννηματά. Η οποία πάντως παρά τη στήριξη της διαπλοκής και την μιντιακή προώθηση, απέτυχε. Ούτε το ευρω-ποσοστό του Βενιζέλου δε έπιασε. Τώρα θα υποστεί τα επίχειρα του μικρομεγαλισμού, της αφασίας, της προσβλητικής για το ΠΑΣΟΚ συναντίληψης με τον Μητσοτάκη, της παρακμής και των κηρυγμάτων μίσους κατά της Αριστεράς και του Τσίπρα προσωπικά.
– Στην Αυτοδιοίκηση ο Πρωθυπουργός υιοθέτησε τις ολέθριες επιλογές του Σκουρλέτη -που ακόμη δεν παραιτήθηκε για το φιάσκο των επιλογών του στους ΟΤΑ- και υπουργών που ενδιαφέρθηκαν μόνο να μην απειληθούν στα φέουδά τους, αντί να στηρίξει παλαιά και δοκιμασμένα κεντροαριστερά στελέχη, με προέλευση απο το ΠΑΣΟΚ. Ας δει τις περιπτώσεις Γ. Σγουρού και Π. Γερουλάνου – που δεν είχαν καμία κομματική βοήθεια- και με την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ θα έκαναν περίπατο- αντί να παραδίδονται οι δήμοι στη Δεξιά. Ας μελετήσει το δράμα του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Δεν αξιοποίησε τα αυτοδιοικητικά για ανοίγματα στην κοινωνία. Όπως δεν αξιοποίησε τους ανασχηματισμούς του για να δώσει το χέρι σε αξιόπιστα πρόσωπα της δημοκρατικής παράταξης.
– Δεν απομάκρυνε τους άχρηστους του Μεγάρου Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, τους αλαφροϊσκιωτους και τους εμμονικούς που τον εξέθεταν διαρκώς. Οι ίδιοι όταν έκλεισαν οι κάλπες βεβαίωναν εαυτούς και αλλήλους ότι «η διαφορά είναι δυο μονάδες». Ή προπαγάνδιζαν » μάλλον κερδίζουμε». Το χειρίστηκαν σαν το … Μάτι και τη Νοβάρτις. Πώς εμπιστευθεί κανείς αυτά τα αστροπελέκια;
– Εν τέλει στην πράξη ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα ακολουθούσε στρατηγική δεύτερου κόμματος. Κάποιοι ήθελαν να χάσει με… ιδεολογική καθαρότητα, για να να επανέλθει έτσι. Και μερικοί ψήφισαν… Βαρουφάκη. » Χάθηκε η μάχη, αλλά όχι ο πόλεμος» είπε εμψυχωτικά ο Στ. Κούλογλου. Μόνο που η μάχη χάθηκε απο μέσα. Και για ορισμένους ο πόλεμος γίνεται με λάθος τρόπο, με λάθος μέσα και με λάθος εχθρό…
Ο Αλέξης Τσίπρας επέτρεψε να διαμορφώνεται απο τους»Αριστερούς» μια κομματική «Κιβωτός του Νώε«- στην οποία είχαν θέση μόνο τα είδη που θέλουν να διασώσουν. Αφήνοντας τους υπόλοιπους να υποστούν τον Κατακλυσμό, αν δεν πετύχαινε ο εκβιασμός: θα μας ψηφίσετε για να μην έλθει ο Μητσοτάκης. Ε, δεν πέτυχε. Ούτε διανοούνται τι θα τους συμβεί, αν πάρει τη διακυβέρνηση το «σύστημα Μητσοτάκη».
Όπως δεν διανοούνται και πολλοί πολίτες τι έρχεται- στους θεσμούς, την κοινωνία και την οικονομία-, αν ολοκληρωθεί αυτό που ξεκίνησαν με την ψήφο τους. Ανοίγει πάλι η πόρτα υποταγής της πολιτικής και των πολιτικών στην οικονομική και μιντιακή ισχύ και τη διατεταγμένη δημοσιογραφική ασυδοσία. Και καλύτερα να ξεχάσουν ότι θα μάθουν ποτέ την αλήθεια για τα σκάνδαλα, – ή ότι θα υπάρξει κάθαρση.
Λυτρωτικές εκλογές ως … νίκη της ήττας. Αλλά καμία αυτοκριτική
Η προσπάθεια του Πρωθυπουργού να καλύψει με -λογικές και δίκαιες- παροχές το χρόνο που έχασε, δεν μπορούσε να κρύψει τα λάθη και τις καθυστερήσεις. Ήταν νερό σε τρύπιο πηγάδι. Οι άλλοι του χρέωσαν ανεμπόδιστα – και χυδαία ενίοτε- τα δικά τους: τα μνημόνια, τη χρεοκοπία, την κοινωνική θύελλα, τη φορολογία, την έλλειψη ηθικής. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.
Έτσι πέτυχε το αδύνατο: ηττήθηκε από τον Μητσοτάκη- με τις πολιτικές και τις προσωπικές επιβαρύνσεις που έχει. Αν μάλιστα ήταν άλλος απέναντι του θα γνώριζε μεγαλύτερη συντριβή.
Έγινε η χλεύη των ηττημένων, των τυχοδιωκτών και των λαμογιών, των γελωτοποιών του βασιλέως, που συνασπίζονται και βρυχώνται -σαν ποντίκια. Τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας που συσπειρώθηκαν στον Μητσοτάκη του στέλνουν λουλούδια στους Συριζαίους που παίζουν το παιχνίδι τους.
Ο Τρίπρας έβαλε τον εαυτό του να χάσει από την πιο ανήθικη αντιπολιτευτική συμπεριφορά που γνώρισε ποτέ πρωθυπουργός. Γιατί έχασε τη μεγάλη εικόνα.
Η Δημοκρατική Παράταξη αθροιστικά πλειοψηφεί πάλι έναντι της Δεξιάς. Αλλά οι κάλπες έβγαλαν μεγάλη νίκη του Μητσοτάκη και αποδοκιμασία του Τσίπρα. Η διάσπαση δυνάμεων, μόνιμη δημοκρατική παθογένεια, έχει κόστος.
Έχει τρόπο ανάκαμψης ο ηττηθείς Πρωθυπουργός; Πάντα έχει ένας πολιτικός με προσόντα.
Ο Τσίπρας, πέρα απο τις αντινομίες του, έδειξε δημοκρατικό ήθος και ηγετικά αντανακλαστικά: επέστρεψε αμέσως τη μπάλα πίσω στους πολίτες και πάει τον αντίπαλό του στα μαρμαρένια αλώνια.
Αντί να μείνει στο έλεος του Μητσοτάκη και των μιντιακών χειραγωγών του , πάει σε λυτρωτικές εκλογές για να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες του.. Είναι η πρώτη νίκη του ως ηττημένος.
Αλλά κάτι δεν κατάλαβε. Το αποτέλεσμα δεν είναι… προειδοποιητικό μήνυμα. Είναι καταδίκη μιας συμπεριφοράς. Για την οποία ο πρωθυπουργός ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ. Δεν είπε τι έγινε λάθος και τι θα διορθώσει. Δεν παραδέχθηκε τις ελλείψεις του συστήματος του. Το θέτει ως «take it or leave it».
Λάθος. Αν επιμένει στο εκβιαστικό δίλλημα «εγώ ή ο Μητσοτάκης που δεν αντέχετε», θα πέσουν τίτλοι τέλους. Ήδη αυτή η στάση τον αποσυσπειρώνει.
Μόνο στη βάση της έντιμης αυτοκριτικής μπορεί να βρει τρόπο για ακαριαίες διορθώσεις. Μπορεί να βρει μεγάλος ακροατήριο. Χωρίς συμβιβασμούς και αντιλήψεις «όλοι δικοί μας είμαστε». Χωρίς τη θεωρία «πάω πακέτο με τους δικούς μου». Να πάει. Αλλά δεν θα πάνε οι ψηφοφόροι.
Χρειάζεται καθαρό πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα και απαλλαγή από τα βαρίδια. Χωρίς τις κουτοπονηριές… Είναι δυνατόν να λένε βουλευτες και στελέχη: δεν βγαίνουμε μπροστά γιατι ντρεπόμαστε για τα μνημονιακά μέτρα ΄που πήραμε»; Και ο Πρωθυπουργός να τους καλύπτει: «Δε μας άρεσαν τα μέτρα αλλά τα πήραμε ως συμβιβασμό;» .
Θέλει να γυρίσει το παιχνίδι; Μόνο με νέο ριζοσπαστικό πρόγραμμα και εγκατάσταση στο κέντρο της Δημοκρατικής Παράταξης -ως εν δυνάμει διαμορφωτής του νεου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστερας. Αλλιώς αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Αν «οι σκληροί δεν χορεύουν», να κατεβούν απο το τρένο. Τους ενοχλούσε ο Πανούσης , αλλά βρήκαν μια χαρά τον Ραγκούση. Αν δεν βολεύεται η «αριστερή τους συνείδηση», ας πάνε ο Βούτσης, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος, ο Τζανακόπουλος , ακόμη και η… Ζορμπά και όσοι ακόμη δεν ήθελαν την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ να βρουν την ψήφο τους. Πήγε και ο Λαφαζάνης …
Τωρα ο Τσίπρας τα παίζει όλα για όλα. Μόνος εναντίον όλων. Έχει ακόμη περιθώριο ανάκαμψης; Έχει, αλλά χρειάζεται τόλμη -από δυσμενέστερη θέση πλέον. Και πρέπει να δηλάσει με ποιους θέλει να ανακάμψει. Με τον Πολλάκη- για να πάρουμε εναν έντιμο πολιτικό- επι σκηνής δεν γίνεται. Το δόγμα ενός υπουργου΄του: «να κόβεις φλέβα και να βγαίνει αίμα Τσίπρα» , δεν πουλάει.
Αν θέλει να του χαμογελάσει ξανά ο Θεός της πολιτική πρέπει να το παρει απο την αρχη και αλλιως. Αν δεν διορθώσει τα προηγούμενα λάθη , δεν βγάλει απο το κάδρο τα πρόσωπα που δεν ανέλαβαν τις πολιτικές ευθύνες τους για αποτυχίες και τραγωδίες, και δεν αναλάβει ο ιδιος την ευθύνη των λαθών αλλάζοντας οπτική γωνια, δεν θα μείνει στην Ιστορία ως νέος Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά ως νέος Ζαχαριάδης.
Mea culpa
Έχω εξηγήσει γιατί, χωρίς να έχω καμία σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, – ούτε καν μια προεκλογική διαφημιστική καταχώριση στο ΑΠ δεν υπήρξε- πήρα μέρος στην προσπάθεια επικράτησης του Τσίπρα.
Κυρίως για να μην γνωρίσει η χώρα αυτό που την περιμένει, αν επικρατήσει και στις εθνικές εκλογές ο Νεομητσοτακισμός και ό,τι περιέχει. Θα κάνει να μοιάζει με σχολική παράσταση αυτό που υπέστη η χώρα όταν την παράλαβε ο έτερος υιός του πατρός.
Αν μιλήσουμε όμως για το τεστ αξιοπιστίας που αναφέρω στη αρχή, έπεσα έξω σε όλες τις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις μου. Για όλα και για όλους.
Δεν με παρέσυρε κανείς. Η δική μου ανάλυση ήταν λάθος. Λυπάμαι γι’ αυτό. Και αναλαμβάνω την ευθύνη απέναντι σε συνεργάτες και αναγνώστες. Θα κάνω το πένθος μου, όπως και άλλοι, αλλά δεν θα κάνω ότι δεν τρέχει τίποτε….
Το «Ανοιχτό Παράθυρο» καθιερώθηκε τα τέσσερα τελευταία χρόνια, στη συνείδηση της προοδευτικής κοινής γνώμης ως καθαρή δημοκρατική φωνή και πρέπει να στηριχθεί.
Αλλά πλέον η υπογραφή μου θα είναι βάρος, αν συνεχίσω να γράφω.
Τι να λέμε τώρα; Ποιος θα ασχοληθεί με ό,τι λέω, όταν έχω διαψευσθεί παταγωδώς;
Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη να υποστούν όσα υποστήριζα, όσους με ενθάρρυναν και όσους με επέκριναν.
Καλή τύχη σε όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου