Τάσος Παππάς
Η πρωτομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη και ως προς το ύφος και ως προς την ουσία θα μπορούσε να είχε γίνει από τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Άδωνη Γεωργιάδη. Σίγουρα ο κ. Γεωργιάδης έχει κάθε λόγο να είναι ενθουσιασμένος, γιατί κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να.. κάνει τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας σαν τα μούτρα του (μεταφορικά το λέω).
Παρά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός στη δική του πρωτομιλία απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στα γνωστά σκάνδαλα που περικυκλώνουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αρκετά κορυφαία στελέχη του, ο αρχηγός της Ν.Δ. επέλεξε να αλλάξει το πεδίο της αντιπαράθεσης.
Αφιέρωσε ελάχιστο χρόνο στην οικονομία και ασχολήθηκε με το κότερο των διακοπών του πρωθυπουργού, τον Πετσίτη και τον Αρτεμίου. Πρόκειται για κλασική αμερικανική συνταγή επικοινωνίας η οποία δυστυχώς έχει υιοθετηθεί από τα επιτελεία πολλών κομμάτων στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ο στόχος, με βάση αυτή τη λογική, δεν είναι η πολιτική της αντίπαλης παράταξης, ούτε η στρατηγική της, ούτε το πρόγραμμά της, ούτε οι πράξεις και οι παραλείψεις των παραγόντων της, αλλά ο επικεφαλής της. Αυτόν πρέπει να συκοφαντήσουμε, να δυσφημήσουμε, να δαιμονοποιήσουμε, να αποκαθηλώσουμε, γιατί αυτός είναι το δυνατό χαρτί της. Διασύροντας αυτόν, τσακίζουμε το κόμμα του και κλονίζουμε την αυτοπεποίθηση των οπαδών του.
Οργανώνουμε, λοιπόν, επιχειρήσεις πολιτικής εξόντωσής του (δολοφονία χαρακτήρα λέγεται η συγκεκριμένη τακτική) και τροφοδοτούμε τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουμε με πληροφορίες, «πληροφορίες», φήμες και ό,τι άλλο σκαρφιστεί η νοσηρή φαντασία μας, προσδοκώντας ότι οι ψηφοφόροι θα τσιμπήσουν και θα τον τιμωρήσουν παραδειγματικά στις κάλπες.
Είναι αδιάφορο αν πολλά απ’ αυτά που ρίχνουμε στην κυκλοφορία είναι κατασκευασμένα. Ντόρος να γίνεται, τα μέσα που καθοδηγούμε (ή μας καθοδηγούν) να σκούζουν, οι αφελείς να προβληματίζονται και οι φανατικοί να ξεσαλώνουν στο μεγάλο καφενείο του διαδικτύου. Ακόμη κι αν αποδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι διαπράξαμε αθλιότητες, δεν πειράζει, κάτι από τα τόσα βρόμικα θα μείνει και η δουλειά μας θα γίνει.
Ετσι, δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να διαδώσει ότι ο Τσίπρας απέκτησε το σπίτι που έχει στην Κυψέλη σε πλειστηριασμό και ακόμη χειρότερα ότι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απώλεια της περιουσίας του. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς (μέλη του και στο κόμμα και στα μέσα ενημέρωσης έλκουν την καταγωγή τους από την κομμουνιστική Αριστερά) να «αποκαλύψει» ότι τις μέρες που ο Τσίπρας έκανε διακοπές σε εξωτικό νησί έγινε πραξικόπημα και πήγαν ειδικές δυνάμεις (ΟΥΚ) από την Ελλάδα για να τον απεγκλωβίσουν.
Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να παρομοιάσει τον Τσίπρα με τον Στάλιν, τον Κιμ τον τρίτο, τον Πολ Ποτ, τον Τσαουσέσκου, τον Τσάβες, τον Μαδούρο. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να κατηγορήσει τον Τσίπρα ότι προστατεύει την ένοπλη συνιστώσα του κόμματός του.
Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να συνδέσει τον Τσίπρα με τον Κουφοντίνα, υποστηρίζοντας ότι ο Κουφοντίνας από κάπου κρατάει τον Τσίπρα, τον εκβιάζει, και γι’ αυτό παίρνει συνεχώς άδειες. (Αλήθεια, τώρα που αρνούνται στον Κουφοντίνα την άδεια που δικαιούται με βάση τον νόμο, τι έχουν να πουν;) Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να δηλητηριάζει την πολιτική ζωή κάνοντας λόγο για αριστερή χούντα, να βάζει στελέχη της παράταξης και δημοσιολόγους που θα είναι υποψήφιοι στις εκλογές με τη Ν.Δ αλλά προς το παρόν το κρύβουν, να αναρωτιούνται αν θα γίνουν εκλογές ή εφόσον γίνουν αν θα είναι αδιάβλητες.
Αυτή η στρατηγική έχει δύο αδύνατα σημεία. Ο επιτιθέμενος με όλα τα μέσα διατρέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθεί από τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους και τους αναποφάσιστους ότι ακολουθεί πεζοδρομιακή τακτική, ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και να προκαλέσει το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: να καταστήσει τον αμυνόμενο συμπαθή. Το δεύτερο αδύνατο σημείο αυτής της χυδαίας στρατηγικής είναι το βιογραφικό του επιτιθέμενου.
Δεν παίζει μόνος του στο γήπεδο, δεν προέκυψε ξαφνικά στην πολιτική, υπάρχουν πεπραγμένα του που κάθε άλλο παρά τον τιμούν, το παρελθόν του είναι κακόφημο και το παρόν του προβληματικό σε ζητήματα ηθικής τάξεως, έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Δικαιοσύνη, έχει πράγματα που θα ήθελε να ξεχαστούν γιατί, αν επανεμφανιστούν με πρωτοβουλία του αντιπάλου, θα τον εκθέσουν, ενδεχομένως ανεπανόρθωτα.
Η ηγετική ομάδα της Ν.Δ. νομίζει ότι είναι ασφαλής και αλεξίσφαιρη επειδή έχει υπεροπλία στην περιοχή της ενημέρωσης. Η αλαζονεία όμως δεν είναι καλός σύμβουλος. Η κοντή μνήμη επίσης. Υπάρχουν προηγούμενα. Θυμόμαστε πώς την έπαθε η Δεξιά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θυμόμαστε πώς την έπαθαν η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 (Ιανουάριος, δημοψήφισμα, Σεπτέμβριος)...
Αφιέρωσε ελάχιστο χρόνο στην οικονομία και ασχολήθηκε με το κότερο των διακοπών του πρωθυπουργού, τον Πετσίτη και τον Αρτεμίου. Πρόκειται για κλασική αμερικανική συνταγή επικοινωνίας η οποία δυστυχώς έχει υιοθετηθεί από τα επιτελεία πολλών κομμάτων στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ο στόχος, με βάση αυτή τη λογική, δεν είναι η πολιτική της αντίπαλης παράταξης, ούτε η στρατηγική της, ούτε το πρόγραμμά της, ούτε οι πράξεις και οι παραλείψεις των παραγόντων της, αλλά ο επικεφαλής της. Αυτόν πρέπει να συκοφαντήσουμε, να δυσφημήσουμε, να δαιμονοποιήσουμε, να αποκαθηλώσουμε, γιατί αυτός είναι το δυνατό χαρτί της. Διασύροντας αυτόν, τσακίζουμε το κόμμα του και κλονίζουμε την αυτοπεποίθηση των οπαδών του.
Οργανώνουμε, λοιπόν, επιχειρήσεις πολιτικής εξόντωσής του (δολοφονία χαρακτήρα λέγεται η συγκεκριμένη τακτική) και τροφοδοτούμε τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουμε με πληροφορίες, «πληροφορίες», φήμες και ό,τι άλλο σκαρφιστεί η νοσηρή φαντασία μας, προσδοκώντας ότι οι ψηφοφόροι θα τσιμπήσουν και θα τον τιμωρήσουν παραδειγματικά στις κάλπες.
Είναι αδιάφορο αν πολλά απ’ αυτά που ρίχνουμε στην κυκλοφορία είναι κατασκευασμένα. Ντόρος να γίνεται, τα μέσα που καθοδηγούμε (ή μας καθοδηγούν) να σκούζουν, οι αφελείς να προβληματίζονται και οι φανατικοί να ξεσαλώνουν στο μεγάλο καφενείο του διαδικτύου. Ακόμη κι αν αποδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι διαπράξαμε αθλιότητες, δεν πειράζει, κάτι από τα τόσα βρόμικα θα μείνει και η δουλειά μας θα γίνει.
Ετσι, δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να διαδώσει ότι ο Τσίπρας απέκτησε το σπίτι που έχει στην Κυψέλη σε πλειστηριασμό και ακόμη χειρότερα ότι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απώλεια της περιουσίας του. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς (μέλη του και στο κόμμα και στα μέσα ενημέρωσης έλκουν την καταγωγή τους από την κομμουνιστική Αριστερά) να «αποκαλύψει» ότι τις μέρες που ο Τσίπρας έκανε διακοπές σε εξωτικό νησί έγινε πραξικόπημα και πήγαν ειδικές δυνάμεις (ΟΥΚ) από την Ελλάδα για να τον απεγκλωβίσουν.
Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να παρομοιάσει τον Τσίπρα με τον Στάλιν, τον Κιμ τον τρίτο, τον Πολ Ποτ, τον Τσαουσέσκου, τον Τσάβες, τον Μαδούρο. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να κατηγορήσει τον Τσίπρα ότι προστατεύει την ένοπλη συνιστώσα του κόμματός του.
Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να συνδέσει τον Τσίπρα με τον Κουφοντίνα, υποστηρίζοντας ότι ο Κουφοντίνας από κάπου κρατάει τον Τσίπρα, τον εκβιάζει, και γι’ αυτό παίρνει συνεχώς άδειες. (Αλήθεια, τώρα που αρνούνται στον Κουφοντίνα την άδεια που δικαιούται με βάση τον νόμο, τι έχουν να πουν;) Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Δεξιάς να δηλητηριάζει την πολιτική ζωή κάνοντας λόγο για αριστερή χούντα, να βάζει στελέχη της παράταξης και δημοσιολόγους που θα είναι υποψήφιοι στις εκλογές με τη Ν.Δ αλλά προς το παρόν το κρύβουν, να αναρωτιούνται αν θα γίνουν εκλογές ή εφόσον γίνουν αν θα είναι αδιάβλητες.
Αυτή η στρατηγική έχει δύο αδύνατα σημεία. Ο επιτιθέμενος με όλα τα μέσα διατρέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθεί από τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους και τους αναποφάσιστους ότι ακολουθεί πεζοδρομιακή τακτική, ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και να προκαλέσει το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: να καταστήσει τον αμυνόμενο συμπαθή. Το δεύτερο αδύνατο σημείο αυτής της χυδαίας στρατηγικής είναι το βιογραφικό του επιτιθέμενου.
Δεν παίζει μόνος του στο γήπεδο, δεν προέκυψε ξαφνικά στην πολιτική, υπάρχουν πεπραγμένα του που κάθε άλλο παρά τον τιμούν, το παρελθόν του είναι κακόφημο και το παρόν του προβληματικό σε ζητήματα ηθικής τάξεως, έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Δικαιοσύνη, έχει πράγματα που θα ήθελε να ξεχαστούν γιατί, αν επανεμφανιστούν με πρωτοβουλία του αντιπάλου, θα τον εκθέσουν, ενδεχομένως ανεπανόρθωτα.
Η ηγετική ομάδα της Ν.Δ. νομίζει ότι είναι ασφαλής και αλεξίσφαιρη επειδή έχει υπεροπλία στην περιοχή της ενημέρωσης. Η αλαζονεία όμως δεν είναι καλός σύμβουλος. Η κοντή μνήμη επίσης. Υπάρχουν προηγούμενα. Θυμόμαστε πώς την έπαθε η Δεξιά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θυμόμαστε πώς την έπαθαν η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 (Ιανουάριος, δημοψήφισμα, Σεπτέμβριος)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου